Poliflw

Het kersverse provinciebestuur van VVD, FvD, CDA en Lokaal-Brabant heeft een probleem. In het bestuursakkoord spreken zij nog alle vertrouwen uit in de wijsheid van de commissie Remkes (formeel het Adviescollege Stikstofproblematiek): “Wij nemen eerder en nog te verschijnen rapporten van de commissie Remkes ter harte en vertalen deze – waar nodig en mogelijk – naar de Brabantse situatie”. Maar nu keert diezelfde commissie zich tegen de nieuwe Brabantse stikstofaanpak.

Ook in Brabant moeten niet de economische ontwikkelingen voorop staan, maar natuurherstel. Dat is wat de commissie Remkes aanraadt. De aanpak moet bovendien veel ambitieuzer en minder vrijblijvend. Het nieuwe college moet dus kiezen. Met de Brabantse Ontwikkelaanpak Stikstof blijven 'pappen en nathouden' met geringe ambities, streefwaarden en inspanningsverplichtingen of – in navolging van Remkes – 'scherp aan de wind', met meer ambitie, heldere doelstellingen, resultaatverplichtingen en een stevige vinger aan de pols.

Volgens de commissie Remkes is voor de oplossing van de stikstofproblematiek versneld natuurherstel en reductie van emissies randvoorwaardelijk om weer toestemming te kunnen verlenen aan nieuwe activiteiten of aan uitbreidingen van bestaande activiteiten. De nieuwe aanpak die de nieuwe coalitie in Brabant voorstaat zet vrijkomende stikstofruimte echter op voorhand in voor de “ontwikkelkracht van Brabant” en niet voor natuurherstel of reductie van stikstofdeposities in kwetsbare natuurgebieden. Volgens Remkes wacht deze aanpak dan ook hetzelfde lot als de PAS, die ruim een jaar geleden sneuvelde bij de Raad van State.

Om te achterhalen of het college nu vasthoudt aan een stikstofaanpak die de Brabantse natuur niet ten goed komt en gedoemd is te stranden bij de Raad van State of toch zo verstandig is de wijze raad van de commissie Remkes ter harte te nemen, stelde de SP-fractie een reeks schriftelijke vragen. Deze vindt u in de bijlage.

Bijlage: 

vragen_van_de_sp_over_gevolgen_advies_van_adviescollege_stikstofproblematiek_09062020.pdf

Na maanden twijfelen, dubben, wikken en wegen heeft de zichzelf anders zo kordaat voordoende VVD uiteindelijk gekozen voor de optie “over rechts”. Na zeker 8 jaar succesvol samenwerken tussen wat politiek links en rechts genoemd wordt, breekt de VVD op zijn beurt met de huidige coalitie en gooit het over een volstrekt andere boeg. Positief is dat er nu eindelijk gekozen is. Negatief is wat er nu eindelijk gekozen is.

Afgelopen weken leek de goede sfeer en cultuur waarin we voorgaande periodes hadden samengewerkt, omgeslagen was naar een meer afstandelijk en afgemeten positiespel. De VVD leek niet langer op zoek naar een gedeelde visie of ambitie voor Brabant, maar bovenal een stevige (machts)positie in het Brabantse bestuur. Dat die uiteindelijk voor de liberalen meer gevonden wordt bij een nog onervaren en gretige Fvd en een nu niet al te krachtig opererende CDA-fractie, verbaasd ons dan ook niet.

Inhoudelijk leken alle verschillen, zeker met de oorspronkelijk inzet om vanuit het huidige bestuursakkoord overbrugbaar. Jarenlang was immers de eenheid die in deze verscheidenheid tot stand kwam, drager van het succes van Brabant. Maar nu lijkt men hiermee te willen breken. De blokkade die al direct werd gelegd op samenwerking met de SP blijft vooralsnog bestaan.

De VVD wenst de komende jaren stevig te strepen in de provinciale taken en maakte al eerder en passant duidelijk dat ze nog deze periode afscheid wil nemen van de huidige provincietaken op het gebied van sport, cultuur en samenleving. De provinciale portefeuille die het dichtst bij Brabanders staat, bij onze identiteit, onze verbondenheid en de basis vormt voor onze creativiteit en veel geroemde saamhorigheid, lijkt onder de nieuwe koers geen lang leven meer beschoren. De korte termijn reflex is daarmee geborgd en zal ongetwijfeld de boventoon gaan voeren. Hetgeen ook zijn weerslag zal hebben op de Brabantse natuur, milieu en leefomgeving.

Wanneer deze poging over rechts mocht slagen, vormt de SP vervolgens de grootste oppositie partij. Op die positie zullen we een stevige vinger aan de pols houden om de provincie oog te laten houden voor alle Brabanders. De SP zal in een nieuwe Brabantse koers een alerte waakhond blijven en waar nodig flink van zich af bijten. Daarbij zijn wij er niet van overtuigd dat het FvD het voordeel van de twijfel verdient dat hen nu gegeven wordt. Wat de SP betreft blijft het zo dat iedereen Brabander kan worden en alle Brabanders ons even lief zijn.

Aan de ene kant de boeren naar de mond praten en beweren dat je het provinciaal beleid radicaal van koers zult doen veranderen, en aan de andere kant gedwee tekenen voor voortzetting van het bestaande beleid. Dat noemen ze “van twee walletjes eten”. Het is echter de vraag hoelang dat door beide “walletjes” gepruimd wordt.

Het Brabantse bestuursakkoord laat er geen twijfel over bestaan: “De besluiten over de Versnelling Transitie Veehouderij blijven van kracht.” Precies daar is het verzet tegen deze versnelling, tegen aparte regels voor Noord-Brabant, door het CDA feitelijk ingeleverd. Naar je hoopt door nieuw inzicht, maar het kan ook - want dat schijnt in de politiek vaker voor te komen - om op het bestuurders-pluche te kunnen plaatsnemen. In het eerste geval leg je je achterban uit waarom je van mening bent veranderd. In het tweede geval deel je hen mee dat je hen (helaas?) hebt moeten laten vallen.

Maar wonderlijk genoeg gebeurd geen van beiden. De zelfverklaarde “boerenpartij” tekent weliswaar voor het bestuursakkoord, maar blijft evengoed verkondigen dat de Versnelling Transitie Veehouderij moet worden aangepast. Gisteren gebeurde dat weer met de eis dat de datum van 1 april 2020 (waarop boeren hun vergunningaanvraag moeten hebben ingediend) van tafel moet. Gevolgd door een niet mis te verstaan: “Instandhouding van die datum kan en zal CDA Brabant niet dragen”. Maar hé! Dat staat haaks op de afspraken, gemaakt in het bestuursakkoord. Wie houdt wie hier voor de gek?

Ergens lijkt het CDA dat bestuursakkoord niet zo serieus te nemen. Men gokt met de eigen wens tot ‘uniform beleid’ (zeg maar dat de Brabantse regels niet strenger mogen zijn dan elders in Nederland) straks mee te liften op een mogelijk soepeler landelijk beleid. Zo ondergraaft men op voorhand het bestuursakkoord waarvoor men enkele maanden geleden nog tekende. het kan niets anders betekenen dan dat het CDA nu feitelijk geen steun meer verleent aan het eigen bestuursakkoord. Immers als dat gehandhaaft blijft met de datum van 1 april 2020, “zal en kan het CDA dat niet dragen”.

Toch lijkt het CDA de consequenties van deze opstelling niet te dragen. Welbeschouwd zijn er eigenlijk maar twee opties. Of je kiest voor het pluche en laat de boeren vallen of je kiest voor de boeren en laat deze coalitie vallen. Tenzij men natuurlijk op inhoudelijke gronden alsnog tot een heroverweging komt die weer in lijn is met het bestuursakkoord. Dan moet men wel de boeren gaan uitleggen dat er in 2017, mede door onze SP-gedeputeerde Johan van den Hout, geen historische fout is gemaakt, maar met een vooruitziende blik een moeilijk maar uiterst verstandig besluit is genomen.

Maar hoe het ook loopt, ondertussen is er ook heel andere schade aangebracht. Het meest verontrustende aan deze beroerde handelswijze is namelijk het gevolg: de ondermijning van het vertrouwen in de politiek. Deze “zwabber-politiek” lijkt vooral het wantrouwen en cynisme aan te wakkeren. Het schaad daarmee de provincie ook in algemene zin. Want het mag nimmer zo zijn dat besluitvorming onder invloed van persoonlijke bedreigingen plaatsvindt. In die zin adviseer ik het CDA met haastige spoed om woord en daad weer op een lijn te brengen, niet langer van twee walletjes te eten en gewoon hom of kuit te kiezen. Daar is werkelijk iedereen bij gebaad.