Poliflw

De economisch en sociale gevolgen van de coronacrisis zouden wel eens de grootste crisis in 100 jaar kunnen zijn. Zeker in een sociaal-economisch kwetsbare stad als Zaanstad. De vorige week gepubliceerde tekorten voor dit jaar lopen in de miljoenen, tot misschien wel 10 miljoen. Gelukkig zegt het Collge nu steun toe aan de kleinere Zaanse cultuurinstellingen, na wekenlang aandringen in deze zaal door de SP. Heel goed!

Tekst: Patrick Zoomermeijer - fractievoorzitter SP Zaanstad

Maar helaas, de voedselbank kan nu al de vraag niet meer bijbenen, de aanvragen voor uitkeringen zullen naar verwachting met duizenden toenemen, buurthuizen en het Sportbedrijf staat het water aan de lippen, maatschappelijke voorzieningen staan onder druk. Eigenlijk alles wat behoort tot de basisinfrastructuur van onze stad en de basisvoorzieningen voor onze inwoners. Juist nu!

Tijd voor onorthodoxe maatregelen en het ter discussie stellen van heilige huisjes. Daarom heeft de SP bij deze voorjaarsnota drie voorstellen, die uitgaan van onze basisprincipes waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit.

Dus zegt de SP met amendement A: stop het overschot van de jaarrekening voor een half miljoen in sport, buurthuizen en maatschappelijke instellingen en doneer 1 ton aan de Voedselbank.

Met amendement B zegt de SP: blaas de verhuizing van hockeyclub De Kraaien af en bespaar € 4,5 miljoen. En met amendement C zeggen we: laat de reservering van 7 miljoen voor de A8-A9 vervallen. Die 4,5 en die 7 miljoen kunnen we nu beter gebruiken. Maak daarvan een (bestemmingsplan)reserve, een sociaal noodfonds om de gevolgen van de coronacrisis (gedeeltelijk) te dekken. En kijk bij het uitgeven van dit bedrag eerst naar sport, buurthuizen, maatschappelijke instellingen en de bestrijding van armoede. 

Al deze voorstellen zijn bekeken door de ambtenaren en de griffie en volkomen mogelijk! Het kán dus. Nu gaat het erom: kiezen we voor de botte bijl en de grote bedrijven en citymarketing, of kiezen we met ons hart, dus sociaal en rechtvaardig? Of zo je wilt: met je gezond verstand, dus voor investeringen die direct de bestedingen stimuleren in plaats van in loze beloftes die goed scoren bij kiezers maar niet kunnen worden waargemaakt? Kies wijs.

De gemeenteraad van Zaanstad, in vergadering bijeen op 28 mei 2020, besprekend de jaarstukken 2019

    • Besluit beslispunt 7. van het raadsvoorstel te schrappen     • Besluit een nieuw beslispunt 7. als volgt te formuleren en toe te voegen:     • Vast te stellen het resterende positieve resultaat ad € 0,6 mln. te doteren aan de volgende doelen:      ▪ een (nood)fonds van € 0,5 mln in te richten om - conform de brandbrief van de SP van 11 mei 2020 - buurthuizen en verenigingen te ondersteunen      ▪ aan de Voedselbank Zaanstreek een bedrag van € 0,1 mln te geven zodat de Voedselbank voldoende gezonde houdbare producten voor de voedselverstrekking kan aanschaffen Toelichting: De stand van het investeringsfonds is op 1 januari 2020 € 42.232.229,-. De toevoeging zal in 2020 € 5.359.842,- zijn. Bij buurthuizen en verenigingen heerst echter een noodtoestand. Zij konden lang niet open of kunnen nog steeds niet open en hebben daardoor lange tijd geen inkomsten gehad. Een noodfonds inrichten om de buurthuizen en verenigingen te ondersteunen is daarom van groot belang. Anders gaat deze sociale infrastructuur kapot. De Voedselbank Zaanstreek balanceert op 't randje, getuige het artikel in Dagblad Zaanstreek van 19 mei 2020. Al lange tijd heeft de Voedselbank geen winkelacties in supermarkten meer kunnen houden en werd de aanvoer van restproducten eerst door de hamsterwoede en later door het contractrisico gehinderd. In de nabije toekomst is door de coronacrisis een grote toename van klanten te verwachten. Wij stellen daarom voor om het positieve rekeningresultaat van € 0,6 mln. ditmaal niet op te sparen in het investeringsfonds, maar dit te investeren in buurthuizen, verenigingen en voedsel voor de Zaankanters die geen geld hebben om zelf eten te kopen.  

Namens de fractie van de SP, Patrick Zoomermeijer

Zie ook: https://zaanstreek.sp.nl/nieuws/2020/05/sp-voor-noodfonds-buurthuizen-verenigingen-en-culturele-instellingen

Foto: © FNV

Aanmelden voor de bijeenkomst via uitkeringsgerechtigden.amsterdam@fnv.nl o.v.v. bijeenkomst Participatiewet 10 februari Amsterdam.

In de uitzending van Nieuwsuur, van 25 oktober 20191, kwam aan de orde dat de vier grote steden hun daklozenprobleem niet meer aankunnen. Zij schreven een brandbrief aan vijf bewindslieden en aan de Tweede Kamer in een uiterste poging het tij te keren en de almaar toenemende dakloosheid in Nederland een halt toe te roepen.

Het betoog van wethouder Maarten van Ooijen van Utrecht, die mogelijkheden zag om daklozen te helpen door het aanbieden van echte woonruimte (onder meer goedkope sociale huurwoningen), is ons uit het hart gegrepen. Ook de VNG schreef inmiddels een brandbrief2.

In augustus stelden de SP en GroenLinks schriftelijke vragen over dakloosheid in Zaanstad. Alhoewel een goede poging werd gedaan ons redelijk op de hoogte te brengen van het aantal dak- en thuislozen en hun mogelijkheden, kregen wij de indruk dat het college op dit probleem geen grip heeft.

Het is bepaald opmerkelijk dat er geen cijfers over 2016 en over de toestand van dit moment kunnen worden aangeleverd, terwijl het probleem landelijk zeer groot blijkt te zijn. Vandaar dat wij in een rondvraag 21 november 2019) nogmaals aandacht vragen voor dit probleem.

Vragen: 1. Is het college van Zaanstad inmiddels in staat te voldoen aan de dringende behoefte met betrekking tot actuele cijfers m.b.t. dakloosheid en opvangmogelijkheden? Zo ja, kunt u ons op zeer korte termijn de cijfers verstrekken? Dit temeer omdat ook de antwoorden die u gaf aan de oprichter van de Vereniging Stille Armoede Zaanstad weinig extra duidelijkheid brengen.

2. Bent u in staat om op korte termijn alle dak- en thuisloze mensen, zowel in de verschillende vormen van opvang als degenen die via het veldwerk bekend zijn, een permanent onderdak te verschaffen? Kunt u voor dit doel goedkope sociale huurwoningen beschikbaar houden en het project Onder de Pannen uitbreiden?

3. De Vereniging Stille Armoede Zaanstad beijvert zich voor daklozenhuisvesting in leegstaande gebouwen, zoals het voormalig UWV- kantoor op de Stationsstraat in Zaandam. Hebt u reeds contact met deze vereniging? Ondersteunt u hun wens om daklozen (semi)permanent onderdak te bieden in leegstaande gebouwen?

4. Bent u bereid om, naar aanleiding van de brief3 van de vier grote steden, een ondersteuningsverklaring naar premier Mark Rutte, minister van Binnenlandse zaken Kajsa Ollongren, minister van Financiën Wobke Hoekstra en de staatssecretarissen Tamara van Ark en Paul Blokhuis te sturen en mee te werken aan het door de vier grote steden voorgestelde beleid? Ondersteunt u tevens de brief van de VNG?

Namens de fractie van de SP, Evert Hartog en Anna de Groot  

‘Gemeenten creëren nog steeds te weinig arbeidsplaatsen voor mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking’, een klein bericht waar je snel overheen leest. Het bracht mij terug naar een interview uit de tijd dat het bericht kwam dat de Baanstede zou worden opgeheven. Wat doet het met mensen als hun leven overhoop wordt gegooid.

Door: Wim Verhoeven – de Koffiekring

Op tafel liggen de krantenknipsels van de afgelopen tijd met titels waardoor veel onrust en frustratie naar voren komt. Onder het genot van een kop koffie zullen we een gesprek hebben over de maatschappelijke veranderingen. Hoe zien zij de wereld waarin we leven? Alvorens over allerlei zaken te spreken, belanden we automatisch bij het moment dat de wereld voor hen totaal veranderde.

Op die nare dag werd aangekondigd dat de Baanstede zou worden gesloten. ‘We waren volledig ontdaan’ en ‘het voelde alsof er iemand was overleden, zijn uitspraken die er niet om liegen. Voor deze datum, dus vroeger, gingen ze met plezier naar het werk. De emotie is voelbaar en het wordt nog erger. Een messcherpe analyse volgt. ‘Als er aan het bestaan getornd wordt ontstaan er voor ons grote problemen’. Dit zou voor iedereen kunnen gelden, maar hier kan het nog veel ernstiger uitpakken.

Een van de vrouwen geeft een kijkje achter de schermen. Ze zegt dat de radeloosheid menigeen naar de rand van de afgrond heeft gedreven. Sommigen hebben deze ‘diepte’ bewust opgezocht. Iedereen is het erover eens dat de overheid hen niet zo mag behandelen. Het verdwijnen van sociale contacten, isolement en eenzaamheid doemen als een spookbeeld op. Zij vinden dat mensen opzij worden gedrukt.

Een andere vrouw werkt al bijna veertig jaar in het bedrijf. De onzekerheid knaagt aan hen en wordt als dodelijk omschreven. Alle moeite die ze hebben gedaan om het bedrijf te redden, hebben tot niets geleid. ‘De handtekeningen van de actie zijn zo de prullenbak in gegaan’ en ‘de overheid luistert niet naar ons’, zijn uitlatingen die aan duidelijkheid niets te wensen overlaten.

De groep denkt dat de beleidsmakers geen flauw idee hebben wat ze aanrichten, maar voelt zich tegelijkertijd een blok aan het been van de gemeente. De samenleving wordt in het algemeen als ingewikkeld gezien. De vele regelingen die door de overheid als een kerstboom zijn opgetuigd, de zaken die per internet moeten worden geregeld, een bewindvoerder die zich van de domme houdt, maken het leven niet gemakkelijk.

Ondanks de situatie is er ruimte voor medeleven. ‘Het is schandalig dat er in ons land een voedselbank is’. We vinden het heel erg voor de mensen die het betreft. Er zijn weinig mogelijkheden volgens de groep om iets extra’s te doen. Iemand zou best naar een sportschool willen, maar een abonnement zit er niet in.

Het gesprek eindigt met een actueel onderwerp. Zien de deelnemers een toekomst waar mensen in wijken, ongeacht de problemen, elkaar zullen ondersteunen? Iemand bedenkt ter plaatse de uitspraak: ‘In een sprookjesbos gaan mensen elkaar helpen!’.  Onrust, frustratie, twijfel en onzekerheid zijn woorden die blijven hangen. Veel stof om over na te denken!

En dat slaat niet alleen op de bodemdaling Binnen de muren van een prachtig monument vindt een ogenschijnlijk rustige en uitgebalanceerde discussie plaats. De sfeer verandert plotseling als een 94-jarige haar ongenoegen uit over de huidige gang van zaken in onze maatschappij. Anderen luisteren met verbijstering als zij verkondigt nog deel te willen nemen aan acties op straat. Zij begrijpt niet dat een groot deel van de bevolking, zoals zij zegt, is veranderd in makke schapen.

Door: Wim Verhoeven - De Koffiekring

Op steeds meer plekken stellen mensen eenzelfde vraag, die ook een zekere machteloosheid in zich draagt. Wat moeten we doen als we ondergetrokken worden, niet door de zee maar door de financiële problemen? De ontelbare berichten in de door de overheid aangestuurde media trachten volgens de discussie-tafels de massa te masseren en rijp te maken voor een verdere verlaging van de pensioenen.

Vanaf 1 november is het regelmatig raak en vliegen de superlatieven om de oren van de lezers die moeten gaan geloven dat dit de werkelijkheid is. ‘Pensioenpot uitgehold - pensioenen precair -  elke dag iets dichter bij de verlaging van de pensioenen - economie draait volop, maar pensioenen blijven achter’, een onafzienbare stroom die wil laten zien dat het nu eenmaal niet anders kan. Daarachter schuilt een duistere kracht die likkebaardend naar de beschikbare 1500 miljard euro kijkt die verschillende bronnen melden. Hiermee zou voor 50 jaar uitkeringen zijn afgedekt.

Sommige berichten spreken over een beoogd terugdringen van de staatsschuld, anderen wijzen op een Europees pensioen.  ‘Sterf op tijd’, lijkt volgens sommigen een beter recept dan afwachten, zeker als ik spreek met mensen die hulpverlenen aan ouderen. Volgens deze bronnen zijn er steeds meer armen, die toch niet klagen, omdat ze zich hiervoor schamen en ze dat van oudsher niet gewend zijn: ‘dat doe je niet’.

De oogst van de laatste tijd laat zien dat we op vele fronten op een doodlopende weg zitten. De huizenmarkt zit inmiddels zo vast dat men spreekt over het verdelen van schaarste. Een nieuw woord ‘spoedzoekers’ wordt geïntroduceerd dat de tragikomische betekenis heeft dat gewone woningzoekenden beter kunnen emigreren. In dit wonderlijke ‘paradijs’ zie je zaken die onwerkelijk lijken maar wel degelijk plaatsvinden.

Inmiddels komt een flink deel van de mensen met een middeninkomen bij de voedselbank terecht (De Unie).  De vijftig plusser blijft werkloos, dus zonder vooruitzicht. (NDH 13/11). Het Noordhollands Dagblad meldt op 12 november dat inmiddels twintig procent van al het verzuim op het werk stress gerelateerd is. Drugsgebruik onder jongeren heeft epidemische vormen aangenomen. (O.a. GHB).

Velen begrijpen de berichten helemaal niet meer zoals het feit dat iemand uit een andere EU-lidstaat na één dag werken recht moet hebben op een Nederlandse uitkering. Dit zoals de commissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid van het Europees parlement wil. Het ‘vaderland’ is veranderd in een doolhof waarin steeds meer mensen de weg kwijtraken. In het Stadsblad van 7 november worden nieuwe professionele hulptroepen geïntroduceerd om de toenemende groep van mensen die buitengesloten worden te gaan ondersteunen. Zakken we steeds verder weg?

Op het adres Wognumsebuurt 2 in Alkmaar is één van de UWV-kantoren gevestigd. Voor de ingang staan betonnen palen om te voorkomen dat iemand met een auto naar binnenrijdt, het is immers al een keer gebeurd. Bij de balie word je opgewacht door vriendelijke bewakers van een commerciële veiligheidsdienst. Na paspoortcontrole word je als bezoeker door poortjes verwezen naar de wachtkamer, welke momenteel verbouwd wordt. En dan begint de spanning voor hen die bij het UWV moeten zijn.

Door: Willem Croese - Afdelingsvoorzitter SP Zaanstreek

Aan lange tafels zitten mensen ongemakkelijk te wachten met hun documenten en medicatie voor het gesprek dat zij krijgen met een keuringsarts of arbeidsdeskundige. Sommige wachtenden doden de tijd met het lezen van een krant of de laatste berichten op de smartphone. En als dan de deur weer opengaat van de wachtkamer roept een UWV-medewerker de naam van één van de aanwezigen. Je wordt welkom geheten en dan volg je de UWV’er. De één neemt je met de lift mee en de ander gaat via de trap naar boven. Een trucje? Jazeker, want degene die slecht ter been is moet al meteen aangeven van de lift gebruik te maken. In lange gangen zet de UWV’er de pas er in en jij sjokt hier in eigen tempo achteraan.

In de spreekkamer van de keuringsarts neem je plaats aan het bureau. De arts tuurt naar het scherm van de computer en vraagt naar de gegevens van de ‘cliënt’ en de eventuele begeleider. Standaard is de vraag hoe het met de betrokkene gaat. De meesten zijn bijdehand genoeg om te antwoorden dat het niet goed gaat. Anderen klappen dicht en laten het vragenvuur van de keuringsarts op zich afkomen. Gegarandeerd dat er geïnformeerd wordt naar de dagindeling en als het niet duidelijk genoeg is krijg je een soortgelijke vraag tien minuten later nog een keer. Artsenbezoeken, therapieën, onderzoeken, operaties, medicatie, privéleven noem het maar op, alles komt voorbij. Niet altijd blijft het alleen bij vragen, ook lichamelijk onderzoek kan volgen.

Aan het einde van zo’n bezoek dekt de keuringsarts zich in met de mededeling dat hij of zij niet gaat over het afschattingsbeleid en meldt dan dat je nog een keer moet komen naar het UWV maar dan bij de arbeidsdeskundige die het oordeel vertelt en deze gesprekken vinden doorgaans beneden naast de wachtkamer plaats. Een van de meest recente gevallen die echt schrijnend is betreft een 64-jarige man die 45 jaar dezelfde werkgever heeft gediend. De man werd ziek (burn-out) en naar later bleek had hij ook kanker. Na chemokuren en een operatie kreeg hij van de arbeidsdeskundige te horen dat meneer nog wel twintig uur kan werken tot aan zijn pensioen op 67-jarige leeftijd als plantenverdeler. Zoiets verzin je toch niet? En dan is het UWV-antwoord dat deze uitslag uit de computer komt rollen. Tja, na zo’n moment rest nog in verweer gaan middels een hoorzitting.

Tips zijn: neem altijd iemand mee ga nooit alleen naar het UWV immers twee horen meer dan één, het liefst met een onafhankelijk iemand; en bij verweer neem een jurist in de armen. Opvallend is namelijk dat vooral vijftigplussers minder dan 35 procent worden afgekeurd en dat betekent nul euro onderaan de streep. Ook jongeren die bijvoorbeeld een Wajonguitkering ontvangen hebben het niet makkelijk. Sowieso is de stelling dat mensen makkelijk een uitkering krijgen een regelrechte fabel. De arbeidsongeschikten die ‘geen’ uitkering ontvangen wil je niet graag de kost geven, want dat zijn er echt veel of je moet in de ook al niet zaligmakende Bijstand belanden met sollicitatieplicht en dergelijke, tweeverdieners zijn in dit geval de grootste slachtoffers van het systeem.

Al met al ziek zijn is geen pretje. Zeker niet met keuringen en het oordeel van het UWV. Velen zullen helaas deze gang nog moeten maken.