Poliflw

In november is een motie aangenomen over de toekomst van het sociaal domein. Uitgangspunt blijft dat de taken in het sociaal domein zoals jeugdzorg en maatschappelijke ondersteuning uitgevoerd worden met het budget wat hiervoor beschikbaar is. 

Omdat verwacht wordt dat de middelen vanaf 2020 hier niet meer toereikend voor zijn, zal er iets aan de uitgaven moeten gebeuren.

Veel inwoners maken zich hier zorgen over en zijn bang dat ze niet meer de zorg krijgen die ze nodig hebben. Ondanks de noodzakelijke ingrepen blijft de benodigde zorg hierbij centraal staan.

Ook bij de maatschappelijke ondersteuning zal er kritisch naar de uitgaven gekeken worden. Eventuele wijzigingen moeten wel zorgvuldig uitgevoerd worden en als er wijzigingen zijn moet dit met een redelijke overgangstermijn gebeuren.

Kwaliteitseisen vinden wij erg belangrijk. Als je ondersteuning nodig hebt waarvoor een hulpverlener bij je langs moet komen is het wel fijn dat je normaal met hem of haar kunt communiceren. Daarom vindt ook de SGP dat beheersing van de Nederlandse taal onderdeel moet zijn van het contract met de zorgverleners.

In het sociaal domein zien we niet alleen dat we meer uitgeven dan dat er binnenkomt, maar ook dat de uitgaven steeds sterker toenemen. Het helpt dus niet alleen om naar de inkomsten te kijken en het rijk als oorzaak van het tekort aan te wijzen. Nee, we zullen als gemeente zelf aan de slag moeten om uitgaven en inkomsten in balans te krijgen.

Inmiddels zijn er verschillende acties in gang gezet om grip te krijgen op de uitgaven. Rondom de participatiewet ligt er inmiddels ook een plan van aanpak. Maar het grootste probleem lijkt toch echt in de jeugdzorg te zitten. Vooral omdat we zien dat steeds meer jongeren hulp nodig hebben. Als we hier iets aan willen doen, zullen we nadrukkelijk naar oorzaken moeten kijken. Als SGP vragen we daarbij aandacht voor het volgende:

Onze samenleving heeft in de halve eeuw die achter ons ligt afscheid genomen van God. We hebben onze afhankelijkheid van Hem ingeruild voor een focus op zelfontwikkeling en zelfontplooiing en daarbij een ontembaar geloof in de maakbaarheid van mens en samenleving. Omdat onze behoeftes centraal staan, hebben we minder oog voor de ander en vinden we het steeds moeilijker om met de moeite en verdriet van het leven om te gaan. Hierdoor zien we ook dat veel relaties niet duurzaam genoeg blijken om kinderen in een veilige en stabiel gezin op te laten groeien. Dit alles zorgt voor veel onzekerheid en spanning waardoor het bijna vanzelf spreekt dat er steeds meer jongeren psychisch in de knel komen.

Als SGP willen we duidelijk stellen dat kinderen en jongeren niet van de overheid zijn. We moeten dan ook terughoudend zijn in onze bemoeienis met opvoeding en vorming. Maar wel dienen we jongeren en hun ouders bewust te maken. Bewust van het feit dat ongeremde vrijheid en zelfontplooiing gevolgen heeft voor anderen tot wie wij in een relatie staan.

Als we werk willen maken van preventie op dit gebied, dan vindt de SGP dat we deze overwegingen nadrukkelijk mee moeten nemen.

Echter, zolang we ons als samenleving niet afkeren van onze egocentrische gerichtheid en teruggaan naar de God van onze voorouders, dan zullen wij en onze jongeren nooit de echte rust vinden. Dit is met geen enkele vorm van zorg op te lossen.