Poliflw

Door Don Ceder op 24 juni 2021 om 18:54

“De beste manier om waardering te uiten? Ik wil vooral dat het goed is geregeld.” Dit zei een gezinshuisouder vorige week tegen mij. Ik was bij een gezinshuis, een plek waar uithuisgeplaatste kinderen worden opgevangen. Een kind zou als het kan het liefst zo veel mogelijk thuis of in de directe omgeving opgevangen dienen te worden. Als een kind noodgedwongen echter niet meer thuis kan blijven, is het heel belangrijk dat hij of zij zo veel mogelijk opgroeit in een gezinssituatie waar liefde en aandacht is. En dat gebeurt in zo’n gezinshuis, met de liefdevolle zorg van de gezinshuisouders. Helaas zijn er behoorlijk veel knelpunten in het systeem van de jeugdzorg.

Het was goed dat we er deze week in de Tweede Kamer over spraken. Het belang van de kinderen moet in de jeugdzorg centraal staan. Dat lijkt een no-brainer, maar helaas zitten er nu veel kinderen vast in het systeem. We zien te vaak dat kinderen vaak in een eindeloos traject belanden. Kinderen worden van het kastje naar de muur gestuurd en hebben te maken met wachtlijsten en onzekerheid, opnamestops en een wildgroei van verschillende aanbieders. Of ze zitten in een omgeving dat niet meer lijkt op een echt ‘thuis’. Er is moed en durf nodig om grenzen te verleggen en schotten weg te nemen. Schotten tussen ouders en zorgverlening, scholen en gemeente- en Rijksbudgetten. En laten we ouders tijdens een traject veel meer betrekken en waarderen. De emotionele steun, goedkeuring en betrokkenheid van ouders kan heel belangrijk zijn voor een kind.

Eén van de knelpunten in het systeem waar ik de komende periode mee aan de slag ga zijn de wachtlijsten na een rechterlijke uitspraak en ellenlange juridische procedures. Als advocaat heb ik jeugdzaken behandeld en het tijdsverloop voordat er duidelijkheid komt over de hulpbehoefte en toekomst van een kind in de knel kan en moet echt beter. Ik zie daarbij een belangrijkr rol voor een rechter die meer mogelijkheden krijgt om indien nodig tot een snelle oplossing te komen. Uiteindelijk zijn veel kinderen gebaat bij snellere duidelijkheid. De komende periode ga ik in gesprek met de Rechtspraak, Veilig Thuis, de Raad voor de Kinderbescherming, ouders en vooral kinderen zelf en hoop snel een voorstel richting de Kamer te sturen.

Ik stelde in het debat ook voor om de jeugdzorg te verbeteren met goed toegeruste professionals die bij lichte hulpvragen kijken naar zowel de lichamelijke, geestelijke als sociale aspecten. We willen de beste hulp voor alle jongeren, maar dat betekent lang niet altijd dat intensievere zorg altijd beter is. Zo’n professional is bijvoorbeeld een vooruitgeschoven post van de gemeentelijke jeugdhulp bij de huisarts en kan ook naar de bredere hulpvraag van een gezin kijken. Ik heb van veel gemeenten gehoord die al een dergelijke samenwerking met de huisarts hebben dat zo’n praktijkondersteuner jeugd erg goede resultaten oplevert en onnodige instroom wordt beperkt.

De komende jaren zal ik me inzetten voor de noodzakelijke veranderingen in de jeugdzorg. En daarbij zal ik vooral luisteren naar het kind zelf. Zodat elk kind de juiste hulp op het juiste moment krijgt. Goede ondersteuning nu waarbij het kind centraal staat, draagt bij aan een goede toekomst later.

Door Lodewijk Asscher op 13 augustus 2020 Delen  

Maar toch is het kabinet nu opnieuw verrast. Want het gevaarlijke coronavirus laait weer op. Het aantal besmettingen verdubbelt nu al enkele weken op rij, tot meer dan 4.000 alleen al vorige week. Intensivist Diederik Gommers waarschuwde gisteren bij het programma Op1 dat met dit soort stijgingen er ook steeds meer mensen heel ernstig ziek worden. En dat de mensen die in de zorg werken daar nog niet klaar voor zijn.

Ondertussen was het chaos. Het kabinet reageerde eerst niet, toen met een vermaning aan jongeren en eergisteren met een ondoordacht en onuitgewerkt plan rond quarantaineverplichting terwijl het bron- en contactonderzoek niet eens op orde was. Er is geen tijd voor verder gedraal.

De seinen staan op oranje, maar het is nog niet te laat. We kunnen een tweede golf aan besmettingen nog afwenden. Maar we hebben wel haast.

De seinen staan op oranje, maar het is nog niet te laat.

Er is nu een heldere, ambitieuze en daadkrachtige aanpak nodig. Kiezen voor indammen van het virus betekent dat we er alles aan doen het aantal besmettingen snel naar beneden te brengen.

In het ingelaste Kamerdebat ging het me vooral daarom: nu kiezen voor een duidelijke en ambitieuze strategie en de maatregelen nemen die daarbij horen. Waar gaat het dan om?

Er is nu een heldere, ambitieuze en daadkrachtige aanpak nodig.

En tot slot: de wijze waarop de IC-verpleegkundigen, thuiszorgmedewerkers, het verpleeghuispersoneel en alle andere zorgmedewerkers ons door deze crisis heen slepen is ongekend. Zij verdienen daarvoor waardering, een beter salaris en minder werkdruk.

Zij verdienen daarvoor waardering, een beter salaris en minder werkdruk.

De coalitiepartijen maken de politieke keuze hier nu niet verder in te investeren. Dat uitte zich zelfs in het beschamende tafereel van Kamerleden van VVD, CDA, D66 en ChristenUnie die het gebouw van de Tweede Kamer ontvluchtten om een stemming onmogelijk te maken. Dat is niet alleen politiek onfatsoenlijk, het heeft ook impact op ons coronabeleid. Sinds mei is 10% van de ic-verpleegkundigen gestopt, er zijn grote personeelstekorten in de zorg. Voor de gezondheid en de economie is het essentieel om hier onmiddellijk meer in te investeren. En om in gesprek te gaan met zorgmedewerkers over wat zij nu nodig hebben om uitgerust en veilig mensen te kunnen blijven verzorgen.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Joël Voordewind op 8 augustus 2020 om 11:42

Reactie op oproep voorgangers over vluchtelingenkinderen

Vandaag verscheen er een brief van vele predikanten, priesters en voorgangers, gericht aan de volksvertegenwoordigers van het CDA en de ChristenUnie. Ze schrijven dat ze zich zorgen te maken over de kinderen die leven in de erbarmelijke omstandigheden op de Griekse eilanden. Ze hebben daarom een aantal vragen voor de Kamerleden. Middels deze blog wil ik vanuit de ChristenUnie een antwoord geven op de brief.

Het is mooi om te zien dat er onder christenen zoveel bewogenheid is voor de kinderen in de vluchtelingenkampen. In de afgelopen weken ontving ik veel kritische mails van betrokken mensen. Deze brief laat nogmaals zien: het hart van christelijk Nederland klopt voor deze kinderen, zonder ouders en in een schrijnende situatie. De ChristenUnie deelt deze bewogenheid.

Juist om die reden is te begrijpen dat we veel kritiek kregen toen we, samen met CDA, VVD en D66, begin juli niet vóór de in de brief genoemde motie stemden. De ChristenUnie was en is het immers eens met de lijn van deze motie: het komen met een plan voor een opvang van de kinderen in Nederland. Er is echter geen Kamermeerderheid voor een barmhartiger asielbeleid, zo schreef Gert-Jan Segers al in een eerder blog. Daarom zijn we genoodzaakt binnen de coalitie over asielbeleid afspraken te maken. En daarom stemden we tot onze spijt tegen de motie.

Binnen de coalitie is afgesproken dat er met Nederlandse hulp gezorgd wordt voor de opvang van uiteindelijk vijfhonderd kinderen, op het Griekse vasteland. Zij krijgen een veilig onderkomen, onderwijs en voogdij. Daar heeft de Nederlandse overheid zich aan gecommitteerd. En daar houdt de ChristenUnie het kabinet dan ook aan. Het is een compromis, maar het moet een compromis zijn dat wérkt en ervoor zorgt dat de vluchtelingenkinderen veilig zijn.

We hebben het kabinet voor een deadline gesteld. Uiterlijk in september moeten de eerste kinderen naar de opvang op het Griekse vasteland zijn gebracht. Daarvoor moet alles op alles worden gezet. Komt de opvang niet van de grond, dan heroverwegen we onze steun aan het plan. Dat betekent dat de optie om een deel van de kinderen wél naar Nederland te brengen ook weer op tafel komt. Voor de ChristenUnie staat namelijk één ding voorop: deze kinderen verdienen een veilige plek om op te groeien.

D66 is voorstander van het opvangen van kinderen uit de Griekse kampen. Binnen de coalitie hebben wij ons samen met de ChristenUnie ingezet om te zorgen dat Nederland binnen Europa z’n verantwoordelijkheid neemt, maar tot op de dag van vandaag is daar in de coalitie en in de Tweede Kamer onvoldoende draagvlak voor. Het is geen geheim dat de coalitie ernstig verdeeld is over asiel en migratie, en dat geldt ook hier.

In mei van dit jaar is wel besloten om kinderen van de Griekse eilanden af te halen en in veiligheid te brengen in door Nederland betaalde opvang op het Griekse vasteland. In die opvang is er goed onderdak, psychosociale zorg en begeleiding, onderwijs, medische zorg en juridische steun bij de asielprocedure. Dit zal worden uitgevoerd door NGO’s. Voor de opvang zijn 48 plekken beschikbaar voor drie jaar, waardoor in totaal enkele honderden alleenstaande minderjarigen kunnen worden geholpen. Ook ondersteunt Nederland de Griekse autoriteiten bij het opzetten van een voogdijsysteem, zoals NIDOS dat in Nederland doet.

Is dit voor D66 de gewenste uitkomst? Nee, dat moge duidelijk zijn. Maar het helpt uiteindelijk honderden kinderen op de Griekse eilanden wel een stap vooruit, want zij hoeven niet langer in de mensonterende kampen te overleven.

Vandaag is in de Tweede Kamer gestemd over een motie die het kabinet oproept om een aantal kinderen in Nederland op te vangen. D66 heeft die motie niet gesteund, vanwege het gesloten compromis. Het komt er nu op aan om de opvangvoorziening op te zetten en de kinderen daadwerkelijk van de eilanden af te halen om ze in veiligheid te brengen. Het is aan de staatssecretaris om te laten zien dat het haar menens is. Zij zal volop vaart moeten maken.

D66 zal haar aan de afspraken houden. Uiterlijk in september moeten de eerste kinderen van de eilanden naar de Nederlandse opvangplekken worden gebracht. Als dat plan onverhoopt niet werkt, dan zal de fractie een nieuwe afweging maken.

Door Joël Voordewind op 7 mei 2020 om 12:49

Eindelijk Nederlandse hulp voor kinderen op Griekse eilanden

De ChristenUnie zet zich altijd in voor mensen in nood, op de vlucht voor oorlog en geweld. Hun leed raakt ons, zeker als het kwetsbare kinderen zijn die gevaar lopen. Op de Griekse eilanden is zo’n schrijnende crisis aan de gang. In de Tweede Kamer riep ik het kabinet op tot actie voor de kinderen zonder ouders die leven in erbarmelijke omstandigheden. Nu maakt het kabinet bekend de opvang van ruim vijfhonderd kinderen op het Griekse vasteland te bekostigen. Ik wil meer vertellen over dat besluit en ons standpunt daarover.

Wat was de inzet van de ChristenUnie?

Al voor de coronacrisis was voor ons duidelijk dat de situatie in de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden onhoudbaar was. Vluchtelingen leven in een enorm schrijnende situatie. Een motie van onder andere de ChristenUnie om 2500 kwetsbare kinderen van de eilanden onder te brengen in beschermde kampen op het vasteland was door de Tweede Kamer aangenomen. (1) Dat was voor ons de eerste stap. Veel Europese landen namen het initiatief om kwetsbare kinderen zonder ouders op te nemen. Volgens ons moest ook Nederland dat doen. Dat was onze inzet.

Wat doet Nederland?

Vandaag maakt het kabinet bekend dat het de opvang van alleenstaande kinderen op het Griekse vasteland gaat bekostigen. In totaal moeten met het programma ruim vijfhonderd kinderen worden geholpen. Ze krijgen onderdak, onderwijs, medische en psychosociale begeleiding en een voogd. Nederland ondersteunt Griekenland bij het opzetten van een werkend voogdijsysteem, zoals we dat ook in Nederland via het NIDOS kennen. Ook blijft het kabinet inzetten op een structurele aanpak waar Europese solidariteit via een eerlijk herverdelingssysteem deel van uitmaakt.

Wat vindt de ChristenUnie van dit besluit?

Wij riepen het kabinet op om die kwetsbare kinderen uit de kampen in veiligheid te brengen. Nu komt het kabinet met een concrete stap. Zij krijgen nu de hulp die ze heel hard nodig hebben.

Het zal duidelijk zijn dat dit een compromis is. Een compromis waar bijvoorbeeld het opnemen van een deel van de kinderen door Nederland geen onderdeel van uitmaakt. Dat vind ik teleurstellend. Zoals ik al een paar weken geleden schreef, was en is er voor ons standpunt tot mijn spijt onvoldoende steun binnen de coalitie. Ook een Kamermeerderheid ontbreekt. Hoewel we het dus, zoals dat bij een compromis gaat, liever anders hadden gezien, is dit een compromis waar we tevreden mee zijn.

Het is immers een besluit wat voor nu uitkomst biedt voor ruim vijfhonderd asielkinderen die momenteel in psychische en fysieke nood verkeren. Dat maakt voor hen een wereld van verschil en is een belangrijke stap voorwaarts. Ook voor de Nederlandse inzet.

Hoewel we dus meer hadden gewild, is dit een concrete stap die een grote groep kinderen bevrijd uit erbarmelijke omstandigheden. Daar kunnen we tevreden mee zijn. Tegelijkertijd kunt u blijven rekenen op onze onverminderde inzet voor vluchtelingen in nood. Een structurele en Europese aanpak voor de opvang, selectie aan de Europese buitengrenzen en eerlijke herverdeling van erkende vluchtelingen over Europa. Dat blijft hard nodig en daar blijven wij ons voor inzetten.

(1)    Kamerstukken II 2019/20, 32317, nr. 608

Door Gert-Jan Segers op 1 april 2020 om 15:51

Tien vragen aan het kabinet over de strijd tegen corona (debatbijdrage)

Als er mensen iets ergs overkomt – brand in huis of een kettingbotsing in het verkeer – dan kunnen mensen elkaar aankijken en zeggen ze: gelukkig hebben we elkaar nog! Want wat je samen hebt, is belangrijker dan een huis of een auto.

Ook nu valt er veel weg. Werk, school, winkelen, een handdruk, een hug. En des te mooier is het om nu ook om ons heen te kijken, te zien hoeveel saamhorigheid, verantwoordelijkheidsgevoel, creativiteit en naastenliefde er is. En om nu tegen elkaar te zeggen: gelukkig hebben we elkaar nog. En dan zeg ik het kabinet na: alleen samen krijgen we het coronavirus onder controle.

Maar het verdrietige van deze periode is dat we steeds meer mensen moeten missen. Mensen die heel ziek zijn en steeds meer mensen die overlijden aan de gevolgen van dit virus. Ik wens iedereen die daar in de nabije omgeving mee te maken heeft heel veel sterkte!

Ik wil het kabinet danken voor de crisisbestrijding, de enorme inzet die nu wordt gepleegd en voor de heldere communicatie sinds vorige week.

Het kabinet hoopt op groepsimmuniteit. Wanneer en hoe weten we of we op het goede spoor zitten?

Er wordt met man en macht beschermende kleding ingekocht. Komt die beschermende kleding ook ten goede aan mensen die werken in verpleeghuizen, de gehandicaptenzorg en de GGZ?

Ik sluit mij aan bij mijn collega Heerma over vragen van mensen die van elders naar hier komen. Vindt er op Schiphol al een gezondheidscheck plaats bij mensen die uit oa New York hier landen? Ik hoop dat daar goede mogelijkheden voor worden genomen. En hoe voorkomen we toerisme vanuit bijvoorbeeld Duitsland tijdens het paasweekend?

Dank voor de extra aandacht voor dak- en thuislozen en de richtlijn van de staatssecretaris Blokhuis op dat punt. Hoe zorgen we ervoor dat er niet alleen goede nachtopvang is, maar ook goede dagopvang? Kan daarbij gebruik worden gemaakt van nu leegstaande kerken en scholen en klaarstaande vrijwilligers?

We krijgen wisselende signalen van mensen die geen of beperkt afscheid kunnen nemen van geliefden die gaan sterven. Er zijn ziekenhuizen die daar wel ruimte voor geven, bijvoorbeeld door een soort hospice in een hotel in te richten, maar ik hoor ook verhalen van mensen die helemaal geen afscheid kunnen nemen. Ik begrijp dat ziekenhuizen daar gewetensvolle afwegingen in maken, ook gezien de gezondheidsrisico’s. Maar is er een manier om hier ziekenhuizen en familieleden bij te helpen?

Veel kwetsbare mensen bevinden zich nu in een ziekenhuis of in een lock-down in een verpleeghuis. Zij worstelen soms met existentiële vragen, maar hebben te weinig toegang tot geestelijke verzorging. Kunnen we daar meer ruimte aan geven?

Goed dat minister Slob zich inzet voor goede zorg voor kinderen die extra aandacht nodig hebben, voor wie het thuis niet veilig is en voor kinderen die naar het speciaal onderwijs gaan. Werken alle gemeenten goed mee in het opnemen van contact met alle scholen?

Wat we na 28 april straks nodig hebben, is niet alleen een 1,5 meter-economie, maar bovenal een 1,5-meter samenleving. Hoe bereiden we de samenleving daarop voor en welke testcapaciteit is daarvoor nodig?

Dan een vraag over de tijdelijke noodmaatregel overbrugging voor behoud van werkgelegenheid (NOW), die minster Koolmees heeft afgekondigd. Komen maatschappelijke en vrijwilligersorganisaties met betaalde krachten daar ook voor in aanmerking?

Tot slot, er was de afgelopen dagen onduidelijkheid over onze bijdrage aan Europese solidariteit in deze crisis. Ik heb ook gezien hoe de minister van Financiën zijn inzet verhelderd heeft, dank daarvoor. Is de minister-president bereid onze inzet voor Europese samenwerking en solidariteit ook in dit debat te onderstrepen?

Door Eppo Bruins op 10 maart 2020 om 13:53

Overheid, blijf uit het hoofd van mijn kind

Waar leert een kind wat goed en kwaad is? Wat juist handelen is? Hoe je samenleeft? Waar leert een kind delen en wachten op zijn beurt? Waar leren kinderen, kort weg, wat het goede leven is?

Het antwoord zal geen verrassing zijn. Allereerst leert een kind dat binnen het gezin waar het opgroeit. In dat gezin, bij de ouders, ligt de eerste verantwoordelijkheid. Daarnaast is er de school, waar kinderen het grootste deel van hun jeugd te vinden zijn. Scholen leiden de toekomstige generaties op en hebben veel invloed op de vorming van jongeren tot verantwoordelijke volwassenen die klaar zijn voor het openbare leven. Dat is een enorme verantwoordelijkheid voor leraren en het is dan ook belangrijk dat ieder kind een school vindt die bij hem of haar past. Scholen zijn, in de visie van de ChristenUnie, een verlengstuk van de thuissituatie.

In Nederland hebben we al ruim honderd jaar onderwijsvrijheid in de vorm van gelijke bekostiging van openbaar en bijzonder onderwijs. Dat onderwijssysteem moeten we koesteren. Scholen kunnen op basis van hun visie en identiteit de lessen vormgeven. De overheid bepaalt de eindtermen en kerndoelen - dus wat de kinderen moeten kennen en kunnen - maar de scholen bepalen hoe er les gegeven wordt. Ouders kiezen een school tegenwoordig vaak op nabijheid, maar toch ook heel vaak toch ook op sfeer en pedagogiek, op mensbeeld en maatschappijvisie. Kortom: dat wat wij levensovertuiging en identiteit plachten te noemen.

Deze week heb ik in de Tweede Kamer gedebatteerd over de herziening van het curriculum voor het basisonderwijs en de onderbouw van het voortgezet onderwijs. Het debat ging over een cruciale zaak: Wat worden in de toekomst de kerndoelen van het onderwijs, zoals voorgeschreven door de overheid? Wat moet elke leerling in Nederland aan het eind van zijn of haar schooltijd kennen en kunnen?

Ik merk dat veel politieke partijen dan de neiging hebben om daarin te ver te gaan. De politiek lijkt namelijk voor te willen schrijven wat een nette Nederlandse modelburger zou moeten vinden en denken. Niet kennen en kunnen, maar: welke meningen en opvattingen accepteren we wél en welke meningen en opvattingen horen kinderen niet te hebben? Dat is mij een doorn in het oog. De politiek legt daarmee een staatsmoraal op aan de kinderen. En bovendien is er weinig oog voor minderheidsstandpunten, die toch ook welkom horen te zijn in een democratie. Het gevaar in Nederland dreigt dat je kind van de overheid moet vinden wat de meerderheid vindt.

Scholen zijn waardengemeenschappen van leraren en ouders. Maar mag je ook in de toekomst nog waarden uitdragen die afwijken van het meerderheidsstandpunt? Vanwege bezorgdheid over islamitische scholen (en bij sommige politici ook over reformatorische scholen), waren sommige Tweede Kamerleden in het debat opvallend scherp in hun woorden als het ging om de kerndoelen over seksuele diversiteit of het onderwerp burgerschap.

Zeker, zoals elke vrijheid, heeft ook onderwijsvrijheid een grens. De rechtsstaat moet worden geëerbiedigd en kinderen moeten leren omgaan met verschillen. Daar zijn alle Tweede Kamerleden het wel over eens. Maar daar doet zich nu juist een opvallend verschijnsel voor: Politici die erop hameren dat het curriculum niet alleen gaat over ‘kennen en kunnen’, maar die ook willen bepalen wat scholen (en kinderen) moeten ‘vinden’, leggen hun standpunt als enig juiste, objectieve standaard eigenlijk op aan de rest van de samenleving. Men acht zichzelf neutraal en de ander afwijkend. Daarmee worden verschillen weggepoetst, ontkend of ronduit als verwerpelijk gedefinieerd.

Deze politici willen dat kinderen leren omgaan met verschillen, maar zelf tonen ze juist helemaal niet met die verschillen te kunnen omgaan. Ik maak me daar grote zorgen over omdat we in de loop van de tijd hebben gezien dat in de Tweede Kamer de partijen die zichzelf a-religieus (en daarmee volgens hun definitie neutraal) noemen, inmiddels een meerderheid lijken te vormen. In het huidige regeerakkoord hebben we nog kunnen afspreken dat de onderwijsvrijheid niet wordt ingeperkt, maar welke partijen schrijven het volgende regeerakkoord?

Als het gaat om burgerschap en de kerndoelen, dan is het belangrijk dat leerlingen de spelregels van onze democratische rechtsstaat kennen, dat ze weten van de diversiteit in onze pluriforme samenleving en dat ze daar mee leren omgaan. Dat ze weten welke vrijheden en verantwoordelijkheden we in dit land hebben. Dat mag de overheid allemaal voorschrijven. Maar dat moet beperkt blijven tot kennen en kunnen. Wat je moet vinden en denken, is deel van de opvoeding. De overheid moet uit je hoofd blijven. Dat is niet alleen onderwijsvrijheid, maar ook gewetensvrijheid. En op gewetensvrijheid is ons land gebouwd.

Deze column verscheen op 7 maart op www.cip.nl.

Door Eppo Bruins op 17 februari 2020 om 15:49

Kabinet mag stapje harder lopen voor jongeren

Eind augustus presenteerde het Jongerenplatform van de SER - één van de belangrijkste adviesorganisaties van het kabinet - een belangrijk rapport over de uitdagingen waar jongeren anno 2020 tegenaan lopen. In het rapport wordt helder beschreven dat er voor jongeren veel kansen zijn in de samenleving, maar dat ze ook tegen veel belemmeringen aanlopen.

Op diverse terreinen hebben jongeren het niet gemakkelijk: door het leenstelsel, door de onzekere arbeidsmarkt, door een tekort aan woonruimte. Het Jongerenplatform toonde aan dat jongeren hierdoor belangrijke mijlpalen uitstellen, zoals het kopen van een huis of het stichten van een gezin. Er is dus wel wat aan de hand in onze samenleving.

De afgelopen tijd heeft de ChristenUnie deze problemen met Coalitie-Y uitgebreid op de kaart gezet. Uit ons initiatief is een brede beweging van jongerenorganisaties voortgekomen, dat inmiddels gesteund wordt door een groot aantal politieke partijen. Het rapport van het SER-Jongerenplatform sloot naadloos aan bij de agenda van Coalitie-Y.

We keken dan ook reikhalzend uit naar de reactie van het kabinet. Die kabinetsreactie kwam vandaag. En die valt dan toch een beetje tegen. In de kabinetsbrief wordt vooral opgesomd wat er allemaal al gebeurt op het terrein van onderwijs, arbeidsmarkt en woningmarkt. Er staat nauwelijks nieuws in de brief. Bovendien is het grootste punt van het Jongerenplatform en van Coalitie-Y: kijk nou integraal naar de positie van jongeren, en doe het niet verkokerd per beleidsterrein. Het kabinet lijkt weinig gehoor te geven aan deze oproep.

Wat de ChristenUnie betreft mag het wel wat ambitieuzer. Wij zullen de komende tijd dan ook blijven opkomen voor jongeren en het kabinet oproepen om in al haar beleidskeuzes de positie van jongeren voor ogen te houden. Een belangrijk punt daarbij is de generatietoets: bij grote beleidswijzigingen en politieke akkoorden moet in kaart worden gebracht wat de effecten zijn voor alle leeftijdsgroepen, zodat we generatie-proof beleid maken. In de brief van het kabinet wordt de uitwerking van deze generatietoets vooruit geschoven, maar we zullen dat scherp in de gaten houden.

Gelukkig staat er één concreet punt in de brief: voortaan zal weer het tweejaarlijkse Nibud Studentenonderzoek gehouden worden, om de financiële positie van jongeren in kaart te brengen. De ChristenUnie pleit hier al lang voor, want inzicht in de financiële situatie is een belangrijke eerste stap om ook gepast beleid te ontwikkelen.

Door Stieneke van der Graaf op 19 december 2019 om 17:24

Torenhoge schulden en verslavingen zijn risico’s die gokkers lopen. Helaas heeft een meerderheid van de Tweede en Eerste Kamer de afgelopen jaren besloten online gokken verder te legaliseren. Nu deze verkeerde afslag is genomen, is het des te belangrijker om kinderen en jongeren te beschermen tegen gokken. Arjen Lubach liet in zijn programma al treffend zien dat het nu helemaal mis gaat. De Toto heeft in het afgelopen jaar 110.000 nieuwe jonge gokkers aan zich weten te binden.

In de Koning Toto reclame wordt rapper Donnie ingezet, die juist voor jongeren interessant is. Ze bereiken hiermee minderjarigen en jongeren tot 24 jaar die nu niet bereikt mogen worden. Dat zijn juist de meest kwetsbaren die we moeten beschermen tegen dit soort bedrijven.

Maar daar stopt het niet. Het is nu nog kinderlijk eenvoudig voor een vijftienjarige om online te gokken en verslaafd te raken zo toonde de NOS al aan. Reclames voor gokken worden nu uitgezonden op tijdstippen wanneer ook kinderen voor de buis zitten. Wat mij betreft werken we toe naar een totaalverbod op reclame voor gokken en komt er stevige handhaving zodat jongeren niet kunnen gokken. Op het gebied van voorlichting en hulpverlening is nog veel te verbeteren. Het is pijnlijk genoeg dat een meerderheid in Den Haag online gokken wilde vrijgeven, maar nu hoop ik ook dat andere partijen hun verantwoordelijkheid nemen om in ieder geval de jongeren te beschermen. Er is echt een omslag in het denken nodig.

Deze week heeft de Tweede Kamer een begin van die omslag gemaakt. Ik heb twee moties ingediend om gokreclame te begrenzen. Daarmee helpen we voorkomen dat er steeds meer jongeren dit pad op gaan. Ik wil dat gokreclames voor 21.00 uur verboden worden. Net zoals dat nu geldt voor reclames voor drank. En ik stel voor dat er een verbod komt op reclames met jonge beroemdheden. Deze moties zijn nu aangenomen

Maar we moeten uiteindelijk toe naar een andere manier van omgaan met gokken. Laten we nuchter kijken welke inpact gokken heeft op gezinnen. Laten we luisteren naar wat deskundigen uit de verslavingszorg vertellen, wat ouders meemaken en laten we jongeren serieus nemen die onze bescherming nodig hebben. Ik maak me er sterk voor dat we aandacht houden voor de risico’s van gokken. Ik maak me er sterk voor dat we bedrijven begrenzen die vooral denken aan het verdienen van geld en niet aan het welzijn van mensen.

Laten we als samenleving niet gokken met onze kinderen.

Door Stieneke van der Graaf op 10 oktober 2019 om 07:39

Nieuwe wet nodig tegen kindermishandeling Bonaire, Sint-Eustatius, Saba

Er is reden tot zorg over geweld tegen kinderen op Bonaire, Sint-Eustatius en Saba. Waar fysiek en psychisch geweld in Nederland, op Sint Maarten, Curaçao en Aruba al bij wet verboden is, geldt dat voor de zogeheten BES-eilanden nog niet. Wat mij betreft gaat staatssecretaris Knops bezig met wetgeving om dit geweld tegen te gaan.

Het verbod zou namelijk voor het hele Koninkrijk moeten gelden. Kinderen daar komen dezelfde rechten en dus ook dezelfde bescherming toe als kinderen hier. Het is belangrijk dat we duidelijke grenzen stellen over wat wel en niet kan. Onder andere Unicef en het Kinderrechtencollectief zeggen dat er in de opvoeding in deze gebieden te vaak sprake is van lichamelijk en geestelijk geweld.

Kinderrechten

De ChristenUnie dringt al jaren aan op versterking van de kinderrechten in de overzeese gebieden van het Koninkrijk. Er is dan ook meer nodig dan alleen wetgeving. Het is belangrijk dat we ouders helpen om de opvoeding op een goede manier vorm te geven. Daarom hebben we in het verleden drie miljoen euro vrijgemaakt voor het verbeteren van kinderrechten, waarmee bijvoorbeeld de jeugdzorg versterkt kon worden. Maar onze blijvende aandacht voor de kinderrechten is broodnodig.

Zo willen we ook dat er duidelijkere regels komen voor zorgverleners en leraren als zij kindermishandeling willen melden. Mensen die dagelijks met kinderen werken moeten weten waar ze terecht kunnen als ze zien dat het thuis misgaat. Op die manier kan samen met de ouders gekeken worden naar oplossingen voor een veilige thuisomgeving voor ouder en kind.