Poliflw

Vrouwenplatform Carree is failliet. Na 45 jaar komt daarmee een einde aan de organisatie die zich inzette voor de positie van vrouwen en meisjes in Overijssel. Het is een pijnlijk verlies voor onze provincie.

Organisaties als Carree zijn hard nodig. Gelijke behandeling van mannen en vrouwen klinkt als een vanzelfsprekendheid, maar dat is het niet. Nog steeds krijgt 45 procent van de Nederlandse vrouwen vanaf haar 15e levensjaar te maken met geweld. Nog steeds verdienen vrouwen minder dan mannen. En veel vrouwen hebben last van seksuele intimidatie op straat, op het werk en in de kroeg.

Carree verzette zich hiertegen. De organisatie wapende vrouwen met kennis, kunde en toegang tot een enorm netwerk. Bijvoorbeeld met projecten als Eigen Kracht Werkt, om het aandeel vrouwen in de ICT te vergroten. Of Vrouwen Coachen Meiden, waarin vrouwen met levenservaring werden gekoppeld aan meiden die het even niet makkelijk hebben. Carree was een plek waar vrouwen hun ambities konden uitspreken, kennismaakten met een cultuur waarin vrouwen in vrijheid hun mannetje mogen staan en waar schrijnende thuissituaties veilig aan de kaak konden worden gesteld.

Dat zo’n organisatie failliet gaat is sowieso bedroevend, maar helemaal ellendig is het als dat gebeurt in coronatijd. Huiselijk geweld neemt toe. De economische crisis treft vrouwen onevenredig hard, waardoor hun zelfstandigheid op losse schroeven komt te staan. Juist nu is een organisatie als Carree extra nodig.

Daarom vraagt de PvdA samen met de VVD om te garanderen dat er in Overijssel plekken zijn en blijven waar vrouwen veilig terechtkunnen met hun ambities, vragen en zorgen. De provincie moet er bovendien voor zorgen dat de kennis en kunde van Carree niet verloren gaat, maar bij andere organisaties een onderdak vindt.

Er moet snel actie ondernomen worden om te zorgen dat projecten om kwetsbare vrouwen te helpen doorgang kunnen vinden. Daarvan zijn al goede voorbeelden. Het project ‘Vrouwen coachen Meiden’ is in de omgeving Zwolle gered. De gemeente ziet de waarde van het project en wil het in stand houden en onderbrengen bij Travers Welzijn. Hopelijk krijgen ook de andere projecten van Carree snel een nieuw thuis. De organisatie kan helaas niet blijven bestaan, maar het goede werk mag absoluut niet verloren gaan.

Het bericht Vrouwenplatform Carree is failliet: PvdA en VVD vragen om actie verscheen eerst op PvdA Overijssel.

Ik had er nog nooit bijgezeten. Voor mij was het tot nu toe een black box. Een aantal partijen kruipen na de verkiezingen bij elkaar en enkele weken later is er opeens een akkoord waaraan wij niet hebben meegeschreven, maar dat wel een grote stempel drukt op de politiek van de daaropvolgende vier jaar.

Deze keer was het, voor ons, anders. Na de gesprekken in de informatiefase, waarin partijen op zoek gaan naar mogelijke coalities, kwam een advies naar voren waar wij onderdeel van uitmaakten. En daarom zat ik samen met onze kandidaat-gedeputeerde Tijs de Bree, namens de PvdA-fractie, aan tafel samen met vertegenwoordigers van CDA, VVD, CU en SGP. En daarmee belandden wij opeens midden in de zwarte doos.

Het is een boeiend proces. Onder leiding van formateur Bart Krol begonnen we met aan elkaar te snuffelen en te verkennen wat de ander belangrijk vindt. Daarmee bouw je vertrouwen op in elkaar en in het proces waarin je samen bent beland. Tegelijk bepaal je met elkaar wat je wilt doen. Wat voor akkoord willen we en wie willen we wanneer willen betrekken? Unaniem kozen we voor een akkoord op hoofdlijnen. We geven aan wat wij zien als de grootste opgaven in Overijssel en wat we willen daarop bereiken. Op sommige punten is die ambitie al heel concreet, op andere geven we een richting aan. We gaan de komende vier jaar graag met onze inwoners, partners, en natuurlijk Provinciale Staten op zoek naar de nadere invulling en de manier waarop we deze doelen samen kunnen bereiken.

Daarna beginnen de echte onderhandelingen. Een aantal keer hebben we uitgebreid met elkaar gesproken, in zaaltjes verspreid over de provincie. Gesprekken waarin je het over veel dingen snel eens bent, maar je ook hartgrondig van mening kan verschillen. Waarin je soms met je vuist op tafel moet slaan voor dingen die voor jouw partij essentieel zijn. Maar je andere punten flexibel moet meebewegen, omdat het nodig is dat iedereen tevreden naar huis kan. Het is continu zoeken naar de balans tussen het verdedigen van je eigen punten en het elkaar wat gunnen. En je verdiepen in elkanders beweegredenen, zonder daarbij je eigen agenda uit het oog te verliezen. Naast een inhoudelijk verhaal met bijpassend budget, moet er ook overeenstemming worden bereikt over de samenstelling van Gedeputeerde Staten en een daarbij passende rolverdeling. Het is een intensief proces. Vaak is het gezellig en constructief. Soms schuurt het en soms knettert het zelfs. Dat mag ook. Als je elkaar maar weer weet te vinden. En daar zijn we met elkaar goed in geslaagd.

We zijn vele kopjes koffie en kleffe koeken verder, maar nu zijn we bezig met de laatste loodjes. De inhoud is zo goed als rond, het budget is verdeeld, de namen zijn bekend en we hebben een motto/titel. Op dit moment worden de meest recente onderhandelingsresultaten in het stuk verwerkt. Morgen presenteren we het geheel. Ik ben benieuwd. Natuurlijk naar hoe het akkoord eruit gaat zien, maar nog meer naar jullie reactie. Ik kan niet wachten om samen met jullie aan de slag te gaan.

Het bericht Coalitie-onderhandelingen verscheen eerst op PvdA Overijssel.

Voorzitter

Feit is dat 5 partijen gaan onderhandelen over een coalitieprogramma. D66 is niet blij met het advies van de informateur, omdat er geen winnaar op rechts of op links mee wordt genomen in een nieuw college. Er is echter wel een meerderheid in de Staten. Dat moeten we erkennen. Het is “rechtsgeldig”. D66 zag graag GL  als winnaar toegevoegd aan de huidige coalitie. Daar is blijkbaar door een aantal fracties minder enthousiast op gereageerd want anders was dat wel gelukt.

Onze fractie had, op grond van het 2e gesprek met de informateur, de indruk dat het de nu beoogde coalitie inclusief D66 kon worden. Een coalitie bestaande uit 6 partijen. Een ruime meerderheid, breed door het midden. Niet de meest gewenste coalitie vanuit onze perceptie maar als samenwerken met een winnaar voor anderen echt onmogelijk blijkt, dan was dat wellicht de best mogelijke koers. Ondanks dat de informateur ook het belang van zorgvuldigheid boven snelheid bevestigde was er verrassend snel na het weekend groen licht.

En dat roept de vraag op of er voldoende tijd genomen is voor een diepe zoektocht om met GL te komen tot een brede coalitie. Dat had best enkele weken inzet van allen mogen vergen. Mijn fractie denkt dat die er had kunnen komen mits het CDA en de VVD water bij de wijn hadden gedaan. En daar zat blijkbaar de rem. Nu ligt het voorstel er voor een beoogde coalitie met een kleine meerderheid. Partijen zijn al aan de slag.

Het CDA had kunnen kiezen om D66 erbij te voegen, zoals de VVD afgedwongen heeft dat de SGP er bij kwam en de PvdA er ongetwijfeld op wens van CU bij is gekomen.  We zijn hoogst verbaast dat de VVD, een zogenaamde liberale partij, kiest voor de conservatieve SGP als haar nieuwe partner (hoe leuk de heren ook zijn). Dit leidt bij ons tot onbegrip. Juist de VVD had hier voor D66 kunnen kiezen en dat had zelfs nog een zetel extra qua meerderheid opgeleverd. Een zeer gemiste kans. Ervaringen uit het verleden, als ook programmatische overeenkomsten hadden een dergelijke keuze van VVD, CDA en ook CU kunnen rechtvaardigen.

Voorzitter, het CDA kiest niet voor een 6e partij erbij. Want het CDA wil wederom 2 gedeputeerden leveren. En dan moet je met 5 partijen al uitbreiden naar 6 gedeputeerden. Met 6 partijen nog steeds 2 gedeputeerden leveren zou een brug te ver zijn. Het CDA, met 2 zetels minder ook een verliezende partij, zou kunnen kiezen voor enige bescheidenheid. Dat was op zijn plaats geweest. Maar dat is niet des CDA. Het resultaat is nu: het CDA gaat voor dubbele macht in GS, de nieuw beoogde coalitiepartners accepteren dat en met een kleine meerderheid gaan partijen regeren.

En dat zal effecten hebben voorzitter.

Het gaat naar mijn verwachting harder worden. Van links tot rechts gaat drammen, drukken,  boos worden en zoveel meer. Verschillen zullen sterker uitvergroot worden en vanuit 2 kanten zullen vanuit de Staten op deze beoogde coalitie de “aanvallen” komen.

De nieuwe coalitie kan als reflex meer gesloten, meer intern gaan acteren. Ik ben bang dat daarmee de eerder gesignaleerde polarisatie zoals die in de samenleving ervaren wordt, ook in de Statenzaal toeneemt. Een route die D66 niet wenselijk acht. Een en ander hangt dus sterk af van het handelen van de nieuw beoogde coalitie. En daar kunnen fracties vanaf vandaag ook al richting aan geven.

Daarom een aantal vragen in het bijzonder aan het CDA gericht:

Zat de rem voor een 6 partijen coalitie bij het CDA omdat zij vasthoudt aan voor zichzelf 2 gedeputeerden en partijen 6 gedeputeerden als maximum aanhouden?

Diverse provincies organiseren meetups voor partners en inwoners in de regio’s en nodigen alle fracties daarbij uit om gevoed te worden met behoeften, noden en wensen ter versterking van de keuzes die gemaakt moeten worden: gaan de nu formerende partijen dat op korte termijn ook in Overijssel doen?

Vanuit de ambtelijke organisatie komen voor onderhandelaars vele stukken op tafel, gaat u die informatie met de andere politieke partijen delen? Er bestaat toch zoiets als een geschreven of ongeschreven recht op gelijke informatie voor alle politieke partijen. Als je transparant wilt zijn dan zou dat toch logisch zijn. Ontsluit u die informatie voor iedere fractie?

Tot slot voorzitter

Onze fractie wenst de partijen veel succes bij de onderhandelingen en we zien uit naar de uitgestoken handen die de beoogde coalitie fracties zullen laten zien naar partijen die nu buiten staan. We wachten de beantwoording en verdere stappen van de fracties met belangstelling af.

Dank u wel voorzitter

Op 23 april 2014 besloten provinciale staten de spoorlijn Bielefeld – Bad Bentheim door te trekken naar Hengelo. De nieuwe verbinding met Duitsland was een voorstel van PvdA’er Dick Buursink. Inmiddels zijn we vier jaar verder en na de nodige opstartproblemen rijden de sprinters van Keolis nu echt van Hengelo naar Bielefeld. Samen met Dick stapten we in de trein om het resultaat van zijn vier jaar oude motie te verkennen.

“Voor Twente liggen de kansen in het oosten, in Duitsland,” steekt Dick van wal. “Daarvoor zijn verbindingen het allerbelangrijkst. Het beleven van die grens moet wegvallen. Dat is de inzet.” Met thuis gesmeerde bolletjes en een kop koffie van de Kiosk op het station stappen we in de grijsgroene sprinter van Keolis Deutschland. Een mannenstem heet ons in het Duits en het Nederlands welkom. De deuren sluiten en de trein trekt op, station Hengelo uit en Duitsland tegemoet. We zijn onderweg.

Er zijn niet veel politici in Nederland die kunnen zeggen dat ze twee grensoverschrijdende treinverbindingen voor elkaar hebben gekregen. Dick Buursink kan dat wel. In 1999 reactiveerde hij als wethouder in Enschede de treinverbinding met Gronau en Dortmund. Enschede, de regio Twente, de provincie Overijssel en het ministerie van verkeer en waterstaat – destijds nog onder Tineke Netelenbos – betaalden er samen 25 miljoen gulden voor. Vooraf was er kritiek op de kosten, maar de lijn bleek een succes. Het aantal Duitse studenten aan de Universiteit Twente en hogeschool Saxion nam fors toe. Ook de binnenstad van Enschede vaart wel bij de snelle en makkelijke treinverbinding. Veel Duitsers uit het grensgebied komen in Nederland winkelen, met name in het weekend.

Bad Bentheim De trein naar Bielefeld is Buursink’s tweede internationale treinverbinding, negentien jaar na de eerste. Krap een kwartier na vertrek uit Hengelo gaan we bij Bad Bentheim de grens over. Hoe voelt het nu om in ‘zijn’ trein te zitten? “Leuk, maar als Enschedeër heb ik dit stuk wel eens eerder gedaan,” lacht Dick. “Vorig jaar ben ik hier met mijn vrouw uitgestapt en hebben we het laatste stukje naar huis gefietst. Toen kwamen we van Hannover, daar waren we op fietsvakantie. Ik ben erg benieuwd naar het stuk richting Osnabrück.”

Via Salzbergen en Hörstel gaat de trein richting Ibbenbüren-Esch. In de trein wordt nu overwegend Duits gesproken. De passagiers zijn vooral jong en student. De trein is belangrijk voor de internationale oriëntatie van Overijssel, weet Dick. Bielefeld is een universiteitsstad, net als Dortmund. Die zijn nu allebei per spoor verbonden met de Universiteit van Twente in Enschede. De Twentse tak van hogeschool Saxion krijgt veel van zijn studenten uit de grensregio. “Münster, Dortmund, Hannover, Berlijn, Bielefeld,” somt Dick op. “Allemaal direct verbonden met Twente. In Eindhoven zijn ze daar jaloers op.”

“Alleen serieuze politici krijgen zoiets voor elkaar,” vindt hij. “Het vraagt om bestuurskracht. Visie, ideeën, contacten. En doorzettingsvermogen. Tegenwoordig lijken veel politici vooral tégen dingen te zijn. Tegen windmolens, of de komst van een moskee. Maar je kunt alleen iets opbouwen door ergens vóór te zijn. Hoe wil je dat je stad er over twintig jaar uitziet? Als het allemaal niet deugt, hoe moet het dan wél? Daar heb je visie voor nodig. Een oog op de toekomst, niet alleen op het verleden. Dat vind je alleen bij serieuze partijen. Zoals mijn partij.”

Politiek In Duitsland reed de regionale trein al jaren van Bielefeld tot aan Rheine. Daar stond de trein een half uur stil, om dan weer terug te rijden. Eigenlijk raar, vond Buursink. Waarom reed die trein niet door naar Nederland? Toen de lijn opnieuw werd aanbesteed zag hij een kans. “Toen ben ik samen met Herman Pieper van de VVD gaan puzzelen. Die trein moest naar Hengelo. Herman heeft het in de Euregioraad aangekaart, ik deed dat in de provincie.” Door een bezuiniging op de aanpak van de provinciale wegen N340 en N377 was net honderd miljoen euro vrijgekomen in de provinciale begroting. “De motie Buursink” – officieel in het archief van de provincie ‘M8 23 april 2014 Buursink c.s.’ genaamd – bestemde zes van die honderd miljoen voor de lijnverlenging. “Een koopje,” vindt Dick nog steeds, “helemaal als je het vergelijkt met wat al dat asfalt had moeten kosten.” Provinciale Staten waren het met hem eens. Het voorstel kreeg unanieme steun.

Na de provinciale verkiezingen van 2014 verdween Dick Buursink uit de Staten. Niet vrijwillig, en dat steekt hij ook niet onder stoelen of banken. Mist hij de politiek? “Ach, wat is missen? Ik volg het wel. Ik ben nog steeds geïnteresseerd. Ik lees drie kranten. Ik vind het leuk om advies te geven, of om inleidingen te geven over gemeentepolitiek. Maar ik hoef niet meer op een lijst te staan. Dat beperkt me teveel in mijn vrijheid. Ik vind het te leuk om tijd te hebben om andere dingen te doen. En besturen doe ik nog wel, als vrijwilliger in stichtingen en organisaties. Bijvoorbeeld bij de historische sociëteit, de buurttuin en de onafhankelijke bewonerscommissie rond het AZC in Enschede. Weet je, ik word volgende maand 66. 40 jaar daarvan zat ik in het openbaar bestuur. Ik kijk tevreden terug. Het is goed zo.”

Herford Rond half twee rijdt de trein langs een oogverblindend lelijke parkeergarage het stadje Herford binnen. Aan de overkant staat de trein terug naar Hengelo langs het perron. Dick pelt een mandarijntje. “We zijn aan de rand van het Teutoberger Wald. Ik heb hier nog eens gewandeld.” Hij schakelt naadloos terug naar de politiek. “De PvdA is toch gewoon nodig. Die ongegeneerde geldzucht van mensen, dat ten koste van alles graaien, dat kankeren op de overheid omdat er belasting betaald moet worden, dat huizen kopen om mee te speculeren. De sociaaldemocratie is echt nog hard nodig om paal en perk aan te stellen aan dat soort uitwassen. Mensen moeten weten dat ze samen sterk staan, en samen een punt kunnen maken. En dat de maatschappij meer is dan jij en jouw problemen.”

Bielefeldverschwörung Volgens een langlopende Duitse grap bestaat Bielefeld helemaal niet. Bielefeld zou een complottheorie zijn, een hersenspinsel bedacht door de Amerikaanse CIA of een andere geheime dienst. Immers, ken je iemand uit Bielefeld? Of ben je er zelf wel eens geweest? Zo niet, hoe kun je dan weten dat de stad wel écht bestaat? Op het perron waar wij uitstappen staat in ieder geval prominent op een bord ‘Bielefeld Hbf’. We zijn de stationshal nog niet uit of Dick wijst naar een hoge rokende bakstenen schoorsteen. “Nét als in Enschede,” zegt hij. “Daar hadden we er vroeger wel dertig van.” Inmiddels zijn er niet veel meer over. En de schoorstenen die nog staan roken al lang niet meer. Hier nog wel. “Toch een mooi gezicht.”

We lopen een snel rondje door de stad. Bielefeld blijkt een stad van brede wegen en veel naoorlogse wederopbouwarchitectuur. Het heeft ruim 300.000 inwoners maar op een doordeweekse middag is de binnenstad rustig. Vanuit het centrum zie je beboste heuvels rond de stad. We maken wat foto’s om thuis te kunnen bewijzen dat we écht in Bielefeld zijn geweest, eten een currywurst en dan is het tijd om de trein terug te nemen. Even na drieën snellen we de stad alweer uit, op weg terug naar Hengelo en Overijssel.

Opstartproblemen Bij het opstarten eerder dit jaar werd de lijn Bielefeld – Hengelo geplaagd door problemen. In Bad Bentheim schakelen de treinen over van de Duitse 15.000 Volt wisselspanning naar de Nederlandse 1500 Volt gelijkspanning. De treinen bleven hardnekkig weigeren om die wissel te maken. Inmiddels is het probleem grotendeels uit de wereld, hoewel dit weekend nog twee treinen uitvielen.

Ook de kaartverkoop is nog voor verbetering vatbaar. In webshop van Keolis zijn geen tickets naar Duitsland te vinden. Een via het contacformulier op de website ingediende vraag over het aanschaffen van internationale tickets bleef wekenlang onbeantwoord. Uiteindelijk bleek de NS-automaat op station Hengelo kaartjes voor de Keolis-trein te verkopen. En gelukkig hangt er in de trein zelf een machine die, na wat porren in het menu, tickets Bielefeld – Hengelo uitprint.

Heel goedkoop is de trein ook nog niet. Voor een retourtje zijn we nu een kleine €75 per persoon kwijt. Maar Dick weet dat het voor minder had gekund. “Het is nu goedkoper om een los kaartje te kopen van Hengelo naar Rheine. Van Rheine naar Bielefeld kun je dan met het WestfalenTarif, een soort dagkaart voor de hele deelstaat, naar Bielefeld.” Dat scheelt al snel twintig euro per persoon. Bovendien zijn de bussen en de U-bahn in Bielefeld dan gratis. Aandachtspunten blijven er dus voor reizigers, vervoerders en politiek.

Rückfahrt Maar de trein rijdt. Met een kleine 130 kilometer per uur zoeven we terug naar Twente. Buiten trekt het glooiende landschap van Nordrhein-Westfalen voorbij. “Het blijft een heel bijzondere ervaring,” mijmert Dick. “Hoe een actie in de politiek en een paar handtekeningen op een stukje papier heel concreet een trein oplevert. Het maakt tastbaar waarvoor je al die uren en jaren in het provinciehuis hebt gezeten. Zo zie je maar hoe de politiek, hoeveel men erover zeurt, er toch toe doet. Onze initiatieven doen ertoe.”

De trein gaat door een mooie regio, die zeker de moeite van het bezoeken waard is. Prima stoelen en stopcontacten maken het de reiziger makkelijk. Geen paspoortcontrole, geen grensposten, geen stilstaan voor een locomotiefwissel. Alleen de taal in de coupé verandert, dit keer van Duits naar Nederlands. De grens zoals die er toch niet lang geleden nog lag, lijkt eigenlijk al een verre herinnering. Even voor half zes zijn we terug in Hengelo. We schudden elkaar de hand, en Dick maakt zich op voor de laatste loodjes terug naar huis, in Enschede. Met de trein natuurlijk. Hoe anders?

Het bericht Met Dick Buursink in ‘zijn trein’ naar Bielefeld verscheen eerst op PvdA Overijssel.