Poliflw

Vakantie vierende politici Er zijngenoeg redenen te verzinnen om het niet over de zomervakantie van politici te hebben. Vakantie vierende politici zijn een dankbaar doelwit voor boze burgers op sociale media. Maar politici die altijd op hun post blijven, lopen weer het risico als monomane workaholics te worden beschouwd. Hebben politici niet ook recht op vrije tijd en een gezinsleven dat is onttrokken aan het publieke oog? Moeten zij hun privacy inleveren omdat zij ervoor hebben gekozen om de publieke zaak te dienen? Enige rust op z’n tijd komt het functioneren van politici bovendien alleen maar ten goede. Overwerkte, door de waan van de dag opgeslokte leiders, verliezen het essentiële vermogen om hoofdzaken van bijzaken te scheiden, zo valt bijvoorbeeld op te maken uit het boekIn Sickness and in Power: Illness in Heads of Government During the Last 100 Yearsvan de Britse politicus en medicus David Owen. Personalisering van de politiek De opmars van vakantiefoto’s van onze politici lijken dan ook niet zozeer een teken van democratische gezindheid als wel een gevolg van wat doorgaans de personalisering van de politiek wordt genoemd: het idee dat politiek meer dan ooit om personen en minder om programma’s en partijen draait. Kiezers zouden zich in hun keuze tegenwoordig vooral laten leiden door de indruk die ze hebben van de persoon van de politicus en minder door de standpunten van een partij. Hoewel uit kiezersonderzoek blijkt dat dit maar in zeer beperkte mate het geval is, heeft deze theorie het gedrag van politici in ieder geval sterk beïnvloed. Meer dan ooit proberen zij tegenwoordig behalve hun standpunten ook hun authentieke persoonlijkheid te slijten. In interviews en ook via sociale media als Twitter en Facebook maken zij de kiezer deelgenoot van allerlei op het oog politiek weinig relevante privézaken als het gezinsleven, de persoonlijke hobby’s, de favoriete televisieserie, de strijd tegen de kilo’s of de verrichtingen van het eigen voetbalteam. In het verledenzijn er genoeg voorbeelden van politieke leiders die hun persoonlijke hobby’s uitventten, zoals Winston Churchill met zijn schildersezel, De Duitse oud Bondskanselier Helmut Schmidt achter de vleugel en in Nederland natuurlijk Dries van Agt op zijn eeuwige wielrenfiets. Maar de politisering van het persoonlijke lijkt zeker sinds de introductie van Twitter en Facebook een nieuw stadium te hebben bereikt. Zo zijn we in Nederland alleen al in de afgelopen maanden geconfronteerd met de liefdesbaby van Fleur Agema, een macarena dansende Alexander Pechtold, de publieke ontlading van Frans Timmermans bij de promotie van zijn voetbalploeg en de vreugde van verschillende Kamerleden omdat Netflix een nieuwe serie afleveringen vanHouse of Cardsheeft besteld. Voorbeeldfunctie Een politieke cultuur waarin de persoon achter de politicus zo belangrijk wordt gemaakt maakt politici enerzijds misschien normaler, anderzijds maakt het ze ook extra kwetsbaar. Als de persoon achter het standpunt net zo belangrijk wordt geacht als het standpunt zelf zal immers niet alleen het standpunt maar ook de persoon kritischer tegen het licht worden gehouden. Het verwijt dat leer en leven niet met elkaar in overeenstemming zijn, ligt dan al snel op de loer. Afhankelijk van de aangehangen ideologie wordt niet alleen het gezinsleven, maar ook de vakantie een relevant politiek feit. Dat geldt ook voor de vraag waar, hoe en hoe lang politici op vakantie gaan. Het begint al bij de vakantiebestemming. Moet een politicus die het eigen land een warm hart toedraagt niet in eigen land op vakantie? Waarom zou je naar het buitenland gaan als je over het eigen land in de laatste verkiezingscampagne nog uitvoerig de loftrompet hebt gestoken? Zeker in tijden van crisis verwacht men in ieder geval van politici een voorbeeldfunctie en daarbij hoort een bescheiden vakantie in eigen land. Om die reden wandelt Angela Merkel in de Duitse Alpen en vierde de voormalig Franse president François Hollande vakantie in een door de Franse staat aangekocht zomerverblijf in Besançon. Aanvankelijk drong Hollande er ook bij zijn kabinetsleden op aan om het goede voorbeeld te geven en in eigen land te blijven. Ook in dat opzicht wilde hij breken met zijn voorganger Nicolas Sarkozy, wiens regeerperiode soms een aaneenschakeling leek van luxueuze vakanties in mondaine oorden. In Nederlandzijn de vakanties van politici tot nu toe minder gepolitiseerd dan in Duitsland, of Frankrijk. In Duitsland is de bevolking tegenwoordig beter bestand tegen foto’s van politici in zwembroek. Zelfs de publicatie van een (stiekem gemaakte) foto van voormalig bondskanselier Helmut Kohl in badkleding bracht de Duitse democratie niet aan het wankelen. Strandpoliticus Een beproefd middel om de buitenwereld te laten merken dat er gewoon wordt doorgewerkt is dreigen om de Tweede Kamer en bewindslieden te laten terugkeren voor een spoeddebat. Vooral erkend workaholic Geert Wilders en de nimmer versagende SP-fractie verstoren graag de zomerrust van hun collega-parlementariërs. Meestal komt het er niet van, maar zowel bewindslieden als fractieleden dienen er wel permanent rekening mee te houden dat ze mogelijk spoorslags naar Den Haag moeten. Doen zij dit niet, dan is hoon hun deel, zoals de GroenLinks-fractie ooit merkte. Bij het spoeddebat over de eurocrisis bleek de helft van de GroenLinks’ers nog met vakantie. ‘Strandpartij’, schamperde blonde Geert tot grote hilariteit van de Tweede Kamer. De terughoudendheid van onze media en politici staat in schril contrast met de luidruchtige reacties die op Twitter te vinden zijn bij begin en einde van ieder parlementair reces. Dat reces hetzelfde is als vakantie blijft een hardnekkig misverstand. Tegenwoordig proberen veel politici die indruk weg te nemen door hun volgers tijdens het parlementair reces bijna dagelijks op de hoogte te houden van hun drukke agenda. Zo leren we onder meer dat een SP-Kamerlid tijdens de kerstvakantie met chauffeurs op pad is geweest om banketstaven bij bejaardenhuizen te brengen, dateen VVD-Kamerlid in militair uniform deelnam aan een oefening van de Pantsercompagnie 112 en dat Ard van der Steur als Kamerlid met eigen ogen heeft gezien hoe dagvers brood op transport naar de afnemers ging. Onmisbaar Het politieke kerkhof ligt vol politici die tijdens hun vakantie plots onmisbaar bleken. Zo zal de naam van een voormalig PvdA-voorzitter wel eeuwig verbonden blijven aan haar verzuim om direct haar fietsvakantie af te breken toen beginjaren negentig in de PvdAdeWAO-crisis uitbrak. Hoewel ze daarvoor acceptabele privéredenen kon aanvoeren, werd ze vervolgens door de partijtop als zondebok geslachtofferd. De positie van toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Johan Remkes wankelde eveneens omdat hij tijdens zijn kerstvakantie in Thailand op het strand bleef liggen terwijl in een ander deel van het land de tsunami duizenden slachtoffers had gemaakt. Dat de termen crisis en noodsituatie aan inflatie onderhevig zijn, merkten de burgemeesters Jozias van Aartsen (Den Haag) en Aleid Wolfsen (Utrecht). Beiden kregen de wind van voren omdat zij niet direct hun vakantie hadden afgebroken nadat hun stad zwaar was getroffen door respectievelijk een lichtelijk uit de hand gelopen demonstratie in de Schilderswijk en het vrijkomen van asbest in een flat in Kanaleneiland. Dankzij de mobiele telefonie is er nu geen enkel excuus meer mogelijk voor de politicus op vakantie. Daarbij geldt de vuistregel dat terugkeren voor een storm in een glas water altijd beter is dan verder als een strandpoliticus door het leven te moeten gaan. Welke gevolgen dit heeft voor het gezinsleven van politici kan later worden vernomen in roddelblad én tegenwoordig ook kwaliteitskrant. Wat dat betreft hadden politici het vroeger makkelijk. Zo was premier Joop den Uyl in de zomer van 1974 een tijdlang letterlijk onvindbaar tijdens zijn vakantie in Portugal. In samenspraak met het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken ging de Portugese politie naarstig op zoek naar de Nederlandse premier. Na dagen speurwerk werd Den Uyl uiteindelijk op een camping nabij Lissabon gevonden terwijl hij volgens de overlevering in zijn korte broek sardientjes aan het bakken was. Goedaardig als hij was bood hij de Portugese dienders een vismaaltijd aan alvorens hij onverwijld terugkeerde naar Nederland.

Na bijna een jaar hard werken heeft de gemeenteraad van Wageningen afgelopen de Visie Buitengebied vastgesteld. Daarin is vastgelegd welke ontwikkelingen de komende jaren kunnen plaatsvinden in het buitengebied van de gemeente Wageningen. Lees hier hoe de ChristenUnie daarover denkt.

Door Jan van Harten, steunfractielid

De visie is tot stand gekomen samen met bewoners, grondeigenaren, experts en andere geïnteresseerden. Een belangrijk moment om input voor deze visie op te halen was een gebiedsconferentie georganiseerd in het stadhuis, met maar liefst 23 workshops over onderwerpen die te maken hebben met het buitengebied, zoals tiny houses, natuur en de opwek van zonne- en windenergie. Op basis van alle inbreng is er een hoofdlijnennotitie geschreven, waar via internet thema op gereageerd kon worden. Ook zou er een twee gebiedsconferentie worden georganiseerd. Deze kon helaas niet doorgaan door de maatregelen rond het coronavirus. In plaats daarvan is er wel meer tijd gekomen om via internet te reageren, en ook kon men telefonisch reageren.  

Bij het maken van deze visie stonden vier kernopgaven centraal: energie, natuur, voedsel en gezondheid. Alle vier de kernopgaven, maar ook andere functies, vragen om ruimte in ons buitengebied, en daarom is het belangrijk om goede kaders te stellen voor toekomstige ontwikkelingen.

Energie

Wageningen heeft de ambitie om een klimaatneutrale gemeente te zijn in 2030. Er moet nog veel gebeuren om dat te bereiken, bleek onlangs uit een rapport van de Rekenkamer Wageningen. Helaas is het niet mogelijk om het doel te bereiken met alleen maar energiebesparing en zon op daken. Daar wordt ook door de gemeente hard aan gewerkt, maar zelfs alle daken volgelegd worden en er 50% minder energie verbruikt gaat worden is er nog steeds grootschalige energie-opwek nodig. In Wageningen is dat vrijwel alleen mogelijk in het buitengebied. Daarom is het goed dat in de conceptvisie uitgebreid beschreven is waar zonneparken en windmolens zouden kunnen komen en onder welke voorwaarden. Het belangrijkste idee wat hierbij geïntroduceerd wordt is de ‘transformatiezone’, een gebied lopen vanaf de Nude, langs de stadsrand bij Noordwest, via de proefvelden van de universiteit tot aan Bennekom. In de transformatiezone kunnen grootschalige zonneparken komen, maar alleen als ze bijdragen aan een positieve verandering van het landschap, door het aanplanten van natuurlijke hagen (waardoor we samen met GroenLinks en D66 een amendement hebben ingediend), het aanleggen van nieuwe wandelpaden en het ontwikkelen van nieuwe stukken natuur. Om dit te bereiken zijn regels opgesteld die voor alle nieuwe zonneparken zullen gelden. Ook is er een maximum van 15 hectare per projectgebied vastgelegd, en een minimale afstand van 50 meter tot de stadsrand en de rand van de Oude Nude. Er gaat ook onderzoek gedaan worden naar de haalbaarheid van twee windmolens binnen de gemeente. Uit de eerdere onderzoeken zijn geen geschikte locaties voor windenergie in Wageningen gekomen. Maar tegelijkertijd zou één windmolen meer, 10 hectare zonnepark minder betekenen. Het scheelt dus behoorlijk wat schaarse ruimte. Ook geven netbeheerders aan dat er welliswaar nog geen problemen te verwachten zijn met de netcapaciteit, maar ze vinden dat er in de regio te veel in gezet wordt op zonne-energie, en te weinig op windenergie. Daarom is het wel nuttig om nog eens kritisch te kijken of er toch geen mogelijkheden zijn voor windmolens, te beginnen bij het gebied ten noorden van de campus. Afhankelijk van het wel of niet vinden van geschikte locaties voor twee windmolens mag er 50 tot 70 hectare zonnepark komen in de transformatiezone, dat is 75 tot 105 hectare inclusief landschappelijke inpassing.

Natuur

Er wordt in die visie ingezet op complete ecosystemen, waardoor de waarde van de biodiversiteit in Wageningen toe kan nemen. In het begin van het proces was het idee om de noordelijke ecologische verbindingszone tussen het Binnenveld en de Eng te schrappen. We hebben er succesvol op aangedrongen om die wel weer op te nemen in de visie. Wel maken we ons zorgen om de bijzondere dieren en planten die nu afhankelijk zijn van de landbouw in de transformatiezone, zoals de patrijs, steenuil, ree en allerlei zeldzame akkeronkruiden. Nieuwe ontwikkelingen in de transformatiezone zouden een negatieve impact kunnen hebben als er niet genoeg aandacht wordt besteed aan de bestaande biodiversiteit. Een concrete uitwerking voor het stimuleren van de biodiversiteit komt met de ontwikkeling van een biodiversiteitsplan, een proces dat later dit jaar opgestart gaat worden. Ook het maken van een gebiedsplan kan er voor zorgen dat nieuwe ontwikkelingen de biodiversiteit versterken.

Voedsel

Er is in Wageningen de wens voor meer natuurinclusieve en lokale voedselproductie. Er gaat een voedselstrategie ontwikkeld worden waarin dit uitgewerkt wordt. Maar tegelijkertijd zorgt met name de ontwikkeling van zonneparken voor druk op de huidige landbouwbedrijven, waardoor het lastiger wordt om over te gaan op natuurinclusieve landbouw. Daarom vragen we met een motie aan het college om, in samenwerking met de provincie, met de boeren in Wageningen in gesprek te gaan over hun ideeën voor de toekomst en de verduurzaming van hun bedrijf.

Gezondheid

Om gezond te blijven is belangrijk om genoeg te bewegen. De gemeente wil bewoners stimuleren om te bewegen, en daarvoor moeten er genoeg aantrekkelijke verbindingen zijn om naar buiten te gaan, ook voor mensen met een beperking. Daarom wordt er ingezet op nieuwe verbindingen tussen stad en buitengebied, gekoppeld aan het idee voor de transformatiezone. Bestaande wegen zullen zoveel mogelijk autoluw worden gemaakt. Ook wordt het idee geopperd om technologie in te zetten om vooral jonge mensen te stimuleren om naar buiten te gaan.

Conclusie

Met deze visie, die met 22 stemmen voor en 3 stemmen tegen is aangenomen, zetten we een grote stap om helder te maken hoe ons buitengebied er over 10 jaar uit gaat zien. Er wordt gebruik van gemaakt door wandelaars, fietsers, natuur, boeren en onderzoek, maar tevens is er ruimte voor inpassing van zonneparken en windmolens. Want om onze klimaatambitie te halen hebben we zonneparken en windmolens nodig. Hiervoor zijn vrij strikte regels opgesteld, waardoor de zonneparken landschappelijk ingepast kunnen worden en een bijdrage zullen leveren aan de versterking van de biodiversiteit. Zo zal ook in de toekomst ons landschap aantrekkelijk blijven om in te recreëren, met nog meer mogelijkheden voor een ommetje vanuit huis.

De visie en meer achtergrondinformatie is te vinden op toekomstwageningen.nl