Poliflw

De strijd om ‘baas in eigen buik’ te zijn, was mijn moeder’s strijd. Het was een strijd die bijna veertig jaar geleden werd gevoerd, en soms met harde klappen gepaard ging. Ik herinner me de dag dat ik van school thuiskwam, en mijn moeder op de bank lag, met haar hoofd in het verband. Het was de dag dat de Eerste Kamer zou stemmen over de abortuswet (28 april 1981). Met harde hand had de politie opgetreden tegen de vreedzaam betogende vrouwen. “Wij vrouwen eisen, abortus vrij.” Maar hoe pijnlijk de hechtingen ook waren, haar protest was niet tevergeefs geweest, dachten wij. Sinds 1981 is het niet langer strafbaar om een zwangerschap van een niet-levensvatbare foetus te beëindigen. En de kosten van een ingreep worden vergoed. Een activistische moeder mag dan niet altijd een zegen zijn voor een omgevingsbewuste puber, maar hier was ik bere-trots op. Maar mama, wat is er gebeurd? Als ik om me heen kijk, zie ik dat het recht van vrouwen om een eigen keuze te maken weer in de gevarenzone staat, of zelfs al van tafel is geveegd. Deze week stemde de senaat in Alabama in met een wet die vrouwen verbied om een zwangerschap te beëindigen. Zelfs al is de conceptie het gevolg van verkrachting. Dragen en baren zullen ze! Ook in andere landen worden wetten teruggedraaid die uitgaan van het recht op keuzevrijheid voor vrouwen. Een nieuwe wet in Brazilië staat zelfs geen abortus toe als het leven van de moeder in gevaar is. Ook in Nederland is het laatste jaar een andere wind gaan varen. Vrouwen die naar een abortuskliniek lopen worden steeds vaker en agressiever geïntimideerd door demonstranten die menen dat zij te lichtvaardig tot hun besluit zijn gekomen. De onheilige alliantie van anti-abortusorganisaties en Europees rechts-populistische partijen wint aan kracht. Zou het iets te maken hebben met de 50 miljoen dollar die zij in de afgelopen 10 jaar hebben ontvangen van christelijk rechts in Amerika? (Volkskrant, 3 mei 2019) En dan hadden we daar maandag Thierry Baudet. Die keert zich tegen het vernietigen van ‘nieuw leven in de baarmoeder’ als gevolg van doorgeschoten individualisme. Wat is het toch, dat de baarmoeder steeds opnieuw het toneel van politieke strijd is? In zijn nieuwste boek Tegen de vrouwen beschrijft socioloog Abram De Swaan het verzet van sommige mannen tegen de emancipatie van vrouwen. Over hoe ze gedreven worden door ‘mannelijke razernij’ en zich vernederd voelen nu ze niet kunnen overheersen. (Trouw, 4 mei 2019) Zij willen dat vrouwen hun plek kennen. In bed en huis. En vooral dragers zijn van ‘blakend blanke baby’s’. Volgens De Swaan zijn we getuige van de laatste stuiptrekkingen van het patriarchaat. Dat hoop ik van harte. Maar ik durf er niet op te vertrouwen. Voorlopig zie ik dat de rechten van vrouwen door conservatief rechts, ook in het Westen, weer meer onder druk staan. We zullen de strijd opnieuw moeten aangaan. Maar lieve mama. Dit keer doen we het samen. Kathalijne Buitenweg, dochter van Marianne van Geenen

Groen in de raad – Demoniseren? De afgelopen dagen gaan veel gesprekken over ene Thierry Baudet. Iedereen vind er wel iets van. Gisteren tijdens het EK kwalificatiewedstrijd Duitsland – Nederland zei een vriend dat hij het erg vond dat Thierry zo gedemoniseerd werd: “Of je het nu eens met hem bent of niet, hij mag niet worden opgejaagd als fascist of nazi.” In de basis ben ik het met die vriend eens. Immers, wij hebben het recht op vrije meningsuiting en gelukkig mogen we stemmen op wie wij willen. Mooie privileges in dit mooie land. Voltaire heeft het prachtig verwoord: “Ik ben het niet eens met wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen tot mijn dood verdedigen” Ik ben niet bang voor wat Baudet zegt. Sommigen vinden dat hij zegt waar het op staat – ik geloof daar niet zo in. Ik kan niet anders dan ongelovig het hoofd schudden als hij zegt dat de ondergang van het romeinse rijk te wijten is aan het gebrek van etnisch zuivere Romeinen. Of dat vrouwen niet ambitieus zijn en het beste floreren in huishoudelijke sfeer. Of als hij beweert dat klimaatverandering verzonnen is, de uil van Minerva haar vleugels spreidt, hij naar het front geroepen is. En dat onze boreale (lees: blanke) wereld ondermijnd wordt door onze universiteiten en journalisten en hij ondertussen wat mammoeten vloert . Zijn angst voor “homeopathische uitdunning van het Nederlandse volk” , het invoeren van de remigratie-straf, en het onvoorwaardelijk aanpassen aan onze cultuur als je hier wilt blijven – het zijn allemaal uitspraken die dicht tegen het fascisme aanleunen. Dat Le Pen, Mussolini, Trump en Gauland rechts zijn en met de rassenideologie spelen, dat weten we. En dat Baudet flirt met o.a. Le Pen is bekend. Als wij Baudet echter aanspreken op hetzelfde taalgebruik als de hiervoor genoemde mannen, wijst men ons terecht, want demoniseren is slecht. En ach ja, zo n vaart zal het wel niet lopen, toch? De uitspraken van mijnheer Baudet vind ik zorgelijk, maar waar ik echt kippenvel van krijg is het bereidwillige verschuiven van onze tolerantiegrens, als het gaat om rechtse uitspraken. Die moeten kunnen, dankzij de meningsvrijheid. Als wij op onze beurt daar iets van vinden kadert men dat in als demonisering. Zo makkelijk gaat dat dus. Diegenen die migranten, universiteiten, bestuurders, journalisten en anderen demoniseren moeten dat mogen. Zij die er anders over denken worden geacht ruimdenkender te zijn en te stoppen met de hetze. De omgekeerde wereld. En precies dat maakt mij woedend. Ik ben blij in een land te mogen leven waar wij het recht hebben onze mening te zeggen en ergens iets van te vinden. Een recht heeft niet alleen het voordeel zomaar alles te mogen roepen. Het draagt ook de verplichting om na te denken over wát men roept. De Perzische filosoof Rumi heeft ooit gezegd dat je jezelf drie vragen zou kunnen stellen, voordat je praat. Is het waar? Is het nodig? Is het aardig? Misschien een goed idee om deze vragen wat vaker toe te passen op onze discussies over cultuur, mensen en meningen? In de Harlinger raad lijkt het erop dat wij steeds beter naar elkaar luisteren en dat we continu op zoek zijn naar de gezamenlijk gedragen basis. Wij geven er als verschillende partijen vaak een andere invulling aan. Dit maakt het debat en de besluiten juist bont en levendig en het biedt je de kans om je eigen profiel te presenteren. Zo zoeken wij naar verbinding en bouwen aan de samenleving. Het geeft hoop. Onze eigenzinnige gemeente zal de komende jaren laten zien hoe wij hier met elkaar en de natuur omgaan. Groene en linkse groet Stephanie Geurtz Raadslid GroenLinks Harlingen

HARLINGEN - De afgelopen dagen gaan veel gesprekken over ene Thierry Baudet.

Tijdens de antiracisme-demonstratie in Amsterdam heeft zeker één betoger gisteren doodsbedreigingen aan het adres van Thierry Baudet geuit. Dit blijkt uit beelden van UP! Network, naar eigen zeggen een ‘rechts georiënteerd mediaplatform’. PVV-leider Geert Wilders eist vervolging.

Tegen twaalf uur gisteravond kwam Thierry Baudet met zijn opzienbarende overwinningstoespraak, die maar liefst twintig minuten duurde. In de bombastische stijl die we inmiddels van de Forum voor Democratie-leider kennen, sprak hij achteree...

‘Het kan niet.’ Dat zei Halbe Zijlstra toen ik in 2015 met Diederik Samsom de eerste versie van de Klimaatwet presenteerde. ‘Het kan niet.’ Dat zei Thierry Baudet twee weken terug tegen me bij RTL Late Night toen ik zei dat Nederland moet bijdragen aan het stoppen van klimaatverandering. ‘Het kan niet.’ Dat zei Hans de Boer, lobbyist van de multinationals, deze week in NRC over het Klimaatakkoord. ‘Het kan niet.’ Het zijn de woorden van de vertegenwoordigers van de status quo. Van het grote bedrijfsleven. Zij willen niet veranderen. Zij hebben baat bij de economie van dit moment. Hun winsten lopen op. Hun kostje is gekocht. Maar ze hebben ongelijk. Want het kan wel. Klimaatverandering stoppen. Het is waarschijnlijk de belangrijkste opgave van onze generatie. En het is een strijd die we gaan winnen. 194 landen ondertekenden het Klimaatakkoord van Parijs en hebben toegezegd samen de opwarming van de aarde te beperken. Zeven partijen, van links tot rechts, ondertekenden onze Klimaatwet waarin staat dat in 2030 de CO2-uitstoot van Nederland gehalveerd moet zijn. De afspraken zijn gemaakt. De handtekeningen zijn gezet. De doelen staan op papier. Nu is het een kwestie van het nemen van de noodzakelijke maatregelen om die doelen te bereiken. En dat is precies waar de schoen wringt. De grote vervuilende industrie is een lobby gestart om het Klimaatakkoord te frustreren. Zodra er grote economische belangen in het spel zijn, gaat het stroef. Dit heeft alles te maken met de politieke taboes van de coalitie. De bio-industrie inkrimpen? Het kan niet. Maatregelen nemen om het vliegverkeer af te remmen? Het kan niet. De grote vervuilende industrie eerlijk belasting laten betalen voor hun CO2-uitstoot? Het kan niet. Het kabinet laat zich gijzelen door conservatieve krachten. Maar de kosten van de klimaattransitie mogen niet eenzijdig terecht komen bij burgers. Niet alleen omdat groene en linkse politiek onlosmakelijk verbonden zijn. Ook omdat de échte milieuvervuiling niet plaatsvindt bij consumenten, maar in de industrie - en daarbinnen zijn tien grote, fossiele bedrijven verantwoordelijk voor de helft van de CO2-uitstoot. Dat is waarom we het steeds hebben over klimaatrechtvaardigheid. Als we niet bereid zijn om dwingende normen op te leggen aan de vervuilende industrie, gaan we de klimaatdoelen niet halen. Als we niet bereid zijn om de scheve verhouding te doorbreken waarin grote bedrijven 200 keer mínder energiebelasting betalen dan burgers, dan pakt de klimaattransitie oneerlijk uit. De doelen van de Klimaatwet zijn haalbaar – dat blijkt uit een analyse door verschillende Planbureaus. We hebben nu politiek leiderschap nodig, maar onenigheid binnen de coalitie vertraagt de komst van een ambitieus Klimaatakkoord. We hebben een kabinet nodig dat kiest voor haar burgers en voor de toekomst. De aanpak van klimaatverandering kan niet langer wachten. Er moet nu een Klimaatakkoord komen. Eens? Laat het me weten, en doe mee: www.groen.li/wachtnietlanger Jesse