Poliflw

Meer dan drieduizend mensen protesteerden afgelopen zondag uit solidariteit in Almere. Al die mensen, zwart, wit en daar tussenin, zoals presentator Mo Hersi aangaf, waren erg mooi om te zien. De directe aanleiding voor de demonstratie was de dood van George Floyd door politiegeweld. Door deze gebeurtenis is er wereldwijd aandacht voor institutioneel racisme en ongelijkheid.

Ook in Almere ervaren mensen met een andere etniciteit vormen van racisme en was het dus ook tijd voor Almere, onze mooie jonge stad, om zich te laten zien in de vorm van een protest tegen racisme. Voor iedereen die daar stond was het tijd om zich te laten horen.  Met zijn allen hebben wij aangegeven dat racisme niet langer meer kan. Toekijken is geen optie meer!

Sprekers stelden voor hoe wij allemaal, als Almeerders, een voorbeeld kunnen zijn voor de rest van Nederland. ‘Ik zie geen kleur’ is niet het doel in onze samenleving. Het zou moeten zijn: ‘Ik zie jouw kleur en ik eer en waardeer dat in jou.’ En: ‘Ik waardeer je als mens en zie dat ook jij, mens van kleur, het waard bent om mee te mogen doen in de samenleving.’ Laten we onderzoek doen naar levenservaringen van mensen met kleur. Laten we samen werken tegen het racisme dat zoveel mensen kwaad doet. Mensen van kleur, vertel ons hoe we het beter kunnen maken!

Racisme eindigt niet binnen een week of met een demonstratie. Er zijn meer dingen die we moeten doen. Zoek kennis, doe onderzoek en sta naast degenen die dagelijks hiermee te maken hebben. Blijf continu actief om racisme en vormen van discriminatie te bestrijden, ook wanneer de protesten en mediaberichten beginnen te vervagen. Schreeuw zo hard als je kan, zodat mensen weten dat het niet langer meer zo kan doorgaan. Wees de verandering!

Groenlinks ondersteunt de protesten. Wij staan voor inclusiviteit en diversiteit. Niet alleen deze week, maar altijd en overal.

- Lucia Sint Jago, bestuurslid GroenLinks Almere

Almere is een stad met veel bomen. En bomen roepen emoties op. Waar de één vindt dat een boom moet blijven, vindt een ander dat die boom weg moet, omdat die overlast geeft. Recent kwam daar de discussie over de aanpak van de essentaksterfte bij.

Tot 2017 waren er geen duidelijke richtlijnen. Uiteindelijk gaven de discussies over de bomenkap in de Kruidenwijk een aanzet tot een vorm van regulering: “Het Bomenkader”. Dat bomenkader kwam tot stand in nauw overleg met gemeenteraad en bewoners. De raad gaf uitgangspunten en bewoners werden nauw betrokken bij de uitwerking.

Het Bomenkader en de aanpak essentaksterfte is volgens afspraak na twee jaar geëvalueerd. Het moment om het Bomenkader aan te passen, zou je denken. Nu (juni 2020) stelt het college voor om het Bomenkader nog niet aan te passen en over twee jaar een nieuwe evaluatie te doen. Hierover spreekt de gemeenteraad en ook hier lopen de meningen uiteen.

Ook GroenLinks vindt dat het Bomenkader aangescherpt moet worden. Maar niet even tussendoor! Wij vinden dat een aanpassing van het Bomenkader net zo zorgvuldig moet gebeuren als in 2017, dus in samenspraak met inwoners. Niet even tussendoor, omdat daarmee een evenwichtige aanpassing in gevaar komt. Daarom heeft GroenLinks een motie ingediend die oproept om in het kader van een zorgvuldig (participatie)proces het Bomenkader op dit moment niet aan te passen en als er wijzigingen worden doorgevoerd in het Bomenkader inwoners daar vroegtijdig bij te betrekken.

Als onze motie niet door gemeenteraad wordt gesteund, zullen er door andere partijen moties en amendementen worden ingediend voor wijzigen van het Bomenkader. GroenLinks zal dan haar stem laten horen, maar het betreuren dat inwoners hierbij niet betrokken zijn.

- Joske Galiart, raadslid GroenLinks Almere

Lara de Brito heeft besloten om te stoppen als wethouder in Wageningen. In een persoonlijke boodschap, onderaan dit bericht, licht zij haar besluit toe. Blij en opgelucht waren we toen zij, na een succesvolle, maar ingrijpende behandeling tegen kanker, anderhalf jaar geleden al weer snel aan het werk ging. Vanuit haar betrokkenheid en resultaatgerichte instelling wilde ze beslist bijdragen aan de lastige ombuigingsoperatie waarvoor de gemeente zich vorig jaar gesteld zag. Daarbij ontzag ze zichzelf niet, hoewel ze feitelijk nog aan het herstellen was. Het ombuigingstraject werd succesvol afgerond, maar haar fysieke herstel kreeg nog onvoldoende ruimte. Uiteindelijk heeft zij moeten concluderen dat het niet is vol te houden om zo intensief te blijven doorwerken. Om die reden heeft zij nu besloten terug te treden als wethouder en voor zichzelf een “schorsing uit het publieke domein” af te roepen.  

Lara is een optimistische, positief ingestelde vrouw, die zich met passie inzet voor haar idealen. Ze is een ambitieuze, onafhankelijke denker, met een sterk ontwikkeld gevoel voor menselijke verhoudingen. Deze eigenschappen karakteriseren Lara als een geëngageerd politica. Als geen ander heeft zij zich jarenlang ingezet voor de Wageningse samenleving: eerst twee termijnen als raadslid en nu alweer ruim zes jaar als wethouder. Met name in het sociale domein heeft ze met lef en inzet innovatieve concepten geïntroduceerd en gerealiseerd.

Uiteraard betreuren we het zeer dat Lara deze beslissing heeft moeten nemen. Evenzeer zijn wij ervan overtuigd dat zij de juiste beslissing heeft genomen. Het is een moedig besluit, dat haar overduidelijk zwaar valt. Wij zijn haar heel veel dank verschuldigd voor haar inspirerende,  empathische en niet-aflatende inzet voor onze stad, en wensen haar van harte toe dat ze een voorspoedig en volledig fysiek herstel tegemoet gaat. We hopen haar na verloop van tijd weer terug te zien in een publieke functie.  

Namens de afdeling Wageningen van GroenLinks, Sietse Brouwer, afdelingsvoorzitter Erik-Jan Bijleveld, fractievoorzitter

Tidjens de Raadsvergadering van 6 juni 2019 is het programma van eisen vastgesteld. Lees hier de woordvoering terug.

In zijn boekje de Onzichtbare Steden, liet de Italiaanse schrijver Italo Calvino de middeleeuwse ontdekkingsreiziger Marco polo verslag doen van zijn reizen aan de machtige keizer Kublai Kahn.  Het is een vertelling van 55 steden, die Marco polo bezocht had. Al snel ontdekte de keizer dat deze steden fictief waren. De beschrijvingen die Marco Polo optekende bleken fantasieverhalen te zijn, ontsproten aan de verbeelding van de verteller. Hij beschreef de stad vanuit de herinnering en vanuit het verlangen. Kortom het was het verhaal van de verborgen onzichtbare stad.

Voor ons ligt nu het Programma van Eisen voor Roerdelta fase 2. Het opstellen van de kwaliteitseisen hiervoor is niet over één nacht ijs gegaan. Reeds in 2017 is er een spelregelkaart opgesteld, hebben in 2018 presentaties en werksessies plaatsgevonden en hebben we alleen al in dit kalenderjaar reeds twee commissievergaderingen, verdeeld over drie avonden, gedurende een tijdspanne van 6 uur en ruim 20 minuten, gesproken over dit vast te stellen Programma van Eisen. Dit om een zo hoog mogelijke kwaliteit voor deze prachtige locatie aan het water, die deel uitmaakt van de skyline van onze stad.

Roerdelta fase 2 is een wijk voor iedereen. Een sociale en fysieke omgeving, waarin mensen leven, wonen en verblijven. Een omgeving waarin de aanwezigheid van groen, blauw en ruimte, uitnodigt tot bewegen in een sociale omgeving die uitdaagt tot meedoen. Dit is een klein citaat uit het Programma van Eisen voor Roerdelta fase 2. In feite is het een beschrijving van de nu nog onzichtbare stad, opgetekend in woorden. Voor eenieder die het leest, kan elk woord van het Programma van Eisen, een ander stadsbeeld oproepen. Bijvoorbeeld een verliefd stelletje dat hand in hand, flanerend over de boulevard langs het water slentert. Een tiener die skatend over de stoep, een groep renners inhaalt, onder een groene laan van bomen door. Een jongeman op het dek van zijn zeilboot, wachtend op een zuchtje wind, zodat hij de haven kan verlaten of binnen varen natuurlijk. Of drie gemeenteraadsleden zittend op een bankje, langs het kabbelend water, terwijl ze herinneringen ophalen over de raadsvergadering van 6 juni 2019, toen het Programma van Eisen voor dit stadsdeel in woorden werd beklonken.

GroenLinks is content over het Programma van Eisen, zoals het nu voor ons ligt. En zo ook over de versterking van het Programma van Eisen, die de moties inhoudelijk gaan brengen. Er liggen namelijk drie moties en één amendement voor. Het betekent dat we tijdens de commissie Ruimte, goed naar elkaar geluisterd hebben en elkaar hebben weten te vinden als Raad. Dit geldt voor het amendement waardoor het blik, zoveel als mogelijk uit het zicht blijft. Blik op het groen en het water worden zo nog meer bewaarheid als het blik, onder de grond bijvoorbeeld, geparkeerd kan worden. In de commissie heb ik reeds de geste gedaan om drie stedenbouwkundigen uit te nodigen om een ontwerpvoorstel te doen. De motie drie stedenbouwkundigen zal er toe dienen dat we echt iets te kiezen zullen hebben. En de motie parkeren in Roermond-West die ervoor zal zorgen dat er toekomstgericht over mobiliteit wordt nagedacht. Het sluit perfect aan bij het Smart City concept, ook eerder geopperd door GroenLinks tijdens de commissievergaderingen Ruimte.

Op onderstaande vragen willen wij graag antwoord hebben. Daarom hebben wij deze schriftelijk gesteld. Zodra wij hier antwoord over hebben ontvangen komen we erop terug:

Op 23 april is Harry Scheltema in alle rust na een kort ziekbed overleden in bijzijn van zijn vrouw Trudy en hun kinderen Stefan en Mascha.

Harry werd geboren in 1937 in Amsterdam. waar hij de oorlogsjaren doormaakte. Als een van een groep van honderd Amsterdamse kinderen kwam hij na de hongerwinter op Texel terecht om daar weer aan te sterken. Daar maakte hij nog een slot van de oorlog mee tijdens de opstand van de op Texel door de Duitsers krijgsgevangen gehouden Georgiers.

Daarna groeide hij op bij zijn vader in Schoorl. Maar al op jonge leeftijd vertrok hij vandaar om de zee op te gaan. Op de vaart  bleef hij totdat hij zijn vrouw Trudy leerde kennen. Na een succesvolle opleiding tot lasser kwam hij bij Stork in Hengelo terecht waar hij door middel van vele cursussen een van de beste lassers werd.

Als lid van de CPN was hij op zijn werk ook actief als man van de vakbond voor betere arbeidsomstandigheden en hoger loon.  Zijn politieke inzicht en kennis kwam ook  tot uitdrukking in de vele stukken die hij schreef voor de Twentse Courant Tubantia.  Nadat de CPN was opgegaan in Groenlinks koos hij voor de partij van zijn vrouw Trudy, de SP.

'Twente solidair met Rotterdamse stakers', met deze leuze reed Harry begin jaren zeventig op zijn motor naar Rotterdam om de stakers het in Twente ingezamelde geld te bezorgen. 

Naast zijn werk had hij ook hobby’s, zoals de motorsport. Ook hierin wist hij de nodige prijzen te winnen en zelfs het Nederlands kampioenschap sprint te behalen. 

Maar een hartinfarct  maakte niet alleen hieraan een eind, maar ook aan zijn werk bij Stork. Toen werd vissen zijn grote liefhebberij en daaraan heeft hij samen met Trudy jarenlang heel veel plezier beleefd.

Ook verwierf hij hierbij grote bekendheid door zijn stukken voor het blad van de landelijke sportvissersvereniging.

Als strijder voor het socialisme zal hij in onze herinnering blijven.

Ook Lenne Baboeram staat vandaag stil bij alle slachtoffers van oorlog en onderdrukking. In dit stuk staat ze stil bij de onderbelichte bijdrage van Surinaamse strijders in het Nederlandse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ik wens iedereen een bezinningsvolle herdenkingsdag.

Ik herdenk alle gevallenen, alle slachtoffers en alle dappere verzetsstrijders. Ook sta ik stil bij de voor velen onbekende verhalen van de honderden Surinamers die meestreden voor de bevrijding van Nederland.

Omdat ik zelf van Surinaamse afkomst ben herdenk ik in het bijzonder ook de Surinaamse mensen die door het fascisme sneuvelden in de Tweede Wereldoorlog.

Het verhaal van Anton de Kom laat hier in het bijzonder zien hoe strijders tegen het kolonialisme zich ook verzetten tegen het naziregime.

Anton de Kom vestigde zich in 1921 vanuit Suriname in Nederland, maar in 1932 keerde hij terug voor het verzet tegen het kwaadaardige koloniale bestuur van de Nederlanders. Na gevangenschap zonder uitzicht op een eerlijk proces keerde hij echter in 1933 weer terug naar Nederland, waar hij het beroemde boek “Wij slaven van Suriname” schreef en bijeenkomsten organiseerde over het kolonialisme.

Toen in Nederland de oorlog uitbrak voegde De Kom zich ook hier bij het verzet en zette hij zich in voor de vrijheid van het land dat zijn voorouders tot slaaf maakte. In deze jaren schreef hij onder andere artikelen in verzetsblad De Vonk. In 1944 werd De Kom echter voor zijn huis in het Bezuidenhout opgepakt en op 24 april 1945 stierf hij in Kamp Sandbostel.

In Amsterdam wordt Anton de Kom nog altijd jaarlijks herdacht bij zijn gedenkplaat voor de mannen van de Koopvaardij. In Suriname is er onder andere een universiteit naar hem vernoemd.

Naast De Kom sneuvelden meerdere andere Surinaamse Nederlanders uit Den Haag als gevolg van hun verzet tegen het naziregime. Zij vertellen een verhaal van onverschrokken moed én onbegrensde solidariteit.

Daarmee lieten zij zien dat vrijheid niet vanzelfsprekend is: vrijheid maken we samen!

Laten we de moed van de Surinaamse verzetsstrijders voortaan eren door ze een plek te geven in de dodenherdenking én in ons onderwijs. Mensen als Anton de Kom vormen een onmisbaar puzzelstuk in de verbonden geschiedenis van Nederland en Suriname en bij de strijd tegen onderdrukking.

Lenne is GroenLinkser en voorzitter van werkgroep sociaal

"Maar waar ik het meest van overtuigd ben, is dat vrijheid niet gebouwd wordt op grote mooie woorden, maar tot stand komt door kleine concrete daden. Daden in ons eigen huis, onze eigen levens. Daden om conflicten – groot of klein – te voorkomen. Daden om onrecht, ongelijkheid en onderdrukking uit te bannen. Daden om je medemens te laten weten dat hij of zij telt – net als jijzelf.

Die daden – groot en klein – vormen de basis voor nieuwe verhalen. Verhalen om met elkaar te delen. Verhalen die ons verbinden." 

Kom vanavond met verhalen Hoe de oorlog is verdwenen,  En herhaal ze honderd malen: Alle malen zal ik wenen.

Deze prachtige woorden zijn van prinses Mabel en ze eindigt met het gedicht Vrede van Theo Vroman

Graag verwijzen we naar de volledige tekst via het 4 en 5 mei comité; https://www.4en5mei.nl/herdenken-en-vieren/jaarthema

Elk jaar nemen velen deel aan de herdenkingen in Doetinchem, Gaanderen en Wehl. Helaas is het dit jaar niet mogelijk vanwege corona. Wel zijn er kransen gelegd door het gemeentebestuur bij de oorlogsmonumenten. De scoutinggroepen hebben herdenkingssteentjes ingezameld. Iedereen kan een persoonlijk herdenkingssteentje beschilderen of een naam er op zetten. De steentjes worden bij het herdenkingsmonument neergelegd.

Wat we net als ieder jaar kunnen doen is twee minuten stil zijn en de vele doden die gevallen zijn door oorlogshandelingen herdenken. De beste manier om de slachtoffers te herdenken is ons te realiseren dat vrijheid, veiligheid en democratie nooit vanzelf sprekend zijn. Het vergt inspanning van ieder van ons.

Ook Lenne Baboeram staat vandaag stil bij alle slachtoffers van oorlog en onderdrukking. In dit stuk staat ze stil bij de onderbelichte bijdrage van Surinaamse strijders in het Nederlandse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ik wens iedereen een bezinningsvolle herdenkingsdag.

Ik herdenk alle gevallenen, alle slachtoffers en alle dappere verzetsstrijders. Ook sta ik stil bij de voor velen onbekende verhalen van de honderden Surinamers die meestreden voor de bevrijding van Nederland.

Omdat ik zelf van Surinaamse afkomst ben herdenk ik in het bijzonder ook de Surinaamse mensen die door het fascisme sneuvelden in de Tweede Wereldoorlog.

Het verhaal van Anton de Kom laat hier in het bijzonder zien hoe strijders tegen het kolonialisme zich ook verzetten tegen het naziregime.

Anton de Kom vestigde zich in 1921 vanuit Suriname in Nederland, maar in 1932 keerde hij terug voor het verzet tegen het kwaadaardige koloniale bestuur van de Nederlanders. Na gevangenschap zonder uitzicht op een eerlijk proces keerde hij echter in 1933 weer terug naar Nederland, waar hij het beroemde boek “Wij slaven van Suriname” schreef en bijeenkomsten organiseerde over het kolonialisme.

Toen in Nederland de oorlog uitbrak voegde De Kom zich ook hier bij het verzet en zette hij zich in voor de vrijheid van het land dat zijn voorouders tot slaaf maakte. In deze jaren schreef hij onder andere artikelen in verzetsblad De Vonk. In 1944 werd De Kom echter voor zijn huis in het Bezuidenhout opgepakt en op 24 april 1945 stierf hij in Kamp Sandbostel.

In Amsterdam wordt Anton de Kom nog altijd jaarlijks herdacht bij zijn gedenkplaat voor de mannen van de Koopvaardij. In Suriname is er onder andere een universiteit naar hem vernoemd.

Naast De Kom sneuvelden meerdere andere Surinaamse Nederlanders uit Den Haag als gevolg van hun verzet tegen het naziregime. Zij vertellen een verhaal van onverschrokken moed én onbegrensde solidariteit.

Daarmee lieten zij zien dat vrijheid niet vanzelfsprekend is: vrijheid maken we samen!

Laten we de moed van de Surinaamse verzetsstrijders voortaan eren door ze een plek te geven in de dodenherdenking én in ons onderwijs. Mensen als Anton de Kom vormen een onmisbaar puzzelstuk in de verbonden geschiedenis van Nederland en Suriname en bij de strijd tegen onderdrukking.

Lenne is GroenLinkser en voorzitter van werkgroep sociaal

Vandaag is het 4 mei en herdenken we met zijn allen de doden en vieren we op 5 mei de bevrijding van ons land.

Ook tijdens deze Corona periode is het belangrijk dat we deze dagen stilstaan bij de slachtoffers die de oorlog hebben meegemaakt. We doen dit op gepaste wijze en blijven zoveel mogelijk thuis. Onze gedachten gaan ook uit naar de mensen die nu slachtoffer zijn van de huidige oorlogen wereldwijd en naar de vluchtelingen die geen kant op kunnen. Zij zitten gevangen in vluchtelingenkampen en hebben nog geen uitzicht op een betere toekomst tenzij wij hun die gaan bieden.

Door de lock-down is men zich steeds meer bewust van hoe vrijheid voelt. De vrijheid om te kunnen doen en laten wat je wilt. Deze vrijheid gun je iedereen.

De zoon van Sandra Schrijver heeft ooit een gedicht geschreven voor de palliatieve zorg, wat zij hieronder met jullie wil delen omdat zij vindt dat hij hiermee mooi heeft verwoord waarom we 4 en 5 mei herdenken.  

Verdwenen, verloren, weg

Verdwenen uit de toekomst

Verloren in het verleden

Weg uit het heden

Verdwenen, verloren, weg

Door zonder jou

In vrede verder, maar zonder jou