Poliflw

“Extra tijd voor komende brugklassers”, kopte De Limburger op woensdag 10 februari jl. over brugklassers die in september 2021 starten op de middelbare scholen. Daarop riepen Limburgse scholenkoepels meteen, dat ze hebben afgesproken dat brugklassers twee jaar de kans krijgen om een zo hoog mogelijk schoolniveau te bereiken. Niet alleen vanuit de Limburgse scholenkoepels komen deze signalen en beloftes, ook minister Slob, onze onderwijsminister wil leerlingen zoveel mogelijk kansrijk laten plaatsen en begeleiden. Mooie beloftes, maar scholen moeten toch altijd alle leerlingen ondersteunen en begeleiden om het beste uit ze te halen? Er mag eigenlijk geen verschil qua inzet zijn van scholen vóór, of tijdens/na corona.

Beter is het om eerst structurele problemen aan te pakken. Hoe kan het dat het de ene school wel lukt kleinere klassen te vormen en de andere niet? Zet dus vol in op kleinere klassen in het primair en voortgezet onderwijs! Hierdoor kunnen docenten en leerlingen immers nog beter functioneren. Dat lijkt mij een zeer waardevolle aanpak: meer aandacht voor het kind als individu.

Wat betreft onderwijs zijn de taken van een gemeente beperkt tot het bieden van een adequate huisvesting en het aanbieden van openbaar onderwijs. Er zijn zoveel problemen in het onderwijs, dat het beter is om ons als gemeente in te zetten voor meer dan enkel dat. Wij staan het dichtst bij de leerkrachten en kinderen. Laten we dan ook naar hen luisteren, zij zijn de professionals. De gemeente moet sturen op een kwalitatief goed aanbod van onderwijs. Het aantal locaties is niet relevant, het keuzeaanbod wel. Er moet een breed palet aan vakken behouden blijven, zodat er genoeg keuzevrijheid is voor de kinderen. Zo kunnen kinderen ook in de toekomst de juiste keuzes maken.

In deze coronatijd moeten we ons ook richten op het voorkomen van jeugdwerkloosheid, eenzaamheid en huiselijk geweld. Daarin heeft het onderwijs een belangrijke rol: kennisontwikkeling, ontwikkeling van sociale vaardigheden, maar zeker ook het bieden van een veilige omgeving. Het is een plek waar de jeugd gehoord wordt en waar problemen zichtbaar worden. Hiervoor is een goede samenwerking nodig tussen jeugdzorg en onderwijs.

Kortom: tijd voor nieuwe doelen en acties om de leerkrachten, maar vooral de kinderen in een positie te brengen waarin de ontwikkeling van het kind nog meer tot zijn recht komt. Als gemeente moeten we een krachtig signaal afgeven aan het Rijk, dat investeren in onderwijs en jeugdzorg uitermate belangrijk is voor alle schoolgaande kinderen, maar vooral voor de toekomst van ons land!

Deze column is geschreven door ons raadslid Claudia Demas

“Extra tijd voor komende brugklassers”, kopte De Limburger op woensdag 10 februari jl. over brugklassers die in september 2021 starten op de middelbare scholen. Daarop riepen Limburgse scholenkoepels meteen, dat ze hebben afgesproken dat brugklassers twee jaar de kans krijgen om een zo hoog mogelijk schoolniveau te bereiken. Niet alleen vanuit de Limburgse scholenkoepels komen deze signalen en beloftes, ook minister Slob, onze onderwijsminister wil leerlingen zoveel mogelijk kansrijk laten plaatsen en begeleiden. Mooie beloftes, maar scholen moeten toch altijd alle leerlingen ondersteunen en begeleiden om het beste uit ze te halen? Er mag eigenlijk geen verschil qua inzet zijn van scholen vóór, of tijdens/na corona.

Beter is het om eerst structurele problemen aan te pakken. Hoe kan het dat het de ene school wel lukt kleinere klassen te vormen en de andere niet? Zet dus vol in op kleinere klassen in het primair en voortgezet onderwijs! Hierdoor kunnen docenten en leerlingen immers nog beter functioneren. Dat lijkt mij een zeer waardevolle aanpak: meer aandacht voor het kind als individu.

Wat betreft onderwijs zijn de taken van een gemeente beperkt tot het bieden van een adequate huisvesting en het aanbieden van openbaar onderwijs. Er zijn zoveel problemen in het onderwijs, dat het beter is om ons als gemeente in te zetten voor meer dan enkel dat. Wij staan het dichtst bij de leerkrachten en kinderen. Laten we dan ook naar hen luisteren, zij zijn de professionals. De gemeente moet sturen op een kwalitatief goed aanbod van onderwijs. Het aantal locaties is niet relevant, het keuzeaanbod wel. Er moet een breed palet aan vakken behouden blijven, zodat er genoeg keuzevrijheid is voor de kinderen. Zo kunnen kinderen ook in de toekomst de juiste keuzes maken.

In deze coronatijd moeten we ons ook richten op het voorkomen van jeugdwerkloosheid, eenzaamheid en huiselijk geweld. Daarin heeft het onderwijs een belangrijke rol: kennisontwikkeling, ontwikkeling van sociale vaardigheden, maar zeker ook het bieden van een veilige omgeving. Het is een plek waar de jeugd gehoord wordt en waar problemen zichtbaar worden. Hiervoor is een goede samenwerking nodig tussen jeugdzorg en onderwijs.

Kortom: tijd voor nieuwe doelen en acties om de leerkrachten, maar vooral de kinderen in een positie te brengen waarin de ontwikkeling van het kind nog meer tot zijn recht komt. Als gemeente moeten we een krachtig signaal afgeven aan het Rijk, dat investeren in onderwijs en jeugdzorg uitermate belangrijk is voor alle schoolgaande kinderen, maar vooral voor de toekomst van ons land!

Deze column is geschreven door ons raadslid Claudia Demas

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

Steeds meer gemeenten staan niet toe dat beleggers nieuwbouwwoningen kopen om te verhuren. Afgelopen jaren hebben reeds 20 gemeenten kopers verplicht tot het zelf bewonen van het huis. Op deze manier worden woning ook betaalbaarder voor particulieren met een smallere beurs. SP en GroenLinks dienden in november 2019 een motie over dit onderwerp in.

Henri Borgignons stelde met Ariane Schut (SP) de volgende vragen aan het college.

1. Bent u bereid een woonplicht voor kopers van nieuwbouwwoningen op te nemen? 2. Hoelang dienen deze kopers de woning zelf te bewonen? 1 jaar of langer? 3. Bent u het met ons eens dat hierdoor de markt toegankelijker wordt voor meer particulieren?

Minister Ollengren (D66, Binnenlandse zaken) overweegt momenteel zelfs een woonplicht voor geheel Nederland voor bestaande bouw.

4. Bent u het met ons eens, dat dit rust kan brengen in de woningmarkt? 5. Bent u het met ons een dat dan ook deze woningen meer toegankelijker wordt voor meer particulieren? 6. Indien de minister het niet voor elkaar krijgt dit in te voeren voor geheel Nederland, bent u dan bereid dit wel voor Maastricht in te voeren, in navolging van mogelijke invoering in de grote steden als Amsterdam, Utrecht etc.?

Bron: https://nos.nl/artikel/2343549-steeds-meer-gemeenten-voeren-woonplicht-in-voor-eigenaar-nieuwbouwwoningen.html

Het bericht Woonplicht voor eigenaren nieuwbouwwoningen verscheen eerst op PvdA Maastricht.

Elf-en-een-half uur. Dat was hoe lang het debat duurde over het zeer kritische rapport dat KPMG schreef over het Maastrichtse sociaal domein. Een rapport waarvoor men politieke verantwoordelijkheid had moeten nemen. Maar verder dan een mea culpa en belofte voor beterschap kwam het niet. Een motie van afkeuring van een aantal oppositiepartijen haalde het niet.

Nu, een aantal weken later kan ik erover schrijven zonder lelijke woorden te gebruiken (dat mag namelijk niet in een mail aan de leden…), maar mijn boosheid, teleurstelling en misschien zelfs wel verdriet is er nog steeds.

De wethouders lijken nog steeds niet echt wakker te zijn geschud: tijdens de eerste debatronde op 27 mei jl. werd naar iedereen gewezen behalve naar het college zelf. Van zelfreflectie was weinig sprake. “Wij reageren goed” aldus wethouder Bert Jongen (D66). Maar hoe kan het tekort dan zó zijn opgelopen én medio 2019 als een enorme verrassing zijn gekomen? Een verbeterplan waarover werd gerept kon eigenlijk nauwelijks toegelicht worden, en begeleiding van een extern bureau bij de ontwikkeling van de organisatie? Ook daar kon men weinig over zeggen. En dan het aantal zorgaanbieders: een grote zorg van de PvdA. De hoeveelheid zorgaanbieders in Maastricht maakt het onmogelijk om goed te controleren, wat het onderzoek van onze fractie naar de zorgdossiers van 2015 en 2016 ook wel bevestigde. Miljoenen euro’s lijken niet te zijn verantwoord. Hoe weten we dan dat ze aan zorg zijn besteed? Het college ontkent dat er geld ‘weg’ is, maar erkent dat de controle beter moet. Ook daar wordt aan gewerkt, maar hoe en wat… dat bleef uiteraard in het midden.

Het KPMG-debat was voor mij – als benjamin van de fractie – een bijzonder debat om te voeren. Het heeft me laten zien dat wanneer je op inhoud speelt, en zorgt dat je je informatie scherp voor de geest hebt, je niet zo snel van je stoel te blazen bent door een paar wethouders. Ik geloof dat er veel moet gebeuren om het systeem waar KPMG zoveel kritiek op heeft te veranderen. Daaraan ten grondslag ligt wat mij betreft een visie die we als gemeente moeten bepalen: waarin wíj de kaders stellen, en ons niet laten leiden door zorgaanbieders. Een visie met heldere financiële kaders die ertoe leidt dat de zorg in Maastricht goede en betaalbare zorg is. En blijft.

Kort wil ik in deze mail ook mijn dank uitspreken aan de meelezers op dit dossier: zowel binnen als buiten de fractie heeft een aantal mensen mij enorm prettig geholpen en gecoacht om het PvdA-geluid die elf-en-een-half-uur lang te laten horen. En dat is fijn, want we doen dit samen.

Mocht u willen reageren op dit bericht of iets delen over de zorg in Maastricht, dan kunt u mij altijd bereiken via maren.slangen@gemeenteraadmaastricht.nl.

Maren Slangen raadslid

Voor wie de bijdrage van de PvdA in dit debat na wil lezen: in de bijlage bij deze mail vindt u de eerste en tweede termijn van de inbreng in het debat (gesproken woord geldt). Terugkijken van het debat kan via de website van de gemeente Maastricht: eerste deel op 27 mei jl. en tweede deel op 3 juni jl. en afronding op 9 juni jl. (stemming motie van afkeuring vanaf minuut 33.40).

Het bericht KPMG-debat: een terugblik door Maren Slangen verscheen eerst op PvdA Maastricht.

Namens onze fractie heeft raadslid Harald Barendse schriftelijke vragen aan het College gesteld over de mogelijkheden om langzaam verkeer meer ruimte geven naar aanleiding van de coronacrisis. Deze crisis heeft of zal invloed gaan hebben op de manier hoe mensen zich verplaatsen op de kortere afstanden. Zo kan het openbaar vervoer niet meer de capaciteit bieden van voor de crisis en zullen mensen waarschijnlijk meer gebruik gaan maken van de fiets of gaan wandelen.

Harald Barendse: “Wij zijn bang dat het voor fietsers en voetgangers lastig wordt om minimaal 1,5 meter afstand te houden op bepaalde punten in de stad. Wij zijn dan ook benieuwd of de gemeente Maastricht meer ruimte kan gaan bieden aan langzaam verkeer, bijvoorbeeld door een andere afstelling van verkeerslichten, of door het opheffen van parkeerplaatsen op plekken waar stoepen te smal zijn.”

De ingediende vragen zijn hier te bekijken.

Door het landelijk beleid van de bestrijding van Covid-19 zijn alle cultuurinstellingen tijdelijk gesloten of heel beperkt open.

D66 ziet cultuur als een inspiratiebron voor iedereen, geen “hobby” of luxegoed voor enkelen. Kunst, cultuur en erfgoed kunnen verbinden en onderscheiden. Een sterke culturele en creatieve sector is een essentiële voorwaarde voor een open, zich ontwikkelende en verbonden samenleving. Cultuur heeft daarnaast ook economische waarde. Maastricht kent een rijk cultureel verenigingsleven en diverse professionele instellingen.

Raadsleden Johan Pas en Richard Wijnands hebben daarom schriftelijke vragen gesteld aan het College van B&W over wat het College doet om de Maastrichtse kunst- en cultuursector te ondersteunen tijdens de coronacrisis. Ook roepen ze de wethouder op om een lobby te starten om Europese steun en regels te bewerkstelligen ter ondersteuning van culturele evenementen.

Op 12 november 2019 behandelde de gemeenteraad het raadsvoorstel 127-2019 over de programmabegroting 2020. Er werd toen een motie ingediend door CDA, D66, PvdA, SP, SAB, LPM, Groep Alexander Lurvink, SPM en Groep Gunther die het college o.a. oproept aansluitmogelijkheden te onderzoeken bij het stimuleringsfonds starterslening van de Provincie Limburg.

Aanstaande vrijdag 3 april 2202 valt het provinciale besluit over de nieuwe verordening; in de daarbij behorende Voortgangsrapportage voortgangsrapportage valt te lezen dat 28 van de 31 Limburgse gemeenten deelnemen aan de starterslening. Maastricht hoort niet bij deze 28 gemeenten.

Gezien dit Statenvoorstel en de aangenomen motie van 12 november jl. hebben Henri Borgignons en Maren Slangen de volgende vragen gesteld aan het college. PvdA Maastricht hoopt dat deze vragen vóór vrijdag worden beantwoord.

1. Wat is de stand van zaken met betrekking tot de uitvoering van de motie van 12 november 2019?

2. Bent u ervan op de hoogte dat de PS vrijdag 03 april 2020 vergadert over een nieuw krediet besluit 2020 voor de starterslening?

3. Waarom zijn wij als gemeenteraad door u niet geïnformeerd over de stand van zaken?

4. Waarom neemt Maastricht mogelijk niet deel aan deze starterslening?

5. Hoe bent u van plan deze motie dan wel uit te voeren? Kunt u hiervoor een concreet tijdpad schetsen?

Het bericht Limburgs stimuleringsfonds startersleningen: gemiste kans? verscheen eerst op PvdA Maastricht.