Poliflw

“Een organisator die de moed verliest is ook de stad die een evenement verliest.” Deze woorden had ik de afgelopen weken kunnen uitspreken bij het debat over het Koelhuis. Maar deze zijn al in 2016 opgeschreven in de “discussienotitie: een evenementvriendelijk klimaat”, geschreven door Rogier Verkroost van D66 in samenwerking met Joost de Jong en Saskia Wempe van de VVD.

En deze discussienotitie is niet het oudste document wat we terugvinden als we grasduinen in de historie van de Eindhovense gemeenteraad. In januari 2013 werd – wederom door Rogier Verkroost (D66) – de motie “Kansen voor alternatieve kunst en cultuur in Eindhoven” ingediend, waarin D66 vraagt of het mogelijk is om leegstaand vastgoed te gebruiken voor het nachtleven en creatief ondernemers. Ondernemer Chris de Zeeuw had als bijlage een inventarisatie gemaakt van 13 organisaties die destijds ruimte zochten en kwam met goede voorbeelden uit andere steden.

Verkiezingsprogramma In 2017/2018 schreven we in ons verkiezingsprogramma: “We zijn voor een betere verspreiding en menging van cafés, uitgaansgelegenheden voor jong en oud, restaurants, overige horeca en winkels door de binnenstad. Zowel binnen het centrum, als op oude fabrieksterreinen als in andere stadsdelen. Openingstijden worden vrijgeven. Alleen in het geval van structurele overlast voor omwonenden, kunnen openingstijden worden beperkt. We willen functievermenging of ‘blurring’ van instellingen toestaan.” en tot onze verrassing stond een deel van deze ambitie ook in het coalitieakkoord.

#bruisendestad Ook anno 2020 gaat D66 nog steeds voor een bruisende stad, dag én nacht! Maar alle discussienotities, moties, verkiezingsprogramma’s en coalitieakkoorden ten spijt, is Eindhoven helaas nog steeds niet  24 uur per dag bruisend.

Motivatie Aan de motivatie bij de ondernemers en nachtmakers ligt het niet, in onze stad vol creatieve geesten zijn er genoeg goede ideeën. En uit de gigantische interesse voor het debat van de nacht in maart 2018 (voorafgaand aan de gemeenteraadsverkiezingen) blijkt dat het onderwerp leeft, zowel bij de nachtmakers als bij het publiek. De meeste ondernemers vragen daarbij niet om geld, maar om tijd, ruimte en medewerking van de gemeente. En daar gaat het nog al eens mis.

Tijd Het aspect “tijd” gaat gelukkig langzaamaan beter, de regels rondom sluitingstijden worden langzaamaan versoepeld door de verlaatjes (vergunningen om tot 6.00u open te mogen zijn), een initiatief van D66 en de VVD. Rogier pleitte vervolgens in 2017 al om geen beperkingen op te leggen aan het aantal verlaatjes. Deze raadsperiode zien we gelukkig dat de pilot verder wordt uitgebreid, maar óók dat het noodzakelijk is om vinger aan de pols te houden. Marco van Dorst en ik hebben daarom 3 keer raadsvragen gesteld en een motie mee ingediend om het (tijdelijk) stopzetten van de pilot verlaatjes en trage evaluaties te voorkomen. Het kan D66 dus niet snel genoeg gaan! Deze periode vinden we gelukkig ook GroenLinks aan onze zijde. En we zien ook dat wethouder List haar best doet steeds meer mogelijk te maken en we zien dat ze door wilt zetten, dus dat geeft hoop!

Ruimte Het aspect “ruimte” gaat zeker beter dan ten tijde van Rogiers motie uit 2013, maar we zijn er nog niet. Het atelierbeleid dat we 4 maanden geleden hebben aangenomen is een goed begin, dit geeft hoop! Maar tegelijkertijd zijn we wel benieuwd hoe dit concreet in de praktijk gaat uitpakken en in hoeverre het nachtleven hiervan meeprofiteert. Het stopzetten van de samenwerking met Stichting Ruimte in 2018, het afstoten van vastgoed door de gemeente, en het feit dat Eindhoven hard groeit en daardoor steeds meer met ruimtegebrek gaat kampen, zijn ontwikkelingen die invloed hebben op de beschikbaarheid van ruimtes voor creatieve ondernemers en nachtmakers. We hebben hier de afgelopen jaren meerdere keren raadsvragen over gesteld, we blijven volgen of er genoeg ruimte beschikbaar blijft en zullen aan de bel blijven trekken als dat nodig is.

Medewerking Maar dan het aspect “medewerking van de gemeente”.  Daar krijgen we nog steeds zorgelijke signalen over. Om ervoor te zorgen dat Eindhoven 24 uur per dag een bruisende stad wordt, verwachten we dat de gemeente de initiatieven van de nachtmakers toejuicht en een faciliterende houding aanneemt. Hiermee bedoelen we niet dat iedereen altijd maar een vergunning moet kunnen krijgen, naast bruisend moet het ook veilig zijn en weinig overlast geven. Die afweging is trouwens ook niet aan de gemeenteraad, wij kunnen immers niet oordelen over de brandveiligheid voor bezoekers, over het geluidsniveau in omliggende wijken, en of er aan de vereisten van een drank- of horecavergunning wordt voldaan. Daar hebben we regels voor waar aan getoetst wordt.

– Maar we verwachten wel dat de gemeenteraad met een visie op het nachtleven komt, – We verwachten dat de gemeente meedenkt met ondernemers, – We verwachten een duidelijk aanspreekpunt binnen de gemeente, – We verwachten maatwerk waar mogelijk, – We verwachten een snelle en kundige reacties op vragen van ondernemers, – We verwachten dat er realistische geluidsmetingen worden gedaan, – We verwachten dat de gemeente bij een eventuele afwijzing advies aan de ondernemer geeft wat hij of zij moet doen om wèl aan de eisen te voldoen. – We verwachten dat er goed overleg is met omwonenden, – En tot slot verwachten wij dat – waar wettelijk mogelijk – er bij tijdelijke initiatieven gekeken wordt waar coulant met de regels omgegaan kan worden en waar bijvoorbeeld een melding volstaat.

Om stappen te kunnen zetten op dit gebied, heb ik voorgesteld om een informatie-/inspraakavond te organiseren, zodat de gemeenteraad van ambtenaren en ondernemers kan horen hoe het aanvragen van vergunningen en de samenwerking op dit moment gaat. Maar ook om goede ideeën te delen.

Hoe nu verder? Dinsdagavond hebben we met een overgrote meerderheid van de gemeenteraad besloten dat er een informatieavond én een commissie nachtleven komt. Daarbij gaan ondernemers, raadsleden en betrokkenen binnen de gemeente het huidige proces onder de loep nemen en bedenken hoe de dienstverlening beter kan. Goede ideeën uit andere steden en informatie uit eerdere bijeenkomsten van de afgelopen jaren worden natuurlijk meegenomen. Omdat het geduld al genoeg op de proef is gesteld, worden de eerste resultaten voor de zomervakantie gepresenteerd. Voor D66 is het belangrijk dat deze commissie onder verantwoordelijkheid van de gemeenteraad werkt en niet onder verantwoordelijkheid van ambtenaren, zodat de gemeenteraad haar kaderstellende en controlerende rol kan pakken, oftewel zelf ideeën kan aandragen en kan bijsturen als dat nodig is.

De afgelopen 7 jaar popt het onderwerp nachtleven dus af en toe op (en daarvoor vast ook), waarvan de laatste 2 jaar met grotere regelmaat. We maken stappen vooruit en soms een stapje terug, maar grote veranderingen duren te lang naar onze zin. Daarom danken we Mary-Ann Schreurs dat ze het onderwerp Koelhuis heeft geagendeerd, het initiatief heeft genomen een motie te schrijven, hierbij de samenwerking met D66 en andere fracties zocht, en de wens van D66 om een informatieavond te organiseren op te nemen in haar motie. Even dreigden er 2 moties te zijn die beide geen meerderheid zouden halen, maar gelukkig zochten ook GroenLinks en CDA tijdens de raadsvergadering alsnog de samenwerking op, en hebben we uiteindelijk met 8 partijen de motie voor de commissie en de informatieavond ingediend! Zo hoort het! Samen krijgen we dingen voor elkaar! We hopen dat er nu snel goede ideeën komen en deze door te kunnen voeren, we kijken hoopvol uit naar een bruisende Eindhovense nacht!

Naar aanleiding van het artikel in het ED ‘Wethouder wil binnen een half jaar meer mensen uit Eindhoven uit de bijstand halen’ van 12 februari schreef Marcus 040 de volgende opinie:

Hoe wil deze verantwoordelijke PvdA wethouder dit “duurzaam” doen? (de bijstandsgerechtigde een eerlijke kans op een perspectief biedende baan, buiten de klauwen van het “Participatie” bedrijf wat ter meerder eer en glorie van gemeente en derde belanghebbende bedrijven functioneert, onder de noemer “aanleren van werknemersvaardigheden” waarbij meer dan de helft van de deelnemers allang voor een werkgever heeft gewerkt?) En dus niet de deelnemers in de hokjes van hun portefeuille van werkgevers perst, zoals het artikel doet vermoeden, getuige de eerste alinea… en de vacatures binnen zo’n participatie bedrijf; zoek naar passende banen voor deze mensen, om zo een duurzamer arbeidsplaats te kunnen bieden. En niet om alleen de werkgever te bedienen!

Hoe wil dit draaideurtraject zichzelf overstijgen en daadwerkelijk mensen geloof in zichzelf en hun aanverwante problematieken werken, zodat de persoon op meer dan alleen het “arbeidsklaar” maken geholpen gaat zijn? Dus eerst werken aan “onderliggende problematieken” alvorens “arbeid” als ‘oplossing’ wordt gezien. Hoe wordt WIJeindhoven hierop gestuurd? Nu is het afhankelijk van de motivatie, kennis en kunde en visie van betreffende generalist. De een denkt alleen aan diens eigen “case load” i.p.v. aan de cliënt, de ander is vol idealisme bezig om een helpende hand te bieden, letterlijk… Kortom; kom uit je protocolgericht oud denken en ga voor “mogelijkheden buiten de standaard vacature portefeuille”.

Wordt erop toegezien dat “dwang” en “drang” de uitkeringsgerechtigde niet ‘verstikt’ en over hem/haar heen wordt gelopen om de “caseload” maar te halen, binnen datzelfde participatiebedrijf? M.a.w. operatie geslaagd, complicaties maken de patiënt nog zieker. Dus de cliënt(e) wordt in een baan gedwongen onder repressie, waardoor hij/zij wantrouwend raakt t.o.v. maatschappelijke organisaties/overheid, gemeente. Waardoor na een kortstondige draaideur carrière van enkele maanden (waarop de bedrijven die hen die kortstondige werkplek bieden subsidies binnen harken en vervolgens na deze cliënt, de volgende cliënt binnen harken en hier wederom subsidie op binnen vissen).

Hoe ziet de verantwoordelijke wethouder hierop toe of zorgt dat dit niet voorkomt?

Korte termijn statistieken m.b.t. “mensen aan het werk” zijn niet representatief; na een draaideurtraject zijn de statistieken over een bepaalde periode wellicht vervuld, maar na terugkeer in zo’n zelfde traject is de cliënt gedesillusioneerd en gedemotiveerd door externe factoren i.p.v. “niet coöperatief vanuit zichzelf”!

Waarom wordt wederom iedereen en alles benoemd, behalve de eindverantwoordelijke; bij dit artikel wordt in de inleidende tekst weer een “voornemen” van betreffende wethouder genoemd (waarom nu? in aanloop naar Provinciale Staten “populaire woorden” gebruiken om zo daadkracht uit te stralen?)

Wat zeggen “statistieken” over de duurzaamheid van de geboden hulp en begeleiding, zoals die nu is? Hoe is de duurzaamheid van zo’n traject getoetst? Wordt deze getoetst? En de tevredenheid van de deelnemers aan zo’n trajecten (vanuit een onafhankelijk instituut)? Dit om de sociaal wenselijke antwoorden te omzeilen en een daadwerkelijk kritisch geluid te vernemen, wat helpt zo’n trajecten te verbeteren.

Waaruit blijkt dat de wethouder oog en oor heeft voor de intrinsieke motivatie en competenties van uitkeringsgerechtigden? Hier wordt weer een schijn van “we zullen ze eens onder hun kont schoppen, want er zitten er zoveel onterecht in een uitkering”… Teveel VVD taal m.i.

Marcus 040

Dinsdag staat de begroting voor 2019 op de agenda van de Eindhovense gemeenteraad. Een begroting die grote gevolgen kan hebben voor inwoners van Eindhoven en ook voor een aantal naburige gemeentes. De grote tekorten waar het Sociaal Domein mee kampt worden opgelost door het instellen van budgetplafonds. We maken ons hier ernstige zorgen over. En gezien de hoeveelheid ingezonden brieven, insprekers bij de Eindhovense gemeenteraad en reuring op social media, staan we hier niet alleen in.

Volgens Peter Notten, directeur van WIJeindhoven, gaat er geen onderscheid gemaakt worden tussen misbare en onmisbare zorg.  Wat betekent dit in de praktijk? Wordt een oudere aan haar lot overgelaten in een vies huis? Krijgt een psychiatrische patiënt niet de zorg die hij nodig heeft, met een toename van verwarde personen op straat? Kan een meisje dat seksueel misbruikt wordt niet in veiligheid gebracht worden en uit huis geplaatst worden als het budgetplafond is bereikt? Dit vinden wij onacceptabel. En waarschijnlijk wordt Eindhoven ook door de rechter teruggefloten, zoals ook al in andere gemeentes is gebeurd.

Natuurlijk zullen de uitgaven omlaag moeten. Maar dit is niet de juiste manier. Budgetplafonds kunnen een middel zijn om het gesprek aan te gaan met zorgaanbieders, maar het moet geen doel an sich zijn. Stel dus geen budgetplafonds in zonder overleg met de zorgverleners. Stel geen budgetplafonds in voor onmisbare zorg. En stel geen budgetplafonds in als het leidt tot wachtlijsten met alle risico’s van dien.

Naast een gebrek aan geld, lijdt Eindhoven ook aan een gebrek aan visie.

Het Eindhovense college wil bezuinigen door minder mensen generieke (1e lijns) en specialistische (2e lijns) zorg aan te bieden en hen in plaats daarvan onder te brengen in de sociale basis, zoals buurthuizen, mantelzorg en burgerintiatieven. Voor een deel van de zorgvragers zal dat kunnen, en waar deze mogelijkheid er is, zijn we ook zeker niet tegen. Maar hoe kan dat van de grond komen als er ook op die sociale basis wordt bezuinigd? Moet daar dan niet juist in geïnvesteerd worden? Deze bezuiniging is een besparing op korte termijn, maar zeer waarschijnlijk een grote kostenpost op lange termijn.

En moet er niet eens goed naar de organisatie van het sociaal domein en WIJeindhoven gekeken worden? De Eindhovense coalitie (VVD, GroenLinks, PvdA en CDA) heeft de mond vol van het op orde brengen van de financiën en deze op G40-niveau* te brengen. Maar willen ze ook de organisatie van het sociaal domein op G40-niveau brengen? Kijken ze naar goede voorbeelden buiten Eindhoven? Nee helaas, wij hebben het in ieder geval nog niet gehoord. Zou Eindhoven bijvoorbeeld iets kunnen leren van Best, waar met productplafonds wordt gewerkt in plaats van budgetplafonds? Dit betekent dat zorgaanbieders niet ongelimiteerd alle producten meer mogen inzetten, maar op basis van de diagnose meer toegespitst een product moeten gaan leveren. Dan kunnen zorgaanbieders niet meer ongelimiteerd de duurste producten inzetten, terwijl dat niet voor iedereen nodig is. Op deze manier wordt er per individu maatwerk geleverd, en dat was toch juist het idee van WIJeindhoven? In de gemeente Waalre wordt een soortgelijke methodiek gebruikt waarbij bij elke cliënt wordt gekeken of het dure product echt nodig is om kwaliteit van zorg te leveren en of er een goedkoper alternatief is. Daarnaast ligt in veel gemeentes de budgetverantwoordelijkheid bij de zorgaanbieders en niet bij een aparte stichting, zodat het budget èn de verantwoordelijkheid om binnen dat budget te blijven bij dezelfde instanties liggen.

We maken ons ook zorgen over het feit dat de stichting WIJeindhoven pas sinds een maand inzicht heeft in wat een zorgproduct de gemeente eigenlijk kost, aldus directeur Peter Notten. Ook wordt er een servicebureau opgericht, en daarmee wordt een extra laag gecreëerd. Volgens Notten kan dat tot tijdverlies leiden, en kost het in ieder geval extra geld. Opvallend is dat wethouder Renate Richters afgelopen week juist aan de gemeenteraad vertelde dat het geen extra geld kost. Wat is nou waar?

Bij de informatievoorziening vanuit het college naar de gemeenteraad zijn sowieso vraagtekens te plaatsen. Op veel raadsvragen volgt het antwoord “u wordt hier in de loop van 2019 over geïnformeerd” of “er volgt nog een brief of een informatieavond”.  Dat is onacceptabel, aangezien de begroting waar het invloed op heeft dinsdag al wordt vastgesteld door de gemeenteraad. Daarnaast was er dit jaar ook geen kadernota, waarin normaalgesproken de richtlijnen opgenomen zijn op basis waarvan de begroting wordt gemaakt. Daarbovenop heeft de coalitie tegen een motie gestemd, waarbij D66, SP, OAE en Denk vroegen om onafhankelijk onderzoek naar het programma en uitvoering van WIJeindhoven, met als doel versterking van de informatiepositie en sturingsmogelijkheden van de raad.  Opvallend, aangezien de Rekenkamer van de Eindhovense raad, alsook raadscommissie Duisenberg**– waar ook raadsleden van de coalitiepartijen in zaten – eerder concludeerden dat sturing, verantwoording en controle niet op orde waren en de aanbeveling deden aan de gemeenteraad dit te verbeteren. Tot slot is de impact van deze maatregelen op mensen is moeilijk te controleren, omdat de kwaliteitsindicatoren van de Eindhovense begroting vooral toetsen op geld en niet op kwaliteit van zorg.

Extra cru is dat Eindhoven budgetverantwoordelijke is voor de regio, waardoor er ook een aantal omliggende gemeentes worden getroffen door de bezuinigingen in Eindhoven. Een voorbeeld hiervan is beschermd wonen, waarbij bijzonder kwetsbare mensen, zoals mensen met psychische problemen of autisme, begeleid zelfstandig of in woongroepen wonen. Veldhoven heeft beschermd wonen naar zich toegetrokken omdat het via Eindhoven niet goed lukte. En met succes, 25% van de totale beschermd wonen klanten worden via Veldhoven gehuisvest tegen 16% van het totale budget. Door het voorgestelde beleid zullen nieuwe aanvragen niet gehonoreerd worden, maar ook huidige cliënten kunnen in de loop van het jaar geconfronteerd worden met het stoppen van de zorg, begeleiding, zelfs hun woonplek zien verdwijnen.

Kortom, we hopen dat de Eindhovense gemeenteraad tegen deze ondoordachte bezuinigingen stemt, dat er kritisch gekeken wordt naar de organisatie van het Sociaal Domein en dat de gemeente Eindhoven daarbij over de gemeentegrenzen durft te kijken, dat de toegang tot zorg aangepakt wordt en dat de Eindhovense gemeenteraad in staat wordt gesteld haar controlerende taak naar behoren uit te voeren.

Ingrid Hartlief, fractievoorzitter D66 Veldhoven Peet van de Loo, gemeenteraadslid D66 Best Jorien Migchielsen, gemeenteraadslid D66 Eindhoven Kees de Zeeuw, fractievoorzitter D66 Waalre

*G40 = 40 grootste Nederlandse gemeentes ** Commissie Duisenberg = commissie ABV