Poliflw

zo luidt de titel van een doeltreffendheid onderzoek naar het drugs-en alcoholbeleid onder jongeren in Achtkarspelen. Eerlijk en duidelijk vertellen hoe het in elkaar steekt want het is- alle inspanningen ten spijt- niet duidelijk of het huidige beleid wel tot enig resultaat leidt. Binnen de huidige gemeentelijke preventie-en handhaving projecten gaat het vaker mis vanwege de versnippering van kansloze en dure projecten. In Achtkarspelen worden we in toenemende mate geconfronteerd met het groter en complexer worden van de drugsproblematiek.

Cannabis, poeders, kristallen en pillen, allerlei stimulerende middelen die in sterkte toenemen en waarvan de afhankelijkheid onvermijdelijk is. Daarnaast leven we in een wereld waarin het lijkt dat het gebruik van dit soort genotsmiddelen normaal is. Ouderen en jongeren vinden het al heel gewoon om te relaxen onder het genot van een onschuldig jointje of door te feesten met wat speed achter de kiezen. Word het niet de hoogste tijd deze beeldvorming wat bij te sturen? Er is een schrikbarende toename van sterfgevallen door een overdosis aan cannabis, cocaïne en andere stimulerende middelen. Wij zijn van mening dat juist het zogenaamde gedoogbeleid er voor heeft gezorgd dat de problemen rondom het gebruik als zijnde minder ernstig worden gezien.

VVD Achtkarspelen meende aan de hand van getuigenissen- van ouders en verslaafden- de aandacht te moeten vestigen op de gevaren van drugs. Het leek ons nodig een bijeenkomst te organiseren waar druggebruikers en hun families, de jonge kinderen en hun opvoeders in onze gemeente confronteren met de dramatische gevolgen van een leven met drugs. Hen laten zien en horen hoe verslaafden minder goed of helemaal niet meer kunnen functioneren in het dagelijkse leven. Hoe intensief drugsgebruik leidt tot een sociaal isolement, werkloosheid en armoede. Hoe een verslaving lichamelijk en geestelijke gezondheidsrisico’s met zich mee brengt; waaronder psychoses waarbij men totaal de band kwijt raakt met de wereld rondom, het criminele gedrag en het huishoudelijke geweld. Kortom: totale lichamelijk vernietiging, geestelijke afhankelijkheid met voor de maatschappij torenhoge kosten.

In mijn gesprekken met betrokken ouders blijkt heel stellig: preventie is de eerste en meest belangrijkste stap. En laten we daarom nou eens naar hen luisteren! Voorkomen dat kinderen aan de drugs beginnen. We moeten ze vanaf de kleutertijd al leren dat een leven zonder deze troep ook kan. Bij de ontwikkeling van de persoonlijke en sociale vaardigheden thuis en op school moeten we de kinderen weerbaarder maken tegen drugs, en het gebruik ervan. Een gecombineerde preventieve aanpak blijkt zoveel meer effectiever dan op verschillende vlakken blijven werken aan een alleen maar groter wordend probleem.

Lineke Kingma, VVD raadslid

In de tijd van de Bijbel was Jezus op reis naar Jeruzalem en sprak onderweg- voor wie het wilde horen- over een betere wereld. Hij deed dat aan de hand van voorbeelden, zoals beschreven in het Bijbelboek Lucas, waarin Hij de mensen iets vertelde over vertrouwen. Jezus raakte in gesprek met een aantal Farizeeërs, de voorname welgestelden van die tijd die zich maar wat graag onder en boven de wet ophielden. Hij zei iets in de trant van: “Jullie willen dan wel belangrijk zijn, maar wees dan wel oprecht”.

Een mens kan geen twee verschillende zaken tegelijkertijd behartigen. Hij zal altijd de een boven de andere zaak stellen. Er mag geen sprake zijn van belangenverstrengeling waardoor het moeilijk wordt een zuiver en objectief besluit te nemen. In de politiek betekent dat bijvoorbeeld dat er geen vermenging van het publiek belang met het persoonlijk belang van een bestuurder kan zijn. Een raadslid bijvoorbeeld hoort zijn taak te vervullen zonder vooringenomenheid, met andere woorden: hij moet onpartijdig zijn. De gemeentewet is er- zo lijkt mij- zeer duidelijk in. In artikel 28 staat namelijk dat een lid van de raad niet deel neemt aan een stemming over een aangelegenheid die hem rechtstreeks of middellijk persoonlijk aangaat, of waar hij middels een bestuursfunctie bij betrokken is.

Er kunnen daardoor heel gauw ongemakkelijke situaties ontstaan en die moeten voor alles worden voorkomen. Nu is het overigens wel zo dat we met zo’n stelling wel wat voorzichtig moet zijn. Een beetje ruime opvatting van wat er in artikel 28 van de gemeentewet staat, zou kunnen betekenen dat een raadslid nergens meer over kan stemmen omdat een raadslid in sommige situaties indirect ook belanghebbende is.

Een betrokken raadslid overigens kan best- tegen het advies in van de raad- besluiten om toch te stemmen. Het recht van stemmen kan niet worden ontnomen: wel stemmen blijft een verantwoordelijkheid van een raadslid zelf maar of het handig is? Juist door niet te stemmen blijf je integer en voorkom je het om twee heren te dienen.

Integriteit is een houding, een mentaliteitskwestie die niet eens zo gemakkelijk is vast te houden. Het wordt knap lastig wanneer men onder druk van bijvoorbeeld de partijdiscipline geen beslissing durft te nemen die binnen iemands eigen waarden en normen past. Een raadslid moet zijn best doen om zelfs maar de schijn van belangenverstrengeling te vermijden, want zo alleen kunnen we het vertrouwen behouden, aldus de uitleg in Lucas 16: “Want wie betrouwbaar is in het geringste, is ook betrouwbaar als het om veel gaat”.

Lineke Kingma, VVD Raadslid

De politieke onvrede groeit en de democratische betrokkenheid neemt af. Dat is nogal een stelling! De democratie is een verworvenheid die we- zo lijkt het tenminste- tegenwoordig nog nauwelijks weten te handhaven. Een probleem overigens van alle tijden. De oorsprong van de democratie- ruim tweeduizend jaar geleden- ligt in Athene waar de bestuurders van de stad veelal willekeurig en in eigen belang de samenleving leidden. Door de toenemende welvaart ontstond er- net als in deze tijd- een steeds groter wordende kloof tussen de armen en de rijken. Inmiddels honderden jaren later lijkt er nog niet veel veranderd. Ook nu weer zijn heel veel mensen boos. Kwaad over de toenemende sociaal en economische ongelijkheid.

Er is tegenwoordig veel mis met mens en samenleving. Het zorgsysteem deugt niet, er wordt onnodig geld over de balk gesmeten, vluchtelingenbeleid, werk en de stuurloosheid van de zittende partijen. Het zorgt voor groot ongenoegen. Mensen voelen zich niet gehoord, en zien met lede ogen toe hoe de politieke partijen meer en meer op de man spelen in plaats van dat ze een duidelijk beleid laten zien. Het lijkt geregeld alsof de politici zich meer aan hun eigen positie vasthouden dan dat er rekening wordt gehouden met de burgers. “Laat ze daar in den Haag eens langs komen, en met eigen ogen zien hoe we het merendeel van een werkdag bezig zijn met onzinnige regelgevingen en bezuinigingen. Er gaan bakken geld naar de vluchtelingen en de EU terwijl wij steeds meer moeten inleveren”, is op straat een veelgehoorde kreet. De politiek moet naar de mensen luisteren en niet zelf maar van alles boven de hoofden van de mensen beslissen.

Zo schreeuwen we met elkaar om een totaal nieuwe politiek. Dat doen we overigens al jaren. Namelijk al sinds het ontstaan van de democratie. We houden met elkaar een systeem in stand waarbij er ogenschijnlijk alleen maar wordt geklaagd en gemopperd op de gevestigde orde. Het is iets van alle tijden; dat het gelukkig zijn met een democratie wegebt in tijden van economische crisis. Wat dat aangaat is het echt niet veel anders dan 600 jaar voor Christus. Het verschil nu zit in de passieve toeschouwers die we zijn geworden. De stem van de burgers lijkt minder invloed te hebben op het politieke spel dan jaren geleden. Niet meer willen stemmen of stemmen puur uit protest tegen het regeringsbeleid is en mag geen optie zijn. Wij moeten blijven optreden in het steeds terugkerende democratische proces, om zodoende als vastberaden kiezers onze toekomst veilig te stellen.

Lineke Kingma, VVD raadslid

Vooralsnog een voorspoedig 2017 gewenst. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik eerst even heb gekeken of dit nog wel gepast is. Want “hoe heurt het eigenlijk?” In een oud etiquetteboek staat dat de kans groot is dat men na twee weken lichtelijk geïrriteerd raakt bij het alweer toewerpen van de beste wensen. In deze moderne tijd hangt het een beetje af van de hoogte en dieptepunten van het afgelopen jaar en de wijze waarop we met elkaar omgegaan zijn. Terugkijkend op 2016 – misschien juist daarom- wellicht een beetje ongepast maar desalniettemin van harte gemeend.

De laatste periode van 2016, en vooral richting de feestdagen, werden we als raad nadrukkelijk geconfronteerd met het handhavingsbeleid in onze gemeente. Handhaven is de controle op het juist naleven van wet- en regelgeving. Goede handhaving brengt iets positiefs met zich mee omdat men zich richt op zaken als veiligheid, leefbaarheid en goede sociale verhoudingen. Een gebrek aan handhaving kan grote gevolgen hebben op het gebied van bijvoorbeeld rechtsongelijkheid. Het is van groot belang dat ons gemeentebestuur haar handhavingszaken serieus neemt en optreedt wanneer burgers of bedrijven bewust buiten de regels om handelen.

Dus “hoe heurt het eigenlijk?” Schriftelijke vragen van de VVD in november jl. resulteerde in een informatiebijeenkomst voor de raad waar het e.e.a. eens goed werd uitgelegd. Door de jaren heen is er een behoorlijke versoepeling van regels ontstaan maar nochtans blijft deze materie behoorlijk complex. De oorsprong vindt u in de Wabo. Een wet die tientallen vergunningen en ontheffingen geïntegreerd heeft tot één omgevingsvergunning. De dienstverlening aan burgers en bedrijven zou daardoor moeten verbeteren. Een positieve doelstelling maar in de praktijk blijkt dit nog niet eens zo gemakkelijk. Om optimaal te kunnen profiteren van de Wabo moet diegene die een activiteit wil ontplooien op het gebied van bouwen, ruimte en milieu, een goede kennis hebben van de wet- en regelgeving. Nou, ga er maar aanstaan! Als voorbeeld noem ik het gelijkheidsbeginsel, daar waar gekeken moet worden naar de omstandigheden, de ernst en de evenredigheid van de overtreding. De gemeente mag zelfs afwijken van handhaving als blijkt dat er uitzicht is op legalisatie, en zo kan ik nog wel even doorgaan. De huidige wet- en regelgeving biedt weliswaar veel beleidsvrijheid maar juist daardoor ontstaat ook weer een groot grijs gebied, wat het een stuk lastiger maakt om door de bomen het bos te zien. Aan onze lokale overheid de taak- m.b.t handhavingsverzoeken- betere informatie te verstrekken waardoor op voorhand al heel wat kou uit de lucht wordt gehaald.

Lineke Kingma, VVD raadslid

“Wiens hoofd van boter is, die moet gedurig schromen. Die moet niet aan het vyer, of voor den oven komen.” Een spreuk uit de zeventiende eeuw uitgesproken door Jacob Cats, een Nederlandse dichter, advocaat en politicus. Het betekent zoiets als wel commentaar hebben op een ander ondanks dat men zelf ook niet een ongeschonden blazoen heeft. Dit gezegde schoot mij door het hoofd op het moment dat bekend werd gemaakt dat wethouder Postma besloten had de kuierlatten te nemen. De opmerking dat het college gewoon zo door wilde gaan triggerde mij. Afgelopen zomer gonsde het wekenlang van geruchten over verstoorde werkrelaties binnen de gemeentehuismuren. Om hier duidelijkheid in te krijgen werd tijdens de zomerreces op 21 juli jl. een presidiumbijeenkomst belegd.

Het presidium is een procedureel overlegplatform waarbij alle fractievoorzitters van de zittende partijen aan deelnemen. Allerhande zaken worden besproken zoals bestuurlijke aangelegenheden, vertrouwelijke en ook persoonlijke onderwerpen. Na vooroverleg werd een bijeenkomst nodig geacht om te achterhalen wat er daadwerkelijk waar was van de ontstane verdeeldheid. Met een breed gedragen motie- waarbij enkele bezuinigingen konden worden terug gedraaid- werden we pijnlijk geconfronteerd met de solitaire acties van de wethouder. Uit diverse media bleek dat haar uiteindelijke vertrek alles te maken had met het niet kunnen realiseren van eigen doelstellingen. Idealist zijn is niks mis mee tenzij men daarin doorschiet en volledig in beslag worden genomen door een overdreven plichtsgevoel waarbij voorbij wordt gegaan aan het uiteindelijke doel.

Samenwerken wordt eigenlijk onmogelijk tenzij iedereen zich geheel aanpast in werk- of denkwijze. Tja, en binnen een democratie is dat vrijwel onmogelijk. Daar waar de nu inmiddels opgestapte wethouder, haar functie eerder wel veilig wilde stellen, wilden enkele partijen niet de wind door de hekken laten waaien. Hun werd- dankzij de wethouder-gelegenheid gegeven de democratie te ontkrachten, het zittende college naar huis te sturen en zelf daarin plaats te nemen. In onze democratische cultuur lijkt het dat regels en wetten gemaakt door een meerderheid moreel ook altijd juist zijn. Ik vraag me weleens af of dat ook altijd zo is. In de politiek bekruipt mij namelijk steeds vaker het gevoel dat de democratie niets moreels meer heeft en lijkt het de vrije wil om keuzes te maken steeds meer te onderdrukken. Als gemeentebestuurders moeten wij voldoen aan het verwachtingspatroon van de burgers, daarvoor zijn wij gekozen. Als dat niet meer lukt, wij bepaalde situaties niet bijstellen of niet kunnen openstaan voor gezamenlijk overleg, zijn wij niet capabel bepaalde doelen richting te geven en zouden we het veld moeten ruimen.

Lineke Kingma, VVD raadslid

Een uitroep om de gunst van God. Een verzuchting van iemand die soelaas zoekt bij de laatste strohalm. Een uitroep gedaan door de PvdA in een verwoede poging het vage lijf te redden, met een motie van wantrouwen; loyaliteit afdwingen door de andere beide wethouders hun eigen ontslag te laten accepteren. Samen met de CDA en CU brak er een niets ontziende, strategische stoelendans uit voor een plek op het pluche. In onze optiek incongruent gedrag, iets wat ervoor zorgt dat men niet naar zijn eigen angsten hoeft te kijken, vooral bij een handeling waar men niet echt blij mee is. Als het ware een gebrek aan overeenstemming. Dit soort handelingen, met bijvoorbeeld deze motie, kan nooit effectief zijn. Het is net als een staatsgreep, een plotselinge afzetting van- in dit geval- de coalitie. Als een coup geen volledig succes is, zal dit onverlet leiden tot een heleboel gedoe. Daar waarover de kiezers zich tweeënhalf jaar geleden overduidelijk hebben uitgesproken, wordt volledig van tafel geveegd. Het verdient meer respect als men dit soort gedragingen weet om te buigen. Vervelende gevoelens zoals frustratie of teleurstelling onder ogen zien, het onderling bespreekbaar maken en het gedrag daar op afstemmen. De ene na de andere waangedachte behaalde de afgelopen weken het nieuws, waarbij er volledig voorbij werd gegaan aan datgene waar het allemaal om begon. Een motie ingediend om iets uit de spaarpot te halen t.b.v van alle inwoners binnen Achtkarspelen. Een waan is overigens iets wat niet klopt met de werkelijkheid en wat zelfs onderbouwd met feiten niet te weerleggen valt. Het ging hierbij geenszins over een bezuiniging op de zorg, dat was van meet af aan wel duidelijk. De raad had de intentie, juist met uitzondering van de Pvda, de burgers niet met nog meer lasten of bezuinigingen op te zadelen. Een gedeelte van het weg gezette geld zou, naast de zorgkosten, prima aangewend kunnen worden ten gunste van een sociaal, lokaal en “belutsen mienskip”. Onze wethouder weigerde de opdracht tot uitvoer te brengen. Immers er waren binnen het sociaal domein nog genoeg zorg “projecten” te bedenken waar nog wel wat geld kon worden ingezet. Zoiets zet de wethouder misschien wel op de kaart, maar de uiteindelijke uitkomst zou- naast het sociale werk- moeten zijn: de belangen dienen van alle inwoners van onze gemeente. Niets is zo sociaal als meeleven met je omgeving, maar wanneer het invullen van wat wensen omslaat in iets dwingends, wordt het ons toch allemaal iets te socialistisch.

Lineke Kingma, VVD raadslid

Yn it ôfrûne jier folgje ik de lokale polityk fan tichtby. Derby ha ik in wichtige yndruk kriegen fan de gong fan saken yn de gemeenterie. No ha ik my dochs seker fernuvere oer ús eigen regionale soap dy de leatste moannen spielet. Wat sich hjir ofspielet is polityk sa at hja yn series as House of Cards sjocht. Ús wethâlders binne nei hûs ta stjoerd nei oanlieding fan in moasje fan wantrouwen fan de Pvda mei stipe fan it Cda en Cu. Dy’t in mearderheid foarmje yn de rie. Dy leatste partijen ha lykwols earst witte litten oan de Pvda dat sy de wurkwize fan hun wethâlder net te riimjen fiene mei wat de rie wol. Hoe kinne je no dat wantrouwen yn in wethâlder ôfwentelje op de oare twa wethâlders? Dernei ha wy in moai toniel hân werby nei in ûnôfhinklike ynformaasje en formaasje in nije koalysje foarme is. In koalysje dy al foarme is by de leatste riedsgearkomste. Myn fraach oan jimme is, hoe kinne jimme san koalysje goedpraate? Spielje hjir de belangen fan de boargers mei, of lokket it pluche sadanich dat je alles derfoar oer ha om derop te sitten? We matte nammelik net ferjitte dat de “fal” fan de foarige koalysje foaral kaam is troch de ynset fan de sociale domein jilden op oare terreinen. Wylst yn dit akkoard sprake is van een minimale reserve van 1 miljoen euro, werby it oerige jilt foar allegear oare doelen beskikbar steld wurd. Wer binne de prinsipes no? As ried ha jim in taak werby jimme de wethâlders kontrolearje matte, sawol yndividueel as kollektyf. Derneist matte jimme ek de beurs yn de gaten hâlde en wethâlders mei wachtjilt nei hûs ta stjoere en dizze prosedueres kostje in soad jilt. Jilt dat we ek yn wurkgelegenhei stekke kinne.

Freddy Hoekstra, schaduwfractielid VVD Achtkarspelen