Poliflw

Door Eppo Bruins op 15 september 2020 om 16:48

Kiezen voor wat telt in de Miljoenennota

Vandaag is het de laatste Prinsjesdag voor de verkiezingen. Een Prinsjesdag die anders is dan anders vanwege de coronacrisis. Dat is ook te merken aan de Miljoenennota, waarin het kabinet presenteert waar het geld aan uitgeeft en waar dat geld vandaan moet komen. In die keuzes laat het kabinet zien wat het belangrijk vindt, wat écht telt. Zeker in de crisis.

Een heel duidelijke keuze van het kabinet is bijvoorbeeld om niet te bezuinigen in crisistijd, maar om flink te investeren. Zo komt het kabinet volgende maand met alweer het derde economische steunpakket om te voorkomen dat mensen hun baan en inkomen verliezen en zo in de armoede belanden. Dat is een goede keuze, vind ik. Het is belangrijk om mensen zo door de crisis heen te loodsen.

In de Miljoenennota zitten een aantal zaken waaraan je het kloppende hart van de ChristenUnie herkent. Dan gaat het bijvoorbeeld om omzien naar elkaar, zeker naar kwetsbare groepen. Zo komt het kabinet – na een mede door mij ingediende motie – dit jaar met een schuldenfonds om mensen met problematische schulden te ondersteunen. Zij verdienen perspectief op een schuldenvrije toekomst.

Of kijk bijvoorbeeld naar steun voor gezinnen. Juist in gezinnen horen liefde en zorg voor elkaar centraal te staan. Die verdienen financiële ruimte. Het is goed dat de inkomstenbelasting omlaag gaat en het kindgebonden budget omhoog gaat, juist voor gezinnen met lage inkomens. In gezinnen groeien onze kinderen op. En mocht dat niet mogelijk zijn, moet het blijven gaan om de zorg en aandacht voor het ene kind. Het is mooi dat het kabinet 300 miljoen euro uittrekt voor de jeugdzorg.

In de keuzes die je maakt, kun je als kabinet ruimte bieden aan wat je wil, maar ook extra belasten wat je níet wil. Zo komt het kabinet snel met een CO2-heffing voor de industrie. Op deze manier stimuleren we het beperken van de CO2-uitstoot, en kiezen we daarmee voor de schepping.

Economische groei zorgt niet altijd voor bloei van de samenleving. Kijk bijvoorbeeld naar de sterke groei van de huizenprijzen. De economie groeide de afgelopen jaren, maar voor starters werd het steeds moeilijker om een betaalbare woning te vinden. Ik vind het een goede keuze van het kabinet dat het meer geld beschikbaar stelt om woningbouw te stimuleren. Starters op de woningmarkt hoeven bij het kopen van een huis geen overdrachtsbelasting meer te betalen, de verhuurderheffing gaat omlaag en woningcorporaties krijgen meer financiële armslag om te investeren in renovatie en verduurzaming van huurwoningen.

Natuurlijk staan er nog veel meer maatregelen, getallen en bedragen in de Miljoenennota. Achter die cijfers zitten de keuzes die je maakt. Keuzes die verschil maken in levens van mensen: voor goede zorg, financiële rust, een betaalbare woning. De ChristenUnie vindt het goed dat het kabinet daarbij vooral oog heeft voor de laagste inkomens, jongeren op de woningmarkt en mensen met schulden. Juist in crisistijd is het – nog meer dan anders – nodig om kwetsbare groepen in de samenleving te ondersteunen en aandacht te hebben voor wat echt telt.

Meer weten over de Miljoenennota? Bekijk dan de nieuwste aflevering van 'Facts Friday':

Door Gert-Jan Segers op 15 september 2020 om 14:33

Reactie op de troonrede en de begroting van het kabinet

De laatste maanden is de wereld, is ons land, onze economie en samenleving, op z’n kop gezet. We hebben opnieuw geleerd dat ons leven niet maakbaar is.

Met steunpakketten en noodmaatregelen probeert de overheid zo goed en zo kwaad als het gaat om de maatschappij draaiend te houden. In heel Nederland zien we indrukwekkende voorbeelden van naastenliefde en omzien naar elkaar.

De koning zei terecht dat corona heeft laten zien hoe belangrijk het is om aandacht te hebben voor elkaar.

Nu we in een andere fase van de crisis zitten, vraagt dat van ons om keuzes te maken voor wat echt telt. In de begroting die het kabinet vandaag presenteert zien we dat ook terug. We bieden ruimte aan de zorg, bieden gezinnen die het niet zo breed hebben extra financiële armslag, we maken werk van een schuldenfonds om mensen met onoplosbare schulden nieuw perspectief te kunnen bieden. Daarin zien we duidelijk dat het verschil maakt als de ChristenUnie aan tafel zit.

Met deze begroting zet het kabinet waardevolle stappen om de samenleving - het samen leven - te versterken. De komende maanden vragen van de politiek en van iedere Nederlander om op die weg verder te gaan.

Om aandacht te hebben voor wat écht telt.

Door Carla Dik-Faber op 15 september 2020 om 08:36

Een sobere outfit voor een andere Prinsjesdag

Kleding van reststoffen uit de kledingindustrie, een armband van een Zwolse boom en een zalmleren tas. Dat wordt mijn sobere en duurzame outfit voor vandaag. Prinsjesdag is dit jaar anders dan anders.  Ik vond het niet passend om er vandaag een groot feest van te maken.

Elk jaar draag ik met Prinsjesdag bijzondere kleding, gemaakt door Nederlandse ontwerpers. Een kimono met zeewier, Staphorster klederdracht ‘restyled’, een jurk van gerecyclede spijkerbroeken, een mantelpak van PET-flessen, een ‘uniform’-jurk van gerecyclede marinierskleding, een tuniek van visnetten en een rok met leer van treinbanken. Het kwam allemaal voorbij. Maar dit jaar is alles anders. Het was dan ook mijn plan om iets uit de kast te halen en niet groot uit te pakken.

Tot Jolanda Doornbos met mij contact opnam. Op Facebook stelde ze de vraag welke politica op Prinsjesdag haar armband zou gaan dragen. Omdat ik ‘getagd’ werd door bekenden, kwam ze bij mij terecht. Jolanda maakt houten sieraden van bomen uit haar woonplaats Zwolle, die anders door de versnipperaar zouden gaan. De vorm, een driehoek, staat symbool voor de relatie tussen de politiek, de burger en de ’casus’ waarvoor een oplossing moet komen. De armband is gemaakt van Amerikaanse eik en kastanje. Natuurlijk wilde ik haar armband dragen, misschien nog wel meer vanwege haar persoonlijke verhaal. Dit verhaal is te lezen op haar website.  Ik draag er een bijpassende ring en oorbellen bij.

Van het een kwam het ander. Bij Map Renes huurde ik vervolgens een zalmlerentas. Map woont ook in Zwolle en maakt prachtige kleding en tassen van zalmleer, een restproduct van de zalm die gegeten wordt. Door ook het leer te gebruiken, wordt niets van de vis weggegooid. Dat spreekt mij zeer aan, want er is al zoveel verspilling. Haar hele manier van werken is circulair: je kunt haar ontwerpen lenen en het leer wordt steeds weer opnieuw gebruikt. Volgens Map - en ik denk dat ze gelijk heeft - is dat de toekomst.

En dan natuurlijk de kleding zelf. Ik had al eerder eens een rok gekocht van Irma Borgsteede. Zij maakt prachtige collecties met stoffen die anders over zouden blijven. Dit betekent dat er voor haar kledingstukken niet speciaal stoffen geproduceerd worden en dat haar oplages beperkt zijn. Ook hier dus minder verspilling. De kleding van Irma is verkrijgbaar bij LIVStores in Utrecht. Marjan Londeman, eigenaresse van de winkel, heeft mij enorm geholpen met het vinden van een passende top bij de rok. Dat viel nog niet mee, want wie had nu bedacht dat het 30 graden zou worden? Het wollen exemplaar dat ik in eerste instantie had uitgekozen, kon ik gelukkig ruilen voor een dunner truitje.

Hier is het resultaat. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Bij het schrijven merk ik dat ‘minder verspilling’ de rode draad is. En dat is heel hard nodig. Wist je dat de gemiddelde Nederlander 173 kledingstukken in de kast heeft hangen, die we gemiddeld 7 keer dragen? We kopen met elkaar steeds meer kleding die van steeds slechtere kwaliteit is. Kleding is letterlijk een wegwerpproduct geworden. Daarom koop ik liever wat minder kleding van betere kwaliteit, die ook lang mee gaat en eerlijk geproduceerd is. Ik hoop dat steeds meer mensen dit ook gaan doen. Op die manier kunnen we samen zorgen voor deze aarde, Gods schepping en ons gemeenschappelijk huis, en onze medemens.

Door Gert-Jan Segers op 14 september 2020 om 17:22

Een lelijke afspraak met een bittere nasmaak

Het is de week na de week ervoor... Een paar van de meest bewogen politieke dagen die ik heb meegemaakt. De al langer bestaande afschuwelijke situatie van vluchtelingen en migranten in kamp Moria veranderde in een inferno na een afschuwelijke brand die het kamp in de as legde. En dat gaf nog meer urgentie om te zoeken naar manieren om de mensen daar te helpen.

Na intense gesprekken in Den Haag konden we een kleine stap zetten. Maar dat heeft heel veel los gemaakt. Jullie hebben mij en de fractie gemaild, geappt, rechtstreeks aangesproken over jullie teleurstelling over de Nederlandse reactie op de ramp op Lesbos. Al schrijvend probeer ik hier voor mezelf tot meer helderheid te komen en daarmee jullie een eerste antwoord te geven op de vele vragen.

De kritiek die er loskwam heeft niet de vorm van kritiek zoals die er kan zijn bij een willekeurig andere politieke afspraak over een willekeurige begroting. Nee, dit ging dieper. In jullie reactie proefde ik diepe teleurstelling over de reactie van ons land na een humanitaire crisis op een eiland aan de rand van ons continent. Een onvrede – verdriet vaak zelfs – over een kille ‘deal’ waarin tegenover 100 kwetsbare mensen weer andere afspraken staan. Politiek op z’n lelijkst, las ik veel.

En zo is het. Het is een lelijke afspraak met een bittere nasmaak.

Ik heb er de laatste dagen veel over nagedacht en met mensen die het dichtst bij me staan over gesproken. En ik ben er nog niet over uitgedacht. Maar wil alvast wel een paar gedachten delen. Want juist nu het spannend is, moeten we elkaar proberen vast te houden.

Allereerst. De intense teleurstelling over de afspraken van donderdag laten zien waar ons hart klopt. In ieder geval het hart van een heel groot deel van de mensen die zich verbonden voelen met de ChristenUnie. Als we zeggen dat we willen opkomen voor kwetsbaren, dan is dat geen slogan of vrome wens. Het is echt. De verantwoordelijkheid voor wat er met deze mensen op het uiterste deel van ons continent gebeurt, voelen we ook echt. En als er hier dan slechts 100 mensen opgevangen gaan worden en als dat aantal ook nog eens afgaat van het totale aantal vluchtelingen dat Nederland van elders opneemt, dan is dat ook echt een bittere teleurstelling. En jullie hebben die niet onder stoelen of banken gestoken.

Voor mijzelf is dit een heel indringende herinnering aan de opdracht waarmee m’n vier collega’s en ik mede namens jullie de politieke arena zijn ingestuurd. In die weerbarstige politieke context proberen we ons altijd te laten leiden door naastenliefde, maar wel in de wetenschap dat we soms met vallen en opstaan maar een klein stapje in de goede richting kunnen zetten. En in de overtuiging dat iets doen altijd beter is dan niets doen.

Ten tweede. We hebben deze jaren niet alleen momenten gehad met mooie politieke resultaten, maar ook soms ook van grote teleurstelling. Zo’n moment was de onmogelijkheid om in de formatie het kinderpardon te verruimen. Ik noemde dat toen direct een bittere pil. Maar we hebben elkaar toen ook beloofd dat we elke kans om het kinderpardon alsnog te verruimen zouden aangrijpen. Met vijf zetels zijn we bescheiden qua omvang en kunnen we echt niet alles naar onze hand zetten. Maar soms is het precies genoeg om toch het verschil te maken. En dat lukte bij het kinderpardon op een moment dat we al bijna niet meer durfden te hopen.

Ook vandaag is die inzet precies hetzelfde. Ik vat jullie reacties ook nu op als een hardgrondige aanmoediging om het opnemen van 100 kinderen en andere kwetsbaren vanuit Lesbos niet het eindpunt te laten zijn.

Voor deze 100 mensen in de wanhoop van Lesbos wordt Nederland nu voor het eerst een plek van hoop. Nadat staatssecretaris Broekers-Knol vorige week eerder een hard ‘nee’ had laten horen op de vraag of Nederland kinderen wil opnemen, is dit een eerste stap in de goede richting. Maar omdat de wanhoop nog veel groter is, is dit voor ons niet het eindpunt, maar juist het hernieuwde begin van de blijvende zoektocht naar manieren om meer mensen hoop te bieden. Net als destijds bij het kinderpardon.

Dan ten derde. In deze coalitie komen sommige partijen op het punt van ons vluchtelingenbeleid van twee verschillende planeten. Waar velen van jullie kritiek laten horen over de te kleine stap in de goede richting, werd op de andere planeet de VVD onder vuur genomen door De Telegraaf, PVV en Forum omdat die partij juist weer te grote concessies zou hebben gedaan. In ons land dat op dit punt soms bitter verdeeld is, hebben we als fractie een uiterste poging ondernomen om toch een afspraak te maken waarmee we het leven voor sommige mensen op Lesbos verbeteren.

Wat daarbij niet hielp is dat we die dag tot een vergelijk móesten komen omdat er nu een keus van ons werd gevraagd. De tijdsdruk was hoog, juist omdat het acute leed ter plekke zo groot is. Niemand van Lesbos opnemen was voor mij ook geen optie meer. Niets doen kon echt niet meer. Maar het zo moeten praten over mensen in nood is al vreselijk. Onderhandelen over humaniteit is eigenlijk niet te doen. En het maken van een zeer onvolkomen afspraak over kwetsbare mensen is nog erger. Alleen zou ik niet weten hoe ik dat op deze plek en in deze verantwoordelijkheid middenin de polarisatie van ons land kan vermijden of ontlopen.

Ten vierde. Of deze afspraak een breekpunt in de coalitie zou moeten zijn, is een politieke inschatting die we allemaal verschillend maken. Ik wilde in deze, soms barre, zeer gepolariseerde verhoudingen het allemaal een heel klein beetje minder erg maken. Als we geen afspraken hadden gemaakt was niemand van Lesbos opgevangen. Niets doen of breken had daarmee ook vreselijke consequenties. De keus die we maakten, heb ik met mijn beste weten en beste kunnen gemaakt. Of het al deze moeite en teleurstelling waard was, is aan jullie. En aan God.

Tot slot. Er wordt mij deze dagen een spiegel voorgehouden en ik heb geleerd dat als dat gebeurt, je er even heel goed in moet kijken. En dat doe ik. Politiek is het zoeken naar een wankel vergelijk tussen mensen van soms totaal verschillende politieke planeten en met soms totaal verschillende opvattingen. Maar dat zoeken naar een vergelijk mag nooit ‘gewoon’ worden. Zeker niet als het gaat over humaniteit. Menswaardigheid. Dit werk is een roeping. Een opdracht. En deze dagen zijn een zeer intense herinnering aan de roeping waarmee ik acht jaar geleden ben begonnen en waaraan ik wil vasthouden:

Doe met je beste weten alles wat je kunt, geef alles wat je hebt, aan de mensen die het meeste van jouw hulp moeten hebben. Want alles wat je voor de minste aanzienlijken van Jezus’ broeders en zusters doet, dat doe je voor Hem (Matteus 25). Dit is waar ons, waar mijn hart klopt. Zó willen we politiek bedrijven. Op hoop van zegen.

Dank voor jullie eerlijkheid, jullie bewogenheid, jullie betrokkenheid, jullie gebed..

Door Joël Voordewind op 10 september 2020 om 21:11

Gisteren zagen we het inferno op Lesbos. We zagen de beelden van mensen in paniek, zwervend over het eiland, zonder eten en onderdak. De tragische situatie die er al veel langer is op Lesbos, is na de brand extra schrijnend geworden. U weet dat we al langer voor en achter de schermen aandringen op hulp voor de meest kwetsbaren op dat eiland. U weet dat we al langer kinderen in Nederland willen opvangen. U weet dat we hier binnen de coalitie veel gesprekken over voerden die tot afspraken over hulp ter plekke hebben geleid, maar tot nu toe niet tot opvang in Nederland.

Na de brand van gisteren zijn we opnieuw het gesprek aangegaan om kinderen ook hier hulp te bieden. Het geeft me een naar gevoel om zo over mensen, over ‘aantallen’ te onderhandelen, alsof het abstract is en geen kwestie van mensenlevens. Maar we voerden de strijd júist om een verschil te maken voor die kwetsbare mensen, die acuut hulp nodig hebben. Het valt me zwaar om te bedenken dat we maar een beperkte groep kunnen helpen. Jullie voelen dat ook zo, dat blijkt uit de vele reacties die we krijgen. Maar voor de mensen om wie het gaat is het een hemelsbreed verschil.

En dus was voor ons niets doen geen optie.

Vandaag hebben we met VVD, CDA en D66 afspraken kunnen maken over opvang in Nederland. Gisteravond heeft de Europese Unie al vierhonderd kwetsbare, alleenstaande kinderen van Lesbos naar het Griekse vasteland overgebracht. Nu hebben we afgesproken dat Nederland daar vijftig kinderen van op zal nemen. Bovendien neemt Nederland nog vijftig kwetsbare mensen op, voornamelijk vrouwen en kinderen.

Deze afspraken komen op de bestaande afspraken. We trekken 4 miljoen euro uit voor de opvang van alleenstaande kinderen op het Griekse vasteland. Deze maand komen de eerste kinderen in de opvanghuizen. Het eerste opvanghuis is al klaar. Nederland moet zo snel mogelijk 50 kinderen opnemen, wat in de loop van drie jaar oploopt tot 500 kinderen. Zij krijgen opvang, onderdak en voogdij. Daarnaast verandert er niets aan de 1 miljoen euro voor humanitaire hulp die het kabinet gisteren al had toegezegd.

Nederland neemt nu verantwoordelijkheid. Er is nu een acute crisis gaande en Nederland neemt nu toch een aandeel.

Maar laat ik er niet omheen draaien. Het is en blijft een compromis binnen de coalitie en dat soort afspraken kom altijd met stevige kanttekeningen. Met rauwe kanten, waar je kritisch op kunt zijn en waar ook wij kritisch op zijn.

De groep van 100 mensen die naar Nederland komt, valt onder de groep van 2000 vluchtelingen die we volgens bestaande afspraken in een periode van vier jaar een thuis zouden bieden in Nederland. Het cynisme van de politieke afspraken is dus dat de vluchtelingen die we helpen in deze crisissituatie, niet bovenop de aantallen vluchtelingen komen die we hadden toegezegd op te nemen. Ik zei het al: dat praten over aantallen, dat voelt sowieso cynisch.

Maar met de vlammen van Lesbos voor ogen, was niets doen geen optie.

Sommigen zullen zeggen: had het kabinet dan laten vallen. Maar dan hadden we helemaal niets kunnen betekenen voor deze mensen die komen uit de hel van Lesbos.

Ik vind dat Nederland barmhartiger kan zijn bij het opvangen van vluchtelingen. Onze inzet is daar dan ook steeds op gericht. We blijven ons inzetten voor een barmhartiger vluchtelingenbeleid. We zetten ons in voor een Europese aanpak waarin alle 13.000 vluchtelingen een dak boven hun hoofd hebben.

We zullen er scherp op toezien dat de uitvoering van de afspraken daadwerkelijk bijdraagt aan een rechtvaardiger asielbeleid. Mijn en onze inzet gaat door.

Door Joël Voordewind op 9 september 2020 om 18:30

Vanochtend bereikte ons het vreselijke nieuws dat een brand het vluchtelingenkamp Moria op Lesbos grotendeels heeft weggevaagd. Duizenden vluchtelingen zwerven nu over het eiland, zonder eten en zonder onderdak. We horen berichten over gewonden en er zou in ieder geval één persoon zijn omgekomen. De hel van Moria is nu compleet. De afschuw is groot en de vraag die nu prangender dan ooit naar voren komt is hoe lang het moet duren voordat men inziet dat het niet zo langer kan?

En die vraag is terecht. Het is verschrikkelijk dat het zo ver heeft kunnen komen. Al jarenlang zaten de vluchtelingen in overvolle kampen in mensonterende omstandigheden. Toen kwam corona. Vorige week werd de eerste coronabesmetting geconstateerd, ondanks dat het kamp al maandenlang in quarantaine zit. Steeds weer hebben we erop aangedrongen om de opvang en de veiligheid van deze vluchtelingen te verbeteren.

Gisteravond was het, voorafgaand aan de brand, onrustig in kamp Moria. Door de maandenlange quarantaine was de spanning flink opgelopen. We horen over de oorzaak van de brand verschillende verhalen, onder andere dat hij vanuit pure frustratie zou zijn aangestoken. Hoe de brand ook is ontstaan, feit is dat duizenden vluchtelingen nu zonder eten en onderdak vastzitten op het eiland.

Wat ons nu te doen staat, is ingrijpen bij de acute nood van de vluchtelingen. Hun veiligheid, onderdak en voedsel hebben prioriteit. De ChristenUnie wil nu drie concrete acties zien van het kabinet.

Allereerst is humanitaire hulp nodig. Inmiddels is er door het kabinet één miljoen euro toegezegd. Het is nu zaak om uit te zoeken waar dit geld nu het meest nodig is. De aangeboden hulp moet nu zo snel mogelijk daadwerkelijk op gang komen.

Ten tweede moeten de vijftig kinderen die met Nederlandse hulp op het Griekse vasteland zouden worden opgevangen, daar versneld naartoe worden gebracht. Het eerste opvanghuis is al klaar en de eerste kinderen kunnen daar terecht. Vanochtend kwam naar buiten dat de Europese Commissie geld heeft vrijgemaakt om vierhonderd kinderen naar het Griekse vasteland over te brengen. Dat is goed nieuws. Nu is snelheid geboden en moet Nederland het afgesproken aantal kinderen opvangen in de opvangcentra. Van de kinderen die vervolgens asiel krijgen, moet Nederland een evenredig deel in eigen land opvangen.

Ten derde moet het kabinet de vreselijke situatie binnen de Europese Unie aan de orde stellen. Alle 13.000 vluchtelingen op Lesbos hebben opvang nodig, liever vandaag dan morgen. Er moet Nederlandse noodhulp komen en ook Europa moet eindelijk haar verantwoordelijkheid nemen. Het is onze gezamenlijke taak om te zorgen dat álle vluchtelingen allereerst onder humanitaire omstandigheden worden opgevangen met voedsel en medische hulp, daarna versneld door de asielprocedures gaan en tenslotte worden herverdeeld over de Europese Unie.

Wat ons nu te doen staat, is dus hulp bieden bij deze nood. Maar dat we er dan nog niet zijn, is duidelijk. Dit is geen crisis die zichzelf oplost. Dat onderstreept onze inzet om Nederland een actieve rol te laten nemen bij het vinden van een structurele oplossing voor deze mensen in een schrijnende situatie. Het is nog maar eens pijnlijk duidelijk geworden dat het asielsysteem in Europa niet werkt. Dat er meer nodig is voor een rechtvaardige omgang met vluchtelingen.

Morgen voeren we in de Tweede Kamer een spoeddebat over Moria, waarbij we onze inzet blijven herhalen. Waar we kunnen – voor én achter de schermen – doen we alles om deze medemensen te helpen. Nu is het harder nodig dan ooit.

Door Carla Dik-Faber op 1 september 2020 om 17:19

Vandaag voeren we in de Tweede Kamer een heel belangrijk debat. We spreken over de erkenning van de Nederlandse Gebarentaal als officiële landstaal. Het wetsvoorstel dat dit moet regelen dien ik samen met PvdA en D66 in. Deze erkenning is belangrijk om ervoor te zorgen dat doven en slechthorende mensen volwaardig kunnen meedoen in de samenleving.

Meer dan vijftienduizend mensen in ons land communiceren in gebarentaal. De Nederlandse Gebarentaal is niet slechts een hulpmiddel voor dove mensen. Voor mensen die doof zijn geboren en voor kinderen van dove ouders, is het hun moedertaal. Zo thuis ik me voel als ik Nederlands spreek, zo thuis voelen zij zich als ze communiceren in de Nederlandse Gebarentaal. De juridische erkenning waar deze wet voor zorgt, is daarmee de erkenning van hun moedertaal als een unieke, volwaardige taal. Het is daarmee óók de erkenning van hun ‘zijn’, van hun eigen cultuur en identiteit.

Zo groot is de betekenis van deze wet. Daarom is dit debat alleen al een mijlpaal in de jarenlange strijd die de dovengemeenschap heeft moeten voeren.

Er zijn al wetten die de rechten van doven verankeren, maar de relatieve onbekendheid van gebarentaal levert toch nog vaak belemmeringen op. Zo is een tolk Nederlandse Gebarentaal in het onderwijs niet vanzelfsprekend. Deze wet zorgt voor grotere zichtbaarheid van de gebarentaal en versterkt daarmee de positie van doven en slechthorenden in ons land.

Deze wet regelt ook dat de overheid moet communiceren in gebarentaal. De corona-persconferenties hebben al een tolk Nederlandse Gebarentaal en zijn daarin de positieve uitzondering. Als deze wet wordt aangenomen, worden Kamerdebatten en persconferenties standaard voorzien van een tolk. Volksvertegenwoordigers kunnen voortaan hun eed of belofte in gebarentaal afleggen.

Het is dankzij tolken als Irma Sluis dat de Nederlandse Gebarentaal de afgelopen maanden bekend is geworden bij het grote publiek. Maar laten we niet vergeten waarom de tolken daar staan: zij zorgen ervoor dat doven en slechthorenden in hun eigen moedertaal kunnen meedoen in onze samenleving. Het moet vanzelfsprekend worden dat er naast de minister-president een tolk staat. Daarom is dit wetsvoorstel er.

Bijna elk land in de Europese Unie heeft gebarentaal als officiële landstaal al erkend. Nu is het de beurt aan Nederland. Het is de hoogste tijd.

Door Eppo Bruins op 7 september 2020 om 11:14

Vandaag presenteerde het kabinet het Nationaal Groeifonds. Hiermee investeert het de komende jaren flink in kennis, infrastructuur en innovatie.

Tweede Kamerlid Eppo Bruins: “Dankzij het verdienvermogen van ons land hebben we goede sociale voorzieningen en gezondheidszorg. Dat verdienvermogen is niet vanzelfsprekend. Nederland hoort bij de meest innovatieve landen van Europa maar we teren op investeringen uit het verleden.

Het huidige kabinet verhoogde al het budget voor fundamenteel en toegepast onderzoek, maar meer is nodig. Om ook in de toekomst welvarend en concurrerend te zijn, is het belangrijk dat Nederland volop investeert in kennis, wetenschap en innovatie, en moderne infrastructuur.

Kennis is de enige grondstof die nooit opraakt. Met het Groeifonds erkent dit kabinet dat kennis niet een kostenpost is, maar een investering in de toekomst van ons land. Slimme investeringen verdienen zichzelf terug, omdat ze bijdragen aan de maatschappelijke transities en de grote opgaven waar ons land voor staat, zoals energie en duurzaamheid. We hebben veel welvaart gekregen dankzij het Groninger gas. Nu dat dat stopt, willen we niet afhankelijk worden van de olieregimes in het Midden-Oosten.

De ChristenUnie juicht de komst van het Groeifonds toe. Daarbij is het belangrijk om te realiseren dat we voor een stevige kenniseconomie moeten investeren in het hele land – regio én Randstad - en in de hele beroepsbevolking – praktisch én theoretisch geschoold. Goede zorg, AOW en veiligheid kunnen we in de toekomst alleen betalen als we nu durven te investeren in welvaart voor de volgende generatie.”

Door Webredactie op 13 augustus 2020 om 12:31

Gisteren had het Kamerdebat over het coronabeleid een weinig verheffend einde. Dat vraagt om enige uitleg.

Na vrijwel ieder coronadebat zijn er stemmingen. Daarover stemmen we per fractie en daar zijn twee leden van iedere fractie bij aanwezig. Als de stemmen staken, wordt er later hoofdelijk gestemd.

In verband met de gezondheidsvoorschriften rond de coronacrisis heeft de Tweede Kamer dit voorjaar daar werkafspraken over gemaakt en tot nu toe hielden alle fracties zich hieraan.

De afspraak is dat een hoofdelijke stemming plaatsvindt op een vooraf afgesproken moment. Alle Kamerleden moeten dan namelijk aanwezig zijn. Meestal is dat op de dinsdag na het indienen van de motie. Deze afspraak geeft aan Kamerleden de mogelijkheid om zoveel mogelijk thuis te werken en voorkomt dat ook al het Kamerpersoneel in de Kamer aanwezig moet zijn en we vervolgens onvoldoende afstand kunnen bewaren.

Dat proberen we nu net zoals iedere Nederlander te doen.

Toen gisteren de stemmen staakten over een motie van de SP, hield Lilian Marijnissen dan ook haar motie aan zodat de Tweede Kamer daar later hoofdelijk over zou kunnen stemmen. Conform afspraak. Toen de stemmen staakten bij een PVV-motie vroeg Geert Wilders om een hoofdelijke stemming en dat is niet conform de eerder gemaakte afspraken.

We konden vier uur schorsen om iedereen terug te laten komen uit het hele land.

Er konden ook een aantal Kamerleden vertrekken waarmee de stemming op dat moment niet door kon gaan en de motie later in stemming zou komen.

Om die reden was bij de laatste stemming alleen Carla Dik-Faber nog namens onze fractie aanwezig.

De fout die we gisteren hebben gemaakt, is dat we dit dilemma niet tijdens de regeling in de plenaire zaal hebben uitgelegd. Er is niemand van de coalitiepartijen naar voren gelopen om de keuze toe te lichten en het gesprek met de oppositie aan te gaan. Dat had wel gemoeten.

En het is duidelijk dat de dit voorjaar gemaakte afspraak nu niet meer werkt. We zijn benieuwd of de voorzitter nu met nieuwe veiligheidsvoorschriften komt en wij voortaan met alle leden in de Tweede Kamer aanwezig moeten zijn. Als dat de nieuwe afspraak wordt, dan zullen we dat doen.

Uiteraard zal de hoofdelijke stemming over de PVV-motie op een later moment plaatsvinden. De voorzitter plant die stemming binnenkort in.

Door Carla Dik-Faber op 12 augustus 2020 om 13:41

Laat dit virus ons niet verdelen, maar laat dit virus ons verenigen

Afgelopen weekend konden we via sociale media kennis maken met Linda, nét 50, die uitgezaaide kanker heeft. En met David, 20 jaar, die werd geboren met een hersenbeschadiging, dyspraktisch en licht verstandelijk beperkt is. Of met Jan en Hermien, 91 en 92 jaar, die in een verpleeghuis wonen maar nog genieten van de kinderen en kleinkinderen, en van elkaar.

Ik weet zeker dat we allemaal mensen kennen in onze eigen omgeving die tot een risicogroep behoren. Zij zijn geen dor hout, maar onze dierbaren. Mensen waarvan we houden en die we niet willen missen. Bovendien weten we inmiddels dat gezonde mensen ook heel nare gevolgen kunnen ondervinden van een besmetting.

Laten we alsjeblieft

de maatregelen in acht nemen. Niet alleen voor onszelf, maar ook of juist voor een ander. Laat dit virus ons niet verdelen, maar laat dit virus ons verenigen.

Vandaag wil ik extra aandacht vragen voor mensen met een beperking of aandoening. Zij kunnen niet meedoen aan de samenleving, omdat ze simpelweg niet aan de voorschriften kunnen voldoen of bang zijn voor een besmetting. Voor hen was het geen zomer waarin ze konden genieten van wat meer vrijheden. Velen van deze mensen zitten al sinds maart thuis. Ik vraag het kabinet dan ook hoe zij ervoor gaat zorgen dat deze mensen wel kunnen meedoen aan de samenleving? Kunnen specifieke groepen de beschikking krijgen over medische mondmaskers om zichzelf te beschermen?

Het virus is veel eerder opgelaaid dan verwacht. Op een aantal plekken kunnen de GGD-en het bron- en contactonderzoek niet meer adequaat uitvoeren en van steeds meer besmettingen is de bron onbekend. Mensen wachten ook te veel lang met testen bij klachten en de quarantaine wordt lang niet altijd nageleefd. Hoe gaat het kabinet dit aanpakken?

De minister kwam gisteravond laat met een brief over verplichtingen rondom quarantaine. Maar hoe kunnen we goedwillende mensen hierbij helpen? Moet dat niet de eerste vraag zijn? Wil het kabinet via bijvoorbeeld gemeenten of lokale organisaties mensen in quarantaine ondersteunen als dit financieel of praktisch lastig is? En hoe komt de organisatie op orde? Wanneer zijn er voldoende mensen om het bron- en contactonderzoek uit te voeren? Hanteren we hierbij dezelfde norm als Duitsland, 1FTE op 4000 bewoners? Allemaal vragen, maar mijns inziens cruciaal. Omdat dit uiteindelijk bepalend is om het virus onder controle te krijgen en te houden.

Nog een aantal korte vragen.

De studententijd is een belangrijke sociale fase in het leven van veel jongeren. De ChristenUnie wil dat de maatregelen voor studentenverenigingen worden gelijk getrokken met sport- en studieverenigingen. Dat kan volgens ons ook, omdat GGD-en, Veiligheidsregio’s, gemeenten en universiteiten zich goed hierop hebben voorbereid. Ziet het kabinet dat ook zo?

Op Schiphol worden mensen indringend opgeroepen zich te laten testen en in quarantaine te gaan als ze uit een risicogebied komen. Het is goed dat hier minder vrijblijvendheid komt. Alle reizigers uit risicogebieden zouden moeten worden aangesproken, met een indringende oproep tot testen en quarantaine. Maar wanneer is het zover? Wat mij verbaast: er komen kennelijk duizenden mensen per dag uit risicogebieden naar ons land. Hoe kan dat en hebben we daarbij zowel de auto-, vlieg- als treinreizigers in het vizier?

Wat gaat het kabinet doen aan ventilatiesystemen op scholen, in verpleeghuizen, horeca, sportscholen etc.? Er is onrust ontstaan of kinderen wel naar school kunnen. Zeker als in het najaar het te koud wordt om ramen en deuren open te zetten, moeten ventilatiesystemen gewoon op orde zijn. Welke ondersteuning krijgen scholen daarbij? En zijn de ventilatiesystemen in vliegtuigen nu echt wel op orde?

Aerogene verspreiding zou volgens het RIVM een beperkte rol spelen bij de verspreiding van het virus. Wordt hier aanvullend onderzoek naar gedaan? Dit blijft maar een discussiepunt in de media, in de samenleving, en ik begrijp die vragen.

Welke afstemming vindt er over en weer plaats in de grensstreken. Mensen die vanuit België op bezoek gaan bij familie in Zeeland of daar werken, moeten twee weken in quarantaine. Is hier geen maatwerk mogelijk?

Dhr. Van Dissel zei gisteren: een infectieziekte is gedrag. En misschien mag ik het onder woorden brengen met de woorden van Jan Hoek, de 94-jarige Rotterdammer: ‘Ik zou tegen iedereen willen zeggen: doe nou toch ‘s effe kalm an’.

Vanuit de subsidiariteitsgedachte wil de ChristenUnie verantwoordelijkheid in de samenleving neerleggen. Dat vraagt ook iets van de samenleving. De risico’s onder ogen te zien, meer denken aan elkaar en aan de toekomst. De urgentie van deze boodschap mag wat de ChristenUnie betreft centraal staan in de persconferenties van dit kabinet.