Poliflw

Kort verslag van de ALV gehouden op 18 februari 2020

Voorzitter, Hubert Kats, opent de vergadering en heet de aanwezigen welkom. Hij gaat voor in gebed en leest een bijbelgedeelte. Hij geeft daarna een korte presentatie over het omgaan met de schepping.

De notulen van de Algemene Ledenvergadering d.d. 14 februari 2019 worden met een kleine wijziging vastgesteld.

Gerdien Barlag (penningmeester) geeft een toelichting op de jaarrekening 2019 en de begroting 2020.

De vergadering gaat akkoord met de stukken en verleent het bestuur decharge over het gevoerde beleid. 

Alfred Romijn (secretaris) licht toe hoe de CU omgaat met de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG).

Jaco van Erk (raadslid) informeert de vergadering over ontwikkelingen binnen de Drechtraad.

De samenwerking van de zeven gemeentes binnen de Drechtraad staat momenteel onder druk: een aantal gemeentes wil op bepaalde terreinen de lokale belangen voorop stellen en heroverwegen op welke thema’s regionale samenwerking gehandhaafd kan blijven.

Pieter Jan den Dekker (fractie voorzitter)  meldt dat, in het kader van bestuurlijke vernieuwing, gewerkt gaat worden met beeldvormende vergaderingen. De raad neemt deze informatie mee in zijn besluitvorming. De eerste ervaringen daarmee zijn positief.

Pieter Jan roept om met suggesties te komen voor kandidaten voor de kieslijst maart 2022. Betrokkenheid en interesse zijn daarbij belangrijker dan opleiding.  Hij wijst erop dat leden die belangstelling hebben voor een bepaald onderwerp, ook als ‘meelezers’ een bijdrage kunnen leveren aan de fractie.

Kees de Ruijter (wethouder) meldt dat de samenwerking in het college en de uitvoering van het collegeactieprogramma goed verloopt. De gemeente heeft te maken met aanzienlijke en structurele bezuinigingen.  Op welke dossiers dit betrekking zal hebben, moet de raad nog besluiten.

Met de scholen in Papendrecht gaat het goed, de uitgangspunten voor het onderwijsbeleid zijn door alle partijen onderschreven.  Wanneer en waar nieuwe scholen komen, wordt later dit jaar besloten.

Ook de bereikbaarheid van Papendrecht is een aandachtspunt. 

Pieter Jan den Dekker vraagt de vergadering om na te denken over onderwerpen waarop bezuinigd kan worden. Suggesties voor bezuinigingen dan wel het verkiezingsprogramma zijn (per mail) welkom bij fractie en/of bestuur.

De voorzitter zegt de aanwezigen dank voor hun komst en bijdragen aan de vergadering. Hij wenst ieder, en de fractieleden en de wethouder in het bijzonder, Gods zegen toe.

Hij sluit de vergadering met dankgebed.

“Het lijkt wel oorlog, hou eens op zeg!,” zei een verontwaardigde vrouw die de supermarkt verliet, met voor de zekerheid toch maar drie pakken wc-papier in haar karretje. “Kijken of ik mijn tafelzilver kan ruilen voor een suikerbiet en een half ons buksjek”, Twitterde iemand. Dat was vrijdag 13 maart.

Vijf dagen eerder werd in Papendrecht ter nagedachtenis aan verzetsstrijder Gerrit van Dalen een plaquette geplaatst op zijn voormalig woonhuis. Van Dalen werd op 23-jarige leeftijd aan het eind van de Tweede Wereldoorlog gefusilleerd. Bij de onthulling van de plaquette dacht ik aan vrijheid. Ik dacht aan hoe moeilijk het is, om echt te beseffen wat vrij zijn betekent, als je geen onvrijheid hebt meegemaakt.

Nu, anderhalve week later, maken we het mee, onvrij zijn. Uitgerekend in het jaar waarin we 75 jaar bevrijding vieren. De Coronacrisis is geen oorlog, maar dit komt voor de meesten van ons het dichtst in de buurt. Plotseling is de vanzelfsprekendheid weg om zonder angst te gaan en staan waar je wilt, om te werken, naar school te gaan, te sporten, uit te gaan en elkaar te ontmoeten. Daar bovenop komt ongerustheid en angst. De vijand is onder ons, maar we weten niet precies waar. Blijft mijn oude vader of moeder wel gezond? Gaat die kwetsbare vriend het wel redden? Gaat het goed komen met die vriendin die in de zorg werkt en mijn kennissen die zich door hun werk noodgedwongen onder veel mensen moeten begeven? Blijf ik zelf gezond? Hoe lang gaat dit duren? En, wat gaat er allemaal nog meer gebeuren, voordat het eindelijk beter wordt?

Maar, we kunnen iets doen. Wij kunnen er met elkaar voor kiezen om ‘goed in de oorlog’ te zijn. Nog nooit was dat zo makkelijk. We hoeven alleen maar de adviezen serieus op te volgen en als er een keuze is, het zekere voor het onzekere te nemen. Laten we dat doen. Niet alleen vanwege de gezondheid van onszelf en anderen. Maar, ook als morele plicht naar mensen die nu twee keer zo hard moeten werken, of die door deze crisis juist hun baan of eigen bedrijf dreigen te verliezen. Als we allemaal doen wat van ons wordt gevraagd, zorgen we er samen voor dat deze crisis niet langer duurt dan nodig is. Dan redden we levens en voorkomen we nog meer economische schade.

En als het gevaar is geweken, dan hebben we misschien ook iets positiefs overgehouden aan de Coronacrisis. Dan zien we dat we door samen te werken heel veel voor elkaar krijgen en voelen we hoe geweldig vrijheid is. En met dat gevoel treffen we elkaar, hopelijk later dit jaar, als we in een enorme groep op het Marktplein dicht op elkaar staan om 75 jaar vrijheid te vieren.

Tot het zover is: zorg goed voor uzelf en voor anderen en veel sterkte en gezondheid gewenst!

Trijntje van Es (de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (Column) Vrijheid appeared first on Papendrecht.

‘Het is toch stom dat ik geen rotjes meer mag afsteken!’. ‘Maar hoe kan ik dan volgende keer een wenspijl afschieten?'. Twee uitspraken van mijn zoons over het nieuwe vuurwerkverbod.

Nadat eerder mijn collega raadslid Bert Grimmius zijn mening gaf over vuurwerk in zijn column zijn er zowel landelijk als lokaal  veel discussies geweest. Is het niet in de Tweede Kamer, dan wel op alle social media. Voor en tegenstanders van een verbod duikelen over elkaar heen om een mening te geven. Zo heeft de bekende cabaretier Jochem Myjer eind 2019 op Twitter laten weten tegen vuurwerk te zijn, sinds hij een hond heeft. Dat is voor hem een reden om vuurwerk niet meer leuk te vinden. Anderen vinden een verbod weer betutteling en wijzen het resoluut af.

Maar ondertussen heeft het kabinet besloten om vuurpijlen en knalvuurwerk te verbieden voor de jaarwisseling 2020-2021. Dit vuurwerk wordt gezien als het meest overlast veroorzakend. Of dit echt waar is, is natuurlijk maar de vraag. Het knalvuurwerk wat je hier in Nederland kunt kopen heeft een maximum aantal decibel wat zo laag ligt dat je er weinig mee uitricht. Je kan er echt niet een stevige prullenbak of zoiets mee opblazen.

Het echte harde knalvuurwerk komt uit landen als Polen. Als je op Youtube zoekt met zoekterm ‘Polen vuurwerk’, kom je genoeg filmpjes tegen over hoe en waar vuurwerk gekocht kan worden.  Ik kan me ook niet voorstellen dat onze politie en ME zich laat afschrikken door een paar astronauten uit Nederland, maar wel door cobra’s en andere buitenlandse illegale “knallers”. Of het aanstaande verbod een succes wordt is nog te bezien. Ik denk dat handhaving erg moeilijk is, maar zeker een van de belangrijkste factoren voor succes. 

Op lokaal gebied hebben we recent een memo ontvangen van het college met daarin een terugblik op de jaarwisseling. Een paar passages: ‘Het schadebedrag aan gemeentelijke eigendommen komt voor de jaarwisseling op 5900 Euro.’ Er zijn 29 meldingen van overlast geweest’. ‘Driekwart van de meldingen … zijn afkomstig geweest uit 1 van de flats uit de P.J. Oudstraat’. ‘Samenvattend kijken wij terug op een goede jaarwisseling die zonder grote incidenten is verlopen’. Daartegenover de kop van het nieuwsbericht op 1 januari op deze site: “Flinke brand in woning Haagbeukhof”. Het hele bericht is hier te lezen. Het huis is flink beschadigd en kan voorlopig niet meer worden bewoond. De fractie van het PAB heeft hier tijdens de vorige raadsvergadering terecht vragen over gesteld. Een woning die in de brand vliegt tijdens oud en nieuw lijkt mij inderdaad in tegenspraak met de uitspraak dat er geen grote incidenten zijn geweest.

Ook in Papendrecht gaat er gesproken worden met inwoners over hoe we met elkaar oud en nieuw willen vieren. Hier zal vuurwerk zeker onderwerp van gesprek zijn. Ik ben benieuwd naar de meningen van de inwoners. De mening van mijn zoons weet ik in ieder geval al.

Door: Pieter-Jan den Dekker

“Goedemorgen, ik bel namens mijn moeder. Zij ontving een brief, dat u wilt langskomen voor een Signalerend Huisbezoek. Dat wil ze niet. Kunt u haar voorgoed van de lijst schrappen? “Nee, mevrouw, zo werk dat niet,” zegt de ouderenconsulent.

Mijn moeder is 81 jaar en de afgelopen 22 jaar alleenwonend, sinds de dood van mijn vader. De laatste jaren is ze in het vizier gekomen van gemeentelijke instanties. Ze ontvangt regelmatig brieven met vragenlijsten over eenzaamheid, haar zorgbehoefte en sociale situatie.

Eerdere brieven heeft mijn moeder weggegooid. Ze zei daarover: “Ik ben bang om iets verkeerd in te vullen. Straks staat er iemand voor de deur om mijn ‘eenzaamheid te bestrijden’. Ze laten me niet met rust. Als je oud bent, word je niet meer serieus genomen.”

De brief die ze nu had gekregen was dwingender: er zou gebeld worden voor een afspraak. Dit Signalerend Huisbezoek is bedoeld om informatie te verzamelen over gezondheid, wonen, mobiliteit, financiën, behoefte aan hulp- en dienstverlening, tijdsbesteding en contacten. (…) Ook als u zich nog prima kunt redden en geen hulp of informatie nodig heeft, willen wij u toch vragen om wat tijd vrij te maken voor een huisbezoek.

Aan de telefoon met de ouderenconsulent, geef ik aan dat het te ver gaat om iedereen op basis van leeftijd zo te benaderen. Zij zegt daarop: “U ziet het helemaal verkeerd. Anders hebben we geen goed beeld van álle ouderen.” Nee, inderdaad, zou ik zeggen! Was dat niet het kenmerk van een vrij land?! Alleen in een dictatuur weet een overheid alles van zijn inwoners.

Mijn moeder woont in een buurgemeente, maar hier blijkt het tot mijn schrik, net zo te gaan. Inwoners van boven de 75 jaar krijgen in Papendrecht bezoek van de zorgcoördinator, mét vragenlijst. Het Signalerend Huisbezoek wordt binnenkort zelfs omgevormd tot Activerend Huisbezoek. Als je oud bent, is je privacy vervallen en zitten is het nieuwe roken. Dus actief zijn is een plicht!

In theorie is meewerken vrijwillig, maar niet iedereen durft ‘nee’ te zeggen tegen een welbespraakte, vriendelijk aandringende consulent, waar je in een later stadium van je leven misschien van afhankelijk bent voor een zorgindicatie.

“Maar,” denkt u misschien, “het dient een goed doel, want eenzaamheid is een epidemie! Toch?” Nee, dat is fake news. De Volkskrant kopte vorige maand: Ouderen van nu iets minder eenzaam dan 20 jaar geleden. Geciteerde onderzoekers zeggen, dat al tientallen jaren de kans op eenzaamheid niet is toegenomen, in geen enkel Westers land. Geer en Goor ten spijt.

We zien dat de gemeente steeds meer en steeds dieper in privélevens duikt en alle privégegevens opslaat. Vroeger was het de kerk die vertelde hoe je moest leven, nu wordt de norm door de overheid opgelegd. Dit moet veranderen, aantoonbaar. Want anders verandert alleen de naam: van Signalerend of Activerend Huisbezoek in iets als Informerend Servicegesprek. U ziet, ik weet inmiddels hoe het werkt.

Mijn moeder intussen, is opgelucht dat ze er voorlopig vanaf is. En nu maar hopen dat ze door haar weigeringen om mee te werken, niet in een ander gemeentelijk bestand terecht is gekomen: die van de zorgmijders!

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

De D66-motie om de privacy van ouderen veel beter te beschermen, is na een lang debat in de gemeenteraad op 30 januari 2020 overgenomen door het college.

Het college zal nu alle stappen waarbij persoonsgegevens van ouderen worden gevraagd, opgeslagen, verstrekt, toetsen op privacywetten. De fractie is dan ook blij dat er hier wordt ingegrepen.

–Gemeenteraad 30-01-2020 MOTIE-D66-Privacy voor ouderen 

The post (Column) Ouderen hoeven geen privacy appeared first on Papendrecht.

Hierbij de laatste nieuwsbrief van 2019!

Klik hier om de nieuwsbrief te openen!

Nederland is veiliger dan ooit. Dit hoorde ik onlangs in een podcast tijdens mijn dagelijkse fietstocht naar station Dordrecht. Het was de uitspraak van terrorisme deskundige en hoogleraar Beatrice de Graaf. Zij betoogde dat het veiligheidgevoel wel vaak minder is dan vroeger en dat dit vooral kan komen doordat we door internet en social media veel meer meekrijgen dan onze ouders en voorouders.  Er is dus meer aandacht voor veiligheid en onveiligheid. Ook in de gemeenteraad spreken we wel eens over veiligheid. Dit valt onder de portefeuille van onze burgemeester. Hij werkt hiervoor natuurlijk veel samen met onder ander de politie en de regio om ook Papendrecht zo veilig mogelijk te houden.

WaarschuwenEr zijn gelukkig ook goede kanten aan dat we veel meer weten en zien. Zo worden waarschuwingen voor oplichting door bijvoorbeeld Nigeriaanse prinsen snel gedeeld, zodat we daar niet meer in hoeven te trappen. Of de veel gebruikte buurtapps waarin we elkaar waarschuwen voor die ongure vreemde persoon in de brandgang. Hier gaat vaak een preventieve werking van uit.

#snelgeldverdienenIk was ook verrast dat de Papendrechtse jongeren samen met Suppord, ons jeugd en jongerenwerk, een film hebben gemaakt over pinpasfraude. Dat is fraude waarbij je gevraagd wordt je bankpas, pincode en bank inloggegevens te geven, zodat je daarmee geld kan verdienen. Hiermee kunnen criminelen hun geld via jouw rekening witwassen of crimineel geld stallen. Dit is echter bloedlink omdat jij als rekeninghouder ervoor opdraait en dat kunnen flinke straffen zijn. Het kan je echt helemaal ruineren. Dus even #snelgeldverdienen is er niet bij.Dat daar aandacht voor is en de jongeren dit filmpje maken en delen via Instagram vind ik een erg goed initiatief. Als namelijk oudere mensen jongeren gaan waarschuwen werkt dit vaak niet. Ik denk dat ouders met pubers dit wel zullen herkennen. Dit is dus een mooi Papendrechts voorbeeld van het verhogen van bewustzijn en daarmee het voorkomen van ellende. Ik hoop dat het werkt en de jongeren zich echt bewust worden van de gevaren. Geld verdienen met een bijbaantje in de supermarkt, restaurant of als krantenbezorger gaat vast minder snel, maar is wel een stuk veiliger.

Door: Pieter-Jan den Dekker

Het was er opeens: een Marokkaans-Nederlandse jongen die midden op het winkelcentrum een oude grijze man in een rolstoel uitschold. Het duurde hooguit drie minuten, maar in mijn hoofd is het daarna nooit meer echt weggeweest.

Anderhalf jaar geleden klinkt op winkelcentrum De Meent, recht vóór Primera, uit het niets hard geschreeuw. Er omheen en op de loopbrug er schuin boven staat iedereen tegelijk stil en kijkt naar wat er gebeurt. Binnen enkele seconden lijkt de situatie duidelijk: er is een dader: ‘een scheldende Marokkaan’ en er is een slachtoffer: ‘een oude bleke man in een rolstoel’. Een paar omstanders – de stoerste mannen – lopen op de jongen af. Hun houding is sussend. Een enkele verontwaardigde omstander roept iets: “Kappen ermee, laat die man met rust… De sussende mannen krijgen de jongen niet rustig. Hij is volledig over zijn toeren. “Neem het terug, neem het terug, vuile…”, gaat de jongen door. Naast mij zegt een man: “Dit is toch niet te gelóven, schandalig gewoon…” “Volgens mij klopt hier iets niet,” zeg ik. Ik denk dat die oude man iets ergs heeft gezegd, iets racistisch.” “Hoezo?” “Die jongen roept steeds: neem het terug en niet alle oude mensen zijn lieverdjes. Kijk in de ogen van die jongen en van de oude man.” We kijken. “Ja, zegt de man naast me, zou kunnen…”

Dan komt er een koerier van DHL aangesneld, een dertiger met ook een ‘Noord-Afrikaans uiterlijk’, zoals dat heet. Hij pakt de jongen vastberaden beet: “Het is oké man. Kom…” De jongen laat het toe, vertrouwt hem blijkbaar, roept nog één keer: “Neem het terug…” en loopt dan met de koerier mee.

Er is geen klap gevallen, dus het is ‘goed afgelopen’. Later als ik het tegen een vriend vertel en zeg dat ik zeker ben van racisme en dat wij als omstanders, dat ik, tekort ben geschoten, zegt die: “Het kán, maar je hebt geen bewijs. Er kan van alles gezegd zijn.” “Ja,” antwoord ik, “maar die ogen…”

Vorige week zag ik de blik van de jongen opnieuw. Het was toen ik op tv in de ogen keek van Ahmad Mendes Moreira van Excelsior, toen hij na racistische leuzen vanaf de tribune, van het voetbalveld in Den Bosch werd geleid. Die exact zelfde blik van pijn tot in de ziel.

In de talkshow Ladies Night vertelde advocate Natacha Harlequin, van Surinaamse afkomst, over het gesprek dat zij na het incident met haar zoon had gehad over racisme. Hij zei tegen haar dat hij “natuurlijk ook met racisme te maken had” en dat hij het bij anderen altijd aan de ogen kon zien. En hij zei tegen zijn vader, met blond haar en blauwe ogen, dat hij begreep dat die niet kon navoelen hoe het is om racistisch benaderd te worden.

Natacha deed een oproep: “Laat blijken: ‘Ik kan misschien niet voelen wat jij voelt, maar ik voel met je mee. Ik kijk in jouw ogen en I care; ik geef om jou.’ Dat wil ik iedereen vragen: heb empathie, met de pijn in de ogen van de ander.”

Ik beloof het Natacha, als ik ooit weer zoiets meemaak, zeg ik het: “Ik zie je ogen, ik zie de pijn en ik geef om je.”

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (Column) De ogen appeared first on Papendrecht.

Het EU-schoolfruit- en groenteprogramma is een initiatief van de Europese Unie, het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, Rijksdienst voor Ondernemend Nederland en het Steunpunt Smaaklessen & EU-schoolfruit. Het programma wordt ondersteund door het Voedingscentrum.