Poliflw

De restauratie van de fruitmuur aan de Poeldijkseweg in Wateringen moet snel worden uitgevoerd, nu blijkt dat het geen 1 miljoen euro hoeft te kosten. Dat stelt D66 Westland naar aanleiding van de uitzending van Van onze centen door SBS6 op 16 april 2018. Hierin stelde de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE) dat 250.000 euro genoeg moest zijn.

De D66-fractie heeft direct vragen gesteld aan het college van B&W. Steunraadslid Maxim van Ooijen: “Afgelopen januari hebben we in de raad geen besluit kunnen nemen over de restauratie. Het college wilde 250.000 euro hebben voor het opknappen en verplaatsen van de muur. Hierin zat 50.000 euro voor een rechtszaak die de RCE tegen ons zou aanspannen omdat wij een rijksmonument gingen slopen.”

In de uitzending stelt een medewerker van de RCE dat daar alleen rapporten bekend zijn over compleet restaureren voor een kwart miljoen en niet voor één miljoen en dat er geen juridische stappen volgen bij sloop. Maxim van Ooijen: “Dit is werkelijk te gek. Het college heeft ons verteld dat die 1 miljoen uit een rapport kwam dat in opdracht van de RCE moest worden opgesteld en de RCE weet van niks. Ik wil nu zelf alle rapporten eindelijk wel eens zien, want hier klopt iets niet.”

De RCE had de gemeente een subsidie van 110.000 euro toegezegd bij een volledige restauratie. Dat zou betekenen dat het opknappen de gemeente nog maar een krappe ton gaat kosten, aangezien ook de rechtszaak niet doorgaat. “Slopen van de muur is geen optie”, zegt Maxim van Ooijen, “aangezien die ook nodig is als geluidswal voor de nieuwe huizen erachter. Als je de muur sloopt, moeten we een andere muur neerzetten voor de bewoners. Dan zijn we als gemeente veel duurder uit. En trouwens, onze rijksmonumenten moet je niet slopen, die moet je bewaren voor toekomstige generaties Westlanders.”

Op 3 april 2018 nam de gemeenteraad afscheid van de raadsleden die na de verkiezingen niet terugkwamen. Een van deze afscheidsnemers was D66-raadslid Maxim van Ooijen. Dit is zijn afscheidsspeech.

Mevrouw de voorzitter Dames, heren, anderen

Eigenlijk had ik hier, op dit moment, bij deze gelegenheid, helemaal niet willen staan. En voor mijn gevoel had ik hier ook niet moeten staan. Maar tijdens je leven loop je tegen dingen op waarvan je je kunt afvragen: hoe is het gebeurd, had ik het kunnen voorkomen, had ik voorzichtiger moeten zijn of juist meer durf moeten vertonen? Toch zit er uiteindelijk niets anders op dan te aanvaarden dat het is gebeurd en dat het een deel is geworden van wie je bent.

Toch was de avond van 21 maart niet een van de leukste die ik ooit heb meegemaakt. De reacties na de uitslag waren hartverwarmend, behalve dan misschien die van een van de collega’s die zei: “Nou, nog een prettige avond verder”. Eén reactie die avond heeft mij diep geraakt en die draag ik dan ook voor altijd met mij mee.

Ik heb begrepen dat er voor een afscheidsspeech één minuut per dienstjaar staat. Dat zijn er om en nabij de 32, dus gaat u er vooral even lekker voor zitten. In het begin van 1986, toen wij nog niet wisten dat er later dat jaar een Sovjet-kerncentrale zou ontploffen en dat Sandra Kim voor België het Songfestival zou winnen, stond er in het Wateringse gemeentenieuws een bon. Iedereen die lid wilde worden van een raadscommissie kon de bon invullen, uitknippen en opsturen.

Wat mij precies bezielde, weet ik niet meer. Als leerling van 6 atheneum had ik het immers druk met het lezen van de laatste uittreksels voor mijn boekenlijst. Toch stuurde ik de bon in en voor ik het wist werd ik benoemd tot lid van de raadscommissie cultuur, oftewel de Culturele Raad.

Later volgden de monumentencommissie en de gemeenteraad van Wateringen. Eerst vier jaar in een coalitiefractie van drie, met wethouder Marjolein en fractievoorzitter John, daarna tot 2004 als eenmansfractie in de oppositie. De coalitie had toen zestien van de zeventien zetels.

Afgelopen donderdag stelde een van de CDA-collega’s voor dat wij een boek zouden schrijven over de gebeurtenissen en de anekdotes uit de oude gemeenteraden. Op zich is dat een leuk idee, maar het nadeel van het opschrijven van anekdotes is dat je nooit de sfeer in de raad goed op papier krijgt, laat staan de gezichtsuitdrukking van de Wateringse burgemeester die mij regelmatig hoofdschuddend aankeek met een blik die ergens lag tussen meewarig en afkeurend. Hij was dan ook vaak het slachtoffer, bijvoorbeeld toen ik nogal afwijzend reageerde op een van zijn opmerkingen met “Je lijkt mijn moeder wel” of toen ik bij de laatste raadsvergadering in 2003 voorstelde om snel nog twee straatnamen vast te stellen: Van Ooijenstraat en Van den Bosweg.

Na de vorming van de gemeente Westland kon ik al snel weer aan de slag als afdelingsvoorzitter van D66 Westland, steunraadslid van Progressief Westland, voorzitter van de straatnamencommissie, steunraadslid en de laatste vier jaar als raadslid van D66. In een bijdrage als deze horen behaalde resultaten en bedankjes. De behaalde resultaten laat ik achterwege. Het zou een lange lijst worden van benamingen, borden, banken, bomen, bushaltes en beleidsvoorstellen. Ik heb er wel aardigheid in om te zien dat het resultaat van mijn allereerste voorstel in 1986, en dat is inderdaad een bordje in Wateringen, er nog steeds hangt. Er is een leuke attentie beschikbaar voor degene die weet te achterhalen welk bordje dat is.

Dan de bedankjes. Daar kan ik ook kort in zijn, vanwege het ontbreken van een zogenoemd thuisfront of familie. Een aantal mensen wil ik wel bedanken, maar dat doe ik liever persoonlijk, vanavond of op een ander gepast moment.

Na vanavond staan er voor het eerst sinds begin 1986 geen reguliere vergaderingen meer in mijn agenda. Ik keek dus ineens aan tegen een zee van tijd die ik moest zien in te vullen. Er zou tijd zijn voor het huishouden, iets dat nu alleen kon in oneven schrikkeljaren, tijd voor het bijwerken van de postzegelverzameling en misschien zelfs tijd voor het ontmoeten van mijn allereerste partner. De mogelijkheden leken eindeloos.

Maar daar had ik toch even gerekend buiten de fractievoorzitter, die net als ik in 1998 en Tamara in 2010 alleen in de raad zit. Hij heeft een fantastisch nieuw team om zich heen, Bryan, Ilse, Piet en Jos, de fractie van de toekomst. Een heel nieuw team is natuurlijk leuk, maar die moeten ook de ‘kneepjes’ van het vak leren kennen. Onze griffie stelt elke keer weer een perfect inwerkprogramma op, maar een module ‘kneepjes’ zit daar niet in, daar heb je als partij je oudgedienden voor.

Nu moet u weten dat in een democratische fractie als de onze, de fractievoorzitter bepaalt wat er gebeurt en wie wat doet. Er wordt geen vraag gesteld, geen persbericht verstuurd, geen tekst uitgesproken zonder dat de fractievoorzitter deze heeft geredigeerd, gecorrigeerd, geaccordeerd. Zo ging het onder John, onder mijzelf, onder Tamara en ook Benjamin weet al na zes dagen precies hoe het werkt.

Dit alles betekent

dat ik terugkom als steunraadslid van D66 Westland. Om niet vanaf de zijlijn, maar midden in de praktijk te helpen met de opleiding van het nieuwe team. Je kunt Dennis wel uit de politiek halen, maar mij blijkbaar nog niet.

Ik rond af. Ondanks deze doorstart, blijf ik nog steeds een afscheidnemend raadslid en daar hoort een vaste bijdrage bij. Diegenen die er in maart 2002 en december 2003 bij waren, weten wat er komt. Een tekst, vrij naar Wim Sonneveld, speciaal voor en misschien ook wel namens vertrekkende raadsleden.

Doe het licht maar uit, doe het doek maar dicht Pak je spullen maar weer in, haal die grijns van je gezicht Ja, ik weet nu dat het vaak toch maar illusie is But there is no business like this business En of je figureert, serieus acteert Opgaat voor je nummer, of uit je nek… discussieert Je kunt er toch niet buiten en, al is het soms maar schijn, Ik zou nooit, nooit, nooit, nee nooit, nooit, iets anders willen zijn

Maxim van Ooijen oud-raadslid D66 Westland 3 april 2018

In Wateringen is onrust ontstaan door plannen voor mogelijke hoogbouw aan de Heulweg, vlak naast het Hofpark. Op de plaats van de voormalige bewaarschool zou een flat van vier of vijf bouwlagen moeten verrijzen. De fractie van D66 Westland heeft hierover vragen gesteld.

D66-raadslid Maxim van Ooijen: “Het oude schooltje naast de Pieter van der Plasschool is nu in gebruik door verloskundigen en logopedisten. Er lijkt niets aan de hand, maar we horen steeds vaker in Wateringen dat er plannen zijn om te slopen en een flink blok huizen terug te bouwen. Daar zijn wij echt op tegen. Dat doe je niet naast het Hofpark in een omgeving vol monumenten.”

De fractie wil weten of het college en de ambtenaren inmiddels al hebben gehoord van de plannen en of er al stappen zijn gezet om tot een bouwvergunning te komen. In de directe omgeving van de bewaarschool staan diverse rijksmonumenten, gemeentelijke monumenten en beeldbepalende gebouwen. Volgens D66 dient de bouw van appartementen hier te allen tijde te worden voorkomen en de vraag is dan ook of het college het daarmee eens is.

“Ook de historische verenigingen in Westland maken zich zorgen om deze ontwikkeling”, aldus Maxim van Ooijen, “daarom zien wij graag dat de bewaarschool aangewezen wordt als gemeentelijk monument. Wij willen dat de monumentencommissie hier naar kijkt en advies over uitbrengt.”

In 2015 besloot de gemeente Westland op verzoek van de D66-fractie niet meer aan inwoners te vragen of ze man of vrouw zijn als dat nergens voor nodig is, bijvoorbeeld bij het aanvragen van een vergunning of het maken van een afspraak. Inmiddels is gebleken dat dit onnodige bevragen door de gemeente gewoon doorgaat.

“Ik dacht dat we goede afspraken met het college hadden gemaakt, maar blijkbaar is dat niet het geval”, zegt D66-raadslid Maxim van Ooijen, “want op allerlei plaatsen doet de gemeente het toch. Waarom moet je je geslacht opgeven als je naar de uitreiking van de Loftrompet wilt? Een naam en een e-mailadres voor de bevestiging is toch meer dan genoeg?”

Tijdens het Roze Raadsdebat Westland van COC Haaglanden en DWH Delft werd door de politieke partijen ook al gesproken over de correcte aanspreekvorm van de inwoners. Maxim van Ooijen: “Ik zei tijdens het debat dat de gemeente alleen die dingen mag vragen waar ook wat mee gedaan wordt. Als ze je moeten terugbellen is een telefoonnummer wel handig. En een adres als er een brief gestuurd moet worden. Maar je geslacht als je bij de Loftrompet een pizza komt eten? Waar slaat dit op?”

D66 vraagt of de gemeente dit vragen wel echt noodzakelijk vindt. En als dat zo is, waarom er dan niet als bij veel andere instellingen naast man en vrouw ook de optie ‘anders’ gekozen kan worden. Van Ooijen: “Er zijn nu eenmaal mensen die zichzelf niet als man of vrouw voelen, die horen ook bij onze bevolking en moeten dus ook netjes worden behandeld.”

De ChristenUnie vindt het belangrijk dat Utrechters op een menswaardige manier onderdak kunnen vinden. Nadat de Nationale Ombudsman vlak voor de zomervakantie een rapport publiceerde over Vrouwenopvang, kwam ook de Utrechtse ChristenUniefractie in actie.

Een van de politieke middelen die een fractie in handen heeft is het stellen van schriftelijke vragen. Bij een complex vraagstuk als maatschappelijke opvang past deze vorm goed. Zodoende stelde fractievoorzitter Maarten van Ooijen samen met GroenLinks, D66 en PvdD vragen over de situatie zoals die in Utrecht is. In het rapport van de Ombudsman kwam namelijk naar voren dat de schulden tijdens de opvang alleen maar toenemen, terwijl de administratieve rompslom zorgt voor enorme vertragingen. 

Van Ooijen ziet drie soorten knelpunten, die tijdens het hele proces voor problemen zorgen: bij de toegang, tijdens het verblijf, en bij de uitstroom. Bij de toegang spelen vragen over toelatingsbeleid een rol - zo worden ongedocumenteerden niet toegelaten en wordt er niet altijd een beschikking afgegeven. Tijdens het verblijf spelen weer heel andere knelpunten mee. De Ombudsman ziet bijvoorbeeld dat gemeenten niet scheutig zijn met het verstrekken van een briefadres, terwijl dat nodig is voor het aanvragen van andere zaken zoals een uitkering en schuldhulpverlening. Als vrouwen eraan toe zijn om de opvang te verlaten, kunnen er nog steeds hindernissen worden opgeworpen, geeft de Ombudsman aan. De uitstroom vertraagd bijvoorbeeld doordat de vrouwen geen urgentieverklaring krijgen en zo onderaan de wachtlijst blijven staan. "En dat terwijl niemand zit te wachten op overvolle opvang en het in het belang van iedereen is dat deze vrouwen zo snel mogelijk weer kunnen meedraaien", geeft Maarten van Ooijen aan. De gemeente reageert binnen zes weken om meer duidelijkheid te geven over de Utrechtse situatie. 

De vragen zoals ze zijn gesteld kun je hier vinden.