Dit jaar mocht ik tientallen huurders uit Oost- Groningen ontmoeten. Stuk voor stuk stoere mensen die een fikse aanval op hun waardigheid te verduren kregen. Door de schimmel in huis had hun trots plaats gemaakt voor schaamte. Ze waren letterlijk en figuurlijk ziek van hun huis. Ze nodigden me thuis uit en vertelden hun verhaal. Soms in tranen, altijd vol hartstocht.
Eerder had ik al wel gesproken over huurders. Over hoe zij keer op keer gepakt werden door foute besluiten van de politiek. Hoe ze een groot deel van hun centen afstonden aan de woningbouwcorporatie en daar een ongezond thuis en waardeloze service voor terugkregen. Maar dit keer was het anders. Weer bleek: de verhalen achter de voordeur zijn altijd tien keer rauwer dan de praatjes op de politieke bühne.
Schimmel, tocht en vocht gaat niet alleen in de kieren van een huis zitten maar ook in de kieren van een ziel. Het beheerst levens en houdt gezinnen in een wurggreep. Het zit in de astmapuffers van de kinderen, het zit in het niet meer vieren van verjaardagsfeestjes, het zit in de smoesjes om logeerpartijtjes af te houden.
De moed om de verantwoordelijke verhuurder Acantus te confronteren hadden ze allemaal wel eens gehad. Eerst uit onmacht, daarna uit wanhoop, een volgende keer uit woede. De reacties, als die er al kwamen, waren om te janken. Het lag altijd aan de mensen zelf. Ze moesten korter douchen. Of langer. Ze moesten minder ventileren. Of meer. De verwarming moest hoger. Of lager. De oplossingen varieerden van ‘met een likje verf merk je er niets meer van’ tot ‘zolang de schimmel wit kun je het eten’. Wie niet snapt hoe dit mensen kan kraken hoort niet voor mensen te mogen werken.
In 2018 pikten huurders het niet langer. Ze hadden gemerkt dat ze alleen geen steek verder kwamen, maar ontdekten dit jaar dat ze samen het ondenkbare kunnen afdwingen. Ze keken niet weg, maar bezochten het hol van de leeuw. Met een gebalde vuist en een vastberaden grimas. Met humor en vastberadenheid. En vooral met zijn allen.
De eerste schimmelopruimbusjes rijden door de straten. Woningbouwcorporatie Acantus is in twee maanden tijd van totale ontkenning naar duidelijke erkenning van de problemen gegaan. Huurders van 50 schimmelstraten hebben een verbond met elkaar gesloten dat ze dit samen gaan winnen. Zij laten zich niet klein meer krijgen. Zij laten niemand ze meer vertellen dat het allemaal aan hun ligt. Dat het een individueel probleem is. Wat ben ik trots op Anneke, Alexandra, Karin, Petra, Jakob, Melissa, Willy en die anderen waar ik zo gastvrij werd ontvangen en naast wie ik mocht staan bij de geweldige acties. Wat ben ik fier op partijgenoten, die tegen het cynisme van corporatiebestuurders en politici in, keer op keer dappere huurders steunden.
Afgelopen jaar was het jaar van de doorbraak. In 2019 gaan we door met winnen. Want iedere avond brengen honderden ouders hun kinderen op bed met ontoelaatbare schimmel in de slaapkamer. En voor iedereen die dit jaar vond dat de SP overdreef, dat wij huurders ophitsen tegen die arme Acantus. Hieronder foto’s van het huis van een jong gezin met een baby van zes weken. Zij moeten het prille geluk van hun baby combineren met ziekmakende schimmel in hun huis. Zoals veel ouders in de dop doen hebben ze hun stulpje zo schoon en mooi mogelijk gemaakt voor de komst van de kleine. Alles kochten ze spiksplinternieuw. Inmiddels kunnen de babymeubels naar de stort. Dit is hun huis nu. Vertel mij nu nog maar een keer dat het allemaal wel meevalt.
Maakt je dit ook zo woest? Dan is dit het moment om aan te haken bij de strijd tegen schimmel. Want in 2019 krijgen we de schimmel uit onze huizen en uit onze volkshuisvesting. Maar dat kan niet zonder je hulp. Ik wens jou en je dierbaren mooie dagen in een fijn thuis en voor iedereen een schimmelvrij 2019.
