Ik was achttien toen het evangelie mij overtuigde dat het waar was. Het heeft me bij tijden een vrede gegeven die alle verstand te boven gaat, maar het heeft me ook een hoop gedoe opgeleverd. Want voor die keus van toen heb ik me daarna nog geregeld moeten verantwoorden. Toen ik ging studeren, mijzelf aan anderen voorstelde, ging werken en dat is nu steeds zo als ik als een soort beroepschristen ergens word uitgenodigd. De bewijslast ligt altijd bij mij. Hoe weet je dat er een God is? Geloof je uit angst? Geloof je echt dat God de wereld geschapen heeft? Hoe kun jij in een God geloven terwijl kinderen sterven, terwijl een tsunami gruwelijk huishoudt en een aardbeving een land als Haïti ruïneert? Vaker nog dan die bijtende vragen is er in dit deel van de wereld een schouderophalende onverschilligheid. Maar ook voor de gemakzuchtige niets-zeker-weter ligt de bewijslast bij mij. Je gelooft omdat je ouders geloofden. En als je ergens anders geboren was, was je hindoe of moslim geweest. Deze agnosten geloven niet wat ik geloof en in hun wereld is het volstrekt logisch dat ìk daar dan een goede reden voor moet hebben. Het licht-agressieve en doordachte atheïsme van Arjen Lubach is voor hen de bevestiging van de gekkigheid van het geloof, zonder dat ze dat zelf ooit hoeven aan te tonen. Tegelijkertijd zijn deze niets-zeker-weters de grootste uitdagers van het christelijke geloof. Als mensen afhaken bij kerk en geloof is dat zelden omdat de Koran hen zo diep heeft geraakt of het Atheïstisch Manifest hen heeft overtuigd. Doorgaans haken gelovigen af omdat ze zelf ook hun schouders zijn gaan ophalen. Maar toch hebben ook zij er recht op om intellectueel serieus genomen te worden. Ook hun geloof moet bevraagd worden. Al was het maar omdat er ook in mij een schouderophalende niets-zeker-weter zit. Want stel je voor dat het vermoeden van de agnost echt waar is. Dan is deze wereld een schitterend ongeluk, een onwaarschijnlijke samenloop van volstrekt willekeurige omstandigheden. Vanuit het niets. We zijn niet gewenst, niet bedacht, niet geliefd. We zijn een bundel cellen, door huid en botten bijeengehouden. Ons verdriet, onze liefde, ontroering, boosheid, vreugde, vertedering, ze zijn een chemische reactie en niets meer dan dat. We komen nergens vandaan, gaan nergens naar toe, zijn op een willekeurig moment en willekeurige plaats gestrand in een willekeurig lichaam. En als we denken dat ons leven zin heeft, zijn dat slechts onze gedachten. En die zijn niet meer dan een chemische interactie tussen een paar cellen. Stel dat het vaak wat ongedefinieerde geloof van de agnost echt waar is, dan is er ook geen absoluut Goed en Kwaad. Dan is er geen absolute moraal. Goed en kwaad zijn een kwestie van afspraak. Dat betekent dat Auschwitz slechts een schending van afspraken was. Na de Tweede Wereldoorlog was er een Neurenberg-tribunaal dat nazi’s niet berechtte op basis van de Duitse wet, maar op basis van universeel recht. Veel mensen hadden tijdens en na de Tweede Wereldoorlog de diepe overtuiging dat de Holocaust een gruwelijke misdaad tegen de menselijkheid is geweest. In een wereld die van toeval en afspraken aan elkaar hangt, is dat een onhoudbare overtuiging. In die wereld hadden rechters tegen Eichmann alleen kunnen zeggen: ‘Jouw inspanningen om al die Joden te vermoorden was niet conform onze onderlinge afspraak, Adolf.’ En hij had kunnen zeggen: ‘Dat was wel onze onderlinge afspraak in Duitsland, edelachtbare.’ En dan had het kwaad nooit gestraft kunnen worden en nooit recht kunnen worden gedaan aan de slachtoffers. Stel je voor dat alles domme willekeur is. Dan is m’n liefde voor Rianne en haar liefde voor mij slechts een langdurige oprisping. Dan is mijn ontroering bij de Matthaus Passion chemisch gedoe. Dan is mijn morele verontwaardiging over groot onrecht toeval. Dan is mijn leven zinloos, dan zou ik niet weten wie of wat mij zou kunnen troosten bij verdriet. Weet je, ik kàn dat niet geloven. En ik weet gewoon dat het niet waar is. (Deze column verscheen vandaag in het Nederlands Dagblad)
22 documenten
ChristenUnieVan 4 – 9 december vindt ...
ChristenUnie Sliedrecht 04-12-2017 23:10
Van 4 – 9 december vindt de Week van het Leven plaats. De centrale vraag deze week is: Wanneer begon jouw hart te kloppen? Op de website https://www.weekvanhetleven.nl/ vind je feiten, filmpjes en achtergrondverhalen rondom dit thema. Doe mee om de Week van het Leven onder de aandacht te brengen en deel dit bericht 👍
De uitnodigingen voor de ...
ChristenUnie Sliedrecht 18-11-2017 13:33
De uitnodigingen voor de ledenvergadering van 30 november a.s. worden vandaag persoonlijk bezorgd in heel Sliedrecht. Nog geen lid, maar wel graag gaan meedoen: www.christenunie.nl/lidworden - geef je geloof een stem. Cees Paas Jan-Bart Karens Marije Baars-Mulder Arnoud Spruyt Ria de Mul
Gert-Jan SegersMijn kleine en mijn ...
ChristenUnie Sliedrecht 31-10-2017 08:57
Mijn kleine en mijn grote strijd Bij alles wat ik doe, is er vaak die knagende vraag: is het wel goed genoeg? Dankzij het evangelie durf ik die vraag inmiddels wel te beantwoorden. Niets van wat ik doe, is goed genoeg, maar dat is – Goddank – goed genoeg. Al een tijdje probeer ik met God midden in de wereld te leven en te doen wat ik kan. Dat bracht me in het bestuur van de jeugdvereniging, waarna ik ben gaan studeren en me op een christelijke studentenvereniging heb laten vormen. Via een politieke partij ben ik me gaan inzetten voor een betere samenleving – tot en met maandenlange onderhandelingen over een regeerakkoord. Samen met onze dochters wilden Rianne en ik een aantal van onze beste jaren aan anderen in de wereld geven en zijn we in het Midden-Oosten gaan leven. En steeds als de gelegenheid zich voordoet, geef ik me rekenschap van de hoop die het evangelie me geeft. Maar bij het oplepelen van dit CV is er een veel bijtender vraag die me parten speelt. Haalt alles wat ik gedaan heb en nog steeds doe, eigenlijk wel wat uit? Ik wil heel graag samen met andere navolgers van Jezus de wereld veranderen, maar verandert die wereld ons niet veel meer? Strijd ik geen verloren strijd? zelfmoordterroristen De vraag werd nog indringender toen ik Heilige Strijd las, het nieuwe boek van Beatrice de Graaf over het kwaad en de bestrijding ervan. In dit boeiende boek tot nu toe, eindigt ze met een belangrijke gedachte van Augustinus over de grote en de kleine strijd. In zijn tijd waren er zogenaamde circumcelliones, religieuze zelfmoordterroristen, die dood en verderf zaaiden. Tijdens hun aanvallen tierden ze ‘God is groot’ en hoopten ze als martelaar te sterven. What’s new? Augustinus moedigde de strijd tegen dit zichtbare kwaad van zijn tijd aan, maar de strijd tegen de toenmalige jihadisten was volgens hem slechts de ‘kleine strijd’. Het is aanlokkelijk het kwaad buiten jezelf aan te wijzen en te bestrijden. Het is ook geruststellend het kwaad elders te lokaliseren – ‘religie’, ‘secularisme’, ‘islam’, ‘Brussel’, ‘de elite’, ‘populisme’ – omdat het suggereert dat je met een slimme aanpak het kwaad zou kunnen uitbannen. Des te belangrijker om te luisteren naar Augustinus als hij de strijd tegen het kwaad en het ongeloof in ons eigen hart ‘de grote strijd’ noemt. Het is de nederig makende erkenning dat we zelf deel uitmaken van een gevallen wereld en dat het kwaad en het ongeloof ook binnen in jezelf huizen. En dat we onszelf niet kunnen verlossen. door de crisis heen Terug naar mijn eigen leven. Ik geef mijn beste krachten aan mijn kleine strijd voor een betere wereld, voor christelijk-sociale politiek, voor christelijke presentie in een gebroken wereld, voor een toegankelijke, aansprekende kerk. En prachtig, die bewindslieden van de ChristenUnie in het kabinet en geweldig, dat nieuwe kerkgebouw van onze kinderrijke gemeente. Maar wat baat het ons als we een paar mooie, zichtbare prestaties leveren en schade lijden aan onze eigen ziel? Wat hebben we aan een paar overwinningen in de kleine strijd als we de grote strijd aan het verliezen zijn? Mijn geloof verplicht me tot een hoopvol leven, maar er zijn momenten dat het me ontglipt als zand tussen de vingers. Er zijn zo veel jongeren aan wie we eindeloos veel bijbelverhalen hebben verteld en voor wie we alle Elly & Rikkert-liedjes hebben gezongen, maar die het inmiddels allemaal maar moeilijk meer kunnen geloven. Lukt het ons, bij alle christelijke dadendrang die we hebben, nog wel het mysterie van het evangelie te bewaren en door de crisis van de secularisatie heen te loodsen? Ik geef toe, er zijn momenten dat het klooster lokt. Zoals meestal vind ik dan troost aan de voeten van de Meester zelf. Als ik bang ben, zegt Hij: vrees niet. Als de wereld om me heen me te machtig dreigt te worden, zegt Hij: Ik heb de wereld overwonnen. Als ik bekaf ben, nodigt Hij me aan zijn tafel en zegt Hij: eet en drink wat, anders wordt het te zwaar voor je. Als ik zin heb in onderduiken, zegt Hij: ga toch de wereld maar weer in en houd dit voor ogen: Ik ben met jullie, alle dagen, tot de voltooiing van de wereld. Ik strijd een gewonnen strijd. (Vandaag als column verschenen in het Nederlands Dagblad)
Gert-Jan SegersNadat we vorige week ...
ChristenUnie Sliedrecht 20-10-2017 21:33
Nadat we vorige week het regeerakkoord hebben gepresenteerd, waarin goed zichtbaar is dat de ChristenUnie aan tafel zat, is het deze week tijd voor de namen die namens de ChristenUnie in het kabinet zitting zullen nemen. Ik ben ontzettend trots dat mijn mede-onderhandelaar Carola Schouten vice-premier en minister van landbouw, natuur en voedselkwaliteit zal worden. In de functie van vice-premier zal zij in het hart van het kabinetsbeleid actief zijn, waaronder in de zogenaamde sociaal-economische ‘vijfhoek’. Als minister zal zij zich sterk maken voor de landbouwsector, de natuur en onze voedselkwaliteit waar ook de visserijsector en het regionale ontwikkelingsbeleid onder zullen vallen. Het zal gaan om goede zorg voor mensen en de schepping. Mijn voorganger Arie Slob wordt onze ‘onderwijsman’ in het kabinet. Als minister voor basis en voortgezet onderwijs en media zal hij zich inzetten voor de toekomst van onze kinderen. Onderwijs is daarvoor cruciaal. Ook de vrijheid van onderwijs die ons dierbaar is en het mediabeleid waaronder de publieke omroep zullen deel uitmaken van zijn portefeuille. Met zijn jarenlange ervaring als zorgwethouder in Apeldoorn en daarvoor als fractiemedewerker op het Binnenhof is Paul Blokhuis een passende kandidaat voor de post van staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Hij zal zich bezighouden met de publieke gezondheid, waaronder het belangrijke onderwerp preventie. Hij wordt ook verantwoordelijk voor de geestelijke gezondheidszorg en maatschappelijke opvang en de zorg voor oorlogsgetroffenen. En hij zal werk gaan maken van de ‘maatschappelijke diensttijd’ voor jongeren. Voor een land waar iedereen mee kan doen. Ik ben dankbaar voor deze drie mensen die namens de ChristenUnie deze belangrijke posten in het kabinet zullen gaan bekleden. Hiermee kunnen zij op deze bijzondere plekken zich gaan bezighouden met onderwerpen die mensen in het land en ons als ChristenUnie aan het hart gaan. Daar wil ik hen kracht, wijsheid en Gods onmisbare zegen in toewensen. Mag ik u vragen hen en de andere collega’s van het toekomstig kabinet op te dragen in uw gebed?
Een update van Gert-Jan ...
ChristenUnie GroenLinks PvdA Sliedrecht 29-09-2017 09:29
Een update van Gert-Jan Segers.
Waarom doe ik dit in vredesnaam? Zoals een wielrenner bij de dag leeft en na een zware bergetappe het cliché bezigt dat 'Parijs nog ver weg is', zo heb ik al wekenlang mijn dagelijkse loopje tussen fractiekamer en de Stadhouderskamer. Er zijn ochtenden dat ik wakker word met een groot verlangen om me nog een paar keer om te draaien. Maar ik weet dan direct ook dat er echt nog even stevig doorgewerkt moet worden. En ik ben – geloof ik – nog nooit zo blij geweest met de rust van de zondag. Tegelijk realiseer ik me ook hoe bijzonder het is dat wij als partij-met-de-bijbel dagelijks aanschuiven bij de tafel waar macht en moraal elkaar ontmoeten en waar cruciale beslissingen vallen die soms de levens van miljoenen mensen raken. Ik besef regelmatig hoe geweldig het is dat we in de positie zijn om het allemaal iets rechtvaardiger, iets beter te maken. Maar juist omdat de weg naar Parijs lang en zwaar is, vraag ik - ik geef toe, ik ben een mens - mezelf ook weleens af: waarom doe ik dit in vredesnaam? De ChristenUnie had het ook niet hoeven doen. We hadden kunnen doen wat de SP deed: weigeren aan te schuiven. Met GroenLinks lukte het na twee pogingen niet, dat had ons ook kunnen overkomen. Ik heb de afgelopen weken veel bemoedigende mail gekregen, maar ook weleens mails waarin mensen mij met klem opriepen niet (verder) te onderhandelen. Want ik zit aan de tafel van botsende idealen en ik nip aan de wijn waar een scheutje water bij is gedaan. Als mailers mij vertellen dat ik moeilijke compromissen zal moeten sluiten, dan kan ik ze alleen maar gelijk geven. En het sluiten van compromissen kan mooi zijn als je ziet dat een ogenschijnlijk onhaalbaar ideaal toch iets dichter bij is gekomen, maar een compromis is soms ook gewoon pijnlijk. Akkoord gaan - tijdelijk, maar toch - met iets wat het bij lange na niet haalt bij je diepste overtuigingen, zorgt soms letterlijk voor slapeloze nachten. Momenten waarop ik het mezelf ook afvraag: waarom doe ik dit in vredesnaam? Een voorproefje van de gevolgen van een compromis smaakte ik bij de besluitvorming over het eigen risico. Zeker voor mensen die chronisch ziek zijn of alleen kunnen leven op dure medicijnen is dat eigen risico een zware en niet te vermijden belasting. Als het aan het huidige, demissionaire kabinet had gelegen, was het van 385 naar 400 euro gestegen. Als ChristenUnie wilde wij het verlagen en via spoedwetgeving hebben we het voor volgend jaar kunnen bevriezen op het huidige niveau van 385 euro. Minder goed dan ons eigen voorstel, maar toch echt ook beter dan wanneer we niets hadden gedaan. Als je dan tegenover een voltallige oppositie staat - inclusief de PvdA die zelf nog voor verhoging van het eigen risico heeft getekend - weet je wat ons te wachten staat. En dat hoort erbij. En toch. Toch schuif ik ook vandaag weer aan in de Stadhouderskamer. Met m'n volle verstand, met overtuiging en zelfs in naam van maatschappelijke vrede. Het is dit jaar 100 jaar geleden dat liberalen en confessionelen vrede sloten met de Pacificatie van 1917. De christelijk-sociale beweging kreeg eindelijk zijn felbegeerde onderwijsvrijheid in ruil voor algemeen kiesrecht. Er zijn weleens slechtere compromissen gesloten.. Maar het was ook de beslechting van een bittere maatschappelijke strijd tussen voor- en tegenstanders van onderwijsvrijheid, tussen confessioneel en seculier, tussen ‘kleine luyden’ en de toenmalige elite. Voor mij zijn deze coalitieonderhandelingen en het aanstaande kabinet van liberalen en confessionelen de viering van een eeuw pacificatie. Meer nog. Via deze onderhandelingen wil ik me inzetten voor de maatschappelijke vrede in ònze tijd. We zien dat tegenstellingen toenemen, de kloven groter worden. In de discussies over pensioenen en arbeidsmarkt dreigt de scheidslijn tussen jong en oud en tussen mensen met een vaste baan en met een flexibele baan groter te worden. Cultureel krijgt de tegenstelling tussen links en rechts, tussen kosmopolieten en bezorgde burgers soms een rauw randje. Hoe bitter die strijd kan worden, zien we aan de botsingen in de VS. Zo erg is het hier gelukkig nog niet, maar ik wil doen wat ik kan om dat te voorkomen en beter te krijgen. Ik schuif aan en praat mee, in vredesnaam. (Verschenen als column in het Nederlands Dagblad) (Foto: Robin Utrecht/HH)
Regioavond afdelingen ChristenUnie ...
ChristenUnie Sliedrecht 06-09-2017 19:12
Regioavond afdelingen ChristenUnie Drechtsteden in het kader van de verkiezingscampagne. Arnoud Spruyt en Ria de Mul zijn namens Sliedrecht aanwezig. Luisteren en leren van elkaar.
Gert-Jan SegersNa een korte ...
ChristenUnie Sliedrecht 18-08-2017 18:41
Na een korte zomerbreak zitten er alweer bijna twee weken van onderhandelen op. De laatste keer dat ik u schreef – vlak vóór die onderbreking – had ik het onder meer over de vertrouwelijkheid waarin we als onderhandelaars met elkaar praten. Tijdens onderhandelingen moeten politieke partijen de kaarten open op tafel kunnen leggen. Ook als het gaat over lastige onderwerpen, waarover heel verschillend wordt gedacht. En die zijn er, dat weet u. Deze week kwamen berichten in de media waarvan de inhoud onderdeel zou zijn van de onderhandelingen. Dat helpt de onderhandelingen niet en dat geeft een onevenwichtig beeld. Niet voor niets is er afgesproken terughoudend te zijn in de communicatie tot het moment dat er een regeerakkoord is. Alleen een geheel van definitieve afspraken heeft betekenis. Van dat geheel moeten we als ChristenUnie-fractie uiteindelijk zeggen: hier willen we wel of niet voor tekenen. Zover zijn we nog niet. Ondertussen werken Carola en ik, samen met Joël, Carla, Eppo en ons geweldige team, heel hard aan een goed akkoord met voor de ChristenUnie herkenbare onderdelen. Maar wel in de beslotenheid van fractiekamer en onderhandelingstafel. En daarmee doen we ook een beroep op uw geduld. Ik zie uit naar het moment waarop ik u en anderen meer kan vertellen waarom we als ChristenUnie mee willen bouwen aan ons land door regeringsdeelname en welke waardevolle punten we daarin kunnen realiseren. Maar ook welke lastige keuzes er gemaakt moeten worden. Want wij willen met onze idealen het verschil maken in ons land. We willen als fractie en als partij zoutend zout en lichtend licht zijn, in het midden van onze samenleving. Tot Zijn dienst. Dáárom willen we werken aan een hoopvolle toekomst voor onze kinderen en een ambitieus klimaatbeleid. Aan een samenleving waarin elk leven waardevol is, waarin we omzien naar elkaar en waarin we tegenstellingen verkleinen. En willen we opkomen voor (geloofs)vrijheid en veiligheid, hier en elders in de wereld. Daar zetten we ons ook tijdens deze onderhandelingen voor in. In dat licht vraag ik u ook vandaag wat ik u al vaker heb gevraagd. Wilt u voor ons en de partijen waarmee we spreken blijven bidden? Voor wijsheid, kracht en energie. Uw meeleven - en we merken dat iedere dag - is voor Carola, Joël, Carla, Eppo en mij iedere dag weer ontzettend bemoedigend en geeft vertrouwen. Ik wens u een mooi weekend toe!
Europarlementariër Peter van Dalen ...
ChristenUnie SGP Sliedrecht 12-06-2017 20:43
De binnenvaart en vooral ook het containervervoer over de rivieren in Europa houdt velen bezig. Er wordt heel veel vervoerd over de Rijn, de Maas, de Waal en andere rivieren in Europa.
Gert-Jan Segers'We zijn geen ...
ChristenUnie GroenLinks VVD D66 CDA Sliedrecht 22-05-2017 05:40
'We zijn geen neezeggers, maar wel-doeners.' (een stukje uit mijn congresspeech van vandaag) Afgelopen zaterdag was ik bij een ontbijtbijeenkomst in Rozenburg. Even voor uw beeld: Groenlinks, CDA, D66 en VVD waren toen nog niet als vrienden uit elkaar en Feyenoord was nog lang geen kampioen. Onder dat gesternte zat ik dus in de auto. In alle vroegte, richting Rozenburg, op zaterdagochtend. Om te spreken over het thema hoop. Ik moet eerlijk toegeven: ik heb even moed moeten verzamelen om zo vroeg te gaan rijden. Ik ben toch meer een avondmens geloof ik. Bij Gouda reed ik een prachtige, volle regenboog tegemoet. Dat was al de eerste meevaller van de ochtend. In Rozenburg zelf trof ik zo’n 100 ochtendmensen aan. En wat voor mensen. Aan die 100 ochtendmensen mocht ik iets vertellen over wat wij in de politiek proberen te doen. Over onze agenda van hoop. Na mijn verhaal bij dat ontbijt stond een oudere vrouw op. 82 jaar en ze zat naast haar even oude man. Ze vertelde hoe ze haar geloof niet bij woorden wilde laten. Ze vertelde hoe ze in het dorp altijd langs een groep hangjongeren loopt. En, zo vertelde ze, iedereen noemt hen ´tuig van de richel´, maar weet je, dat is helemaal niet zo. Pas was er weer langs gelopen en was ze even bij ze op hun bankje gaan zitten. Tussen de jongens in. ‘Hoe is het jongens? Doen jullie nu ook examen?’ Want ze wilde zich niet neerleggen bij al die mensen om haar heen die die jongeren tuig noemden. ‘Alles wat ze nodig hebben is een beetje liefde, Gert-Jan. Dat is alles: een beetje liefde. En als ik nu in de stad wat van die jongelui tegenkom, dan groeten ze me, vragen ze me hoe het met me gaat en dan vraag ik hoe het met hun examens is.’ Ik vond dat zo gaaf. Als oudere had ze hoofdschuddend naar die jongeren kunnen kijken. Als christen had ze kunnen klagen over gebrek aan normen en fatsoen bij deze jongeren. Als bezorgde burger had ze snel door kunnen lopen. Maar ze deed het niet. Ze stond stil, ging tussen hen in zitten en gaf een kleine beetje liefde door. Hoe moeilijk kan zoiets makkelijks zijn? Zo stonden er die ochtend meer mensen op. Een raadslid dat een fietsenplan had bedacht voor mensen in de bijstand. Iemand die meedraaide bij de voedselbank. De een na de ander vertelde over zijn of haar vijf broden en twee vissen. En terwijl ik naar de verhalen luisterde, dacht ik, dit is het. Dit is onze beweging. Dit is onze meet-up van mensen die opstaan, doen wat ze kunnen om hun geloof handen en voeten te geven en hun naaste lief te hebben. Als je mij vraagt: wat is de kern van dat hoopvolle realisme waar de ChristenUnie steeds over spreekt? Dan zou ik zou willen antwoorden: dít is de kern. Mensen die opstaan en doen wat ze kunnen. We zijn geen neezeggers, maar wel-doeners. Dat is de beweging waar wij onderdeel van uitmaken. Waar wij de stem van zijn in de politiek. Lees hier de rest van mijn speech: https://www.christenunie.nl/blog/2017/05/20/Congresspeech-Gert-Jan-Segers-We-zijn-geen-neezeggers-maar-wel-doeners.?originNode=30984