Poliflw

Door Webredactie op 13 maart 2020 om 19:28

Dag van Nationaal Gebed in verband met het coronavirus

ChristenUnie, EO, Groot Nieuws Radio, MissieNederland en de Raad van Kerken in Nederland organiseren een Dag van Nationaal Gebed op woensdag 18 maart. Dit in verband met de wereldwijde uitbraak van het coronavirus. Met de Dag van Nationaal Gebed willen de organisatoren de kans geven om in gebed ‘ongerustheid over te geven aan God en anderen, bijvoorbeeld zorgpersoneel, te zegenen’.

Nederland is, net als grote delen van de wereld, getroffen door het coronavirus. De situatie wordt met de dag ernstiger en de maatregelen treffen steeds meer mensen direct. Mark de Boer, woordvoerder namens de initiatiefnemers: “Het leed en de onzekerheid die deze situatie met zich meebrengt, is voor iedereen voelbaar. Als christenen geloven we dat we ons daar niet door hoeven te laten leiden. We mogen vertrouwen dat God ook in deze situatie de Heer is.”

Daarom nemen kerken en verschillende christelijke organisaties gezamenlijk het initiatief tot een Dag van Nationaal Gebed voor ons land in deze onzekere tijd. “Gebed helpt om ongerustheid aan God over te geven en om anderen te zegenen, bijvoorbeeld hen die werken in de zorg of andere cruciale sectoren,” aldus de organisatie. “Dat is wat we graag als christenen, met zoveel mogelijk mensen in het hele land willen doen. Dit keer niet met een bijeenkomst in een kerkgebouw maar via internet en social media.”

ChristenUnie, EO, Groot Nieuws Radio, MissieNederland en de Raad van Kerken in Nederland starten de website www.nationaalgebed.nl. Op 18 maart om 9.00 uur start daar een livestream, die tot 19.00 uur duurt.

Op drie momenten (om 9.00 uur, 12.00 uur en 15.00 uur) vindt een inleiding plaats door een predikant of voorganger. Vervolgens is er tijd voor gebed, voor het online delen van gebedspunten en onderlinge verbinding via sociale media door middel van hashtags. Op het platform wordt bovendien verwezen naar beschikbare lokale of regionale livestreams. Om 19.00 uur wordt de dag via de livestream afgesloten.

Kerken en christelijke organisaties worden uitgenodigd om mee te doen met deze Dag van Nationaal Gebed door leden en betrokkenen te motiveren om mee te doen. Op www.nationaalgebed.nl kan men lezen hoe zij dit kunnen doen.

Geert Wilders: ‘‘Politiek correcte media en laffe politici maken een vals onderscheid tussen salafisme en islam. De eerste zou radicaal zijn en de ander niet. Maar dat onderscheid is onjuist: er is géén verschil. Salafisme = islam. En de islam hoort niet bij Nederland!’’

Door Gert-Jan Segers op 31 december 2019 om 07:43

Laten we een olijfboom planten! (ND-column)

Nog een laatste keer kijk ik om. Van de dingen die ik graag achterlaat in dit jaar denk ik vooral aan de digitale bitterheid. Het zijn berichten op sociale media en in de mail die – als je ze echt binnen laat komen – even alle zuurstof uit je leven opzuigen en de grond onder je voeten verschroeien. Natuurlijk moet er alle ruimte zijn voor legitieme kritiek op iedereen die in het openbaar het woord voert, maar die bijtende bitterheid mag van mij in het oude jaar begraven worden.

En iedereen die zich ook komend jaar weer in woord en geschrift gaat uiten, zou ik willen vragen: wat breng je in circulatie? Is het op de persoon gerichte afbraak of bouw je op? Is het wanhoop of hoop? Wantrouwen of vertrouwen? Haat of liefde?

Als ik nog een keer omkijk, weet ik dat ik er soms echt naast zat. Ik heb niet iedereen altijd helemaal recht gedaan en heb keuzes gemaakt waarover ik gemengde gevoelens heb. Zo realiseer ik me nu meer dan ooit dat het grote gevaar in een coalitie is dat je veel vaker op je radar kijkt dan op je kompas. Dat je zo blij bent dat je een pensioenakkoord hebt, een klimaatakkoord en een begin van de oplossing van de stikstofcrisis, dat je makkelijk kunt vergeten waarom en voor wie je het allemaal doet.

Maar het zwaarst zijn de herinneringen aan de momenten waarop ik voor die ene groep, voor dat ene gezin, die ene naaste misschien wel meer had kunnen doen dan ik het afgelopen jaar heb gedaan. Als we nog een laatste keer omkijken, is er ook schuld en schaamte.

Tweede Kerstdag keken Rianne en ik – zoals vele anderen – de prachtige Netflix-film The Two Popes. De oude Paus Benedictus trekt daarin een tijdje op met de Argentijnse aartsbisschop Jorge Bergoglio, die bedelt om een handtekening van de paus onder zijn ontslagbrief. Hij had genoeg van de hoge kerkelijke verantwoordelijkheid en verlangde terug naar de lokale gemeente. Tot zijn verbijstering merkt Bergoglio dat de oude Duitse paus wil aftreden en uitgerekend in de tango dansende Argentijn zijn opvolger ziet.

Als er echt geen ontsnappen meer aan is, vertelt Bergoglio dat hij schuldiger is dan de oude paus denkt. In de donkerste momenten tijdens het bewind van de junta in Argentinië liet Bergoglio dappere priesters in de steek die daarna gearresteerd en gemarteld werden. Een van hen zou het hem nooit meer vergeven, een ander omhelst Bergoglio tijdens de mis weer als broeder. Maar de als nieuwe paus aangewezen Argentijn voelt zich te belast door schuld en schaamte om leider van de kerk te kunnen worden.

Dan zegt de oude paus, de strenge Ratzinger, woorden waaraan ook wij ons op de drempel van het oude en nieuwe jaar mogen optrekken: ‘Aanvaard nu de genade die je zelf altijd predikt.’

Als ik vervolgens vooruitkijk, wil ik me voortaan minder verlaten op mijn radar, me minder richten op de korte termijn. Net als in de Griekse mythes klinkt ook in onze levens de constante lokroep van de sirenen. Facebook, Instagram, Twitter, Netflix, schouderklopjes van omstanders, peilingen, succes, salaris, uitverkoop, werk. Het kan je leven vullen, maar als je je hoop erop vestigt, zal het je uiteindelijk berooid achterlaten. In plaats daarvan wil ik me meer richten op mijn kompas, op de lange termijn. Aandacht geven aan dat wat waar is, wat rechtvaardig is, zuiver, lieflijk en eervol, alles wat deugdzaam is en lof verdient (Filippenzen 4:8).

Andrea Riccardi, de Italiaanse stichter van de gemeenschap van Sant’Egidio, leert ons de les van de olijfboom. Als die geplant wordt, duurt het nog jaren voordat die vrucht draagt. De vruchten moeten daarna ook nog eens maandenlang in een badje liggen voordat ze eetbaar zijn. Maar als de olijfboom tot bloei komt, gaat die honderden jaren mee.

Als je weet wat je later wil achterlaten – vriendschap, liefde, wijsheid, geloof, recht, vrijheid – dan weet je wie en wat je komend jaar de meeste aandacht moet geven. Laten we onze schuld en schaamte van het afgelopen jaar in Gods handen leggen, genade ontvangen, en komend jaar olijfbomen planten. Op hoop van zegen.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Door Gert-Jan Segers op 12 november 2019 om 12:09

Hoop voor een verweesde samenleving

Onze samenleving is verweesd. Zo constateerde Pim Fortuyn bijna twintig jaar geleden. En het is de vraag of we sindsdien meer geborgenheid gevonden hebben. Ik vrees het tegendeel. De kloven in de samenleving dijen uit. De politiek polariseert. Het maatschappelijk klimaat verkilt.

Sinds najaar 2017 zit de ChristenUnie in de regeringscoalitie. Ik ben dankbaar voor wat we op die plek bereiken. Soms zijn er op lastige thema’s grote doorbraken, soms zetten we met de voeten in de modder kleine stapjes. Maar in alles wat we doen, laat dat beeld van die verweesde samenleving mij niet los. Bij het toetreden tot de coalitie en alle drukke dagelijkse overleggen die daarbij horen, heb ik voor mezelf een opdracht geformuleerd: ik wil niet ophouden te zoeken naar hoop voor dit verweesde en verdeelde land.

In mijn nieuwe boek ‘De verloren zoon en het verhaal van Nederland’ zoek ik naar die hoop. In mijn zoektocht herlas ik het verhaal dat Jezus vertelt over een verloren zoon, of misschien beter gezegd: over twee verloren zonen. Ik ging daarin een portret van deze tijd zien. De jongste zoon relativeert zijn afkomst en trekt er als ambitieuze globetrotter op uit. Hij komt zichzelf hard tegen als hij bij tegenspoed toch een gemeenschap nodig blijkt te hebben. Maar ook de oudste zoon, die thuis is gebleven, is niet helemaal op z’n plek. De avonturen van zijn jongere broer voelen als een bedreiging, en bitterheid is zijn tweede natuur geworden.

In dit boek wil ik het verhaal van de verloren zonen in duiken. Bij alle zegeningen van ons land en onze tijd wil ik de morele crisis die er ook is onder ogen zien. Ik ge- loof dat we samen opnieuw moeten zoeken naar ons gemeenschappelijk huis waarin we ons vertrouwd kunnen voelen. De rol van de politiek is daarin belangrijk, maar ook beperkt. Het is van groot belang dat de overheid ons gemeenschappelijk huis beschermt, en daarin is zij de afgelopen tijd tekortgeschoten.

Maar thuiskomen, dat kunnen alleen wij: u en ik. Thuiskomen, dat heeft uiteindelijk ook een geestelijke, spirituele dimensie, zo is mijn diepe overtuiging. Maar thuiskomen hier en nu doen we ook bij elkaar. Alleen wij, verloren zonen en dochters van deze tijd, kunnen bouwen aan een samenleving met aandacht voor elkaar.

(Dit is het voorwoord van mijn nieuwe boek ‘De verloren zoon. En het verhaal van Nederland’, hier te bestellen bij Uitgeverij Balans: https://www.uitgeverijbalans.nl/boeken/de-verloren-zoon/. Mocht je het ergens in de komende tijd lezen, ik hoor graag wat je er van vond!)

Marokkaanse salafisten met IS-propaganda hebben vrij spel in Den Haag.

Veeg die Schilderswijk en Transvaal eindelijk eens schoon. Desnoods met het leger alle deuren langs. Pak al het tuig op en zet ze vast of zet ze ons land uit. #stopislam #minder https://t.co/FPpIlRaWe0

— Geert Wilders (@geertwilderspvv) July 18, 2019

Schriftelijke vragen van de leden Wilders en De Graaf (beiden PVV) aan de ministers van SZW en J&V:

1.)

Bent u bekend met de berichten ‘Invloed IS op Haags jeugdwerk’ en ‘De Marokkanen nemen in dit buurthuis de boel over’(*)?

2.)

Onderschrijft u de observaties in het artikel aangaande het proces van islamisering en de gevaren daarvan, en erkent u dat het beter was geweest wat beter naar de PVV te luisteren de afgelopen 15 jaar? Zo nee, waarom niet?

3.)

Bent u bereid om voor alle verantwoordelijken in dit debacle strafontslag te regelen, de welzijnsorganisatie Xtra op te heffen, buurthuis De Burcht te sluiten en alle subsidies die zogenaamd deradicalisering tot doel hebben te stoppen? Zo nee, waarom niet?

4.)

Bent u bereid de Schilderswijk en Transvaal (en daarna andere wijken in Nederland waar deze problemen spelen) desnoods met behulp van het leger uit te kammen op zoek naar jihadisten, jihadsympathisanten, ronselaars, wapens en IS(-lam)-propaganda? Zo nee, waarom niet?

5.)

Bent u bereid om jihadisten, jihadsympathisanten en ronselaars voor de jihad op te pakken, (preventief) op te sluiten, te denaturaliseren en daarna voorgoed het land uit te zetten? Zo nee, waarom niet?

6.)

Bent u bereid de moskeeën, islamitische organisaties en islamitische scholen waarde betrokkenen aan verbonden zijn per direct te sluiten? Zo nee, waarom niet?

7.)

Bent u tot slot bereid om te stoppen met alle diversiteitsbeleid, inclusiviteitsbeleid, acceptatiebeleid en andere softe politiek-correcte deug-onzin die uiteindelijk tot monoculturele islamitische wijken leidt te stoppen en de Nederlandse wet en harde handhaving daarvan weer te doen gelden in de betreffende wijken, desnoods met behulp van het leger? Zo nee, waarom niet?

(*)AD, voorpagina en pagina 11, donderdag 18 juli 2019

Bijvoorbeeld: schrijver, columnist, journalist, burgemeester, filmmaker, vredesactivist, fractievoorzitter, publicist, kunstenaar

Door Carla Dik-Faber op 9 mei 2019 12:01

Als christenen willen we goede rentmeesters zijn voor de schepping. Maar de vraag is vaak: ‘hoe dan?’ Hoe zetten we stappen in de goede richting? Hoe zijn we goede rentmeesters, ook als we het druk hebben, geen verstand hebben van wat nou echt goed is om te doen, weinig geld achter de hand hebben voor zonnepanelen of een hybride warmtepomp.

De afgelopen jaren organiseerden we met andere christelijke organisaties tot twee keer toe het event ‘GroenGelovig’. Met GroenGelovig wilden we christenen aanmoedigen om zorg voor de schepping hoog op de prioriteitenlijst te zetten. Want waar zorg voor elkaar al topprioriteit is, vinden we zorgen voor de schepping soms nog best wel moeilijk. We richtten ons op de ‘early adopters’, de duurzame voorlopers in christelijk Nederland.

Tegelijkertijd was er nóg een evenement, georganiseerd door Kerk in Actie en Tear: de Groene Kerkendag. Een dag die zich vooral richt op de kerken, de kerkelijke organisaties en de geloofsgemeenschappen, om te zorgen voor verankering van duurzaamheid in de christelijke structuur.

Anders doen

Maar dit jaar gaan we het anders doen. Dit jaar bundelen we de krachten en gaan we op 5 oktober met zoveel mogelijk christenen en christelijke organisaties op zoek naar het antwoord op die ene ‘hoe dan?’-vraag. Dan is het tijd voor een nieuw event waarin GroenGelovig en de Groene Kerkendag elkaar vinden: Groen Geloven.

Groen Geloven richt zich óók op de duurzame koplopers. En óók op de kerkgemeenschappen. Maar Groen Geloven wil een veel breder publiek aanspreken: álle christenen die willen weten wat ze kunnen doen om een kleine of grote stap te zetten in verduurzaming van de eigen levensstijl of leefomgeving. Of eigenlijk gewoon: álle christenen.

Samen zoeken we naar de weg naar de uitgang in het ingewikkelde doolhof dat verduurzamen soms lijkt. We zoeken naar nieuw perspectief om iets te doen voor Gods schepping. In de Bijbel lezen we dat in Hem, Christus, alles is geschapen, alles in de hemel en op de aarde (1 Kol. 16). Wat is het gaaf dat wij daarvoor mogen zorgdragen, elke dag weer. Bij alle keuzes, groot of klein, die we in ons dagelijks leven maken.

De ChristenUnie, Kerk in Actie en Tear doen mee. Maar ook de Evangelische Omroep, de Laudato Si werkgroep Nederland, CCA en vakbond CGMV. En Groene organisaties als A Rocha en Micha Nederland.

Nu is de vraag: doe jíj ook mee? Groen Geloven, 5 oktober, het Dominicanenklooster in Zwolle. Tickets zijn vanaf vandaag verkrijgbaar via groengelovig.nl/groengeloven.

Door Gert-Jan Segers op 2 april 2019 08:24

Ik weet het. De mensen die je het meeste kunnen teleurstellen, zijn de mensen van wie je de hoogste verwachtingen had. Daarom komt een ruzie in je kerk vaak harder aan dan een botsing op je werk.

Vorige week zat ik nog tegenover een man die met tranen in zijn ogen vertelde over een conflict met een voorganger dat hij jaren geleden had gehad en dat nog niet is bijgelegd. Het was een tere wond. Er zijn ook weinig conflicten pijnlijker, verwarrender en onverzoenlijker dan de conflicten waarbij je allebei God erbij haalt.

Bij conflicten heb ik sowieso de neiging een blokje om te gaan, maar bij kerkelijke conflicten krijg ik trek in een ruimtereis. Het zal ermee te maken hebben dat mijn vader als voorganger zelf het meest geleden heeft aan de soms moeizame contacten met sommige kerkelijke superieuren en dat ik zijn vroege sterven daar niet los van kan zien. Ik ken de pijn.

En toch. Zelden heb ik een zondagse kerkdienst overgeslagen. Het is een patroon in mijn leven waarvan ik blij ben dat het zo diep is ingesleten. Het brengt me steeds weer op de wekelijkse bijeenkomsten met mensen die ik niet heb uitgezocht, die niet per se mijn vrienden zijn, die soms karakters hebben waarvan ik niet wist dat ze bestonden, maar met wie ik mijn diepste hoop en mijn grootste liefde deel.

Het is dat wonderlijke en wereldwijde concept dat al 2000 jaar meegaat. Het schept een verbondenheid – tussen jong en oud, tussen rijk en arm, tussen blank en gekleurd, tussen hoog- en laagopgeleid – die in een tijd van identiteitspolitiek en toenemende culturele apartheid menselijkerwijs niet mogelijk lijkt.

In Egypte zei een Japanse vriendin tegen ons: ‘Ik ben jaloers op jullie, want waar in de wereld jullie ook zijn, er is altijd een kerk waar je naartoe kunt gaan.’ Gek dat een niet-christen je daarvoor de ogen moet openen. Want ik realiseerde het me toen pas goed. Net gearriveerd in een cultuur die me bevreemdde en met een taal die ik nog niet kende, voelde ik me verloren. Totdat ik in de kerk zat. Daar hing het kruis, dat ik zo goed kende en werd brood gebroken, wijn geschonken en was ik opeens weer kind aan huis.

Waar ter wereld ik ook kom, ik ga altijd op zoek naar een lokale kerk en altijd beland ik tussen mensen met wie ik – bij alle culturele, etnische, linguïstische verschillen die je maar kunt bedenken – het meest dierbare deel. Leve de kerk!

Pas bedacht ik ook hoeveel we in de kerk eigenlijk aan elkaar vertellen. In onze kerkelijke gemeente hebben mensen de gelegenheid om gebed te vragen voor wat hen bezighoudt. De openheid waarmee – soms met tranen in de ogen – over huwelijksverdriet en -vreugde wordt gesproken, over hoop en wanhoop bij ziekte, over tekortkomingen en meevallers, het raakt me iedere keer.

Juist omdat ik weet hoe schaars die momenten buiten zijn. Ik herinner me talloze persoonlijke gesprekken die ik heb gevoerd op de talloze kringen waarbij ik ben aangeschoven. Ik ken – behalve mijn gezin en familie – geen plek waar zo veel lief en leed gedeeld wordt en zeg ook daarom: leve de kerk!

Er zijn ook weinig verbanden die zo veel mensen zozeer kunnen aanmoedigen om belangeloos het goede te doen. Wekelijks wordt er geld ingezameld onder de mensen die overhebben en wekelijks wordt er uitgedeeld onder de mensen die tekortkomen.

Er is een constante stroom van mensen die vanuit de kerk naar buiten gaan om te helpen bij de voedselbank in de buurt, om de samenleving te dienen in de politiek, vrijwilliger te worden bij een weeshuis in Calcutta. Onder hen zijn er talloze mensen die hun hele leven geven aan naastenliefde en – anders dan Moeder Teresa of Dietrich Bonhoeffer – naamloos sterven.

Maar het allermooiste en het allerbeste wat de kerk doet, is het doorfluisteren van het verhaal van die ene Man. Hij deed niets anders dan goed, stelde nooit iemand teleur, bleek altijd te vertrouwen, keek altijd om naar die ene waar niemand naar omkeek. Hij spreidde zijn armen aan het kruis, zodat we – waar ter wereld we ook aanschuiven en hoe we er ook aan toe zijn – altijd zullen zien hoeveel Hij van ons houdt.

Wat voor kleine krabbelaars die kerkmensen soms ook zijn, de kerk is de drager van het evangelie. Het verhaal van de Man van wie we het moeten hebben. En alleen daarom al: leve de kerk!

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad​)