Poliflw

Elke twee weken schrijft een lid van de fractie een blog. Deze keer is het de beurt aan fractievoorzitter Eric Smaling. Klik hier voor zijn blog 'CAMPAGNE'

Elke twee weken schrijft een lid van de fractie een blog. Deze keer is het de beurt aan Wim Hoogervorst. Klik hier voor zijn blog: "Leve de Texelhopper!"

Ik mag mij graag ietwat schertsend als columnist voor de SP Alkmaar “Salonsocialist” noemen, maar de grootste salonsocialist die Nederland ooit gekend heeft was ongetwijfeld de man die naast Willem Frederik Hermans en Gerard Reve tot één van de drie grootste Nederlandse schrijvers van de vorige eeuw wordt gerekend: Harry Mulisch. Harry Mulisch, de schrijver met het zelf aangemeten imago van de pedante intellectuele dandy, die in zijn olijfgroene Triumph cabriolet van en naar zijn woning op de grachtengordel in Amsterdam raasde. Openlijk beleed hij in de jaren zestig zijn liefde voor het communistische bewind van Fidel Castro op Cuba. 

Mulisch bezocht Cuba eind jaren zestig tweemaal en schreef daar twee uiterst lovende boeken over: ‘Het woord bij de daad’ (1968) en ‘Over de affaire Padilla’ (1971).

We schrijven 1968: het werd duidelijk dat de tot dan toe oppermachtige Verenigde Staten in hun rol als beschermers van vrijheid en democratie de Vietnamoorlog zouden gaan verliezen; een oorlog die steeds meer het karakter had gekregen van een nietsontziende genocide op de Vietnamese bevolking en vooral onder jongeren en studenten in het Westen enorm impopulair was. Het is daarom niet zo vreemd dat juist die jongeren als tegenreactie op het Amerikaanse optreden in Vietnam hun ideologische heil gingen zoeken bij het linkse gedachtegoed van Cuba en in sommige gevallen zelfs bij dat van het communistische China of de Sovjet-Unie.

Mulisch in: ‘Het woord bij de daad’: ‘Cuba heeft mijn leven gebeterd, van Fidel Castro heb ik geleerd wat tegen het slechte in de mens gedaan kan worden.’

Mulisch’ Cuba-boek, inclusief ‘Over de affaire Padilla’ (1971), dat als een nawoord bij ‘Het woord bij de daad’ gezien kan worden, heb ik met verbazing gelezen. Het is een essay waaruit een betrokkenheid spreekt die tegenwoordig zeldzaam is. Wie durft er nu nog over “solidariteit” te schrijven zonder de hoon van neo-liberalen over zich af te roepen? We leven in een tijd waarin “solidariteit” nog slechts lijkt te betekenen dat iedereen zich aan de anderhalve meter afstand maatregel moet houden. Welke Nederlandse schrijver zou in onze tijd een bewonderend boek durven schrijven over links elan en daadkracht in Venezuela (Hugo Chávez), Ecuador (Rafael Correa), Bolivia (Evo Morales) of Paraguay (Fernando Lugo)? Links leeft in Latijns-Amerika, ook dankzij Fidel Castro. 

In ‘Het woord bij de daad’ schaart Mulisch zich zonder enige reserve achter Fidel Castro, die hij niet zag als een dictator maar als de spreekbuis van een onstuimige volksbeweging. De boeren kregen grond, de kinderen gratis onderwijs en de zieken gratis zorg. Tegelijkertijd vocht Cuba voor zijn bestaansrecht tegen de invasie- en infiltratiepogingen van de CIA en tegen de uithongeringspolitiek van de VS. Cuba was in oorlog met het land dat nog steeds meent overal in de wereld als politieagent te mogen en moeten optreden.

Tot op de dag van vandaag wordt het Mulisch nagedragen dat hij zich onvoorwaardelijk achter het Cuba van Castro schaarde en daarmee in feite een dictatuur steunde, die absoluut geen rechtsstaat genoemd kon worden. 

Wat mij betreft is die kritiek volkomen terecht, vooral gezien het feit dat Mulisch als schrijver in het Cuba van Castro hetzelfde lot had kunnen treffen als bijvoorbeeld de Cubaanse dichter Heberto Padilla. Padilla werd pas na een gevangenschap van ruim een maand vrijgelaten nadat hij onder dwang publiekelijk schuld had moeten bekennen voor zijn surrealistische poëzie, die door de Cubaanse overheid als contrarevolutionair werd beschouwd. Daarbij moest hij niet alleen collega schrijvers, maar zelfs zijn eigen vrouw, die ook poëzie schreef, aan de schandpaal nagelen.

Een revolutie die zijn eigen kinderen verslindt mag nooit geprezen worden. 

Iedereen klapte tijdens de coronacrisis voor de harde werkers in de cruciale beroepen, maar ondertussen verdienen velen van hen, zoals schoonmakers en vakkenvullers, nog steeds het minimumloon. Door het hele land werd er daarom vrijdag actie gevoerd voor een hoger minimumloon.

De acties vonden plaats bij Albert Heijn’s, want moederbedrijf Ahold is volgens SP’er Michel Eggermont hét voorbeeld van waar het misgaat: ‘Ahold maakte tijdens de crisis 48% meer winst. Vakkenvullers en kassamedewerkers krijgen minimumloon, maar 645 miljoen euro gaat naar de aandeelhouders. Zij en niet de aandeelhouders liepen gevaar. Dat zien we steeds weer: de aandeelhouders profiteren, terwijl werknemers verliezen. Het is hoog tijd dat het minimumloon omhoog gaat.’

Eggermont is ook actief bij Voor14, het initiatief van vakbond FNV voor een minimumuurloon van 14 euro. Donderdag is er, na actie van Voor14, in de Utrechtse gemeenteraad een voorstel voor een hoger minimumloon aangenomen. ‘Een mooie eerste stap, maar daarmee zijn we er nog niet. Het komende jaar blijven we actie voeren voor een minimumloon van 14 euro. De winsten van deze bedrijven moeten van de zakkenvullers naar de vakkenvullers!’

Lees hier een interview met Michel Eggermont over Voor14

Vanavond vanag 19.30 uur is het online actie-overleg voor de Indische Buurt. Klik hier om mee te doen.

Elke twee weken schrijft de SP-fractie een blog op deze pagina. Deze keer blogt Wim Hoogervorst met "Meester, ik kan niet inloggen!"... Klik hier voor zijn blog

De hoeveelheid drukwerk dat in de brievenbussen van de Woerdense huishoudens valt kan flink verminderd worden. Jaarlijks valt er in een gemiddeld huishouden bijna 70 kilo aan ongevraagd drukwerk in de brievenbus, waaronder 34 kilo papieren reclamefolders. De ja-ja sticker is een mogelijkheid daartoe. Progressief Woerden en SP Woerden leggen dit alternatief middels een motie voor aan de gemeenteraad.

Foto: SP

AlternatievenNaast het alternatief van het online-adverteren zou de hoeveelheid drukwerk ook meer gericht kunnen worden verspreidt via kiesjefolders.nl. Inwoners kunnen zich er gratis inschrijven en aangeven welke folders men wil ontvangen. Het bedrijf stuurt dan uitsluitend die folders geadresseerd aan hen op. Dit zou gemiddeld gaan om zo’n 8 folders per huishouden. Dat komt neer op ongeveer 3x minder drukwerk dan nu (Bron: Volkskrant, 2-1-20) 

Werknemers van het Etos distributiecentrum in Beverwijk staken voor een hoger loon en betere arbeidsvoorwaarden. De bazen zijn niet blij met deze staking en zij zetten de boel onder druk. Maar de Etosstakers laten zich niet kennen. Vanmorgen dumpten zij kruimels op de stoep van het hoofdkantoor Ahold Delhaize (eigenaar Etos) in Zaandam en zetten hun actie kracht bij door hun protest. SP Zaanstreek is solidair. Bekijk de fotoreportage van Jan van Keulen.

Foto: © Jan van Keulen

Foto: © Jan van Keulen

Foto: © Jan van Keulen

Foto: © Jan van Keulen

Foto: © Jan van Keulen

Foto: © Jan van Keulen

In december 2019 heeft de gemeente Noordoostpolder het nieuw Sociaal Economisch Beleid aangenomen. Een beleidsnota waarbij de vakbonden niet betrokken zijn geweest. Voor de SP een gemiste kans.

De betrokkenheid van veel verschillende sectoren uit de Noordoostpolder bij het ontwikkelen van het nieuwe sociaal economisch beleid is groot geweest. Mooi om te zien hoeveel ondernemers zich willen inzetten om hun bedrijf open te stellen voor verschillende aspecten als duurzaamheid, inclusieve arbeidsmarkt, onderwijs  enz enz.Helaas heeft het college niet de vakbonden heeft meegenomen in het te ontwikkelen beleid. Het is niet voor niets een SOCIAAL economisch beleid. Anders had het wel een Economisch beleidsplan geheten. 

Dat het college dit niet heeft gedaan, is niet bewust. Maar komt doordat de gemeenteraad vooraf geen kaders aan het college heeft mee kunnen geven welke partners er bij betrokken moesten worden, en in welke richting er gewerkt moest worden. 

De raad kwam pas aan bod, toen alles al in kannen en kruiken was. Dan moet je als raadslid van goede huize komen om al die ingezette energie van ondernemers onderuit te halen, omdat het college wat vergeten is. We hopen dat de raad beter zijn rol krijgt en vooraf de kaders voor dit soort te ontwikkelen beleid kan meegeven.

Elke twee weken schrijft de fractie een blog op deze pagina. Telkens een ander fractielid. Deze keer is het de beurt aan Eric Smaling met "Overleeft de reus in de duinen?"... Klik hier voor zijn blog