Poliflw

NEDERIGHEID Dat leert ons de coronacrisis. We zijn met elkaar stilgezet. Een minuscuul virus is in staat om onze manier van samenleven volledig te ontregelen. Wat we gewend waren kan opeens niet meer of moeten we veranderen. Plannen die we hadden gaan niet door of moeten aangepast worden. We weten ook niet eens hoe lang het virus ons in de greep zal houden. Stapje voor stapje zal dat hopelijk minder worden. De situatie die ontstaan is in onze samenleving past ook niet goed in ons denken. Voor de uitbraak van de coronacrisis leek de toekomst behoorlijk positief, met name in economisch opzicht. Dat sterkt ons vanuit het vooruitgangsgeloof dat het leven behoorlijk maakbaar is in onze samenleving. Daar kwam een forse streep doorheen door de uitbraak van het coronavirus. Deze geeft spanning, het gevoel van kwetsbaarheid frustreert. We worden boos, verdrietig of angstig. Ik denk dan ook dat het coronavirus ons laat zien hoe kwetsbaar we zijn als mensen en dat de uitbraak ons een lesje leert in nederigheid. Het virus laat zien dat onze beheersingszucht en regeldrift ons aardse bestaan geen zekerheid geeft. Nee, ons aardse bestaan is fundamenteel onzeker. We kunnen verschillende lessen leren nu we stil zijn gezet door de crisis. Bijvoorbeeld dat door de crisis de natuur verbetert. Het leert ons om anders om te gaan met de natuur. Dat is geen blind volgen van het groene geloof zoals wel beweerd wordt. Nee, dat is op een verantwoorde manier omgaan met de schepping zoals we deze in bruikleen van de Schepper hebben gekregen. Rentmeesterschap noemen we dat. De coronacrisis moet ons allemaal wakker schudden uit onze droom van comfortabele schijnzekerheden. Dat is fundamenteel onzeker maar wel met toekomst en hoop op onze Schepper. Wim de Ruiter, CDA fractievoorzitter

NEDERIGHEID Dat leert ons de coronacrisis. We zijn met elkaar stilgezet. Een minuscuul virus is in staat om onze manier van samenleven volledig te ontregelen. Wat we gewend waren kan opeens niet meer of moeten we veranderen. Plannen die we hadden gaan niet door of moeten aangepast worden. We weten ook niet eens hoe lang het virus ons in de greep zal houden. Stapje voor stapje zal dat hopelijk minder worden. De situatie die ontstaan is in onze samenleving past ook niet goed in ons denken. Voor de uitbraak van de coronacrisis leek de toekomst behoorlijk positief, met name in economisch opzicht. Dat sterkt ons vanuit het vooruitgangsgeloof dat het leven behoorlijk maakbaar is in onze samenleving. Daar kwam een forse streep doorheen door de uitbraak van het coronavirus. Deze geeft spanning, het gevoel van kwetsbaarheid frustreert. We worden boos, verdrietig of angstig. Ik denk dan ook dat het coronavirus ons laat zien hoe kwetsbaar we zijn als mensen en dat de uitbraak ons een lesje leert in nederigheid. Het virus laat zien dat onze beheersingszucht en regeldrift ons aardse bestaan geen zekerheid geeft. Nee, ons aardse bestaan is fundamenteel onzeker. We kunnen verschillende lessen leren nu we stil zijn gezet door de crisis. Bijvoorbeeld dat door de crisis de natuur verbetert. Het leert ons om anders om te gaan met de natuur. Dat is geen blind volgen van het groene geloof zoals wel beweerd wordt. Nee, dat is op een verantwoorde manier omgaan met de schepping zoals we deze in bruikleen van de Schepper hebben gekregen. Rentmeesterschap noemen we dat. De coronacrisis moet ons allemaal wakker schudden uit onze droom van comfortabele schijnzekerheden. Dat is fundamenteel onzeker maar wel met toekomst en hoop op onze Schepper. Wim de Ruiter, CDA fractievoorzitter

Het coronavirus houdt ons allemaal bezig. Het kabinet heeft de afgelopen tijd nieuwe maatregelen aangekondigd om verdere verspreiding van het coronavirus te voorkomen. Het is belangrijk dat heel Nederland de nieuwe maatregelen opvolgt. Het is een heftige periode die we nu doormaken en waarin we naar elkaar moeten omzien.We zien vanuit de samenleving hele mooie initiatieven ontstaan.Grote bewondering voor iedereen die werkzaam is in de zorg en de hulpverlening ten behoeve van mensen die ziek zijn. Dat geldt ook voor de deskundigen die bezig zijn dit virus te analyseren en doorgronden. Het is van groot belang dat we hun adviezen blijven volgen!

Op 28 november 2019 hebben wij een avond over de stikstofproblematiek georganiseerd in Donkerbroek. Er waren ca 45 belangstellenden. Sprekers waren onafhankelijk adviseur Henk Westerhof, veehouder Gerben Smeenk en eigenaar van De Jong Bouwgroep, Barry Veenstra. De heer Westerhof schetste eerst de feiten. Van de 160 aangewezen Natura 2000-gebieden zijn er 118 stikstofgevoelig, waaronder het Fochtelooerveen. Per gebied is een beheersplan vastgesteld. Het meten van stikstofuitstoot is niet eenvoudig. Het verschilt per gebied en bovendien kan stikstof 'verwaaien'. Stikstofdepositie bestaat uit ammoniak (NH3) en stikstofmonoxide en stikstofdioxide (samen ook wel NOx). Broeikasgassen zijn koolstofdioxide (CO2), Methaan (CH4) en lachgas (N20) en dan speelt in het kader van de luchtverontreiniging ook nog de fijnstofdiscussie. Op 26 november jl is het kabinet gekomen met een set maatregelen voor de korte termijn: regels voor veevoeding, 100 km op snelwegen, een vereenvoudigde procedure voor vergunningverlening bij herstelmaatregelen, een depositoregistratiesysteem en een mogelijke drempelwaarde op nationaal niveau. Over de drempelwaarde zegt de Raad van State echter dat er eerst voldoende ecologisch onderbouwde maatregelen per Natura 2000-gebied (!) moeten worden uitgewerkt. De oplossing ligt in een regionale aanpak (gebiedsgerichte benadering), waarbij gestreefd moet worden naar: - vermindering stikstofdruk- verhandelbaarheid (emissierechten) binnen en buiten de sectoren- toekomstige drempelwaarde (?)- ontwikkelingsruimte Gerben Smeenk gaf aan vooral verrast te zijn geweest door de voorgestelde maatregelen van de provincie om de latente ruimte van boeren weer in te nemen. Deze maatregel was al weer snel ingetrokken. Barry Veenstra zei vooral last te hebben van de Pfas (deze is toevallig vandaag verruimd zodat de grondverzetbedrijven weer verder kunnen) en de vele andere regels van de overheid. Hierna was er ruimte voor discussie, waar volop gebruik van gemaakt is. Voorzitter Cees Pieter van Burgsteden concludeerde aan het eind van de avond dat het een complexe materie is, dat de oplossingen moeten komen uit Den Haag en dat het zoeken blijft naar de balans. Hij bedankte de sprekers met een attentie. Als CDA kunnen we terugkijken op een geslaagde avond.

Het Phoenixpad is een beeldende poëzieroute van 1642 stappen en te vinden in het Purmerbos. Onlangs is de toegangspoort van het pad helemaal gerestaureerd. Als wethouder ga ik langs om kennis te maken met de kunstenares Mirjam Bakker en de eerste vrijwilligers die Staasbosbeheer helpen het pad te onderhouden. Als je de poëzieroute loopt komt je verschillende gedichten tegen, geschreven door middelbare scholieren. Veel gedichten hebben een kijkvenster: boven het gedicht zit een venster waardoor je een stukje Purmerbos of de wolkenlucht kan zien. Hierdoor ontstaat er een levende foto bij het gedicht. Het is een heerlijke route over kleine onverharde paden. In Purmerend staan meerdere kunstobjecten in de openbare ruimte. Kunstobjecten in de buitenruimte kunnen inwoners verrassen, inspireren, tot nadenken aanzetten of zorgen voor plezier. Daarmee draagt het bij aan het toegankelijk maken van kunst voor alle inwoners en een prettige leefomgeving. Dit geldt ook voor de Phoenixroute: de verschillende kunstobjecten kunnen wandelaars in het bos verrassen en tegelijk kunnen de gedichten de lezer inspireren en toe nadenken aanzetten. Het verrijkt een bezoek aan het bos. Het is mooi dat de poort in ere is hersteld. Tegelijkertijd is het ook mooi dat er extra vrijwilligers worden geworven om het groen te beheren, waardoor de kunstobjecten goed zichtbaar blijven. Vind je het leuk om als vrijwilliger te helpen in het Purmerbos, kijk dan op de website van Staatsbosbeheer: https://www.staatsbosbeheer.nl/over-staatsbosbeheer/vacatures

Dat praten over koetjes en kalfjes de betekenis had dat het over onbelangrijke onderwerpen ging, ligt ver achter ons. Inmiddels wordt beweerd dat een groot deel van de stikstof en klimaatproblemen veroorzaakt wordt door de veehouderij in ons land. Dit was de reden om als CDA-fractie langs te gaan bij Veehouderij Vissers te Tholen. Ontvangen door Antoon Vissers en rondgeleid door het bedrijf, zagen we een mooi en modern bedrijf met ruim 200 koeien, ondergebracht in een royale stal, in combinatie met ruim 100 hectare aan landbouwgrond voor de teelt van gras en andere vormen van veevoer. Het melken en voeren is vergaand geautomatiseerd, de werkzaamheden die dan overblijven dwingen echter nog zeker respect en bewondering af, deze veehouder is dag en nacht betrokken bij zijn dieren. In het gesprek kwam helder tot uiting dat de regeldruk in deze sector enorm is, dit betreft zowel het doen en laten van de dieren, alsmede het voer, de melk, de mest, weidegang en ga zo maar door. Ook bijvoorbeeld het ganzenprobleem (vraat van gras) waar in het ene gebied alle mogelijk middelen moeten worden ingezet om ganzen te verjagen, om in aanmerking te komen voor compensatie bij vraat-schade, bevindt veehouderij Vissers zich in een gedooggebied waar juist geen ganzen verjaagd mogen worden om gecompenseerd te worden. In combinatie met de vergaande regeldruk bestaat een grote mate van onzekerheid omdat bij nieuwe inzichten of veranderende omstandigheden ook weer nieuwe regels ontstaan. De bestaanszekerheid van de onderneming is daarbij zelfs regelmatig aan de orde, zoals nu bij de stikstofcrisis. Dat er grenzen zijn aan de groei voor diverse sectoren in een land zo dichtbevolkt als Nederland is voor iedereen helder, dat het zich echter uit in crisissituaties en noodmaatregelen is bizar. Dat maatschappelijke organisaties de overheid via de rechter dwingen om acuut maatregelen te nemen, zou de overheid zich moeten aantrekken door de inbreng en belangen van sectoren en maatschappelijke organisaties tijdig met elkaar te verbinden. Vanuit het gesprek kwam naar voren dat de overheid zich moet opstellen als betrouwbare partner, daar waar knelpunten ontstaan moet voldoende ruimte en tijd zijn voor overleg en realisatie van oplossingen, waarbij ook hervormingen in de sector mogelijk zijn.

Alweer 1,5 jaar geleden kwam ik, door voorkeursstemmen, in de gemeenteraad van Bladel als raadslid voor het CDA. Voor mij een hele nieuwe wereld, zeker wennen in het begin, inlezen in alle dossiers en ik voelde me zeer verantwoordelijk voor het reilen en zeilen binnen onze gemeente Bladel! Gelukkig werd ik gesteund door onze CDA-fractie en andere raadsleden die input maar ook feedback gaven. Dan kom je voor het eerst aan het woord tijdens een commissievergadering en de gemeenteraadsvergadering! Spannend, hoe zouden anderen reageren en wat ga je daar dan weer op zeggen of juist niets? Debatteren en puur over het te besluiten voorstel praten is nog wel eens lastig. Door ervaring wordt het steeds mooier en wil ik ook meer dossiers naar me toe trekken. De besluiten die er genomen worden moeten goed afgewogen zijn, ze hebben impact voor onze gemeente Bladel. Bijzonder dat je mee mag beslissen en om dit goed te doen is het belangrijk om een grote achterban te hebben, daar te luisteren en zo tot meningsvorming te komen. Daarom is uw stem of mening ook belangrijk. Heb je ideeën of wil je dat jouw mening meer gehoor krijgt, kom dan eens luisteren naar een fractievergadering, commissievergadering of zelfs de raadsvergadering. Thema’s die actueel zijn: MFA Hapert, centrumvisie Bladel, met daarbij een mogelijke kans om Den Herd naar de Markt te verplaatsen, CPO Netersel, wat kunnen we hiervan leren? CPO Casteren loopt, Bouwschuur Casteren wordt hard gewerkt achter de schermen. Bouwen in Hoogeloon, waar gaan we verder als plan De Akkerstraat van start is? De Egyptische Poort en Groene Long. De N284 de provinciale weg, waar hapert het? Energieneutraal worden voor Gemeente Bladel. Op welke manier? Het buitengebied, hoe houden we de balans tussen veehouderij, natuur, bedrijvigheid, toerisme, infrastructuur en wat gaan we doen met leegstaande panden/stallen? Bovenstaande thema’s raken mijn dossiers het meeste. De andere onderwerpen zoals Kempenplus, bereikbaarheid kleine kernen met openbaar vervoer en bereikbaarheid Tilburg, jeugdzorg, sport en spel en de begroting zijn daarom niet minder belangrijk. Met al deze mooie projecten is het ook belangrijk om er voor te zorgen dat de lasten voor de inwoners laag blijven en zeker te waarborgen dat we als zelfstandige gemeente Bladel samen met u een mooie toekomst voor ons hebben. Tot slot: laat je horen en/of zien, je bent van harte welkom bij CDA Bladel, want wij zijn er voor alle kernen van de Gemeente Bladel. Voor het dorp dat we door willen geven. Voor jong en oud, daar ben ik trots op. Marco Schoenmakers CDA Bladel m.schoenmakers@bladel.nl volg ons op Facebook en/of website

Twee jaar geleden schreven we een stuk over de fosfaatrechten. Alle melkveehouders moesten van staatssecretaris van Dam hun veestapel terugbrengen naar het aantal wat ze op 1 juli 2015 op hun bedrijf hadden. Ook al hadden sommigen intussen fors geïnvesteerd in nieuwe stallen, waarin dierenwelzijn en duurzaamheid voorop staan. Vergunningen werden aangevraagd en gegeven, banken stonden garant voor de financiering. En toch kende de staatssecretaris geen pardon. Wat een verdriet en zorgen dit veroorzaakt heeft onder de boeren bleef lang buiten beeld. Boeren werden niet gehoord, wel zagen we beelden van koeien die naar de slacht gingen. Maar het echte leed bleef achter de voordeur. De boerengezinnen bleven ondanks alles hun vee verzorgen en dankzij hen kunnen wij uit een breed assortiment voedsel kiezen. Als je voor producten van Nederlandse bodem kiest, weet je dat je veilig eten hebt. Er wordt door bepaalde organisaties steevast kritiek geleverd en beweerd dat ons voedsel vol zit met gif, hormonen en antibiotica. Middelen die al lang verboden zijn. Nederland heeft de strengste eisen en regels en toch blijven sommigen dat roepen. Je mag best tegen het eten van vlees zijn, maar ga geen onwaarheden verkondigen. Of beweren dat een megastal slecht is voor de koeien. Dat is onjuist. Misschien vind je ze niet mooi of te groot. Maar geldt dat dan ook voor buitenplaatsen, met omheining en toegangspoort met intercom in het buitengebied of flatgebouwen? Mensen die er wonen, vinden het prima en hebben het goed naar de zin net als de koeien in de megastal. Ondertussen gaat de boer weer aan het werk. De dieren wachten. Dan komt daar opeens de stikstofproblematiek. En weer heeft de agrarische sector het gedaan. Maar deze keer haalt de boer niet z’n schouders op. Hij komt in verzet. En terecht. De landbouwsector is de enige sector die de uitstoot van stikstof heeft weten te terug te brengen door innovatie of investeren. “De helft van de veestapel moet weg”, is de druppel. Nu laten de boeren van zich horen. En eindelijk kunnen ze hun verhaal doen in Hilversum, laat Nederland merken dat ze achter de boeren staan. En dat hebben ze nodig. We hopen dat dit de komende tijd zo blijft, want de boeren gaan weer de straat op. Eerst naar de provincie om de beleidsregels voor stikstof van tafel te krijgen. De provincies hanteren in een eerder deze week vastgestelde beleidsregel een strengere norm dan minister Carola Schouten in de brief aan de Tweede Kamer heeft verwoord. De minister rekent met de vergunde stalcapaciteit. De provincies gaan uit van het aantal dieren dat in de stal werd gehouden op 8 oktober 2019. Dit houdt dat als er door omstandigheden minder dieren op stal stonden, dan er volgens de vergunning hadden mogen staan, de provincie deze niet gevulde plekken afpakt. De provincies gaan uit van het werkelijke aantal dieren, om te zorgen dat bij afroming een zo groot mogelijk effect wordt gerealiseerd in de vermindering van stikstofdepositie. En zo doen de provincies er dus nog een schepje bovenop. Dat dwingt de boeren tot weer tot actie. Waarom wordt er bij de landbouw alleen gekeken naar de uitstoot van stikstof en niet wat al die hectare gewassen aan stikstof opnemen? Waarom worden er berekeningen gebruikt en geen objectieve metingen? Alles wat Nederland minder moet gaan produceren, zal elders opgepakt worden. In landen waar de regels minder streng zijn, dierenwelzijn ondergeschikt is en de productie per koe of hectare veel lager is. Dan hebben we het nog niet eens over de gevolgen voor Nederlandse werkgelegenheid. De agrarische sector in Nederland is al tijden volop in beweging, op weg naar een kringlooplandbouw. Dit is een vorm van duurzame landbouw waarbij de kringloop van stoffen gesloten is. Dit houdt in dat alle stoffen die door de landbouw uit een gebied verdwijnen ook weer teruggebracht worden in het gebied. Dat is een vorm die toekomstbestendig is voor de Nederlandse landbouw. Soms wil de boer sneller, maar staat regelgeving in de weg. Zou daar de aandacht bij de politici niet naar uit moeten gaan? En zouden de supermarkten bereid zijn om duidelijk te maken waar hun koopwaar vandaan komt zodat wij kunnen kiezen voor het Nederlandse product? Dat moet toch mogelijk zijn? Het eerlijke verhaal en een eerlijke boterham, dat verdient de Nederlandse boer! Coby Wiltink-Roeterdink, Fractievoorzitter CDA Lochem.

Ieder jaar organiseert CDA-Epe een startbijeenkomst voor leden en belangstellenden. Deze keer had de commissie een interessant programma samengesteld dat in het teken stond van het “Boerenhart de IJsselvallei”. Het Boerenhart bestaat uit lokale leveranciers van verse, gezonde en eerlijke streekproducten uit de IJsselvallei en van de Veluwe.Op vrijdag 27 september om 16.00 verzamelden zo’n 30 geïnteresseerden zich bij Villa Bakhuis aan de IJsseldijk in Veessen. Verschillende sprekers vertelden over het Boerenhart en aanwezigen konden vragen stellen. Vooralsnog richt het Boerenhart zich alleen op het leveren aan restaurants, zorginstellingen en bedrijven. Wél is het voor consumenten mogelijk om rechtstreeks bij de boeren en andere deelnemers de producten af te nemen. Ook bij de buurtwinkels van stichting Passerel in Epe en Oene liggen producten van het Boerenhart in de schappen. Meer informatie over het Boerenhart en de deelnemers vindt u op deze site: https://www.ijsselvallei.boerenhart.nl/ Na het luisteren naar de sprekers die vol passie vertelden over hun producten en hun bedrijven was het tijd om onder het genot van een heerlijke vruchtensap, wijn of bier te proeven van de vele lekkernijen van het Boerenhart. Ook was het mogelijk om in de stal van Natuurboerderij Villa Bakhuis te kijken waarbij boer Hassink uitleg gaf over zijn gesloten bedrijfsvoering. Alle dieren worden op de boerderij geboren en verlaten de boerderij pas wanneer zij naar de lokale slager (Ter Weele in Oene) worden vervoerd. Vroeger had iedereen wel ergens een link met de agrarische sector. Dat is nu veel minder. Hoe mooi is het dan dat boeren zoals Hassink het mogelijk maken om in de stallen te kunnen kijken! Al met al kunnen we terugkijken op een informatieve, gezellige en waardevolle bijeenkomst!

Afgelopen zomer werd Nederland opgeschrikt door een aantal stalbranden. Zulke berichten raken mij iedere keer weer, omdat ik van veehouders weet hoeveel leed daarmee gepaard gaat. Naast alle dieren die hulpeloos de dood vinden, zien boerengezinnen in korte tijd hun levenswerk in vlammen opgaan. Dat hakt erin. Allereerst vanwege het verlies van hun dieren, nadat eerst is geprobeerd te redden wat er te redden valt. Maar ook de financiële schade, die al snel in de honderdduizenden euro’s loopt, en de grote maatschappelijke ophef laat boeren natuurlijk niet onberoerd. Het geeft eens te meer aan hoe groot de verantwoordelijkheid is die boeren hebben om zorgvuldig met hun dieren om te gaan. Dat is hun kerntaak. Maar ook dat zij een overheid nodig hebben die zorgt dat zij kúnnen investeren in oplossingen.Elke stalbrand is er één te veel, daar is iedereen het wel over eens. Niet voor niets probeert de sector zelf al jarenlang het aantal branden terug te dringen. Die verantwoordelijkheid nemen zij. Tegelijkertijd moeten we realistisch zijn. Honderd procent zekerheid heb je helaas nooit. Hoeveel stalbranden er ook worden voorkomen: op het moment dat het misgaat, is het direct groot nieuws. Belangrijk is dan vooral dat de overheid niet de fout maakt om meteen extra regelgeving te verzinnen. Er zijn al ontzettend veel regels, en het gaat erom de regelgeving die we hebben beter te handhaven. Vanzelfsprekend moet eerst naar de oorzaken gekeken worden. En de kern daarvan is, los dat de oorzaak in 55% van de gevallen onbekend blijkt te zijn, dat menselijk handelen er over het algemeen aan ten grondslag ligt. Denk aan achterstallig onderhoud, aangevreten kabels door te weinig ongediertebestrijding (waar overigens ook te veel beperkingen door de overheid op worden gelegd) en brandgevoelige materialen die niet in stallen thuishoren. Het vergroten van bewustwording is daarom heel belangrijk. Boeren moeten weten waar de zwakke plekken in hun bedrijf zitten, en hoe dat te kunnen verbeteren.We moeten ons ervan bewust van zijn dat boeren niet alleen aan hoge eisen op het gebied van brandveiligheid moeten voldoen, maar ook als het gaat om bijvoorbeeld milieu en duurzaamheid. Zo waren luchtwassers bijvoorbeeld nodig om de ammoniakuitstoot te verlagen, maar zorgen deze bij brand juist voor een snelle verspreiding van het vuur. Dat is niet eenvoudig, en nieuwe systemen kosten geld. Ondanks de forse kosten die daarbij komen kijken, zijn Nederlandse boeren hard aan de slag met verduurzaming. Terwijl het voor hen steeds moeilijker wordt om een eerlijke boterham te verdienen. En zonder een fatsoenlijk inkomen, is het onmogelijk te investeren. Daar heeft de overheid naar mijn mening ook een verantwoordelijkheid. Daarom heb ik de minister gevraagd in kaart te brengen welke detectiesystemen in stallen mogelijk zijn, en hoeveel dat kost. Wat mij betreft verdienen boeren daarbij een financiële steun in de rug. Zodat we krijgen wat iedereen wil: brandveilige en duurzamere bedrijven.Terwijl onze agrarische sector wereldwijd tot de kopgroep behoren als het gaat om voedselveiligheid, milieu en dierenwelzijn, is er steeds vaker sprake van negatieve beeldvorming. Niet in de laatste plaats door acties van dierenrechten- en klimaatactivisten, die de waarheid geweld aandoen. Maar ik zie het als mijn taak als volksvertegenwoordiger, om ervoor te zorgen de overheid naast onze boeren staat. Zodat we gezond voedsel van eigen bodem, onze voorbeeldfunctie en toekomstige bedrijfsopvolgers niet verliezen. Geen boeren, geen eten. Jaco Geurts