Vandaag voer ik niet het woord, hoort u van mij geen verhaal, geen betoog over het provinciaal belang van cultuur, samenleving, erfgoed en sport. Het is, zo zegt men, immers niet kies om je als oud-gedeputeerde uit te spreken over hetgeen je opvolgers gaan doen. Dat doe je niet. Dus voer ik vandaag niet het woord, hoort u van mij geen verhaal, geen betoog.
Vandaag spreek ik me niet uit, hoort u van mij geen analyse, geen getuigenis van de stand van ‘wat kunst vermag’ in Brabant. Over de trots die zich er meester heeft gemaakt van makers, ateliers, werkplaatsen, podia, plekken en publiek. Hoe we hier al vroeg creativiteit waarderen, leren uitproberen, talenten zich ontplooien, en amateur en professional elkaar weten te vinden. Waar we niet vergeten hoe rijk en breed kunst, cultuur en creativiteit zich hier manifesteert, ons inspireert en met elkaar verbindt. En heus ‘zij van cultuur’ weten, beseffen, hoe bijzonder dat dat is: de erkenning en steun van provincie en gemeenten. Op hen kun je dan ook bouwen. Zij verloochenen Brabant niet. Maar vandaag spreek ik me dus niet uit, hoort u van mij geen analyse, geen getuigenis.
Vandaag houd ik mijn mond, hoort u van mij geen redenering, geen argument waarom kunst en cultuur er zo toe doen. Waarom we inmiddels zouden moeten begrijpen hoe het onze samenleving vormt, kneed, ontleed en heelt. Hoe het onze nieuwgierigheid prikkelt en verbeeldingskracht voedt. Hoe het kans ziet het vertrouwde te betwijfelen en het vreemde te vertrouwen. Beweging brengt wanneer alles stilvalt. Houvast als alles beweegt. Maar vandaag houd ik dus mijn mond, hoort u van mij geen redenering, geen argument.
Vandaag klinkt niet mijn stem, hoort u van mij geen woorden, geen zinnen over hoe kunst, cultuur, creativiteit ons opstuwt, ontroert en meevoert tot grote hoogte. Maar evengoed de ongemakkelijke vragen stelt. De vragen naar de zin van het leven. De betekenis die we er aan geven, de waarheid of de waarden die we samen delen. En hoe we echt en oprecht ons in een ander kunnen verplaatsen. Omdat we samenleven, niets en niemand uitsluiten, en alleen samen de toekomst ontwerpen. Maar vandaag klinkt dus niet mijn stem, hoort u van mij geen woord, geen zinnen.
Vandaag geef ik niet mijn stem, kijk ik niet weg, praat ik niet goed dat een nieuw bestuur, cultuur reduceert tot vrije tijd en als prioriteit uitgumt in de ‘Agenda van Brabant’. Bestuurders die bij ‘alles van waarde’ vooral denken aan geld. Waar mensen wel tellen, maar als consument. Een dier een product is en de natuur slechts wisselgeld. Zelfs Europa is bij hen louter van waarde als we er aan kunnen verdienen. Hoe mager, kil en koud. Bijna wereldvreemd. En dus geef ik hen niet mijn stem, kijk ik niet weg, praat ik niet goed.
Maar als ik bedenk wat van Brabant, Brabant maakt. Dan zijn het niet de stenen, de gebouwen of het asfalt, noch de economie, de winst of concurrentiekracht. Dan zit Brabant in de mensen. Wat we doen of laten. Wat we maken, vermaken. Hoe we samenwerken, lief en leed verwerken, elkaar begroeten en ontmoeten. In hoe we onze liefde voor Brabant delen met velen, zijn schoonheid en pracht.
Het is daar waar je ook zwijgend, heel veel kunt zeggen.
Henri Swinkels
Zie ook
https://www.linkedin.com/pulse/voorzitter-leden-van-provinciale-staten-henri-swinkels
