Poliflw

D66 is gehecht aan de rafelranden van Utrecht. In de vrije ruimte, waar geëxperimenteerd kan worden, ligt óók het verhaal van onze stad. Raadslid Has Bakker: “Het gaat erom dat we vrije ruimte behouden voor initiatieven die bijdragen aan onze identiteit. Denk aan plekken zoals de Nijverheid of het Hof van Cartesius.” D66 verzet zich tegen een te zeer aangeharkte stad. Bij herontwikkeling van gebieden moet plek blijven voor dit soort initiatieven met een grote maatschappelijke waarde.

Rafelranden van de stad

Vandaag besluit de gemeenteraad over maatschappelijke voorzieningen in een groeiend Utrecht. D66 wil een stad met voldoende ruimte om te leven, sporten en elkaar te ontmoeten. Maar een stad die groeit heeft ook lucht en vrije ruimte nodig. D66 maakt zich zorgen over de neiging van politieke partijen in Utrecht om de stad ‘aan te harken’. Has Bakker: “Natuurlijk groeit de stad en moet ruimte efficiënt worden ingericht. Maar laten we niet vergeten hoe belangrijk rafelranden zijn voor Utrecht. D66 wil creatieve plekken beschermen bij de herontwikkeling van gebieden.” Mede- en zelfbeheer Het is ook belangrijk dat we slim omgaan met de ruimte in een snelgroeiend Utrecht. D66 ziet een rol voor medebeheer of zelfbeheer door inwoners bij het op peil houden van maatschappelijke voorzieningen. Has Bakker: “Denk bijvoorbeeld aan Sporthal Lunetten. Daar wordt enorm veel eigenaarschap gevoeld door de gebruikers. Inwoners hebben zelf vaak de beste ideeën over dit soort voorzieningen. Wat ze nodig hebben is vertrouwen van de gemeente.” D66 wil dat de gemeente actief meewerkt aan zelfbeheer.

Op de foto bezoekt D66 het Hof van Cartesius in Utrecht

Met het Actieprogramma ‘Samen stad maken op de Utrechtse manier’ zet Utrecht op het gebied van participatie een belangrijke, vernieuwende stap. Er wordt gestart met meer online participatie, buurtbudgetten en wijkplatforms als opvolger van de wijkraden. Bakker: “De gemeente heeft als doel om de betrokkenheid van Utrechters bij de stad te vergroten en meer verschillende Utrechters bij plannen en projecten te betrekken. Het is heel belangrijk dat iedereen kan meedoen in onze stad, samen zijn we wijzer en kunnen we meer bereiken. Nu is het tijd om echt aan de slag te gaan!”

Meer Utrechters doen mee

Voor D66 is het betrekken van Utrechters essentieel voor het goed functioneren van de stad en de democratie. Daarom zorgde D66 in 2017 voor de mogelijkheid tot een referendum en voegde zij vorig jaar de burgeragendering toe aan de lokale gereedschapskist. Een belangrijke belofte uit het coalitieakkoord wordt vandaag behaald, nu het nieuwe participatiebeleid van wethouder Anke Klein is goedgekeurd door de gemeenteraad. Has Bakker: “Dit is een belangrijk thema voor ons. Meer inwoners en vooral ook meer verschillende inwoners zijn met de nieuwe plannen aan zet. De nieuwe participatieleidraad zorgt er bijvoorbeeld voor dat meer inwoners kunnen meedoen in een vroeg stadium. Wij willen dat Utrechters de vernieuwing in participatie echt gaan merken.”

Buurtbudgetten

D66 vindt het belangrijk dat Utrechters zich eigenaar voelen van hun buurt en betrokken zijn bij hun directe omgeving. Buurtbudgetten, waarbij bewoners zelf (een deel van) het budget in hun buurt een bestemming geven, kunnen dit versterken. Een voorstel van D66 om dit instrument vaker en sneller in te zetten, is aangenomen. Has Bakker: “Buurtbudgetten en andere vormen van sturing van de buurt zorgen ervoor dat inwoners keuzes maken en prioriteiten bepalen voor hun eigen leefomgeving. Door ons voorstel gaat de gemeente dat niet voorzichtig uitproberen, maar er voortvarend mee aan de slag.”

Het gesprek over de toekomst van atletiekbaan Amaliapark mag niet onder druk van een bezuinigingsopdracht gevoerd worden. Dat vinden D66, CDA, Groenlinks, PvdA, ChristenUnie en VVD in de Utrechtse gemeenteraad. Has Bakker: “Het voorstel over het Amaliapark deed terecht veel stof opwaaien. Wij hebben direct gevraagd om samen met betrokkenen naar een slimme combinatie van sport te zoeken, waaronder zeker hardlopen. Dat gaat nu gebeuren, maar dan zonder de druk van een bezuiniging.”

Trainen op een toplaag Het college van B&W stelt een structurele bezuiniging voor op het Amaliapark, waardoor de toplaag van de atletiekbaan niet vervangen kan worden. Die toplaag op de baan zorgt ervoor dat sporters goed kunnen trainen. De plannen voor de herinrichting deden flink wat stof opwaaien bij de gebruikers en andere sportliefhebbers in de omgeving. Het is goed dat er gewerkt wordt aan een betere benutting van het sportpark, maar de bezuiniging op de baan zit een goed plan in de weg. De partijen stellen voor de bezuiniging, die vanaf 2021 zou plaatsvinden, niet door te voeren en de atletiekbaan wel van een nieuwe toplaag te voorzien.

Tijdens de begrotingsbehandeling dient het CDA hier een voorstel voor in dat gesteund wordt door D66, PvdA, GroenLinks, ChristenUnie en VVD. Het voorstel zorgt ervoor dat de bezuiniging van €65.000,- per jaar niet nodig is. De bezuiniging kan geschrapt worden omdat er meer efficiëntie in het gemeentelijke verzekeringsbeleid te brengen is.

Samen kijken naar slimme oplossing Daarnaast roepen de partijen het college op om in gesprek met de sportverenigingen, Sport Utrecht en omwonenden te kijken naar manieren om de benutting van het terrein en de toegankelijkheid te verhogen. Een slimme en veilige combinatie van atletiek met andere en nieuwe vormen van sport is daarbij goed mogelijk. Has Bakker: “Wat ons betreft slaan we met dit voorstel de handen ineen en werken we samen aan een succesvolle sportvoorziening in Leidsche Rijn.”

Vandaag stond er een opinieartikel in het Algemeen Dagblad over het wietexperiment zoals opgenomen in het regeerakkoord. Namens D66 Utrecht heeft raadslid Has Bakker dit artikel medeondertekend.

Meedoen aan proef haalt wiet uit schimmenrijk

2019 wordt het jaar dat wiettelers de voorbereidingen treffen om het eerste gereguleerde jointje in de coffeeshop te krijgen. Ook worden gemeenten geselecteerd die meedoen aan het wietexperiment. Na tientallen jaren gesteggel en stilstand zetten we nu een flinke stap vooruit om een einde te maken aan decennialang dubbelzinnig softdrugsbeleid: je mag wel wiet kopen, maar de coffeeshop mag het niet inkopen. Daardoor zijn we overgeleverd aan illegale teelt waar vooral criminelen veel geld aan verdienen.

Eindelijk zetten we nu de eerste stap van oogkleprepressie naar realistischer softdrugbeleid. We gaan de achterdeuren van coffeeshops reguleren in zes á tien gemeenten. Dat doen we voor consumenten die nu niet precies weten wat ze roken. We doen het voor de gezondheid en veiligheid van onze inwoners. En voor de ondernemers van de coffeeshops die nu voor hun waar overgeleverd zijn aan de illegaliteit. Welke burgervader wil dat nou niet?

Als het aan D66 ligt, dan waren we nog een stuk verder gegaan: alle teelt voor coffeeshops reguleren. Daar is onder de Nederlandse bevolking al een meerderheid voor, maar veel van onze collega-politici vinden dat (nu nog) te eng. Die angst van tegenstanders kunnen we met het wietexperiment hopelijk wegnemen.

De discussie ging erover óf we de wietteelt wíllen reguleren. Dankzij het wietexperiment gaat de discussie er nu over hóe we kunnen reguleren. We zien dat het experiment nog voordat hij is begonnen al op kritiek kan rekenen van voor- én tegenstanders. We moeten ook niet naïef zijn. Er spelen veel belangen, er wordt flink politiek bedreven. Ook is het een behoorlijke verandering. Er zijn veel vragen. Ook bij ons. Hoeveel verschillende wietsoorten zijn er nodig? Hoe controleren we de kwaliteit? Wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat mensen verantwoord hun jointje roken? Maar de vragen die nu naar boven komen door het wietexperiment, zijn vaak dezelfde vragen die beantwoord moeten worden als we landelijk gaan reguleren. Het wietexperiment biedt ons de ultieme kans om te leren.

We roepen de bewindspersonen op om in gesprek te blijven met coffeeshophouders en gemeenten. Zij weten hoe de dagelijkse praktijk eruitziet als het gaat om de levering en de soorten wiet, de veiligheid, de wensen van de consument en kunnen onderbouwen waarom een overgangssituatie belangrijk is.

Het experiment kan ook worden verlengd. Dat is goed, want daarmee hoeft het experiment niet abrupt gestopt te worden. Die mogelijkheid staat nu gelukkig in het wetsvoorstel van het kabinet. Coffeeshops en telers die meedoen, hoeven dus niet hoe dan ook terug naar de illegaliteit van nu. Daarmee laten we aan gemeenten zien dat deze proef dé kans is om te bewijzen dat gereguleerde wietteelt werkt.

Maar of deze proef een succes wordt, hangt niet alleen af van de voorwaarden. Het hangt ook af van de oprechte wil van iedereen die een rol speelt in het experiment om er een succes van te maken. Een succesvol experiment is het beste argument voor degenen die willen dat de wietteelt volledig wordt gereguleerd. Als wij met elkaar aantonen dat een gereguleerde wietteelt mogelijk is, waar criminelen buitenspel worden gezet en die beter is voor de volksgezondheid, dan kunnen ze er in Den Haag niet meer omheen.

Daarom roepen wij onze burgemeesters op: doe mee met de wietproef. Voor de gezondheid en veiligheid van de inwoners. In Uruguay is wiet sinds 2013 al gelegaliseerd. Zelfs in Amerika werd de eerste gelegaliseerde cannabiswinkel in Colorado al geopend in 2014.  Luxemburg heeft ook al dergelijke plannen. Wij willen nu in Nederland ook doorpakken. Niet in de schimmigheid blijven hangen, maar aan de slag met het wietexperiment. Zodat Nederland wellicht het eerste Europese land is met een verstandig wietbeleid.

Has Bakker, Utrecht

Toon van Gent, Nijmegen

Stef Stevens, Helmond

Loes ten Dolle, Winterswijk

Frans Aerts en Remy Maessen, Venlo

Rene van den Kerkhof, Den Bosch

Alexander Hammelburg, Amsterdam

Karel Eggen, Emmen

Gernard Ekkelenkamp, Zoetermeer

Melanie Oderwald, Delft

Dilia Leitner, Haarlem

Julie Bruijnincx, Leeuwarden

Sanne de Wilde, Lelystad

Martine van Bemmel, Almere

Tyas Bijholt, Amersfoort

Robin Verleisdonk, Eindhoven

Claudia van Bruggen, Zwolle

Koen Mookhoek, Apeldoorn

Susan van Ommen, Arnhem

Francien Zeggelt, Leiden

Gert van den Ham, Alphen aan den Rijn

Benjamin Hofland, Westland

Robin Visker, Zeewolde

Wim van Weegen, Noordoostpolder

Joek van Pul, Breda

Hanneke van der Werf, Den Haag

Peter de Kraker, Terneuzen

Jan Stoop, Tilburg

Elene Walgenbach, Rotterdam

Ine Woudstra, Oude IJsselstreek

Wieke Paulusma, Groningen

Saskia Verheij, Goes

Josephine Elliott, Vlissingen

Iris Rutjes, Enschede

Vandaag is het initiatiefvoorstel van D66-raadslid Has Bakker met een overgrote meerderheid aangenomen. Voortaan is er een nieuwe, laagdrempeligere manier voor Utrechters om de aandacht van de politiek te trekken: de burgeragendering. Has Bakker: “Met de burgeragendering biedt de gemeenteraad inwoners van de stad de mogelijkheid om een onderwerp op de agenda te zetten. Dit gaat verder dan een brief of petitie aan de raad, wat vaak gebeurt maar waar soms weinig mee wordt gedaan. Dat wordt nu anders.” Om een onderwerp geagendeerd te krijgen zijn er 100 handtekeningen van Utrechters nodig.

Politiek toegankelijker maken De meeste Utrechters maken eens in de vier jaar een politieke keuze door te stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen. Doordat het voorstel van D66 is aangenomen gaat de betrokkenheid van de inwoners bij de stad en de politiek hopelijk omhoog. Bakker: “Iedereen zou moeten kunnen meedenken, meedoen en meebeslissen over de belangrijke keuzes in haar of zijn leven en omgeving. 350.000 Utrechters kunnen en weten meer dan 45 raadsleden, 4000 ambtenaren of 7 wethouders. Een burgeragendering zorgt ervoor dat een groep bewoners een onderwerp op de agenda van een raadscommissie of –informatiebijeenkomst kan krijgen. Dit instrument maakt het politieke debat toegankelijker dan voorheen en de gemeentes Almere en Breda laten zien dat dit instrument werkt.”

Leeftijd omlaag Naast de introductie van de burgeragendering is ook de verordening op het burgerinitiatief geüpdatet. Via een burgerinitiatief kunnen 250 inwoners van Utrecht een concreet voorstel doen ter besluitvorming aan de gemeenteraad. Het burgerinitiatief gaat daarmee nog verder dan de burgeragendering. De nieuwe verordening is aangepast aan de modelverordening van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG), waardoor misverstanden over de interpretatie worden voorkomen. Voor zowel de burgeragendering als het burgerinitiatief geldt nu de leeftijdgrens van 12 jaar. Voor het burgerinitiatief was dit eerder 14 jaar.

Ook in Utrecht zijn er beladen straatnamen te vinden. Denk aan verwijzingen naar het koloniale verleden of leden van de katholieke kerk die schuldig zijn aan seksueel misbruik. D66 Utrecht wilt dat er in Utrecht een dialoog komt met de stad over hoe hiermee om te gaan. Raadsleden Has Bakker en Mohammed Saiah vragen het college hier het voortouw in te nemen, met hulp van bijvoorbeeld historici van de Universiteit Utrecht of UNESCO Nederland. Has Bakker: “Wij willen met de stad in dialoog gaan, om zo een oplossing te zoeken die recht doet aan de verschillende standpunten en belangen die er zijn. Zonder door te schieten in één van de uiterste in deze discussie.”

D66 vindt het belangrijk om voor beladen straatnamen als eerste stap historische context te bieden aan bewoners en bezoekers. Zo nemen we hen mee in de inzichten die er nu zijn. Mohammed Saiah: “De geschiedenis schuurt soms en we kunnen daar ook van leren als hier meer context bij geboden wordt. Dit kan bijvoorbeeld via uitgebreidere uitleg bij de straatnaamborden en via online communicatie.” D66 wilt dat er daarbij ook goed gekeken wordt naar de ervaringen die hiermee zijn opgedaan in Lombok, waar binnenkort een wandeling langs beladen plekken gelopen kan worden.

In het coalitieakkoord Utrecht: ruimte voor iedereen staat beschreven dat de coalitie van D66, GroenLinks en de ChristenUnie bij het vernieuwen van de wijkparticipatie ook de rol en functie van de wijkraad herziet. Een goede afspiegeling van de wijk en de buurten (bijvoorbeeld door loting) staan centraal. Het college komt met een voorstel voor een stadsbrede hervorming en ze betrekken hier de ervaring van de leden van de huidige wijkraden bij.

Voor D66 is nu, vijftien jaar na oprichting van de wijkraden, de tijd rijp om het goede te behouden en tegelijk een stap naar verbetering te zetten. Want ondanks het in 2010 gesloten convenant tussen het college van B&W en de tien Utrechtse wijkraden, bestaat er over de rol en de functie van de wijkraden discussie. Doorgaan op de bestaande route is steeds meer een weg van georganiseerde teleurstelling. En dat is zonde.

Wat kan er beter? Het is vooral de vraag wie de wijkraad vertegenwoordigt. Op welke manier is de wijkraad een afspiegeling van de hele wijk, en hoe worden de stemmen van de bewoners die niet in de wijkraad zitten gehoord – bijvoorbeeld de jongeren? De wijkraad benoemt namelijk zelf haar leden. Het is natuurlijk alleen maar goed als een groep betrokken bewoners zich – al dan niet kritisch – laat horen, maar in het geval van de wijkraad ligt het toch anders. Als adviesorgaan van het college spreekt zij namens de wijk maar veel Utrechters weten niet goed wat de wijkraad doet of wat de wijkraad adviseert aan het college. Ook is het onduidelijk hoe er bijvoorbeeld tot een wijkraadpleging wordt gekomen en wat er vervolgens mee gebeurt.

D66 vindt het goed dat het college met een voorstel komt en hier ook de wijkraadleden bij betrekt. Juist om te zorgen dat de denkkracht en energie van actieve Utrechters beter tot hun recht komen. Gelukkig hoeven we niet alles zelf te bedenken. In Groningen is net een experiment gestart met een wijkraad nieuwe stijl. Deze heeft een eigen wijkbudget, bewoners die in de wijkraad zitten zijn ingeloot en er is een breder wijkpanel dat digitaal meedenkt. In Enschede is recent een eerste burgerbesluit genomen over, in dit geval, de vuurwerktraditie. Zo’n burgerbesluit is in Utrecht ook prima op wijk- of buurtniveau toe te passen. En in Rotterdam bepalen de bewoners van de Schepenstraat via het right to challenge helemaal zelf hoe hun straat ingericht wordt, met breed draagvlak in de buurt. Deze ideeën en ervaringen zijn goed bruikbaar om ook in Utrecht stappen te zetten in de wijk- en buurtparticipatie.