Poliflw

Stel het Paleis op de Dam als Stadhuis weer ter beschikking aan alle Amsterdammers. Dat stellen GroenLinks, SP en CDA vandaag voor in een gezamenlijk initiatiefvoorstel. De drie partijen denken onder andere aan ceremoniële functies zoals trouw- en inburgeringsceremonies en ontvangsten, maar ook aan andere publieke en maatschappelijke functies. De partijen stellen dit voor in het kader van het 750-jarig bestaan van Amsterdam, in 2025. Het Paleis is in 1655 ingehuldigd als het stadhuis van Amsterdam en werd indertijd beschreven als het ‘achtste wereldwonder’. In 1808 kwam het in handen van Lodewijk Napoleon die het in gebruik nam als paleis. De drie partijen erkennen de huidige functie van het gebouw als ontvangstpaleis waar tevens belangrijke prijzen wordt uitgereikt en als museum, en willen deze functie ook in ere houden. Tegelijkertijd zouden de indieners graag zien dat het gebouw elementen van de oorspronkelijke functie als stadhuis voor alle Amsterdammers terugkrijgt. Diederik Boomsma (CDA): “Het stadhuis was de plek waar Amsterdammers samen kwamen om elkaar te ontmoeten, bijvoorbeeld in de schitterende burgerzaal, en om in contact te komen het stadsbestuur. Het zou geweldig zijn om het gebouw op die manier weer met de stad te verbinden.” Het Paleis op de Dam is een bijzonder groot gebouw van 25.000 m2 en met zeven verdiepingen. Een groot deel van het gebouw wordt echter zelden gebruikt. Nicole Temmink (SP): “Wat is er bijvoorbeeld mooier dan Amsterdammer worden in één van de belangrijkste gebouwen van de stad? Al die ruimte kan best gedeeld worden tussen de Koning en de Amsterdammers.” De indieners menen dat het mogelijk is om, grotendeels met behoud van de huidige functies van het Paleis, het gebouw tevens in gebruik te nemen voor publieke, ceremoniële en maatschappelijke functies. Jasper Groen (GroenLinks): “Het zou fantastisch zijn als al die ruimte midden in de drukke binnenstad weer nuttig gebruikt kan worden voor en door Amsterdammers.”

Onderstaande tekst is de bijdrage van Diederik Boomsma bij de algemene beschouwingen van de Voorjaarsnota 2019. Aan d’Amstel en aan ’t IJ, daar doet zich heerlijk open, Zij die als Keizerin de kroon draagt van Europe, Zij breidt haar vleugels uit, door aanwas veler zielen, En sleept de wereld in met overladen kielen, Toen ik gisteren heerlijk met een enorme vaart door de IJtunnel naar Noord fietste dacht ik aan dat gedicht van Vondel, dat eigenlijk alle Amsterdamse kinderen uit hun hoofd zouden moeten leren; geschreven in 1631 maar nu nog treffend, verheffend en actueel. En ook toen al een pleidooi voor het open IJ. Wijze woorden. Vondel was net als velen hier een import-Amsterdammer, een migrant naar wie trouwens veel straten zijn vernoemd, die ongelooflijk veel hield van de schoonheid, branie en de vrijheid van deze stad en zich ook driftig bemoeide met het bestuur ervan; en hij is daarin een voorbeeld. Want hij wist dat een bloeiende, zorgzame samenleving meer is dan een verzameling individuen, maar pas ontstaat als gemeenschap van trotse en vrije burgers, die verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf, voor elkaar en voor hun omgeving, voor hun stad. En wanneer doen mensen dat? Als ze voelen dat ze erbij horen, als ze die stad ervaren als iets dat van henzelf is, omdat ze zich verbonden voelen, als ze ervan houden. Want Amsterdam is geen neutraal stukje real estate om te exploiteren, maar een historisch gegroeide cultuurgemeenschap, een verbond tussen de doden, de levenden en de toekomstige generaties, een ideaal en een bestemming. Amsterdam is natuurlijk onmiskenbaar de Keizerin van Europa. Maar dat betekent dat ze ook veel liefde en aandacht nodig heeft; en ze is de afgelopen jaren verschrikkelijk verwaarloosd. Ze dijt uit en barst uit haar kleren; lijkt vaak chagrijnig en gestrest; en ze heeft een imagoprobleem, een beetje het soort reputatie waardoor ze veel te veel verkeerde mannen aantrekt, uit de hele wereld, die haar niet altijd respectvol behandelen. Aan ons de eervolle taak om haar eindelijk weer de zorg en de liefde te geven die ze verdient. En daartoe gaan wij volgend jaar weer bijna zes miljard euro uitgeven; dat is meer dan het budget van de nationale overheden van Armenië en Mali samen, en dat vraagt dus de grootst mogelijke zorgvuldigheid. Dan eerst een positieve noot over enkele van die keuzes die voorliggen. Het CDA hamert al meer dan tien jaar, jaar in jaar uit, op dat de gemeente zijn fundamentele kerntaken op orde moet krijgen en daar prioriteit aan moet geven: het mooi, schoon en veilig houden van de openbare ruimte. We zien instemmend dat enkele stappen worden gezet. Het CDA steunt dan ook de investering in en aanpak van de ondermijning. We moeten nu alles op alles zetten om onze keizerin uit de klauwen van de drugsmaffia houden. Maar dan moeten we wel ook erkennen waar dat probleem vandaan komt: de individuele keuze van Amsterdammers en bezoekers om illegale drugs te gebruiken, en de keuze van de overheid om daar te weinig aan te doen. Zeker, we moeten de winsten afpakken en de onderwereld buiten de deur houden. Maar we moeten dus ook de consumptie aanpakken en ontmoedigen. Op tal van plekken schaamteloos drugs gebruikt – zonder dat wordt opgetreden. Ik hoop dat mijn collega’s met name van de puberaal-hedonistische partijen GroenLinks en D66 dat ook gaan inzien. Het voorstel voor extra geld naar het wegwerken van al dat achterstallige onderhoud, krijgt natuurlijk ook onze instemming. Maar is het nu genoeg? Al meer dan tien jaar pleit het CDA ervoor om niet te bezuinigen op onze stedelijke infrastructuur, zoals steeds werd gedaan, maar om juist te investeren in het onderhoud van bruggen en kades, sluizen, parken en wegen. Mede omdat er al jarenlang niet, of in elk geval te weinig, naar het CDA is geluisterd – overigens een herstelbare vergissing – bleek vorig jaar plotseling dat allerlei kades op instorten staan en honderden miljoenen nodig zijn. Het blijft een absurd testament van onvermogen, dat de Keizerin van Europa, nota bene wereldberoemd om de grachten, decennialang deze basale taak heeft verwaarloosd. De gemeente heeft nota bene uit het gemeentefonds tientallen miljoenen gekregen speciaal voor het onderhoud van de kademuren. Decennialang is roofbouw gepleegd op de toekomst. Dat moeten we nu herstellen. Het is te prijzen dat dit college daar nu geld voor reserveert. Maar tegelijkertijd is nog volstrekt onduidelijk hoe, en in hoeverre dit nu voldoende is. Dan wordt er nu een plan ‘Stadsbehoud’ gemaakt. Heel goed, ik ben dol op het behouden van goede dingen. Maar de plannen met allemaal termen vliegen al jaren om de oren. We hadden twee jaar geleden al een zogenaamd Deltaplan openbare ruimte. Maar lezen we nu: het college laat nu onderzoeken wat het kost om de stad netjes te onderhouden; er wordt nu pas ‘onderzocht’ wat het kost om achterstallig onderhoud weg te werken. Letterlijk al meer dan zes jaar vraagt het CDA om duidelijkheid over wat het kost om de stad schoon en verzorgd te onderhouden. Maak nou eindelijk vaart! Kunnen we nu, bij de begroting op zijn laatst, gaan zien wat het kost om deze meest basale gemeentelijke taak uit te voeren? Onze Keizerin verdient het. Omdat schoonheid in het materialistische wereld van postmoderne liberalen nog te vaak een onderschatte waarde is, zullen wij de komende twee weken komen wij ook met voorstellen komen om lelijkheid terug te dringen en ons erfgoed beter te beschermen. Onder andere door meer te investeren in groene daken, bloembakken, en het verwijderen van graffiti op geluidsschermen op de snelweg – te toegang tot onze stad. We zullen ook met de SP een voorstel doen om historische stegen beter te beschermen, en ik hoop met de VVD, om samen met erfgoedorganisaties, historische winkelpuien te herstellen Ik moet zeggen dat het wel verraste dat dit kneiterlinkse college verder gaat bezuinigen op de eigen organisatie. Dat verrast omdat ik me de hevige kritiek van de afgelopen jaren zo goed herinner: de tirades van GroenLinks en PvdA dat ‘efficiënter’ werken toch echt neoliberale newspeak is. Dan nu toch de inzet om 50 miljoen structureel te bezuinigen door ‘efficiënter’ te gaan werken. Het CDA steunt de inzet, compliment voor dit voortschrijdend inzicht – maar wij willen absoluut niet dat bezuinigd wordt op het aantal mensen dat direct bezig is met veiligheid, handhaving en het schoon houden van de stad. Daartoe zullen wij via een motie om een raadsuitspraak vragen. Dan ben ik, vrees ik wel even klaar met de complimenten. Want ondertussen worden door dit college ook belangrijke stappen niet gezet en slechte stappen wel gezet. Het CDA blijft erbij: om de binnenstad met alle drukte leefbaar te houden moeten we fundamentele stappen zetten. De Keizerin van Europa zet je niet achter een rood raam, als object om te exploiteren. We moeten durven kiezen om resoluut te stoppen met de raambordelen en al die bijbehorende louche bedoelingen. Maak er desnoods besloten clubs van. Geef een duidelijk signaal dat het blow-, bral- en betaaldeseks-toerisme niet meer welkom is. Dan blijft een van de grootste uitdaging om de stad betaalbaar te houden voor gewone mensen die nu de stad worden uitgeprijst. We moeten de middenklasse behouden. We zien dat gezinnen weer vertrekken. Kom dan met een echt plan om dat tij te keren. Gezinnen met jonge kinderen hebben vaak een auto nodig – vaak nog meer dan anderen. Nu dit college zoveel plekken verwijderd en er bewust op aanstuurt om wachttijden te laten oplopen, wil het CDA laten onderzoeken om gezinnen voorrang te geven. Maar als we zien dat de stad onbetaalbaar wordt, dan is het natuurlijk absurd om als college die lasten maar verder te gaan verhogen. Toen pas nog de parkeertarieven werden verhoogd zeiden de partijen vol trots ‘maar we ontzien de Amsterdammers!’ En nu gaan alsnog de vergunningstarieven omhoog. Parkeren wordt duurder, zwemmen wordt duurder, trouwen wordt duurder, sporten wordt duurder omdat sportverenigingen moeten toch weer meer OZB gaan betalen. Nee. Stop. Niet nodig. Niet doen. Maar wat vooral volgend jaar duurder wordt, wat verreweg de meest gigantische greep is uit de portemonnee van Amsterdammers, is natuurlijk de erfpacht. Het wordt steeds duidelijker wat een fiasco het nieuwe stelsel is en wat het nog dreigt te worden. Het wordt steeds duidelijker dat dit systeem niet houdbaar, niet toekomstbestendig, en niet eerlijk is. Dat Amsterdam de Keizerin van Europa is betekent nog niet dat we een feodaal systeem moeten handhaven. We hoorden deze week nog dat banken inderdaad een inkomenstoets gaan doen bij erfpachters. De Autoriteit Financiële Markten waarschuwt voor overcreditering. Bij de begroting zei ik al: stop deze woeker. En als nu geen afstel, dan op zijn minst uitstel. Hoe eerder de coalitiepartijen zich realiseren dat 1 januari 2020 moet worden uitgesteld, hoe beter. Dit college is begonnen vol beloftes over democratisering en participatie. Maar vooralsnog is de politieke stijl daar weinig van zien. Wilde plannen worden nog altijd rücksichtslos top-down over de stad uitgekieperd. We zagen het in het plan om gewone bootjes te verbieden om te varen, zonder ook maar enig overleg met de watersportbedrijven wiens hele broodwinning daarmee onmogelijk zou worden. We zien het in de absurde en onhaalbare voorstel om alle niet-elektrische auto’s over aan aantal jaar gewoon niet meer toe te laten. We zagen het onlangs toen de wethouder Haven opnieuw Havenbedrijven schoffeert door ze voor voldongen feiten te plaatsen. Maar je bereikt uiteindelijk meer door draagvlak te zoeken. Daarom tot slot deze oproep: Stop de drampolitiek, kies voor dienstbare politiek.

Op woensdag 10 oktober gaf CDA-fractievoorzitter Diederik Boomsma onderstaande toespraak bij de Algemene Beschouwingen in de Amsterdamse gemeenteraad. Tijdens deze vergadering wordt de Begroting voor het volgende jaar besproken. Voorzitter, Ruim-hartig. Stout-moedig. Vol-mondig. Ruwe Bolster. Dubbel-dik. Waar heb ik het over? Ik heb het nu over Bier. Dat zijn de namen van bieren die worden gebrouwen door Brouwerij de 7 deugden in Nieuw West, bij de Molen van Sloten. En het mooie daarvan is dat ze daar niet alleen heerlijke biertjes brouwen, maar dat het werk wordt gedaan door mensen die, zoals het heet, een grote afstand tot de arbeidsmarkt hebben. Dat zijn mensen die veel tegenslag hebben gehad; soms met psychische problemen kampen; nergens anders terecht konden maar die hier aan de slag kunnen en samen met nieuwe collega’s hun leven weer opbouwen; en de insteek is op basis van die zeven deugden, wat eigenlijk door oefening ingesleten karaktereigenschappen zijn. Een sociale onderneming, dus, een initiatief van onderop uit de Amsterdamse klei, van het type dat wij zo hard nodig hebben in deze stad. Deze stad, die groeit, bruist en bloeit als nooit tevoren, maar het is ook een stad met hardnekkige problemen en spanningen, een stad waar te veel mensen eenzaam zijn, en te veel mensen zich niet verbonden voelen of niet goed meekomen met dat succes. Een stad ook waar datzelfde succes een enorme uitdaging schept om die groei in goede banen te leiden. Voorzitter, daartoe gaat deze raad straks besluiten om volgend jaar 5,6 miljard euro uit te geven. Dat is meer dan het hele overheidsbudget van landen als Eritrea en Mongolië bij elkaar, en per gezin met twee kinderen meer dan 25.000 euro die de gemeente uitgeeft. Heel veel geld, dus, en aan ons als raad de zware verantwoordelijkheid om daar zorgvuldig mee om te gaan. En, voorzitter, de naam van deze brouwerij in Sloten herinnert ons bovendien aan waar wij vandaan komen en wat wij de komende jaren daarbij nodig hebben, zeker na het aantreden van dit college: de vier kardinale deugden moed, wijsheid, rechtvaardigheid, en matigheid plus de drie theologische deugden van geloof, hoop en liefde. Samen de zeven deugden, de klassieke en de christelijke, de twee fundamenten van onze beschaving, en ook de basis van onze vrijheid. En zeker in een 'kneiterlinks college,' maar het geldt ook voor de kneuter-liberalen die hiervoor eventjes aan roer mochten staan, is het goed om te blijven beseffen en herhalen: dat een goede en zorgzame samenleving nooit voortkomt uit abstracte en mechanische beginselen als staat of markt, beste socialisten en liberalen, maar voortkomt uit een gemeenschap van trotse en vrije burgers, die beschikken over die zeven deugden, en die verantwoordelijkheid nemen, voor zichzelf, maar ook voor elkaar en voor hun omgeving. Voorzitter, de eerste begroting van het nieuwe college, met een eerste uitvoeringsagenda om een nieuw geluid door de stad te laten schallen, in de komende winter. Die bijgevoegde uitvoeringsagenda was nuttig, maar bevestigt wel dat er heel veel van deze ambities op dit moment nog weinig concreet zijn. We zien het enthousiasme, en dat is mooi, maar zien dus ook vol spanning uit naar al de aangekondigde beleidsplannen en voorstellen. Overigens delen wij nog altijd veel van deze ambities. De begroting bevat zeker een aantal goede plannen die wij met overtuiging zullen steunen. De investeringen in onderwijs, juist ook voor scholen en leerlingen die het hard nodig hebben, De inzet op het bestrijden van ondermijning en vermenging van de onder- en bovenwereld, heel belangrijk! Extra middelen om de stad beter schoon te houden. Hard nodig! Ik zie ook dat dit college nu al bezig is om werk te maken van de inzet op taalonderwijs, waar het CDA de afgelopen jaren veel voorstellen toe heeft gedaan en ook een amendement op heeft ingediend op het coalitieakkoord, wat de afgelopen jaren helaas toch is blijven sloffen. Compliment, alvast! En nu ik toch een compliment uitdeel - compliment hier ook alvast even aan onze nieuwe collega’s van de ChristenUnie voor dit geweldige initiatief voor een maatschappelijke coalitie tegen eenzaamheid. Het CDA heeft zich daar met veel plezier bij aangesloten en wij nodigen andere partijen uit om dat ook te doen. Voorzitter, toch worden er in deze begroting ook keuzes gemaakt waar de stad volgens mij echt niet beter van wordt. Bij de bespreking van het coalitieakkoord zei ik al: dit is een schel geluid, een gretig geluid, een ambitieus geluid, maar het is in een geheel nieuw geluid—maar een variant van het geluid dat al decennia over de grachten schalt, waar vijftig tinten donkerrood al sinds het Paleoceen de dienst uitmaken. Maar als ik deze begroting zie moet ik dat deels terugnemen. Het is jullie toch gelukt om het vorige 40-40-20-college links in te halen. Qua woningbouw maken we hier volgens het CDA verkeerde keuzes. Tijdens de verkiezingen citeerde lijsttrekker Rutger Groot Wassink dag in dag uit zijn collega Eric van der Burg dat geld in deze stad niet het probleem is. Hoe krijg je het dan voor elkaar om toch te kiezen voor een serieuze lastenverzwaring voor gewone Amsterdammers? Terwijl we elke vergadering wel getrakteerd worden op een tirade tegen de markt omdat die leidt tot hogere prijzen en woonlasten waardoor mensen de stad uitvluchten—maken we het zelf nog even een schepje erger. Niet doen. De afvalstoffenheffing met bijna twintig procent omhoog. Die is in Amsterdam nu echter al nog veel hoger dan bijvoorbeeld in Den Haag of Utrecht, ook een grote stad waar mensen wel zeventig euro minder betalen. Dan zegt het college: hij wordt kostendekkend. Het CDA zou graag daar een nadere onderbouwing van zien. En het CDA zou graag zien dat het college zich in gaat spannen om die kosten permanent structureel omlaag te brengen. Los daarvan stellen wij met de vrienden van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie, voor om dan de toeristenbelasting maar iets verder te verhogen, om zo de Amsterdammers te ontzien. Dan zegt het college dat Amsterdam lage gemeentelijke lasten heeft. Ja, wel als je op eigen grond woont of huurt. Maar geldt dat ook voor mensen die op erfpacht wonen, die een verhoging van 600 procent voor hun kiezen kregen? Nee, absoluut niet. Die betalen verreweg het meest van heel Nederland. Over erfpacht gesproken. Dat is wat het CDA betreft een van de belangrijkste uitdagingen van dit college: om deze periode nu echt eindelijk werk te maken van een eerlijke erfpacht. Wethouder Van Doorninck zei hierover ergens: nu het stelsel weer veranderen is het opendoen van de doos van Pandora. Wethouder, die doos is allang open. Ik denk dat het uiteindelijk onvermijdelijk zal blijken om het stelsel nog fundamenteel aan te passen, omdat dit systeem niet houdbaar, niet toekomstbestendig, en niet eerlijk of rechtvaardig is—één van de zeven deugden. Maar zolang we het nog hebben moeten we er in ieder geval voor zorgen dat de mensen voor wie het nu wél relatief gunstig is, ook wel kunnen overstappen. We verkeren in de absurde situatie dat de meeste Amsterdammers, over een van de meest belangrijkste financiële beslissingen uit hun leven, nog steeds geen idee hebben waar ze aan toe zijn. Want het gaat hier om een beslissing die tonnen kan kosten of schelen, maar waar ook allerlei misverstanden over bestaan. De wethouder komt binnenkort met een communicatieplan en dat is goed. Omdat zoveel mensen in de stad nog niet op de hoogte zijn, en er zoveel problemen nog altijd zijn met het verwerken van aanvragen en beantwoorden van vragen, gecombineerd met de financiële hefboom die optreedt omdat de kosten van een overstap over iets meer dan een jaar van de ene dag op de andere echt de pan uit zullen rijzen, denk ik ook dat het onvermijdelijk is om die datum van 1 januari 2020 waarop de korting zou vervallen met minimaal twee jaar uit te stellen. Zoals het nu gaat, dat mensen zonder weten hoe of wat plotseling het bedrag dat ze kwijt zijn gigantisch omhoog zien schieten, dat kan de gemeente dit niet maken. Ik heb daartoe nu geen motie, omdat ik niet denk dat die op dit moment steun zou krijgen. Ik denk wel dat het goed is om alvast met elkaar te kijken naar een datum volgend jaar als een soort go/no-go-moment waarop we die beslissing nemen. Die wat het CDA betreft dan zal moeten zijn: Als geen afstel, dan wel uitstel. Want als je echt wil dat middenklasse in de stad kan blijven wonen in plaats van die de stad uit te jagen, moeten we ook dat durven doen. En nu we het daarover hebben: parkeren. Volgens het CDA blijft het cruciaal dat de stad ruimte maakt voor spelen, fietsen, wandelen en groen, en dat de auto inlevert boven de grond—maar dat we de stad ook bereikbaar houden voor de bewoners. We willen niet dat het verlangen naar een autoluwe stad de gevreesde verpretparkisering juist verergert. Het CDA heeft daartoe nu geen moties, maar wel een discussienota opgesteld met een aantal maatregelen en ideeën ter overweging. Waaronder buurtparkeren. Toeristen kunnen aan de rand van de stad parkeren. Maar bewoners moeten zonder eindeloos rondjes rijden bij hun eigen huis kunnen parkeren. Want de stad is, wat het CDA betreft, niet van iedereen, maar in de eerste plaats van de Amsterdammers. Daarom ben ik ook blij dat er een meerderheid lijkt om die I Amsterdam letters weg te halen. Wat het CDA al twee jaar lang heeft bepleit samen met collega’s van GroenLinks. Niet ik Amsterdam, maar Wij Amsterdammers. Een symbolische maatregel, maar wat mij betreft een goede stap. Maar om echt de balans in de stad te herstellen, om een oplossing te vinden tegen de overlast, moeten we echt stappen zetten om van het imago van Amsterdam. Weg met het blow-en-braltoerisme; stop het verkopen van onze stad als walhalla voor drugs en prostitutie. En dan moeten dus ook serieus kijken naar de rol van de Wallen. Het CDA blijft erbij: vrouwen als een soort koopwaar achter ramen horen geen toeristische attractie te zijn. Waarom zouden de gemeente toestaan dat Engelse stagparty’s naar het mooiste en oudste deel van de stad komen om het lichaam van een Roemeense of Nigeriaanse vrouw te gebruiken. Wij moeten dat niet langer tolereren. Tijd om, kortom, om het rode licht uit te doen. Misschien vraagt dat om moed—ook één van de zeven deugden. Dan hoor je mensen zeggen: prostitutie en de wallen horen al eeuwen bij de stad. Collega’s: niet alle tradities hoeven we in stand te houden. En bovendien had je de afgelopen eeuwen geen vrouwen achter ramen, maar misschien een rode lantaarn. De burgemeester komt nog met een aanpak van de Wallen. Ik zie daarnaar uit maar ik heb ik haar goed gehoord dat ze in de commissie zei dat er geen taboes zijn wat dat betreft – en dat de optie om de raamprostitutie daar drastisch terug te dringen in ieder geval op tafel ligt. Voorzitter, ik sprak al over Brouwerij de 7 deugden. Een van de andere grote uitdagingen waar we voor stad is om mensen met arbeidsbeperking aan werk te helpen bij gewone werkgevers. De toegang tot de sociale werkplaats is immers afgesneden. Wat op zich goed is, maar dan moet het wel lukken. Het CDA is ervan overtuigd dat goede begeleiding kan helpen bij het duurzaam aan het werk helpen. Begeleiding in de vorm van interne of externe jobcoaching. Maar dat gebeurt nog veel te weinig in Amsterdam. Daarom een motie. En er is ook geld vanuit het Rijk hiervoor beschikbaar. Het blijft überhaupt één van de grote uitdagingen waar we voor staan, is om meer mensen aan een baan te helpen. Het college zet in op banenplannen. Maar moet bij banen vooral kijken niet naar waar mensen vandaan komen, maar naar waar de vraag is op de arbeidsmarkt. Daartoe ook een motie om ons te richten op moeilijk vervulbare vacatures. Tot slot: de absolute basis en kerntaak van de gemeentelijke overheid: om de openbare ruimte in deze stad fatsoenlijk, schoon, mooi en verzorgd te onderhouden. Hoe kan het dan, voorzitter, dat we daar nu nog lang niet zijn? Vier jaar geleden heeft de gemeenteraad unaniem het amendement van het CDA aangenomen om de hele stad op een schoon en verzorgd niveau te krijgen. Nu kampen we niet alleen met achterstallig onderhoud, maar weten we bovendien nog niet eens hoeveel het zou gaan kosten om dat weg te werken, en ook niet hoeveel het kost om het niveau structureel hoog te houden. Dat heeft wat ons betreft prioriteit. We zullen dus voorstellen om echt werk te maken van het onderhoud van de stad. En niet nog eens zeven jaar wachten. Wij stellen voor om daartoe middelen uit het vereveningsfonds beschikbaar te stellen. Je mag dan 'kneiterlinks' zijn, maar er voor zorgen dat de openbare ruimte, bijvoorbeeld onze parken, maar ook zoiets als de bestrating, er in Amsterdam-Noord net zo goed bijliggen als in Zuid, is gewoon je basale taken uitvoeren. Rechtvaardigheid,ja. Tezamen met moed, wijsheiden matigheid, de vier kardinale deugden en samen met de drie theologische deugden van geloof, hoop en liefde, de zeven klassieke en christelijke deugden. De oefening daarin is wat ik raad en college voor het komende begrotingsjaar zou willen toewensen. Uit hetgeen ik gezegd heb volgen een aantal moties die ik bij deze indien. Later volgen er nog meer.