Dit weekend belt en bezoekt een team van huurders en SP’ers honderden melders en stemmers op de Schimmelschandpaal 2018. Stuk voor stuk hebben ze een heftig verhaal over woningbouwcorporatie Acantus. Mijn conclusie: Acantus zorgt slecht voor haar huizen en nog veel slechter voor haar huurders. Acantus ziet individuele 'klagende' huurders als losse vingers die ze kunnen breken. Maar als deze moedige mensen samen een vuist vormen dan is die onverschilligheid snel gebroken.
Ik kan best een taaie zijn maar als een moeder mij de schimmelslaapkamer laat zien van haar baby, als een ouder echtpaar mij de doktersrekening laat zien van de gevolgen van hun ziekmakende huis, als een jong stel mij zegt dat hun trotse eerste woning een plek vol schaamte is geworden, dan voel ik mij ontzettend nietig. Niets doet zo zeer als geknakte trots, als murwgebeukte moed, als verloren hoop. We kunnen ons niet klein laten maken maar moeten juist grote daden stellen.
Aan ons de keus. Of we accepteren dat huurders een groot deel van hun inkomen kwijt zijn aan Acantus en dat ze daarvoor een huis vol schimmel terugkrijgen? Of we pikken het niet langer dat mensen ziek worden van hun eigen thuis! Ik kies voor het laatste. Als wij het niet doen, wie dan wel? Als nu niet, wanneer dan?
Rechtvaardigheid komt niet uit de lucht vallen. Dat moet je met elkaar afdwingen door voor elkaar door het vuur te gaan. Niet mokken, maar moedig zijn. Alleen dan krijgen we de schimmel uit onze huizen en uit ons systeem.