Afgelopen zomer heeft mijn dochter een bijna-doodervaring gehad in Frankrijk. Deze ervaring was heel intens voor haar en heeft geleid tot PTSS (Posttraumatische stressstoornis) en dissociatie. Hierbij worden bepaalde gedachten, emoties, waarnemingen of herinneringen buiten het bewustzijn geplaatst en daardoor ben je tijdelijk niet aanspreekbaar.
Door: Roland van Braam – SP Zaanstad raadslid
Dit is heel heftig om mee te maken en als ouder ben je machteloos als je kind dit ondergaat. Door het steeds frequenter worden van de aanvallen, die steeds langer gingen duren (soms twaalf uur lang) moest ze verschillende keren worden opgenomen in het ziekenhuis, omdat er geen plaats was in gespecialiseerde jeugd-ggz centra waar ze eigenlijk behandeld moest worden.
Wachtlijst
Na ongeveer 6 weken op een wachtlijst staan, hadden we eindelijk behandelaars voor onze dochter. Helaas, bleek de kwaal nog lastiger te behandelen, omdat het zolang heeft geduurd voordat er überhaupt een mogelijkheid was om te starten met een behandeling. De behandelaars waren zeer met ons begaan en deden hun uiterste best om onze dochter op te laten nemen in een gespecialiseerd jeugd-ggz centrum.
De vele inspanningen van de behandelaars leverden helaas niks op voor onze dochter. Overal waren er wachtlijsten van nog maanden lang, terwijl onze dochter meteen hulp nodig had!
Naar huis
Onze dochter moest mee naar huis, want thuis zou voor haar de meest veilige omgeving zijn in tegenstelling tot een ziekenhuis. Dat vonden wij ook en dus namen we haar mee naar huis.
Thuis kreeg ze een hele heftige aanval die voor ons als ouders niet meer onder controle was te krijgen. Ze werd een gevaar voor ons en voor de omgeving, omdat ze wild met haar benen en armen om zich heen sloeg.
Crisis
Wij stonden machteloos en hebben daarom de crisisdienst gebeld en die was snel aanwezig, omdat onze dochter inmiddels een bekende was voor de hulpverlening. De crisisdienst constateerde dat de situatie onveilig was voor onze dochter en dat ze snel uit huis weg moest, voor haar eigen veiligheid.
De crisisdienst belde de ambulancedienst die ook snel ter plaatse was en die wilde haar mee nemen naar het ziekenhuis (kinderafdeling).
Echter, de kinderafdeling wilde haar niet laten opnemen, want ze hoorde daar niet thuis.
Ons kind had dringend hulp nodig, maar werd geweigerd door het ziekenhuis!
Waar is de zorgplicht dan?
Na veel aandringen van de crisisdienst én ambulancedienst mocht ze na een half uur eindelijk naar het ziekenhuis.
De volgende dag wilde het ziekenhuis haar ontslaan en naar huis sturen. Wij wilden dit niet en onze dochter wilde dit ook niet. Wij vonden het onveilig. In een ziekenhuisbed heb je spijlen die omhoog kunnen en die konden voorkomen dat ze op de grond zou vallen en dit geeft bescherming. Thuis hebben wij dit niet.
Opvang
Gelukkig was er inmiddels een plek voor onze dochter gevonden in een jeugd-ggz centrum in Leeuwarden om behandeld te worden. De opname duurde nog enkele dagen en er moest eerst een intake gesprek plaatsvinden, alvorens opname mogelijk was.
Wij vroegen de kinderartsen of ze nog twee dagen in het ziekenhuis mocht blijven tot ze naar Leeuwarden zou gaan.
De kinderartsen weigerden, ze vonden dat ze naar huis moest. Wij gaven aan dat wij haar veiligheid niet konden garanderen en dat men de ouders hier niet mee kan belasten.
De kinderartsen vonden dat ze niet in een ziekenhuis hoorde en dat ze moest worden behandeld door specialisten op het gebied van psychiatrie.
Wij vonden dit natuurlijk ook, en wij gaven in het gesprek met de artsen aan dat we niet opgeleid zijn om dergelijke zorg thuis aan onze dochter te geven.
Machteloos
Mijn dochter raakte tijdens het gesprek in paniek en hierdoor en kreeg ze opnieuw een aanval. Als ouder sta je op zo’n moment machteloos. We vroegen om een opname in het ziekenhuis tot aan de behandeling in Leeuwarden en de kinderartsen toonden geen empathie en stonden erop dat ze naar huis moest.
Wij waren bang en we zagen onze dochter steeds minder goed functioneren en een paar kille kinderartsen maakten het alleen maar erger.
De verpleegkundigen vonden het verschrikkelijk, maar zij waren net zo machteloos als wij. Ze vonden ook dat onze dochter niet naar huis kon in deze conditie en ze schaamden zich voor het optreden van hun kinderartsen.
Ik werk zelf in een ziekenhuis en ik heb dit probleem voorgelegd aan een arts die ik daarvan ken. Een kwartier later werden we door de kinderartsen apart geroepen en kregen we te horen dat onze dochter mocht blijven tot ze naar Leeuwarden zou gaan, maar dan wel zonder zorg van artsen en verpleegkundigen. Onze dochter barstte in tranen uit van opluchting dat ze toch in het ziekenhuis mocht blijven. De dag van onderhandelingen om dat voor elkaar te krijgen had bij haar tot veel extra spanningen geleid, en ook bij ons als ouders. Balanceren, onzekerheid, je breekt langzaam en je bent geestelijk en lichamelijk helemaal stuk. Het is heel moeilijk om te moeten zien hoe iedereen naar elkaar wijst en niemand eigenlijk weet wat de oplossing is.
Jeugd-gezondheidszorg
Wachtlijsten veroorzaken grote problemen en wij zijn ons er van bewust dat wij niet de enige ouders zijn die hier tegenaan lopen. Maar dat het zo erg is gesteld met onze jeugd-gezondheidszorg had ik niet verwacht. We hebben in Zaanstreek-Waterland met ongeveer 300.000 inwoners geen klinische opname mogelijkheden voor jeugd psychiatrie. Eigenlijk te gek voor woorden.
De intake in Leeuwarden is goed gegaan en onze dochter is inmiddels opgenomen en wordt behandeld aan haar trauma.
Mijn doel is niet om personen te beschadigen, ik heb daarom geen namen van personen of instellingen in deze tekst opgenomen.
Mijn doel is onder de aandacht te brengen hoe de zorg momenteel georganiseerd is en duidelijk maken dat hier nog veel is te verbeteren.
Heeft u soortgelijke ervaring(en) dan mag u dit met mij delen via roland.vanbraam@gmail.com
Zie ook:
https://www.nu.nl/gezondheid/5528012/inspectie-houdt-voortaan-toezicht-inkorten-wachttijden-ggz-instellingen.html
