Welke stad kent niet het probleem van verkeer dat in overvloed beheerst wordt door automobilisten die met hun vervoermiddel op pad zijn? Een beetje gemeentebestuur propageert daarom een autoluwe binnenstad omdat het vastloopt, zelfs buiten de spits. Het gaat echt niet alleen om grote steden zoals Amsterdam, maar zeker ook om Zaandam. De SP Zaanstad is één van de partijen in de Zaanse gemeenteraad die zich hard maakt voor een dertig kilometerzone op de Westzijde.
Vijftien jaar lang woonde ik met mijn gezin op het Kauwerspad in de Harenmakersbuurt, vlak om de hoek van de Westzijde. Een heerlijk buurtje van waaruit je alle kanten op kon, dichtbij het centrum van Zaandam en vrij vlug op de snelwegen A8 of A7 om naar het zuiden of het noorden af te reizen. Niks mis mee zou je zo zeggen. Er was wel één groot probleem, namelijk het verkeer op de Westzijde. Altijd overdag druk met voetgangers, fietsers, bromfietsers, automobilisten, bus- en vrachtverkeer. Het was en is niet anders.
Wanneer je in zo’n buurt woont is het een kwestie van opletten voor wat de veiligheid in het verkeer betreft, want voordat je het weet word je voor de sokken gereden. Mij overkwam deze pech op 22 maart 1999 om half vijf ‘s middags. Ik zat in mijn auto, stond stil om rechtsaf te slaan vanaf de Westzijde het Kauwerspad in. Even wachtten op de buurvrouw die linksaf moest vanuit het pad, zij wachtte immers op het verkeer dat van rechts kwam. Het was druk.
Ik keek in mijn binnenspiegel en zag een wit bestelautootje met een bloedgang van naar bleek tachtig kilometer per uur op mij afkomen. De bestuurder ramde mijn auto van achteren en aan de linkerkant van mijn Volkswagen Passat met kooiconstructie die na de klap twintig centimeter korter was geworden. Twee auto’s in de puinpoeier én ik had meteen nek- en rugproblemen. Zonder mijn medisch dossier prijs te willen geven bleef ik achter met levenslang whiplash, kapotte nek- en rugwervels, dagelijks pijn, en ik was mijn baan kwijt, werd afgekeurd, huwelijk naar de knoppen, zevenenhalf jaar letselschadezaak en nog veel meer van dat soort ellende.
De pijn en het verdriet was en is groot. Het leven ging en gaat verder en is naar omstandigheden vrij goed. Toen mijn verhaal destijds in de krant stond werd ik uitgenodigd bij een buurvrouw die aan de Westzijde woonde. Zij vertelde over het zware en vooral snelle verkeer dat voorbij haar woning dagelijks denderde. De koffiekopjes trilden op tafel toen wij elkaar spraken. “Dit kan echt niet meer”, dacht ik. En in het voorjaar van 2018 kwam mijn partijgenoot en SP-fractielid Roland van Braam samen met andere partijen in de raad met een motie die werd aangenomen om van de Westzijde een dertig kilometerzone te maken.
Ik huilde, tranen van geluk biggelden over mijn wangen, en ik was zo blij. Maar de wethouder van verkeer Addy Verschuren (CDA) wenste dit niet uit te voeren net als in de tijd van mijn ongeluk toen zijn partijgenote Nel Kroesen-Van Gelderen in die functie het slechts afdeed dat je klachten kon melden. Roland van Braam ging deze week in de herhaling met andere partijen door wederom een motie in te dienen voor een dertig kilometerzone op de Westzijde en niet alleen om verkeersveiligheid, maar ook omdat woningen niet uit elkaar schudden door het getril van verkeer en de omgeving niet zwart wordt van de roet door de gigantische vracht aan CO² uitstoot.
En dan is er nog een belanghebbende ambtenaar met twintig jaar politie-ervaring die op de Facebookpagina van SP’er Van Braam totaal uit de bocht vloog om te stellen dat dertig kilometer net zo goed vijftig kan zijn omdat hardrijders niet tegen te houden zijn. Na kritiek op zijn wezenloze commentaar verwijderde hij zijn berichten. Werd het te heet onder zijn voeten? Tijd voor de derde CDA-wethouder verkeer Gerard Slegers die hopelijk eindelijk luistert naar de bewoners van de Westzijde door de dertig kilometer zone in te voeren.
Willem Croese
