Poliflw

Roshano Dewnarain (17) is een jongeman die veel om handen heeft. Vwo-6 is net afgerond met een lijst met 16 vakken, waar normaal 9 volstaan. ‘Het is net geen cum laude’, verzucht hij. Zijn volgende stap is ook bekend: geneeskunde studeren aan de RUG en in de avonduren filosofie. Hij wil een bijdrage leveren aan de samenleving, maar de essentiële en existentiële onderliggende (levens)vragen zijn mogelijk veel interessanter. Nadenken over de wijze waarop de samenleving verbeterd kan worden.

Weten waar je het over hebt

Reeds op negenjarige leeftijd bracht Roshano ideeën naar voren bij zijn juf over de inrichting van het onderwijs. Met lichte verwondering kijkt hij terug op die tijd. ‘Er werd naar mij geluisterd, hoe jong ik ook was. Mijn ideeën werden door de school serieus genomen.’ Het groter geheel is ook van belang in de politiek. Politici hebben vooral kennis nodig, pas dan kun je alles overzien, een mening vormen en ventileren. Als negatief voorbeeld noemt hij Thierry Baudet, die onbewezen stellingen over de stikstofneerslag debiteert. Roshano begrijpt niet dat mensen (politici) iets beweren zonder van de hoed en de rand te weten: ‘De politicus is volksvertegenwoordiger en móet daarom kennis vergaren.’

Actief ‘baasje’

Roshano is bepaald geen stilzitter. Om er iets uit te lichten, zijn bedrijf ‘Hulp Bij Leren’. Het begon met enkele kinderen die van hem bijles kregen; toen ontdekte hij dat kinderen uit armere gezinnen niet in aanmerking komen voor bijlessen. Dat is veel te duur. Roshano vindt dat ieder kind gelijke kansen moet hebben in het onderwijs. Omdat het nog wel even duurt voordat het onderwijssysteem helemaal ten goede verandert, nam hij met zijn bedrijf contact op met enkele basisscholen en het Aletta Jacobs College in Hoogezand. Nu krijgen diverse kinderen uit probleemgezinnen de gelegenheid om tegen een zeer geringe vergoeding bijles te krijgen. Dit bedrijf wil Roshano verder uitbreiden met (ex-)medescholieren. Ondertussen denkt hij erover na hoe de onderwijsstructuren gewijzigd kunnen worden, zodat alle kinderen gelijke kansen hebben. En daarmee komt hij weer terecht bij ‘zijn’ filosofie en bij het middel om dit te realiseren: de politiek. Roshano beseft dat de politiek belangrijk is om iets klaar te krijgen, maar de politiek is het niet het allesomvattend bestuursorgaan. Ook daar wil Roshano ‘iets’ mee.

Hoe kom je bij GroenLinks?

‘Groen is de zorg voor natuur en aarde, links staat voor gelijke kansen en gelijkwaardigheid. GroenLinks benadert de samenleving generalistisch en heeft waarden die ik van jongs af aan meekreeg in de Hindoeïstische cultuur. Ik oriënteerde mij op de GroenLinks website van Midden-Groningen. Niet geheel toevallig ontmoette ik een van de commissieleden, Silvia Poel, en zij nodigde me uit voor het bijwonen van een fractievergadering. Sinds november bezoek ik deze regelmatig. Ik zeg daar niet zoveel, luister des te meer. Inmiddels ben ik de GroenLinks DMM (Digitale Media Manager) voor Midden-Groningen en verzorg alle digitale communicatiemiddelen. De content moet van een redactie komen die ik in het leven wil roepen. Zo leer ik ook meer van het politieke raadswerk. Ik heb inmiddels een plan gemaakt voor een digitale campagne, waarbij het er vooral om gaat veel mensen te bereiken.’ Zijn plan is het leven ingegaan met de ondertitel ‘informeren, in plaats van overtuigen’.

Jongeren aantrekken

In zijn korte tijd bij GroenLinks heeft hij onlangs een voorstel gedaan om jongeren meer te betrekken bij de samenleving. De aanleiding was de oproep aan jongeren van premier Rutte om ideeën te leveren voor de omgang met corona. GroenLinks Midden-Groningen pakt samen met Roshano de handschoen en benadert scholen, jongerenwerk en sportverenigingen. Digitale middelen spelen daarbij een doorslaggevende rol.

Wat boeit je niet?

De vraag is aan een leergierig iemand als Roshano niet besteed: ‘Het een vind ik interessant en het ander vind ik interessanter.’ Hij heeft zijn eigen visie op de mens. ‘Een belangrijke eigenschap - zeker voor een politicus - is het vermogen tot zelfreflectie. Plus: je moet hulp van anderen die meer kennis hebben dan jij, kunnen accepteren. Je hebt de ander nodig en je moet het samen doen.’ Wijze woorden van een zeventienjarige.

Hoe zeker je ook bent dat jouw standpunt de juiste is, zonder een overtuigende boodschap ben je nergens. En hoe belangrijk de media hiervoor ook zijn geworden, debatteren blijft een van de belangrijkste vaardigheden binnen de politieke arena. Waar betogen de toon zetten, wordt het echte gevecht uitgevochten in het debat. En waar een betoog zo voorspelbaar wordt als je het zelf wilt maken, is een debat wispelturiger en moeilijker voor te bereiden. 

Omdat oefening de beste manier is om debatteren te leren, hebben we op woensdag 29 mei bij de Talentenpool gedebatteerd over een aantal stellingen. Voor sommigen vertrouwd, voor mij vooral erg nieuw. Daarom bleef mij bij de voorbereiding, bijeenkomst en na afloop steeds dezelfde vraag achtervolgen: wat maakt nou een goede debater?

Eerst komt de inhoud. Voor het maken van sterke argumenten is kennis over het onderwerp nodig, al is die niet helemaal objectief. Mark Rutte kon een paar weken geleden duidelijk laten zien dat hij boven de stof stond door zijn jarenlange ervaring, waardoor Thierry Baudet meteen als de leek van de twee werd neergezet. Toch was het niet alleen de daadwerkelijke kennis die daaraan bijdroeg. De uitstraling dat iemand verstand van zaken heeft kan een wereld van verschil maken.

Maar naast de feitelijke kennis is de vorm minstens net zo belangrijk. Het is meteen te merken wanneer iemand een standpunt moet verdedigen waar diegene niet volledig achterstaat. Bij de talentenpool kregen we stellingen toebedeeld, zonder dat we zelf konden kiezen of we voor of tegen waren. Zo kwam het dat sommigen als doorgewinterde GroenLinksers moesten verkondigen dat sociaal armoedebeleid onzin is, of het klimaatbeleid allemaal zo’n vaart niet hoeft te lopen. Het heeft in zo’n situatie wat meer moeite nodig, maar degenen die zich er het best in inleefden kwamen zonder twijfel het sterkst over. Of misschien konden ze eindelijk zeggen wat ze dachten, wie weet.

Ten slotte is het de stijl die het afmaakt. Kort, krachtig spreken en binnen de tijd blijven lijkt zo gemakkelijk, maar is al snel zo moeilijk. Het kwam nooit bijzonder sterk over als Buma na een minuut nog steeds gehaast stond te wauwelen op tv, terwijl hij eigenlijk maar 30 seconden had gekregen. Het debat is voor de bühne, wordt ook wel gezegd. En dan is het belangrijk dat iedereen zijn aandacht erbij houdt. Ook bij de talentenpool werd dit duidelijk samen met het feit dat, hoe jammer het soms ook is, oneliners scoren. We werden namelijk hard met de feiten geconfronteerd. “De linkse lobby heeft een Tesla-hobby”. Weten we dat ook weer!

Door: Niels Goedegebure