Laten we de handen ineen slaan, unity for the community 🏳️🌈! Dat is de boodschap vandaag van de politieke boot, van D66, CDA, PvdA, VVD en SP. We wensen iedereen een mooie dag! #happypride #boot22 #unityforthecommunity
18 documenten
Morgen staat de #CanalPride voor de ...
D66 VVD CDA PvdA Amsterdam 02-08-2019 11:25
Morgen staat de #CanalPride voor de deur! Let op! Want voor het eerst vaart er boot met D66, VVD, Partij van de Arbeid (PvdA), SP en CDA gezamenlijk over de Amstel. Een unicum en een mooi initiatief van Vera Bergkamp! Helaas is de acceptatie van de LHBTI+ gemeenschap nog niet waar hij zou moeten zijn. Daarom leggen Jan-Bert Vroege, Vera Bergkamp, Eric Klaver, Boris Dittrich en Samira Rafaela uit waarom het zo belangrijk dat de Pride er is.
Aankomende zaterdag vaart D66 samen ...
D66 VVD CDA PvdA Amsterdam 30-07-2019 16:19
Aankomende zaterdag vaart D66 samen met Pride66 én VVD, Partij van de Arbeid (PvdA), CDA, SP met hun regenboognetwerken, VVD LHBT, PvdA Roze Netwerk, CDA Pride en SP Rood voor Roze, op één boot tijdens de Canal Parade Amsterdam 2019. SALTO Amsterdam, dat deze week is omgedoopt tot Pride TV, heeft deze unieke politieke boot uitgekozen als een van de pareltjes van de parade en onderstaande video gemaakt.
Tijdens de jaarlijkse Pride Amsterdam week gaat SALTO op roze! Van 27 juli t/m 4 augustus worden SALTO1 en Radio SALTO omgedoopt tot PRIDE TV en PRIDE FM! Hou deze pagina in de gaten voor alle updates en informatie over de programma's!
Met een marathonvergadering van 20 ...
D66 VVD Amsterdam 16-07-2019 12:33
Met een marathonvergadering van 20 uur sloot de gemeenteraad het politieke seizoen af. Naast debatten over onderkeldering in de stad (Hülya Kat houdt de vinger aan de pols) en het mogelijke voortbestaan van AT5 is ook de Voorjaarsnota aangenomen (goed gedaan Alexander Hammelburg), beetje de Prinsjesdag van Amsterdam, samen met meer dan honderd voorstellen van de raad. Ook de fractie van D66 heeft de kans gegrepen om mooie voorstellen in te dienen. Een overzicht van alle voorstellen van D66 die door de raad zijn aangenomen: - Laat geen dak onbenut Daken van Amsterdamse huizen gaan op veel grotere schaal gebruikt worden voor groen en voor zonnepanelen. Een oproep van Reinier van Dantzig om daarover stevige afspraken te maken met woningcorporaties werd gesteund door de Amsterdamse gemeenteraad. - Voorkom criminaliteit als de kans van slagen het hoogste is Om het zwaartepunt van preventie te verplaatsen naar jonge Amsterdammers, gaat het bestuur onderzoeken hoe en of jonge Amsterdammers na de eerste misstap een mentor kunnen krijgen. Die mentor helpt hen dan in samenspraak met de ouders te kiezen en te motiveren voor een school en helpt de jonge Amsterdammers op die school te slagen. Goed voorstel van fractievoorzitter Reinier van Dantzig - Dubbelfuncties om meer repetitieruimte voor muzikanten en dansers te realiseren Muzikanten en dansers hebben enorm veel moeite met het vinden van repetitieruimte. Marijn Bosman heeft het daarom voor elkaar gekregen dat de gemeente onderzoek gaat doen naar beschikbare dubbelfuncties, zoals gymzalen in de stad, die 's avonds ook gebruikt kunnen worden als repetitieruimte! - Tiny Forests De biodiversiteit staat onder druk in Amsterdam, maar ook de ruimte in Amsterdam is beperkt. Daarom kwam D66-raadslid Ilana voor Amsterdam met een voorstel om mini bossen te plaatsen in de stad. Extra voordeel, Amsterdam hoeft het niet allemaal zelf te betalen. Het Instituut voor Natuureducatie en Duurzaamheid stelt cofinanciering beschikbaar voor de aanleg en ontwikkeling van drie Tiny Forests. - Meldpunt knelpunten openbare ruimte zoals bijvoorbeeld nieuwe snorfietsers De snorfiets is van het fietspad, dat weet iedereen nu wel. Maar deze overgang loopt niet overal even soepel. Omdat de Amsterdamse weggebruiker het zelf altijd het beste weet is Jan-Bert Vroege met een voorstel gekomen om een meldpunt knelpunten op te richten. Amsterdammers kunnen daar: "onduidelijkheden , tegenstrijdigheden, missende schakels en gevaarlijke situaties in de infrastructuur kunnen melden." - Verkeersveiligheid donkere dagen De donkere winterdagen lijken nog ver weg, maar helaas de langste dag van het jaar ligt al even achter ons. Om te voorkomen dat jij in het donker van je fiets stuitert over losliggende stoeptegels, komt Jan-Bert Vroege met het voorstel om al in de herfst fietspaden in Amsterdam te controleren op veiligheid. - Hogere ambitie voorschool Sommige kinderen hebben voorschoolse educatie nodig voor een gelijke en goede start op de basisschool. Eind vorig jaar ging 85% van de peuters die dit extra duwtje in de rug nodig hebben ook echt naar die voorschool, maar dat percentage is teruggelopen tot 73%. Nu is het de ambitie van het college om 80% van de kinderen die het nodig hebben op die voorschool te krijgen, maar dat is niet genoeg voor Dehlia Timman en Daniëlle De Jager. Zij verwacht meer ambitie en de raad is het met haar voorstel eens dat de ambitie van het stadsbestuur hetzelfde zou moeten zijn als het in 2018 was: 85% van de kinderen die het nodig hebben, gaan naar de voorschool. Hou ze scherp Dehlia en Danielle! - Goede Luchtkwaliteit nieuwe dependances van scholen Ilana voor Amsterdam heeft ervoor gezorgd dat bij het kiezen van een nieuwe dependance van een school er, indien mogelijk, gekozen wordt voor een locatie die niet in een fijnstofzone ligt. En als dat wel zo is dat deze nieuwe dependance dan voorzien wordt van filters die zorgen voor een gezond binnenklimaat in de klas. - Sportevenementen Helaas grepen de Oranje Leeuwinnen net naast de WK titel, maar wat wel duidelijk is geworden: sport verbroedert. In Amsterdam zal er dan ook altijd behoefte blijven aan sportevenementen en Reinier van Dantzig heeft daarom via een amendement geregeld dat er 500.000 euro vrijgespeeld wordt voor de organisatie van sportevenementen. Naast het instemmen met de Voorjaarsnota, heeft het de coalitie ook twee onderdelen rechtgezet. - Bezuiniging Mantelzorg: Het Rijk bezuinigt hard op het budget dat gemeentes krijgen voor het uitvoeren van hun taken. Zo krijgt Amsterdam komende jaren honderden miljoenen minder uit het gemeentefonds. Daarnaast heeft het kabinet Rutte III besloten voor honderden miljoenen te bezuinigen op het budget dat gemeentes krijgen om jeugdzorgtaken uit te voeren. Yassmine El Ksaihi Het stadsbestuur heeft deze bezuinigingen voor het overgrote deel kunnen opvangen, zodat de meest kwetsbare Amsterdammers zo veel mogelijk worden ontzien. - Kleinschalige buurtevenementen krijgen daarnaast korting. De coalitie draait daarnaast de legesverhoging voor kleinschalige (buurt-)evenementen terug, maar komt ook met een evaluatie van het evenementenbeleid later dit jaar. In een voorstel van GroenLinks Amsterdam, D66 Amsterdam, PvdA Amsterdam en SP Amsterdam vragen zij het stadsbestuur kleinschalige, niet commerciële evenementen vrij te stellen van leges. Daarnaast zal gaat het college de dubbelingen in de vergunningverlening wil schrappen. Dit zal de bureaucratische lastendruk voor met name de grote festivals verminderen. Marijn Bosman Last but not least: - Safe Streets Samen met de VVD heeft D66-raadslid Ilana voor Amsterdam een voorstel ingediend dat de straatintimidatie van vrouwen moet tegen gaan. Via het voorstel moet Amsterdam zich aansluiten bij het Safe Streets project van de Verenigde Naties, zodat iedereen en het bijzonder (jonge) vrouwen veilig over straat kunnen. https://amsterdam.d66.nl/overzicht-voorstellen-d66-bij-voorjaarsnota/
Met een marathonvergadering van 20 uur sloot de gemeenteraad het politieke seizoen af. Naast debatten over AT5 en het erfpachtdossier is ook de Voorjaarsnota aangenomen, beetje de Prinsjesdag van Amsterdam, samen met meer dan honderd ...
Het is officieel! Er komt dit jaar ...
D66 VVD CDA PvdA Amsterdam 10-02-2019 16:21
Het is officieel! Er komt dit jaar één politieke Pride-boot. Een mooie samenwerking tussen D66, VVD, Partij van de Arbeid (PvdA), SP en CDA, dankzij Vera Bergkamp en de regenboognetwerken van de partijen: Pride66, VVD LHBT, PvdA Roze Netwerk, Rood voor Roze en CDA Pride. #unityforthecommunity
Historische gebeurtenis in een historisch jaar: Op initiatief van @Vera Bergkamp, Tweede Kamerlid voor D66, doen dit jaar vijf politieke partijen op één boot mee met de Canal Pride! Het thema is Unity for the Community, want we zijn heel dat we samen met VVD, Partij van de Arbeid (PvdA), SP en CDA de handen ineen slaan voor de LHBTIQ-gemeenschap. Een mooie samenwerking tussen VVD LHBT, PvdA Roze Netwerk, Rood voor Roze en CDA Pride, de regenboognetwerken van de partijen. #unityforthecommunity
In tegenstelling tot de #VVD en de ...
D66 VVD Amsterdam 30-01-2019 14:37
In tegenstelling tot de #VVD en de @MinPres met de losse handjes, is Reinier van Dantzig tegen het bewapenen van BOA's en het loslaten van het huidige geweldsmonopolie. "Het is te makkelijk als politicus je primaire woede te promoveren tot politiek statement" https://www.parool.nl/opinie/van-dantzig-d66-de-vvd-glijdt-weg-op-de-geweldspiraal~a4622355/
Amsterdamse boa's gaan staken omdat ze extra verdedigingsmiddelen willen. De VVD steunt de handhavers, wat leidt tot wrevel bij Reinier van Dantzig va
De roze afdelingen van @D66, VVD, ...
D66 VVD CDA PvdA Amsterdam 22-01-2019 13:05
De roze afdelingen van @D66, VVD, CDA, SP en Partij van de Arbeid (PvdA) willen bij de botenparade van Pride Amsterdam samen met één politieke boot varen. 🏳️🌈
Samen laten we zien dat we onze verschillen kunnen overbruggen en we ons als één blok voor de lhbti-gemeenschap inzetten. 🏳️🌈
Unicum: gezamenlijke politieke boot ...
D66 VVD CDA PvdA Amsterdam 22-01-2019 12:37
Met groen, oranje, blauw en rood bouw je al bijna een hele regenboog. De politieke partijen D66, VVD, CDA, SP en PvdA varen komende zomer niet met een eigen vaartuig-in-partijkleur, maar met een gezamenlijke politieke regenboogboot mee tijdens de Canal Parade in Amsterdam. Opvallende afwezige: Groen...
Het is de internationale Dag voor ...
D66 GroenLinks VVD ChristenUnie PvdA Amsterdam 10-12-2018 12:02
Het is de internationale Dag voor de rechten van de Mens! Alexander Hammelburg dient een voorstel in, ondertekend door GroenLinks, SP, VVD, PvdA, Bij1 en ChristenUnie, dat van Amsterdam de mensenrechten-hoofdstad van de wereld gaat maken: 👓 Elk jaar een scan van de mensenrechten, te beginnen bij kinderrechten 💪 Actieplan om de rechten op kwetsbare plekken te verbeteren, presentatie op de Dag van de rechten van de Mens! https://www.parool.nl/amsterdam/gemeenteraad-voor-invoering-kinderrechtenscan~a4612528/
De gemeenteraad wil dat Amsterdam een kinderrechtenscan invoert. Op deze manier kan de gemeente controleren of in de stad alle rechten voldoende worde
Pride66Zojuist heeft Boris Dittrich ...
D66 VVD CDA PvdA Amsterdam 11-10-2018 20:36
Zojuist heeft Boris Dittrich de allereerste Pride66 Coming Out Day Lezing gegeven. Lees de lezing via onderstaande link terug. https://d66.nl/coming-out-day-boris-dittrich/ De link werkt niet via een mobile telefoon (tenzij je de link in Safari opent). Lees de tekst van de lezing hieronder. (excuses voor het ongemak). Coming Out Day Lezing 2018door Boris Dittrich Het is 11 oktober. Sommige lesbiennes, homo’s, biseksuelen of transgender mensen kiezen ervoor om vandaag hun seksuele orientatie of gender identiteit bekend te maken. De dag is eind jaren tachtig in Amerika ontstaan. Het idee erachter is dat homovijandigheid kan gedijen in een sfeer van stilte, van onwetendheid, van wegkijken en negeren. Zichtbaarheid van LHBT’ ers helpt zeker om mensen te laten inzie n dat de samenleving divers is. Zichtbaarheid kan diepgewortelde vooroordelen helpen bestri jden. In een omgeving waar LHBT’ ers uit de kast komen, kunnen anderen zien dat hun dochter, hun zoon, hun collega, hun buurman, hun vriendin lesbisch, homo, bi of transgender kan zijn. Het maakt het makkelijker te begrijpen dat iedereen zo kan zijn. Dat seksuele orientatie of gender identiteit geen persoonlijke keuze van iemand is, maar een gegeven. Wat wel een keuze is, is om uit de kast te komen. Om anderen te laten zien wie je bent. Zichtbaarheid maakt ook duidelijk dat het geen pas geeft je naasten als minder te behandelen. Zichtbaarheid is een goed beginpunt om gelijke rechten te claimen en discriminati e tegen te gaan. Harvey Milk Harvey Milk, de openlijk homoseksuele wethouder van San Francisco, zei in 1978, het jaar waarin hij werd vermoord: “Every gay person must come out. As difficult as it is, you must tell your immediate family. You must tell your relatives. You must tell your friends if indeed they are your friends. You must tell your neighbors. You must tell the people you work with. You must tell the people in the stores you shop in. And once they realize that we are indeed everywhere, every myth, every lie, every innuendo will be destroyed once and for all. And once you do, you will feel so much better.” Milk geloofde dat het een m orele verplichting was dat LHBT’ ers open over hu n seksuele orientatie of gender identi teit zouden zijn. Hoe meer LHBT’ ers uit de kast, hoe moeilijker het zou zijn hun bestaan en hun rechten te negeren. Vrijwilligheid De national e Coming Out Da g is gebaseerd op vrijwilligheid. Uit de kast komen is een keuze die ieder voor zichzelf moet maken. Men moet zelf een inschatting ma ken hoe de familie, de school, de collega’s op het werk, de kerk, synagogue of moskee zullen reageren. Het is een risico – in s chatting. De realiteit is dat in e en vijandige omgeving veel LHBT’ ers geen andere keuze hebben dan onder de radar te l even. De kastdeur blijft dicht. Af en toe laait de discussie op: is het niet egoistisch of laf om in de kast te blijven? Waar blijft die morele veranwtoordelijkheid waar Harvey Milk het over had? Vrijheid v an meningsuiting is een grondrecht. Het houdt ook het recht in om je niet te uiten. Om bepaalde aspecten van je persoonlijk leven verborgen te houden. Die keus is aan de persoon zelf en niet aan iemand anders. Zelfs als politici tegen LHBT – rechten stemmen, terwijl ze zelf LHBT zijn of religieuze leide rs oproepen de rechten van LHBT’ ers niet te accepteren, terwijl ze zelf seks met mensen van hetzelfde geslacht hebben, in het geheim, dan nog is ‘outing’ verkeerd. Vrijwilligheid staat voorop. Eer Voor mij is het een eer om deze lezing te mogen houden. Toen ik gevraagd werd, wilde ik even bedenktijd. Ik wil niet alleen als homo worden gezien. Ik ben meer dan dat. Mijn identiteit bestaat uit meer aspecten. Ik ben ook jurist, mensenrechtenactivist, ik ben kunstliefhebber, zoon van een asielzoeker, geinteresseerd in politiek, D66’ er , ik ben Amsterdammer . Ik heb er een hekel aan als iemand’s identiteit tot slechts een kenmerk wordt gereduceerd. Maar die bedenktijd duurde niet lang Want ik vind het bela ngrijk om ove r seksuele orientatie en genderidentiteit te praten. LHBT’ ers vormen een minderheid in de samenleving. Vijftig jaar geleden werden we nog op staande voet ontslagen, het huis uit gezet, onterfd, gechanteerd en gemarginaliseerd. In die afgelopen vijftig jaar is er veel ten goede veranderd. Maar we zijn er nog lang nie t. We zullen altijd scherp moeten blijven op achterstelling en discriminatie. Daarom heb ik de uitnodiging om te spreken aanvaard. Mijn persoonlijk verhaal Als ik terugkijk op mijn carriere, loopt het opkomen voor gelijke rechten en non – discriminatie er als een rode draad doorheen. Mijn vader was hoogleraar in Oost – Europese geschiedenis aan de Universiteit in Utrecht. Mijn m oeder moest ontslag nemen, toen ze met mijn vader trouwde. Zo ging dat in de jaren vijftig. Ze was dus thuis en nam het leeuwe n deel van de opvoeding van mijn zus en mij voor haar rekening. We waren geen gewoon gezin. Mijn vader was uit Tsjechoslowakije gevlucht, had op 23 – jarige leeftijd asiel aangevraagd in Nederland en sprak met een accent. Hij had zijn moeder niet verteld dat hij ging vluchten, bang dat ze hem zou tegenhouden. Dat was in 1948. Mijn zus en ik werden in de jaren vijftig geboren . De t ijd van het ijzeren gordijn. Mijn zus en ik mochten onze oma niet zien. Dat verbod en de communisten. Ze kreeg geen uitreisvisum. Brieven werden zwaar gecensureerd. Thuis, aan tafel, werd vaak over mijn oma gesproken. De onrechtvaardigheid dat de communisten in Tsjechoslowakije onze familiebanden kapot maakten , heeft mijn leven beinvloed . Al vroeg wist ik dat ik later een beroep wilde hebben waarin ik niet afhankelijk van anderen zou zijn. Ik wilde zelf beslissingen nemen. En ik wilde tegen onrechtvaardigheid strijden. Dat is mijn grondhouding geworden. Toen ik een tiener was, ontdekte ik dat ik jongens erg leuk vond. Er was niemand in mijn omgeving die homo was. Thuis werd niet over het onderwerp gesproken. En op tv had je Albert Mol, een aardige man, maar met hem kon ik me niet identificeren. Ik was bang homo te zijn. Wat moest ik doen? Sommige meisjes op school vond ik ook best leuk. Dus hoopte ik bi te zijn , tegen beter weten in . Toen ik het gymnasium af had gema akt, kreeg ik een beurs om een jaar in Ohio te gaan studeren. Ik weet nog goed dat ik dacht: in dat jaar vind ik wel uit wie ik ben. 1974. Ik was achttien jaar. Maar ik was nog maar een paar weken in Ohio of ik ontving een brief van mijn ouders. ‘Jongen, ons gezin is iets vreselijks overkomen. Je zus heeft ons verteld dat ze lesbisch is. Waarom straft God ons zo? Ze weigert naar een psychiater te gaan. Ze is niet meer voor rede vatbaar. Een lesbische dochter! Was ze maar dood, dat zou nog makkelijker te dr agen zijn. Maar gelukkig hebben we jou nog. Jij zult ons kleinkinderen geven. Onze familie zal niet uitsterven. Pas goed op jezelf.’ De brief zette mijn leven op zijn kop. Ik wilde mijn ouders niet teleurstellen. Dit was mijn lot. Ik wilde geloven dat ik bi was en z ou mijn homo – erotische gevoelens diep begraven. Toen ik na dat jaar terugkwam, spande ik me in om mijn ouders en mijn zus nader tot elkaar te brengen. Ik werd verliefd o p een vrouw en klampte me aan die gevoelens vast en neg eerde de rest . Maar na een paar jaar moest ik toch erkennen dat ik weliswaar bi wilde zijn, maar toch echt gewoon homo was. Met mijn vriendin had ik van het begin af aan over mijn dilemma gesproken. We hadden gehoopt dat mijn homo – gevoelens over zouden ga an, maar wat ik ook geprobeerd had, ze w e rden sterker. We besloten dat het beter was voor haar , maar ook voor mij , om uit elkaar te gaan. Een moeilijke beslissing omdat we van elkaar hielden. Gelukkig zijn we bijna veertig jaar later nog steeds goed bevrie nd. Ik was dus weer alleen. Het was 1982, een zaterdag in April. Ik woonde inmiddels in Amsterdam en was advocaat bij Stibbe. Het Eurovisiesongfestival was op tv geweest, Duitsland had gewonnen met het liedje ‘Ein Bischen Frieden’. Daar zat ik alleen op de bank. Ik was homo, kende niemand die ook zo was, voelde me eenzaam. Hier kun je niet blijven zitten, ‘actie!’ , z ei ik tegen mezelf. Ik sprong op de fiets en ree d naar het Odeon aan de Singel. Daaronder was een homodiscotheek, DOK genaamd. Ik was er nooit geweest , maar had er over gehoord. Verlegen wurmde ik me langs de portier. De muziek stond hard, ik zag mannen met elkaar dansen. Ik sc h rok. Zoiets had ik nog no oit gezien. Als een muurbloempje stond ik tegen de muur en nipte aan een glaasje oude jenever. Als ik dit glas op heb, ga ik naar huis. Dit is niets voor mij. Ik was bang. Stel je voor dat een client van het advocatenantoor me hier ziet! Ik kreeg het Spaan s benauwd. Plotseling ging de deur open. Een bloedmooie jongen kwam binnen. Zwart krullend haar, blauwe ogen. Hij was alleen. ‘ Z o’n vriend zou ik willen hebben,’ dacht ik. Onze blikken kruisten elkaar. Schuchter kwam hij naar me toe. Ik bestelde toch nog m aar een drankje en nog een. We raakten aan de praat, en zijn dat nog steeds, 36 jaar later. Ik bloeide op, was smoorverliefd, vertelde sommige vrienden dat ik ontdekt had dat ik homo was en dat ik iemand ontmoet had. Voor het eerst van mijn leven voelde ik me sterk, onoverwinnelijk. Ik straalde. Met dat gevoel maakte ik de gang naar mijn ouders. ‘Jullie wilden altijd weten waarom mijn vriendin en ik uit elkaar gegaan zijn. Dat kom ik nu vertellen.’ M ijn moeder begon te huilen. Mijn vader stond op, stak een sigaret op. Hij zuchtte diep, keek naar de muur achter mij en zei:’Wij voelen ons als bomen waar de takken vanaf gerukt worden . Ga nu maar. Je m oeder en ik gaan zware tijden tegemoet. God heeft ons nu twee kruizen g egeven die we de rest van ons leven zullen moeten meetorsen.’ Ik liep naar mijn auto die voor het huis geparkeerd stond en draaide me om. Normaal stonden mijn ouders in de deuropening te zwaaien. Nu zag ik nog net, het was een zonnige Augustus – middag, hoe mijn vader de gordijnen in de huiskamer dichttrok. Ze wilden de boze wereld buitensluiten. Dit is mijn coming out – verhaal. Het is pijnlijk geweest, maar ik heb er veel van geleerd. Het he e ft me gemotiveerd. Die grondhouding van strijden tegen onrechtvaardigheid vermengde zich met op komen voor de belangen van LHBT’ ers. Want ik kon me er niet bij neerleggen dat hom o’s als tweede rangsburgers werden behandeld. De jaren tachtig waren de jaren van aids . Bij bosjes stierven jonge mannen die we kenden uit de kroeg, van het werk of de sportschool. Hun verhalen ware n triest. Ging de een dood, dan stond diens familie op de stoep en eiste dat de overblijvende partner binnen 24 uur het huis zou verlaten. Meer dan eens mocht de partner niet op de begrafenis komen, want de familie mocht niet weten dat de zoon homo was. Soms stierven jongens moederziel alleen en moest de gemeent e voor de begrafenis zorgen. Ik was advocaat. Ik besloot me voor aidsslachtoffers in te zetten. Later werd ik bestuurslid van het aidsfonds . Eenmaal in de Tweede Kamer nam ik naast justitie en asiel de portefeuille familierecht op me en stelde ik in 1994 voor het huwelijk open te stellen voor paren van gelijk geslacht. Zo zouden paren wettelijk goed beschermd worden, net als paren van verschill end geslacht. D66 was de eerste grote partij die die keuze maakte. Voor mij was het zaak om met andere politici samen te werken. Alleen zouden we dit nooit voor elkaar krijgen. Het was de tijd van Paars. Samen met collega’s van PvdA en VVD lukte het D66 om tegen de zin van het P aarse kabinet in, het huwelijk open te stellen. Bij de formatie van 1998 werd het door D66 afgedwongen. En i n 2001 werd Nederland het eerste land ter wereld waar homo – en lesbische paren konden trouwen. De eerste huwelijken vonden plaats hier vlakbij in Amsterdam, in de raadszaal van het Stadhuis. Wat moet er in Nederland nog gebeuren? Sindsdien is er in Nederla nd veel bereikt op het gebied van gelijkberechtiging. Maar er moet nog veel gebeuren. Emancipatie is geen rustig bezit . A ls minderheidsgroep moet je elke dag je plek bevechten. Er zijn nog steeds delen van de samenleving, waar homoseksualiteit niet geaccep teerd is. In bepaal de migrantenkringen, bij streng gelovige Christenen, bij senioren , bij jongeren . Daarbij moeten we bedenken dat LHBTI – rechten een container begrip is. Interseks – mensen willen dat er geen medisch onnodige operaties op babies worden uitgevoerd om hun geslacht in een mal van man of vrouw te stoppen. Dat h e eft niets met seksuele orientatie te maken. Transgender mensen willen dat de wachttijden voor behandeling in klinieken verdwijnen, dat h et geslacht waarmee ze zich identificeren, wordt erkend, ook als ze nog jonger zijn dan 16 jaar. Anderen willen weer dat de overheid ophoudt met het onnodig registreren van iemands geslacht in documenten. Waarom moet in je paspoort staan dat je man of vrouw bent? Homo – en lesboparen die kinderen opvoeden zouden graag zien dat de wet meerouderschap mogelijk maakt, omdat dat in het belang van hun kinderen is. En alle LHBTI’ ers willen dat geweld ophoudt, dat discriminatie stopt en dat men met respect beha ndeld wordt, ook door de wet. Human Rights Watch In 2007 ben ik, na twaalf en half jaar Tweede Kamer, voor Human Rights Watch gaan werken. Ik werd Globa l Advocacy Director in het LGBT – programma. Mijn t aak was om de positie van LHBTI’ ers wereldwijd te versterken . Ik reisde de hele wereld over. In Oeganda heb ik met David Kato gewerkt. In die tijd wilde parlementsleden de doodstraf voor homoseksualiteit invoeren. David was openlijk homo. Zijn uit – de – kast – komen was moedig. Maar ook gevaarlijk. Hij was een van de leiders in de Oegandese LHBT – beweging. Later werd hij vermoord. In Nepal werkte ik met Sunil Pant . We bezochten de fractievoorz itters in het parlement en de leden van het Constitutionele Hof. In een baanbrekende beslissing oordeelden de rechters later dat het huwelijk in Nepal moest worden opengesteld. Ze namen de Nederlandse wet als voorbeeld. Sunil werd het eerste openlijk homos eksuele parlementslid van Nepal. In Kirgizie presenteerde ik samen met lo k ale activisten ons onderzoeks rapport over discriminatie van homo’s. Tijdens de persconferentie kwam een van de activisten live op tv uit de kast. Hij zei: ‘I k ben moslim, ik ben Kirgiz, en ik ben homo. ’ We waren voorpagina nieuws en de tv – journaals maakten er gewag van. Zijn actie leidde tot een Fatwah die over ons werd uitgesproken . N iet veel later moest hij het land ontvluchten. In het Vaticaan sprak ik met e en belangrijke kardinaal die dicht bij Paus Franciscus staat. De Nederlandse ambassadeur en ik w e rden zijn werkkamer ingesmokkeld. ‘Heeft iemand jullie gezien?’ vroeg hij angstig, nadat hij drie deuren dicht had gedaan. ‘De Amerikanen zijn vanmiddag aangek omen,’ verduidelijkte hij. Amerikaanse kardinalen zijn fel tegen homoseksualiteit. En de kardinaal was bang met Human Rights Watch geassocieerd te worden, maar stond wel open voor een gesprek. In Japan sprak ik met transgender scholieren die gepest w e rden op school. Ze werden gedwongen om het schooluniform aan te doen dat niet bij hun identiteit paste. De leraren bescher m den hen niet, maar verweten hen dat ze door hun gedrag het pesten juist uitlokten. Later werd een unisex uniform op scholen geintroduceerd en besloot de Japanse regering dat leraren verplicht een cursus seksuele diversiteit moeten volgen. In Rusland opende ik in St Petersburg een homofilmfestival. De organisatoren w e rden met de dood bedr eigd. De zaal waar ik mijn toespr aak zou houden werd kort van te voren door de eigenaar ontruimd. We mo e sten op stel en sprong verkassen. Er was een andere lokatie beschikbaar, maar de politie stond in de zaal toen ik mijn verhaal hield . De organisatoren waren bang dat de agenten een minderjarige mee naar binnen hadden gesmokkeld, zodat ze de tent konden sluiten. Dat is dan de politie die je eigenlijk zou moeten beschermen. In China presenteerde ik Human Rights Watch’s onderzoek naar c onversietherapie. Jonge mannen mo e sten van hun familie opgenomen worden in een kliniek. Daar verplichtten de doktoren hen naar homo – porno te kijken en kregen ze electroshocks als ze opgewonden raakten van die beelden. In Colombia vroegen lo k ale LHBT’ ers mij of ik met politici wilde praten. Zij wilden graag dat het huwelijk zou worden opengesteld. Er werd een wetsvoorstel ingediend, maar dat haalde geen meerderheid. Bij een volgend bezoek sprak ik met een rechter uit het Constitutionele Hof o ver de Nederl andse wet. Enkele jaren later oordeelde het Hof dat het verbod op het homohuwelijk ongrondwettig was. Homo – en lesboparen kunnen nu trouwen in Colombia. In totaal zijn er nu 25 landen waar het huwelijk is opengesteld . In al deze landen namen politici of re chters Nederland als voorbeeld. In 2019 zal Oostenrijk volgen en misschien ook Taiwan, als eerste Aziatische land. Wat ik in die elf en een half jaar dat ik voor Human Rights Watch werkte heb geleerd is da t waar ook ter wereld veel LHBT’ ers een ding gemeenschappelijk hebben. Eenzaamheid En dat ze een fase van eenzaamheid hebben gekend . En dat heel veel nog steeds eenzaam zijn. Het is de angst om apart gezet te worden. Om gediscrimineerd te worden. Om als een 2e rangs burger te worden behandeld. Die angst leidt tot isolement. Homohaat en trans – haat verschillen op onderdelen van racisme. Bij racisme word je bijvoorbeeld vanwege j e ras of huidskleur gediscrimineerd. Maar de kans is groot dat je opgroeit in een gezin met mensen van hetzelfde ras of huidskleur. De andere n in je nabije omgeving zien er uit zoals jij. De buitenwereld kan vijandig tegenover je staan, maar je kan bescherm ing vinden binnen het gezin. Dat is anders bij homoseksualiteit of bij transgenders . Als je in een hete ro – normatieve omgeving als LHBT’ er opgroeit, is de kans groot dat jij anders bent dan de andere gezinsleden en de meerderheid van de samenleving. Als je je realiseert dat je anders bent dan het gezin waarin je opgroeit, dat je seksualiteit afwijkt van die van je klasgenootjes, of je coll ega’s, als je als de dood bent gepest te worden omdat je homo bent of transgender , dan voel je je verdomd alleen. Zeker in een homovijandige omgeving kan die eenzaamheid verstikkend werken. Je eigen identiteit onderdrukken kost veel energie. Het kan leide n tot hartklachten, maagzweren, ernstige depressies, zelfmoord. Elke dag maar weer naar je werk gaan of naar school, net doen of je iemand anders bent. Bang zijn dat je vader of m oeder zullen ontdekken wie je bent. Dat iemand in je computer of mobiele telefoon snuffelt. Overal in de wereld hebben LHBT’ ers me hun verhalen verte ld. En ze komen allemaal op het zelfde neer. Eenzaamheid kan een mens vernietigen. Dus de vraag is: hoe ga je met die eenzaamheid om? Ik heb v eel LHBT – activisten gezien die in de kast zaten. Ze werkten voor ‘mensenrechten organisaties’ in landen waar homoseksualiteit verboden is. Onder het mom van algemene mensenrechten richtten ze zich in hun werk op LHBT’ ers. Maar de spanning die dat met zich m ee brengt is groot. Sommige activisten kregen een drankprobleem of raakten aan de drugs. Stel je voor hoe het is als je in een van de ruim 70 landen woont waar homoseksualiteit strafbaar is, en waar het verboden is om transgender te zijn. Vaak verleent de overheid geen vergunning aan organisaties om in die landen te werken op dit vakgebied. Er moeten dus kunstgrepen worden uitgehaald. De activisten, maar ook de organisaties zelf zijn een makkelijk doelwit. De politie kan ze chanteren. Ze kunnen met sluiting worden bedreigd. In die landen is het moeil ijk om een gemeenschap van LHBT’ ers op te bouwen. Je kunt namelijk verraden worden , ook van binnenuit . Voor veel jonge mensen is het dan ook afzien. Stiekem thuis achter de computer durven ze nog we l eens het internet op te gaan, op zoek naar gelijk gestemden. Maar ook dat is niet zonder risico. In een land als Egypte maakt de politie regelmatig valse profielen aan voor datingsites. Ze maken een afspraak en dan v o lgt de arrestatie. Of in Rusland . Daar word je door hooligans opgewacht die je vernederen en in elkaar slaan. Of neem Nederland, Naaldwijk en Dordrecht . Daar zijn onlangs zeven jongeren veroordeeld voor hetzelfde. Na overleg met dappere activisten uit het Midden – Oosten en Noord – Afrika die wel uit de kast zijn gekomen in hun land h e eft Human Rights Watch besloten een korte video uit te brengen. Do el daarvan is alle eenzame LHBT’ ers in die regio een hart onder de riem te steken. ‘ No longer alone ’ heet de video. Er hebben al meer dan 3 miljoen mensen naar gekeken. Het voorziet in een behoefte om mensen te informeren: er zijn meer mensen zoals jij! Hou vol. Wees niet bang. Ik wil hem graag laten zien. Ik wil eindigen met een positieve noot. Nooit oud genoeg om te leren en van mening te veranderen. Tegenstanders van LHBT – rechten kunnen van mening veranderen. Iemand die in dat kader mijn hart gestolen he e ft , is wijlen Hannie van Leeuwen , senator voor het CDA. In 2005 reisden we met een parlementaire delegatie naar Aruba . Vlak voor ons vertrek naar de Antillen had de minister van Justitie in Oranjestad een interview gegeven . D aarin zei hij d at hij in Nederland gesloten huwelijken tussen twee mannen of vrouwen niet zou erkennen. Hij noemde die huwelijken tegennatuurlijk en pervers. Hij overwoog zelfs homoseksualiteit strafbaar te stellen. Tijdens een debat in het Arubaanse parlement met de Koninkrijksdelegatie stond erkenning van homo relaties op de agenda. Vlak voor we het onderwerp zouden gaan bespreken , hoorden we door het open raam allerlei rumoer. Er stonden tientallen demonstranten op het plein voor het parlement. Ze scandeerden leuzen als: ‘ Dittrich go home, Aruba homo vrij. ’ Eerst deden we allemaal alsof we de protesten niet hoorden, maar er werd ook op fluitjes geblazen en getrommeld. Het kabaal hield niet op. De voorzitter van de vergadering stelde voor het agendapunt over te slaan. Maar dat schoot de Nederlandse delegatie verkeerd. He t raam werd dichtgedaan . Hoe dan ook, we wilden dat het punt ‘erkenning homohuwelijk’ zou worden besproken. Plotseling stond Hannie van Leeuwen op. Ze was toen 80 jaar oud. ‘Ik wil ruimte voor een persoonlijk feit,’ zei ze. Alle parlementsleden luisterden aandachtig. ‘Indertijd heb ik tegen het homohuw elijk gestemd. Waarom? Ik heb mij lat en leiden door angst voor het onbekende. Maar sinds de invoering van de wet ben ik bij een aantal huwelijken van mannen – en vrouwenparen geweest. Ik zag hoe gelukkig de me nsen waren. Ik realiseerde me dat ik fout zat. Waarom zou ik anderen hun geluk ontzeggen? Doordat zij trouwen, nemen ze toch niets van een ander af? Ik wou dat ik de stemming over kon doen. Want ik ben van mening veranderd. Ik zou nu voor het homohuwelijk stemmen. En dat wil ik de collega’s uit Aruba meegeven.’ Het was doodstil in de vergaderzaal . Toen Hannie van Leeuwen ging zitten, draaide ze zich naar mij en gaf me een knipoog. Die collegialiteit heeft mijn hart verwarmd. Want ja, ook al ben je jaren uit de kast, zo nu en dan kun je je behoorlijk eenzaam voelen in een hetero – gezelschap. Ik rond af, ook met een persoonlijk feit. Vorig jaar is mijn moeder overleden. Ze is 95 jaar geworden. In de loop der jaren h e eft ze zich verzoend met de homoseks ualiteit van haar twee kinderen. Ze is gaan houden van haar schoonzoon en schoondochter. De laatste drie jaar van haar leven woonde ze in een woonzorgcentrum. Daar werkte een transgender vrijwilligster, Jannie. Jannie kon het goed met mijn m oeder vinden. O p een dag had Jannie lang met mijn m oeder zitten kletsen en ging naar huis. Twee oude dames reden in hun rolstoel naar mijn m oeder die i n haar rolstoel zat . ‘Weet je wel met wie je gesproken hebt?’ vroegen ze nogal dwingend. ‘Ja,’ zei mijn m oeder, ‘met Jannie.’ ‘Niet waar,’ zeiden de dames. ‘ Jannie heet in het echt Jan. Hij is omgebouwd. En daarom praten we niet met hem.’ Mijn m oeder antwoordde: ‘Als Jannie als vrouw door het leven wil gaan, is dat haar keus. Dan is ze Jannie voor mij. Ze is de beste vrijwilligster in het tehuis. En dat is het enige wat telt.’ De dames waren niet overtuigd. ‘God heeft Jan zijn lichaam gegeven. Da t mag je niet veranderen.’ Waarop mijn Moeder antwoordde : ‘God heeft haar ook een eigen wil gegeven. Ze mag doen met haar lichaam wat zij het beste vindt. Haar lichaam is van haar. En i k discrimineer niet!’ Sindsdien is het niet meer goed gekomen tussen mi jn m oeder en de twee dames. Mijn m oeder mobiliseerde andere bewoonsters en die steunden Jannie. Dus op hoge leeftijd is mijn moeder een activiste geworden. Toen ze me dit vertelde, zei ze: ‘Ik heb in het leven geleerd dat iedereen het recht heeft zichzelf te kunnen zijn. Het maakt niet uit van wie je houdt. Als je maar een goed mens bent.’ Dank u wel.