Poliflw

Vandaag hebben VVD, CDA, D66 en de ChristenUnie nogmaals het voorstel van de SP en PvdA voor meer structurele waardering voor zorgverleners geblokkeerd. Lilian Marijnissen: 'Dit is een klap in het gezicht van alle zorgverleners. Voor hen is tijdens de coronacrisis zo hard geapplaudisseerd. Maar de waardering voor onze zorgverleners mag niet alleen bij een applaus en een bonus blijven.'

Zorgverleners verdienen een structureel betere waardering. Vandaag werd het tijdens de stemmingen wederom een gelijkspel. De coalitiepartijen krijgen dus nóg een kans om het voorstel te steunen. Mochten ze een betere waardering voor de zorg nog steeds blokkeren, dan zal de SP bij de behandeling van de Voorjaarsnota, begin juli, voorstellen dat de regering meer geld uittrekt voor het salaris van zorgverleners. Dit zullen we doen door een amendement in te dienen om de OVA-ruimte te verhogen. De OVA-ruimte is de Overheidsbijdrage in de Arbeidskostenontwikkeling in de zorg en op deze manier kan de overheid dus zorgen voor meer ruimte voor salarisverhoging van onze zorgverleners.

De SP lanceerde eerder de petitie ‘Onze zorg verdient meer dan alleen applaus’. Deze petitie werd al bijna 50 duizend keer ondertekend. Veel mensen hebben zich de afgelopen dagen achter de petitie geschaard en zich uitgesproken voor een betere en structurele waardering voor zorgverleners.

'Het advies van het “Aanjaagteam bescherming arbeidsmigranten” onder leiding van Emile Roemer legt de vinger op de zere plek.' Dat zegt SP-leider Lilian Marijnissen na de publicatie van de aanbevelingen. ‘Ruim 400.000 arbeidsmigranten wonen en werken maar al te vaak onder slechte omstandigheden. Coronavoorschriften worden regelmatig genegeerd. Het aanjaagteam levert concrete oplossingen. Marijnissen roept de regering op om de aanbevelingen per direct over te nemen. Dit is in het belang van de arbeidsmigranten en de hele samenleving’

Het aanjaagteam doet een aantal belangrijke aanbevelingen op het gebied van registratie, wonen, vervoer en werk. In de kern komt het neer op meer en betere regulering van een sector waar nogal wat malafide werkgevers actief zijn. Zij maken zich schuldig aan onderbetaling, uitbuiting en slechte huisvesting. Het aanjaagteam wil dat foute uitzendbureaus van de markt gehaald kunnen worden. Minimumnormen zijn nodig om de concurrentie op arbeidsvoorwaarden tegen te gaan. Marijnissen: ‘Dit zijn voorstellen die de SP samen met de ChristenUnie ook doet in ons Actieplan Arbeidsmigratie.’

Het advies om elke arbeidsmigrant vanwege corona een eigen slaapkamer te geven is zeer terecht, stelt Marijnissen. Ook in het vervoer en op de werkplek moeten de regels veel beter worden nageleefd: ‘Het is absurd als de coronaregels wel voor ons gelden, maar niet voor arbeidsmigranten.’ De instelling van één centraal meldpunt waar arbeidsmigranten terecht kunnen met vragen is eveneens van groot belang.

De aanbevelingen uit het vandaag verschenen rapport zijn de adviezen voor de korte termijn. Later dit jaar volgen structurele adviezen gericht op de lange termijn. Dan gaat het bijvoorbeeld om de vermindering van de grote afhankelijkheid van arbeidsmigranten van uitzendbureaus. Marijnissen is het daar volledig mee eens: ‘De werkgever van de arbeidsmigrant, is vaak ook de huisbaas. Dit bekent dat als je je baan verliest, je ook je dak boven je hoofd kwijt kunt zijn. Dat zorgt voor een heel ongewenste afhankelijkheid, die we snel moeten doorbreken.'

Door Carla Dik-Faber op 11 juni 2020 om 10:25

Vrijheid om te zijn en vrijheid om te denken

Pastoraat is een waardevolle, heel persoonlijke en dus ook kwetsbare vorm van geestelijke verzorging. Als daarin fouten worden gemaakt, kan dat schade toebrengen waar mensen de rest van hun leven last van hebben. Bijvoorbeeld als het gaat om mensen die worstelen met hun geaardheid in relatie tot hun levensovertuiging is grote zorgvuldigheid nodig. Dan gaat het namelijk over je zijn, waarin iemand anders niet mag voorschrijven hoe je daarmee omgaat.

Daarin is de wet onze toetssteen. Waar de grenzen van de wet worden overschreden, moet het Openbaar Ministerie in actie komen en tot vervolging overgaan. Waar strafbare feiten worden begaan, moet de rechter daarover een uitspraak doen.

Maar als je vrij bent om te zijn wie je bent, dan kan een meerderheid je dus ook niet voorschrijven hoe je moet denken. ‘Dat wat in het maatschappelijk verkeer gebruikelijk is’, zoals de minister nu schrijft, mag nooit betekenen dat vrijheid van denken in de knel komt. Dat raakt namelijk ook de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging. In onze samenleving moet het binnen de grenzen van de wet mogelijk blijven om anders te denken dan hoe de meerderheid denkt.

Dat de minister het Humanistisch Verbond een gedragscode op wil laten stellen over het pastoraat, waarvan wel of niet ondertekenen vervolgens door de rechter kan worden gewogen, is ronduit bizar. Het Humanistisch Verbond is een vereniging met een eigen missie en eigen opvattingen. In ons land kun je het met hen eens zijn, of niet. Hen dan laten voorschrijven wat er in pastorale gesprekken en in kerken en andere religieuze instellingen wel en niet gezegd kan worden, is wat mij betreft onacceptabel.

Door Carla Dik-Faber op 8 juni 2020 om 16:58

Uitvoering plan dakloosheid vraagt eensgezinde inzet kabinet en gemeenten

De ChristenUnie wil dat het kabinet zich maximaal inzet voor het terugdringen en voorkomen van dak- en thuisloosheid. Ik ben blij met het integrale plan dat gepresenteerd is door staatssecretaris Blokhuis. Om de stevige ambities waar te maken is er een kabinetsbrede inzet nodig.

De ChristenUnie roept het kabinet op om samen met gemeenten, zorgaanbieders en woningcorporaties eensgezind en daadkrachtig dak- en thuislozen te helpen, en daarbij alle mogelijkheden te benutten.

Nederland is één van de rijkste landen ter wereld, toch is het aantal daklozen in tien jaar tijd verdubbeld tot meer dan 40.000. Dit maakt een integrale kabinetsinzet des te urgenter. Het gepresenteerde plan heeft de ambitie om dak- en thuisloosheid zoveel mogelijk te voorkomen en te zorgen dat dak- en thuisloze mensen zo snel mogelijk een eigen woning en zo nodig goede begeleiding krijgen. Hiervoor is er de komende twee jaar maar liefst 200 miljoen euro beschikbaar, onder meer om 10.000 woningen te realiseren. Dit is ambitieus en vraagt om actie op de korte termijn, maar ook om een inzet die voorkomt dat we over tien jaar opnieuw in deze situatie zitten.

De hulp voor dak- en thuislozen is nog niet overal op orde, ondanks de grote inzet van gemeenten. In deze coronacrisis hebben ze het bovendien extra zwaar. Daarnaast moeten we voorkomen dat nog meer mensen op straat komen te staan. Van organisaties als het Leger des Heils hoor ik dat er nog altijd huisuitzendingen plaatsvinden. Ik roep de minister van Wonen en de staatssecretaris van Sociale Zaken op om schouder aan schouder met de staatssecretaris van VWS deze kwetsbare groep te helpen. Laten we daarbij onorthodoxe maatregelen niet schuwen. Samen met gemeenten en woningcorporaties moet het kabinet alles doen wat nodig is, zodat iedereen een dak boven zijn hoofd heeft.

Volgens de ChristenUnie kunnen gemeenten bijvoorbeeld de kostendelersnorm flexibeler hanteren. Dan worden mensen met een uitkering niet meteen gekort als zij hun volwassen kind in huis willen nemen. De staatssecretaris van SZW kan gemeenten hiertoe oproepen. Ook kunnen gemeenten één loket openen, waar dak- en thuislozen voor alle zaken terecht kunnen. Woningcorporaties kunnen coulanter zijn als iemand even niet de huur kan betalen. Door een verlaging van de verhuurdersheffing kunnen zij bovendien worden gestimuleerd om voor dak- en thuislozen meer woningen te bouwen. Tenslotte kan het Rijksvastgoedbedrijf bijdragen door leegstaand vastgoed beschikbaar te stellen als tijdelijke woonruimte.

Door Paul Blokhuis op 5 juni 2020 om 19:57

Thuiskomen. Met een sleutel van je eigen kamer, woongroep of huis en daar dan op de bank ploffen. Thuis zijn. Een potje koken en in je eigen bed slapen. Je thuis voelen. Een plek die eigen is, een plek waar jij hoort.

In een tijd waarin iedereen zoveel mogelijk thuis blijft, thuis werkt, thuis móet zijn, vinden we dat eigenlijk vanzelfsprekend.

Tegelijkertijd wordt de ‘thuisloosheid’ in Nederland steeds groter. Zijn zo’n 40.000 mensen dak- of thuisloos. In Wageningen. Beverwijk. Goes. Ze zijn overal en helemaal nergens.

Een aantal van hen heb ik ontmoet en die 40.000 mensen - twee keer zoveel als tien jaar geleden - zijn zo divers als de samenleving is. Intelligent of zwakbegaafd. Opgeleid of schooluitvaller. Sociaal of stug. Hoopvol of somber over de toekomst.

Maar voor elk van hen geldt dat ze wissels hebben gemist. Door een echtscheiding, faillissement, baanverlies, verslaving of schulden. Vaak is het een combinatie van dingen. Het kan velen overkomen. Uiteindelijk ben je je huis kwijt.

Ik ken verhalen van daklozen die bij de maatschappelijke opvang niet welkom waren, omdat hun problematiek op het moment dat ze voor het eerst aanklopten niet ernstig genoeg was. Na bij vrienden en familie op de bank te hebben geslapen, kloppen ze een jaar later weer aan bij de opvang. Sterk achteruit gegaan en nu wel welkom. Schrijnende voorbeelden van hoe het niet moet.

Veel maatschappelijke organisaties, zoals bijvoorbeeld het Leger des Heils, doen tegelijkertijd wat ze kunnen. Ze vangen mensen op in kleine en grote slaapzalen. Afstand houden in coronatijden is daar moeilijk. Er zijn mooie initiatieven, een hotelketen die bedden beschikbaar stelt voor dak- en thuislozen. Sporthallen worden beschikbaar gesteld. Maar het is geen structurele oplossing.

Het is duidelijk dat het systeem vast zit, dat er een doorbraak moet komen. Eerder al kondigde ik aan dat het kabinet 200 miljoen extra wil uittrekken voor begeleiding en hulpverlening voor dak- en thuislozen. Want met de bestaande maatschappelijke opvang los je de onderliggende problemen niet op.

Vanaf deze week gaan we een stap verder. Veel gemeenten die ik spreek geven aan dat een deel van de dak- en thuislozen in hun gemeente prima zelfstandig kan wonen, zij het vaak met wat extra begeleiding. Dat we dat snel groeiende aantal kunnen keren. Dat meer mensen zich ergens thuis kunnen voelen.

We moeten een omslag maken in ons systeem, waarin niet maatschappelijke opvang, maar een plek om te wonen de norm wordt. Dat vraagt om een grote verandering en wat mij betreft is dit het moment om door te pakken. Samen met mijn collega’s Ollongren en Van Ark heb ik woensdag een plan voor de aanpak van dak- en thuisloosheid gepresenteerd. Ik ben blij dat we in anderhalf jaar tijd naast de extra 200 miljoen euro ook daadwerkelijk 10.000 extra woonplekken voor dak- en thuislozen gaan realiseren. We organiseren een zo snel mogelijke doorstroom uit de opvang naar een zelfstandige woonplek en er komt meer begeleiding op maat, dagbesteding en ruimte voor ervaringsdeskundigen. Daarmee kunnen we de trend keren en kunnen we voor een groot deel van deze mensen nieuw perspectief bieden. Omdat we willen dat iedereen moet kunnen meedoen.

Ik noemde het Leger des Heils, dat bergen werk verzet voor mensen die op straat leven. Deze week was ik in Utrecht op bezoek bij zo’n plek, een locatie van het Leger, waar ze op een laagdrempelige manier mensen opvangen en voorbereiden op een terugkeer naar zelfstandig wonen. Vandaag was ik bij De Hoop in Dordrecht. Waar ze hetzelfde doen.

Toen ik daar was raakte ik onder de indruk van de begeleiders en geraakt door verhalen van mensen die vast zijn komen te zitten. Maar het trof me ook hoe het perspectief op een eigen woonplek een verschil kan maken. Hoe we samen kunnen zorgen dat mensen die extra kwetsbaar zijn een kans krijgen om weer mee te doen in de maatschappij. Om onderdeel te zijn van de samenleving. Om thuis te kunnen zijn in ons land.

Door Carla Dik-Faber op 4 juni 2020 om 18:51

Het is nog maar een paar maanden geleden dat we hier in deze zaal waren, met een land dat bijna volledig tot stilstand was gekomen. Niet helemaal, want het was tenslotte een slimme lockdown. Ik herinner me nog de spanning die hier voelbaar was. En het was ook spannend, met de dreiging van een zwart scenario voor de ziekenhuizen.

Hoe anders is het vandaag. Er zijn weinig nieuwe ziekenhuisopnames, de terrassen zijn weer open – ook ik heb daar maandag van genoten -, kinderen gaan weer naar school en we kunnen langzamerhand onze dierbaren in verpleeghuizen weer opzoeken. Het sluiten van verpleeghuizen voor bezoekers is misschien wel de meest pijnlijke maatregel die genomen moest worden. Ik kom daar zo nog op terug.

Maar we moeten nu niet verslappen en blijven herhalen wat de maatregelen zijn die mensen zélf kunnen nemen. Afstand houden, thuis blijven bij klachten en testen, testen, testen. Hoe zit het met dat laatste, minister? Veel mensen hebben gebeld, maar niet iedereen wordt doorverwezen naar de teststraat. En er zijn vragen over de capaciteit van laboratoria. Om echt effectief te zijn, zal de uitslag er binnen een dag moeten zijn, waarna direct het contactonderzoek wordt gestart. Wat gaat het kabinet doen om dit mogelijk te maken?

Daarnaast is het belangrijk om stappen te blijven zetten om het virus in te dammen. Het doel moet zijn: zo weinig mogelijk nieuwe besmettingen, en voorkomen dat we overvallen worden door een nieuwe uitbraak. Iedereen weet: je moet het dak repareren als de zon schijnt. Hoe bereiden we ons in deze relatief rustige periode voor op een eventuele nieuwe piek? Denk aan beschermingsmiddelen, maar ook aan rust voor medewerkers in de zorg. Graag een reactie.

Maandagavond was een demonstratie op de Dam van 5000 mensen. De zaak waar zij voor streden – gelijkwaardigheid van alle mensen – is ook onze strijd. Racisme is onacceptabel. Sowieso is het demonstratierecht een groot goed waar wij aan hechten. Maar in Coronatijd zullen we dat wel anders moeten organiseren. Over Amsterdam is al veel gezegd en geschreven. Het kan ook anders, zoals hier in Den Haag. Wat gaat dit kabinet doen om gemeenten hierin te ondersteunen en demonstraties in goede banen te leiden?

Ik ontvang veel schrijnende verhalen over bezoek aan verpleeghuizen. Mensen kunnen hun dierbaren alleen van achter een hek spreken of onder toeziend oog van personeel. Er zijn ook verpleeghuizen die uit angst de deuren nog gesloten houden voor bezoekers. Wie heeft die regels bedacht? VWS niet, de Inspectie niet. Het kan echt anders. En het moet ook anders. We zijn blij dat er vanaf 15 juni meer bezoek mogelijk is, maar dat gaat niet vanzelf goed. De basisveiligheid zoals infectiepreventie moet natuurlijk op orde zijn en wij zouden graag zien dat er op basis van vertrouwen maatwerkafspraken worden gemaakt tussen arts, naasten en zorgpersoneel. Dialoog en verantwoordelijkheid geven, daar moet het om gaan. Graag een reactie van de minister.

Mooi dat er een strategie ligt voor mensen met een beperking of chronische ziekte. Het is belangrijk dat iedereen in onze samenleving mee kan doen, ook nu. Mijn vriend Kars stuurt mij vaak, ook gisteren nog, een berichtje via Facebook. Hij heeft zin om aan het werk te gaan! Hoe gaat het met de dagbesteding?

Vorige week heeft de Kamer unaniem de motie Segers c.s. aangenomen over afspraken met kerken. Het is goed dat voorgangers in kerken als contactberoep worden gezien, maar heeft intussen het gesprek met de kerken plaatsgevonden en zijn daar afspraken gemaakt?

Het Coronavirus brengt een nieuw vocabulaire met zich mee, maar liefst 700 woorden. Van anderhalve meter samenleving tot coronakapsel. Tegelijkertijd is dit voor mijn fractie niet het nieuwe normaal, maar het tijdelijke abnormaal. De planbureaus hebben ook uitspraken in deze richting gedaan. Zij adviseren de nadruk niet op de korte termijn te leggen, "maar op een gezonde, veerkrachtige en duurzame samenleving". Hoe gaat het kabinet hieraan werken? Wat mijn fractie betreft mag er veel meer werk worden gemaakt van preventie.

Door Webredactie op 27 mei 2020 om 10:34

Wetsvoorstel erkenning Nederlandse Gebarentaal klaar voor debat

Het initiatiefwetsvoorstel van ChristenUnie, PvdA en D66 over juridische erkenning van de Nederlandse Gebarentaal is klaar om besproken te worden in de Tweede Kamer.

De fracties dienen vandaag de schriftelijke beantwoording in. De wet regelt dat veel belangrijke informatie ook beter toegankelijk wordt voor de 15.000 doven en slechthorenden in Nederland. Het recht van Nederlandse gebarentaligen om hun eigen moedertaal te mogen gebruiken wordt hiermee wettelijk vastgelegd. Een van de voorstellen uit de wet is de afgelopen tijd al door het kabinet overgenomen: de inzet van een tolk Nederlandse Gebarentaal bij de persconferenties van de minister-president.

Carla Dik-Faber (ChristenUnie): “In onze samenleving moet iedereen volwaardig kunnen meedoen. Zoals ik me thuis voel als ik Nederlands kan praten, zo moet ons land ook een thuis zijn voor mensen die in gebarentaal communiceren. Erkenning van onze nationale gebarentaal als officiële landstaal is daarin een belangrijke stap. In de praktijk betekent dat ook dat de overheid het goede voorbeeld geeft en informatie in de Nederlandse Gebarentaal beschikbaar stelt. Mooi dat de tolk Nederlandse Gebarentaal nu een vaste plek inneemt bij de persconferenties van het kabinet over de coronacrisis. Echter was dit niet vanzelfsprekend en direct het geval. Dit laat opnieuw de urgentie van ons wetsvoorstel zien.”

PvdA-Kamerlid Attje Kuiken: “Er werd een beetje lacherig gedaan toen wij zeiden dat er een tolk Nederlandse Gebarentaal op de persconferentie moest staan. Maar ik ben heel blij dat het – na wat verzet – toch gelukt is. Dat is in de eerste plaats belangrijk voor al die mensen die nu wel kunnen volgen wat er wordt gezegd, maar het is ook ontzettend belangrijk ook voor de acceptatie en erkenning van de Nederlandse Gebarentaal. Mensen die doof zijn of slecht horen zijn een volwaardig deel van onze samenleving. Ik hoop dat we met deze wet echt voor een kanteling gaan zorgen.”

Jessica van Eijs (D66), zelf ernstig slechthorend: “Het is mooi om te zien dat er een gebarentolk aanwezig is bij bijvoorbeeld de persconferenties over corona. Want doven en slechthorenden willen zelf belangrijk nieuws kunnen volgen, net zoals alle andere mensen. Dat herken ik ook. Het is frustrerend om hele stukken tekst te missen als ik het niet goed kan horen. Het is goed als het op veel meer plekken vanzelfsprekend wordt dat er gebarentaal wordt gebruikt.”.

Door Carla Dik-Faber op 23 mei 2020 om 22:59

Het is vrijdagochtend als ik in de trein stap naar Amsterdam. Ik herinner me de vele uitstapjes naar deze stad, het wandelen langs de grachten, het Rijksmuseum, de eettentjes aan de Utrechtsestraat. Een herinnering uit een andere tijd. Vandaag ga ik op pad met straatpastor Hanna. Zij werkt op straat onder de dak- en thuislozen.

We hebben afgesproken bij de diaconie van de PKN aan de Nieuwe Herengracht. In de prachtige binnentuin staat een grote koffie-bakfiets, met elektromotor. Dat is ook wel nodig, want in de bak verdwijnen vele kannen met koffie en thee, grote flessen water en heel veel broodjes die zijn klaargemaakt door leerlingen van een middelbare school. Onderweg halen we nog vele pakketjes ‘pasta-pesto’ op. De maaltijd is gemaakt door vrouwen die anders terecht kunnen in de inloophuizen van De Regenboog. Vanwege corona zijn de inloophuizen in de stad echter maar beperkt toegankelijk.

Dat is wat ik steeds weer terug hoor van Hanna: dak- en thuislozen hebben het moeilijk en corona verergert de problemen. De PKN organiseert filosofie-avonden en er is een daklozenkoor, maar beide activiteiten zijn door corona stilgelegd. Iemand die met begeleiding weer de weg omhoog had gevonden, valt terug nu de begeleiding wegvalt. Er is geen plek waar daklozen overdag naartoe kunnen gaan en dan zijn verdovende middelen een aantrekkelijke uitweg. Vanwege het 1,5 meter criterium is de nachtopvang uitgebreid naar sporthallen, maar ideaal is het niet en die sporthallen moeten ook weer in gebruik worden genomen voor sportactiviteiten. Er is veel eenzaamheid en in de ogen van Lorenzo (fictieve naam, die hem bevalt) lees ik melancholie.

Hanna gaat als een engel door de stad. Overal deelt ze uit: brood, koffie (met heel veel suiker) en pasta-pesto. Een paar sokken die iemand gevraagd had. Belangrijker nog: ze is er voor een praatje, zonder oordeel maar met een luisterend oor, een lach en aandacht. Zij en haar collega’s maken elke dag hun ronde op de fiets, zeven dagen per week, weer of geen weer. Voor veel dak- en thuislozen is het de enige structuur die ze op dit moment hebben. Ik vraag me af wat er nog op hen af gaat komen, hoeveel meer mensen Hanna straks zal ontmoeten op haar ronde, met een economische crisis in het vooruitzicht.

Alle dak- en thuislozen hebben een verhaal. Het zijn mensen zoals jij en ik, die ergens een verkeerde afslag hebben genomen, die door psychische ziekte op straat zijn beland, die schulden hebben gemaakt, die.... De arts die dak- en thuislozen opnam in haar huis en uiteindelijk zelf op straat belandde is maar een van de vele voorbeelden. Deze kant van Amsterdams is een dagelijkse pijnlijke realiteit. Deze mensen hebben een huis nodig. Meer nog, een thuis, een plek waar iemand naar hen omziet.

We leven in een van de meest welvarende landen ter wereld, maar de samenleving wordt ingewikkelder en steeds meer mensen vallen buiten de boot. Goede ondersteuning vanuit de gemeente, persoonlijke hulpverlening, begeleiding naar werk en vooral perspectief op huisvesting, zijn een deel van de oplossing. Daar wil ik me als Kamerlid voor inzetten en dit bezoek motiveert me des te sterker.

Maar wat ik vandaag leer is dat dit nooit voldoende is. Het probleem gaat dieper en raakt ons allemaal. Als ik de verhalen van daklozen hoor, lijkt onze samenleving soms de nabijheid en het omzien naar elkaar kwijt te raken. Kunnen we dat weer vinden met elkaar? Gewoon er zijn voor onze naaste, zeker als hij of zij in een kwetsbare periode zit. De coronatijd biedt hoopvolle voorbeelden waar het weer opbloeit! Laten we dat vasthouden.

Hanna laat zien dat het kan, door het schenken van koffie of thee en het bieden van een luisterend oor. Ze is – in haar eigen woorden – gewoon aan de slag gegaan. Haar hoop is dat vele anderen zich aansluiten en met de koffiekan op pad gaan in eigen wijk of dorp. Een geweldig inspirerend idee!

Het is die hoop die ik meeneem naar huis: omzien naar elkaar kan altijd, juist in coronatijd. En daar bloeien mensen van op.

Door Paul Blokhuis op 23 april 2020 om 12:00

‘Blijf zoveel mogelijk thuis’, is het devies van de overheid tijdens de coronacrisis. Dat is in het belang van ieders gezondheid. Maar wat als je geen eigen thuis hebt? Geen dak boven je hoofd? Voor zo’n veertigduizend mensen is dit de harde realiteit. Deze crisis maakt eens te meer duidelijk dat we de hulp voor deze kwetsbare groep dak- en thuislozen nog onvoldoende op orde hebben. Dak- en thuislozen hebben het nu extra zwaar. Ik wil ze niet vergeten. Gemeenten werken met steun van het kabinet hard aan het hulp bieden aan deze groep, ook tijdens deze coronacrisis.

Veertigduizend daklozen, waaronder ook heel veel jongeren. Dat is onacceptabel in een rijk land als Nederland. Achter deze cijfers zitten tienduizenden individuen, elk met hun eigen verhaal en tegenslag. Een misgelopen relatie, het verlies van een baan, een faillissement of verslaving. Het is belangrijk dat we naar hen omzien, zeker tijdens deze coronacrisis. Buurthuizen, bibliotheken en veel winkels zijn dicht, er zijn minder plekken om even op te warmen, wat te eten of naar het toilet te gaan. Bovendien hebben deze mensen vaak gezondheidsproblemen en zijn ze dus extra kwetsbaar.

Gelukkig werken hulporganisaties zoals het Leger des Heils hard om dak- en thuislozen tijdens de crisis op te vangen, aangepast aan de huidige situatie. Er ontstaan ook allerlei prachtige initiatieven, zoals hotels die – de nu toch lege - kamers voor dak- en thuislozen beschikbaar stellen. Ik ben in nauw contact met gemeenten en hulpverleners over de opvang. Iedereen moet tijdens deze crisis de nacht kunnen doorbrengen met een dak boven het hoofd en overdag naar binnen kunnen voor een kop koffie, een maaltijd of om zich op te frissen.

Het afgelopen decennium is de dak- en thuisloosheid verdubbeld. Meer dan ooit is het belangrijk de dakloosheid terug te dringen. Zo snel mogelijk moeten mensen in ons land een eigen plek krijgen om te wonen, te leven. Als iemand al in de opvang terecht komt, moet die tijd het liefst zo kort mogelijk zijn. Op deze manier krijgen dak- en thuislozen met begeleiding zo snel mogelijk hun leven weer op de rit.

We hebben gemeenten gevraagd welke nood zij zien bij hun in de stad, in de wijk. En wat ze ervoor nodig hebben om de beweging de goede kant op te krijgen. Binnen het kabinet werken we nu hard aan een plan om dit te realiseren. Daar stellen we 200 miljoen euro extra voor beschikbaar. Dat geld is vooral bedoeld voor begeleiding van mensen die weer zelfstandig gaan wonen. Het plan presenteer ik dit voorjaar met collega’s uit het kabinet. Daarin staan onder andere afspraken over schuldhulpverlening en extra woonplekken.

Op die manier kunnen we ervoor zorgen dat zoveel mogelijk mensen een geschikte woonplek houden of krijgen. Dan hebben ze een plek van waaruit ze hun leven weer kunnen opbouwen. Een plek waar ze zich kunnen terugtrekken en veilig zijn. Een plek om thuis te zijn.

Door Gert-Jan Segers op 17 april 2020 om 08:30

Zoals jullie weten zijn er over minder dan een jaar weer Tweede Kamerverkiezingen en daarom is het nu opnieuw een vraag wie dan namens de ChristenUnie de lijsttrekker zal zijn. Om het persoonlijker te maken: het is dan de vraag of ik daar opnieuw beschikbaar voor ben.

Elke politieke functie is een gegeven functie. Je kunt alleen maar volksvertegenwoordiger of bestuurder zijn als kiezers en partijgenoten jou hun vertrouwen geven. En dat is nooit vanzelfsprekend. Een wijze oud-wethouder zei me een keer dat iedereen bij elke verkiezing weer ‘op nul staat’ en dat je nooit rechten aan een functie kunt ontlenen. En zo is het. Daarom heb ik een ronde gemaakt langs mensen met wie ik het meest intensief samenwerk, langs het Landelijke Bestuur, langs betrokken partijleden en heb ik hen om advies gevraagd. Hen de vraag gesteld of zij denken dat ik ook deze keer de aangewezen persoon ben voor het lijsttrekkerschap. En ik heb de indruk dat ze eerlijk en niet alleen maar beleefd zijn geweest.

Ook bij ons thuis heb ik er opnieuw uitgebreid over gesproken met Rianne en onze drie dochters (‘Pap, wat vindt God ervan?’). Zij weten dat als ik bereid ben om opnieuw lijsttrekker te zijn dat het ook hen wat kost. En als ik spreek over een roeping voor mijn huidige rol – zoals ik geloof dat we allemaal op onze plek zijn geroepen – dan kan het niet zo zijn dat ik me geroepen zou voelen, terwijl zij het alleen maar vreselijk vinden. Rian en de meiden waren zeker niet alleen maar beleefd, stelden hun vragen en vertelden hoe zij de afgelopen jaren hebben ervaren. Mooie, eerlijke gesprekken waarna ook thuis het licht op groen ging.

De huidige ellendige Coronacrisis heeft veel donkere kanten, we hebben er allemaal in meer of mindere mate mee te maken, maar heeft er ook toe geleid dat het jawoord van Rianne en onze dochters nu is gevolgd door een periode waarin we veel samen zijn en bijna iedere avond samen rond de eettafel zitten. Dat beschouwen we – naast alle moeite in deze crisis – in deze periode maar als een ‘blessing in disguise’ voordat ik straks weer meer op campagnepad ben.

Uiteraard heb ik ook mijzelf intensief bevraagd. Om lijsttrekker van onze prachtige partij te kunnen zijn, heb je naast vertrouwen van je directe omgeving en partij, vooral ook energie, ideeën en arbeidsvreugde nodig. Terugblikkend op de afgelopen jaren ben ik dankbaar voor de verantwoordelijke positie die we als partij – in dorpen, steden, provinciaal, landelijk en zelfs internationaal – mogen innemen en vooral voor de manier waarop we dat met hart en ziel doen. Het is echt bijzonder dat een christelijke partij als de onze in deze tijd op zoveel plekken zo’n doorslaggevende rol vervult. Ik voel me ook zeer gezegend met een eerste kring van kundige en bevlogen mensen met wie ik op een heel inspirerende manier samenwerk.

Ik heb eind vorig jaar een essay geschreven – ‘De verloren zoon en het verhaal van Nederland’ – en daarin mijn gedachten over en idealen voor ons land opgeschreven. Ik wil me de komende jaren met vernieuwde kracht en als hoopvolle realist inzetten voor een samenleving waarin we weer aandacht hebben voor elkaar en voor wat echt telt. Dat die samenleving geen utopie is, blijkt juist in deze crisis waarin we op zoveel plekken nieuwe saamhorigheid en naastenliefde zien. En last but not least, merk ik dat mijn hoop en wens om juist ook in Den Haag een navolger van Christus te zijn eerder toeneemt dan afneemt.

Kortom. Mijn ronde langs partijgenoten, mijn gesprekken aan de eettafel thuis en mijn eigen introspectie – de gesprekken met mezelf – hebben ertoe geleid dat ik jullie nu deze brief schrijf en me bij deze beschikbaar stel. Ik dank het Landelijk Bestuur voor het vertrouwen in mij en in mijn voordracht. Het laatste woord zal straks aan de kiezer zijn. Ik hoop zeer dat het vertrouwen in de ChristenUnie als een hoopvolle en verantwoordelijke partij en in mijzelf als meewerkend voorman bij de komende verkiezingen verder zal groeien. Dat begint met het vertrouwen en de steun van jullie. Die heb ik de afgelopen jaren op een hartverwarmende manier ervaren en ik zie er zeer naar uit om ook de komende periode samen met jullie te blijven optrekken en dienstbaar te zijn aan God en onze naaste.

Op hoop van zegen!