Poliflw

Gert-Jan Segers debatteert maandag 23 september met Klaas Dijkhoff (VVD) over artikel 23, vrijheid van onderwijs. Tijd en locatie: 19.00 - 21.30 uur, Edith Stein College, Louis Couperusplein 33, Den Haag. Meer informatie

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers en VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff kruisen binnenkort publiek de degens over onderwijsvrijheid. Dijkhoff zette eerder in een discussiestuk vraagtekens bij de houdbaarheid van het veelbesproken artikel 23. Volgens Segers zoekt Dijkhoff daarmee ‘ruzie met de verkeerde mensen’. Op 23 september gaan de beide coalitieleiders met elkaar in debat.

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers en VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff kruisen binnenkort publiek de degens over onderwijsvrijheid. Dijkhoff zette eerder in een discussiestuk vraagtekens bij de houdbaarheid van het veelbesproken artikel 23. Volgens Segers zoekt Dijkhoff daarmee ‘ruzie met de verkeerde mensen’. Op 23 september gaan de beide coalitieleiders met elkaar in debat.

De VVD-themanetwerken Onderwijs, Justitie & Veiligheid en het Wetenschappelijk Instituut van de ChristenUnie organiseren het debat.

Beschermen, niet afschaffen

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers: “De vrijheid van onderwijs geeft iedereen de vrijheid om de school te kiezen die bij hen past. Geen enkele vrijheid is onbegrensd en dus moet misbruik van die vrijheid worden aangepakt. Maar vrijheid bescherm je niet door die af te schaffen.”

Dijkhoff en Segers gaan in het debat onder meer in op de controle van de overheid op scholen, de positie van religie in de samenleving en burgerschapsvorming in openbaar en bijzonder onderwijs.

Historicus Pieter-Gerrit Kroeger trapt de avond af met een inleiding over de geschiedenis van artikel 23. Het debat, dat plaatsvindt in Den Haag, wordt geleid door auteur Naema Tahir.

Praktische informatie

•             Meer informatie en aanmelden: https://wi.christenunie.nl/onderwijsvrijheid (aanmelden verplicht)

•             Datum en tijd: maandag 23 september, inloop vanaf 18:45 uur, start om 19:15 uur

•             Locatie: Edith Stein College, Louis Couperusplein 33 te Den Haag

Onze dochter uit China is gevaccineerd toen ze als 1-jarige bij ons kwam. Niet erg leuk. Voor haar niet en voor ons als ouders niet. Je weet dat je kind pijn zal hebben van de prik en zich misschien ook wel een paar dagen wat ziek zal voelen. Je wilt je kind toch zoveel mogelijk leed besparen.

En juist daarom was het voor ons geen vraag of we haar lieten vaccineren. Want een prik en een paar dagen ziek zijn, vallen in het niet bij de veel heftiger ziektes waar dat kleine meisje met een prik tegen beschermd zou worden. En met haar, ook haar omgeving. Door te vaccineren bescherm je je kind tegen nare ziekten die zelfs de dood tot gevolg kunnen hebben. Bovendien zorg je zo indirect ook voor bescherming van andere, heel jonge kinderen die nog geen vaccinaties hebben gehad. Je zou zeggen: welke ouder wil dat nou niet?

Nou, er is dus ook een groep ouders die hun kinderen niet laten inenten. Heel eerlijk: ik vind dat moeilijk te begrijpen. Het is mijn persoonlijke geloof dat God ons heel veel geeft. In de schepping, in talenten van mensen, in de verantwoordelijkheid om te zorgen: voor anderen, maar ook voor onszelf. De mogelijkheid om te vaccineren, de talenten van medici en de beschikbaarheid van middelen die bijdragen aan het beschermen van leven en gezondheid mogen we – is mijn persoonlijke overtuiging – inzetten ten goede.

Maar onder de ouders die hun kinderen niet laten vaccineren, is ook altijd een deel christenen geweest. Hoewel ik er zelf dus echt anders over denk, konden zij mijns inziens terecht een beroep doen op het recht op lichamelijke integriteit en vrijheid van godsdienst. Door de beperkte omvang van deze groep, is het risico van hun niet-vaccineren voor onze hele samenleving beperkt: zolang er een hoog genoegedekkingsgraad is, beschermt dat ook anderen.. De vanuit christelijke overtuiging ingegeven motivatie om niet te vaccineren, nam van jaar tot jaar bovendien steeds verder af en landelijk bleef de vaccinatiegraad voldoende hoog. Tot zover was er dus niet zoveel aan de hand en het maatschappelijke debat nog niet zo verhit.

Groeiende groepMaar sinds een aantal jaar is er iets nieuws gaande. Er is ineens een gróeiende groep ouders die kinderen niet wil laten vaccineren. Niet vanuit geloofsovertuiging, maar uit wantrouwen jegens de overheid of medicijnfabrikanten, uit angst voor niet-bestaande bijwerkingen of vanuit het idee dat het allemaal wel mee zal vallen. Het lijkt of vaccinaties zo in zekere zin deels bedreigd worden door het eigen succes: het risico is uit het zicht verdwenen en daarmee verdampt ook de angst voor ‘vergeten’ ziekten.Dat is een probleem. In het publieke debat dat is losgebarsten, worden allerhande oplossingen voor dat probleem aangedragen. Ouders verplichten hun kind te vaccineren, een korting op de kinderbijslag, kinderdagverblijven die de vaccinatiegraad publiceren of niet-geënte kinderen kunnen weigeren: ideeën te over.

VaccinatiegraadEn het is goed dat we dat gesprek aangaan. Dat we voor- en nadelen van de aangedragen oplossingsrichtingen in kaart brengen. Dat we alles doen wat mogelijk is om de vaccinatiegraad omhoog te krijgen. Daar is ook de ChristenUnie zeer voor gemotiveerd. Maar we moeten wel goed bedenken wát we doen.

En dan vind ik dat de overheid zeker óók, maar niet alléén principiële zaken als lichamelijke integriteit en geloofsvrijheid moet wegen – al snapt u hoe belangrijk die voor mij zijn. Maar ook de effecten en bijeffecten van de mogelijke maatregelen. Bijvoorbeeld dat een boete voor niet-vaccineren geen probleem zou zijn voor rijke ouders, wat ongelijkheid creëert ten opzichte van gewetensbezwaarde mensen met een kleinere beurs. En dat de verplichting voor ouders averechts kan werken en het wantrouwen voedt: in Italië ging de vaccinatiegraad nota bene omláág, nadat een verplichting werd ingevoerd.

KinderdagopvangDe mogelijkheid voor de kinderdagopvang om kinderen te weigeren dan? Daar zijn principiële bezwaren minder aan de orde en dus is deze maatregel wat mij betreft dan ook niet bij voorbaat uitgesloten. Sterker: vanuit het christelijk-sociaal denken is er best wat voor te zeggen. Want als ouders vanuit de ‘soevereiniteit in eigen kring’ in vrijheid de keuze moeten kunnen maken om hun kind niet in te enten, moet ook een kinderdagverblijf haar door de ouders gegeven verantwoordelijkheid, vanuit soevereiniteit kunnen invullen om de groep kinderen als geheel te beschermen.Een in allerijl aangekondigd wetsvoorstel van D66 zou dat dan ook wel even regelen. VVD, CDA, PvdA en SP sloten zich direct aan. Van verschillende kanten werd ook ik bevraagd: jullie zijn daar toch óók voor?

En het antwoord is – ik hintte er al op: misschien wel. Maar toch vind ik het te makkelijk om daar in de storm van de publieke opinie direct in mee te gaan. Niet in de laatste plaats omdat professionals die er meer verstand van hebben dan ik waarschuwen voor een onvermoed, groot schadelijk effect. Dat zit zo: als tien kinderdagverblijven een vaccinatie-eis stellen, is de kans groot dat één kinderdagverblijf de niet-gevaccineerde kinderen opvangt en te maken krijgt met een véél te lage vaccinatiegraad. Dat kan een bedreiging zijn, niet alleen voor die niet-gevaccineerde én gevaccineerde kinderen op het kinderdagverblijf, maar ook voor de rest van de omgeving, regio en uiteindelijk ons hele land. En zelfs als álle kinderdagverblijven een vaccinatie-eis stellen, is daar nog de gastouderopvang, speeltuin of school waar het mis kan gaan. Een brandhaard op één zo’n plek kan misschien wel een landelijk uitslaande brand van een gevaarlijke ziekte worden.

Is daarmee alles gezegd? Nee, zeker niet. Want hoe dit soort risico’s zich tot elkaar verhouden, dat weten we niet goed. En dat willen we wél weten. Dus is het goed dat het kabinet hier onderzoek naar doet.

Maar in de tussentijd wil ik niet stil zitten. We moeten met een plan komen. Want die vaccinatiegraad móet omhoog. Omdat vrijheid en vrijblijvendheid nou eenmaal niet hetzelfde zijn.Dan kunnen we beginnen met een stevigere oproep aan ouders om hun kinderen te laten vaccineren – als je niet langskomt bij het consultatiebureau, krijg je nu geen enkele brief, herinnering of aanmaning. Daar mag de overheid nadrukkelijker optreden.

Artsen

Dan kunnen we aansluiten bij de acties van artsen onder de hashtag #ikvaccineer. Zij zouden wel eens een sleutelrol kunnen gaan spelen in het verbeteren van de vaccinatiegraad. Want waar we niet altijd alle heil mogen verwachten van de algemene voorlichting vanuit de Rijksoverheid, werkt het klemmende beroep van artsen vaak wel; Duitsland kent bijvoorbeeld een verplicht gesprek met een arts als ouders niet reageren op de oproep om hun kind te komen laten vaccineren. Dit gesprek kan twijfelaars over de streep trekken. Ook hier kan nu al werk van worden gemaakt.Dan kunnen we – u en ik – duidelijk maken dat vaccineren de norm is en niet-vaccineren een probleem. Want waar mythes over vaccinatie onder ouders ontstaan, kunnen die onder ouders ook weersproken worden.

#ikvaccineer. Voor de gezondheid van al onze kinderen, ook in de toekomst. Want daar gaat het om.

Labels: Carla Dik-Faber, Gezondheid

Nog geen twee weken geleden presenteerden we – de ChristenUnie samen met GroenLinks, PvdA, D66, SP, VVD en CDA – een nieuwe Klimaatwet. Daarin legden we stevige ambities vast voor het tegengaan van klimaatverandering. Ik noemde het een historische stap vooruit.

Die ambities sluiten aan op de plannen van dit kabinet. In het Regeerakkoord spraken we – en dan heb ik het nu over ChristenUnie, D66, VVD en CDA – al af wat we gaan doen om ons land duurzamer te maken. We nemen afscheid van het fossiele tijdperk van olie, kolen en gas. We geven ruim baan aan schone energie, energiebesparing en de kolencentrales gaan dicht. Daarmee vulden we in het Regeerakkoord grofweg de helft van onze ambities in met concrete maatregelen.

Dat is niet niets, als je bedenkt dat de afgelopen kabinetsperiodes veel te weinig vooruitgang is geboekt. En toch: die andere helft móet dus nog ingevuld worden.

Vandaag is daarom opnieuw een belangrijke dag met opnieuw een belangrijke stap. Vandaag presenteren de Klimaattafels hun ideeën waarmee we onze duurzame ambities dichterbij kunnen brengen. Dat is een belangrijke tussenstap op weg naar een Klimaatakkoord dat we later dit jaar hopen te sluiten. Dan weten we écht wat we gaan doen.

De ChristenUnie heeft een duidelijk doel voor ogen. We willen ‘Parijs’ halen. En zelfs dat doel staat niet op zichzelf. We willen goede rentmeesters zijn. We willen voor de schepping zorgen. Daar zetten we al die stappen voor. Sterker: daarvoor lopen we ons het vuur uit de sloffen.

Dat betekent ook dat we bij voorbaat open staan voor alle voorstellen. Want suggereren dat we niets gaan merken van de omslag naar een duurzame energieopwekking, duurzame productie en duurzame economie en het ons niets gaat kosten, zou niet eerlijk zijn. Ik zie dat ook terug in de uitgangspunten van de Klimaattafels: er zijn geen heilige huisjes meer.

De komende tijd gebruiken we om deze ideeën te bespreken, verder uit te werken en door te rekenen. Want waar we zeggen dat we het allemaal gaan merken, moeten we ook zeggen dat we de lasten én de lusten eerlijk gaan verdelen. Dat betekent dat we enerzijds allemaal naar vermogen mee moeten betalen én het anderzijds allemaal terug moeten zien in een lagere energierekening.

We gaan naar Parijs en we gaan met z’n allen. Vandaag zetten we opnieuw een stap.

Labels: Carla Dik-Faber, Duurzaamheid

Op 15 november hadden we een debat over het besluit om de dividendbelasting af te schaffen. Tijdens dat debat heb ik in reactie op een vraag van de heer Roemer gezegd dat ‘Ik oprecht met de hand op mijn hart kan zeggen dat ik mij niet herinner dat er zo'n memo heeft gelegen. Het kan best dat er in de veelheid aan memo's iets heeft gelegen’, zo stelde ik, ‘maar ik weet dat oprecht niet.’ Einde citaat. 

Met andere woorden: ik sloot niet uit dat er ambtelijke memo’s waren, maar ik herinnerde me niet dat die op de onderhandelingstafel hebben gelegen. Naar nu blijkt, en ik heb dat kunnen controleren op basis van de brief van kabinet van gisteravond, was mijn herinnering adequaat. Ik heb de ambtelijke memo’s tbv de onderhandelingen inderdaad niet gezien. En ik wist ten tijde van de onderhandelingen ook niet dat ze er wel waren.Ondertussen zie ik natuurlijk heel goed wat er deze dagen gebeurt en wat het beeld is. Er waren namelijk wel memo’s, sommige onderhandelaars hebben sommige stukken wel gezien en er is een VVD-notitie die ook met mij is besproken. Dat wekt de indruk dat er iets is achtergehouden en verzwegen. Daar vraagt ook om een reflectie op mijn eigen rol.Ik had dan ook beter en scherper onderscheid moeten maken tussen het openbare formatiedossier, wat voor iedereen toegankelijk is, en het besloten deel van de onderhandelingen waarin honderden memo’s rondgaan die ik echt niet allemaal heb gelezen, waarin zijtafels zaken uitspitten en tekstvoorstellen doen over asielbeleid en klimaatbeleid die ik echt niet allemaal heb gezien en waar er een hoofdtafel is waarop de grote politieke knopen worden doorgehakt. Mijn herinnering aan dat besloten deel was en is niet relevant. En ik had daar dus ook niet over moeten beginnen.Ik ben aanspreekbaar op het openbare formatiedossier en bovenal ben ik aanspreekbaar op de politieke keuzes die mijn fractie en ik hebben gemaakt in het regeerakkoord. Daarover zou het debat moeten gaan en niet over mijn herinneringen.Omdat de vraag of er memo’s waren ondertussen wel boven de markt bleef hangen, is het goed dat het kabinet bij uitzondering heeft besloten om alles wat er maar aan notities en memo’s gevonden kon worden naar buiten te brengen, hoewel dit strikt genomen niet vereist is en normaal gesproken ook onwenselijk is. Want als alles van een formatie openbaar moet worden gemaakt, dan is vrije gedachtevorming en het zoeken naar compromissen onmogelijk, wordt er nooit meer onderhandeld en kan dit land niet worden bestuurd.Dan nog kort de inhoud van het besluit. In de gesprekken die we in alle beslotenheid voerden over het vestigingsklimaat, kwamen tal van onderwerpen langs. Het verlagen van de winstbelasting voor grote én kleine bedrijven. Het aanpakken van brievenbusfirma's. Handhaving van het Europees gezien strengste bonusbeleid voor financiële instellingen. Het is geen geheim dat ook dat besluit geen vanzelfsprekendheid was. Het aanpakken van belastingontwijking en het creëren van een aantrekkelijk vestigingsklimaat voor bedrijven met toegevoegde waarde voor onze economie.Ook bij lastenverlichting ging het om de verhoudingen tussen lastenverlichting voor burgers en die voor bedrijven. Waarbij er meer lastenverlichting is voor burgers – en dan vooral gezinnen en de middenklasse – dan voor bedrijven.In de gesprekken over het vestigingsklimaat en lastenverlichting, zijn we gebriefd door ambtenaren, heeft er een langdurig en levendig debat plaatsgevonden, zijn van alle kanten argumenten ingebracht, verschilden onze standpunten en hebben we een compromis gezocht en gevonden.En in alle eerlijkheid, wij hadden als fractie geen memo nodig om voor- en nadelen van afschaffing van de dividendbelasting te kennen en om ons standpunt daarover te bepalen. Die zijn bekend.

De ChristenUnie-fractie heeft uiteindelijk het geheel van maatregelen die ten goede komen aan burgers en bedrijven gewogen, en ik heb geheel aan alle afspraken gewogen, goed genoeg bevonden en zo mijn handtekening onder het regeerakkoord gezet. Dat heb ik uit overtuiging gedaan.

Labels: Gert-Jan Segers