Poliflw

Inwoners van de Hoeksche Waard zijn betrokken bij hun dorp, school, buurt, kerk, of vereniging. Dat is wat de Hoeksche Waardse samenleving samenbindt. Protestantse Gemeente Open Hof in Oud-Beijerland is daarvan een mooi voorbeeld. Na een hartelijke ontvangst door Ina in’t Veld-Rentier, voorzitter van de kerkenraad van de Open Hof, kregen we een toelichting op de huiskameractiviteiten die daar worden georganiseerd. Dominee Lyonne Verschoor vertelde over de kerkzaal en symboliek van het gebouw, waarna we kennis maakten met één van de ‘Baanbrekers’, jongeren die leuke activiteiten organiseren en allerlei goede doelen steunen. De PG Open Hof is regenboog kerk en ook groene kerk. Wat dit betekent? Ga dit vooral verkennen bij 1 van de vele activiteiten van De Open Hof. Deze activiteiten zijn voor iedereen die belangstelling heeft. We bezoeken het hele jaar door verenigingen en organisaties, en telkens zijn we weer onder de indruk van de inzet van alle vrijwilligers. De Hoeksche Waard maken we samen!

Minister Grapperhaus gaat met de kerken in gesprek, omdat ook kerken worden getroffen door het beleid rond het coronavirus. Volgens het ND van vandaag doet de minister dat ‘om te verantwoorden waarom we deze voor hen ingrijpende beslissing moeten nemen’. Het kabinet maakte donderdag bekend dat alle evenementen waar 100 of meer mensen op afkomen, worden afgelast. Dat betekent dat bij veel kerken de zondagsdienst niet meer door kan gaan. Grapperhaus is niet alleen minister van Justitie en Veiligheid, maar ook minister van Eredienst. De meeste kerken hebben al aangekondigd de zondagdienst te annuleren, of over te gaan op een online kerkdienst. Ook het feit dat veel moskeeën het vrijdagmiddaggebed hebben geannuleerd, noemt Grapperhaus ‘een verstandige keuze’.

Gelooft u er nog in?Wie vertelt dat hij of zij geregeld op zondag naar de kerk gaat, wordt meewarig aangekeken. De bijbel is in de boekhandel te vinden op de esoterie-afdeling. Moslims rekenen we collectief af op de daden van een handvol extremisten. De muziek van de Mattheuspassion vinden we fantastisch, maar snapt iemand nog waar het verhaal over gaat? We mogen niet meer stemmen in een kerk, liever in een sporthal of op straat. Wie snapt nog waar boeken, poëzie, schilderijen, beelden naar verwijzen als de verhalen uit de Bijbel je vreemd zijn? Dit artikel gaat over de maatschappelijke meerwaarde van gelovig leven. Het is niet bedoeld als theologische of juridische verhandeling, de focus is gericht op de maatschappelijke betekenis van geloof en levensovertuiging. De afnemende kennis over en de verminderde tolerantie ten opzichte van gelovig leven hebben niet alleen betekenis voor kerken, synagogen, moskeeën en hun ‘inwoners’, ze doen afbreuk aan het functioneren van onze samenleving als geheel. De Nederlandse samenleving heeft groot belang bij het op waarde schatten van mensen met een levensovertuiging en ook van organisaties die op dat vlak actief zijn. Als we niet uitkijken dan gaat er door onkunde en desinteresse té veel verloren.Want er lijkt sprake van groot onbegrip, soms zelfs angst voor de rol van religie en geloof in onze tijd. Geloofsschaamte bij hen die tegen de tijdgeest van individualisme en rationaliteit in moeten uitleggen waarom zij ‘er nog in geloven’. Gelovigen die bovendien afgerekend worden op uitwassen, of op moeten opboksen tegen gedateerde beelden over kerk en religie. Beelden van hen die zich ‘bevrijd’ hebben van hun geloof en tegelijkertijd vast zijn blijven zitten in boosheid, in trauma’s die ze – soms goed te begrijpen – in hun verleden hebben opgelopen. Religiestress bij overheden, in het publieke en politieke debat. De vrijheid van onderwijs, voltooid leven, medisch-ethische zaken, de programmering van de publieke omroepen, moskee-bouw: we worstelen wat af met elkaar over de thema’s geloof en politiek. Steeds vaker klinkt het adagium dat ‘geloof enkel een privézaak is’, dat de scheiding van Kerk en Staat een absolute is. De groeiende onbekendheid met jodendom en christendom, de focus op de extremen in de islam, de verminderde vertrouwde omgang met geloof door grote groepen binnen onze samenleving dreigen geloof en levensovertuiging als rariteiten naar de buitenkant van de maatschappelijke discussie te drijven. We leven in een neo-liberale samenleving waar geloof tot een privézaak is gemaakt. Ten beste krijgt het geloof huisarrest, achter de voordeur. En dat is niet alleen jammer, het is volstrekt ongewenst en een ontkenning van de maatschappelijke werkelijkheid.Hoewel nog slechts 31% van de Nederlanders zichzelf duidt als ‘spiritueel’, durf ik te stellen dat ieder mens een natuurlijk kompas op zingeving, op betekenis heeft. Ieder mens komt in zijn leven momenten tegen die schreeuwen om een duiding of een concept waartoe het leven dient, waar het toe leidt, waarom het is. Een levensovertuiging – ook als die inhoudt dát er geen hogere macht is – geeft daarbij structuur en betekenis en moet daarom gezien worden als geestelijke zuurstof. Niet alleen in het persoonlijk leven van mensen, ook in de samenleving.Religie – in ons land van oudsher het Christendom – heeft in allerlei opzichten essentieel bijgedragen aan de ontwikkeling van onze samenleving. Niet alleen in kunst en cultuur, ook in de ontwikkeling van ons onderwijs, de zorg en bovenal onze democratische rechtsstaat. Een voorbeeld: de notie dat er geen onderscheid is tussen mensen, dat je je naaste moet lief hebben als jezelf, dat ieder mens ertoe doet, is een direct fundament voor de ontwikkeling van de grondrechten zoals wij die hede ten dagen kennen. Wie zich verdiept in het werk van Alexis de Tocqueville begrijpt welke belangrijke rol religie niet alleen in ons land en in onze tijd maar meer in algemene zin heeft: als hoeder van de zeden, als vrijheid om te doen wat goed en rechtvaardig is, tegen de tirannie van de rationaliteit in. De Staat heeft ook anno 2019 een groot belang bij het koesteren van gemeenschappen waar waarden en normen geleerd worden, geoefend worden, door gegeven worden. Dat zijn natuurlijk niet alleen kerken, moskeeën, tempels: er zijn heel veel organisaties en verbanden die daar een rol in hebben. Maar gelovigen hoeven zich niet weg te cijferen. Integendeel, ze mogen in de traditie van allen die hen daarin voorgingen hun trotse bijdrage leveren en hun betekenisvolle plek opeisen. En verwachten dat de overheid hun bijdrage waardeert, met hen respectvol omgaat.De meerwaarde die kerkgenootschappen en andere levensbeschouwelijke organisaties hebben doet er toe en is maatschappelijk van essentiële betekenis. Dan denken we niet alleen aan economische baten (her en der berekend en aangetoond) maar ook aan de maatschappelijke baten van pastoraat, diaconaat, geestelijke verzorging in de gevangenis en in het leger, van omzien naar elkaar. En bovenal over het inhoud geven aan de waarden waar onze samenleving op gegrondvest is. Die maatschappelijke meerwaarde rechtvaardigt dat kerk en synagoge niet weggeschoven worden naar de rand van het denken, maar juist betrokken worden bij het beter en rechtvaardiger maken van ons land, bij het versterken van de werking van de samenleving, van de rechtsstaat.De scheiding van kerk en staat – sinds de wijziging van de Grondwet in 1848 een vast (ongeschreven) onderdeel van onze staatsinrichting – blijft voor zowel de overheid als de kerken een leidend principe. Maar in onze huidige samenleving lijkt die scheiding steeds vaker uitgelegd te worden als een argument voor afstand, voor isolatie, voor het ‘met de rug naar de kerken staan’. Door dit te doen wordt de behoefte en de oriëntatie van grote delen van onze samenleving niet alleen miskend, maar ook niet benut. En dat mag je met recht een doodzonde noemen! Respecteer de scheiding van kerk en staat, maar investeer tegelijkertijd in een grotere onderlinge betrokkenheid, in dialoog. Laat leidend zijn welke bijdrage ‘de kerk’ (in alle verscheidenheid) levert aan onze samenleving. Dat kan alleen met bezielde, verantwoordelijke burgers en dat is juist waar geloofsgemeenschappen een zeer wezenlijke bijdrage aan kunnen leveren, waar ze goed in zijn.Door de verhouding van Kerk en Staat meer te betrekken op onze democratische rechtsstaat ontstaat de mogelijkheid om werkelijk onderscheid te maken tussen gemeenschappen die een bijdrage leveren aan die rechtsstaat, of er juist afbreuk aan doen. Dat zal in voorkomende gevallen een ingewikkeld debat opleveren, maar dat debat zal aanzienlijk meer bijdragen aan de ontwikkeling van ons land, dan het houden van zoveel mogelijk afstand zoals dat nu gebeurt.Er is hoop! Er is een toenemende belangstelling voor religie en geloof in onze samenleving. Het Rebible-project van Inez van Oord, de aandacht en warmte die The Passion weet op te roepen, het boek Ongelofelijk van Yvonne Zonderop (‘over de verrassende comeback van religie’), nieuwe kerkgenootschappen die ontstaan, de aandacht voor de duurzaamheidsboodschap van de Paus. Nederland gaat misschien minder naar de kerk, maar de zucht naar betekenis en zingeving kan geen mens loslaten. Ik hoop dat op de vleugels van die toenemende interesse ook de maatschappelijke waardering voor geloof en religie toeneemt. Daarbij past een moderne relatie tussen Kerk en Staat. Een relatie die recht doet aan de verschillende verantwoordelijkheden van Kerk en Staat en de scheiding die dat met zich meebrengt in ere houdt. Een relatie die tegelijkertijd geïnspireerd wordt door de woorden van het tweede Vaticaans Concilie, namelijk dat kerk en staat beide in dienst staan van de belangen van dezelfde mensen. En dat alleen al rechtvaardigt een relatie die gekenmerkt wordt door dialoog en betrokkenheid. Gelovigen en hun organisaties spelen een meer dan wezenlijke rol in het functioneren van onze samenleving. Een waardevolle rol! Voor de overheid is er geen enkele reden om daaraan voorbij te gaan. Tweede Kamerlid Chris van Dam

Roemenië zet 70.000 levende schapen op een horrortransport naar Koeweit. Volgens EU regels kan dit niet, en toch gebeurt het. Onze Europarlementariër Anja Hazekamp doet aangifte voor het overtreden van dierenwelzijnsregels.

Roemenië zet transport 70.000 offerschapen door

Roemeense autoriteiten gaan niet in op meerdere verzoeken om het horrortransport van zeventigduizend schapen naar de Perzische Golf te stoppen. De Eurofractie van de PvdD roept daarom de Europese Commissie op een strafprocedure te starten.

Even voorstellen: Willem Vermaat Een van de PvdD-kandidaten op onze lijst voor de Provinciale Staten. Een bevlogen milieuwetenschapper en dierethicus die zich met hart en ziel voor de #PvdD inzet.

Willem Vermaat - Zuid-Holland - Partij voor de Dieren

Willem Vermaat (1989) is milieuwetenschapper en dierethicus. Hij werkte tot 2018 als docent milieuwetenschappen aan de Universiteit Utrecht. Nu geeft hij door het hele land lezingen over dierethiek en schrijft hij aan een boek over dit onderwerp. Willem heeft eerder ondersteunend werk gedaan voo...

Biddag in Campagnetijd: dat is bidden en werken tegelijkertijd. Iets wat we feitelijk dagelijks doen. En vandaag bidden we vooral voor het gewas en de arbeid voor het komende seizoen; ook in politiek opzicht!

ChristenUnie

Vandaag is het in veel protestantse kerken 'Biddag voor Gewas en Arbeid'. Ook bij jou in de kerk? #biddag

Nog meer sterke vrouwen in de politiek! Gemeente, provincie, Europa en landelijk bestuur op campagne in de Drechtsteden En dan #InternationaleVrouwendag #100jaaralgemeenkiesrecht #voorverandering

wat jij niet wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet. De stille revolutie van Marianne Thieme Marianne Thieme: ‘Elke vorm van dierenleed willen we bespreken, ongeacht of het een bepaalde, religieuze groep aangaat.’ Marianne Thieme, medeoprichter van en fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren (PvdD), heeft een boodschap. Hou vast aan je idealen, ook als je erom wordt verguisd en wordt tegengewerkt. Op haar verjaardag, 6 maart, presenteerde ze een boek over haar idealen. Waarom schreef u dit boek? ‘Ik merkte dat er behoefte was om uit te leggen waar mijn partij staat in het politieke speelveld. Niet links, niet rechts, maar wat dan wel? Persoonlijke drijfveren vinden mensen belangrijk, daarover gaat mijn boek. En over de wijze waarop de Partij voor de Dieren opereert. Die wijkt sterk af van de traditionele partijen, die vaak technocratisch zijn, doordat ze zich laten leiden door de modellen van planbureaus.’ U maakt ook, na twaalf jaar in de Tweede Kamer te zitten, de balans op. Is het de moeite waard? ‘Zeker, een doel van mijn boek is ook hoop bieden aan mensen. Als idealist in de politiek is er veel te vieren. Je moet je niet alleen richten op het einddoel. Vier ook de successen, zoals dat Nederlanders steeds minder vlees eten. Als je er zo in staat, lukt het om het lang vol te houden. De hoop op verandering in de samenleving geeft me vleugels. De strijd tegen onrecht inspireert om door te gaan. Ook omdat politiek meer is dan de Haagse omgeving. Als partij willen we een beweging zijn en geen traditionele partij die puur uit is op macht. Het heeft ook te maken met je persoonlijke keuzes: wat ligt er op je bord, welke kleren trek je aan? Het is je persoonlijke gedrevenheid die je helpt die keuzes te maken. Die brede opvatting maakt het mogelijk mensen handelingsperspectief te bieden. Als individu kun je veel doen.’ U verwijst naar sociale bewegingen die in het verleden verandering ­teweeg hebben gebracht, zoals de antislavernijbeweging, de anti-sterkedrankbeweging en de strijd voor vrouwenrechten. Zo ziet u de PvdD ook? ‘Ja, wij stellen misstanden aan de kaak. Bijvoorbeeld bij het vervoer van dieren en de beelden die we daarvan hebben laten zien. Zo willen we het bewustzijn van mensen vergroten. Zo deden die bewegingen dat in vroeger tijden ook, ze lieten zien wat alcoholmisbruik met gezinnen deed. Een groeiend verzet tegen uitbuiting van natuur en dieren veroorzaakt een stille revolutie. Het is een beschavingsoffensief om op te komen voor de stemlozen, de dieren. Wij voeren een politiek van het mogelijke en niet van het haalbare. We laten ons niet opsluiten in een politiek van voldongen feiten, waarbij je je als politicus zou hebben te schikken in het lot. Het ontbreekt politici te vaak aan verbeeldingskracht.’ U veegt politieke tegenstanders wel makkelijk op een hoop. D66, dat toch een groene partij wil zijn, is in uw ­visie even erg als de VVD, die op klimaatgebied niet veel lijkt te willen. ‘Op papier is D66 groen. Maar ze staan tegenover VVD en CDA, dat is een machtsblok. Omwille van het regeren hangen ze hun idealen aan de wilgen. Als je meeregeert, moet je bij je idealen blijven; dat kan alleen als je regeert met partijen die fundamenteel dicht bij je staan. Nu zie je dat D66 en ChristenUnie, met hun groene programma’s, telkens het onderspit delven in dit kabinet. Is dat in het belang van Nederland? Er zit een instabiel kabinet met een onduidelijke visie. Wie gaat de rekening betalen? De mensen die hun energierekening zien stijgen of de industriële grootverbruikers die eindelijk worden belast? Het kabinet maakt daarin geen keus, dat is slecht voor het land.’ U gaat zelf dus niet meedoen aan de regering? ‘Niet met VVD en CDA samen. Wel als de VVD echt groen gaat worden, met de zelfbenoemde groenrechtse Rutte. Dat kan als je met de groene partijen een blok vormt. Met het CDA, dat vooral erop gericht is de landbouw ongemoeid te laten, zal het nooit lukken.’ U richt zich op het ontregelen van de politiek. Waarom de keus voor die politieke stijl? ‘Door onze opstelling komen anderen in actie. We hebben voor partijen als D66, SP, GroenLinks, en ook ChristenUnie, een aanjaagfunctie. Door ons komen zij in beweging. Ze merken dat er meer is dan je alleen te richten op economische groei. Dat inzicht is een succesfactor van ideologische politiek, zoals wij die voorstaan. Je hebt er wel een lange adem voor nodig, want het is, zoals de socioloog Max Weber omschreef, als het doorboren van dikke planken. Je moet stug volhouden.’ Kunt u een voorbeeld geven van volhouden en succes behalen? ‘Toen ik in de Tweede Kamer kwam, in 2006, werd er lacherig gedaan als ik begon over de nadelen van de vleesconsumptie. De veehouderij heeft een desastreus effect op dieren, het klimaat en de natuur. Als partij zijn we voorlopers. Dat betekent ook dat we onze beweringen feitelijk op orde moeten hebben, want je hebt rugdekking nodig. Er is in die jaren daarna veel veranderd. Steeds meer wetenschappelijke rapporten bevestigen dat we drastisch minder dierlijke producten moeten eten. Nog maar een op de vijf mensen eet elke dag vlees.’ Hoe staat het met uw vermogen tot zelfkritiek? U noemt uw initiatiefwet tegen het onverdoofd ritueel slachten van dieren een ‘groot succes’. Het wetsvoorstel sneuvelde in de senaat. U zegt dat u werd ‘gedemoniseerd’ door de tegenstanders. Is dat wel waar? Er was sprake van een andere afweging van dierenleed versus het grondrecht van godsdienstvrijheid. ‘Geen enkel grondrecht biedt een vrijbrief om dieren te laten lijden. De vrijheid van de een houdt op waar die van de ander in gedrang komt. Elke vorm van dierenleed willen we bespreken, ongeacht of het een bepaalde religieuze groep aangaat. De discussie daarover willen we zuiver voeren.’ Dat gebeurde niet? ‘Er waren insinuaties alsof wij tegen bepaalde bevolkingsgroepen – joden en moslims – zouden zijn. De orthodox-joodse rabbijn Lody van de Kamp voorspelde dat onze partij in de toekomst haat, islamofobie en antisemitisme zou aanwakkeren. Ik vond dit soort uitspraken tijdens het politieke debat zeer onzuiver. We zijn geen antireligieuze partij. Ik ga deze discussie opnieuw voeren. Ik zal het debat opnieuw respectvol en zo gewetensvol mogelijk voeren. Maar ik moet het beestje wel bij de naam noemen.’ Welke rol speelt uw christelijke levensovertuiging in het nastreven van uw idealen? ‘We zijn een seculiere partij, waarin mensen van elke achtergrond of levensbeschouwing kunnen samenwerken aan het overstijgend belang. Wat mij drijft, is de gouden regel van vrijwel elke levensbeschouwing: wat jij niet wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet. In onze partij deelt iedereen die opvatting, vanuit zijn of haar eigen levensbeschouwing. De naamgever van het christelijk geloof heeft gezegd: “Wat gij de minsten der Mijnen gedaan hebt, dat hebt ge aan Mij gedaan.” Ik denk dat we de dieren daar ook onder zouden moeten rekenen. Christenen kennen de uitspraak: “De rechtvaardige kent het leven van zijn dier.” Op dit moment worden er in ons land jaarlijks 600 miljoen dieren geslacht na een kort en ellendig leven. Het wordt tijd dat de christelijke wereld zich de urgente vraag stelt of deze vee-industrie ethisch verantwoord is.’ In uw politieke loopbaan hebt u ook tegenwerping en tegenwerking ondervonden. U noemt als voorbeeld uw christelijke levensovertuiging en het feit dat u in twaalf jaar tijd 33 vliegreizen maakte om de boodschap van de PvdD wereldwijd uit te dragen. Hoe gaat u met die kritiek om? ‘Met mijn boek wil ik mensen die zich door idealen laten leiden, een hart onder de riem steken. Dat is ook de les die ik leerde van eerdere “afschaffingsbewegingen”. Je boodschap wordt vaak, zeker in het begin, belachelijk gemaakt. Ik vind het een geruststellende gedachte te weten dat die aanpak een beproefd middel is. Het is een poging je onschadelijk te maken. Het hoort erbij als je een sterk inhoudelijk profiel hebt. Als je dat accepteert en blijft geloven in je eigen idealen, geeft dat veel ontspanning.’

De stille revolutie van Marianne Thieme

Marianne Thieme, medeoprichter van en fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren (PvdD), heeft een boodschap. Hou vast aan je idealen, ook als …

Volgen jullie ons al op Twitter? #PS2019