Poliflw

In een raadsinformatiebrief lazen we, dat de focus gelegd wordt op o.a. Veghel aan de Aa. Waarin de locatie Frisselsteinstraat wordt genoemd. Het aan de Aa grenzende oude postsorteercentrum, dat destijds door de gemeente Veghel opgenomen werd in plannen om daar een mooie groenstrook te maken langs de Aa, die in verbinding zou staan met doorgangen naar de Markt. We kregen toen als raad mooie vergezichten en locatieschetsen te zien, maar van die plannen is niets meer over.

Want wat blijkt, uit antwoorden op onze vragen daarover: het bod van de gemeente van 550.000 euro werd door PostNL niet geaccepteerd. Navraag bij het kadaster leert ons, dat de firma van de Ven uit Veghel dit pand en de grond op 11 november 2017 al heeft gekocht voor 700.000 euro. En onlangs in de Stadskrant het plan presenteerde voor 29 appartementen op die plek. Omgerekend naar vierkante meters kost die grond daar 144 euro. Waarde als bouwgrond minstens 350. Tel uit je winst. Want het gaat over 4.865 vierkante meter.

Bestemmingsplanwijziging van industrie naar wonen regelen en weer een miljoen verdiend. Aanvraag bestemmingsplan loopt. Van de 25% sociale huur die nu in Meierijstad de regels is bij nieuwbouw, daar mag van afgeweken worden. Met compensatie elders, kregen we als antwoord op eerdere vragen hierover. Gemiste kans voor de (voormalige) gemeente en winst voor particulier bedrijf.

In een raadsinformatiebrief lazen we onlangs, dat er weer 35.000 euro uitgetrokken zou worden voor onderzoek door externe adviseurs. Dit keer voor de herstructurering Veghel centrum. De provincie zou hetzelfde bedrag inbrengen. Totaal weer 70.000 euro dus voor adviezen.

Omdat het niet de eerste keer is dat het centrum van Veghel daarvoor in beeld is hebben we technische vragen gesteld over de totale kosten die aan adviseurs zijn uitgegeven in de afgelopen jaren. Als het gaat over Veghel Centrum. Na een eerste ontwijkende reactie kregen we op vervolgvragen uiteindelijk bedragen door. En dan lezen we dat voor de herinrichting van de markt in Veghel aan directe advieskosten 245.000 euro is uitgeven. Op het bedrag van 1.6 miljoen dat aan die herinrichting is uitgegeven.

Een rekensom leert ons dan, dat bij dit project dus meer dan 15% van de totale kosten besteed is aan adviseurs. En dan hebben we het nog niet gehad over de grote bedragen die door de voormalige gemeente Veghel ooit zijn uitgegeven aan adviseur Molenaar, die daarvoor adviezen gaf over lampen en gevels. En andere bureaus die voor veel geld hun licht mochten laten schijnen over dit centrum. Maar geen van alleen ooit echt een goede oplossing hebben weten aan te dragen die echt hout snijdt. En in de beantwoording wordt hier gemakshalve maar niet op teruggekeken. Wij concluderen daaruit dat adviezen veel geld mogen kosten en pleiten voor het gebruik van gezond boerenverstand. Waarmee je volgens ons verder komt dan met dure adviezen van externe adviseurs. Al zul je ze op onderdelen beslist wel nodig hebben.

Minister Carola Schouten van Landbouw vindt dat de provincie Noord-Brabant niet zelf moet handelen in stikstofruimte.

In haar antwoord op kamervragen schrijft de minister dat het niet goed is dat de provincie dit zelf doet en dat schrijft dat ze dat ook heeft laten weten aan de provincie. Al eerder diende Irma Koopman van de SP-Statenfractie een motie in om een einde te maken aan deze praktijken: "

Waarom verkoopt de provincie stikstofruimte aan de hoogste bieder? Zo halen we meer vervuilers binnen en moeten we die later weer uitkopen"

Bron: Trouw Zie ook: Stikstof in Brabant

Minister Carola Schouten van Landbouw vindt dat de provincie Noord-Brabant niet zelf moet handelen in stikstofruimte.

In haar antwoord op kamervragen schrijft de minister dat het niet goed is dat de provincie dit zelf doet en dat schrijft dat ze dat ook heeft laten weten aan de provincie. Al eerder diende Irma Koopman van de SP-Statenfractie een motie in om een einde te maken aan deze praktijken: "

Waarom verkoopt de provincie stikstofruimte aan de hoogste bieder? Zo halen we meer vervuilers binnen en moeten we die later weer uitkopen"

Bron: Trouw Zie ook: Stikstof in Brabant

Minister Carola Schouten van Landbouw vindt dat de provincie Noord-Brabant niet zelf moet handelen in stikstofruimte. In haar antwoord op kamervragen schrijft de minister dat het niet goed is dat de provincie dit zelf doet en dat schrijft dat ze dat ook heeft laten weten aan de provincie. Al eerder diende Irma Koopman van de SP-Statenfractie een motie in om een einde te maken aan deze praktijken: "

Waarom verkoopt de provincie stikstofruimte aan de hoogste bieder? Zo halen we meer vervuilers binnen en moeten we die later weer uitkopen"

Zaterdag 8 mei wezen buurten in Zuidelijk Molenveld. wij vinden het belangrijk om met iedereen te praten en mensen te helpen! Volgende maand zijn we weer op een andere locatie te vinden.

Na een jaar van gesprekken, meerdere artikelen in het AD en een tik op de vingers van het ministerie van financiën, komt de Alphense wethouder eindelijk in actie.

Al sinds het begin van 2019 gaat SP-fractievoorzitter Iris van de Kolk mee naar elk gesprek wat Roshni en Stephan met de gemeente hebben, maar zelfs met haar steun bleef de wethouder er op aandringen dat ze in de schuldsanering moesten. Ondanks dat al lang bekend was dat ze geen fraudeurs waren en hun schulden resultaat waren van de kinderopvangtoeslagenaffaire.

Nu kan hopelijk op de valreep voorkomen worden dat Roshni en Stephan op straat eindigen. Wethouder De Jager heeft de belofte gedaan dat ze niet per 1 januari op straat komen te staan. Helaas geldt, zoals bij alles in deze affaire: eerst zien, dan pas geloven.

Vrijdag 11 december werd in het marmeren paleis aan de Maas de Provinciale Energie Strategie besproken. Dat is een beleidsstuk dat als het ware boven de regionale energie strategieën (RES voor de mensen die van ambtelijke afkortingen houden) probeert te hangen. Nou, daar had Jorge wel wat op- en aanmerkingen over te maken. Lees hier zijn verhaal terug:

“Haalbaar, betaalbaar en met draagvlak. Hét mantra dat deze periode door het Gouvernement aan de Maas galmt. En ook in dit document lezen we het vaak genoeg terug. Volop haalbare ideeën zoals zonneparken, windturbines en warmtenetten staan op de planning en ze zijn nog relatief betaalbaar ook.

Draagvlak komt ook aan bod en dat is maar goed ook. Want er zijn voorbeelden aan te halen in onze provincie van hoe het wél en zeker ook hoe het níet moet. We moeten “de burgers meenemen” en hen veel laten “par-ti-ci-pe-ren”. Er staat zelfs dat de energietransitie een gezamenlijke verantwoordelijkheid is voor alle Limburgers. Makkelijk gezegd en zelfs niet waar; de overheid heeft het zover laten komen en het is ook aan haar om doelstellingen te halen. Veel hordes en lasten die onze inwoners nog voor de kiezen gaan krijgen, maar weinig en oneerlijk verdeelde lusten. Dat stemt ons nog altijd PESsimistisch over dit kader.

Energiearmoede Het is niet onbekend bij GS dat Provinciale Staten als geheel zich zorgen maakt over de energiearmoede bij onze gezinnen; daar hebben we het in de commissie uitvoerig over gehad. En ik waardeer de toezegging om met Dhr. Dritty te overleggen hoe wij de sociale huursector beter gaan faciliteren met regelgeving en gelden die vanuit Brussel naar Nederland vloeien. Maar is dat voldoende? Wij zien graag bij vaststelling van dit kader een steviger signaal naar alle Limburgers toe en daarom dienen wij een motie in om daadkrachtiger met Duurzaam Thuis aan de slag te gaan.

Oproep tot meer ambitie 2030 en ook 2050 zijn jaartallen die inmiddels op ons netvlies gebrand staan. We werken hard om alle doelstellingen voor die tijd ook gerealiseerd te hebben, maar wat daarna? We hadden gehoopt op meer ambitie voor de lange termijn en op het gebied van innovaties. Maar ik had beter moeten weten, want een wijze man leerde mij ooit dat hoop slechts uitgestelde teleurstelling is. Vandaar onze oproep om (zoals eerder toegezegd) in Q1 2021 het daar samen goed over te hebben, want een toekomst bouwen enkel op techniek van vandaag is een voorbode voor tekortkoming.

Veel tekst en veel moties en amendementen over de PES zeggen denk ik ook iets over de inhoud en ik verwacht dat GS duidelijker met ons kan afstemmen wat ‘de stip op de horizon’ precies is, hoe we daar komen mét alle inwoners en hoe we op elk gegeven moment kunnen zien hoe succesvol we zijn.

Laten we energie krijgen van energie maken

Uitkomst van dit alles is dat er komend jaar:

Een plan wordt gemaakt met alle woningcorporaties hoe de verduurzaming eerlijk te laten verlopen; dus zonder dat de totale maandelijkse woonlasten stijgen, Er op alle financiële regelingen vanuit Brussel en Den Haag een beroep wordt gedaan om onze woningcorporaties en gezinnen te ontlasten, We halfjaarlijks bekijken of behaalde resultaten voldoende waren, Er een plan komt om omscholing naar de installatietechniek beter en makkelijker te maken, We het voor onze inwoners nóg voordeliger gaan maken om een Duurzaam Thuis lening te nemen ter verduurzaming van hun woning, We in 2021 gezamenlijk gaan bekijken hoe wij innovatie voor de toekomst naar Limburg gaan halen.

De protestsongs waar Bob Dylan het meest bekend van is, werden begin jaren zestig in een tijdsbestek van twintig maanden geschreven. Binnen een jaar had Dylan de protestsongs de rug toegekeerd, niet om afstand te doen van de politiek, maar om een ​​dieper soort radicalisme na te streven.

Bijna zestig jaar geleden, op 26 oktober 1963, bracht Bob Dylan zijn generatiehymne 'The Times They are A-Changin' uit. Het lied is gebaseerd op de overtuiging dat de beweging voor sociale verandering niet te stoppen is, dat de geschiedenis zich zal conformeren aan de moraal. In het tweede couplet stelt Dylan een onbezonnen, blijvende uitdaging voor de politieke commentatoren: “Come writers and critics/ Who prophesize with your pen/ And keep your eyes wide/ The chance won’t come again/ And don’t speak too soon/ For the wheel’s still in spin.”

Het waren de onverwachte prestaties van de burgerrechtenbeweging, een opkomst van de basis die het Amerikaanse politieke landschap veranderde, die deze uitdaging en het lied tot een mogelijkheid maakten. Maar het was Dylans genie om de universele geest te verwoorden die het specifieke historische moment bezielde. De protestsongs die Dylan beroemd hebben gemaakt en waarmee hij nog steeds wordt geassocieerd, werden geschreven in een korte periode van zo'n 20 maanden - van januari 1962 tot november 1963. Onder invloed van Amerikaanse radicale tradities en vooral door de politieke gisting die onder jongeren werd aangeraakt door de burgerrechtenbeweging nam hij deel met zijn liedjes over de terreur van de nucleaire wapenwedloop, armoede, racisme en oorlog. Deze creatieve vuurstorm gaf ons onder andere 'Blowin' in the Wind ' en ' Only a Pawn in Their Game'.

Dankzij zijn scherpe radicalisme en unieke poëtische gaven (en groot muzikaal vakmanschap) vernieuwde Dylan het protestgenre en hielp het een nieuw massapubliek te bereiken. Toen het album ‘The Times They Are A-Changin’ in januari 1964 uitkwam, werd de 22-jarige uit Minnesota gekroond tot laureaat van een sociale beweging en geprezen als "de stem van een generatie".

In de tussentijd had Dylan echter besloten dat dit niet was wat hij wilde zijn. Want Dylan is niet alleen de bekendste protestzanger van zijn tijd, maar ook de bekendste afvallige. Medio 1964 legde hij aan criticus Nat Hentoff uit: "Vanaf nu wil ik van binnenuit schrijven. Ik maak geen deel uit van geen enkele beweging. Ik kan het bij geen enkele organisatie redden. "

Hij was bezig met het opnemen van een nummer genaamd ‘My Back Pages’, een kritiek op de beweging die hij had nog zo had gevierd in ‘The Times They are A-Changin’. Hier treurt hij "lijkevangelisten" die "ideeën" gebruiken als "kaarten", die "leugens dat het leven zwart en wit is" uitschreeuwen en die niet begrijpen dat "ik mijn vijand word op het moment dat ik predik." Gealarmeerd door de ontdekking van autoritarisme in het hart van de beweging voor bevrijding (en in zichzelf), rebelleert hij tegen de zelfingenomenheid van links. Hij giet gal over de “zelfgeordende professor / Te serieus om voor de gek te houden”. Hij minacht wat hij ziet als de dode cultuur van politiek activisme: ‘Gelijkheid, ik sprak het woord, alsof het een huwelijksgelofte was, Maar ik was toen zoveel ouder, ik ben nu jonger dan dat. '

Dit refrein - een herroeping in elke betekenis van het woord - moet een van de meest lyrische uitingen van een politieke afvallige zijn die ooit zijn opgetekend. Ex-radicalen schrijven hun ontwikkeling meestal toe aan het onvermijdelijke opgeven van de rol van opstandige jongere naar die van een verantwoordelijke volwassene. Dylan keerde die polariteit om. Voor hem was de terugtrekking uit de politiek een terugtrekking uit verouderde categorieën en tweedehandse attitudes.

(Wordt vervolgd, over twee weken deel 2)

De protestsongs waar Bob Dylan het meest bekend van is, werden begin jaren zestig in een tijdsbestek van twintig maanden geschreven. Binnen een jaar had Dylan de protestsongs de rug toegekeerd, niet om afstand te doen van de politiek, maar om een ​​dieper soort radicalisme na te streven.

Bijna zestig jaar geleden, op 26 oktober 1963, bracht Bob Dylan zijn generatiehymne 'The Times They are A-Changin' uit. Het lied is gebaseerd op de overtuiging dat de beweging voor sociale verandering niet te stoppen is, dat de geschiedenis zich zal conformeren aan de moraal. In het tweede couplet stelt Dylan een onbezonnen, blijvende uitdaging voor de politieke commentatoren: “Come writers and critics/ Who prophesize with your pen/ And keep your eyes wide/ The chance won’t come again/ And don’t speak too soon/ For the wheel’s still in spin.”

Het waren de onverwachte prestaties van de burgerrechtenbeweging, een opkomst van de basis die het Amerikaanse politieke landschap veranderde, die deze uitdaging en het lied tot een mogelijkheid maakten. Maar het was Dylans genie om de universele geest te verwoorden die het specifieke historische moment bezielde. De protestsongs die Dylan beroemd hebben gemaakt en waarmee hij nog steeds wordt geassocieerd, werden geschreven in een korte periode van zo'n 20 maanden - van januari 1962 tot november 1963. Onder invloed van Amerikaanse radicale tradities en vooral door de politieke gisting die onder jongeren werd aangeraakt door de burgerrechtenbeweging nam hij deel met zijn liedjes over de terreur van de nucleaire wapenwedloop, armoede, racisme en oorlog. Deze creatieve vuurstorm gaf ons onder andere 'Blowin' in the Wind ' en ' Only a Pawn in Their Game'.

Dankzij zijn scherpe radicalisme en unieke poëtische gaven (en groot muzikaal vakmanschap) vernieuwde Dylan het protestgenre en hielp het een nieuw massapubliek te bereiken. Toen het album ‘The Times They Are A-Changin’ in januari 1964 uitkwam, werd de 22-jarige uit Minnesota gekroond tot laureaat van een sociale beweging en geprezen als "de stem van een generatie".

In de tussentijd had Dylan echter besloten dat dit niet was wat hij wilde zijn. Want Dylan is niet alleen de bekendste protestzanger van zijn tijd, maar ook de bekendste afvallige. Medio 1964 legde hij aan criticus Nat Hentoff uit: "Vanaf nu wil ik van binnenuit schrijven. Ik maak geen deel uit van geen enkele beweging. Ik kan het bij geen enkele organisatie redden. "

Hij was bezig met het opnemen van een nummer genaamd ‘My Back Pages’, een kritiek op de beweging die hij had nog zo had gevierd in ‘The Times They are A-Changin’. Hier treurt hij "lijkevangelisten" die "ideeën" gebruiken als "kaarten", die "leugens dat het leven zwart en wit is" uitschreeuwen en die niet begrijpen dat "ik mijn vijand word op het moment dat ik predik." Gealarmeerd door de ontdekking van autoritarisme in het hart van de beweging voor bevrijding (en in zichzelf), rebelleert hij tegen de zelfingenomenheid van links. Hij giet gal over de “zelfgeordende professor / Te serieus om voor de gek te houden”. Hij minacht wat hij ziet als de dode cultuur van politiek activisme: ‘Gelijkheid, ik sprak het woord, alsof het een huwelijksgelofte was, Maar ik was toen zoveel ouder, ik ben nu jonger dan dat. '

Dit refrein - een herroeping in elke betekenis van het woord - moet een van de meest lyrische uitingen van een politieke afvallige zijn die ooit zijn opgetekend. Ex-radicalen schrijven hun ontwikkeling meestal toe aan het onvermijdelijke opgeven van de rol van opstandige jongere naar die van een verantwoordelijke volwassene. Dylan keerde die polariteit om. Voor hem was de terugtrekking uit de politiek een terugtrekking uit verouderde categorieën en tweedehandse attitudes.

(Wordt vervolgd, over twee weken deel 2)