Poliflw

Het college van B&W van Lelystad wil verkennen of de Noordzoom, zoals het gebied rond het tuindersbos heet, geschikt is als locatie voor “excellent wonen”. GroenLinks Lelystad vindt dit geen goed idee. Net als veel omwonenden, die hun zorgen tijdens twee raadsvergaderingen duidelijk kenbaar hebben gemaakt.

GroenLinks deelt die zorgen, om meerdere redenen. De voornaamste reden is de belangrijke groene functie van het Tuindersbos. Het is een van de oudste bossen van Lelystad, dat dagelijks door vele inwoners van onze stad wordt gebruikt om te recreëren. Het is volgens ons dan ook zonde om zo’n waardevol, volwassen bos onherstelbaar te beschadigen door er te gaan bouwen.

Bossen én weilanden horen bij de structuur van het Tuindersbos

Tijdens de raadsvergadering op dinsdag 16 april toonde het college, vertegenwoordigd door wethouder Sparreboom (VVD) een kaartje van het gebied met daarop de locaties waar mogelijk gebouwd kan worden. Volgens de wethouder is het plan om alleen op de velden te bouwen, en “zo min mogelijk” bomen te kappen. De “bestaande structuren” moeten zoveel mogelijk behouden blijven.

Maar: wat is “zo min mogelijk” kappen? Hoe kunnen wij het college daaraan houden? En wat zijn de gevolgen voor de paardenweides en de volkstuincomplexen? Die horen, lijkt ons, toch ook bij de “bestaande strucuur”. Bovendien behoren volgens GroenLinks ook de weilanden en velden tot de bestaande structuur.

Juist de afwisseling tussen bos en veld, met daartussen mooie bomenlanen, doorkijkjes en landelijke functies zoals de volkstuinen en de paardenweides geven dit gebied zijn unieke karakter.

Overlast van verkeer in Karveel dreigt

Wethouder Sparreboom beweerde bovendien dat er voor deze bouwplannen nauwelijks nieuwe infrastructuur nodig zal zijn. Maar ook daar hebben wij onze twijfels bij. De plekken die op de kaart staan gemarkeerd, zijn op dit moment niet goed ontsloten voor autoverkeer. Er zal dus wel degelijk extra wegen aangelegd moeten worden, en ook zal het op de smalle Bosweg aanzienlijk drukker worden met auto- en fietsverkeer.

Natuur maakt Lelystad aantrekkelijk voor velen

Wat GroenLinks Lelystad betreft zijn er nog voldoende andere mooie locaties voor dure woningen, waar dit niet ten koste gaat van belangrijk natuur- en recreatiegebied. We vinden daarom dat het college eerst deze andere locaties zou moeten onderzoeken. Want juist de mooie, en inmiddels volwassen, natuur die Lelystad omringt is voor veel van onze inwoners de positieve eigenschap die het wonen in deze stad aantrekkelijk maakt.

GroenLinks is er geen voorstander van om alleen voor de hoogste inkomens te zorgen dat zij “excellent” kunnen wonen. Wij willen “excellent wonen” voor alle inkomensgroepen van Lelystad, in gemengde wijken in plaats van enclaves voor de rijken. Het behouden van de groene randen van Lelystad, waar iedereen van kan genieten, lijkt ons dan ook in het belang van alle Lelystedelingen.

De plannen zoals ze er nu liggen, verminderen echter het woongenot van honderden, zo niet duizenden Lelystedelingen. We hopen dan ook dat het college zich bedenkt en de verkenning van de mogelijkheden in de Noordzoom stopzet.

Als bewoner van het Karveel schrik ik van de plannen om in ons mooie Tuindersbos te bouwen. Ik woon er nu bijna 3 jaar naar volle tevredenheid, en de groene omgeving is daar de hoofdreden van.

Hiervoor woonde ik in Utrecht, en wat ik daar niet had, bos, heb ik nu als achtertuin. Het Karveel zelf heeft niet overal evenveel groene openbare ruimte, maar de nabijheid van het Tuindersbos maakt dat meer dan goed. Het geeft wonen in het Karveel een gouden randje.

In korte tijd ben ik ernorm aan het Tuindersbos gehecht geraakt. Dit komt voor mij vooral door de enorme diversiteit aan inrichting. Het is niet alleen een bos met wat wandelpaden. Er zijn bomenlanen. Heggetjes. Veldjes. Sloten. Volkstuinen. Paardenweides. Dit diverse landschap verveelt nooit en blijft mij verrassen.

Ik kan er een wandeling van 15 minuten maken als pauze op een thuiswerkdag; tijdens een lange zomeravondwandeling kom ik geregeld een hertje tegen en hoor ik spechten tikken, en de nieuwsgierigheid die het gebied in mij opwekt zorgt ervoor dat ik geregeld veel langere rondjes hardloop dan ik van tevoren van plan was. Ik pluk er bramen, appels en pruimen en voel mij er verbonden met de natuur.

Als Utrechtse, afkomstig van het 'oude land', had ik zoiets in de polder niet verwacht. Je kunt in het Tuindersbos makkelijk vergeten dat je je op nieuw land bevindt.

Een dergelijk stuk natuur en landschap is uniek voor Lelystad en omgeving. Ik hoop dat de wethouder en de raadsleden hiervan ook de waarde hebben gezien tijdens hun wandeling op zaterdag 30 maart. Het zou jammer zijn als ons gouden randje wordt ingewisseld voor een gouden randje voor een klein aantal beterbedeelden.

Sjaak Kruis constateert dat er in de huidige gemeenteraad steeds minder naar breed gedragen compromissen wordt gezocht. Een blog over omgaan met tegenstrijdige belangen.

Op een in de NRC van 12 januari 2019 gekochte pagina verwijt Cees Okkerse van de Stichting “Lelystad Airport moet door” de “milieulobby” alsnog de in de 80-er jaren spelende vertraging van de spoorlijn, die uiteindelijk niet door, maar om de Oostvaardersplassen heen werd aangelegd. Hij is er met terugwerkende kracht nog verbolgen over. Hij trekt een parallel met de gang van zaken rond Lelystad Airport. “Laat je leiden door de feiten”, adviseert hij premier Mark Rutte, en: “een betrouwbare overheid is niet een voorrecht van de tegenstanders.” Een goed advies, hoewel het voor mij heel anders uitwerkt dan voor Okkerse c.s.

Op 1 januari 1980 kwam ik naar Lelystad. Ik ging werken bij de toenmalige Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders (RIJP). De gemeente Lelystad was net ingesteld. Het credo in dit gebied was voor velen “God schiep hemel en aarde, en de RIJP Flevoland”. Er was nog geen volwaardige democratische structuur. Er was letterlijk ruimte zat. Functies en mensen zaten elkaar nauwelijks tot niet in de weg.

Inmiddels is Lelystad 52 jaar oud. Het gemeentelijke grondgebied wordt volledig benut. De relaties met de omgeving worden steeds groter. We maken onderdeel uit van het noordelijk deel van de randstad. Er kan nog steeds veel, maar de stad en haar omgeving zijn in veel opzichten steeds “gewoner” aan het worden. En dat betekent dat er vaker conflicterende belangen zijn. Een voorbeeld is de relatie tussen natuur/landschap en de ontwikkeling van grootschalige economische activiteiten, zoals Lelystad Airport. Voor de start- en landingsbaan is een ecologische verbindingszone onderbroken. De afrit vanaf de snelweg scheert langs De Burchtkamp, een klein vogelgebiedje waarvan de vraag is of het kan blijven functioneren. Er blijft twijfel over de gevolgen van de luchtvaart voor de vogels in en rond de Oostvaardersplassen.

“Lelystad krijgt niets cadeau”, citeerde de Stentor rond de jaarwisseling burgemeester Ina Adema. Dat duidt er wat mij betreft vooral op dat we in deze stad nog om moeten leren gaan met strijdige belangen. Dat we wegen moeten vinden om met elkaar tot compromissen te komen over ontwikkelingen, waarbij we ook simpelweg rekening houden met elkaar. In de gemeenteraad hoor ik tegenwoordig nogal eens een collega over de inbreng van een ander zeggen: “Daar gáát het nu niet om.” Dat moge dat raadslid vinden. Als er voor de ander wel een verband is heb je daar samen, als het enigszins kan, rekening mee te houden.

In lange processen, zoals Lelystad Airport, kom je niet verder op basis van louter beloften en opvattingen uit het verleden. De wereld verandert snel. Toen eerdere besluiten werden genomen was de ernst van de klimaatproblematiek bijvoorbeeld nog minder helder. En als besluiten op onjuiste gronden, of vanwege actuele kennis, moeten worden herzien, dan hoort dat bij het proces. Dat gaat niet over populistische stemmingmakerij of moedwillige vertraging. Dat gaat over de feiten. En dan is het beter ten halve te keren dan ten hele te dwalen.

De kracht van goede democratische besluitvorming zit in het rekening houden met minderheden en steeds weer opnieuw de vraag beantwoorden of het te nemen besluit ook na langere tijd nog steeds verstandig is. Zo functioneert een betrouwbare overheid.

Juist dat maakt dat politici niet moeten streven naar besluiten op basis van een meerderheid van 50% plus één, maar op het maximaliseren van draagvlak. Dat gebeurt in de Lelystadse gemeenteraad nu steeds minder vaak. En daar maak ik mij zorgen over.