Poliflw

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

Benieuwd naar de uitslag van de stemtent van afgelopen zaterdag? Volg de link!

Op zaterdag 6 april kunt u tussen 12:00 en 14:00 weer stemmen bij de Stemtent van D66 Maastricht!

Op zaterdag 6 april staat de Stemtent van D66 Maastricht op Plein 1992 met de stelling: ‘Universiteit Maastricht mag blijven groeien’. Sinds de Universiteit in 1976 in Maastricht van start ging is deze gestaag gegroeid. In 2016 telde de Universiteit bijna 17.000 studenten. Is een verdere groei van de Universiteit goed voor Maastricht, bijvoorbeeld vanwege de werkgelegenheid die er gecreëerd wordt, of denkt u dat de huidige grootte mooi genoeg is? D66 hoort het graag van u.

Het is ditmaal mogelijk om met mensen van D66 in gesprek te gaan tussen 12.00 en 14.00 uur bij de Stemtent op Plein 1992.

De Maastrichtse PvdA-fractie stelt vragen over de toekomst van het Landbouwbelang, omdat de PvdA zich afvraagt of het Maastrichtse college van Senioren, CDA, GroenLinks, D66, VVD & SP wel op één lijn zit. Op basis van de verschillende studies die door de verschillende wethouders worden gestuurd, lijkt het er sterk op dat het college het niet eens is en niet met één visie werkt aan de toekomst van dit bijzondere stukje van onze stad. De PvdA vindt dat het college nu maar eens conform afspraak met een goed verhaal over de toekomst van het Landbouwbelang moet komen en dit niet telkens voor zich uit moet schuiven. De fractie maakt zich zorgen over de verkennende gesprekken die inmiddels met andere partijen worden gevoerd: heeft het plan waar het Landbouwbelang nu zelf aan werkt überhaupt een kans van slagen?

 

Lees hier de vragen:

Geacht College,

Vanochtend lazen wij in Dagblad de Limburger het artikel Zuyd-gebouw in Maastricht mogelijk op plek Landbouwbelang. U kunt zich de verbazing en lichte verwarring van onze fractie wellicht voorstellen: wethouder Janssen wil een cultureel lint van Muziekgieterij tot Landbouwbelang (LBB), wethouder Heijnen bereidt zich voor op het Plan van Aanpak Broedplaatsenbeleid en wil een stadsronde over het LBB en wethouder Krabbendam bereidt een raadsbesluit voor over de toekomst van het LBB. De PvdA-fractie vraagt zich af of u als college wel op één lijn zit.

Gezien deze verschillende ideeën en processen stelt onze fractie u de volgende vragen:

Kunt u aangeven welke wethouder nu precies bezig is met wel onderdeel van het Landbouwbelang? Hoe passen de plannen van de wethouder Janssen (cultureel lint) in de voornemens van wethouder Heijnen om een Plan van Aanpak Broedplaatsenbeleid vast te stellen én in het op te stellen raadsbesluit door wethouder Krabbendam? Doorkruisen deze plannen en processen elkaar niet? Wat is de visie van het gehele college op de toekomst van het Landbouwbelang? Hoe past deze visie in uw coalitie-doelstelling ‘het bevorderen van een aantrekkelijk vestigingsklimaat start-ups, broedplaatsen en incubators’? Wethouder Krabbendam heeft in januari 2019 aangegeven dat het raadsvoorstel Landbouwbelang niet in januari 2019 (zoals gepland) maar later in 2019 aan de raad zal worden voorgelegd. Is er enig zicht op het moment waarop dit plan wordt voorgelegd? Wethouder Heijnen gaf in haar toezeggingen n.a.v. de informatieronde van 29 januari 2019 aan, dat zij verwacht de raad in juni 2019 te informeren over het Plan van Aanpak Broedplaatsenbeleid. Is de toekomst van het LBB wel of geen onderdeel van dit Plan van Aanpak? Zo nee, waarom niet? Zo ja, hoe verhoudt zich een ‘plan’ dan met een liggend – en wellicht al in stemming gebracht – raadsvoorstel van wethouder Krabbendam? Ondertussen worden er (verkennende) gesprekken gevoerd met Sappi en Hogeschool Zuyd. Met welk doel vinden deze gesprekken plaats? Hoe verhoudt datgene wat in deze gesprekken besproken wordt – namelijk het hele gebied Muziekgieterij tot LBB – zich tot de plannen en besluiten die wethouder Heijnen en wethouder Krabbendam voorbereiden? Wat betekent het plan van Hogeschool Zuyd voor de gebouwen van Zuyd in de binnenstad van Maastricht? Waarom wordt het plan voor verhuizing van Hogeschool Zuyd naar het Sphinxkwartier opnieuw onderzocht, nadat een eerdere businesscase tot een negatief besluit leidde? Hebben zich andere gegadigden bij u gemeld? Zo ja, hoeveel en hoe concreet is die interesse? Maakt het plan waarmee het Landbouwbelang op dit moment zelf aan de slag is kans van slagen? Deelt u de mening van de PvdA-fractie dat het initiatief van het Landbouwbelang een mooie kans is om het Right to Challenge echt handen en voeten te geven?

Namens de PvdA-fractie, Maren Slangen

Zie: https://www.limburger.nl/cnt/dmf20190321_00097659/zuyd-gebouw-in-maastricht-mogelijk-op-plek-landbouwbelang

 

Het bericht Vragen over Landbouwbelang verscheen eerst op PvdA Maastricht.

Studenten opgelicht bij kamerverhuur. Franca Eurlings-Tonnaer: "we hebben het college gevraagd om in overleg te treden met de universiteit, Hogeschool Zuyd en de politie om te kijken wat eraan gedaan kan worden."

D66 zal in de raadsavond van 11 september a.s. vragen aan het College stellen over onderstaand probleem.

D66 vraagt om actie na signalen van internationale studenten dat er mensen op Facebook nep profielen aanmaken en een kamer aanbieden. Studenten betalen voor deze kamer vooraf en blijken bij aankomst geen kamer te hebben.

D66 maakt zich zorgen over deze oplichtingspraktijken en zal tijdens de raadsavond op 11 september a.s. mondelingen vragen hierover aan het College stellen. D66 zal het College verzoeken om in overleg met de betrokken partners (zoals politie, UM, Zuyd Hogeschool en handhaving) deze oplichtingspraktijken aan te pakken en de raad van de verdere voortgang op de hoogte te houden.

D66 vraagt om collectieve ziektekostenverzekering bij schuldhulpverlening. https://goo.gl/sm6yCq Gezinnen in schuldsanering kunnen in geval van schuld bij ziektekostenverzekering, geen collectieve ziektekostenverzekering meer afsluiten. Dat kan pas na afronding van een schuldsaneringstraject. En in die tussentijd kunnen deze minima, naar mening van D66 juist het gedeelte van de doelgroep die een dergelijke regeling het hardst nodig hebben, er geen gebruik van maken. D66 heeft gevraagd om deze mensen een mogelijkheid te geven om zich te verzekeren voor ziektekosten. Het College geeft hierop aan dat mensen die tot 150% van het wettelijk sociaal minimum verdienen, ook met een premieachterstand, onder voorwaarden toch een beroep kunnen doen op de collectieve zorgverzekering. Als dit niet gebeurt, kan casuïstiek gemeld worden bij het College.