Poliflw

Door Gert-Jan Segers op 3 september 2019 om 09:21

Vandaag is een mooie dag want twee andere politieke partijen scharen zich achter Coalitie-Y. Daarmee nemen twee architecten van het leenstelsel de PvdA en GroenLinks afstand van dat systeem en scharen ze zich achter ons pleidooi voor de basisbeurs. En het zou prachtig zijn als blijkt dat de komende weken nog meer partijen zich bij Coalitie-Y aansluiten.

Het sterkt me in de overtuiging dat we die terugkeer van een basisbeurs bij de volgende formatie kunnen regelen. Waar er eerder een blok van VVD, D66, GroenLinks en PvdA voor het leenstelsel bleef staan, hebben die laatste twee nu kleur bekend door aansluiting bij Coalitie-Y.

Zorgen voor een goede basis voor studenten via een basisbeurs is een stap, maar meer is nodig voor jongeren.

Het is nog maar een halfjaar geleden dat de ChristenUnie samen met Coalitie-Y een inspirerende en indringende bijeenkomst belegde in de Tweede Kamer met ongeveer 150 jongeren. Ze vertelden hoe ze soms opzien tegen de toekomst door flexibele en onzeker contracten, de ontoegankelijke woningmarkt, de noodzaak om geld te lenen door het leenstelsel en de voortdurende druk om te presteren, om alles uit jezelf te halen en dat ook te laten zien.

Want die prestatiemaatschappij is fnuikend.

Het is fnuikend dat jongeren het gevoel hebben dat zelfs excellent niet goed genoeg is.

Het is fnuikend dat de gedachte opkwam dat het leven een project is waarbij je leent om in jezelf te ‘investeren’ en het later ‘terugverdient’.

Het is fnuikend dat dit denken van prestatie en investeren heeft geleid tot een leenstelsel.

De druk werd maar hoger en hoger. Burn-out raken als je 20 bent is geen uitzondering.

Jongeren stellen hun leven uit, schreef de SER afgelopen vrijdag. Steeds later stichten ze een gezin omdat de basis nog niet op orde is.

Dat is precies de reden dat we met Coalitie-Y zijn begonnen. Om op te komen voor een generatie in de knel, maar ook om een maatschappelijke tendens aan de kaak te stellen.

Met ons manifest ‘Waardig Ouder worden’ maakten we ons sterk voor een samenleving die met aandacht om ouderen heen staat en hen niet afschrijft.

Nu werken we aan een manifest met ‘Coalitie-Y’ om de druk op jongeren te doorbreken zodat zij met hoop hun toekomst tegemoet gaan.

Het is een enorm krachtige generatie, maar we moeten ze de kansen bieden. Aandacht hebben voor hun zorgen en handelen.

Vandaag is een belangrijke dag in het keren van het maatschappelijk tij waarin jongeren onder druk staan. Door de aansluiting van de PvdA, GroenLinks en hopelijk nog meer partijen kan er een wending komen.

Het sterkt me in de overtuiging dat dit leenstelsel zijn langste tijd heeft gehad. Daar strijd ik voor, voor jongeren.

Maar het is ook een eerste stap.

Omdat we de komende weken werken met deze partijen aan een manifest met meer oplossingen voor jongeren. Dat manifest komt nog voor Prinsjesdag.

Maar het is ook een eerste stap omdat ik werkelijk hoop dat hier een wending wordt ingezet voor de samenleving. Een wending waarin we niet louter denken in termen van efficiency, succes, alles uit jezelf halen en meer, hoger, beter en sneller.

Daar werken we aan met Coalitie-Y, daar werken we aan in dit kabinet, daar werken we aan richting de komende verkiezingen.

Een land met aandacht voor elkaar.

Door Webredactie op 31 augustus 2019 om 07:15

ChristenUnie: Kinderen moeten beter worden beschermd tegen online gokbedrijven

NOS onderzoek toont aan dat gokbedrijven en de Kansspelautoriteit hun verantwoordelijkheid voor jongeren niet nemen.

“Het is op dit moment kinderlijk eenvoudig voor een vijftienjarige om online te gokken en verslaafd te raken. Dat moet zo snel mogelijk anders”, zegt ChristenUnie Kamerlid Stieneke van der Graaf. “Met oog op de nieuwe wetgeving die online gokken legaliseert is het nog meer van belang dat de Kansspelautoriteit optreedt tegen online gokbedrijven die de wet overtreden en minderjarigen laat gokken op hun site.

Ik wil dat online gokbedrijven die minderjarigen op hun websites toelaten om te gokken hun vergunning verliezen. Dit vraagt om een keiharde aanpak.”

Van der Graaf dient kamervragen in naar aanleiding van NOS onderzoek waaruit blijkt dat gokbedrijven en de Kansspelautoriteit niet of nauwelijks hun verantwoordelijkheid nemen voor kinderen. “Vandaag dien ik vragen in bij minister Sander Dekker voor Rechtsbescherming. Ieder kind dat al op jonge leeftijd in aanraking komt met gokken, loopt het risico dat zijn of haar leven in het teken blijft staan van deze ellende. Gokken is verslavend en kan bovendien voor kinderen flinke financiële problemen veroorzaken. Het is niet voor niets verboden op deze leeftijd.”

“Van die sites valt weinig te verwachten als het gaat om het voorkomen van gokverslaving onder jongeren, want zij verdienen aan deze wanpraktijken. Des te belangrijker is het dat de Kansspelautoriteit hierop alert is en handhaaft. Het is onbegrijpelijk dat de Kansspelautoriteit op de handen blijft zitten. Waarom hebben deze goksites vrij spel?

Misstanden bij de Toto

“In een tijd waarin er helaas steeds meer legale aanbieders van gokken een vergunning krijgen, is het extra wrang dat ook de vergunde goksite van de Toto zich schuldig maakt aan deze praktijken. Zij hebben echt de mogelijkheid om op leeftijd te screenen. Ik concludeer dat ze daar geen belang aan hechten. Daarom wil ik van de minister horen welke gevolgen dit heeft en of sprake kan zijn van het intrekken van de vergunning.”

Bescherming jongeren heeft onvoldoende prioriteit bij de Kansspelautoriteit

“Dit is niet de eerste keer dat ik vraagtekens zet bij het optreden van de Kansspelautoriteit. De autoriteit zegt het beschermen van onze jongeren als hoogste prioriteit te hebben, maar dit bericht laat een heel ander beeld zien. De Kansspelautoriteit is zo volstrekt ongeloofwaardig. Zelfs tegen de vergunde Toto wordt niet opgetreden. Ik wil hier zo snel mogelijk met de minister over in debat.

Wij geloven dat we in onze samenleving aandacht moeten hebben voor elkaar. Door gokken vrij te geven zonder oog te hebben voor de risico’s lopen we het risico dat jonge levens verwoest worden. Daarom werkt de ChristenUnie nu aan een actieplan om kwetsbare groepen zoals jongeren te beschermen tegen de schadelijke gevolgen gokken. Deze alarmerende berichtgeving onderstreept de urgentie van de situatie. We rekenen erop dat de minister deze handschoen oppakt.”

Door Piet Adema op 7 juni 2019 om 12:25

Hoe de ChristenUnie (al dan niet) samenwerkt met andere partijen

Onder het logo van de ChristenUnie staat sinds een aantal jaar de slogan ‘Geef geloof een stem’. Een mooie, heldere boodschap die slaat op wat we als partij zijn en wat we willen doen. We zijn een christelijke partij, sociaal bewogen en willen dat in de politiek handen en voeten geven. We willen een geloofwaardige en waardevolle bijdrage leveren aan de samenleving. Christelijk en relevant zijn.

Daar werken we iedere dag hard aan. Met vijf zetels in de Tweede Kamer. Sinds kort vier zetels in de Eerste. Twee ministers, één staatssecretaris, één eigen Europarlementariër. In meer provincies dan ooit zijn we in beeld om bestuursverantwoordelijkheid te dragen en lokaal hebben we meer wethouders dan ooit.

Iedere dag gaan al onze vertegenwoordigers op landelijk, provinciaal en lokaal niveau naar hun werk om in de politiek, in onze democratie, onze idealen stapje voor stapje dichterbij te brengen. Dienstbaar aan dorp of stad, provincie of land, dienstbaar aan onze samenleving.

Verantwoordelijkheid

Om dat te kunnen doen, is het nodig om bereid te zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Is het ook nodig om open te staan voor samenwerking. Omdat we zelf immers nergens een meerderheid hebben en – nog veel belangrijker – we in een democratie leven. Juist in een tijd waarin tegenstellingen toenemen, zoeken wij de maatschappelijke vrede. Ook in samenwerking met anderen.

En dus sluiten we als ChristenUnie nooit op voorhand andere partijen uit van samenwerking. We zijn tegen een cordon sanitaire voor welke partij dan ook. Dat zei onze partijleider Gert-Jan Segers nog expliciet op de avond van de Provinciale Statenverkiezingen: ‘Voor samenwerking kijken we naar links en kijken we naar rechts. Zetels winnen, betekent ook: verantwoordelijkheid nemen’.

Verschillen en overeenkomsten

Dat zeggen we natuurlijk wel in de wetenschap dat geen enkele partij dezelfde is als de ChristenUnie. Dat er met die partijen dus altijd verschillen zijn in idealen, in plannen, in wat we willen bereiken. Het is daarin geen geheim dat de afstand tot die verschillende partijen niet in alle gevallen hetzelfde is. De SGP staat inhoudelijk op veel onderdelen dichterbij dan bijvoorbeeld Forum voor Democratie. En onze samenlevingsvisie komt meer overeen met het CDA dan met D66.

Maar belangrijker dan te weten waar andere partijen staan, is te weten waar je zelf staat. Wij, als ChristenUnie, willen werk maken van een hoopvolle toekomst voor onze kinderen - onder meer door een ambitieus klimaatbeleid, we willen bouwen aan een samenleving waarin elk leven waardevol is, waarin we omzien naar elkaar en waarin we tegenstellingen verkleinen. En we willen opkomen voor vrijheid en veiligheid, hier en elders in de wereld. In welke rol dan ook, in welke mogelijke samenwerking dan ook, zijn die idealen leidend.

Vormen van samenwerking

Dat uitgangspunt maakt dat de manier waarop we met elkaar samenwerken van plaatst tot plaats, van partij tot partij en van keer tot keer verschilt. Met de ene partij zit je een keer in een coalitie, met afspraken voor de komende paar jaar. Met een andere partij doe je eens of vaker samen voorstellen, vanuit oppositie of coalitie. Beide vormen van samenwerking zijn in principe mogelijk met alle partijen.

Soms gaat samenwerking verder. Dan vorm je met een andere partij een gezamenlijke fractie - wat met name in Europa speelt - of kom je in verkiezingstijd met een gezamenlijke kandidatenlijst. Deze laatste twee zijn de meest intensieve vormen van samenwerking die we kennen en waarbij er dus ook echt veel gezamenlijke grond moet zijn om dit met een andere partij te kunnen doen. Dat doen we weleens met de SGP, die, net als wij, politiek wil bedrijven bij een open Bijbel.

Terwijl het geen verrassing is dat deze vorm van samenwerking bijvoorbeeld in Europa níet voor de hand ligt met Forum voor Democratie, die Nederland uit de EU wil. Net zomin als we in één fractie zouden kunnen zitten met D66, die juist veel te veel van Europa verwacht en ook op andere punten ver van ons af staat.

Er is geen vast draaiboek hoe we op welk niveau, op welk moment en op welke manier we omgaan met welke partij. Iedere keer opnieuw maken onze volksvertegenwoordigers de afweging hoe we geloofwaardig onze idealen dichterbij kunnen brengen.

Open en eerlijk

Als je het gesprek met andere partijen over samenwerking aangaat, kan het ‘lukken’ en dan kan het dus daadwerkelijk tot samenwerking in enigerlei vorm komen, als die samenwerking bijdraagt aan het geloofwaardig verder bouwen aan onze idealen.

Maar óf het lukt, weet je van tevoren niet. Twee jaar geleden hebben Gert-Jan Segers en Carola Schouten bij de coalitieonderhandelingen heel moeilijke gesprekken gehad. Bijvoorbeeld met D66 over medische ethiek, waarmee de verschillen op dat onderwerp levensgroot zijn. Gert-Jan en Carola zijn aan tafel gaan zitten in de wetenschap dat het kon lukken en dat het kon mislukken. Dat het alleen kon lukken als we over medische ethiek en over al die andere onderwerpen heel heldere afspraken konden maken. Dat het alleen kon lukken als we er vervolgens van op aan kunnen dat de andere partij die afspraken tijdens de coalitieperiode ook zal respecteren.

Toen, twee jaar geleden, is dat gelukt. Het kabinet maakt werk van Waardig Ouder Worden. We zetten alles op alles om te voorkómen dat mensen hun leven als voltooid ervaren. Dat zijn belangrijke resultaten voor de ChristenUnie.

Maar zo niet, dan moet je ook daar open en eerlijk over zijn: dan kan het ook mislukken en kun je concluderen dat er te veel in de weg staat om op dat moment, op die plek met die partij of partijen samen te werken. Zo ging dat ook in Zuid-Holland, waar we om tafel zijn gegaan samen met de SGP, maar ook met Forum voor Democratie, VVD en CDA.

Ook onze mensen in Zuid-Holland zijn dat gesprek aangegaan in de wetenschap dat het kon lukken en dat het kon mislukken. Deze week werden de gesprekken afgebroken. De ChristenUnie Zuid-Holland besloot, ook in nauw contact met betrokken ChristenUnie-leden en ChristenUnie-stemmers, dat zij niet genoeg vertrouwen hebben in een gemeenschappelijke basis en de stabiliteit van deze mogelijke coalitie. Terwijl dat vertrouwen wel nodig is om samen te kunnen werken aan het verkleinen van kloven in onze samenleving.

Dat zijn soms ingewikkelde besluiten. Maar ik ben trots op onze vertegenwoordigers, op ieder niveau, die hier hun tijd, energie en denkkracht in stoppen. Zij maken deze afwegingen op hun niveau, vanuit onze christelijk-sociale idealen. Omdat zij hoe dan ook, waar dan ook, geloof een stem geven. Omdat ze vinden dat ze, dat wij als ChristenUnie, een hoopvolle boodschap hebben voor ons land, voor onze samenleving. En die boodschap, die mag gehoord worden.

Piet Adema is partijvoorzitter van de ChristenUnie

Door Eppo Bruins op 1 juni 2019 14:06

Afgelopen week waren Johan Toet en zijn vrouw Brenda te gast bij de ChristenUnie in de Tweede Kamer. Johan opende onze fractievergadering door zijn indrukwekkende levensverhaal met ons te delen.

Hij vertelde in vogelvlucht over zijn criminele drugsverleden en zijn jaren in de gevangenis. En ook over zijn radicale bekering: hoe hij Jezus vond in de diepste duisternis van zijn leven, alleen in zijn cel. Het boek dat Johan heeft geschreven heet ‘Goed genoeg’ omdat hij in Jezus heeft ontdekt dat hij niet hoeft te streven naar meer en hoger, dat het goed genoeg is wie hij is. In Christus heeft hij de rust en vrijheid gevonden waar hij altijd naar verlangde.

Johan’s verhaal deed me meteen denken aan de ontmoeting die ik een paar dagen daarvoor had gehad met een grote groep jongeren in Utrecht om te praten over onderwijs, prestatiedruk, burn-out en leenangst. Vanuit de ChristenUnie organiseren we ontmoetingen met jongeren van de generatie Y, samen met CNV Jongeren en studentenorganisaties. We praten met jongeren over wat ze bezig houdt, waar ze bang voor zijn en wat ze nodig hebben van ons als politici maar ook van hun omgeving. Zo willen we samen, als ‘Coalitie-Y’, na de zomer komen met een manifest en met nieuwe voorstellen waarmee we jongeren kunnen helpen op de terreinen van onderwijs, arbeidsmarkt en wonen.

Het valt op dat de verhalen die we horen bij de bijeenkomsten telkens hetzelfde patroon hebben: de verwachtingen zijn hoog, falen is geen optie en het moet altijd beter en hoger. De prestatiedruk die op jongeren ligt, is enorm. Het is heel gemakkelijk om jezelf (te) hoge verwachtingen op te leggen, maar uit de verhalen blijkt dat de verwachtingen echt van buiten komen en niet ingebeeld zijn. Daar waar mijn generatie nog wel eens een jaartje kon lanterfanten of een verkeerde keuze maken, zo lijkt tegenwoordig de genade geheel verdwenen. Het begint al op de middelbare school: je moet een profielkeuze maken waarvan wordt gezegd dat het je studie, je carrière en daarmee de rest van je leven zal bepalen. Aan het einde van de middelbare school “kun je wel kiezen uit 400 studies” (quote uit de bijeenkomst van vorige week) en deze keer is je keuze niet alleen allesbepalend maar moet ook meteen raak zijn: want vanaf dag één begin je een schuld op te bouwen. En als je de verkeerde keuze maakt en je verandert na een jaar, dan heb je al zo een paar duizend euro schuld en sta je weer aan het begin.

Natuurlijk had de vorige generatie ook last van keuzes maken. En ook toen ging je schulden aan voor je studie, al bleven die beduidend lager dankzij het bestaan van de basisbeurs. De leenangst en de prestatiedruk komen voort uit een nieuw fenomeen: je weet als jongere niet of je ooit goed genoeg  bent om te kunnen genieten van wat je nu allemaal investeert. Het leenstelsel werd door politieke partijen geframed als “investeren in jezelf”, maar deze jongeren weten door de overspannen huizenmarkt niet of ze met die tienduizenden euro’s schuld ooit een huis zullen kunnen kopen. Daarnaast zijn de huurprijzen voorbij alle grenzen van redelijkheid geschoten en is de kans op een baan met een vast contract steeds kleiner. Investeren in jezelf wordt zo wel heel dun. Als jongere lijkt de toekomst niet alleen onzeker, voor generatie-Y is ze onzeker.

En daarom zijn al die jongeren bezig met het oppoetsen van hun cv: een buitenlandstage, een bijbaantje, een bestuursjaar bij de studentenvereniging…. met alleen maar een diploma kom je er niet meer. Want wat maakt dat jij uitsteekt boven al die anderen?

Ik denk dat veel jongeren er baat bij zouden hebben als er een ouder, een docent en de samenleving tegen ze zegt: je bent goed genoeg. We missen in Nederland de waardering voor al die andere vormen van leren: gezond verstand dat je opdoet met ervaring, maakintelligentie die je krijgt door te doen, wijsheid die je vormt door te luisteren naar anderen, en niet te vergeten: falen. Falen is de meest effectieve vorm van leren. Dat je de verkeerde studie kiest, het profiel dat niet bij je past, of dat je een avond ergens te lang blijft hangen en de volgende ochtend merkt dat je dat beter niet had kunnen doen. Maar de ruimte of te falen is er niet meer bij generatie-Y. Het moet hoger en sneller. Anders ben je niet goed genoeg.

Ik pleit voor een samenleving met genade. Een samenleving waar jongeren fouten mogen maken, juist in die leeftijd van 15 tot 25 jaar waar je volop aan het onderzoeken bent naar wie je bent, wat bij je past en hoe het leven eigenlijk werkt. Juist in deze fase zouden ontspanning en creativiteit moeten bloeien. Ruimte om te genieten van het leven, fouten te maken, verkeerde keuzes te maken, vertraging op te lopen, en dan toch met een schone lei te kunnen beginnen. En niet met een bindend studieadvies, een studieschuld en een diploma waarvan je niet weet wat het waard is.

Laten we onze jonge mensen een samenleving met genade schenken. En zeggen: het is goed genoeg.

Deze column verscheen ook op CIP.nl

Door Gert-Jan Segers op 27 mei 2019 18:17

Kabinet steekt honderden miljoenen extra in zorg, onderwijs, zorg voor de schepping, veiligheid en vrijheid

Met de besluiten in de Voorjaarsnota - de jaarlijkse bijstelling van de begroting - maakt de coalitie duidelijk wat de prioriteiten momenteel zijn. We investeren in de zorg en het onderwijs aan onze jongeren, in de schepping, in de bereikbaarheid van de regio, in veiligheid en vrijheid voor alle groepen in onze samenleving.

Extra bijzonder is voor de ChristenUnie het geld dat nu wordt ingezet voor een verruimd kinderpardon voor kinderen en gezinnen die eerder te horen hadden gekregen dat ze hier niet mochten blijven, de miljoenen die worden uitgetrokken voor de campagne tegen antisemitisme en het extra geld voor uitstapprogramma’s voor prostituees.

Dat we deze investeringen kunnen doen, heeft er alles mee te maken dat het goed gaat met ons land. Tegelijkertijd laten de cijfers zien dat we ons niet rijk mogen rekenen voor de toekomst. De groeiverwachtingen zijn naar beneden bijgesteld en schattingen zijn onzeker. De financiële ruimte zal de komende jaren beslist minder worden.

Het is dus goed dat we nu belangrijke investeringen doen voor ons land, maar er ook voor zorgen dat we klaar zijn voor de toekomst als er economische tegenwind opsteekt.

Lees meer over de plannen in de Voorjaarsnota 2019:

Door Webredactie op 27 mei 2019 17:18

Kabinet trekt geld uit voor Kinderpardon en verbetering asielprocedures

Het kabinet trekt extra geld uit voor de uitvoering van de nieuwe afspraken over het kinderpardon en het verbeteren van de asielprocedure. Voor het opnieuw beoordelen van alle eerder afgewezen kinderpardonverzoeken komt eenmalig 13 miljoen euro beschikbaar. Om te zorgen dat er in de toekomst sneller duidelijkheid komt over of iemand een verblijfsvergunning kan krijgen, wordt jaarlijks 100 miljoen geïnvesteerd.

De ChristenUnie heeft altijd gepleit voor verruiming van het Kinderpardon. In januari besloot de coalitie om de aanvragen voor het kinderpardon van in Nederland verblijvende jonge asielzoekers opnieuw te beoordelen. Honderden gewortelde kinderen en hun gezinnen kunnen daardoor alsnog in Nederland blijven. Voor de herbeoordeling trekt het kabinet nu 13 miljoen euro uit.

Om te voorkomen dat in de toekomst opnieuw een situatie ontstaat waarin gezinnen lang moeten wachten op duidelijkheid over of ze in Nederland mogen blijven, investeert het kabinet extra in verbetering van de asielprocedures. Daar wordt jaarlijks 100 miljoen euro voor uitgetrokken.

ChristenUnie-Kamerlid Joël Voordewind: “De ChristenUnie staat voor een ruimhartige opvang van vluchtelingen en hier gewortelde kinderen, maar vindt ook dat wie hier niet kan blijven, daarover zo snel mogelijk duidelijkheid moet krijgen. Een warm hart, een koel hoofd. Ik zie het extra geld dat dit kabinet uittrekt als een teken dat ze dat ook zo ziet. Met de verruiming van het Kinderpardon is er een einde gekomen aan onzekerheid voor honderden gezinnen. Dat is ontzettend goed nieuws.”

Door Paul Blokhuis op 14 maart 2019 20:02

Perspectief en hoop voor hun toekomst

Iedereen moet kunnen meedoen. Dat is mijn belangrijkste drijfveer in mijn werk als staatssecretaris. Helaas is meedoen niet voor iedereen vanzelfsprekend. Een groep jongeren gaf mij een paar maanden geleden een zwerfkei waarmee ze aandacht vroegen voor de positie van zwerfjongeren.

Zo’n steen is voor mij nog wel te tillen, maar we moeten ons realiseren dat die jongeren vaak een heel deel van hun jonge leven met een last lopen.

Ze zijn zwerfjongeren. Ze missen een heleboel kansen in het leven. Ze hebben geen thuis, geen huisvesting. Ze hebben vaak geen baan, geen inkomen en ook geen opleiding. Dat kan veroorzaakt zijn door botte pech, door allerlei tegenslagen in hun jeugd, maar het kan ook veroorzaakt zijn door stomme eigen fouten. Dat geven ze zelf ook toe. Feit is wel dat ze langs de kant staan. Ze zijn de weg kwijt in een steeds complexere samenleving.

En toch verwachten we van veel van deze jongeren dat zij op hun 18de op eigen benen staan. Je bent 18, je bent volwassen, dus op eigen benen staan. Belachelijk vinden die jongeren, en ik snap dat heel goed, als zij dat zeggen. Het zijn allemaal jongeren met hun eigen talenten en allemaal jongeren die, net als wij, hopen dat zij een gelukkig en mooi leven hebben. Maar als je met ze praat, werkelijk waar, springen de tranen je in de ogen van hun verhalen.

In een rijk en welvarend land als Nederland zijn wij het aan onze stand verplicht dat we opkomen voor deze jongeren en dat we het probleem van die zwerfjongeren voor eens en altijd gaan oplossen. Daar wil ik mij voor inzetten. Daarom presenteer ik het Actieprogramma Dak- en Thuisloze Jongeren. Met dat programma willen we ervoor zorgen dat deze jongeren geholpen worden naar een zo zelfstandig mogelijk bestaan met een eigen thuis. Én we willen hiermee ook voorkomen dat nieuwe jongeren in deze situatie komen.

Bij de hand nemen

Een aantal gemeenten gaat voorop lopen en wordt pilot gemeente. Het doel is dat in deze gemeenten voor 2021 elke (potentiële) dak- en thuisloze jongere de hulp en ondersteuning krijgt die zij nodig hebben. Dat betekent concreet dat de jongeren per gemeente één aanspreekpunt krijgen.

Een regisseur die ze kennen en die op alle gebieden ondersteuning kan bieden. We nemen de jongeren bij de hand bij het zoeken van een betaalbare woning, schuldhulpverlening, werk, een opleiding en goede zorg en ondersteuning. Zo verliezen we deze jongeren niet uit het oog; we laten ze pas los als de basis op orde is.

Als volwassenen hebben we de opdracht om er te zijn voor de volgende generatie. Dat geldt op het gebied van onderwijs, de arbeidsmarkt en heel persoonlijk in de opvoeding. Maar dat geldt zeker ook voor de jongeren die extra ondersteuning nodig hebben. De jongeren gaven me een treffend cadeau met die steen die ik een paar dagen kon dragen. Onze inzet is nu om hun last te verlichten en perspectief en hoop te bieden voor hun toekomst. Zodat ze mee kunnen doen.

Lees hier een terugblik van Gert-Jan Segers op alle zaken rondom het kinderpardon 👇

Gert-Jan Segers

Honderden kinderen en hun gezinnen die nu al jarenlang tussen hoop en vrees leefden krijgen binnenkort de mededeling dat ze definitief in Nederland mogen blijven. Dat is heel goed nieuws. Wat mij betreft zelfs een wonder. Anderhalf jaar geleden rondden we de onderhandelingen over het regeerakkoord af en daar zat een enorm bittere pil in. Het kinderpardon werd niet verruimd. Dat was allereerst en vooral pijnlijk voor de kinderen die het betrof. Maar ook pijnlijk voor al die mensen die om hen heen staan. En ook voor onszelf en voor collega Joël Voordewind, die zich al jarenlang voor deze kinderen inzet. Het kinderpardon werd toen, bij de formatie, niet afgeschaft, maar ook niet verruimd. We zijn toen met pijn in het hart akkoord gegaan met die schikking. Anderhalf jaar geleden zijn Joël en ik samen naar Leiden gegaan om ongeveer vijftien van deze kinderen te ontmoeten. We hebben geluisterd naar hun verhalen en moesten hen – tot ons verdriet – teleurstellen en vertellen dat we hen geen hoop konden geven. Een paar maanden geleden opende de Haagse Bethelkapel haar deuren voor onze partijgenoot Hayarpi, haar zus en broer en hun ouders. En honderden en honderden mensen openden hun hart voor hen en voor kinderen en gezinnen in vergelijkbare omstandigheden. Het kerkasiel begon. Het leek een gebed zonder end. Een eindeloze dienst waarin gelovigen en twijfelaars zijn gaan zingen, bidden en hopen. Het is een voorbeeld van wat de bijbel ‘de dwaasheid van het evangelie’ noemt. Wat kunnen een paar biddende, zingende, prekende, luisterende mensen aanrichten? In diezelfde periode was er een bevlogen tv-maker die zich het lot van Nemr en van kinderen in vergelijkbare omstandigheden aantrok. Hij is gaan actievoeren en werd de advocaat van honderden kinderen en hij heeft ons, politici, lastige vragen gesteld. Maar wat voor zin heeft dat, kun je je afvragen. ‘Ze in Den Haag’ luisteren toch niet.. En er was een congres van de ChristenUnie dat ons als fractie opdroeg ons opnieuw sterk te maken voor een rechtvaardige behandeling van kinderen die hoopten op een kinderpardon. Congressen kopen geen straaljagers, luidt de Haagse uitdrukking voor de gebruikelijke scepsis over moties van partijleden. De motie werd met overgrote meerderheid aangenomen en we zijn er mee aan de slag. Met de moed van de hoop. Maar soms ook met de moed van de wanhoop. Wat Joël, de rest van de fractie en ik drie weken geleden nog niet durfden te hopen of te geloven, is gisteren gelukt. Nieuwe hoop voor honderden kinderen en hun gezinnen. Echt goed nieuws! Het moet daarbij echt gezegd worden dat het overleg binnen de coalitie in goede sfeer plaatsvond. We zijn vier hele verschillende partijen, maar hadden alle vier de oprechte wens om nu goede beslissingen te nemen. Daarin zitten ook elementen die wij niet hebben ingebracht. Dat is helder. Maar de verruiming van het kinderpardon, de beëindiging ervan (omdat het inmiddels een dode letter is geworden) en de investering in kortere procedures waarin mensen veel eerder duidelijkheid krijgen, om te voorkomen dat een kinderpardon in de toekomst nog nódig is, is al met al een mooie stap. Met dank aan al die mensen in de Bethelkapel, aan die bevlogen tv-maker, aan onze leden op ons congres, aan iedereen die steeds heeft meegeleefd en meegebeden. En met een hartelijke felicitatie voor al die kinderen en gezinnen die nieuwe hoop hebben gekregen! Voor hen hebben we het gedaan. Op hoop van zegen!

Gert-Jan Segers: “Dit is goed nieuws voor heel veel gezinnen en kinderen die jarenlang in onzekerheid hebben geleefd. Tot voor kort leek het niet haalbaar om iets te doen aan de situatie van hier gewortelde kinderen die niet onder het kinderpardon vielen, daarom ben ik vandaag dankbaar dat we daarover alsnog tot nieuwe afspraken zijn gekomen.” “Door die afspraken komt er eindelijk duidelijkheid voor een grote groep kinderen en hun gezinnen, die momenteel niet vallen onder het kinderpardon. Na herbeoordeling mag naar verwachting het overgrote deel van deze kinderen samen met hun gezinnen alsnog hier blijven.” “We hebben ook afgesproken dat er meer wordt gedaan om te voorkomen dat gezinnen jarenlang in onzekerheid zitten over of ze in Nederland mogen blijven. Het kabinet trekt meer geld uit voor kortere procedures. De discretionaire bevoegdheid aan het einde van de procedure wordt omgevormd tot een zogeheten schrijnendheidstoets die tot en met het hoger beroep in de eerste procedure geldt. Kinderrechten, geworteldheid en schrijnende omstandigheden worden daardoor voortaan eerder meegewogen in de asielprocedure. En in plaats van een minister of staatssecretaris, ligt de verantwoordelijkheid daarvoor voortaan bij een onafhankelijke commissie, die hierover een advies uitbrengt aan de IND.”