Poliflw

De patstelling in Den Haag is compleet. Exact de helft van de Tweede Kamer – de leden van de oppositie -  wil structureel meer waardering voor zorgverleners. Maar de andere helft -  de coalitiepartijen VVD, CDA, D66 en ChristenUnie – blokkeren vooralsnog dit voorstel van SP en PvdA. Op dinsdag 23 juni zal de Tweede Kamer opnieuw hoofdelijk stemmen over de motie van SP en PvdA. Het is nu zaak de druk op te voeren en de coalitie te overtuigen dat - na een daverend applaus voor de zorg – structureel meer waardering niet achter kan blijven.

Waarom willen SP en PvdA juist nu meer waardering voor zorgverleners?

De afgelopen maanden hebben zorgverleners – vaak met gevaar voor eigen gezondheid – overuren gedraaid om Nederlanders zo goed mogelijk te helpen tijdens de coronacrisis. Dat leverde een nationaal applaus op voor de zorg maar leidde niet tot meer structurele waardering voor zorgverleners. Toch is dat wel nodig omdat de zorg al jaren achterloopt als het gaat om salaris en omdat de arbeidsvoorwaarden al jaren onder druk staan. Vorig jaar nog leidde dit tot een historische staking van zorgverleners in de ziekenhuizen. De SP vindt het niet acceptabel dat veel sectoren met miljardensteun worden gered maar dat zorgverleners genoegen moeten nemen met een applaus. Daarom voeren we de druk op de coalitie op om de blokkade op meer waardering weg te halen.

Hoe kan het dat dit voorstel nog steeds tegen een blokkade van de coalitie aanloopt?

Coalitiepartijen stellen dat de gesprekken over lonen en arbeidsvoorwaarden niet in Den Haag maar tussen sociale partners moeten worden gevoerd. Maar dat is natuurlijk maar de halve waarheid. De politiek bepaalt namelijk hoeveel geld er voor de zorg beschikbaar is en daarmee hoeveel ruimte er is voor hogere lonen en betere arbeidsvoorwaarden. Het afgelopen jaar is immers ook veelvuldig in Den Haag gesproken over hogere salarissen voor leraren. De vraag of er meer geld beschikbaar moet komen voor zorgverleners draait dus om politieke keuzes.

Op welke manier willen SP en PvdA zorgverleners meer en beter waarderen?

De overheid stelt ieder jaar een percentage vast waarmee de personele kosten in de zorg kunnen stijgen. Dit heet de Overheidsbijdrage in de Arbeidskostenontwikkeling (OVA). De overheid kan besluiten om deze bijdrage te verhogen zodat zorgaanbieders meer geld krijgen om zorgverleners beter te betalen. Het bizarre is dat de OVA-ruimte voor dit jaar

is dan vorig jaar. En voor volgend jaar is helemaal nog niet bekend hoeveel geld zorgverleners erbij krijgen. Het kabinet moet daarom nú duidelijk maken dat zorgverleners gegarandeerd er flink op vooruit gaan.

Wie gaat die extra waardering voor zorgverleners betalen?

Politiek gaat over keuzes maken. Het kabinet Rutte III wil de belasting voor winstgevende bedrijven nóg verder verlagen. Dat terwijl de winstbelasting al vele jaren stelselmatig verlaagd is waardoor Nederland vele miljarden aan inkomsten misloopt. Ook in de zorg zelf is nog steeds veel geld te besparen. Denk bijvoorbeeld aan de buitensporig hoge winsten die de farmaceutische industrie maakt of de artsen die hun eigen bedrijven runnen, volop 'productie' draaien en veel winst maken. De SP wil de winsten en de markt uit de zorg halen. Geld voor zorg, moet naar zorg. Daarmee komen honderden miljoenen vrij die besteed kunnen worden aan meer waardering voor zorgverleners.

Door De Redactie op 17 juni 2020 Delen  

Onder moeilijke omstandigheden zijn ze hun werk blijven doen. In de ziekenhuizen, verpleeghuizen, in de zorg thuis en op tal van andere plekken. Er was terecht bewondering en applaus vanuit het hele land. Politieke partijen spraken hun waardering uit. Hoe kan het dan dat slechts enkele weken later de coalitiepartijen keer op keer tegen het voorstel voor meer waardering voor zorgmedewerkers stemmen? Een overzicht:

Wat vraagt de motie?

De motie van PvdA en SP ‘verzoekt de regering om met een plan te komen voor structurele waardering voor zorgverleners, waarin betere arbeidsvoorwaarden en een beter salaris kunnen worden gerealiseerd’.

De motie is nu twee keer in stemming geweest. Beide keren was het een gelijkspel: de gehele oppositie was voor, D66, ChristenUnie, VVD en CDA stemden tegen.

Waarom stemt D66 tegen?

Op hun eigen twitteraccount schrijft D66: “de motie kost echter veel geld, maar ze (de indieners, red) zeggen niet waar dat van betaald moet worden. Alleen gratis geld bestaat niet”.

En klopt dat? 

De motie vraagt de regering om een plan te maken voor betere arbeidsvoorwaarden. De financiering maakt daar natuurlijk onderdeel van uit. In de gezamenlijke tegenbegroting hebben PvdA en SP meerdere voorstellen gedaan. Een optie is bijvoorbeeld om de kabinetsplannen om de winstbelasting voor grote bedrijven te verlagen te schrappen, dat levert veel geld op. Maar andere manieren zijn ook mogelijk. Het is een politieke keuze of je zorgmedewerkers meer waardering wil geven.

Waarom stemt de ChristenUnie tegen? 

Op christenunie.nl schrijft Kamerlid Carla Dik-Faber: “in ons land is het niet de regering die bepaalt hoeveel zorgverleners verdienen, maar laten we de hoogte van de salarissen over aan het gesprek tussen werkgevers en werknemers” .

En klopt dat?

Nee. Natuurlijk worden cao’s afgesproken door werkgevers en werknemers samen. Maar bij het onderwijs, de zorg en de politie wordt het budget dat beschikbaar is bepaald door de overheid. Het bedrag dat het ministerie beschikbaar stelt (de OVA-ruimte in beleidstermen) is voor 2020 fors minder dan in 2018 en 2019. Als de ChristenUnie voor de motie stemt kan de regering een plan maken waarin de salarisruimte wordt uitgebreid. Daarmee komt voor werkgevers en werknemers meer geld beschikbaar, zodat zij samen afspraken kunnen maken over de betere arbeidsvoorwaarden.

Volgens de coalitie gaat de overheid niet over de salarissen in de zorg. Maar júíst de overheid kan meer geld beschikbaar stellen voor de waardering die hard nodig is.

Waarom stemt het CDA tegen? 

CDA-minister Hugo de Jonge heeft in het debat gezegd dat hij tegen het voorstel is omdat er geen dekking is en omdat er al gesproken wordt over arbeidsvoorwaarden in de zorg. “Er zijn ook al mooie cao's afgesloten, bijvoorbeeld in de ziekenhuiszorg.” Kamerlid Joba van den Berg schreef op twitter iets vergelijkbaars.

En klopt dat? 

De motie vraagt juist om een plan met een dekking. En daar zijn ook voorstellen voor. Dat erover gesproken wordt zegt niks over de uitkomst. De motie vraagt de minister juist actief te zorgen voor betere arbeidsvoorwaarden en salaris. Als de Tweede Kamer dus voor stemt, dan betekent het dat het kabinet ook moet zorgen dat er meer waardering voor de medewerkers in de zorg er ook echt komt.

Er is voor de coronacrisis inderdaad een nieuwe cao afgesloten, met daarin loonsverhoging voor medewerkers. Dat is ook niet meer dan terecht. Het budget dat het kabinet ter beschikking stelt (de OVA-ruimte) is echter minder dan wat er in die cao is afgesproken.

Daarnaast zijn er nog steeds grote tekorten aan personeel in de zorg, waardoor de werkdruk erg hoog is. Er moeten daarom echt medewerkers bij. Als we zorgpersoneel zeggen te waarderen, dan moet er echt boter bij de vis. Er moet een plan komen voor structureel meer waardering voor de mensen in de zorg. Precies waar de motie van PvdA en SP om vraagt.

Nou ja zeg. @christenunie @D66 @VVD en @cdavandaag, ik dacht toch dat we de zorgverleners structureel meer dan applaus gingen geven? RT voor het opnieuw in stemming komt, voor meer structurele, financiële waardering voor de mensen in de zorg. pic.twitter.com/v3TAwGB6ht

Waarom stemt de VVD tegen?

Voor zover we weten heeft de VVD zich hierover nog niet uitgesproken. Maar ze hebben al wel twee keer op rij tegen gestemd.

Hoe nu verder?

Op dinsdag 23 juni komt de motie van Lodewijk Asscher en Lilian Marijnissen voor de allerlaatste keer in stemming. Eén Kamerlid van de coalitie kan het verschil al maken.

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Carla Dik-Faber op 16 juni 2020 om 20:04

Vertrouwen en vakmanschap: meer waardering voor zorgverleners

Vandaag werd er in de Tweede Kamer gestemd over een motie voor het verbeteren van het salaris en arbeidsvoorwaarden van zorgverleners. Ik krijg veel vragen over deze motie en waarom de ChristenUnie niet voor deze motie heeft gestemd. Vindt de ChristenUnie niet óók dat er meer waardering moet komen voor zorgverleners, zoals letterlijk in de motie staat?

Het korte antwoord is: ja, zeker wel. De inzet en het vakmanschap van onze zorgverleners verdienen onze waardering, niet alleen nu, maar zeker ook als de coronacrisis voorbij is. We moeten zuinig zijn op de mensen die in de zorg werken en laten zien dat we op hun inzet, hun professionaliteit en hun kunde vertrouwen. Simpelweg omdat we ze keihard nodig hebben.

Zorgverleners hebben in de afgelopen maanden ontzettend hard gewerkt. De strijd tegen het coronavirus en de maatregelen die hiermee gepaard gingen hebben veel van hen gevraagd, in ziekenhuizen, in verpleeghuizen, maar ook in de thuiszorg, jeugdzorg en ggz. Meer dan ooit is het voor de hele samenleving zichtbaar geworden hoe belangrijk deze frontlinie voor ons als samenleving is. En wat ons betreft uit die waardering zich niet alleen in een welgemeend applaus, maar ook concreet in een betere beloning.

‘Dan is het toch makkelijk?’, hoor ik je al denken, ‘stem dan voor die motie!’ En dat snap ik.

Want het is inderdaad makkelijker om zo’n motie te steunen – je wordt er in ieder geval populairder van. En er is net even een langer antwoord nodig om de motie te ‘ontleden’ en uit te leggen waarom steun voor de motie volgens mij toch niet zuiver is.

De motie spreekt namelijk niet alleen waardering uit voor zorgverleners (van harte mee eens!) of van het belang van betere arbeidsvoorwaarden en een beter salaris (net zo zeer mee eens!), maar doet ook een uitspraak over wie dat dan moet doen: de regering.

En daar wringt de schoen. In ons land is het namelijk niet de regering die bepaalt hoeveel zorgverleners verdienen, maar laten we de hoogte van salarissen over aan het gesprek tussen werkgevers en werknemers.

Dat is ook goed: werknemers – zorgpersoneel dus – hebben dan zelf inspraak in dat wat ze verdienen. De ChristenUnie zet zich er al jaren voor in om de positie van zorgprofessionals, met name ook verpleegkundigen, aan die onderhandelingstafels te versterken. Zodat ze nog meer te zeggen hebben over bijvoorbeeld hun arbeidsvoorwaarden. Bij deze cao-afspraken heeft het kabinet echter geen rol. Hen nu alsnog met die opdracht opzadelen is dus onzuiver en een sterk staaltje ‘voor de bühne’.

Waar we als ChristenUnie wel graag de vinger bij leggen is dat zorgaanbieders voldoende geld hebben om passende cao-afspraken te kunnen maken en uit te voeren. Daar ligt allereerst een rol voor de zorgverzekeraars als financiers van de zorg.

Hoeft het kabinet dan helemaal niets te doen? Jawel. Eerder heeft de Tweede Kamer met steun van de ChristenUnie gepleit voor een bonus voor zorgverleners. Die komt dus bovenop het salaris en de arbeidsvoorwaarden die zorgaanbieders met zorgverleners onderling afspreken. Dat is een primeur; nooit eerder trok het kabinet rechtstreeks geld uit om zorgverleners extra te belonen. Maar in deze tijd wat mij betreft zeer verdedigbaar. We hebben er bij het kabinet op aangedrongen om nog voor de zomer duidelijk te maken hoe en aan wie deze bonus wordt uitgekeerd.

Kort samengevat: de ChristenUnie is dus voorstander van meer waardering voor zorgverleners, ook financieel. Het is aan werkgevers en werknemers om hierover afspraken te maken en de ChristenUnie dringt erop aan dat ook uit het salaris de waardering voor zorgpersoneel moet blijken. Hoewel het kabinet geen rol heeft in het maken van afspraken over arbeidsvoorwaarden, komt er wel een bonus voor het zorgpersoneel en blijft de ChristenUnie knokken voor meer zeggenschap voor zorgprofessionals.

Vandaag hebben VVD, CDA, D66 en de ChristenUnie nogmaals het voorstel van de SP en PvdA voor meer structurele waardering voor zorgverleners geblokkeerd. Lilian Marijnissen: 'Dit is een klap in het gezicht van alle zorgverleners. Voor hen is tijdens de coronacrisis zo hard geapplaudisseerd. Maar de waardering voor onze zorgverleners mag niet alleen bij een applaus en een bonus blijven.'

Zorgverleners verdienen een structureel betere waardering. Vandaag werd het tijdens de stemmingen wederom een gelijkspel. De coalitiepartijen krijgen dus nóg een kans om het voorstel te steunen. Mochten ze een betere waardering voor de zorg nog steeds blokkeren, dan zal de SP bij de behandeling van de Voorjaarsnota, begin juli, voorstellen dat de regering meer geld uittrekt voor het salaris van zorgverleners. Dit zullen we doen door een amendement in te dienen om de OVA-ruimte te verhogen. De OVA-ruimte is de Overheidsbijdrage in de Arbeidskostenontwikkeling in de zorg en op deze manier kan de overheid dus zorgen voor meer ruimte voor salarisverhoging van onze zorgverleners.

De SP lanceerde eerder de petitie ‘Onze zorg verdient meer dan alleen applaus’. Deze petitie werd al bijna 50 duizend keer ondertekend. Veel mensen hebben zich de afgelopen dagen achter de petitie geschaard en zich uitgesproken voor een betere en structurele waardering voor zorgverleners.

'Het advies van het “Aanjaagteam bescherming arbeidsmigranten” onder leiding van Emile Roemer legt de vinger op de zere plek.' Dat zegt SP-leider Lilian Marijnissen na de publicatie van de aanbevelingen. ‘Ruim 400.000 arbeidsmigranten wonen en werken maar al te vaak onder slechte omstandigheden. Coronavoorschriften worden regelmatig genegeerd. Het aanjaagteam levert concrete oplossingen. Marijnissen roept de regering op om de aanbevelingen per direct over te nemen. Dit is in het belang van de arbeidsmigranten en de hele samenleving’

Het aanjaagteam doet een aantal belangrijke aanbevelingen op het gebied van registratie, wonen, vervoer en werk. In de kern komt het neer op meer en betere regulering van een sector waar nogal wat malafide werkgevers actief zijn. Zij maken zich schuldig aan onderbetaling, uitbuiting en slechte huisvesting. Het aanjaagteam wil dat foute uitzendbureaus van de markt gehaald kunnen worden. Minimumnormen zijn nodig om de concurrentie op arbeidsvoorwaarden tegen te gaan. Marijnissen: ‘Dit zijn voorstellen die de SP samen met de ChristenUnie ook doet in ons Actieplan Arbeidsmigratie.’

Het advies om elke arbeidsmigrant vanwege corona een eigen slaapkamer te geven is zeer terecht, stelt Marijnissen. Ook in het vervoer en op de werkplek moeten de regels veel beter worden nageleefd: ‘Het is absurd als de coronaregels wel voor ons gelden, maar niet voor arbeidsmigranten.’ De instelling van één centraal meldpunt waar arbeidsmigranten terecht kunnen met vragen is eveneens van groot belang.

De aanbevelingen uit het vandaag verschenen rapport zijn de adviezen voor de korte termijn. Later dit jaar volgen structurele adviezen gericht op de lange termijn. Dan gaat het bijvoorbeeld om de vermindering van de grote afhankelijkheid van arbeidsmigranten van uitzendbureaus. Marijnissen is het daar volledig mee eens: ‘De werkgever van de arbeidsmigrant, is vaak ook de huisbaas. Dit bekent dat als je je baan verliest, je ook je dak boven je hoofd kwijt kunt zijn. Dat zorgt voor een heel ongewenste afhankelijkheid, die we snel moeten doorbreken.'

Door Carla Dik-Faber op 11 juni 2020 om 10:25

Vrijheid om te zijn en vrijheid om te denken

Pastoraat is een waardevolle, heel persoonlijke en dus ook kwetsbare vorm van geestelijke verzorging. Als daarin fouten worden gemaakt, kan dat schade toebrengen waar mensen de rest van hun leven last van hebben. Bijvoorbeeld als het gaat om mensen die worstelen met hun geaardheid in relatie tot hun levensovertuiging is grote zorgvuldigheid nodig. Dan gaat het namelijk over je zijn, waarin iemand anders niet mag voorschrijven hoe je daarmee omgaat.

Daarin is de wet onze toetssteen. Waar de grenzen van de wet worden overschreden, moet het Openbaar Ministerie in actie komen en tot vervolging overgaan. Waar strafbare feiten worden begaan, moet de rechter daarover een uitspraak doen.

Maar als je vrij bent om te zijn wie je bent, dan kan een meerderheid je dus ook niet voorschrijven hoe je moet denken. ‘Dat wat in het maatschappelijk verkeer gebruikelijk is’, zoals de minister nu schrijft, mag nooit betekenen dat vrijheid van denken in de knel komt. Dat raakt namelijk ook de vrijheid van godsdienst en levensovertuiging. In onze samenleving moet het binnen de grenzen van de wet mogelijk blijven om anders te denken dan hoe de meerderheid denkt.

Dat de minister het Humanistisch Verbond een gedragscode op wil laten stellen over het pastoraat, waarvan wel of niet ondertekenen vervolgens door de rechter kan worden gewogen, is ronduit bizar. Het Humanistisch Verbond is een vereniging met een eigen missie en eigen opvattingen. In ons land kun je het met hen eens zijn, of niet. Hen dan laten voorschrijven wat er in pastorale gesprekken en in kerken en andere religieuze instellingen wel en niet gezegd kan worden, is wat mij betreft onacceptabel.

Door Carla Dik-Faber op 8 juni 2020 om 16:58

Uitvoering plan dakloosheid vraagt eensgezinde inzet kabinet en gemeenten

De ChristenUnie wil dat het kabinet zich maximaal inzet voor het terugdringen en voorkomen van dak- en thuisloosheid. Ik ben blij met het integrale plan dat gepresenteerd is door staatssecretaris Blokhuis. Om de stevige ambities waar te maken is er een kabinetsbrede inzet nodig.

De ChristenUnie roept het kabinet op om samen met gemeenten, zorgaanbieders en woningcorporaties eensgezind en daadkrachtig dak- en thuislozen te helpen, en daarbij alle mogelijkheden te benutten.

Nederland is één van de rijkste landen ter wereld, toch is het aantal daklozen in tien jaar tijd verdubbeld tot meer dan 40.000. Dit maakt een integrale kabinetsinzet des te urgenter. Het gepresenteerde plan heeft de ambitie om dak- en thuisloosheid zoveel mogelijk te voorkomen en te zorgen dat dak- en thuisloze mensen zo snel mogelijk een eigen woning en zo nodig goede begeleiding krijgen. Hiervoor is er de komende twee jaar maar liefst 200 miljoen euro beschikbaar, onder meer om 10.000 woningen te realiseren. Dit is ambitieus en vraagt om actie op de korte termijn, maar ook om een inzet die voorkomt dat we over tien jaar opnieuw in deze situatie zitten.

De hulp voor dak- en thuislozen is nog niet overal op orde, ondanks de grote inzet van gemeenten. In deze coronacrisis hebben ze het bovendien extra zwaar. Daarnaast moeten we voorkomen dat nog meer mensen op straat komen te staan. Van organisaties als het Leger des Heils hoor ik dat er nog altijd huisuitzendingen plaatsvinden. Ik roep de minister van Wonen en de staatssecretaris van Sociale Zaken op om schouder aan schouder met de staatssecretaris van VWS deze kwetsbare groep te helpen. Laten we daarbij onorthodoxe maatregelen niet schuwen. Samen met gemeenten en woningcorporaties moet het kabinet alles doen wat nodig is, zodat iedereen een dak boven zijn hoofd heeft.

Volgens de ChristenUnie kunnen gemeenten bijvoorbeeld de kostendelersnorm flexibeler hanteren. Dan worden mensen met een uitkering niet meteen gekort als zij hun volwassen kind in huis willen nemen. De staatssecretaris van SZW kan gemeenten hiertoe oproepen. Ook kunnen gemeenten één loket openen, waar dak- en thuislozen voor alle zaken terecht kunnen. Woningcorporaties kunnen coulanter zijn als iemand even niet de huur kan betalen. Door een verlaging van de verhuurdersheffing kunnen zij bovendien worden gestimuleerd om voor dak- en thuislozen meer woningen te bouwen. Tenslotte kan het Rijksvastgoedbedrijf bijdragen door leegstaand vastgoed beschikbaar te stellen als tijdelijke woonruimte.

Door Paul Blokhuis op 5 juni 2020 om 19:57

Thuiskomen. Met een sleutel van je eigen kamer, woongroep of huis en daar dan op de bank ploffen. Thuis zijn. Een potje koken en in je eigen bed slapen. Je thuis voelen. Een plek die eigen is, een plek waar jij hoort.

In een tijd waarin iedereen zoveel mogelijk thuis blijft, thuis werkt, thuis móet zijn, vinden we dat eigenlijk vanzelfsprekend.

Tegelijkertijd wordt de ‘thuisloosheid’ in Nederland steeds groter. Zijn zo’n 40.000 mensen dak- of thuisloos. In Wageningen. Beverwijk. Goes. Ze zijn overal en helemaal nergens.

Een aantal van hen heb ik ontmoet en die 40.000 mensen - twee keer zoveel als tien jaar geleden - zijn zo divers als de samenleving is. Intelligent of zwakbegaafd. Opgeleid of schooluitvaller. Sociaal of stug. Hoopvol of somber over de toekomst.

Maar voor elk van hen geldt dat ze wissels hebben gemist. Door een echtscheiding, faillissement, baanverlies, verslaving of schulden. Vaak is het een combinatie van dingen. Het kan velen overkomen. Uiteindelijk ben je je huis kwijt.

Ik ken verhalen van daklozen die bij de maatschappelijke opvang niet welkom waren, omdat hun problematiek op het moment dat ze voor het eerst aanklopten niet ernstig genoeg was. Na bij vrienden en familie op de bank te hebben geslapen, kloppen ze een jaar later weer aan bij de opvang. Sterk achteruit gegaan en nu wel welkom. Schrijnende voorbeelden van hoe het niet moet.

Veel maatschappelijke organisaties, zoals bijvoorbeeld het Leger des Heils, doen tegelijkertijd wat ze kunnen. Ze vangen mensen op in kleine en grote slaapzalen. Afstand houden in coronatijden is daar moeilijk. Er zijn mooie initiatieven, een hotelketen die bedden beschikbaar stelt voor dak- en thuislozen. Sporthallen worden beschikbaar gesteld. Maar het is geen structurele oplossing.

Het is duidelijk dat het systeem vast zit, dat er een doorbraak moet komen. Eerder al kondigde ik aan dat het kabinet 200 miljoen extra wil uittrekken voor begeleiding en hulpverlening voor dak- en thuislozen. Want met de bestaande maatschappelijke opvang los je de onderliggende problemen niet op.

Vanaf deze week gaan we een stap verder. Veel gemeenten die ik spreek geven aan dat een deel van de dak- en thuislozen in hun gemeente prima zelfstandig kan wonen, zij het vaak met wat extra begeleiding. Dat we dat snel groeiende aantal kunnen keren. Dat meer mensen zich ergens thuis kunnen voelen.

We moeten een omslag maken in ons systeem, waarin niet maatschappelijke opvang, maar een plek om te wonen de norm wordt. Dat vraagt om een grote verandering en wat mij betreft is dit het moment om door te pakken. Samen met mijn collega’s Ollongren en Van Ark heb ik woensdag een plan voor de aanpak van dak- en thuisloosheid gepresenteerd. Ik ben blij dat we in anderhalf jaar tijd naast de extra 200 miljoen euro ook daadwerkelijk 10.000 extra woonplekken voor dak- en thuislozen gaan realiseren. We organiseren een zo snel mogelijke doorstroom uit de opvang naar een zelfstandige woonplek en er komt meer begeleiding op maat, dagbesteding en ruimte voor ervaringsdeskundigen. Daarmee kunnen we de trend keren en kunnen we voor een groot deel van deze mensen nieuw perspectief bieden. Omdat we willen dat iedereen moet kunnen meedoen.

Ik noemde het Leger des Heils, dat bergen werk verzet voor mensen die op straat leven. Deze week was ik in Utrecht op bezoek bij zo’n plek, een locatie van het Leger, waar ze op een laagdrempelige manier mensen opvangen en voorbereiden op een terugkeer naar zelfstandig wonen. Vandaag was ik bij De Hoop in Dordrecht. Waar ze hetzelfde doen.

Toen ik daar was raakte ik onder de indruk van de begeleiders en geraakt door verhalen van mensen die vast zijn komen te zitten. Maar het trof me ook hoe het perspectief op een eigen woonplek een verschil kan maken. Hoe we samen kunnen zorgen dat mensen die extra kwetsbaar zijn een kans krijgen om weer mee te doen in de maatschappij. Om onderdeel te zijn van de samenleving. Om thuis te kunnen zijn in ons land.

Door Carla Dik-Faber op 4 juni 2020 om 18:51

Het is nog maar een paar maanden geleden dat we hier in deze zaal waren, met een land dat bijna volledig tot stilstand was gekomen. Niet helemaal, want het was tenslotte een slimme lockdown. Ik herinner me nog de spanning die hier voelbaar was. En het was ook spannend, met de dreiging van een zwart scenario voor de ziekenhuizen.

Hoe anders is het vandaag. Er zijn weinig nieuwe ziekenhuisopnames, de terrassen zijn weer open – ook ik heb daar maandag van genoten -, kinderen gaan weer naar school en we kunnen langzamerhand onze dierbaren in verpleeghuizen weer opzoeken. Het sluiten van verpleeghuizen voor bezoekers is misschien wel de meest pijnlijke maatregel die genomen moest worden. Ik kom daar zo nog op terug.

Maar we moeten nu niet verslappen en blijven herhalen wat de maatregelen zijn die mensen zélf kunnen nemen. Afstand houden, thuis blijven bij klachten en testen, testen, testen. Hoe zit het met dat laatste, minister? Veel mensen hebben gebeld, maar niet iedereen wordt doorverwezen naar de teststraat. En er zijn vragen over de capaciteit van laboratoria. Om echt effectief te zijn, zal de uitslag er binnen een dag moeten zijn, waarna direct het contactonderzoek wordt gestart. Wat gaat het kabinet doen om dit mogelijk te maken?

Daarnaast is het belangrijk om stappen te blijven zetten om het virus in te dammen. Het doel moet zijn: zo weinig mogelijk nieuwe besmettingen, en voorkomen dat we overvallen worden door een nieuwe uitbraak. Iedereen weet: je moet het dak repareren als de zon schijnt. Hoe bereiden we ons in deze relatief rustige periode voor op een eventuele nieuwe piek? Denk aan beschermingsmiddelen, maar ook aan rust voor medewerkers in de zorg. Graag een reactie.

Maandagavond was een demonstratie op de Dam van 5000 mensen. De zaak waar zij voor streden – gelijkwaardigheid van alle mensen – is ook onze strijd. Racisme is onacceptabel. Sowieso is het demonstratierecht een groot goed waar wij aan hechten. Maar in Coronatijd zullen we dat wel anders moeten organiseren. Over Amsterdam is al veel gezegd en geschreven. Het kan ook anders, zoals hier in Den Haag. Wat gaat dit kabinet doen om gemeenten hierin te ondersteunen en demonstraties in goede banen te leiden?

Ik ontvang veel schrijnende verhalen over bezoek aan verpleeghuizen. Mensen kunnen hun dierbaren alleen van achter een hek spreken of onder toeziend oog van personeel. Er zijn ook verpleeghuizen die uit angst de deuren nog gesloten houden voor bezoekers. Wie heeft die regels bedacht? VWS niet, de Inspectie niet. Het kan echt anders. En het moet ook anders. We zijn blij dat er vanaf 15 juni meer bezoek mogelijk is, maar dat gaat niet vanzelf goed. De basisveiligheid zoals infectiepreventie moet natuurlijk op orde zijn en wij zouden graag zien dat er op basis van vertrouwen maatwerkafspraken worden gemaakt tussen arts, naasten en zorgpersoneel. Dialoog en verantwoordelijkheid geven, daar moet het om gaan. Graag een reactie van de minister.

Mooi dat er een strategie ligt voor mensen met een beperking of chronische ziekte. Het is belangrijk dat iedereen in onze samenleving mee kan doen, ook nu. Mijn vriend Kars stuurt mij vaak, ook gisteren nog, een berichtje via Facebook. Hij heeft zin om aan het werk te gaan! Hoe gaat het met de dagbesteding?

Vorige week heeft de Kamer unaniem de motie Segers c.s. aangenomen over afspraken met kerken. Het is goed dat voorgangers in kerken als contactberoep worden gezien, maar heeft intussen het gesprek met de kerken plaatsgevonden en zijn daar afspraken gemaakt?

Het Coronavirus brengt een nieuw vocabulaire met zich mee, maar liefst 700 woorden. Van anderhalve meter samenleving tot coronakapsel. Tegelijkertijd is dit voor mijn fractie niet het nieuwe normaal, maar het tijdelijke abnormaal. De planbureaus hebben ook uitspraken in deze richting gedaan. Zij adviseren de nadruk niet op de korte termijn te leggen, "maar op een gezonde, veerkrachtige en duurzame samenleving". Hoe gaat het kabinet hieraan werken? Wat mijn fractie betreft mag er veel meer werk worden gemaakt van preventie.

Naast dit voorstel werden nog twee voorstellen aangenomen van de SP en ChristenUnie. Eén ervan regelt dat de Raad van State advies gaat uitbrengen over regulering van het vrij verkeer van werknemers teneinde meer grip te krijgen op arbeidsmigratie als verdienmodel. Marijnissen: ‘Het zogenaamde ‘vrij verkeer’ is maar al te vaak een vrijbrief voor oneerlijke concurrentie en uitbuiting van werknemers. Goed dat de Raad van State gaat kijken hoe dit beter gereguleerd kan worden.’

Het derde voorstel gaat over beschermingsmaatregelen in verband met de coronacrisis. Het voorstel regelt dat de kosten hiervoor niet voor rekening van de arbeidsmigranten mogen komen. Een voorstel over de scheiding van ‘bed en baas’ (je werkgever is ook je huisbaas) haalde helaas geen meerderheid. Daardoor blijft deze onwenselijke afhankelijkheidsrelatie voortduren, waarbij de arbeidsmigrant bij ontslag niet alleen de  baan kwijt is, maar ook het dak boven zijn of haar hoofd. ‘We hebben een aantal goede stappen gezet, maar we zijn er nog niet’, aldus Marijnissen.