Poliflw

Er zijn veel misverstanden over het huidige beleid - en er is veel onzekerheid over wat we nu het beste kunnen doen om het Coronavirus onder controle te krijgen. In dit artikel blikken we kort terug op de gang van zaken tot nu toe; en kijken we vooral vooruit naar wat de komende dagen en weken de belangrijkste stappen zijn.

Niet "zomaar een griepje"

Allereerst: waarom nemen we überhaupt maatregelen? Hoe is deze golf van zieken ernstiger dan bijvoorbeeld de jaarlijkse griep? Sommige mensen stellen ons hier vragen over.

En oorspronkelijk stelde het kabinet zich natuurlijk ook op dit standpunt. Lange tijd wilde men de uitbraak van het Coronavirus überhaupt niet groot agenderen; en toen dat toch gebeurde, stelden Rutte en RIVM-directeur Van Dissel voor om de crisis aan te pakken met milde maatregelen.

De stille draai van het kabinet

Door het virus zich ‘gecontroleerd’ te laten verspreiden, hoopte men aanvankelijk dat er ‘groepsimmuniteit’ zou ontstaan. Binnen enkele dagen kwam de regering hierop terug en maakte een draai van 180 graden. Maximale indamming werd nu het doel. 

De reden voor deze draai was niet alleen het aantal geschatte doden of de verhouding tussen “besmettingen” en “ernstige gevallen” - maar ook het enorme aantal mensen dat plotsklaps op de Intensive Care belandde met ernstige klachten van de luchtwegen. Daar waar een longontsteking normaal gesproken parallel aan een griepvirus ontstaat, veroorzaakt COVID-19 zelf de longontsteking.

Corona zorgt voor vele malen meer Intensive Care-behoevenden dan een griep - die bovendien veel langer Intensive Care-verzorging nodig hebben. Daardoor raakt het medisch systeem overbelast en dreigt de samenleving als geheel ontwricht te raken.

Op zo’n moment kunnen ook reguliere operaties niet meer worden uitgevoerd, dreigt de besmetting over te slaan naar verzorgingshuizen, crèches, scholen, overheidsdiensten: dan ontstaat kortom een kettingreactie die de gehele samenleving ontwricht.

Een horrorscenario. En om dat te voorkómen zijn dus serieuze maatregelen nodig - die het kabinet nu ook genomen heeft (zij het, in onze ogen, helaas veel te laat).

Wat nu?

Zijn deze maatregelen nu voldoende? Wij vrezen van niet. Hoewel mensen veel minder met elkaar in contact komen, zijn er nog steeds veel mensen die zich niet houden aan de door het kabinet gestelde regels. Beelden van volle parken en stranden gingen dit weekend de ronde en ook winkels zijn nog open en worden veelvuldig bezocht. Hierdoor zal het virus zich nog steeds snel verspreiden - met overbelasting van de IC als gevolg.

In onze ogen zou het daarom het beste zijn om kort, zeer stevig in te grijpen - waarna de samenleving snel weer de normale draad van het leven kan oppakken. Volgens Rutte zou een lockdown betekenen dat het land een jaar op slot moet. Volgens het RIVM krijg je daarna bovendien een grote opleving van het virus. Beide zijn onjuist. 

Wat houdt een lockdown precies in? 

Met een lockdown wordt alles op alles gezet om te voorkomen dat het virus zich verder verspreidt. Het is de meest verregaande vorm van “social distancing”, en omvat onder meer:

Het - voor korte tijd - sluiten van de grenzen:We kunnen de crisis binnen onze landsgrenzen niet effectief bestrijden, als er nog steeds (potentieel) geïnfecteerden uit het buitenland ons land binnen kunnen komen. Daarom: vluchtverkeer minimaliseren, grenscontroles invoeren, 14 dagen quarantaine voor mensen die het land toch binnen wensen te komen.

Het - voor korte tijd - sluiten van alle niet-essentiële winkels en bedrijven:Kledingwinkels, elektronicazaken, kappers, nagelstudio’s, markten, enzovoorts, moeten allemaal korte tijd sluiten.

Een - kortdurend - samenscholingsverbod:Het is verboden om je in groepen van meer dan twee personen op straat op te houden.

Alle niet-noodzakelijke bijeenkomsten - voor korte tijd - verbieden:Dus ook bijeenkomsten waar minder dan 100 mensen op afkomen.

Gedurende korte tijd restricties aan onnodig de straat op te gaan:Mensen kunnen nog de deur uit om boodschappen te doen, naar de apotheek te gaan of een frisse neus te halen, maar niet met meer dan twee personen (huisgenoten) tegelijk. Het wordt verboden om je op minder dan 1,5 meter afstand tot een ander persoon te begeven (uitzondering voor mensen met jonge kinderen).

We realiseren ons dat deze maatregelen zeer ingrijpend zijn voor een vrije samenleving. In de huidige situatie zijn ze echter noodzakelijk om zo snel mogelijk controle over de uitbraak van het virus te kunnen krijgen.

Hoe lang duurt een lockdown?

De lockdown duurt maximaal enkele weken. Hoe langer ermee gewacht wordt tot de lockdown wordt ingesteld, hoe langer die naar verwachting zal moeten duren en hoe ingrijpender de lockdown zal worden. Maar na twee à drie weken moet het doel zijn bereikt: in kaart brengen waar de besmettingen zijn, tijd kopen om de capaciteit voor de Intensive Care op te schalen, tests klaarzetten zodat de rest van het maatschappelijk leven weer zo normaal mogelijk kan hervatten.

Het is dus pertinent onjuist dat een lockdown zou moeten duren totdat er een vaccin is ontwikkeld (wat naar verwachting nog ruim een jaar gaat duren), zoals onterecht door Rutte is beweerd. De lockdown hoeft niet zo lang te duren, omdat die er puur op is gericht om controle te krijgen over de situatie. Dit gebeurt op de eerste plaats doordat nieuwe besmettingen worden tegengegaan (flatten the curve). Tijdens de lockdown wordt er tijd gekocht om noodzakelijke maatregelen te treffen, zoals voldoende beschermingsmiddelen aan te schaffen, voldoende zorgpersoneel klaar te stomen en de Intensive Care- en testcapaciteit te verhogen. Gedurende deze tijd zullen we ook steeds meer te weten komen over het nieuwe virus, zodat we het virus gerichter kunnen aanpakken als de lockdown is opgeheven. 

Hoe verder ná de lockdown?

Het RIVM schetst onterecht het beeld dat een lockdown geen nut heeft. Het stelt: 

“Weliswaar kan het nieuwe coronavirus zich dan nog minder gemakkelijk verspreiden, maar ook niemand bouwt dan immuniteit op tegen de ziekte. Aangezien de ziekte wereldwijd verspreid is, is de kans groot dat na het opheffen van een lock-down veel mensen alsnog tegelijk ziek in een korte periode worden en zo een piek veroorzaken. Met een lock-down stel je dus vooral het moment uit dat er veel mensen tegelijkertijd ziek worden, en dat willen we niet.”

Deze voorstelling van zaken is afgebeeld in het derde scenario van de onderstaande afbeelding.

Deze inschatting is om twee redenen onjuist. Ten eerste gaat men ervan uit dat de huidige maatregelen ervoor zullen zorgen dat er groepsimmuniteit optreedt, voordat er een vaccin is ontwikkeld. Dat dit praktisch onmogelijk is, blijkt uit het eerdere artikel dat wij hierover hebben gepubliceerd. Dus óók met de mildere maatregelen van het kabinet zal er géén groepsimmuniteit optreden (voordat er een vaccin is ontwikkeld) en is de kans dat het virus zich na het opheffen van de maatregelen onverminderd snel zal verspreiden niet kleiner dan na het opheffen van een lockdown.

Daarnaast gaat men ervan uit dat de lockdown van het een op het andere moment wordt opgeheven. Dit is echter niet wat wij in het debat hebben voorgesteld. Thierry Baudet heeft er in het debat duidelijk voor gepleit om na de lockdown, wanneer de situatie onder controle is, gecontroleerd de maatregelen op te heffen. Zo kan er scherp in de gaten worden gehouden hoe het virus zich verder zal ontwikkelen en of de Intensive Care-capaciteit groot genoeg is. Dat ziet er als volgt uit:

Om de situatie ná een lockdown, in afwachting van een vaccin, onder controle te houden, is nodig dat er maximaal getest wordt. Zo kan snel in kaart gebracht worden waar het virus opduikt, kunnen de geïnfecteerde personen direct in quarantaine worden geplaatst en kunnen de contacten van geïnfecteerde personen ook direct worden getest en indien nodig in quarantaine worden geplaatst. Deze methode wordt met succes toegepast in landen als Zuid-Korea en Singapore, om het virus onder controle te houden. Ook de Wereldgezondheidsorganisatie dringt erop aan om zoveel mogelijk te testen. Het RIVM weigert vooralsnog om maximaal te testen, ondanks dat daar wel de capaciteit voor zou zijn. Hierover hebben wij schriftelijke vragen gesteld.

Door Webredactie op 6 maart 2020 om 10:08

Segers (ChristenUnie): “Coalitie met Forum niet geloofwaardig”

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers acht het vormen van een coalitie tussen zijn partij en het Forum voor Democratie van Thierry Baudet ‘niet geloofwaardig’. Segers reageert hiermee op de stellingname van WI-directeur Wouter Beekers, die vindt dat de partij moet nadenken over samenwerking. Volgens de partijleider “ondermijnt Forum de rechtsstaat, houdt partijleider Baudet onvoldoende afstand tot racisme en trekt hij wetenschap en onafhankelijk onderzoek voortdurend in twijfel. Het is niet geloofwaardig om ons daaraan te verbinden.”

Segers: “Ik ben het met Beekers eens dat je heel goed moet luisteren naar de stem van alle kiezers, ook van hen die op populistische partijen stemmen. Maar uiteindelijk moeten we die zorgen voorzien van een eigen, christelijk-sociaal antwoord. Dat wil dus ook niet zeggen dat je met iedere partij móet samenwerken in een coalitie. Ik zie het momenteel niet gebeuren.”

De ChristenUnie sluit uit principe nooit een partij op voorhand uit: democratisch gekozen partijen worden door de kiezer verplicht om samen te zoeken naar oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken.

Segers: “Ik zal dat ook nu principieel niet doen. Je kunt altijd een bak koffie doen, je kunt altijd praten. Soms steunen we moties, of dienen we ze zelfs samen in. Daarbij zijn onze idealen leidend, bijvoorbeeld als het gaat om het omgaan met de schepping en het bouwen aan een samenleving waarin elk leven waardevol is, waarin we omzien naar elkaar en waarin we tegenstellingen verkleinen. Maar als je uiteindelijk de afweging moet maken of je geloofwaardig met elkaar in een coalitie kunt stappen, dan denk ik van niet. Dan zou er zó veel moeten veranderen bij Forum en zou Baudet terug moeten komen op bepaalde uitspraken die hij heeft gedaan, dat je op dit moment moet zeggen: een coalitie met Forum is niet realistisch.”

Eerder sprak de ChristenUnie in Zuid-Holland kortstondig met onder andere Forum voor Democratie over een mogelijke coalitie. De ChristenUnie brak deze gesprekken uiteindelijk af, mede vanwege uitingen van partijleider Baudet op Twitter. In het Europees Parlement verliet de ChristenUnie de ECR-fractie toen die fractie mede door toetreding van Forum voor Democratie steeds meer opschoof van een conservatieve naar een rechts-populistische fractie.

De rekenmethode van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) – waar ál het stikstofbeleid in Nederland op is gebaseerd – vormt al lange tijd onderwerp van debat. FVD trok deze al vanaf het begin ernstig in twijfel. Bewijs waaruit blijkt dat die stikstofcijfers volstrekt onbetrouwbaar zijn stapelt zich op.

Tijdens een hoorzitting in de Tweede Kamer op 16 oktober vorig jaar – die door FVD was aangevraagd en georganiseerd – wezen deskundigen er al op dat de rekenmethoden ondeugdelijk zijn en dat er geen beleid op gebaseerd mag worden. Toch bleef het kabinet de cijfers van het RIVM gebruiken en alle discussie erover afkappen.

Begin deze maand werd een onafhankelijk onderzoek gepubliceerd, waaruit wederom bleek dat de stikstofcijfers van het RIVM zijn gebaseerd op gegevens die niet juist, niet volledig en niet transparant zijn. Een reactie van het kabinet bleef uit.

Ook het Mesdagfonds heeft onderzoek verricht naar de rekenmodellen en presenteerde de bevindingen vanmiddag in Nieuwspoort. De uitkomsten waren schokkend: het kabinet begreep zijn eigen rekenmethodes niet, de bouwsector is ten onrechte stilgelegd. De impact van de boeren op de totale stikstofdepositie is veel kleiner dan gesteld. Bovendien laten de Europese regels veel meer ruimte voor interpretatie dan het kabinet tot nu toe wilde onderkennen.Thierry Baudet: “Het getuigt van onbehoorlijk bestuur om beleid te baseren op onbetrouwbare gegevens. Zeker wanneer het gaat om beleid waar de boeren, bouwers en automobilisten keihard door worden geraakt. De uitstoot van stikstof is überhaupt niet slecht is voor ‘de natuur’. Het zorgt hooguit voor andersoortige natuur. Maar wat je hier ook van vindt, over één ding zouden we het eens moeten zijn: kabinetsbeleid mag niet gebaseerd zijn op onbetrouwbare gegevens.”

FVD eist dat ál het (voorgenomen) stikstofbeleid waar burgers door worden benadeeld, direct wordt opgeschort. Eerst moet met zekerheid gezegd kunnen worden dat de cijfers waar dit beleid op is gebaseerd voldoende betrouwbaar zijn. Wij zullen bij de eerstvolgende gelegenheid in de Tweede Kamer een motie indienen om dit van het kabinet te eisen.

Sir Roger Scruton (1944-2020)

I remember so vividly waking up one morning, having stayed the night at Roger and Sophie's farm in Wiltshire, entering the drawing room quite early - it must have been around seven - and seeing Roger reading in deep concentration with a back as straight as an arrow. To me, this devoted posture - typical of him - symbolised the humbleness of his character. No matter how much success he had or how praised he was, he never forgot the importance of study.

The day before, we had discussed my Ph.D., of which he was the supervisor, while driving through the English countryside. And although Roger was fabulous in his argumentations along the way, he never ceased to indicate the porches and façades and chapels we passed, he kept making the connection with T.S. Eliot's poems and local heroes and forgotten luminaries. The purpose of all of this being that ultimately, intellectual rigour could never quite suffice in making the point - which was to him, in the last instance, an aesthetic one. What he seemed to mean was that I could only understand the ultimate argument for - in this case - the nation-state by understanding the feeling of home. And beauty, poetry, religious rituals were the key to that. Reversely, this was precisely why political concepts such as the nation-state were under threat in the modern era: because our aesthetic sensibilities were fading. He concluded the tutorial with the statement that 'conservatism is the philosophy of love'. Love for what exists around you, for human limitations: and for the home which is under threat from modern, atomized - and indeed loveless - society.

Roger, of course, famously tried to reconstruct that home in his Wiltshire farmhouse, and the Sunday Hill Farm was indeed a place of unique tranquility and peace. Yet it was also a place where very hard work was done, and to me, both of these elements came together at that quiet, tender moment at seven o’clock in the morning. To be a conservative in the modern era means constantly to battle to reclaim the home. It requires a very straight back - as indeed Roger has experienced throughout his much-contested intellectual life. But his fight to reclaim and restore was ultimately about a renewed sense of belonging - and thus about selflessness and, indeed, humility. Roger managed to embody all of this. I am deeply grateful for everything he has given us. May we all keep our backs as straight as he did. And may his spirit live on forever.

Lees hier het langere, Nederlandstalige artikel dat Thierry Baudet schreef als afscheid aan Roger Scruton: https://www.nrc.nl/nieuws/2020/01/13/roger-scruton-mijn-leermeester-op-zoek-naar-het-verloren-thuis-a3986651

Forum voor Democratie organiseert de komende maanden in al onze twaalf provincies informele bijeenkomsten voor onze leden. Zij kunnen daar kennismaken met elkaar en met hun volksvertegenwoordigers in de provinciale staten. Ook landelijke politico - Theo Hiddema, Thierry Baudet, Annabel Nanninga, Derk Jan Eppink, Paul Cliteur - zullen bij deze bijeenkomsten aanwezig zijn.

De bijeenkomsten zijn gratis en alleen toegankelijk voor leden en hun introducés. Hieronder vindt u een overzicht van de locaties en data. Geef u op en kom langs om met ons te spreken over de noodzakelijke politieke veranderingen die we de komende tijd samen gaan afdwingen!

Klik hier om u aan te melden

Agenda

8 September Limburg12 September Friesland13 September Noord Holland20 September Zuid Holland27 September Utrecht28 September Flevoland4 Oktober Overijssel8 Oktober Groningen17 Oktober Gelderland18 Oktober Noord Brabant25 Oktober Drenthe1 November Zeeland

Samen met meer dan 2500 leden en medestanders luidde Forum voor Democratie op 2 september het nieuwe politieke jaar in. Met Thierry Baudet, Theo Hiddema, Paul Cliteur, Annabel Nanninga en Derk Jan Eppink blikten we terug op de afgelopen periode en gingen we in gesprek over de toekomst van ons land.

In het nieuwe politieke jaar gaat FVD met méér energie dan ooit pleiten voor de noodzakelijke veranderingen in Nederland. De onbegrensde immigratie moet stoppen. De koopkracht moet worden hersteld - en dat kan als we stoppen met de absurde en zinloze klimaatplannen van Rutte. We gaan weer investeren in woningbouw, veiligheid en onderwijs. De bureaucratie in de zorg pakken we genadeloos aan. En we realiseren échte invloed van de bevolking via referenda.

FVD is er klaar voor! We danken alle aanwezigen in Zaandam voor hun support en creatieve ideeën, en we gaan binnenkort weer heel het land door om nader kennis te maken en onze beweging nog verder te versterken. Dank! Tot snel!

Het bestuur van Forum voor Democratie zal tijdens de Algemene Ledenvergadering in november drie kandidaten voordragen als bestuurslid. Dit zijn: Lennart van der Linden (vice-voorzitter), Astrid de Groot (secretaris) en Olaf Ephraïm (penningmeester). Tot die tijd gaan ze op interim-basis van start. Dat heeft partijleider Thierry Baudet gisteren bekend gemaakt tijdens een groots event (foto) in Zaandam, waarbij het politieke seizoen door Forum voor Democratie werd afgetrapt. 

De huidige bestuursleden Rob Rooken en Thierry Baudet blijven in het uitgebreide bestuur, maar wel in een andere rol. Namelijk niet-uitvoerend. De drie nieuwe bestuursleden worden uitvoerend verantwoordelijk voor de dagelijkse leiding van de partij. 

Het voorstel is het nieuwe FVD-bestuur te benoemen voor een periode van één jaar. Tot en met de ALV van november 2020. 

Over de nieuwe bestuursleden:

Lennart van der Linden (35), ondernemer, gemeenteraadslid en sinds juni senator voor Forum voor Democratie, werkte 12 jaar in accountancy & control. Hij was daarnaast 4 jaar wethouder van o.a. financiën in Barendrecht.

Astrid de Groot (49), getrouwd, moeder en onderneemster uit Gelderland. Stond in 2017 als kandidaat op de Tweede Kamerlijst voor Forum voor Democratie.

Olaf Ephraim (53), bedrijfseconoom. Na een carrière in de financiële wereld thans investeerder in startende ondernemingen, soms als commissaris en/of adviseur. Olaf is getrouwd, 2 dochters en woont in Amsterdam.

Prof. dr. mr. Paul Cliteur (1955) is fractievoorzitter van Forum voor Democratie in de Eerste Kamer. Hij is hoogleraar aan de Rechtenfaculteit Leiden en auteur van tientallen boeken over o.a. dierenrechten, multiculturalisme, immigratie en vrijheid van meningsuiting. Hij was columnist van TV-programma Buitenhof en leidde als docent een hele generatie nieuwe denkers & doeners op, waaronder Amos Guiora, Bastiaan Rijpkema, Thierry Baudet en Ayaan Hirsi Ali.

De Senaatsfractie van FVD heeft deze zomer drie leden verloren. Is dat een groot verlies voor de partij?Het is natuurlijk altijd jammer wanneer je niet meer de grootste bent in de Senaat maar de op één na grootste. Tegelijkertijd was het, denk ik, ook min of meer onvermijdelijk.

Kunt u dat uitleggen?Nu het zeker is dat drie leden van de Senaatsfractie een eigen groep zijn begonnen voel ik me vrijer om daarover te spreken. Laat ik proberen het uit te leggen. We zijn begonnen op 11 juni 2019 met een tijdbommetje binnen de fractie: een uit zijn functie gezette voormalig penningmeester had een groot conflict met het partijbestuur maar die voormalig penningmeester maakte tevens deel uit van de Senaatsfractie. Dat conflict tekende vanaf het begin de verhoudingen binnen de fractie. De overgrote meerderheid van de fractie, ik ook, wilde dit conflict achter ons laten. In de Senaat zouden we opnieuw gaan beginnen met elkaar. Dat hebben we ook serieus geprobeerd. Maar dat is niet mogelijk gebleken. Het eendrachtig functioneren van de fractie werd bemoeilijkt omdat Otten onophoudelijk op de kwestie terugkwam: in het fractieoverleg, buiten het fractieoverleg, zelfs tijdens een borrel op het Plein aan het einde van de dag. Otten domineerde ieder gesprek, iedere vergadering op een volstrekt onwerkbare manier. Ik begrijp dat wel; Otten was geobsedeerd geraakt door zijn verloren machtspositie. Maar het was voor de Senaatsfractie ook onwerkbaar.

Het conflict kon niet worden bijgelegd?Voor mij was een probleem dat nog steeds een intern onderzoek liep naar het gedrag van Otten als penningmeester. Ik hoorde steeds meer opmerkelijke verhalen over onverantwoorde betalingen, verdwenen kasgelden, absurde verloningsafspraken met vriendjes - enfin, ik hoef dat hier niet allemaal te herhalen, het staat allemaal op de website van FVD. Ik vond dat we dat rapport moesten afwachten en kijken wat de visie was van het partijbestuur. Iemand die daar heftig op tegen was, was Dorien Rookmaker die ook deel uitmaakte van de senaatsfractie. Zij wilde dat een “onafhankelijke derde” een onderzoek naar het gedrag van Otten zou verrichten. De resultaten van dat onderzoek zouden dan door het partijbestuur moeten worden overgenomen. En daaruit zou ook het partijbestuur conclusies moeten trekken. Dus als de “onafhankelijke derde” zou hebben gezegd dat het gedrag van Otten er mee door kon, zou het partijbestuur moeten aftreden. Ik vond de plannen van Rookmaker totaal onrealistisch, naïef en onwerkbaar. De starre hardnekkigheid waarmee ze daaraan vasthield was verontrustend. Wat zij voorstelde zou uitlopen op een catastrofe - alleen al omdat het maanden zou duren. De pers zou op de accountantsverklaring met beperking zijn gedoken en dan uiteraard géén voorgewende onkunde hebben gehad om de ernstige bevindingen daarin te lezen. Want dat was natuurlijk het probleem van het partijbestuur: de jaarrekening moest worden gepubliceerd, en uit die jaarrekening spraken ernstige feiten. Dat het bestuur zijn verantwoordelijkheid heeft genomen vind ik zeer te prijzen - zo hoort dat in een vereniging. Otten had de mogelijkheid om in verweer te gaan en om daarna nog, in tweede instantie, bij de Commissie van Beroep - precies die “onafhankelijke derde” waar Dorien zo naar verlangde! - een verdediging te voeren. Hij deed niets van dat alles. Hij ging smijten met modder.

En tijdens die wanstaltige vertoning bleken voor mij steeds duidelijker twee dingen: (1) dat het partijbestuur juist had gehandeld (want Otten ontkende geen enkele beschuldiging maar overschreeuwde zich met verwijten die geen enkele FVD-er met het hart op de juiste plek ooit richting de partij zou maken), en (2) dat Rookmaker de visie van Otten volledig had overgenomen. Tot in de kleinste details herhaalde zij bij onze fractiebesprekingen steeds de ongeloofwaardige verklaringen en halfbakken excuses die ik ook van Otten al vele keren had gehoord. 

En toen wierp ze zich op als “bemiddelaar”. Ik heb haar daarbij veel succes gewenst, maar begon ernstig te twijfelen toen zij breed in de pers kwam aanzetten met de mededeling dat Baudet haar bemiddelingspoging had afgewezen terwijl Otten daar - verrassing! - wél voor open stond. Dit was meer stemmingmakerij dan bemiddeling. Eén van de kenmerken van een “bemiddelaar” is immers dat die zich onpartijdig opstelt en ook niet voortdurend de media opzoekt om partijen onder druk te zetten. Bovendien: hoe had Baudet, als lid van het partijbestuur, zo’n aanbod überhaupt kúnnen aanvaarden? Wij zijn een democratische vereniging, we hebben procedures voor royement. Die procedures moeten worden gevolgd, en die zíjn ook keurig gevolgd. De partijleider kan en mag daar niet zomaar in gaan roeren, en dat heeft Baudet - geheel terecht - dus ook niet gedaan. Dat Rookmaker dacht dat zij die procedure wel even op hoge poten omver kon werpen, pleit niet voor haar rechtsstatelijke intuïtie, to put it mildly.

Hoe schadelijk voor de positie van FVD is het dat nu in de EK drie senatoren hebben aangegeven een eigen Groep Otten te vormen? Ik denk dat die schade voornamelijk zit in de symboliek. Het was symbolisch natuurlijk leuk dat FVD de grootste was in de senaat. Maar we moeten ook realistisch zijn:  het kabinet kan voor elk wetsvoorstel dat de Tweede Kamer passeert op steun van 32 senatoren rekenen (de senatoren van de coalitiepartijen). Voor een meerderheid heb je 38 nodig. Dus men komt zes zetels tekort. Waar kan men die zes zetels steun verwerven? Bij alle EK-fracties met meer dan zes zetels. De PvdA heeft zes zetels. GroenLinks acht zetels. FVD negen zetels. Ook met combinaties van fracties kan men die zes stemmen krijgen, bijvoorbeeld bij de PVV (5), SP (4), PvdD (3). Dat FVD negen zetels in de Senaat heeft is een enorme prestatie voor een partij die nog zo jong is. Het CDA heeft ook negen zetels, maar die heeft wel 39 jaar de tijd gehad om dat te bereiken.

Wat betekent het ontstaan van de Groep Otten voor de interne verhoudingen binnen de EK-fractie van FVD?Eerlijk gezegd denk ik dat we van een zware last zijn verlost. Toen het partijbestuur besloot om Otten het lidmaatschap te ontnemen stond de EK-fractie voor een keuze. Kunnen wij iemand in de fractie handhaven die geen lid meer is van FVD? Voor negen van de twaalf fractieleden was het onmiddellijk duidelijk dat zoiets onmogelijk is. Alleen Rookmaker was ertegen dat Otten uit de fractie werd gezet en De Vries, op vakantie en telefonisch onbereikbaar, reageerde niet op de kwestie.

Acht u het mogelijk dat meer senatoren Rookmaker en De Vries zullen volgen? Dat acht ik uitgesloten. Uit de situatie zoals ik die hierboven heb geschetst blijkt wel hoe de verhoudingen liggen. Wanneer op 9 september het reces eindigt gaat de FVD fractie van start onder een veel gelukkiger gesternte dan op 11 juni. We hebben elkaar leren kennen, teambuilding in de praktijk gehad, en we weten wat we aan elkaar hebben. In de EK fractie waren Otten en De Vries sowieso risicofactoren. Zij zaten aan elkaar vastgeklonken, ook financieel, zoals we in het jaarverslag hebben kunnen lezen. Het was voor hen blijkbaar onmogelijk om een nieuw leven te beginnen als senator, om afscheid te nemen van de financiële voordelen die hoorden bij het penningmeesterschap van Otten en een nieuwe positie te aanvaarden in de partij. Senatoren controleren de wetgeving die de TK heeft aangenomen, houden speeches in de Eerste Kamer, dat is iets heel anders dan het organiseren van een campagne om leden te werven. Otten en De Vries zijn nooit uit hun oude rol gekomen. 

De situatie met Rookmaker is weer een heel andere. Rookmaker is gefrustreerd dat zij haar zin niet heeft gekregen met de hoogmoedige bemiddelingsvoorstellen die zij heeft gedaan. Dat spijt mij voor haar, maar haar voorstellen waren naïef en onwerkbaar. De Groep-Otten wordt ook niet bij elkaar gehouden door gemeenschappelijk gedeeld gedachtegoed of door een partijprogramma, maar door boosheid over hoe men zich behandeld voelt. Voor Otten is dat boosheid dat hij uit het lidmaatschap van de partij is gezet. Voor De Vries boosheid dat hij zijn baan als persvoorlichter en chauffeur voor de TK-fractie is kwijtgeraakt. Voor Rookmaker boosheid dat haar voorstellen niet worden overgenomen. De groep-Otten zal straks met een heel bijzondere situatie worden geconfronteerd, namelijk dat als drie mensen iets moeten beslissen twee mensen ergens voor kunnen zijn en ééntje tegen. Die ene persoon wordt dan geacht niet meteen interviews in De Telegraaf en NRC Handelsblad te geven om alsnog het eigen gelijk binnen te halen. Sommige mensen kunnen dat, anderen niet. Het lijkt mij een interessant sociaal experiment om te zien of de groep-Otten een nieuwe politieke beweging kan worden, maar eerlijk gezegd geloof ik dat niet. In de enorme energie van Otten in het opzetten van een partij geloof ik zeker, in het bijeenhouden daarvan geloof ik niet. Bovendien heeft de Groep-Otten nog het zwaard van Damocles boven het hoofd dat bij een Brexit Rookmaker een zetel in het Europarlement kan claimen. Dan verliest die Groep-Otten dus weer een lid. En op basis van wat ik van haar heb gezien in de vier weken dat we in de EK hebben gefunctioneerd sluit Rookmaker nooit iets uit.

Dus u gelooft wel in een voorspoedige afloop van de hele kwestie? Eerlijk gezegd is het voor mij een opluchting dat de zaak voorbij is. Ik heb ook hoge verwachtingen van het team dat er nu zit. Paul Frentrop heeft een voortreffelijke maiden speech gehouden in de Eerste Kamer. Lennart van der Linden is een groot politiek talent met scherp oog voor bestuurlijke verhoudingen. Nicki Verweij, de secretaris van de fractie, munt uit door een heldere visie, ook wanneer het om lastige kwesties gaat. Otto Hermans gaat onze club straks versterken. Fijn! Loek van Wely, de schaakkampioen die nu over justitie gaat, prachtige interviews geeft – het kan niet beter. Toine Beukering, een man met een geweldige ervaring in het leger. Bob van Pareren steunpilaar voor ons allemaal. Annabel Nanninga die ik al bewonderde als columniste voor TPO voordat ik met haar direct mocht samenwerken als collega in de EK en Johan Dessing als nieuwe compagnon: ik vind het een fantastische club. FVD in de Eerste Kamer is helemaal klaar voor het nieuwe parlementaire jaar.

De afgelopen tijd is er veel te doen geweest over interne zaken rondom onze partij: we hebben een moeilijke periode achter de rug, waarin we een aantal pijnlijke - maar noodzakelijke - besluiten hebben genomen.

Daar willen het graag met u over hebben. Maar ook - en vooral - willen we vooruit kijken en met u spreken over de zaken die er uiteindelijk écht toe doen: verbetering van het onderwijs en de zorg in Nederland, herstel van de veiligheid op straat en de koopkracht: terugkeer van ons zelfvertrouwen en onze trots.

We nodigen u heel graag uit voor een groot event op maandag 2 september met o.a. Thierry Baudet, Theo Hiddema, Derk Jan Eppink, Paul Cliteur en Annabel Nanninga op het Hembrug terrein in Zaandam. De avond begint om 19.30 en toegang is gratis.

Er is ruim voldoende (gratis) parkeergelegenheid, en er wordt voor pendelbusjes gezorgd van Station Zaandam naar de event-locatie en terug.

We zien er enorm naar uit u op 2 september te zien.Bestel NU tickets via: https://www.eventbrite.nl/e/tickets-fvd-in-zaandam-69895367927

Vanavond sluit het parlement voor twee maanden zijn deuren. Het zomerreces begint. Maar voordat we uitvliegen naar verre vakantieoorden en ons languit aan infinity pools gaan herpakken, is het tijd voor wat reflectie. Waar staan we nu, als partij - en waar gaan we heen? Ter afsluiting van het parlementaire jaar schreef Thierry Baudet een Zomermanifest over FVD als brede, liberaal-conservatieve beweging.

We zijn dit jaar van een kleine, kwikzilverige startup uitgegroeid tot één van de grootste partijen van het land. We hebben aan alle verkiezingen een keer meegedaan: de Tweede Kamerverkiezingen (2017), de Gemeenteraadsverkiezingen (2018), en natuurlijk de Provinciale Statenverkiezingen en de verkiezingen voor het Europees Parlement (2019). We zijn daarmee in alle bestuurlijke lagen vertegenwoordigd. En zelfs de grootste geworden in Zuid-Holland, Noord-Holland en Flevoland - waarmee we ook de grootste fractie in de Eerste Kamer hebben kunnen vormen. Meer dan 35.000 leden dragen inmiddels via provinciale teams, expert-groepen, evenementen, contributies en commentaren bij aan het slagen van onze missie.

Onvermijdelijk gaat dit alles ook gepaard met groeistuipen, rimpels en plooien. Met onverwachte successen of momenten van tegenslag. Soms is het zoeken naar de juiste toon. Of wordt een tweet, citaat of gedraging tot belachelijke proporties uitvergroot in de media. De framing is enorm. Nadat we anderhalf jaar stabiel op zo’n 15 zetels in de peilingen stonden, zijn we dit voorjaar tot boven de 20 gestegen en ontstond een nieuwe, ongekend felle campagne tegen onze partij. Hele Wikipedia-pagina’s werden opgericht om één enkel woordje in een speech met terugwerkende kracht ‘omstreden’ te maken, hele bossen werden gekapt om columnpapier te verschaffen aan boze commentatoren. Het hoort er allemaal bij. Het is onderdeel van het avontuur dat we met elkaar zijn aangegaan.

Ons doel, onze taak, is het neerzetten en uitbouwen van een brede, liberaal-conservatieve beweging - want dat is wat Forum voor Democratie wil zijn. Onze kracht ligt erin dat we zowel praktische politiek bedrijven, via moties, debatten en beleidsstukken, als ook regelmatig de diepte in duiken om de onderliggende vraagstukken in kaart te brengen. We agenderen dagelijkse misstanden die de mensen direct raken en we durven tegelijkertijd ideologische vergezichten te schetsen. We hameren op slimme oplossingen die per direct zijn in te voeren en vooral durf en daadkracht vergen; maar schuwen ook de onvoorspelbare dynamiek van een controversiële overdenking niet.

Zo hadden wij nooit die verrassende wending kunnen geven aan het debat over klimaat en energie, als we ons daar niet al op de Winterschool van januari 2018 in hadden verdiept en grondig studie hadden gemaakt van de heethoofdige opwarmingstheorieën en zeespiegelprognoses die de discipelen van Al Gore ons voorhouden. Maar om écht een ander geluid te laten horen was het ook nodig om de klimaathype cultuurhistorisch te duiden. Het klimaatdebat is geen rationele discussie - dat is het nooit geweest. Al in elk geval sinds de ‘club van Rome’ zoekt de Westerse mens naar een aflaat, naar boetedoening. En onder al het milieuactivisme ligt dus vaak een diepe spirituele leegte. Als we meer willen doen dan eindeloos symptomen bestrijden zullen we die óók in het vizier moeten hebben en moeten adresseren. 

Dit in elkaar grijpen van praktijk en theorie speelt ook bij andere onderwerpen. Neem het verbeteren van het onderwijs. Uiteraard begint dat met het stoppen van linkse indoctrinatie, het keren van de uitstroom van goede docenten en het snoeien in overdreven regelzucht. Maar op termijn moet je ook nadenken over de inhoud van het curriculum: wat willen we nu eigenlijk dat leerlingen leren? Hoe zien we de ideale verhouding tussen praktisch en theoretisch geschoolden (wij stellen voor te stoppen met dat schijnonderscheid tussen ‘hoge’ en ‘lage’ opleidingen); wat betekent het eigenlijk om een ‘kenniseconomie’ na te streven - importeer je dan je stukadoors, je taxichauffeurs, je verplegend personeel (en willen we dat wel)? Hoe zien we bovendien de psychologie van het kind, hoeveel vrijheid moet je jonge mensen geven? Wat is de rol van scholen in een afbrokkelende sociale gemeenschap, de rol van ouders in een tijd van echtscheidingen en fulltime werkende tweeverdieners? Zijn kinderen nog wel voldoende ‘ingebed’ om zich de leerstof eigen te kunnen maken en zich te ontwikkelen tot evenwichtige volwassenen? 

Structurele verbetering van het onderwijs kan alleen slagen als onze partij daar óók over nadenkt. Zo zit je vanuit een ogenschijnlijk eenvoudige beleidskwestie (‘beter onderwijs’) in enkele stappen opnieuw bij diepe, cultureel-maatschappelijke vraagstukken die grondige reflectie vereisen.

We zijn ons daar terdege van bewust, en willen dus allebei doen: de acute problemen aanpakken én nadenken over de richting die we op middellange termijn moeten kunnen wijzen. Het één gaat niet ten koste van het ander. Praktijk en theorie versterken elkaar juist.

Hetzelfde geldt voor het aanpakken van de immigratie- en integratieproblematiek. Waarom blijkt het nu eigenlijk zo moeilijk om bij uitstek islamitische immigranten te integreren? Waarom zijn er zulke enorme verschillen in arbeidsparticipatie, criminaliteitscijfers en de uitslag van CITO-toetsen? Nog lastiger: waarin moeten deze immigranten nu eigenlijk integreren? Wat is onze Westerse beschaving, onze Nederlandse samenleving? Zeker, dat is een samenleving die zich kenmerkt door een aantal rechtsstatelijke en democratische waarden, maar daarmee is toch zeker niet alles gezegd. Als het zo eenvoudig was, zou het niet zoveel problemen opleveren - en zou het ook elders in de wereld als vanzelfsprekend worden nagevolgd. Blijkbaar is onze Europese cultuur het resultaat van een uiterst complex en fijnmazig ontwikkelingsproces, waarin het klassiek humanisme een rol speelt, het joods-Christelijk erfgoed, de Verlichtingswaarden, enzovoorts. Die zullen we als partij dan toch ook moeten inventariseren, bevragen, tegen het licht houden, om ze te kunnen doorgeven aan de nieuwe generatie...

Of nog zoiets: de woningnood en de bereikbaarheid van onze stadskernen. FVD wil dit aanpakken. Bestaande bestemmingsplannen moeten worden vlotgetrokken, het enorme aantal woningen dat bij voorrang aan asielzoekers ter beschikking wordt gesteld moet eerst gaan naar de Nederlanders op de wachtlijsten, de macht van de corporaties moet worden gebroken en het autootje pesten moet stoppen.

Maar wat voor soort woningen willen we eigenlijk bouwen? Eengezinswoningen, vrijgezellenwoningen, generatiewoningen? En in wat voor bouwstijl? Hoe ziet een goede wijk er uit? Wat is de gewenste verhouding tussen arm en rijk, tussen wonen, werken en winkelen, tussen huur en koop? Hoe vangen we de vergrijzing op? Ja, wat voor soort land willen we eigenlijk zijn, hoe dichtbevolkt, hoe ingericht? En hoe ontwikkelt onze samenleving zich als gevolg van emancipatie, immigratie, internetcultuur, consumptiemaatschappij en ghetto-vorming in de buitenwijken van grote steden?

Wij zijn juist zo teleurgesteld in de huidige politiek omdat een diepere visie op dit soort thema’s telkens weer ontbreekt. Premier Rutte is daar zelfs trots op en ziet het gewone managen, van dag tot dag, als zijn belangrijkste taak: ‘wie visie mist moet naar de oogarts.’ Wij denken daar echt fundamenteel anders over. Voor wie niet weet waar hij heen wil zeilen, is elke wind even gunstig. En zo dobberen onze bestuurders dan ook maar al te vaak een beetje mee op de impulsen van het moment. Waardoor we als land uiteindelijk volkomen stuurloos blijken te zijn en van de ene onvoldragen schijnoplossing naar de andere falende hervorming struikelen. Op alle terreinen. Keer op keer.

Dat zie je bijvoorbeeld ook in het drama rond de euro. Vrijwel niemand in de Tweede Kamer had zich ooit eens écht verdiept in wat het nu eigenlijk betekent om met meerdere, zeer verschillende landen één munt te delen. Het leek ze simpelweg best praktisch, best handig: hierdoor zouden onze vaasjes nog meer gaan glimmen dan normaal! Geen grenswisselkantoren meer, makkelijk op vakantie, Nederland is een handelsland - we kunnen de clichés inmiddels wel dromen. Maar wat de gevolgen zijn van cultuurverschillen, zoals die tussen Noord en Zuid Europa, op de ontwikkeling van conjunctuurcycli; wat de effecten zijn van het (de facto) collectiviseren van schulden door een activistische ECB; wat, vervolgens, de noodzakelijke maatregelen zijn die de EU vanuit Brussel moet nemen om de munt en het continent weerbaar te houden tegen divergentie, economische crises en politiek opportunisme in vergrijzende landen zonder pensioenspaarpot: daarover hadden ze werkelijk geen idee. Ze hadden er überhaupt nog nooit over nagedacht.

En precies dát verklaart waarom die gewone man, de spreekwoordelijke voetbalvader of schoolpleinmoeder, steeds weer in de kou komt te staan; het vertrouwen in de gevestigde politiek verliest; en zo enthousiast overstapt naar FVD. Onze beleidsvoorstellen gaan veel dieper dan de waan van de dag. Een misschien wat hoogdravende speech, een essay over Houellebecq: ze komen voort uit een poging daadwerkelijk tot de kern te komen. Er wordt bij ons écht over zaken nagedacht. Omdat we alleen dán met beleidsvoorstellen kunnen komen die hout snijden.

De geest van de Verlichting

Wij geloven dus dat onze beweging zowel moet uitblinken in praktische alternatieven als in diepgravende analyses. Het één kan niet zonder het ander. Daarom heeft Annabel Nanninga gelijk als ze zegt dat we de acute noden van de kiezer nooit mogen vergeten; maar heeft Freek Jansen óók gelijk als hij jongeren diezelfde middag oproept zich te verdiepen in de politiek-theologische achtergrond van de huidige crisis. Nausicaa Marbe heeft gelijk als ze stelt dat we een open, tolerant en pluriform patriottisme moeten uitdragen; maar Paul Cliteur heeft óók gelijk dat we bepaalde waarden - de Verlichtingswaarden - nooit mogen loslaten.

Precies die Verlichtingswaarden vormen ons uitgangspunt: gelijkheid voor de wet, vrijheid van meningsuiting en mensen beoordelen op individuele kwaliteiten en persoonlijke titel. Daarmee zijn we dus tegen elke vorm van identiteitspolitiek: we willen mensen niet inkaderen op grond van ras, geslacht, geloof, seksuele voorkeur, enzovoorts - maar juist als individu tot hun recht laten komen. In de geest van de Verlichting willen we bovendien overal over kunnen nadenken. Sapere aude, zegt Kant: durf te weten. Te bevragen. Te onderzoeken. We gaan te rade bij linkse en rechtse denkers; we leggen ons oor te luisteren bij wetenschappers, ondernemers, flexwerkers en agrariërs; bij vertegenwoordigers van de intellectuele beweging rondom Trump (die met veel angst en beven wordt aangeduid als ‘altright’) - maar ook bij verstokte sociaal democraten en woedende critici van het neoliberalisme. Alleen wie zich grondig verdiept in alles wat er in de wereld te vinden is, kan een onafhankelijk, afgewogen oordeel vellen. 

Ondertussen hebben we ook serieuze kritiek op de Verlichting - met name op het erin vervatte idee dat we de mens helemaal los van sociale en maatschappelijke context kunnen begrijpen. Met al onze rationaliteit en ons industrieel en technologisch succes, wordt al snel vergeten dat ieder mens ook ingebed wil zijn in een samenleving, een cultuur, een natie, een traditie. De homo economicus die louter door materieel eigenbelang wordt gedreven bestaat niet; en evenmin is het reëel te verwachten dat ‘alle menschen werden brüder’. Ja, dat socialistische droombeeld ontspruit óók aan de Verlichting en het blijkt in de praktijk toch behoorlijk gevaarlijk en intolerant te kunnen uitpakken. Zo dreigt de drang naar gelijkheid voortdurend de vrijheid te ondergraven.

Dus moeten we, tegen die achtergrond bezien, niet ook mild-gestemd oordelen over de ‘irrationele’ aspecten van het bestaan - zoals geloof, familiale hechting en verleidingsdans? Zijn het niet precies deze zaken die ons, vanwege hun ‘intermediaire’ functie (zoals Montesquieu het noemt) beschermen tegen machtsmisbruik, willekeur en atomisering? Hoe kunnen we onszelf in het keurslijf van de moderne, oppervlakkig-hedonistische psychologie persen als we zo paradoxaal in elkaar steken, voortdurend balancerend tussen gelijkheid en hiërarchie, vrijheid en lotsbestemming? Hoe beperken we onszelf in een ‘globale’ wereld waarin we voortdurend gebombardeerd worden met reclames voor steeds weer dezelfde producten en diensten? Hoe behouden we de menselijke maat in een tijd van smartphones en internet?

Hier, op het snijvlak tussen individualisme en gemeenschapszin, tussen vrijheid en geborgenheid, bevindt zich onze beweging - daarom noemen we onszelf liberaal-conservatief. Daarbij zullen we op sommige issues meer richting individualisme neigen, terwijl we op andere juist richting gemeenschap overhellen. We zullen nu eens kiezen voor materieel gewin, dan weer voor spiritueel belang. Voor gelijkheid, voor vrijheid. En ook binnen onze gelederen zal daar nog geregeld de nodige discussie over bestaan.

Dat hopen we, tenminste. Want we geloven dat die discussies ons sterker maken. We zijn een partij die door de clash of opinions tot de beste inzichten en argumenten komt. Zo blijven we bovendien een politieke vernieuwingskracht met vele gezichten, vele smaken en stijlen. Dat we referenda willen, democratische hervorming, gecontroleerde immigratie en grensbewaking, lagere belastingen en een kleinere overheid, beter onderwijs, minder bureaucratie in de zorg: daarover zijn we het eens. We willen een nieuwe luchthaven in zee, meer geld voor defensie en politie, meer traditionele woningbouw en stoppen met de ‘energietransitie’ die ons 1.000 miljard kost en niets oplevert. De koopkracht moet omhoog, de regeldruk naar beneden.

Uiteindelijk is ons doel het veranderen van de weg-met-ons mentaliteit die onze politieke, culturele en journalistieke elites doordrenkt. De oikofobie. Want die verklaart de slappe knieën van kartelpolitici, de schaamte voor onze geschiedenis, het weggeven van onze gulden, de sfeerloze, liefdeloze architectuur. Wij willen het zelfvertrouwen van het Westen herstellen; een brede maatschappelijke beweging worden die op alle fronten, over de hele linie, een omslag teweeg brengt. Een soort inversie van mei ‘68. Een lange mars door de instituties.

Maar in de nadere invulling van dit grote project zullen ongetwijfeld nog voldoende onderwerpen langskomen waarover we het niet altijd eens zijn; onderwerpen die een hachelijke belangenafweging vergen of een keuze tussen twee kwaden. Ook op het gebied van persoonlijke stijl kunnen meningen uiteen lopen, en we waarderen het dat daarover óók gesproken kan worden binnen onze partij. Het is een onderdeel van de Nederlandse cultuur die we koesteren en voelen in onze vezels: wars van overdreven formaliteiten, open, eerlijk, het hart op de tong en evenveel meningen als mensen. Met grote ruimte voor andersdenkenden en een stip op de horizon waarheen we varen - zoals we altijd hebben gedaan (daar komt die VOC-mentaliteit weer om de hoek kijken!). Eendrachtig én vol discussie. Voor ons is dat dé manier om onze gedachten te scherpen en de partij nog beter te maken. Een partij waarop we net zo trots kunnen zijn als op ons land.