Poliflw

De raadsvergadering van donderdag 15 november is een nieuw dieptepunt in de Vlaardingse politieke historie. Raadsbreed wordt geconstateerd dat het werken met het raadsprogramma uiterst moeizaam en traag verloopt. Het verlanglijstje van alle partijen heeft ertoe geleid dat de  begroting voor 2019 nu al tekort heeft van meer dan 2 miljoen. En dan hebben we het nog niet over nieuwe tegenvallers vanuit het rijk en belangrijke zaken zoals de Marathonweg, arbeidsmigratie, onderwijshuisvesting, het Vlaardings Museum etc.

Dit alles vraagt om een zeer krachtig college, dat zich (pro)actief en verantwoordelijk durft op te stellen. Maar daarin worden ze wel belemmerd, want het werken met een raadsprogramma legt het initiatief bij de raad en degradeert de wethouders slechts tot uitvoerders. Dat zou misschien kunnen wanneer de raad initiatiefrijk en voortvarend te werk gaat en niet eindeloos over procedures praat of elkaar onderling dwarszit. En vooral wanneer er voldoende vertrouwen is als basis voor het werken met een raadsprogramma. En aan dit alles ontbreekt het nu juist in onze Vlaardingse raad …….! De CU/SGP heeft dit alles zowel bij het bespreken van het raadsprogramma, de begroting als tijdens de ~vergadering van 15 november naar voren gebracht.

Tijdens deze raadsvergadering heeft de SP via een motie aandacht gevraagd voor de bestuurlijke problemen van onze stad. Daarbij riep deze partij op terug te gaan naar de tekentafel om een duidelijke koers en krachtig bestuur voor onze stad te bepleiten. Immers 8 maanden na de verkiezingen wordt onze stad nog steeds niet echt bestuurd. Dat moest echt beter, anders zouden zij hun wethouder (Arnout Hoekstra van o.a. financiën) terug trekken uit het college. Feitelijk een heel zachte motie, waar geen enkele partij tegen zou kunnen zijn. Was immers de week daarvoor niet een amendement van D66 aangenomen dat eveneens opriep tot een meer (pro)actief beleid van het college? Dan zou toch deze motie raadsbreed gesteund kunnen worden? De fractie van CU/SGP en enkele andere partijen hebben hiervoor gepleit. Maar nee, een meerderheid van de raad dacht daar anders over. Zelfs ‘de collegevormende partijen’ (ONS, CDA, VVD, Groen Links) stemden tegen deze motie, waarbij ze vooraf wisten wat de consequentie zou zijn. Voor de SP restte toen niets anders meer dan de eigen wethouder  terug te trekken. Een blamerende stellingname van deze tegenstemmers, te meer daar deze motie in het vooroverleg met een aantal ‘collegepartijen’ reeds aan hun wensen was aangepast. Voor de partijen die al deel uit maken van het college was het wethouders-pluche blijkbaar veel belangrijker dan de bestuurbaarheid van onze stad…….  Andere partijen zien mogelijk kans een wethouder te gaan leveren, dus waarom zou je deze dan niet inruilen?............

Onze mooie stad Vlaardingen wordt door deze raad zo in bestuurlijke chaos achter gelaten. De meest ervaren wethouder is afgetreden en een aantal mensen met weinig bestuurlijke ervaring moet Vlaardingen nu verder leiden. Volgens de CU/SGP is een fors ingrijpen van buitenaf hard nodig. Daarbij dient het raadsprogramma vervangen te worden door een duidelijk collegeprogramma, waarbij de echte problemen van de stad flink worden aangepakt. En het oeverloze geleuter en gebakkelei over procedures en bijzaken in de raad dient uitgebannen te worden.

Vlaardingen heeft recht op een goed bestuur. Dat vindt u toch ook?

Fractie ChristenUnie-SGP Vlaardingen

Met een bak koffie in de hand kwamen de aanwezigen al snel los. Zo was een jonge man met GGZ-problematiek, duidelijk over de waarde van de voedselbank:  het eten dat je krijgt, de mensen die je ontmoet en de vrijwilligers die je spreekt. Hij kent de wereld van drugs en maakt zich zorgen over een kwetsbare vriendin. De mensen van de voedselbank mochten van hem wel wat strenger zijn in wie ze toelaten.

Een mooie groep vrouwen waarvan de meesten de Nederlandse taal niet geheel machtig waren, waren ook bereid te vertellen hoe waardevol zij de voedselbank vinden. Op Marina’s vraag wat zij misten kwam van één het antwoord: een basispakket. De voedselbank deelt uit van wat erover blijft van met name supermarkten. De basis ingrediënten zoals  suiker, olie, en meel zitten niet bij het aanbod. Een ander ‘gemis’, iets wat ze graag willen is: sporten voor deze migrantenvrouwen. Zij doen dit graag met vrouwen onder elkaar, maar Curves is toch echt te kostbaar voor deze groep.

Jan Brons vertelde als vanouds inspirerende verhalen en verbindt alles aan elkaar. Zijn enthousiasme over de bouw van ‘Tiny houses’ tot de hartelijk betrokkenheid voor mensen die klem zitten. Armoede, gebrek en psychische moeite; Jan en Ineke hebben oog voor de mensen in de samenleving die door wat voor een omstandigheden dan ook steun en aandacht nodig hebben. Samen met de vrijwilligers waarvan de meesten al heel lang trouwe gezichten zijn. Een van de bezoekers vertelde het zo: “Ik hou van deze mensen! Natuurlijk kom ik voor het eten, dat hebben mijn kinderen en ik nodig, maar dat zij mij zien dat doet me zo goed! Ik kom hier heel graag”. Samen waardevol, hoe helder kan het zijn?!