Poliflw

Dank voorzitter. 

We zijn vandaag bij elkaar om te spreken over het tROM-project en de uitkomsten van de onafhankelijke onderzoekscommissie.

Het college heeft in een brief gereflecteerd op drie centrale vragen aangaande het verleden, heden en de toekomst. 

De vragen die zij beantwoord hebben, zijn: 

Ik realiseer me dat het onmogelijk is, om gezamenlijk tot een eensluidend gedeeld beeld te komen, dus laat me volstaan met het delen van het beeld dat wij als D66 hebben.

Wat er gedaan is sinds het eerste signaal de gemeente bereikte, verdient in de ogen van D66 waardering. 

De ernst van de zaak is onderkent, er is een onafhankelijke commissie alle ruimte en middelen gegeven om te onderzoeken wat er is gebeurd, daar conclusies aan te verbinden en advies op uit te brengen. 

Direct na het uitkomen van het rapport heeft het college laten zien dat zij niet wegloopt voor deze uitkomsten maar heeft zij snel, voortvarend en met behoud van zorgvuldigheid gehandeld. 

Dit is hoe de overheid heeft te handelen wil zij het vertrouwen van haar inwoners behouden. 

Hoe het heeft kunnen gebeuren en welke lessen er richting de toekomst te trekken zijn, zijn voor mij nauw met elkaar verweven. 

Laat me eerst uitspreken dat ik blij ben met de verhoogde aandacht van de gemeente voor de arbeidsomstandigheden – daarmee bedoel ik dan zowel de aandacht voor de fysieke veiligheid als de bejegening van de mensen.

De vraag is of dat voldoende is om herhaling te voorkomen?

Bij het beantwoorden van die vraag wordt mijn blik getrokken door het woord ‘tegendenkkracht’ dat in de brief van het college te lezen is. 

Hoe zorgen we ervoor dat er voldoende tegendenkkracht is. Niet alleen in de organisatie maar ook in de politiek? 

Hoe is het mogelijk dat ook wij als volksvertegenwoordigers in al die jaren tot 2015 geen signalen hebben gehad over de werkomstandigheden bij tROM en die in de politieke arena hebben ingebracht? 

Hoe is het mogelijk dat deze geluiden de media niet eerder hebben bereikt?

Niet alleen de gemeente heeft hier een rol richting de toekomst. Om als organisatie goed te kunnen functioneren heb je namelijk ook voldoende voeding nodig van buiten. 

Wij – als volksvertegenwoordigers hebben dan ook onszelf in de spiegel aan te kijken. Ik nodig dan ook mijn collega raadsleden – van alle fracties uit – om met mij mee te denken hoe wij in onze rol als volksvertegenwoordiger kunnen bijdragen aan het organiseren van voldoende tegendenkkracht in onze stad.

To zo ver voorzitter. 

In verkiezingstijd wordt (te) veel over elkaar gemopperd – maar (te) weinig gezegd hoe we met elkaar komende vier jaar het leven in Tilburg, Berkel-Enschot en Udenhout gaan verbeteren. Als nieuwe lijstaanvoerder van de Tilburgse SP, beloof ik dat ik met iedereen zal samenwerken die serieuze en creatieve plannen op tafel legt. Ik sluit niemand uit en zie graag dat anderen zich ook aansluiten bij de plannen die wij op tafel leggen. Het is tijd voor grote-mensen-politiek, in het belang van Tilburg.

D66-voorman Berend de Vries wil niet in een gemeentebestuur met Hans Smolders. Hans Smolders wil juist dolgraag wethouder worden, hij klinkt zelfs een beetje hopeloos als hij in de krant zegt dat het ‘nu of nooit’ voor hem wordt. Smolders beticht De Vries van ‘kleuterstreken’, De Vries vindt dat Smolders te opzichtig aan het vrijen is met de rechtse rebel Baudet. Ik vraag me af wie op dit gekift zit te wachten. Ik wil liever, met De Vries, met Smolders, en met de andere politieke voormannen (ik ben – met Linda Oerlemans – de enige vrouw in het gezelschap) in campagnetijd praten hoe we na de verkiezingen van 21 maart Tilburg een stuk veiliger, vriendelijker en vooral socialer maken.  Volgens mij hebben we als SP recht van spreken, na vier jaar meebesturen in de stad. Onder knap moeilijke omstandigheden (VVD en PvdA gooiden vanuit Den Haag allerlei taken over de schutting van de gemeente, maar vergaten het geld erbij te leveren) is onze wethouder Hans Kokke erin geslaagd Tilburg tot een van de sociaalste steden van het land te maken. Met extra geld om armoede, vooral onder kinderen, te bestrijden en schuldhulp te verbeteren. Met een collectieve zorgverzekering voor mensen met weinig geld. En met flinke investeringen in de sport, met mogelijkheden voor mensen met een smalle beurs om toch mee te doen. Had het beter gekund? Vanzelfsprekend, maar er is heel wat meer gepresteerd dan in de jaren ervoor. Als het aan mij ligt, leveren we ook de komende vier jaar een flinke bijdrage aan het stadsbestuur. Maar niet tegen elke prijs. Als voorstellen volgens ons echt niet deugen, dan zeggen we er ook echt geen ja tegen.

 Neem de overname van de Emma Parkeergarage. Dat was ons veel te duur en overbodig, we kunnen die miljoenen veel beter elders inzetten. Opmerkelijk genoeg hoor je De Vries en Smolders niks zeggen over het feit dat wethouder De Ridder zijn miljoenen voor de Emmapassage toch kreeg, dankzij Smolders. De SP zei nee tegen de aankoop, maar omdat Smolders te hulp schoot, hoewel hij in eerste instantie fel van leer trok tegen de geplande aankoop, maar nadien bij de stemming toch draaide en akkoord ging, gaat de gemeente nu een parkeergarage kopen. De man van acht miljoen, noem ik Smolders sindsdien. Acht miljoen van de Tilburgse burgers, wel te verstaan, door Smolders bijgedragen aan de soms wel al te dure ambities van D66 en CDA in onze stad.

Als wij de kans krijgen – van de kiezer en vervolgens van de andere partijen - , beloof ik de Tilburgers dat ons sociaal beleid nog beter zal worden, en Tilburg zal gaan voor een toppositie. Ook zullen er flink meer (huur)huizen gebouwd gaan worden duurzaam uiteraard, zal het centrum autoluw worden en de cityring een stuk veiliger. We gaan dan de eigen bijdrage afschaffen voor WMO-voorzieningen als woningaanpassingen, scootmobielen en dagopvang, en zorgen dat iedereen die niet zonder kan, huishoudelijke hulp krijgt. We zorgen ervoor dat ieder kind in groep 8 een zwemdiploma heeft en dat er veel meer stageplaatsen komen voor MBO-scholieren. In nieuwe bestemmingsplannen reserveren we ruimte voor speelplekken voor onze kinderen en we geven buurtbewoners inspraak en middelen voor de inrichting van hun eigen omgeving. Hoe we dat betalen? Door wat minder dure prestigeprojecten aan te pakken, de lasten van de burgers eerlijker verdelen en waar nodig te snijden in het eigen vlees, de eigen bureaucratie van de gemeente, inclusief de wel erg ruime vergoedingen aan de grotere fracties.

Of we onze plannen kunnen verwerkelijken, hangt zoals gezegd van de kiezers af en van de bereidheid van andere partijen om met ons samen te werken. Ik heb er wel vertrouwen in. In de vele wijkbezoeken die we als SP doen, hoor ik veel steun voor onze plannen en de wens van veel mensen dat meer partijen het hierover eens moeten worden. Omdat het in het belang van ons allemaal is. Ik doe dus maar niet mee aan het politieke speelkwartier, waarin iedereen de ander aan de kant probeert te zetten. Mij gaat het niet om het spel, maar om de knikkers.