Poliflw

Als CDA-fractie stemmen we in met dit bestemmingsplan en het beeld kwaliteitsplan. We hebben daarbij alle aspecten zorgvuldig afgewogen. Wij begrijpen de tegenargumenten van de insprekers, maar wij vinden we dat dit plan passend is binnen de uitgangspunten van de Havenvisie en de wettelijke mogelijkheden.Wat zwaar weegt is het toevoegen van nieuwe betaalbare woningen en sociale huur. Het plan wat we vaststellen gaat over massa, hoogte en vormgeving, maar nog niet over het uiteindelijke resultaat. Voor 2 punten vragen we daarom aandacht: De gepresenteerde schets is niet het uiteindelijke resultaat. Het aanzicht wordt nog verfraaid en wij hebben Prins Bouw gevraagd met zijn architect nog eens te brainstormen vanuit historisch erfgoed perspectief. De omgeving: voor een fijn verblijf op deze prachtige locatie is het nodig dat de verkeersveiligheid en toegankelijkheid meer aandacht krijgt. Dit krijgt wat ons betreft nu prioriteit. Tot slot vinden wij het belangrijk dat de partijen op redelijke wijze met elkaar overleggen en omgaan, alle partijen hierin maken gebruik van dit gebied en goede buren zorgen voor elkaar. Smaken en ideeën verschillen nu eenmaal, laat dat de onderlinge verhoudingen niet verstoren.

Het dilemma van social media. Afgelopen jaar is mij wel vaker gevraagd, waarom laat jij niet met regelmaat zien wat je zoal als wethouder doet? Een terechte vraag van mensen die oprecht geïnteresseerd zijn in mijn dagelijkse bezigheden. Daarom neem ik u graag mee in mijn overwegingen en de ‘oplossing’ die ik hiervoor gevonden heb. Het gebruik van social media vind ik best wel een worsteling. Persoonlijk maak ik graag gebruik van ‘X’, het voormalige Twitter. Los van het feit dat het zijn lelijke kanten kent, als je kijkt naar de reacties van sommige mensen, vind ik het een interessant medium waar ik veel actueel nieuws en interessante meningen vergaar. Daarbij is X vooral interessant als het gaat om landelijk dan wel wereldnieuws. Lokaal vind je er minder en is het voor mij als wethouder dan ook niet zo interessant. De overige sociale media zoals Facebook, Instagram en LinkedIn zijn daarvoor wel interessant. Die zet ik daar ook voor in. Snapchat en TikTok gebruik ik niet, aangezien deze media in Chinese handen zijn ben ik daar voorzichtig mee om me daarop te begeven. Misschien dat ik hierin de toekomst wel wat mee ga doen. Toen ik startte als wethouder heb ik me vaak afgevraagd hoe ik mijn beleid en werkzaamheden op social media voor het voetlicht wilde brengen. Ik heb van mezelf namelijk niet de neiging om van alles te delen. Liever ben ik bezig met mijn werk. Als er concrete zaken zijn om te melden dan komt dat vanzelf wel in de krant te staan. Dat was in eerste instantie mijn grondhouding. Dat neemt niet weg ik dat ik mensen graag vertel waar we als gemeente mee bezig zijn. Ook ik ben trots op wat we doen en ik wil graag zaken uitleggen als ze onduidelijk zijn. Een aantal collega-wethouders, onder andere in onze buurgemeente, waren al wel begonnen met een wekelijks verslag. Een hartstikke leuk initiatief natuurlijk. Juist omdat anderen dat al doen wil ik geen kopie zijn en wil ik op mijn eigen manier communiceren met onze inwoners. Hierdoor kwam ik op het idee om te beginnen met een vlog. In mijn vlog wil ik mijn volgers informeren over thema’s waar ik mee bezig ben. Dat ga ik maandelijks doen. Afgelopen december ben ik begonnen met mijn vlog waarin ik de aftrap deed en aandacht heb gevraagd voor de parkeervisie. De eerste reacties waren positief en dan merk je ook dat veel meer mensen de vlog hebben gezien dan dat er bijvoorbeeld geliked is. Ook werd ik er met regelmaat op straat aangesproken. Wat natuurlijk erg leuk is! Mijn volgende vlog komt over twee weken. Hierin benoem ik de onderwerpen die ik dit jaar de revue wil laten passeren. Het idee is vooral ook dat mensen reageren op mijn vlog. Dat helpt mij weer om een beeld te krijgen bij de ideeën en meningen van onze inwoners. We gaan zien hoe dit gaat lopen. Voor degene die geïnteresseerd zijn. Mijn vlog post ik op Facebook, Instagram en LinkedIn. Mocht je nog een idee hebben voor een onderwerp laat het me weten. Wilco Mazier https://www.facebook.com/wilco.mazier https://www.instagram.com/wilcomazier/ https://www.linkedin.com/in/wilco-mazier-0a746811/

Bij het opruimen van mijn bureau kwam ik een oude verhuiskaart tegen van Jan-Kees. Hij studeerde ook in Leiden en bewoonde een fraaie etage aan de Kloksteeg met uitzicht op het Rapenburg, één van de bekendste grachten van Leiden en zeer geliefd bij de koninklijke familie. Enkele leden van de Oranjefamilie hebben tijdens hun studie aan het Rapenburg gewoond.De eerste oranjetelg was kroonprins Willem, zoon van koning Willem III. Hij kwam in 1854 naar Leiden. Ik had Jan-Kees wel eens ontmoet in de mensa, een universitaire eetgelegenheid. Hij kon vanuit zijn politieke achtergrond niet alleen goed debatteren, maar vooral in de sociëteit veel drinken en ruzie maken. Na te zijn uitgefeest en het na vele jaren uiteindelijk behalen van zijn doctoraal rechtsgeleerdheid bood hij mij zijn woonruimte aan in de Kloksteeg. Een paar dagen later sleepte ik er opgewekt mijn bescheiden inboedel in. Toen ik op de avond van de verhuisdag doodmoe in de vreemde kamer zat en mijn schoenen uittrok omdat het tegen twaalven liep, vernam ik plotseling een merkwaardig gerucht op de gang. Ik dacht aan een actieve inbreker, stond op en liep in gespannen en afwachtende houding naar de deur. Bij de kapstok stond Jan-Kees. Hij had zijn regenjas opgehangen en keek nadenkend voor zich uit. Mijn verschijnen deed hem verbaasd opzien. ‘Zo’, sprak hij. ‘Wie ben jij?’ Dat klonk niet erg vriendelijk, maar ik bleef rustig en vroeg of ik iets voor hem kon doen. ‘Met te vertrekken, ’zei Jan-Kees korzelig. ‘Wat doe jij hier?’ ‘Vooruit Jan-Kees, ’zei ik. Geen grapjes, Je weet wel dat ik hier nu woon en …’ ‘Dat lieg je’, riep hij woest, Ik woon hier!’ Toen hij mij opzij duwde en de kamer binnenging rook ik het probleem; hij was gehuld in zware alcoholische nevelen. ‘Maar hoor nou eens …’riep ik, maar hij had zich al in mijn leunstoel bij de kachel genesteld waar hij luidkeels het populair studentendrinklied Io vivat Nostrorum sanitas! (Hoera, zij leve lang!) ging zingen. Het Io vivat is ten tijde van deBataafse Republiekin Leiden ontstaan en kan bijvoorbeeld worden ingezet bij begroetingen of ceremoniële gelegenheden. Ik probeerde hem er tevergeefs van te overtuigen dat hij hier niet langer thuis was, maar hij sloeg geen acht op mijn betoog, dronk mijn theekopje in één keer leeg en viel in een diepe slaap. Daaruit ontwaakte hij toen ik zat te ontbijten. Hij vroeg waar hij was, net als een patiënt na een narcose. Ik legde hem de zaak uit waarna hij verlegen overeind krabbelde en verzekerde dat het een misverstand was. Bij het weggaan was hij weer de sympathieke vent die mij zijn kamer aanbood; alleen wat bleker, want zoveel drank innemen is niet goed voor het menselijk organisme. Het incident zou hiermee gesloten zijn geweest als niet een week later om kwart over elf een grote vent, die ik niet kende en die eveneens een prooi van alcoholische verhitting was, bij mij had aangebeld met de mededeling dat hij door Jan-Kees was uitgenodigd. Ik verzekerde hem dat Jan-Kees hier niet meer woonde, maar hij liep mij voorbij en ging gezellig aan de tafel zitten. Tien minuten later kwam Jan-Kees in dezelfde toestand. Hij had een fles meegebracht die hij op tafel zette. Uit de kast haalde hij twee glazen en er werd gedronken onder het luid zingen van het Io vivat Nostrorum sanitas! Natuurlijk maakte ik allerlei tegenwerpingen, maar de mannen sloegen daar nauwelijks acht op en zongen luidkeels het vervolg: Nos iungit amicitia, et vinum praebet gaudia. (De vriendschap verbindt ons en de wijn geeft vreugde). De volgende morgen was het weer hetzelfde liedje. Beleefdheden en excuses. Ik wist de sleutel uit de zak van Jan-Kees te ontfutselen en had een volle maand rust. Als ik tenminste afzie van twee ongunstige mannen en twee bedenkelijke dames die in dat tijdvak ieder op hun beurt aanbelden om te vragen of Jan-Kees soms thuis was. Na die maand had Jan-Kees het weer op zijn heupen. Terwijl ik in bed lag hoorde ik hem buiten schreeuwen. Er werd aan mijn bel gerukt, maar ik bleef koppig onder de dekens. Nu begon hij tegen de deur te trappen. ‘Doe je open! Ik wil mijn huis in!’ schreeuwde hij. Het duurde een vol kwartier eer hij foeterend afdroop. Ik had inmiddels overwogen te verhuizen toen na drie dagen die verhuiskaart kwam waarop hij zijn verhuizing naar Maastricht meldde. Of hij in het jolige zuiden de drank zou laten staan betwijfelde ik ernstig, maar ik wist wel zeker dat hij aan het slot van zijn drankgelagen niet meer naar Leiden zou komen om tegen mijn deur te trappen.

Fotograaf: Taco van der Eb Deze week overhandigde de staatscommissie Demografische Ontwikkelingen 2050 hun rapport over bevolkingsgroei aan de ministers Karien van Gennip en Hugo de Jonge. De staatscommissie onder leiding van Richard van Zwol adviseert dat Nederland meer moet sturen op een gematigde bevolkingsgroei richting 2050. Dat betekent jaarlijks een lagere groei dan de afgelopen jaren heeft plaatsgevonden. Een groei van de bevolking die niet overvraagt, zorgt er voor dat de economie en welvaart groeien. Tegelijkertijd is een gematigde groei ook noodzakelijk om ervoor te zorgen dat er in de komende decennia voor iedereen onderwijs, goede zorg en een huis beschikbaar is. Minister Karien van Gennip stelde deze staatscommissie in 2022 in, omdat er behoefte was aan houvast bij de vraag waarop kan worden gestuurd bij demografische kwesties zoals vergrijzing en migratie. Daarnaast vindt ze dat demografie een plek verdient in het hart van ons beleid. Minister Van Gennip: “Ons land wordt drukker, grijzer en diverser. Ik kan me voorstellen dat Nederlanders vinden dat onze bevolking niet verder hoeft te groeien. Er zijn nu al te weinig huizen en personeelstekorten in de zorg en het onderwijs. Tegelijkertijd hebben we in een vergrijzend Nederland mensen nodig om onze welvaart op peil te houden. Het rapport van de Staatscommissie maakt duidelijk dat politici en bestuurders voor grote keuzes staan en die ook moeten maken. Ik vind dat we veel meer moeten kijken of economische activiteiten bijdragen aan de samenleving die we willen zijn. We hebben echt een probleem als het voor werkgevers aantrekkelijker blijft om drie medewerkers uit Oost-Europa te halen dan te investeren in een robot. De lusten van goedkope arbeid zijn voor sommige werkgevers, terwijl de samenleving de lasten draagt. Dat moet eerlijker. De overheid heeft daar wat mij betreft een leidende rol in en moet het niet alleen aan de markt overlaten. Met dit rapport is het huiswerk voor een volgend kabinet gedaan. Ik vraag hen om samen met de Kamer en polder voortvarend koers te bepalen. Over de grenzen van kabinetten, ministeries en Den Haag heen."

Hallo 2024, het jaar is nog maar 2 weken ‘jong’, en toch is er alweer veel gebeurd. We hebben de meeste nieuwjaarsborrels achter de rug, en overal is het vastelaoves geweld losgebarsten. Prinsen, prinsessen, adjudanten, vorsten en boerenbruidsparen zijn tevoorschijn gekomen en maken zich op voor de mooiste carnaval van hun leven. Dat uitkomen van al die hoogheden gebeurde in al onze mooie dorpen van de gemeente Horst aan de Maas. Voor sommigen in een mooi nieuw MFC, anderen moesten op zoek naar alternatieve locaties bij gebrek aan een centrale dorpsaccomodatie. Zo werd in Meerlo de jeugdprins bekend gemaakt in de soos, de grote prins en de vorst in de muziekzaal en vind het truujenbal plaats in het zaaltje van de plaatselijke camping. Mooi dat er niet bij de pakken neer gezeten wordt, en men op zoek gaat naar deze alternatieven, maar de behoefte aan een gezamenlijke accommodatie wordt hiermee nog meer duidelijk. In december werd de raad geïnformeerd over de stand van zaken rondom het nieuwe accommodatiebeleid. Er is in alle dorpen en bij de meeste verenigingen informatie opgehaald waarmee de werkgroep dit nieuwe beleid kan vormgeven. Na de carnaval zullen er bijeenkomsten in de dorpen plaatsvinden zodat de werkgroep eind februari een eindrapport kan opstellen. Vervolgens zal er eind mei een besluit over het nieuwe accommodatiebeleid genomen worden door de gemeenteraad. Dorpen zonder (gemeentelijke) accommodatie kunnen niet wachten tot het zover is! Heidi Disveld

In juli 2023 is het nieuwe subsidiekader vastgesteld en vanaf 1 januari 2024 voor het eerst van toepassing op subsidies voor activiteiten die in 2024 worden uitgevoerd. Weer een stap om activiteiten en initiatieven te stimuleren die een bijdrage leveren aan vitale inwoners in vitale gemeenschappen. Het nieuwe subsidiekader gaat meer inzetten op activiteiten die een belangrijke bijdrage leveren aan een gezond en vitaal Horst aan de Maas. Maar wie organiseren die activiteiten? Onze talloze vrijwilligers! Op 7 december was het Nationale Vrijwilligersdag en op social media zag je weer veel berichten voorbij komen van verenigingen en organisaties die hun vrijwilligers in het zonnetje zetten. Deze mensen zijn onmisbaar voor onze zogenoemde vitale gemeenschap. Door je samen in te zetten breng je mensen dichter bij elkaar in je eigen omgeving. Het kenmerkt vrijwilligers dat ze graag iets voor een ander willen betekenen, zich betrokken willen voelen en sociale contacten op willen doen. Buiten je werk en familie om bezig zijn met anderen die dezelfde drijfveer en interesse hebben. Onlangs hebben Jacky Relouw en ik ons initiatief “Dorp Kronenberg” overgedragen aan de nieuwe kopgroep. Een goed voorbeeld waar mensen zich vol energie in willen zetten in hun eigen dorp. De kennis en kunde die er is gebruiken om te zorgen voor verbinding, voor een fijne plek om te wonen en elkaar te ontmoeten. Samen met de verenigingen, organisaties en initiatieven die er al zijn en dat past dus perfect in het nieuwe kader. Loes van den Eijnden

Vorige week besloot ik met het openbaar vervoer naar m’n oude woonplaats Leiden te gaan en kwam tijdens m’n wandeling langs een groot verkiezingsbord met daarop door wind en regen half afgescheurde afbeeldingen van politieke lijsttrekkers. Alleen de foto van Henri Bontenbal was door de weergoden niet aangetast. Hij keek betrouwbaar en opgewekt, zoals we hem hebben leren kennen. Omdat ik dicht bij het adres van m’n neef was, besloot ik aan te bellen en hem te verblijden met een onverwacht bezoek. Ik werd hartelijk verwelkomd en na vijf kopjes thee en eigengebakken appelkoek, stond ik op en verklaarde dat het nu heus mijn tijd werd. Er kwamen tegenwerpingen zoals dat gaat bij familie, maar ik hield moedig vol en kwam tenslotte in de vestibule waar zijn echtgenote door het kleine deurluikje keek en vaststelde dat het sneeuwde. Neef sprong ook in het venster, om de constatering van zijn vrouw aan zijn eigen waarneming te toetsen. Hij zag dat er inderdaad vlokken dwarrelden, zodat hij mij onmogelijk de straat op kon sturen. Ik zag mij al in het logeerbed op zolder liggen, maar neef besloot dat er een taxi zou worden gebeld. ‘Onzin neef, ’sprak ik luchthartig, ‘ik loop wel effe naar het station’. De werkelijkheid was dat ik wel een vervoerbewijs had voor de terugreis, maar geen contant geld voor een taxi. Zijn vrouw voelde dat intuïtief aan, want zij zei: ‘Nee, jij gaat met een taxi. Neef zal je wel geld meegeven’. Er werd druk getelefoneerd en in afwachting van de taxi zat ik weer achter thee en appelkoek. Neef zette een nieuw verhaal over vroeger tijden op. De pointe heb ik niet gehoord want toen hij nog met het exposé bezig was kwam de taxi. Neef tastte moeilijk in zijn achterzak en drukte mij, met een vertrouwelijk knikje, iets in de hand. Het deed mij denken aan de goede dagen toen ik als twaalfjarig knaapje naar de kermis mocht, want toen greep mijn vader ook zo karakteristiek in zijn broekzak en zei: ‘Hier ga jij maar eens in de draaimolen’. In de taxi zei ik: ‘Station graag’, opende mijn hand en zag dat neef mij twintig euro had gegeven. Zou dat genoeg zijn? Ik ging rechtop zitten en hield de taximeter in het oog. Hij stond op vijf euro en lange tijd bleef dat zo, tot enige korte ogenblikken later de stand op tien en even later op twintig euro tikte. Zoveel bedroeg ook mijn kapitaal en ik was nog niet bij het station. Wat doet men onder zulke omstandigheden? Er zijn mensen die rustig blijven zitten en te bestemder plaatse een excuus maken dat zo’n chauffeur voor zoete koek neemt, maar wellicht zou ik worden gewantrouwd en mishandeld, zodra het tekort aan duiten duidelijk zou worden. ‘Chauffeur,’ riep ik waardig, ‘stopt u hier maar.’ De man zette de wagen inderdaad stil, en zei: ‘Hier is geen station meneer’. Maar ik stapte uit en vroeg achteloos alsof ik het niet wist: ‘Hoeveel krijgt u?’ Hij boog zich. ‘Da’s precies twintig euro’. Ik haalde het geld uit mijn broekzak met de allure van iemand die daar ook nog briefjes van vijftig bewaart. ‘Goedenavond meneer’, zei ik deftig. De chauffeur keek mij verbaasd aan. ‘Mot u hier wezen?’ ‘Natuurlijk!’ zei ik parmantig en draaide mij om. Nu werd zijn verbazing duidelijk: ik stond vlak voor de ingang van een kerkhof. Onwillekeurig maakte ik een gebaar en keek weer, enigszins onzeker nu, naar de chauffeur, wiens gelaat een en al verbazing en groot wantrouwen uitstraalde. ‘Goedenavond’, zei ik nog eens en wuifde vaagjes. Ik rekende erop dat hij nu weg zou rijden, maar hij bleef om te zien wat ik zou doen. Ik wandelde naar het hek, bleef staan en keek eens naar binnen. Duisternis, alleen de lichte sneeuwval gaf wat licht. Ik greep de pijlers van het hek vast en schudde er wat aan. Meteen keek ik om, maar de auto stond er nog altijd. De chauffeur hing eruit met een door verwondering verwrongen gelaat. Zijn hand hield hij als een dakje boven de ogen, zoals zeelieden wel eens doen wanneer zij staren naar een stip op de horizon. Ik lachte maar eens, maar blij was ik niet. Zolang die chauffeur daar bleef staan was ik aan mijn prestige verplicht mijn komedie aan het hek vol te houden. Want ik had nu eenmaal gezegd dat hij daar moest stoppen. Zou ik hem niet onder een of ander voorwendsel weg kunnen krijgen? Ik draaide mij om en ging op een sukkeldrafje naar hem toe. Toen ik vlakbij kwam gebeurde er iets merkwaardigs. De chauffeur, die mij vol ontsteltenis had zien naderen zette zijn motor aan en reed gehaast in volle vaart weg! Waarschijnlijk hield hij mij voor het kerkhofspook dat naar zijn werk ging, want een verre torenklok sloeg juist twaalf keer….

Rondkomen met je inkomen! Je zou maar in de situatie zitten dat je niet rond kunt komen met je inkomen. Ikzelf zit gelukkig niet in de situatie dat ik mij daarover zorgen moet maken. Dat maakt mij een gezegend mens. Ik kan leuke dingen doen, werken en leren, sporten en mezelf verrijken met vrienden en kennissen. De omgeving, de gezinssituatie en het moment waarop je geboren bent, heeft een behoorlijke invloed op de welvaart die je geniet. Ik heb het wel van dichtbij gezien bij een goede kennis. Niet kunnen rondkomen van je inkomen heeft zoveel effect: alleen maar denken wat kan ik kopen voor het bedrag wat ik heb, wat eten mijn kinderen, wat eet ik, hoe zorg ik dat ik de maand rondkom. Stress krijgen van de situatie en daarbij nog ziek worden en arbeidsongeschikt raken. De regie op het eigen leven is kwijt. De wereld wordt kleiner door zich terug te trekken en de angsten worden nog groter. Leven van dag tot dag, post niet meer openmaken…. Door dit te moeten zien bij iemand die je dichtbij staat, vond ik naar. Ik heb mijn kennis geholpen om weer overzicht te krijgen. Maar het voelt wel machteloos en zeker niet gelijkwaardig. Ook als vrijwilliger van Humanitas-thuisadministratie heb ik deze situaties gezien. Namens de hele CDA-fractie, wil ik de wethouder en ambtenaren complimenten geven voor dit beleidsstuk. Dit beleidsstuk Rondkomen met je inkomen, kijkt niet alleen naar de minima maar naar de bredere doelgroep die lastig kan rondkomen met het inkomen. Dat vinden wij een fijne en goede aanvulling. En we zijn volgens ons gezegend dat we dit in Raalte op deze manier kunnen organiseren. Het proces is ook heel zorgvuldig en breed opgezet. De raad is in februari gevraagd om input, de adviesraad Sociaal Domein is om advies gevraagd, maatschappelijke organisaties als Humanitas zijn aangehaakt. Er zijn onderzoeken uitgezet bij diverse instanties. De punten die zijn opgehaald zijn zichtbaar verwerkt in het beleid. Dat geeft het gevoel ook dat onze input serieus wordt genomen. Goed voor de betrokkenheid. Het beleidsstuk is een goed voorbeeld waarin de Planning en Control cyclus wordt rondgemaakt. Doelstellingen, afwegingen bij keuzes, de monitoring van uitvoering en financiële consequenties zijn opgenomen. Wij hebben na de rond de tafel van vorige week geen verdere vragen meer aan de wethouder. 7 december 2023, Martine Scholten Raadslid CDA Raalte

Een van onze mooie verenigingen zit knel en heeft een noodkreet bij college en gemeenteraad neergelegd. De oorzaak is helder en wordt volledig onderschreven door de vereniging: er is geluidsoverlast bij bewoners. Een klacht bij de ODRA zet alles onder tijdsdruk en de effecten, vooral na 19:00u kunnen uiterst vervelende consequenties hebben. In het kader van bewegen is gezond en het belang van het behouden van sporters in onze eigen woonplaats, verwachten we van het college een proactieve houding. We zien dat het college dan ook duidelijk heeft aangegeven waar de vereniging wel de ruimte krijgt. Ernaast, maar niet erachter. Dit past binnen bestaande plannen. Hiervoor krijgt de gemeente echter niet de handen voor op elkaar bij de vereniging. Daar lijkt een technisch aspect in te zitten, namelijk: waarom zou een geluidsscherm geen oplossing bieden? Is dat omdat het rekentechnisch lastig is aan te tonen wat het meetbare effect in werkelijkheid is? Gaat het om technische eisen aan de baan die achter de tennisbanen niet zouden ontstaan? Of gaat het om financiën? Het lijkt ons cruciaal dat we gezamenlijk op zoek gaan naar perspectief. Daarbij hadden wij enkele vragen: Wat is het perspectief op invulling van het Looierspark cq de Blauwe Knoop? Is het college bekend met de argumenten waarom een geluidsscherm geen optie zou zijn voor de vereniging? Klopt het dat bij het verstrekken van de huidige vergunning geen akoestisch onderzoek is uitgevoerd? Klopt het dat bij het verstrekken van de vergunning de afstand tot de woningen al korter was dan de toen vigerende richtafstand? En als dat zo was: Waarom is er toen wel een vergunning verstrekt? Is hier geen sprake van noblesse oblige? Een wellicht wat verder gaande handreiking dan normaal? Misschien door samen te werken in een onderzoek naar technische en haalbare mogelijkheden? Een weg vooruit zou kunnen zijn om gezamenlijk te onderzoeken welke creatieve en technische mogelijkheden er zijn voor de huidige situatie. Daarbij is een verdere onderbouwing van prijsopgaves vanuit de vereniging gewenst. Al met al: er moet snel perspectief komen. De vereniging en het college moeten daarin samen echt een weg vooruit gaan vinden.

Op de jaarlijkse 'Dag van de Mantelzorg' staan de mantelzorgers centraal. Jaarlijks op 10 november. Een goed moment om mijn ervaring als mantelzorger met u te delen.Als commissielid van fractie CDA Hoorn maak ik me sterk voor mantelzorgers. Een steuntje in de rug kunnen ze goed gebruiken. Lees hieronder mijn persoonlijk verhaal: Als mantelzorger sta je altijd aan! Vragen aan Patrick van der Laan: Vertel hoe je mantelzorger bent geworden Ik ben ruim 20 jaar mantelzorger geweest, eerst voor mijn moeder en later voor mijn vader. Mijn vader begon steeds moeilijker te lopen. Normale handelingen werden steeds lastiger. Als mantelzorger neem je steeds meer taken over, het gaat heel geleidelijk. Je kiest er niet voor om mantelzorger te worden, het overkomt je. Opeens ben je het. Wat houdt mantelzorger zijn in Het hangt van de hulpbehoefte af. In de zwaarste vorm neem je de sturing van iemands leven over. Er is altijd wat te doen, hoe klein ook. Zijn alle boodschappen in huis? Is de (af)was gedaan? Welke afspraken zijn er de komende periode? Als de thuishulp komt is alles dan aanwezig? Belangrijke post of administratie die afgehandeld dient te worden? Zijn alle klokken aangepast aan de zomer-/wintertijd? Klusjes in huis die niet meer kunnen wachten? Is er iets kwijt, je bent zo een uur aan het zoeken. Zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Vanaf het moment dat je arriveert totdat je weer vertrekt sta je in “alert” modus. Als mantelzorger sta je altijd aan. Welke problemen heb je ervaren Je eigen leven komt in de knel. Combinatie met een fulltimebaan is lastig. Ook dan kun je gebeld worden door bijvoorbeeld zorginstanties over zaken die dringend geregeld moeten worden. Of kleine zorgvragen van je familielid. Het gemis van een normale familierelatie is ook wat je merkt. Je bent niet gezellig bij je familielid op bezoek maar aan het werk. Heb je tips Probeer sommige taken te integreren met je eigen taken. Als je boodschappen doet, doe ze dan ook meteen voor je familielid. Ik kocht op een gegeven moment alles dubbel, eentje voor mij een eentje voor me vader. Hoef je maar 1 x na te denken. Vertel op je werk dat je een (zware) mantelzorg taak hebt. Er is dan meer begrip van collega’s en leiding. Ik had het geluk dat mijn werkgever een oogje dichtkneep als ik niet alle werkuren haalde. Sommige werkgevers geven ook mantelzorgverlof. Vraag hulp. Probeer niet alles zelf op te lossen. Maak een digitale mantelzorg-kalender op je telefoon aan, zet hier zoveel mogelijk afspraken (doctor, tandarts, kapper etc.) in, deel de kalender met hele gezin. Maakt het makkelijker om de hulp over meerdere personen te verdelen. Welke hulp had je behoefte aan Als mantelzorger heb je vooral behoefte aan hulp tijdens de zorg. Vrienden of familie die aanbieden om een avond te komen koken. Helpen de tuin te doen. Dat ontlast de mantelzorger enorm. Instanties die makkelijk te bereiken zijn en meewerken aan een soepele afhandeling van de vereiste zaken. Hoe kunnen we helpen Gelukkig is er veel solidariteit en begrip in de samenleving. Omstanders die de liftdeur openhouden, alle ruimte geven of zelfs voorrang. Dat soort kleine acties maakt een groot verschil.