Poliflw

Gert-Jan Segers Waarom doe ik dit in vredesnaam? Zoals een wielrenner bij de dag leeft en na een zware bergetappe het cliché bezigt dat 'Parijs nog ver weg is', zo heb ik al wekenlang mijn dagelijkse loopje tussen fractiekamer en de Stadhouderskamer. Er zijn ochtenden dat ik wakker word met een groot verlangen om me nog een paar keer om te draaien. Maar ik weet dan direct ook dat er echt nog even stevig doorgewerkt moet worden. En ik ben – geloof ik – nog nooit zo blij geweest met de rust van de zondag. Tegelijk realiseer ik me ook hoe bijzonder het is dat wij als partij-met-de-bijbel dagelijks aanschuiven bij de tafel waar macht en moraal elkaar ontmoeten en waar cruciale beslissingen vallen die soms de levens van miljoenen mensen raken. Ik besef regelmatig hoe geweldig het is dat we in de positie zijn om het allemaal iets rechtvaardiger, iets beter te maken. Maar juist omdat de weg naar Parijs lang en zwaar is, vraag ik - ik geef toe, ik ben een mens - mezelf ook weleens af: waarom doe ik dit in vredesnaam? De ChristenUnie had het ook niet hoeven doen. We hadden kunnen doen wat de SP deed: weigeren aan te schuiven. Met GroenLinks lukte het na twee pogingen niet, dat had ons ook kunnen overkomen. Ik heb de afgelopen weken veel bemoedigende mail gekregen, maar ook weleens mails waarin mensen mij met klem opriepen niet (verder) te onderhandelen. Want ik zit aan de tafel van botsende idealen en ik nip aan de wijn waar een scheutje water bij is gedaan. Als mailers mij vertellen dat ik moeilijke compromissen zal moeten sluiten, dan kan ik ze alleen maar gelijk geven. En het sluiten van compromissen kan mooi zijn als je ziet dat een ogenschijnlijk onhaalbaar ideaal toch iets dichter bij is gekomen, maar een compromis is soms ook gewoon pijnlijk. Akkoord gaan - tijdelijk, maar toch - met iets wat het bij lange na niet haalt bij je diepste overtuigingen, zorgt soms letterlijk voor slapeloze nachten. Momenten waarop ik het mezelf ook afvraag: waarom doe ik dit in vredesnaam? Een voorproefje van de gevolgen van een compromis smaakte ik bij de besluitvorming over het eigen risico. Zeker voor mensen die chronisch ziek zijn of alleen kunnen leven op dure medicijnen is dat eigen risico een zware en niet te vermijden belasting. Als het aan het huidige, demissionaire kabinet had gelegen, was het van 385 naar 400 euro gestegen. Als ChristenUnie wilde wij het verlagen en via spoedwetgeving hebben we het voor volgend jaar kunnen bevriezen op het huidige niveau van 385 euro. Minder goed dan ons eigen voorstel, maar toch echt ook beter dan wanneer we niets hadden gedaan. Als je dan tegenover een voltallige oppositie staat - inclusief de PvdA die zelf nog voor verhoging van het eigen risico heeft getekend - weet je wat ons te wachten staat. En dat hoort erbij. En toch. Toch schuif ik ook vandaag weer aan in de Stadhouderskamer. Met m'n volle verstand, met overtuiging en zelfs in naam van maatschappelijke vrede. Het is dit jaar 100 jaar geleden dat liberalen en confessionelen vrede sloten met de Pacificatie van 1917. De christelijk-sociale beweging kreeg eindelijk zijn felbegeerde onderwijsvrijheid in ruil voor algemeen kiesrecht. Er zijn weleens slechtere compromissen gesloten.. Maar het was ook de beslechting van een bittere maatschappelijke strijd tussen voor- en tegenstanders van onderwijsvrijheid, tussen confessioneel en seculier, tussen ‘kleine luyden’ en de toenmalige elite. Voor mij zijn deze coalitieonderhandelingen en het aanstaande kabinet van liberalen en confessionelen de viering van een eeuw pacificatie. Meer nog. Via deze onderhandelingen wil ik me inzetten voor de maatschappelijke vrede in ònze tijd. We zien dat tegenstellingen toenemen, de kloven groter worden. In de discussies over pensioenen en arbeidsmarkt dreigt de scheidslijn tussen jong en oud en tussen mensen met een vaste baan en met een flexibele baan groter te worden. Cultureel krijgt de tegenstelling tussen links en rechts, tussen kosmopolieten en bezorgde burgers soms een rauw randje. Hoe bitter die strijd kan worden, zien we aan de botsingen in de VS. Zo erg is het hier gelukkig nog niet, maar ik wil doen wat ik kan om dat te voorkomen en beter te krijgen. Ik schuif aan en praat mee, in vredesnaam. (Verschenen als column in het Nederlands Dagblad)

Beste ChristenUnie-vrienden, Het is alweer 99 dagen geleden dat er in ons land verkiezingen zijn gehouden. In die tijd is er van alles gebeurd, waarbij er in de laatste dagen ook weer veel aandacht is voor de ChristenUnie. Het gaat daarbij over het mogelijk starten van gesprekken over de vorming van een coalitie waarvan ook de ChristenUnie deel uit maakt. Ik wil u, als betrokken ChristenUnie-vriend, daar graag over bijpraten. Nadat verschillende partijen elkaar uitsloten voor de vorming van een kabinet, is sinds vorige week ook deelname van GroenLinks aan een coalitie met VVD, CDA en D66 uit beeld. Deze week liet PvdA-leider Asscher definitief weten niet in een kabinet te willen stappen. Daarmee zijn de opties voor een meerderheidskabinet zo goed als uitgeput en is een coalitie van VVD, CDA, D66 en de ChristenUnie de laatste mogelijkheid voor de vorming van een meerderheidskabinet. Idealen zijn leidend Wij zijn de afgelopen tijd steeds heel duidelijk geweest. De ChristenUnie wil meebouwen aan ons land. In welke rol dan ook – oppositie of coalitie – zijn onze idealen leidend. Ons verkiezingsprogramma is onze inzet. We willen werk maken van een hoopvolle toekomst voor onze kinderen (onder meer door een ambitieus klimaatbeleid), we willen bouwen aan een samenleving waarin elk leven waardevol is, waarin we omzien naar elkaar en waarin we tegenstellingen verkleinen. En we willen opkomen voor vrijheid en veiligheid, hier en elders in de wereld. We hebben daarbij steeds aangegeven dat we ook bereid zijn mee te praten over het vormen van een coalitie, mits we als ChristenUnie nodig zijn voor het vormen van een meerderheidskabinet en we een gewenste partner zijn voor alle onderhandelende partijen. Dat is nodig om met vertrouwen deze gesprekken in te kunnen gaan. Gewenst en nodig Vorige maand leek het er niet op dat dat het geval was. Gesprekken met de ChristenUnie waren ‘ongewenst’ en na een verkennend gesprek met D66-leider Alexander Pechtold had deze onoverkomelijke bezwaren om door te praten. Na gesprekken onder leiding van de nieuwe informateur Tjeenk Willink, heeft D66 deze week uitgesproken met de ChristenUnie te willen onderhandelen. Nu er geen andere alternatieven voor een meerderheidskabinet meer zijn, is de ChristenUnie, meer dan daarvoor, ook echt nodig voor het vormen van een kabinet. Daarmee zijn gesprekken over de vorming van een coalitie dichterbij gekomen. Onderhandelingen met deze drie partijen zijn voor mij geen vanzelfsprekendheid. Met het oog op het eerdere gesprek met D66 heb ik aan de informateur laten weten dat we allereerst met de vier partijen moeten spreken over onderwerpen die eerder voor D66 onoverkomelijk bleken. Ook CDA en VVD moeten duidelijk maken hoe ze over deze onderwerpen denken. Voor mij is een open gesprek namelijk het uitgangspunt, waarbij alle onderwerpen besproken kunnen worden; met respect voor elkaars standpunten en zonder voorwaarden vooraf. Daarbij komen we voor moeilijke keuzes te staan. De komende tijd vraagt om wijsheid voor iedereen die erbij betrokken is. Onlangs lazen we tijdens onze fractievergadering Psalm 91. ‘Mijn toevlucht, mijn vesting, mijn God, op u vertrouw ik. Hij vertrouwt je toe aan zijn engelen, die over je waken waar je ook gaat. Hun handen zullen je dragen, je voet zul je niet stoten aan een steen.’ Bemoedigende woorden, juist in deze tijd. Daarin verwachten we het van Hem. Ik wil u namens de fractie van harte bedanken voor uw warme betrokkenheid en gebed. Blijft u met ons bidden? Hartelijke groet, Gert-Jan Segers Fractievoorzitter ChristenUnie Tweede Kamerfractie PS we proberen u de komende periode zo goed mogelijk op de hoogte te houden. Soms is vertrouwelijkheid echter wel belangrijk, waardoor dit niet altijd mogelijk is. We vragen daarvoor uw begrip en zullen u op belangrijke momenten informeren over de afwegingen die we maken.