Poliflw

Op donderdag 14 mei staat de Nota Varen 2 op de agenda van deraadscommissieMobiliteit, Luchtkwaliteit en Water. Ik zal daar als duoraadslid namens het CDA het woord voeren. Deze nota is een nieuwe stap in een lange geschiedenis van vaarbeleid in Amsterdam. In dit blog wil ik - zeer beknopt - aangeven waarom het vaststellen van deze nota varen onverstandig, risicovol en duur gaat zijn en bovendien het achterliggende probleem niet doeltreffend oplost. Op dit moment lijkt het ons verstandig om deze nota met minimaal een jaar uit te stellen. Ook bij eerdere bespreking van dit vaarbeleid (de Nota Varen 1) was het CDA zeer kritisch, maar toen speelde nog niet de coronacrisis. Een belangrijke reden dat het CDA toen tegen de Nota Varen deel 1 gestemd heeft, was dat het vergunningenstelsel een bijzonder complexe en dure manier is om het probleem van drukte op het water en in de binnenstad tegen te gaan. Er was voor de coronacrisis natuurlijk een groot probleem met laagwaardig toerisme en drukte in de binnenstad. Het zou ook zeker goed kunnen dat na de coronacrisis dit probleem terugkeert en daar moet je natuurlijk op voorbereid zijn. Het is alleen een grote vraag of de rondvaartboten en pleziervaart een groot aandeel hebben in dit probleem. Wanneer je echt werk wil maken van kwaliteitstoerisme in Amsterdam zijn andere maatregelen veel effectiever, zoals beperking van coffeeshops en opschoning van de Wallen. Rondvaartboten worden - ook door binnenstadbewoners - niet als het meest knellende probleem van massatoerisme ervaren. Er zijn op sommige dagen en plekken zeker problemen met teveel boten, maar dit zou met maatwerk, tijdelijke regelingen en goede handhaving opgelost kunnen worden. Het voorgestelde beleid is een optelsom van complexe en juridisch risicovolle maatregelen, aangevuld met duurzaamheidseisen voor pleziervaart en mooie plannen voor zero-emissie vrachtvervoer op het water, waarvan de betaalbaarheid onduidelijk is. In de nota varen deel 2 wordt bijvoorbeeld gevraagd om 1 fte extra voor juridische ondersteuning, voor €125.000 per jaar, één senior adviseur beleid voor €125.000 per jaar en externe juridische kosten voor bijna €800.000. Totale kosten voor alleen het op-en-afstapbeleid zijn al €2,6 mln. Het is in deze coronacrisis niet uit te leggen dat een stad waarin ondernemers het loodzwaar hebben en alleen het GVB (100% eigendom van gemeente Amsterdam) € 20 mln. per maand verlies draait, een zwaar, complex en juridisch risicovol beleid gaat doorvoeren. Bovendien is de vraag of het überhaupt een probleem op gaat lossen. Zelfs wanneer je voorstander bent van dit beleid was in de situatie vóór de coronacrisis, zou je op zijn minst nu terughoudend moeten zijn met het aangaan van nieuwe verplichtingen. Amsterdam is een relatief rijke stad, maar zelfs vóór de coronacrisis was de meerjarenbegroting niet sluitend. Ik ben meestal niet zo van het gebruik van zware woorden, omdat dat vaak afleidt van de inhoud en niet zo constructief is. Maar door dit plan door te voeren lijkt het college alle contact met de gewone Amsterdammers verloren te zijn. De oproep aan GroenLinks, D66, PvdA en de SP is om hier deze keer niet in mee te gaan. Doe dit niet, geef rust en stel dit plan minimaal één jaar uit. Niek WijmengaDuoraadslid Milieu, Luchtkwaliteit & Waterniek@cda.amsterdam

Op donderdag 14 mei staat de Nota Varen 2 op de agenda van deraadscommissieMobiliteit, Luchtkwaliteit en Water. Ik zal daar als duoraadslid namens het CDA het woord voeren. Deze nota is een nieuwe stap in een lange geschiedenis van vaarbeleid in Amsterdam. In dit blog wil ik - zeer beknopt - aangeven waarom het vaststellen van deze nota varen onverstandig, risicovol en duur gaat zijn en bovendien het achterliggende probleem niet doeltreffend oplost. Op dit moment lijkt het ons verstandig om deze nota met minimaal een jaar uit te stellen. Ook bij eerdere bespreking van dit vaarbeleid (de Nota Varen 1) was het CDA zeer kritisch, maar toen speelde nog niet de coronacrisis. Een belangrijke reden dat het CDA toen tegen de Nota Varen deel 1 gestemd heeft, was dat het vergunningenstelsel een bijzonder complexe en dure manier is om het probleem van drukte op het water en in de binnenstad tegen te gaan. Er was voor de coronacrisis natuurlijk een groot probleem met laagwaardig toerisme en drukte in de binnenstad. Het zou ook zeker goed kunnen dat na de coronacrisis dit probleem terugkeert en daar moet je natuurlijk op voorbereid zijn. Het is alleen een grote vraag of de rondvaartboten en pleziervaart een groot aandeel hebben in dit probleem. Wanneer je echt werk wil maken van kwaliteitstoerisme in Amsterdam zijn andere maatregelen veel effectiever, zoals beperking van coffeeshops en opschoning van de Wallen. Rondvaartboten worden - ook door binnenstadbewoners - niet als het meest knellende probleem van massatoerisme ervaren. Er zijn op sommige dagen en plekken zeker problemen met teveel boten, maar dit zou met maatwerk, tijdelijke regelingen en goede handhaving opgelost kunnen worden. Het voorgestelde beleid is een optelsom van complexe en juridisch risicovolle maatregelen, aangevuld met duurzaamheidseisen voor pleziervaart en mooie plannen voor zero-emissie vrachtvervoer op het water, waarvan de betaalbaarheid onduidelijk is. In de nota varen deel 2 wordt bijvoorbeeld gevraagd om 1 fte extra voor juridische ondersteuning, voor €125.000 per jaar, één senior adviseur beleid voor €125.000 per jaar en externe juridische kosten voor bijna €800.000. Totale kosten voor alleen het op-en-afstapbeleid zijn al €2,6 mln. Het is in deze coronacrisis niet uit te leggen dat een stad waarin ondernemers het loodzwaar hebben en alleen het GVB (100% eigendom van gemeente Amsterdam) € 20 mln. per maand verlies draait, een zwaar, complex en juridisch risicovol beleid gaat doorvoeren. Bovendien is de vraag of het überhaupt een probleem op gaat lossen. Zelfs wanneer je voorstander bent van dit beleid was in de situatie vóór de coronacrisis, zou je op zijn minst nu terughoudend moeten zijn met het aangaan van nieuwe verplichtingen. Amsterdam is een relatief rijke stad, maar zelfs vóór de coronacrisis was de meerjarenbegroting niet sluitend. Ik ben meestal niet zo van het gebruik van zware woorden, omdat dat vaak afleidt van de inhoud en niet zo constructief is. Maar door dit plan door te voeren lijkt het college alle contact met de gewone Amsterdammers verloren te zijn. De oproep aan GroenLinks, D66, PvdA en de SP is om hier deze keer niet in mee te gaan. Doe dit niet, geef rust en stel dit plan minimaal één jaar uit. Niek WijmengaDuoraadslid Milieu, Luchtkwaliteit & Waterniek@cda.amsterdam

Stel het Paleis op de Dam als Stadhuis weer ter beschikking aan alle Amsterdammers. Dat stellen GroenLinks, SP en CDA vandaag voor in een gezamenlijk initiatiefvoorstel. De drie partijen denken onder andere aan ceremoniële functies zoals trouw- en inburgeringsceremonies en ontvangsten, maar ook aan andere publieke en maatschappelijke functies. De partijen stellen dit voor in het kader van het 750-jarig bestaan van Amsterdam, in 2025. Het Paleis is in 1655 ingehuldigd als het stadhuis van Amsterdam en werd indertijd beschreven als het ‘achtste wereldwonder’. In 1808 kwam het in handen van Lodewijk Napoleon die het in gebruik nam als paleis. De drie partijen erkennen de huidige functie van het gebouw als ontvangstpaleis waar tevens belangrijke prijzen wordt uitgereikt en als museum, en willen deze functie ook in ere houden. Tegelijkertijd zouden de indieners graag zien dat het gebouw elementen van de oorspronkelijke functie als stadhuis voor alle Amsterdammers terugkrijgt. Diederik Boomsma (CDA): “Het stadhuis was de plek waar Amsterdammers samen kwamen om elkaar te ontmoeten, bijvoorbeeld in de schitterende burgerzaal, en om in contact te komen het stadsbestuur. Het zou geweldig zijn om het gebouw op die manier weer met de stad te verbinden.” Het Paleis op de Dam is een bijzonder groot gebouw van 25.000 m2 en met zeven verdiepingen. Een groot deel van het gebouw wordt echter zelden gebruikt. Nicole Temmink (SP): “Wat is er bijvoorbeeld mooier dan Amsterdammer worden in één van de belangrijkste gebouwen van de stad? Al die ruimte kan best gedeeld worden tussen de Koning en de Amsterdammers.” De indieners menen dat het mogelijk is om, grotendeels met behoud van de huidige functies van het Paleis, het gebouw tevens in gebruik te nemen voor publieke, ceremoniële en maatschappelijke functies. Jasper Groen (GroenLinks): “Het zou fantastisch zijn als al die ruimte midden in de drukke binnenstad weer nuttig gebruikt kan worden voor en door Amsterdammers.”

De fracties van VVD, CDA, CU, FvD en PvdO roepen het Amsterdamse stadsbestuur op om de omstreden maatregelen rondom woningdelen en Bed&Breakfasts uit te stellen zodat zij eerst beter worden uitgewerkt. De maatregelen zijn volgens deze partijen onvoldoende doordacht om per 1 januari 2020 ingevoerd te kunnen worden en zullen zorgen voor grote problemen rondom woningdelen en Bed&Breakfasts (B&B’s). Zo vrezen studenten in de problemen te komen wanneer hun kamerverhuurder niet aan de nieuwe strenge eisen voldoet. Verhuurders vrezen dat zij door de nieuwe regels kamers niet meer rendabel kunnen verhuren waardoor zij aangeven te zullen stoppen met kamerverhuur. Corporaties hebben reeds aangegeven te gaan stoppen met kamerverhuur. En bonafide B&B-ondernemers die veelal al jaren een deel van hun woning als B&B verhuren, vrezen geconfronteerd te worden met gedwongen sluiting. De fracties van VVD, CDA, CU, FvD en PvdO hebben forse kritiek op het stadsbestuur vanwege de getalsmatige onderbouwing waardoor de effecten niet goed te overzien zijn en omdat de Huisvestingsverordening gemene bepalingen bevat die grote gevolgen zullen hebben voor de huurbescherming en inkomenszekerheid. Daarnaast zijn de maatregelen juridisch uiterst kwetsbaar en hebben ze onevenredig veel nadelige effecten voor kamerhuurders, kamerverhuurders en Bed&Breakfasts eigenaren. Daarom moet het stadsbestuur zulke maatregelen met de grootst mogelijke zorgvuldigheid invoeren en mogen de cijfers die de basis vormen voor zulke ingrijpende regels niet ter discussie staan. Sterker de rammelende onderbouwing kan bijvoorbeeld leiden tot meer gedwongen sluitingen van bestaande B&Bs dan nu wordt voorzien terwijl deze B&B's al jaren actief zijn en de Amsterdamse gemeenteraad nooit bestaande B&B’s heeft willen raken cq sluiten. Onbedoelde bijeffecten doen zich bijvoorbeeld voor in Landelijk Noord, waar de voorgestelde regels heel vervelend uitpakken voor B&B-eigenaren. Daarom moet het stadsbestuur terug naar de tekentafel om het beleid beter uit te werken en te onderbouwen. Bestaande B&B’s moeten verzekerd worden van een toekomst zoals eerder beloofd door de gemeente. Hetzelfde geldt voor de uitwerking van de regels rondom woningdelen. Het kan niet zo zijn dat de nieuwe regels dusdanig ingrijpend zijn dat het kameraanbod daardoor drastisch zal verminderen terwijl de schaarste op de woningmarkt al heel groot is. De fracties roepen daarom de Amsterdamse coalitie van o.a. D66 en GroenLinks op om vooral de tijd te nemen en het geheel eerst goed uit te denken, draagvlak te creëren, onrust weg te nemen en gedegen voorlichting op te tuigen. Tijdens een persontbijt op 11 december 2019 (aanvang 7.45u) voorafgaand aan de tweede commissiebehandeling zullen VVD, CDA, CU, FvD en PvdO graag toelichten wat hun bezwaren zijn. Dit persontbijt is toegankelijk voor alle media en wordt aangeboden door een B&B-ondernemer (Zwanenburgwal 258) die met sluiting wordt bedreigd.

“Er staat een huis aan de gracht in oud Amsterdam, waar ik als woningzoeker niet wonen kan. Straks zit een rijke expat in ’t kamertje voor. En al die arme gezinnen die zoeken maar door”. Deze tekst maakte ik voor een CDA-diner in Amsterdam op het bekende liedAan de Amsterdamse grachtenvan Wim Sonneveld. Als het aan het stadsbestuur van GroenLinks, D66, PvdA en SP ligt blijven we ook nog wel even woningen zoeken met zijn allen. Hoge grondprijzen die aan de gemeente betaald moeten worden, een enorme waslijst aan regels over wat je bouwt, voor wie je bouwt en wat je daar dan voor mag vragen en marktontwikkelingen zoals duurdere materialen en bouwpersoneel vormen een serieuze bedreiging voor de woningbouw in Amsterdam. Hoewel alle politieke partijen van links tot rechts willen dat er meer woningen gebouwd worden de doelstellingen niet gehaald. Als we bijvoorbeeld kijken naar ‘middeldure huurwoningen’ – woningen voor mensen met een modaal inkomen – dan zien we dat de aantallen niet gehaald worden. De coalitie heeft afgesproken dat er in de periode 2018-2025 gemiddeld 1.670 middeldure huurwoningen gebouwd moeten worden. Helaas is dit aantal in 2018 bij lange na niet gehaald. Dat zou logisch zijn, want het nieuwe beleid was net gestart, hoorden we van de wethouder. Ook in 2019 lijkt de doelstelling niet gehaald te worden. Maar het moest de eerste jaren op gang komen, horen we van de SP-wethouder bouwen en wonen. In de komende jaren zullen het er meer worden, volgens de wethouder. Met veel belangstelling opende ik daarom de begroting van de gemeente Amsterdam voor 2020. In de begroting kun je lezen met hoeveel gerealiseerde woningen de gemeente in 2020 en de volgende jaren rekening houdt. Helaas moeten we lezen dat er in 2020 geen extra doelstellingen opgenomen zijn. En dat is een vreemde vergissing. Een rekensom: Volgens de afspraken in het coalitieakkoord en het woningbouwplan moeten er tussen 2018 en 2025 in totaal 11.690 nieuwe middeldure huurwoningen opgeleverd worden. Gemiddeld zijn dat er 11.690/7= 1.670 per jaar. In 2028 zijn er 1.152 woningen opgeleverd. Voor 2019 weten we het nog niet precies, maar het aantal zal rond de 1.400 komen te liggen. Dus in 2018 zijn er 538 woningen te weinig bij gekomen en in 2019 vermoedelijk 270. Een coalitie die haar belofte na wil komen zou dan natuurlijk de ambitie komende jaren moeten verhogen. De tekorten van de afgelopen jaren moet je als ambitie opnemen voor de komende jaren. Als je dat niet doet, dan erken je dat je je doelstellingen niet gaat halen. Het CDA Amsterdam vindt het belangrijk dat de doelen behaald worden. Daarom moeten we belemmeringen om dit doel te halen aanpakken. Helaas zijn deze belemmeringen vaak de paradepaardjes van de coalitiepartijen. Het realiseren van nieuwe woningen gaat als volgt: een projectontwikkelaar heeft een idee om een bepaald stuk grond te ontwikkelen of een kantoorpand te transformeren tot woningen. Hij schakelt een architect in en maakt een plan en gaat met de gemeente in overleg over het plan. Nadat er toestemming is, zoekt de projectontwikkelaar een financier. Dit zijn beleggers: zij stellen geld beschikbaar om met het project aan de slag te gaan. Met het plan, de toestemming en het geld op zak gaat de ontwikkelaar zoeken naar een aannemer die de bouw kan uitvoeren. Wanneer al deze partijen gevonden zijn dan start de bouw. In iedere stap van dit proces gooien de regels van de gemeente roet in het eten. De gemeente vraagt (te) veel geld voor de grond waarop gebouwd wordt. De gemeente wil dat 40% van het project sociale woningen bevat, 40% middel dure huur en 20% hoge huur. De gemeente wil dat de huur 25 jaar lang niet meer stijgt dan de inflatie. De gemeente stelt meer eisen aan duurzaamheid dan er in de rest van Nederland gevraagd worden. En ga zo maar even door. Al die regels maken het voor de projectontwikkelaar moeilijk om het project rond te rekenen omdat ze kostenverhogend werken of het verdienpotentieel van de woning af laten nemen. Vervolgens komt de projectontwikkelaar bij de belegger. De belegger ziet het project en de magere rendementsverwachting en trekt de conclusie dat beleggen buiten Amsterdam veel meer oplevert. Waarom zou hij het dan in Amsterdam doet, als zelfs de wethouder zegt dat hij er niet rouwig om is als beleggers niet meer op de Amsterdamse woningmarkt investeren? Tot slot komt de projectontwikkelaar bij de bouwer. De bouwer heeft slecht nieuws voor de ontwikkelaar: zijn prijzen zijn alweer gestegen. Bouwmaterialen zijn peperduur geworden omdat overal in Nederland gebouwd moet worden. Om maar niet te spreken over de vakmensen: als ze al beschikbaar zijn dan moet er de hoofdprijs betaald worden. Ook dit verbetert het rendement niet. De waslijst aan (dure) regels en de huidige marktontwikkelingen vormen een groot risico voor de realisatie van nieuwe woningen in Amsterdam. In de middeldure huurwoningen kunnen leraren, politie agenten, mensen uit de zorg en tal van andere maatschappelijke beroepen wonen. Een sterk middensegment houdt de stad leefbaar, daar het ons bij het CDA om te doen. Daarom moet de gemeente niet haar ambitie om 1.670 middeldure woningen te realiseren laten varen, maar een aantal vaan de door haarzelf opgelegde regels. Vraag, bijvoorbeeld, niet om 40% sociale woningen maar om 30%. Projectontwikkelaars kunnen dan met 30% sociaal, 40% middenhuur en 30% dure huur ontwikkelen en dat geeft ze meer ruimte om beleggers aan te trekken. Vraag niet meer op het gebied van duurzaamheid dan wat landelijke regels voorschrijven. Deze extra eisen (denk aan gasloos bouwen) maken de toch al haast onmogelijke opgave nog duurder. Laat je wensen om de hoofdprijs voor de grond te vangen wat los. Beloon beleggers die woningen voor lange termijn betaalbaar willen houden met lagere grondprijzen. Er zijn dus voldoende mogelijkheden om de woningbouw in Amsterdam aan te jagen. Helaas lijken GroenLinks, D66, PvdA en SP hun eigen hobby’s belangrijker te vinden dan woningbouw. Het CDA Amsterdam zal daarom bij de begroting een amendement indienen om de ambitie van 1.670 woningen in 2020 te verhogen naar 1.825 in 2020 en de jaren daarna. Alleen door het verhogen van de ambitie kun je over 2018-2025 een gemiddelde van 1.670 halen, omdat je de eerste jaren (veel) te weinig gedaan hebt. Daarnaast zullen we een motie indienen om te vragen naar een impactanalyse van alle beleidsvoorschriften van de gemeente, zoals 40-40-20. Welke regels zijn de grootste belemmeringen voor de nieuwbouw in Amsterdam? Ik hoop dat GroenLinks- D66, PvdA en SP bereid zijn om hun eigen plannen serieus te nemen. Want helaas is het niet alleen het huis op de gracht waar de woningzoeker niet terecht kan: ook in aangewezen nieuwbouw gebieden is het komende jaren nog niet mogelijk om te wonen. -Rogier Havelaar, duoraadslid Wonen en Bouwen CDA Amsterdam

Amsterdam heeft pro-Europa gestemd op 23 mei jongstleden. De drie grootste partijen die door de Amsterdammers naar het Europees Parlement zijn gestuurd zijn allemaal pro-Europees: GroenLinks (23%), PvdA (21%), D66 (12%) en VVD (12%) die beide lid zijn van de pro-Europese liberale ALDE-partij en op een gelijke derde plaats staan. Deze partijen al samen, vertegenwoordigen meer dan 68% van de Amsterdamse stemmers. Een gigantisch hoog percentage en een duidelijk signaal. Er is massaal pro-Europa gestemd vanuit Amsterdam. Wij als CDA hebben helaas maar een kleine 3% van de stemmen mogen ontvangen in Amsterdam. Dit is net iets hoger dan de PVV (2%) en op een gedeelde plaats met SP en DENK (beide 3%). Een resultaat waar wij met zijn allen als CDA Amsterdam niet trots op zullen zijn. Ook op Europees niveau heeft onze christendemocratie en de Europese Volkspartij een klap gekregen. Ja, wij zijn nog steeds de grootste, echter slinkt onze meerderheid steeds verder met de jaren. Hoe kijken wij hiernaar als christendemocraten in Amsterdam? Hoe komt het dat wij als CDA onze Amsterdammers niet weten te overtuigen van ons Europees geluid? Wij waren toch de partij die Europa en haar Europese Unie na de Tweede Wereldoorlog zo goed als zeker hebben gevormd? Hoe kunnen wij als partij qua Europese thema’s weer relevant worden voor de Amsterdamse stemmers? En wat kunnen wij doen als CDA Amsterdam om hier een constructieve bijdrage aan te leveren? Laten we leren van ons verleden. Amsterdam is een stad die groot is geworden door ‘open’ te zijn. Dit wil niet zeggen dat wij alles ook maar toe lieten. Vrijheden brachten ook plichten. Er bestond een sterke cultuur dat je in onze stad mee moest doen, om actief mee te bouwen aan een groter Amsterdam, iets te bouwen wat groter is dan alleen het individu. Een stad die verbonden bleef met andere Europese steden en de rest van de wereld. Een stad dat daar trots op was. Is dit dan veranderd? De Amsterdammers zijn niet veranderd als je naar het pro-Europese geluid kijkt van de afgelopen verkiezingen. Echter is onze partij wel veranderd. Het CDA en haar bevriende christendemocratisch partijen in andere Europese landen binnen onze Europese Volkspartij lijken steeds verdeelder te worden over hoe wij gezamenlijk naar Europa kijken. Een bijzondere familie van Merkel tot Orban en alles wat er tussen in zit. Meer verdeeldheidVerdeeldheid is niet een fundament waar onze partij groot door is geworden. Het motto van onze Europese Unie ‘verenigd in verscheidenheid’ is dat wel. Wij zullen dit principe gezamenlijk weer moeten heruitvinden als we relevant willen blijven voor onze Amsterdamse kiezer. Dit kunnen wij doen door als CDA Amsterdam en al haar leden mee te denken hoe wij vanuit onze stad naar Europa kijken en kunnen verbeteren. We zullen het niet overal met elkaar eens zijn, maar wel gezamenlijk het belang zien dat wij iets voor Europa moeten doen. Vraagstukken zoals bijvoorbeeld hoe wij beter met andere Europese hoofdsteden expertise zouden kunnen uitwisselen om bijvoorbeeld problemen als brallende toeristen, goedkope souvenirs winkels en andere vergelijkbare problemen tegen te gaan zouden wij gezamenlijk kunnen oppakken. Vanuit Amsterdam kunnen wij een voorbeeld zijn door zowel kritisch naar Europa te kijken, maar tegelijkertijd wel constructieve suggesties te geven aan zowel onze nationale en Europese partij. Onze hoofdstad heeft veel baat aan een sterk Europa. Dit in termen van banen, potentiële terroristisch aanslagen te verijdelen, tot het overtuigen van bedrijven om zich hier te vestigen, en op vele andere vlakken. Vanuit onze afdeling en hoofdstad kunnen wij een positief en constructief Europees verhaal laten horen, dit om onze nationale en Europese partij te helpen. Uiteraard is niet alles in de Europese Unie perfect en moet er nog veel verbeterd worden. Hopelijk kunnen wij vanuit Amsterdam met onze drie kruizen die staan voor heldhaftig, vastberaden en barmhartig onze partij op zowel lokaal, provinciaal, nationaal en dus ook Europees inspireren om opnieuw de oplossing voor Europa en de Amsterdamse kiezer te zijn. Boudewijn WijnandsCovoorzitter CDA Amsterdambestuur@cda.amsterdam

Onderstaande tekst is de bijdrage van Diederik Boomsma bij de algemene beschouwingen van de Voorjaarsnota 2019. Aan d’Amstel en aan ’t IJ, daar doet zich heerlijk open, Zij die als Keizerin de kroon draagt van Europe, Zij breidt haar vleugels uit, door aanwas veler zielen, En sleept de wereld in met overladen kielen, Toen ik gisteren heerlijk met een enorme vaart door de IJtunnel naar Noord fietste dacht ik aan dat gedicht van Vondel, dat eigenlijk alle Amsterdamse kinderen uit hun hoofd zouden moeten leren; geschreven in 1631 maar nu nog treffend, verheffend en actueel. En ook toen al een pleidooi voor het open IJ. Wijze woorden. Vondel was net als velen hier een import-Amsterdammer, een migrant naar wie trouwens veel straten zijn vernoemd, die ongelooflijk veel hield van de schoonheid, branie en de vrijheid van deze stad en zich ook driftig bemoeide met het bestuur ervan; en hij is daarin een voorbeeld. Want hij wist dat een bloeiende, zorgzame samenleving meer is dan een verzameling individuen, maar pas ontstaat als gemeenschap van trotse en vrije burgers, die verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf, voor elkaar en voor hun omgeving, voor hun stad. En wanneer doen mensen dat? Als ze voelen dat ze erbij horen, als ze die stad ervaren als iets dat van henzelf is, omdat ze zich verbonden voelen, als ze ervan houden. Want Amsterdam is geen neutraal stukje real estate om te exploiteren, maar een historisch gegroeide cultuurgemeenschap, een verbond tussen de doden, de levenden en de toekomstige generaties, een ideaal en een bestemming. Amsterdam is natuurlijk onmiskenbaar de Keizerin van Europa. Maar dat betekent dat ze ook veel liefde en aandacht nodig heeft; en ze is de afgelopen jaren verschrikkelijk verwaarloosd. Ze dijt uit en barst uit haar kleren; lijkt vaak chagrijnig en gestrest; en ze heeft een imagoprobleem, een beetje het soort reputatie waardoor ze veel te veel verkeerde mannen aantrekt, uit de hele wereld, die haar niet altijd respectvol behandelen. Aan ons de eervolle taak om haar eindelijk weer de zorg en de liefde te geven die ze verdient. En daartoe gaan wij volgend jaar weer bijna zes miljard euro uitgeven; dat is meer dan het budget van de nationale overheden van Armenië en Mali samen, en dat vraagt dus de grootst mogelijke zorgvuldigheid. Dan eerst een positieve noot over enkele van die keuzes die voorliggen. Het CDA hamert al meer dan tien jaar, jaar in jaar uit, op dat de gemeente zijn fundamentele kerntaken op orde moet krijgen en daar prioriteit aan moet geven: het mooi, schoon en veilig houden van de openbare ruimte. We zien instemmend dat enkele stappen worden gezet. Het CDA steunt dan ook de investering in en aanpak van de ondermijning. We moeten nu alles op alles zetten om onze keizerin uit de klauwen van de drugsmaffia houden. Maar dan moeten we wel ook erkennen waar dat probleem vandaan komt: de individuele keuze van Amsterdammers en bezoekers om illegale drugs te gebruiken, en de keuze van de overheid om daar te weinig aan te doen. Zeker, we moeten de winsten afpakken en de onderwereld buiten de deur houden. Maar we moeten dus ook de consumptie aanpakken en ontmoedigen. Op tal van plekken schaamteloos drugs gebruikt – zonder dat wordt opgetreden. Ik hoop dat mijn collega’s met name van de puberaal-hedonistische partijen GroenLinks en D66 dat ook gaan inzien. Het voorstel voor extra geld naar het wegwerken van al dat achterstallige onderhoud, krijgt natuurlijk ook onze instemming. Maar is het nu genoeg? Al meer dan tien jaar pleit het CDA ervoor om niet te bezuinigen op onze stedelijke infrastructuur, zoals steeds werd gedaan, maar om juist te investeren in het onderhoud van bruggen en kades, sluizen, parken en wegen. Mede omdat er al jarenlang niet, of in elk geval te weinig, naar het CDA is geluisterd – overigens een herstelbare vergissing – bleek vorig jaar plotseling dat allerlei kades op instorten staan en honderden miljoenen nodig zijn. Het blijft een absurd testament van onvermogen, dat de Keizerin van Europa, nota bene wereldberoemd om de grachten, decennialang deze basale taak heeft verwaarloosd. De gemeente heeft nota bene uit het gemeentefonds tientallen miljoenen gekregen speciaal voor het onderhoud van de kademuren. Decennialang is roofbouw gepleegd op de toekomst. Dat moeten we nu herstellen. Het is te prijzen dat dit college daar nu geld voor reserveert. Maar tegelijkertijd is nog volstrekt onduidelijk hoe, en in hoeverre dit nu voldoende is. Dan wordt er nu een plan ‘Stadsbehoud’ gemaakt. Heel goed, ik ben dol op het behouden van goede dingen. Maar de plannen met allemaal termen vliegen al jaren om de oren. We hadden twee jaar geleden al een zogenaamd Deltaplan openbare ruimte. Maar lezen we nu: het college laat nu onderzoeken wat het kost om de stad netjes te onderhouden; er wordt nu pas ‘onderzocht’ wat het kost om achterstallig onderhoud weg te werken. Letterlijk al meer dan zes jaar vraagt het CDA om duidelijkheid over wat het kost om de stad schoon en verzorgd te onderhouden. Maak nou eindelijk vaart! Kunnen we nu, bij de begroting op zijn laatst, gaan zien wat het kost om deze meest basale gemeentelijke taak uit te voeren? Onze Keizerin verdient het. Omdat schoonheid in het materialistische wereld van postmoderne liberalen nog te vaak een onderschatte waarde is, zullen wij de komende twee weken komen wij ook met voorstellen komen om lelijkheid terug te dringen en ons erfgoed beter te beschermen. Onder andere door meer te investeren in groene daken, bloembakken, en het verwijderen van graffiti op geluidsschermen op de snelweg – te toegang tot onze stad. We zullen ook met de SP een voorstel doen om historische stegen beter te beschermen, en ik hoop met de VVD, om samen met erfgoedorganisaties, historische winkelpuien te herstellen Ik moet zeggen dat het wel verraste dat dit kneiterlinkse college verder gaat bezuinigen op de eigen organisatie. Dat verrast omdat ik me de hevige kritiek van de afgelopen jaren zo goed herinner: de tirades van GroenLinks en PvdA dat ‘efficiënter’ werken toch echt neoliberale newspeak is. Dan nu toch de inzet om 50 miljoen structureel te bezuinigen door ‘efficiënter’ te gaan werken. Het CDA steunt de inzet, compliment voor dit voortschrijdend inzicht – maar wij willen absoluut niet dat bezuinigd wordt op het aantal mensen dat direct bezig is met veiligheid, handhaving en het schoon houden van de stad. Daartoe zullen wij via een motie om een raadsuitspraak vragen. Dan ben ik, vrees ik wel even klaar met de complimenten. Want ondertussen worden door dit college ook belangrijke stappen niet gezet en slechte stappen wel gezet. Het CDA blijft erbij: om de binnenstad met alle drukte leefbaar te houden moeten we fundamentele stappen zetten. De Keizerin van Europa zet je niet achter een rood raam, als object om te exploiteren. We moeten durven kiezen om resoluut te stoppen met de raambordelen en al die bijbehorende louche bedoelingen. Maak er desnoods besloten clubs van. Geef een duidelijk signaal dat het blow-, bral- en betaaldeseks-toerisme niet meer welkom is. Dan blijft een van de grootste uitdaging om de stad betaalbaar te houden voor gewone mensen die nu de stad worden uitgeprijst. We moeten de middenklasse behouden. We zien dat gezinnen weer vertrekken. Kom dan met een echt plan om dat tij te keren. Gezinnen met jonge kinderen hebben vaak een auto nodig – vaak nog meer dan anderen. Nu dit college zoveel plekken verwijderd en er bewust op aanstuurt om wachttijden te laten oplopen, wil het CDA laten onderzoeken om gezinnen voorrang te geven. Maar als we zien dat de stad onbetaalbaar wordt, dan is het natuurlijk absurd om als college die lasten maar verder te gaan verhogen. Toen pas nog de parkeertarieven werden verhoogd zeiden de partijen vol trots ‘maar we ontzien de Amsterdammers!’ En nu gaan alsnog de vergunningstarieven omhoog. Parkeren wordt duurder, zwemmen wordt duurder, trouwen wordt duurder, sporten wordt duurder omdat sportverenigingen moeten toch weer meer OZB gaan betalen. Nee. Stop. Niet nodig. Niet doen. Maar wat vooral volgend jaar duurder wordt, wat verreweg de meest gigantische greep is uit de portemonnee van Amsterdammers, is natuurlijk de erfpacht. Het wordt steeds duidelijker wat een fiasco het nieuwe stelsel is en wat het nog dreigt te worden. Het wordt steeds duidelijker dat dit systeem niet houdbaar, niet toekomstbestendig, en niet eerlijk is. Dat Amsterdam de Keizerin van Europa is betekent nog niet dat we een feodaal systeem moeten handhaven. We hoorden deze week nog dat banken inderdaad een inkomenstoets gaan doen bij erfpachters. De Autoriteit Financiële Markten waarschuwt voor overcreditering. Bij de begroting zei ik al: stop deze woeker. En als nu geen afstel, dan op zijn minst uitstel. Hoe eerder de coalitiepartijen zich realiseren dat 1 januari 2020 moet worden uitgesteld, hoe beter. Dit college is begonnen vol beloftes over democratisering en participatie. Maar vooralsnog is de politieke stijl daar weinig van zien. Wilde plannen worden nog altijd rücksichtslos top-down over de stad uitgekieperd. We zagen het in het plan om gewone bootjes te verbieden om te varen, zonder ook maar enig overleg met de watersportbedrijven wiens hele broodwinning daarmee onmogelijk zou worden. We zien het in de absurde en onhaalbare voorstel om alle niet-elektrische auto’s over aan aantal jaar gewoon niet meer toe te laten. We zagen het onlangs toen de wethouder Haven opnieuw Havenbedrijven schoffeert door ze voor voldongen feiten te plaatsen. Maar je bereikt uiteindelijk meer door draagvlak te zoeken. Daarom tot slot deze oproep: Stop de drampolitiek, kies voor dienstbare politiek.

Op woensdag 10 oktober gaf CDA-fractievoorzitter Diederik Boomsma onderstaande toespraak bij de Algemene Beschouwingen in de Amsterdamse gemeenteraad. Tijdens deze vergadering wordt de Begroting voor het volgende jaar besproken. Voorzitter, Ruim-hartig. Stout-moedig. Vol-mondig. Ruwe Bolster. Dubbel-dik. Waar heb ik het over? Ik heb het nu over Bier. Dat zijn de namen van bieren die worden gebrouwen door Brouwerij de 7 deugden in Nieuw West, bij de Molen van Sloten. En het mooie daarvan is dat ze daar niet alleen heerlijke biertjes brouwen, maar dat het werk wordt gedaan door mensen die, zoals het heet, een grote afstand tot de arbeidsmarkt hebben. Dat zijn mensen die veel tegenslag hebben gehad; soms met psychische problemen kampen; nergens anders terecht konden maar die hier aan de slag kunnen en samen met nieuwe collega’s hun leven weer opbouwen; en de insteek is op basis van die zeven deugden, wat eigenlijk door oefening ingesleten karaktereigenschappen zijn. Een sociale onderneming, dus, een initiatief van onderop uit de Amsterdamse klei, van het type dat wij zo hard nodig hebben in deze stad. Deze stad, die groeit, bruist en bloeit als nooit tevoren, maar het is ook een stad met hardnekkige problemen en spanningen, een stad waar te veel mensen eenzaam zijn, en te veel mensen zich niet verbonden voelen of niet goed meekomen met dat succes. Een stad ook waar datzelfde succes een enorme uitdaging schept om die groei in goede banen te leiden. Voorzitter, daartoe gaat deze raad straks besluiten om volgend jaar 5,6 miljard euro uit te geven. Dat is meer dan het hele overheidsbudget van landen als Eritrea en Mongolië bij elkaar, en per gezin met twee kinderen meer dan 25.000 euro die de gemeente uitgeeft. Heel veel geld, dus, en aan ons als raad de zware verantwoordelijkheid om daar zorgvuldig mee om te gaan. En, voorzitter, de naam van deze brouwerij in Sloten herinnert ons bovendien aan waar wij vandaan komen en wat wij de komende jaren daarbij nodig hebben, zeker na het aantreden van dit college: de vier kardinale deugden moed, wijsheid, rechtvaardigheid, en matigheid plus de drie theologische deugden van geloof, hoop en liefde. Samen de zeven deugden, de klassieke en de christelijke, de twee fundamenten van onze beschaving, en ook de basis van onze vrijheid. En zeker in een 'kneiterlinks college,' maar het geldt ook voor de kneuter-liberalen die hiervoor eventjes aan roer mochten staan, is het goed om te blijven beseffen en herhalen: dat een goede en zorgzame samenleving nooit voortkomt uit abstracte en mechanische beginselen als staat of markt, beste socialisten en liberalen, maar voortkomt uit een gemeenschap van trotse en vrije burgers, die beschikken over die zeven deugden, en die verantwoordelijkheid nemen, voor zichzelf, maar ook voor elkaar en voor hun omgeving. Voorzitter, de eerste begroting van het nieuwe college, met een eerste uitvoeringsagenda om een nieuw geluid door de stad te laten schallen, in de komende winter. Die bijgevoegde uitvoeringsagenda was nuttig, maar bevestigt wel dat er heel veel van deze ambities op dit moment nog weinig concreet zijn. We zien het enthousiasme, en dat is mooi, maar zien dus ook vol spanning uit naar al de aangekondigde beleidsplannen en voorstellen. Overigens delen wij nog altijd veel van deze ambities. De begroting bevat zeker een aantal goede plannen die wij met overtuiging zullen steunen. De investeringen in onderwijs, juist ook voor scholen en leerlingen die het hard nodig hebben, De inzet op het bestrijden van ondermijning en vermenging van de onder- en bovenwereld, heel belangrijk! Extra middelen om de stad beter schoon te houden. Hard nodig! Ik zie ook dat dit college nu al bezig is om werk te maken van de inzet op taalonderwijs, waar het CDA de afgelopen jaren veel voorstellen toe heeft gedaan en ook een amendement op heeft ingediend op het coalitieakkoord, wat de afgelopen jaren helaas toch is blijven sloffen. Compliment, alvast! En nu ik toch een compliment uitdeel - compliment hier ook alvast even aan onze nieuwe collega’s van de ChristenUnie voor dit geweldige initiatief voor een maatschappelijke coalitie tegen eenzaamheid. Het CDA heeft zich daar met veel plezier bij aangesloten en wij nodigen andere partijen uit om dat ook te doen. Voorzitter, toch worden er in deze begroting ook keuzes gemaakt waar de stad volgens mij echt niet beter van wordt. Bij de bespreking van het coalitieakkoord zei ik al: dit is een schel geluid, een gretig geluid, een ambitieus geluid, maar het is in een geheel nieuw geluid—maar een variant van het geluid dat al decennia over de grachten schalt, waar vijftig tinten donkerrood al sinds het Paleoceen de dienst uitmaken. Maar als ik deze begroting zie moet ik dat deels terugnemen. Het is jullie toch gelukt om het vorige 40-40-20-college links in te halen. Qua woningbouw maken we hier volgens het CDA verkeerde keuzes. Tijdens de verkiezingen citeerde lijsttrekker Rutger Groot Wassink dag in dag uit zijn collega Eric van der Burg dat geld in deze stad niet het probleem is. Hoe krijg je het dan voor elkaar om toch te kiezen voor een serieuze lastenverzwaring voor gewone Amsterdammers? Terwijl we elke vergadering wel getrakteerd worden op een tirade tegen de markt omdat die leidt tot hogere prijzen en woonlasten waardoor mensen de stad uitvluchten—maken we het zelf nog even een schepje erger. Niet doen. De afvalstoffenheffing met bijna twintig procent omhoog. Die is in Amsterdam nu echter al nog veel hoger dan bijvoorbeeld in Den Haag of Utrecht, ook een grote stad waar mensen wel zeventig euro minder betalen. Dan zegt het college: hij wordt kostendekkend. Het CDA zou graag daar een nadere onderbouwing van zien. En het CDA zou graag zien dat het college zich in gaat spannen om die kosten permanent structureel omlaag te brengen. Los daarvan stellen wij met de vrienden van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie, voor om dan de toeristenbelasting maar iets verder te verhogen, om zo de Amsterdammers te ontzien. Dan zegt het college dat Amsterdam lage gemeentelijke lasten heeft. Ja, wel als je op eigen grond woont of huurt. Maar geldt dat ook voor mensen die op erfpacht wonen, die een verhoging van 600 procent voor hun kiezen kregen? Nee, absoluut niet. Die betalen verreweg het meest van heel Nederland. Over erfpacht gesproken. Dat is wat het CDA betreft een van de belangrijkste uitdagingen van dit college: om deze periode nu echt eindelijk werk te maken van een eerlijke erfpacht. Wethouder Van Doorninck zei hierover ergens: nu het stelsel weer veranderen is het opendoen van de doos van Pandora. Wethouder, die doos is allang open. Ik denk dat het uiteindelijk onvermijdelijk zal blijken om het stelsel nog fundamenteel aan te passen, omdat dit systeem niet houdbaar, niet toekomstbestendig, en niet eerlijk of rechtvaardig is—één van de zeven deugden. Maar zolang we het nog hebben moeten we er in ieder geval voor zorgen dat de mensen voor wie het nu wél relatief gunstig is, ook wel kunnen overstappen. We verkeren in de absurde situatie dat de meeste Amsterdammers, over een van de meest belangrijkste financiële beslissingen uit hun leven, nog steeds geen idee hebben waar ze aan toe zijn. Want het gaat hier om een beslissing die tonnen kan kosten of schelen, maar waar ook allerlei misverstanden over bestaan. De wethouder komt binnenkort met een communicatieplan en dat is goed. Omdat zoveel mensen in de stad nog niet op de hoogte zijn, en er zoveel problemen nog altijd zijn met het verwerken van aanvragen en beantwoorden van vragen, gecombineerd met de financiële hefboom die optreedt omdat de kosten van een overstap over iets meer dan een jaar van de ene dag op de andere echt de pan uit zullen rijzen, denk ik ook dat het onvermijdelijk is om die datum van 1 januari 2020 waarop de korting zou vervallen met minimaal twee jaar uit te stellen. Zoals het nu gaat, dat mensen zonder weten hoe of wat plotseling het bedrag dat ze kwijt zijn gigantisch omhoog zien schieten, dat kan de gemeente dit niet maken. Ik heb daartoe nu geen motie, omdat ik niet denk dat die op dit moment steun zou krijgen. Ik denk wel dat het goed is om alvast met elkaar te kijken naar een datum volgend jaar als een soort go/no-go-moment waarop we die beslissing nemen. Die wat het CDA betreft dan zal moeten zijn: Als geen afstel, dan wel uitstel. Want als je echt wil dat middenklasse in de stad kan blijven wonen in plaats van die de stad uit te jagen, moeten we ook dat durven doen. En nu we het daarover hebben: parkeren. Volgens het CDA blijft het cruciaal dat de stad ruimte maakt voor spelen, fietsen, wandelen en groen, en dat de auto inlevert boven de grond—maar dat we de stad ook bereikbaar houden voor de bewoners. We willen niet dat het verlangen naar een autoluwe stad de gevreesde verpretparkisering juist verergert. Het CDA heeft daartoe nu geen moties, maar wel een discussienota opgesteld met een aantal maatregelen en ideeën ter overweging. Waaronder buurtparkeren. Toeristen kunnen aan de rand van de stad parkeren. Maar bewoners moeten zonder eindeloos rondjes rijden bij hun eigen huis kunnen parkeren. Want de stad is, wat het CDA betreft, niet van iedereen, maar in de eerste plaats van de Amsterdammers. Daarom ben ik ook blij dat er een meerderheid lijkt om die I Amsterdam letters weg te halen. Wat het CDA al twee jaar lang heeft bepleit samen met collega’s van GroenLinks. Niet ik Amsterdam, maar Wij Amsterdammers. Een symbolische maatregel, maar wat mij betreft een goede stap. Maar om echt de balans in de stad te herstellen, om een oplossing te vinden tegen de overlast, moeten we echt stappen zetten om van het imago van Amsterdam. Weg met het blow-en-braltoerisme; stop het verkopen van onze stad als walhalla voor drugs en prostitutie. En dan moeten dus ook serieus kijken naar de rol van de Wallen. Het CDA blijft erbij: vrouwen als een soort koopwaar achter ramen horen geen toeristische attractie te zijn. Waarom zouden de gemeente toestaan dat Engelse stagparty’s naar het mooiste en oudste deel van de stad komen om het lichaam van een Roemeense of Nigeriaanse vrouw te gebruiken. Wij moeten dat niet langer tolereren. Tijd om, kortom, om het rode licht uit te doen. Misschien vraagt dat om moed—ook één van de zeven deugden. Dan hoor je mensen zeggen: prostitutie en de wallen horen al eeuwen bij de stad. Collega’s: niet alle tradities hoeven we in stand te houden. En bovendien had je de afgelopen eeuwen geen vrouwen achter ramen, maar misschien een rode lantaarn. De burgemeester komt nog met een aanpak van de Wallen. Ik zie daarnaar uit maar ik heb ik haar goed gehoord dat ze in de commissie zei dat er geen taboes zijn wat dat betreft – en dat de optie om de raamprostitutie daar drastisch terug te dringen in ieder geval op tafel ligt. Voorzitter, ik sprak al over Brouwerij de 7 deugden. Een van de andere grote uitdagingen waar we voor stad is om mensen met arbeidsbeperking aan werk te helpen bij gewone werkgevers. De toegang tot de sociale werkplaats is immers afgesneden. Wat op zich goed is, maar dan moet het wel lukken. Het CDA is ervan overtuigd dat goede begeleiding kan helpen bij het duurzaam aan het werk helpen. Begeleiding in de vorm van interne of externe jobcoaching. Maar dat gebeurt nog veel te weinig in Amsterdam. Daarom een motie. En er is ook geld vanuit het Rijk hiervoor beschikbaar. Het blijft überhaupt één van de grote uitdagingen waar we voor staan, is om meer mensen aan een baan te helpen. Het college zet in op banenplannen. Maar moet bij banen vooral kijken niet naar waar mensen vandaan komen, maar naar waar de vraag is op de arbeidsmarkt. Daartoe ook een motie om ons te richten op moeilijk vervulbare vacatures. Tot slot: de absolute basis en kerntaak van de gemeentelijke overheid: om de openbare ruimte in deze stad fatsoenlijk, schoon, mooi en verzorgd te onderhouden. Hoe kan het dan, voorzitter, dat we daar nu nog lang niet zijn? Vier jaar geleden heeft de gemeenteraad unaniem het amendement van het CDA aangenomen om de hele stad op een schoon en verzorgd niveau te krijgen. Nu kampen we niet alleen met achterstallig onderhoud, maar weten we bovendien nog niet eens hoeveel het zou gaan kosten om dat weg te werken, en ook niet hoeveel het kost om het niveau structureel hoog te houden. Dat heeft wat ons betreft prioriteit. We zullen dus voorstellen om echt werk te maken van het onderhoud van de stad. En niet nog eens zeven jaar wachten. Wij stellen voor om daartoe middelen uit het vereveningsfonds beschikbaar te stellen. Je mag dan 'kneiterlinks' zijn, maar er voor zorgen dat de openbare ruimte, bijvoorbeeld onze parken, maar ook zoiets als de bestrating, er in Amsterdam-Noord net zo goed bijliggen als in Zuid, is gewoon je basale taken uitvoeren. Rechtvaardigheid,ja. Tezamen met moed, wijsheiden matigheid, de vier kardinale deugden en samen met de drie theologische deugden van geloof, hoop en liefde, de zeven klassieke en christelijke deugden. De oefening daarin is wat ik raad en college voor het komende begrotingsjaar zou willen toewensen. Uit hetgeen ik gezegd heb volgen een aantal moties die ik bij deze indien. Later volgen er nog meer.

Dertig mei werd het nieuwe college van GroenLinks, PvdA, SP en D66 geïnstalleerd en het coalitieprogramma ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’ aangenomen, naar het beroemde gedicht ‘Mei’ van Herman Gorter. Is het toeval dat Gorter een overtuigd marxist was? Het akkoord bevat tal van linkse en linksige plannen en plannetjes: van het verhogen van verschillende belastingen — terwijl partijen de hele verkiezingsstrijd riepen dat er geld genoeg is en het dus niet nodig is — tot een verbod op de verkoop van bont en kreeften op markten. Aan dat laatste zien we dat de nieuwe coalitie gesmeed onder leiding van GroenLinks ook graag koketteert met dat progressieve imago. Wie zelf geen bont wil dragen staat het uiteraard vrij om dat niet te doen, en anderen te proberen te overtuigen van zijn standpunt. Zo ook het koken van kreeften. Maar waarom je eigen standpunt via de gemeente op willen leggen aan iedereen? Dat getuigt van erg weinig tolerantie of vertrouwen in vrijheid en argumenten. Bovendien heeft het geen enkele zin, want de gemeente kan de verkoop in winkels niet verbieden. En dus treft dit alleen een klein aantal marktkooplui. Het is niet de eerste keer dat een kleine groep Amsterdammers slachtoffer wordt van een bestuurlijke verlangen om een progressief imago uit te stralen, en waarschijnlijk ook niet de laatste keer. Helaas. Wie geen Nederlands spreekt maar hier wel woont, kan niet goed werken of meedraaien. Investerenin een goed taalaanbod betaalt zich dan ook dubbel en dwars terug, en het is mooi dat de partijen dat op ons voorstel hebben opgenomen in hun akkoord. Zo nieuw is dit geluid overigens ook weer niet. De afgelopen vier jaar zaten PvdA en GroenLinks in de oppositie, maar in de acht jaar daarvoor aan de macht, en de afgelopen jaren was er op tal van onderwerpen ook al een linkse meerderheid in de gemeenteraad. Dat betekent natuurlijk niet dat het akkoord geen nieuwe voornemens en plannen bevat. Waaronder ook een aantal uitstekende plannen. Meer geld voor het schoonhouden van de openbare ruimte, bijvoorbeeld; iets waar het CDA voortdurend voor heeft gepleit en gevochten. Meer geld voor handhaving en extra reinigers. Meer nieuwbouw geschikt voor gezinnen. Prima! Voortzetten van de Aanpak Eenzaamheid. Heel goed. Er komt een onderzoek naarde verwevenheid van de boven en onderwereld gericht op vastgoed. Heel hard nodig! Jongeren krijgen voorlichting over hun rechten en plichten in het kader van burgerschap. Juist! En wat het CDA betreft mag de nadruk liggen op de plichten. Al deze zaken stonden ook in ons eigen verkiezingsprogramma. Daarnaast is een amendement van het CDA aangenomen om werk te maken van het taalaanbod van de gemeente, voor mensen die onvoldoende Nederlands spreken. Dat zijn er nog altijd veel te veel. Wie geen Nederlands spreekt maar hier wel woont, kan niet goed werken of meedraaien. Investerenin een goed taalaanbod betaalt zich dan ook dubbel en dwars terug, en het is mooi dat de partijen dat op ons voorstel hebben opgenomen in hun akkoord. Aan ons de schone taak
om te zien of de uitvoering van deze plannen goed, effectief, eerlijk en afdoende blijkt, en om waar nodig bij te sturen. En voor plannen die ons zorgen baren: de coalitie toch op andere gedachten te brengen. Wij moeten ervoor zorgen dat de stad leefbaar en betaalbaar blijft voor gewone mensen. Dat is een grote uitdaging voor de komende jaren, dat raakt aan tal van beleidsterreinen: wonen, drukte, bereikbaarheid, en ook, parkeren. Het idee in het coalitieakkoord dat je zomaar 10.000 parkeerplaatsen in de stad kunt opheffen zonder een goed alternatief aan te dragen helpt dan niet. Kies dan liever voor buurtparkeren in liefst ondergrondse garages, zodat bewoners die een auto nodig hebben er nog kunnen blijven wonen. En natuurlijk moet er zo snel mogelijk alsnog een goede oplossing komen voor erfpachters. Kortom, er is meer dan genoeg werk aan dewinkel. Het CDA Amsterdam zal de komende vier jaar opnieuw constructief en waar nodig scherp oppositie voeren en met eigen voorstellen komen om deze stad mooier en beter te maken. Diederik Boomsmafractievoorzitter CDA Amsterdam Dit stuk is verschenen in Nieuw Amsterdams Peil, het ledenblad van het CDA Amsterdam.

Allereerst: heel hartelijk dank voor uw stem! Ik ben buitengewoon dankbaar voor de fantastische inzet van onze leden, kandidaat-raadsleden en vrijwilligers de afgelopen maanden, en aan al diegenen die ons bij de stembus hun vertrouwen hebben gegeven. Het CDA heeft veel meer stemmen gehaald dan vier jaar geleden. Helaas was het nét niet genoeg voor een tweede zetel, maar met deze winst zullen we de komende vier jaar vanuit de principes en idealen van onze partij verder bouwen aan de stad. En ik zal alles op alles zetten om elke stem waard te zijn en waar te maken.Op dit moment wordt driftig gewerkt om een links-progressieve coalitie van D66, PvdA en SP te smeden met GroenLinks als grootste partij. Ik sluit niet uit dat daar enkele goede voorstellen uitrollen maar het voorspelt op sommige terreinen ook weer niet heel veel goeds. Ik heb D66 opgeroepen om zich niet voor een links-progressief karretje te laten spannen. Het CDA zal hoe dan ook strijdbaar, constructief en kritisch oppositie blijven voeren, en met voorstellen blijven komen om deze stad beter, schoner en veiliger te maken. Tijdens de eerste vergadering van de nieuwe gemeenteraad heb ik daarnaast opgeroepen tot een goede en eerlijke oplossing voor de erfpachters. Dat is buitengewoon urgent. Het huidige beleid is voor een grote groep Amsterdammers nog steeds onacceptabel. Het CDA zal op alle fronten blijven vechten voor een eerlijke regeling.Ondertussen gaat er van alles veranderen. Amsterdam is op zoek naar een nieuwe burgemeester. De onderhandelaars zijn op zoek naar een nieuw college. De CDA-fractie is op zoek naar duoraadsleden om onze partij te vertegenwoordigen in de nieuwe raadscommissies. Meer informatie daarover volgt binnenkort, maar wie interesse heeft, laat het alvast weten! En gisteren hoorden we dat onze afdeling op zoek zal moeten gaan naar een nieuwe voorzitter: onze Sebastiaan, die zich al meer dan zes jaar met ongekende energie voor onze partij heeft ingezet, heeft na zes jaar besloten terug te treden. Weinig partijvoorzitters in Nederland hebben zoveel tijd en visie gewerkt om een afdeling te vernieuwen en klaar te stomen. Onder zijn bezielende leiding heeft het CDA Amsterdam een enorme slag gemaakt. Dankzij hem staat de afdeling er goed voor en klaar om de komende jaren verder te bouwen. Op een ander moment zullen we daar natuurlijk op terugkomen, maar voor nu: Sebastiaan, dank je wel!Diederik BoomsmaFractievoorzitter CDA Amsterdam