Poliflw

Op donderdag 14 mei staat de Nota Varen 2 op de agenda van deraadscommissieMobiliteit, Luchtkwaliteit en Water. Ik zal daar als duoraadslid namens het CDA het woord voeren. Deze nota is een nieuwe stap in een lange geschiedenis van vaarbeleid in Amsterdam. In dit blog wil ik - zeer beknopt - aangeven waarom het vaststellen van deze nota varen onverstandig, risicovol en duur gaat zijn en bovendien het achterliggende probleem niet doeltreffend oplost. Op dit moment lijkt het ons verstandig om deze nota met minimaal een jaar uit te stellen. Ook bij eerdere bespreking van dit vaarbeleid (de Nota Varen 1) was het CDA zeer kritisch, maar toen speelde nog niet de coronacrisis. Een belangrijke reden dat het CDA toen tegen de Nota Varen deel 1 gestemd heeft, was dat het vergunningenstelsel een bijzonder complexe en dure manier is om het probleem van drukte op het water en in de binnenstad tegen te gaan. Er was voor de coronacrisis natuurlijk een groot probleem met laagwaardig toerisme en drukte in de binnenstad. Het zou ook zeker goed kunnen dat na de coronacrisis dit probleem terugkeert en daar moet je natuurlijk op voorbereid zijn. Het is alleen een grote vraag of de rondvaartboten en pleziervaart een groot aandeel hebben in dit probleem. Wanneer je echt werk wil maken van kwaliteitstoerisme in Amsterdam zijn andere maatregelen veel effectiever, zoals beperking van coffeeshops en opschoning van de Wallen. Rondvaartboten worden - ook door binnenstadbewoners - niet als het meest knellende probleem van massatoerisme ervaren. Er zijn op sommige dagen en plekken zeker problemen met teveel boten, maar dit zou met maatwerk, tijdelijke regelingen en goede handhaving opgelost kunnen worden. Het voorgestelde beleid is een optelsom van complexe en juridisch risicovolle maatregelen, aangevuld met duurzaamheidseisen voor pleziervaart en mooie plannen voor zero-emissie vrachtvervoer op het water, waarvan de betaalbaarheid onduidelijk is. In de nota varen deel 2 wordt bijvoorbeeld gevraagd om 1 fte extra voor juridische ondersteuning, voor €125.000 per jaar, één senior adviseur beleid voor €125.000 per jaar en externe juridische kosten voor bijna €800.000. Totale kosten voor alleen het op-en-afstapbeleid zijn al €2,6 mln. Het is in deze coronacrisis niet uit te leggen dat een stad waarin ondernemers het loodzwaar hebben en alleen het GVB (100% eigendom van gemeente Amsterdam) € 20 mln. per maand verlies draait, een zwaar, complex en juridisch risicovol beleid gaat doorvoeren. Bovendien is de vraag of het überhaupt een probleem op gaat lossen. Zelfs wanneer je voorstander bent van dit beleid was in de situatie vóór de coronacrisis, zou je op zijn minst nu terughoudend moeten zijn met het aangaan van nieuwe verplichtingen. Amsterdam is een relatief rijke stad, maar zelfs vóór de coronacrisis was de meerjarenbegroting niet sluitend. Ik ben meestal niet zo van het gebruik van zware woorden, omdat dat vaak afleidt van de inhoud en niet zo constructief is. Maar door dit plan door te voeren lijkt het college alle contact met de gewone Amsterdammers verloren te zijn. De oproep aan GroenLinks, D66, PvdA en de SP is om hier deze keer niet in mee te gaan. Doe dit niet, geef rust en stel dit plan minimaal één jaar uit. Niek WijmengaDuoraadslid Milieu, Luchtkwaliteit & Waterniek@cda.amsterdam

Op donderdag 14 mei staat de Nota Varen 2 op de agenda van deraadscommissieMobiliteit, Luchtkwaliteit en Water. Ik zal daar als duoraadslid namens het CDA het woord voeren. Deze nota is een nieuwe stap in een lange geschiedenis van vaarbeleid in Amsterdam. In dit blog wil ik - zeer beknopt - aangeven waarom het vaststellen van deze nota varen onverstandig, risicovol en duur gaat zijn en bovendien het achterliggende probleem niet doeltreffend oplost. Op dit moment lijkt het ons verstandig om deze nota met minimaal een jaar uit te stellen. Ook bij eerdere bespreking van dit vaarbeleid (de Nota Varen 1) was het CDA zeer kritisch, maar toen speelde nog niet de coronacrisis. Een belangrijke reden dat het CDA toen tegen de Nota Varen deel 1 gestemd heeft, was dat het vergunningenstelsel een bijzonder complexe en dure manier is om het probleem van drukte op het water en in de binnenstad tegen te gaan. Er was voor de coronacrisis natuurlijk een groot probleem met laagwaardig toerisme en drukte in de binnenstad. Het zou ook zeker goed kunnen dat na de coronacrisis dit probleem terugkeert en daar moet je natuurlijk op voorbereid zijn. Het is alleen een grote vraag of de rondvaartboten en pleziervaart een groot aandeel hebben in dit probleem. Wanneer je echt werk wil maken van kwaliteitstoerisme in Amsterdam zijn andere maatregelen veel effectiever, zoals beperking van coffeeshops en opschoning van de Wallen. Rondvaartboten worden - ook door binnenstadbewoners - niet als het meest knellende probleem van massatoerisme ervaren. Er zijn op sommige dagen en plekken zeker problemen met teveel boten, maar dit zou met maatwerk, tijdelijke regelingen en goede handhaving opgelost kunnen worden. Het voorgestelde beleid is een optelsom van complexe en juridisch risicovolle maatregelen, aangevuld met duurzaamheidseisen voor pleziervaart en mooie plannen voor zero-emissie vrachtvervoer op het water, waarvan de betaalbaarheid onduidelijk is. In de nota varen deel 2 wordt bijvoorbeeld gevraagd om 1 fte extra voor juridische ondersteuning, voor €125.000 per jaar, één senior adviseur beleid voor €125.000 per jaar en externe juridische kosten voor bijna €800.000. Totale kosten voor alleen het op-en-afstapbeleid zijn al €2,6 mln. Het is in deze coronacrisis niet uit te leggen dat een stad waarin ondernemers het loodzwaar hebben en alleen het GVB (100% eigendom van gemeente Amsterdam) € 20 mln. per maand verlies draait, een zwaar, complex en juridisch risicovol beleid gaat doorvoeren. Bovendien is de vraag of het überhaupt een probleem op gaat lossen. Zelfs wanneer je voorstander bent van dit beleid was in de situatie vóór de coronacrisis, zou je op zijn minst nu terughoudend moeten zijn met het aangaan van nieuwe verplichtingen. Amsterdam is een relatief rijke stad, maar zelfs vóór de coronacrisis was de meerjarenbegroting niet sluitend. Ik ben meestal niet zo van het gebruik van zware woorden, omdat dat vaak afleidt van de inhoud en niet zo constructief is. Maar door dit plan door te voeren lijkt het college alle contact met de gewone Amsterdammers verloren te zijn. De oproep aan GroenLinks, D66, PvdA en de SP is om hier deze keer niet in mee te gaan. Doe dit niet, geef rust en stel dit plan minimaal één jaar uit. Niek WijmengaDuoraadslid Milieu, Luchtkwaliteit & Waterniek@cda.amsterdam

Donderdag 30 januari 2020 schrijft De Telegraaf over de parkeerproblemen voor leraren bij basisscholen, wat door het CDA geagendeerd is. Lees de tekst hier: ---- Docenten die met de auto van buiten de stad komen om in Amsterdam les te geven betalen zich scheel aan parkeerkosten, die door scholen vaak met onderwijsgeld vergoed worden. „Verhoog het aantal parkeervergunningen voor docenten drastisch!”, zo luidt de roep van diverse schoolbesturen. Door Mike Muller Afgelopen week presenteerde de gemeente Amsterdam een noodplan voor de scholen, juist ook vanwege het lerarentekort. Intussen proberen schoolbesturen docenten die ze al in dienst hebben - 40 procent van alle docenten in Amsterdam woont buiten Amsterdam - te behouden. Ze lopen daarbij tegen steeds meer problemen op: de docenten die niet met het openbaar vervoer naar de stad (kunnen) komen, moeten door de uitbreiding van de gebieden waar betaald parkeren geldt en de opgehoogde parkeertarieven bij de parkeerautomaten flink in de buidel tasten. „Het gekke is alleen dat wij alles op alles moeten zetten om onze docenten te behouden, maar bij de gemeente tegen een muur aan bureaucratie lopen”, zegt directrice Ella Rietvelt van basisschool De Nautilus. Hoewel de gemeente Amsterdam besloot om alle scholen - buiten het Centrum - twee extra parkeervergunningen voor hun docenten te gunnen, blijkt dat in de praktijk voor aanvragers niet te doen. ’We moeten wel’ Op schooldagen is het parkeren voor de Nautilus aan de Theophile de Bockstraat geen probleem, zo blijkt. „De meeste mensen met een auto zijn dan de stad uit”, verklaart Yvonne Hooge Smit, die zich afgelopen maanden voor de school vastbeet in het aanvragen van parkeervergunningen voor docenten. „Nieuwe leerkrachten die bij ons willen komen werken, stellen vaak als eis dat ze wel een parkeervergunning of een vergoeding voor het betaald parkeren willen hebben. De kosten voor een dagkaart zijn hier namelijk vastgesteld op 28 euro. Omdat wij de goede docenten niet willen laten lopen, bieden we ze een vergoeding voor de parkeerkosten aan. We zullen wel moeten als we geen lege klassen willen.” Het aanvragen van een parkeervergunning voor docenten blijkt in de praktijk een stroperig proces. Uit ervaringen van de schoolbesturen blijkt dat het dikwijls zes tot acht weken kan duren voor er antwoord volgt op de aanvraag. In zes weken lopen de kosten (28 euro voor een dagkaart keer vijf dagen) op tot 840 euro, per docent. Op jaarbasis betekent dit dat de school een bedrag van 5600 euro (40 lesweken) kwijt is per docent. „Dat is dus geld dat veel beter besteed kan worden aan het onderwijs”, zegt directrice Rietvelt. WachttijdenEn de problemen worden nog groter, voorspellen de schoolbestuurders. Het is de ambitie van het stadsbestuur om de komende jaren meer auto’s uit het straatbeeld te verwijderen. „Bijkomend probleem is dat de maatschappelijke vergunningen (voor een bedrag van 212 euro voor een half jaar, red.) per augustus geschrapt worden”, weet Yvonne Hooge Smit. De enige optie is dan nog om een ’bedrijfsvergunning’ aan te vragen. Maar ook daar gelden maandenlange wachttijden. En dan betaal je je dus alweer suf.” Die problemen bij de Nautilus staan niet op zichzelf, zo blijkt uit een rondvraag van de hoofdstedelijke CDA-fractie bij schoolbesturen. Ruim twee honderd scholen werden aangeschreven en van zestig volgde een reactie, zegt duoraadslid Lotte Schipper die de kwestie op de kaart heeft gezet. ParkeerschijfIn Zuidoost bijvoorbeeld. Daar zijn blauwe zones met een parkeertijd van anderhalf uur en blijkt het aantal parkeervergunningen voor een van de scholen niet voldoende om alle leerkrachten daarvan te voorzien. „Dit betekent dat men wekkers moet zetten om de parkeerschijf te verzetten. Dit heeft tot gevolg dat lessen onderbroken moeten worden en er onrust ontstaat. Het gebeurt en is gebeurd dat men dit ook vergeet en geconfronteerd wordt met een boete van ruim 90 euro. Dit alles heeft tot gevolg dat collega’s die niet standaard over een vergunning beschikken nadenken over een andere werkplek (in de regio)”, zo schrijft de schooldirectie. Een school in Noord betaalt jaarlijks 20.000 euro aan parkeerkaarten, een andere schoolbestuurder in dat stadsdeel schrijft dat er al leerkrachten vertrokken zijn vanwege de hoge parkeerkosten. Een schoolbestuur in Nieuw-West werd geconfronteerd met 18 boetes; de gemeente had de facturen voor de vergunningen niet naar school, maar naar het oude postbusnummer van de stichting waren gestuurd. AutoluwBaukje van der Wissel, directeur van het Montessori Kind Centrum Zeeburgereiland, kan er ook over meepraten. Ook bij haar school komt de helft van het team van buiten de stad. „Hier kosten de dagkaarten voor het parkeren ook 21 euro. Dat geld kun je dus niet besteden aan het onderwijs, terwijl dat nodig zou zijn. Sommige mensen die niet in de stad wonen kunnen ook niet zonder auto. Niet voor iedereen is de elektrische fiets of het ov een alternatief. Daarnaast is er in andere gebieden ook een lerarentekort. We doen er alles aan om hen voor Amsterdam te behouden, maar op een gegeven moment wordt dat wel lastig.” Als oplossing wordt door diverse docenten het flink ophogen van de parkeervergunningen voor docenten geopperd. Maar dat staat weer haaks op de ’agenda Autoluw’. Daarin wordt juist gepleit voor minder parkeervergunningen. CDA’er Lotte Schipper kaartte de kwestie gisteren in de raadscommissie aan. Ze wil op korte termijn maatregelen van het college, bijvoorbeeld door het aantal parkeervergunningen voor docenten snel op te hogen. Ze wil dat alle drempels die worden opgeworpen voor nieuwe docenten juist worden weggenomen. Eén loketWethouder Marjolein Moorman (PvdA, Onderwijs) erkent dat het systeem nog niet goed werkt. „Het blijkt dat de maatregelen die we op papier genomen goed zijn, maar dat we er in de uitvoering minder in slagen dan we willen. We hebben al twee vergunningen extra per school toegevoegd, terwijl dat eigenlijk haaks staat op de Agenda Autoluw. Maar ook hier geldt: nood breekt wetten.” Volgens Moorman moet er meer snelheid in de procedures komen. „We zijn een grote stad en afdelingen werken helaas niet altijd optimaal samen.” Ze belooft dat er één loket komt waar alle aanvragen voor docenten worden behandeld. Ook wordt gekeken of er extra geld beschikbaar kan worden gesteld voor het vergoeden van reiskosten. Schipper is daar nog niet gerust op. „Op zich ben ik blij dat de PvdA meer prioriteit wil geven aan het lerarentekort dan aan het autoluw maken van de stad. Maar we wachten al maanden op meer maatregelen. Het kan voor de gemeente geen verrassing zijn: al sinds 2018 kaarten we dit met enige regelmaat aan en pleiten we voor meer maatregelen. We kunnen geen enkel docent in deze stad meer missen. Het verhogen van het aantal parkeervergunningen is niet de oplossing voor het lerarentekort, maar haalt wel een enorme drempel weg.”

“Er staat een huis aan de gracht in oud Amsterdam, waar ik als woningzoeker niet wonen kan. Straks zit een rijke expat in ’t kamertje voor. En al die arme gezinnen die zoeken maar door”. Deze tekst maakte ik voor een CDA-diner in Amsterdam op het bekende liedAan de Amsterdamse grachtenvan Wim Sonneveld. Als het aan het stadsbestuur van GroenLinks, D66, PvdA en SP ligt blijven we ook nog wel even woningen zoeken met zijn allen. Hoge grondprijzen die aan de gemeente betaald moeten worden, een enorme waslijst aan regels over wat je bouwt, voor wie je bouwt en wat je daar dan voor mag vragen en marktontwikkelingen zoals duurdere materialen en bouwpersoneel vormen een serieuze bedreiging voor de woningbouw in Amsterdam. Hoewel alle politieke partijen van links tot rechts willen dat er meer woningen gebouwd worden de doelstellingen niet gehaald. Als we bijvoorbeeld kijken naar ‘middeldure huurwoningen’ – woningen voor mensen met een modaal inkomen – dan zien we dat de aantallen niet gehaald worden. De coalitie heeft afgesproken dat er in de periode 2018-2025 gemiddeld 1.670 middeldure huurwoningen gebouwd moeten worden. Helaas is dit aantal in 2018 bij lange na niet gehaald. Dat zou logisch zijn, want het nieuwe beleid was net gestart, hoorden we van de wethouder. Ook in 2019 lijkt de doelstelling niet gehaald te worden. Maar het moest de eerste jaren op gang komen, horen we van de SP-wethouder bouwen en wonen. In de komende jaren zullen het er meer worden, volgens de wethouder. Met veel belangstelling opende ik daarom de begroting van de gemeente Amsterdam voor 2020. In de begroting kun je lezen met hoeveel gerealiseerde woningen de gemeente in 2020 en de volgende jaren rekening houdt. Helaas moeten we lezen dat er in 2020 geen extra doelstellingen opgenomen zijn. En dat is een vreemde vergissing. Een rekensom: Volgens de afspraken in het coalitieakkoord en het woningbouwplan moeten er tussen 2018 en 2025 in totaal 11.690 nieuwe middeldure huurwoningen opgeleverd worden. Gemiddeld zijn dat er 11.690/7= 1.670 per jaar. In 2028 zijn er 1.152 woningen opgeleverd. Voor 2019 weten we het nog niet precies, maar het aantal zal rond de 1.400 komen te liggen. Dus in 2018 zijn er 538 woningen te weinig bij gekomen en in 2019 vermoedelijk 270. Een coalitie die haar belofte na wil komen zou dan natuurlijk de ambitie komende jaren moeten verhogen. De tekorten van de afgelopen jaren moet je als ambitie opnemen voor de komende jaren. Als je dat niet doet, dan erken je dat je je doelstellingen niet gaat halen. Het CDA Amsterdam vindt het belangrijk dat de doelen behaald worden. Daarom moeten we belemmeringen om dit doel te halen aanpakken. Helaas zijn deze belemmeringen vaak de paradepaardjes van de coalitiepartijen. Het realiseren van nieuwe woningen gaat als volgt: een projectontwikkelaar heeft een idee om een bepaald stuk grond te ontwikkelen of een kantoorpand te transformeren tot woningen. Hij schakelt een architect in en maakt een plan en gaat met de gemeente in overleg over het plan. Nadat er toestemming is, zoekt de projectontwikkelaar een financier. Dit zijn beleggers: zij stellen geld beschikbaar om met het project aan de slag te gaan. Met het plan, de toestemming en het geld op zak gaat de ontwikkelaar zoeken naar een aannemer die de bouw kan uitvoeren. Wanneer al deze partijen gevonden zijn dan start de bouw. In iedere stap van dit proces gooien de regels van de gemeente roet in het eten. De gemeente vraagt (te) veel geld voor de grond waarop gebouwd wordt. De gemeente wil dat 40% van het project sociale woningen bevat, 40% middel dure huur en 20% hoge huur. De gemeente wil dat de huur 25 jaar lang niet meer stijgt dan de inflatie. De gemeente stelt meer eisen aan duurzaamheid dan er in de rest van Nederland gevraagd worden. En ga zo maar even door. Al die regels maken het voor de projectontwikkelaar moeilijk om het project rond te rekenen omdat ze kostenverhogend werken of het verdienpotentieel van de woning af laten nemen. Vervolgens komt de projectontwikkelaar bij de belegger. De belegger ziet het project en de magere rendementsverwachting en trekt de conclusie dat beleggen buiten Amsterdam veel meer oplevert. Waarom zou hij het dan in Amsterdam doet, als zelfs de wethouder zegt dat hij er niet rouwig om is als beleggers niet meer op de Amsterdamse woningmarkt investeren? Tot slot komt de projectontwikkelaar bij de bouwer. De bouwer heeft slecht nieuws voor de ontwikkelaar: zijn prijzen zijn alweer gestegen. Bouwmaterialen zijn peperduur geworden omdat overal in Nederland gebouwd moet worden. Om maar niet te spreken over de vakmensen: als ze al beschikbaar zijn dan moet er de hoofdprijs betaald worden. Ook dit verbetert het rendement niet. De waslijst aan (dure) regels en de huidige marktontwikkelingen vormen een groot risico voor de realisatie van nieuwe woningen in Amsterdam. In de middeldure huurwoningen kunnen leraren, politie agenten, mensen uit de zorg en tal van andere maatschappelijke beroepen wonen. Een sterk middensegment houdt de stad leefbaar, daar het ons bij het CDA om te doen. Daarom moet de gemeente niet haar ambitie om 1.670 middeldure woningen te realiseren laten varen, maar een aantal vaan de door haarzelf opgelegde regels. Vraag, bijvoorbeeld, niet om 40% sociale woningen maar om 30%. Projectontwikkelaars kunnen dan met 30% sociaal, 40% middenhuur en 30% dure huur ontwikkelen en dat geeft ze meer ruimte om beleggers aan te trekken. Vraag niet meer op het gebied van duurzaamheid dan wat landelijke regels voorschrijven. Deze extra eisen (denk aan gasloos bouwen) maken de toch al haast onmogelijke opgave nog duurder. Laat je wensen om de hoofdprijs voor de grond te vangen wat los. Beloon beleggers die woningen voor lange termijn betaalbaar willen houden met lagere grondprijzen. Er zijn dus voldoende mogelijkheden om de woningbouw in Amsterdam aan te jagen. Helaas lijken GroenLinks, D66, PvdA en SP hun eigen hobby’s belangrijker te vinden dan woningbouw. Het CDA Amsterdam zal daarom bij de begroting een amendement indienen om de ambitie van 1.670 woningen in 2020 te verhogen naar 1.825 in 2020 en de jaren daarna. Alleen door het verhogen van de ambitie kun je over 2018-2025 een gemiddelde van 1.670 halen, omdat je de eerste jaren (veel) te weinig gedaan hebt. Daarnaast zullen we een motie indienen om te vragen naar een impactanalyse van alle beleidsvoorschriften van de gemeente, zoals 40-40-20. Welke regels zijn de grootste belemmeringen voor de nieuwbouw in Amsterdam? Ik hoop dat GroenLinks- D66, PvdA en SP bereid zijn om hun eigen plannen serieus te nemen. Want helaas is het niet alleen het huis op de gracht waar de woningzoeker niet terecht kan: ook in aangewezen nieuwbouw gebieden is het komende jaren nog niet mogelijk om te wonen. -Rogier Havelaar, duoraadslid Wonen en Bouwen CDA Amsterdam

Amsterdam heeft pro-Europa gestemd op 23 mei jongstleden. De drie grootste partijen die door de Amsterdammers naar het Europees Parlement zijn gestuurd zijn allemaal pro-Europees: GroenLinks (23%), PvdA (21%), D66 (12%) en VVD (12%) die beide lid zijn van de pro-Europese liberale ALDE-partij en op een gelijke derde plaats staan. Deze partijen al samen, vertegenwoordigen meer dan 68% van de Amsterdamse stemmers. Een gigantisch hoog percentage en een duidelijk signaal. Er is massaal pro-Europa gestemd vanuit Amsterdam. Wij als CDA hebben helaas maar een kleine 3% van de stemmen mogen ontvangen in Amsterdam. Dit is net iets hoger dan de PVV (2%) en op een gedeelde plaats met SP en DENK (beide 3%). Een resultaat waar wij met zijn allen als CDA Amsterdam niet trots op zullen zijn. Ook op Europees niveau heeft onze christendemocratie en de Europese Volkspartij een klap gekregen. Ja, wij zijn nog steeds de grootste, echter slinkt onze meerderheid steeds verder met de jaren. Hoe kijken wij hiernaar als christendemocraten in Amsterdam? Hoe komt het dat wij als CDA onze Amsterdammers niet weten te overtuigen van ons Europees geluid? Wij waren toch de partij die Europa en haar Europese Unie na de Tweede Wereldoorlog zo goed als zeker hebben gevormd? Hoe kunnen wij als partij qua Europese thema’s weer relevant worden voor de Amsterdamse stemmers? En wat kunnen wij doen als CDA Amsterdam om hier een constructieve bijdrage aan te leveren? Laten we leren van ons verleden. Amsterdam is een stad die groot is geworden door ‘open’ te zijn. Dit wil niet zeggen dat wij alles ook maar toe lieten. Vrijheden brachten ook plichten. Er bestond een sterke cultuur dat je in onze stad mee moest doen, om actief mee te bouwen aan een groter Amsterdam, iets te bouwen wat groter is dan alleen het individu. Een stad die verbonden bleef met andere Europese steden en de rest van de wereld. Een stad dat daar trots op was. Is dit dan veranderd? De Amsterdammers zijn niet veranderd als je naar het pro-Europese geluid kijkt van de afgelopen verkiezingen. Echter is onze partij wel veranderd. Het CDA en haar bevriende christendemocratisch partijen in andere Europese landen binnen onze Europese Volkspartij lijken steeds verdeelder te worden over hoe wij gezamenlijk naar Europa kijken. Een bijzondere familie van Merkel tot Orban en alles wat er tussen in zit. Meer verdeeldheidVerdeeldheid is niet een fundament waar onze partij groot door is geworden. Het motto van onze Europese Unie ‘verenigd in verscheidenheid’ is dat wel. Wij zullen dit principe gezamenlijk weer moeten heruitvinden als we relevant willen blijven voor onze Amsterdamse kiezer. Dit kunnen wij doen door als CDA Amsterdam en al haar leden mee te denken hoe wij vanuit onze stad naar Europa kijken en kunnen verbeteren. We zullen het niet overal met elkaar eens zijn, maar wel gezamenlijk het belang zien dat wij iets voor Europa moeten doen. Vraagstukken zoals bijvoorbeeld hoe wij beter met andere Europese hoofdsteden expertise zouden kunnen uitwisselen om bijvoorbeeld problemen als brallende toeristen, goedkope souvenirs winkels en andere vergelijkbare problemen tegen te gaan zouden wij gezamenlijk kunnen oppakken. Vanuit Amsterdam kunnen wij een voorbeeld zijn door zowel kritisch naar Europa te kijken, maar tegelijkertijd wel constructieve suggesties te geven aan zowel onze nationale en Europese partij. Onze hoofdstad heeft veel baat aan een sterk Europa. Dit in termen van banen, potentiële terroristisch aanslagen te verijdelen, tot het overtuigen van bedrijven om zich hier te vestigen, en op vele andere vlakken. Vanuit onze afdeling en hoofdstad kunnen wij een positief en constructief Europees verhaal laten horen, dit om onze nationale en Europese partij te helpen. Uiteraard is niet alles in de Europese Unie perfect en moet er nog veel verbeterd worden. Hopelijk kunnen wij vanuit Amsterdam met onze drie kruizen die staan voor heldhaftig, vastberaden en barmhartig onze partij op zowel lokaal, provinciaal, nationaal en dus ook Europees inspireren om opnieuw de oplossing voor Europa en de Amsterdamse kiezer te zijn. Boudewijn WijnandsCovoorzitter CDA Amsterdambestuur@cda.amsterdam

Diederik Boomsma heeft opgetogen gereageerd op de gepresenteerde toekomstscenario's van burgemeester Halsema voor de Wallen. Het stadsbestuur wil mogelijk bordelen sluiten, of tenminste de gordijnen van de peeskamers. Het CDA pleit al jaren voor sluiting van de raamprostitutie en terugdringing van prostitutie in haar geheel. Diederik Boomsma: 'Het is tijd om de ramen op de Wallen te sluiten. Er zijn nu hordes hooligans die nachtenlang langs die rode ramen zwalkend, blow-en-braltoerisme. Wij vinden dat verkeerd. Wij willen stoppen met prostitutie als toeristische attractie.' In een discussie met PvdA-raadslid Dennis Boutkan bij SALTO zei Diederik verder over het imago van de stad: 'Amsterdam is niet de stad waar alles kan, alles wat thuis verboden is.' Ook zou de sluiting van de ramen helpen met de bestrijding van de mensenhandel, dat veel voorkomt in het sekswerk. Kijk de uitzending hier terug.

Onderstaande tekst is de bijdrage van Diederik Boomsma bij de algemene beschouwingen van de Voorjaarsnota 2019. Aan d’Amstel en aan ’t IJ, daar doet zich heerlijk open, Zij die als Keizerin de kroon draagt van Europe, Zij breidt haar vleugels uit, door aanwas veler zielen, En sleept de wereld in met overladen kielen, Toen ik gisteren heerlijk met een enorme vaart door de IJtunnel naar Noord fietste dacht ik aan dat gedicht van Vondel, dat eigenlijk alle Amsterdamse kinderen uit hun hoofd zouden moeten leren; geschreven in 1631 maar nu nog treffend, verheffend en actueel. En ook toen al een pleidooi voor het open IJ. Wijze woorden. Vondel was net als velen hier een import-Amsterdammer, een migrant naar wie trouwens veel straten zijn vernoemd, die ongelooflijk veel hield van de schoonheid, branie en de vrijheid van deze stad en zich ook driftig bemoeide met het bestuur ervan; en hij is daarin een voorbeeld. Want hij wist dat een bloeiende, zorgzame samenleving meer is dan een verzameling individuen, maar pas ontstaat als gemeenschap van trotse en vrije burgers, die verantwoordelijkheid nemen voor zichzelf, voor elkaar en voor hun omgeving, voor hun stad. En wanneer doen mensen dat? Als ze voelen dat ze erbij horen, als ze die stad ervaren als iets dat van henzelf is, omdat ze zich verbonden voelen, als ze ervan houden. Want Amsterdam is geen neutraal stukje real estate om te exploiteren, maar een historisch gegroeide cultuurgemeenschap, een verbond tussen de doden, de levenden en de toekomstige generaties, een ideaal en een bestemming. Amsterdam is natuurlijk onmiskenbaar de Keizerin van Europa. Maar dat betekent dat ze ook veel liefde en aandacht nodig heeft; en ze is de afgelopen jaren verschrikkelijk verwaarloosd. Ze dijt uit en barst uit haar kleren; lijkt vaak chagrijnig en gestrest; en ze heeft een imagoprobleem, een beetje het soort reputatie waardoor ze veel te veel verkeerde mannen aantrekt, uit de hele wereld, die haar niet altijd respectvol behandelen. Aan ons de eervolle taak om haar eindelijk weer de zorg en de liefde te geven die ze verdient. En daartoe gaan wij volgend jaar weer bijna zes miljard euro uitgeven; dat is meer dan het budget van de nationale overheden van Armenië en Mali samen, en dat vraagt dus de grootst mogelijke zorgvuldigheid. Dan eerst een positieve noot over enkele van die keuzes die voorliggen. Het CDA hamert al meer dan tien jaar, jaar in jaar uit, op dat de gemeente zijn fundamentele kerntaken op orde moet krijgen en daar prioriteit aan moet geven: het mooi, schoon en veilig houden van de openbare ruimte. We zien instemmend dat enkele stappen worden gezet. Het CDA steunt dan ook de investering in en aanpak van de ondermijning. We moeten nu alles op alles zetten om onze keizerin uit de klauwen van de drugsmaffia houden. Maar dan moeten we wel ook erkennen waar dat probleem vandaan komt: de individuele keuze van Amsterdammers en bezoekers om illegale drugs te gebruiken, en de keuze van de overheid om daar te weinig aan te doen. Zeker, we moeten de winsten afpakken en de onderwereld buiten de deur houden. Maar we moeten dus ook de consumptie aanpakken en ontmoedigen. Op tal van plekken schaamteloos drugs gebruikt – zonder dat wordt opgetreden. Ik hoop dat mijn collega’s met name van de puberaal-hedonistische partijen GroenLinks en D66 dat ook gaan inzien. Het voorstel voor extra geld naar het wegwerken van al dat achterstallige onderhoud, krijgt natuurlijk ook onze instemming. Maar is het nu genoeg? Al meer dan tien jaar pleit het CDA ervoor om niet te bezuinigen op onze stedelijke infrastructuur, zoals steeds werd gedaan, maar om juist te investeren in het onderhoud van bruggen en kades, sluizen, parken en wegen. Mede omdat er al jarenlang niet, of in elk geval te weinig, naar het CDA is geluisterd – overigens een herstelbare vergissing – bleek vorig jaar plotseling dat allerlei kades op instorten staan en honderden miljoenen nodig zijn. Het blijft een absurd testament van onvermogen, dat de Keizerin van Europa, nota bene wereldberoemd om de grachten, decennialang deze basale taak heeft verwaarloosd. De gemeente heeft nota bene uit het gemeentefonds tientallen miljoenen gekregen speciaal voor het onderhoud van de kademuren. Decennialang is roofbouw gepleegd op de toekomst. Dat moeten we nu herstellen. Het is te prijzen dat dit college daar nu geld voor reserveert. Maar tegelijkertijd is nog volstrekt onduidelijk hoe, en in hoeverre dit nu voldoende is. Dan wordt er nu een plan ‘Stadsbehoud’ gemaakt. Heel goed, ik ben dol op het behouden van goede dingen. Maar de plannen met allemaal termen vliegen al jaren om de oren. We hadden twee jaar geleden al een zogenaamd Deltaplan openbare ruimte. Maar lezen we nu: het college laat nu onderzoeken wat het kost om de stad netjes te onderhouden; er wordt nu pas ‘onderzocht’ wat het kost om achterstallig onderhoud weg te werken. Letterlijk al meer dan zes jaar vraagt het CDA om duidelijkheid over wat het kost om de stad schoon en verzorgd te onderhouden. Maak nou eindelijk vaart! Kunnen we nu, bij de begroting op zijn laatst, gaan zien wat het kost om deze meest basale gemeentelijke taak uit te voeren? Onze Keizerin verdient het. Omdat schoonheid in het materialistische wereld van postmoderne liberalen nog te vaak een onderschatte waarde is, zullen wij de komende twee weken komen wij ook met voorstellen komen om lelijkheid terug te dringen en ons erfgoed beter te beschermen. Onder andere door meer te investeren in groene daken, bloembakken, en het verwijderen van graffiti op geluidsschermen op de snelweg – te toegang tot onze stad. We zullen ook met de SP een voorstel doen om historische stegen beter te beschermen, en ik hoop met de VVD, om samen met erfgoedorganisaties, historische winkelpuien te herstellen Ik moet zeggen dat het wel verraste dat dit kneiterlinkse college verder gaat bezuinigen op de eigen organisatie. Dat verrast omdat ik me de hevige kritiek van de afgelopen jaren zo goed herinner: de tirades van GroenLinks en PvdA dat ‘efficiënter’ werken toch echt neoliberale newspeak is. Dan nu toch de inzet om 50 miljoen structureel te bezuinigen door ‘efficiënter’ te gaan werken. Het CDA steunt de inzet, compliment voor dit voortschrijdend inzicht – maar wij willen absoluut niet dat bezuinigd wordt op het aantal mensen dat direct bezig is met veiligheid, handhaving en het schoon houden van de stad. Daartoe zullen wij via een motie om een raadsuitspraak vragen. Dan ben ik, vrees ik wel even klaar met de complimenten. Want ondertussen worden door dit college ook belangrijke stappen niet gezet en slechte stappen wel gezet. Het CDA blijft erbij: om de binnenstad met alle drukte leefbaar te houden moeten we fundamentele stappen zetten. De Keizerin van Europa zet je niet achter een rood raam, als object om te exploiteren. We moeten durven kiezen om resoluut te stoppen met de raambordelen en al die bijbehorende louche bedoelingen. Maak er desnoods besloten clubs van. Geef een duidelijk signaal dat het blow-, bral- en betaaldeseks-toerisme niet meer welkom is. Dan blijft een van de grootste uitdaging om de stad betaalbaar te houden voor gewone mensen die nu de stad worden uitgeprijst. We moeten de middenklasse behouden. We zien dat gezinnen weer vertrekken. Kom dan met een echt plan om dat tij te keren. Gezinnen met jonge kinderen hebben vaak een auto nodig – vaak nog meer dan anderen. Nu dit college zoveel plekken verwijderd en er bewust op aanstuurt om wachttijden te laten oplopen, wil het CDA laten onderzoeken om gezinnen voorrang te geven. Maar als we zien dat de stad onbetaalbaar wordt, dan is het natuurlijk absurd om als college die lasten maar verder te gaan verhogen. Toen pas nog de parkeertarieven werden verhoogd zeiden de partijen vol trots ‘maar we ontzien de Amsterdammers!’ En nu gaan alsnog de vergunningstarieven omhoog. Parkeren wordt duurder, zwemmen wordt duurder, trouwen wordt duurder, sporten wordt duurder omdat sportverenigingen moeten toch weer meer OZB gaan betalen. Nee. Stop. Niet nodig. Niet doen. Maar wat vooral volgend jaar duurder wordt, wat verreweg de meest gigantische greep is uit de portemonnee van Amsterdammers, is natuurlijk de erfpacht. Het wordt steeds duidelijker wat een fiasco het nieuwe stelsel is en wat het nog dreigt te worden. Het wordt steeds duidelijker dat dit systeem niet houdbaar, niet toekomstbestendig, en niet eerlijk is. Dat Amsterdam de Keizerin van Europa is betekent nog niet dat we een feodaal systeem moeten handhaven. We hoorden deze week nog dat banken inderdaad een inkomenstoets gaan doen bij erfpachters. De Autoriteit Financiële Markten waarschuwt voor overcreditering. Bij de begroting zei ik al: stop deze woeker. En als nu geen afstel, dan op zijn minst uitstel. Hoe eerder de coalitiepartijen zich realiseren dat 1 januari 2020 moet worden uitgesteld, hoe beter. Dit college is begonnen vol beloftes over democratisering en participatie. Maar vooralsnog is de politieke stijl daar weinig van zien. Wilde plannen worden nog altijd rücksichtslos top-down over de stad uitgekieperd. We zagen het in het plan om gewone bootjes te verbieden om te varen, zonder ook maar enig overleg met de watersportbedrijven wiens hele broodwinning daarmee onmogelijk zou worden. We zien het in de absurde en onhaalbare voorstel om alle niet-elektrische auto’s over aan aantal jaar gewoon niet meer toe te laten. We zagen het onlangs toen de wethouder Haven opnieuw Havenbedrijven schoffeert door ze voor voldongen feiten te plaatsen. Maar je bereikt uiteindelijk meer door draagvlak te zoeken. Daarom tot slot deze oproep: Stop de drampolitiek, kies voor dienstbare politiek.

Veel huizenbezitters in Amsterdam hebben te maken met erfpacht. Dit eeuwenoude systeem houdt in dat ze grond moeten pachten van de gemeente. Als erfpachters voor 1 januari 2020 overstappen op een nieuw systeem van 'eeuwigdurende erfpacht' zouden ze mogelijk geld kunnen besparen met een tijdelijke korting. Vanwege de complexiteit van het hele erfpachtsysteem weten veel huizenbezitters simpelweg niet waar ze aan toe zijn. Vandaag heeft het CDA daarom in de gemeenteraad moties ingediend om de gemeentelijke communicatie te versnellen, te evalueren en te verbeteren. Deze werden mede ondertekend door de VVD, D66, PvdD, PvdA en DENK. Een meerderheid van de raad stemde in met de volgende drie moties en deze worden beleid van de gemeente Amsterdam: 1. Stuur erfpachters een persoonlijke brief met informatie over hun specifieke situatie - motie2. Start sneller aan de publiekscampagne over overstappen - motie3. Evalueer het communicatieplan begin van de zomer - motie

Dertig mei werd het nieuwe college van GroenLinks, PvdA, SP en D66 geïnstalleerd en het coalitieprogramma ‘Een nieuwe lente, een nieuw geluid’ aangenomen, naar het beroemde gedicht ‘Mei’ van Herman Gorter. Is het toeval dat Gorter een overtuigd marxist was? Het akkoord bevat tal van linkse en linksige plannen en plannetjes: van het verhogen van verschillende belastingen — terwijl partijen de hele verkiezingsstrijd riepen dat er geld genoeg is en het dus niet nodig is — tot een verbod op de verkoop van bont en kreeften op markten. Aan dat laatste zien we dat de nieuwe coalitie gesmeed onder leiding van GroenLinks ook graag koketteert met dat progressieve imago. Wie zelf geen bont wil dragen staat het uiteraard vrij om dat niet te doen, en anderen te proberen te overtuigen van zijn standpunt. Zo ook het koken van kreeften. Maar waarom je eigen standpunt via de gemeente op willen leggen aan iedereen? Dat getuigt van erg weinig tolerantie of vertrouwen in vrijheid en argumenten. Bovendien heeft het geen enkele zin, want de gemeente kan de verkoop in winkels niet verbieden. En dus treft dit alleen een klein aantal marktkooplui. Het is niet de eerste keer dat een kleine groep Amsterdammers slachtoffer wordt van een bestuurlijke verlangen om een progressief imago uit te stralen, en waarschijnlijk ook niet de laatste keer. Helaas. Wie geen Nederlands spreekt maar hier wel woont, kan niet goed werken of meedraaien. Investerenin een goed taalaanbod betaalt zich dan ook dubbel en dwars terug, en het is mooi dat de partijen dat op ons voorstel hebben opgenomen in hun akkoord. Zo nieuw is dit geluid overigens ook weer niet. De afgelopen vier jaar zaten PvdA en GroenLinks in de oppositie, maar in de acht jaar daarvoor aan de macht, en de afgelopen jaren was er op tal van onderwerpen ook al een linkse meerderheid in de gemeenteraad. Dat betekent natuurlijk niet dat het akkoord geen nieuwe voornemens en plannen bevat. Waaronder ook een aantal uitstekende plannen. Meer geld voor het schoonhouden van de openbare ruimte, bijvoorbeeld; iets waar het CDA voortdurend voor heeft gepleit en gevochten. Meer geld voor handhaving en extra reinigers. Meer nieuwbouw geschikt voor gezinnen. Prima! Voortzetten van de Aanpak Eenzaamheid. Heel goed. Er komt een onderzoek naarde verwevenheid van de boven en onderwereld gericht op vastgoed. Heel hard nodig! Jongeren krijgen voorlichting over hun rechten en plichten in het kader van burgerschap. Juist! En wat het CDA betreft mag de nadruk liggen op de plichten. Al deze zaken stonden ook in ons eigen verkiezingsprogramma. Daarnaast is een amendement van het CDA aangenomen om werk te maken van het taalaanbod van de gemeente, voor mensen die onvoldoende Nederlands spreken. Dat zijn er nog altijd veel te veel. Wie geen Nederlands spreekt maar hier wel woont, kan niet goed werken of meedraaien. Investerenin een goed taalaanbod betaalt zich dan ook dubbel en dwars terug, en het is mooi dat de partijen dat op ons voorstel hebben opgenomen in hun akkoord. Aan ons de schone taak
om te zien of de uitvoering van deze plannen goed, effectief, eerlijk en afdoende blijkt, en om waar nodig bij te sturen. En voor plannen die ons zorgen baren: de coalitie toch op andere gedachten te brengen. Wij moeten ervoor zorgen dat de stad leefbaar en betaalbaar blijft voor gewone mensen. Dat is een grote uitdaging voor de komende jaren, dat raakt aan tal van beleidsterreinen: wonen, drukte, bereikbaarheid, en ook, parkeren. Het idee in het coalitieakkoord dat je zomaar 10.000 parkeerplaatsen in de stad kunt opheffen zonder een goed alternatief aan te dragen helpt dan niet. Kies dan liever voor buurtparkeren in liefst ondergrondse garages, zodat bewoners die een auto nodig hebben er nog kunnen blijven wonen. En natuurlijk moet er zo snel mogelijk alsnog een goede oplossing komen voor erfpachters. Kortom, er is meer dan genoeg werk aan dewinkel. Het CDA Amsterdam zal de komende vier jaar opnieuw constructief en waar nodig scherp oppositie voeren en met eigen voorstellen komen om deze stad mooier en beter te maken. Diederik Boomsmafractievoorzitter CDA Amsterdam Dit stuk is verschenen in Nieuw Amsterdams Peil, het ledenblad van het CDA Amsterdam.

Allereerst: heel hartelijk dank voor uw stem! Ik ben buitengewoon dankbaar voor de fantastische inzet van onze leden, kandidaat-raadsleden en vrijwilligers de afgelopen maanden, en aan al diegenen die ons bij de stembus hun vertrouwen hebben gegeven. Het CDA heeft veel meer stemmen gehaald dan vier jaar geleden. Helaas was het nét niet genoeg voor een tweede zetel, maar met deze winst zullen we de komende vier jaar vanuit de principes en idealen van onze partij verder bouwen aan de stad. En ik zal alles op alles zetten om elke stem waard te zijn en waar te maken.Op dit moment wordt driftig gewerkt om een links-progressieve coalitie van D66, PvdA en SP te smeden met GroenLinks als grootste partij. Ik sluit niet uit dat daar enkele goede voorstellen uitrollen maar het voorspelt op sommige terreinen ook weer niet heel veel goeds. Ik heb D66 opgeroepen om zich niet voor een links-progressief karretje te laten spannen. Het CDA zal hoe dan ook strijdbaar, constructief en kritisch oppositie blijven voeren, en met voorstellen blijven komen om deze stad beter, schoner en veiliger te maken. Tijdens de eerste vergadering van de nieuwe gemeenteraad heb ik daarnaast opgeroepen tot een goede en eerlijke oplossing voor de erfpachters. Dat is buitengewoon urgent. Het huidige beleid is voor een grote groep Amsterdammers nog steeds onacceptabel. Het CDA zal op alle fronten blijven vechten voor een eerlijke regeling.Ondertussen gaat er van alles veranderen. Amsterdam is op zoek naar een nieuwe burgemeester. De onderhandelaars zijn op zoek naar een nieuw college. De CDA-fractie is op zoek naar duoraadsleden om onze partij te vertegenwoordigen in de nieuwe raadscommissies. Meer informatie daarover volgt binnenkort, maar wie interesse heeft, laat het alvast weten! En gisteren hoorden we dat onze afdeling op zoek zal moeten gaan naar een nieuwe voorzitter: onze Sebastiaan, die zich al meer dan zes jaar met ongekende energie voor onze partij heeft ingezet, heeft na zes jaar besloten terug te treden. Weinig partijvoorzitters in Nederland hebben zoveel tijd en visie gewerkt om een afdeling te vernieuwen en klaar te stomen. Onder zijn bezielende leiding heeft het CDA Amsterdam een enorme slag gemaakt. Dankzij hem staat de afdeling er goed voor en klaar om de komende jaren verder te bouwen. Op een ander moment zullen we daar natuurlijk op terugkomen, maar voor nu: Sebastiaan, dank je wel!Diederik BoomsmaFractievoorzitter CDA Amsterdam