Poliflw

Dinsdagavond 3 maart staat Lilan Marijnissen samen met Jesse Klaver en Lodewijk Asscher in de Tolthuistuin in Amsterdam. De SP geeft daar samen met GroenLinks en de PvdA een gezamenlijke en stevige boodschap af aan dit rechtse kabinet. Omdat het anders kan en anders moet. 

De afgelopen weken sprak Lilian op avonden door het hele land met honderden mensen, over hun leven, hun werk en over onze samenleving. Afgelopen week was ze in Leiden en Arnhem en ze is bezig met een reeks aan avonden om te praten met mensen uit onze publieke sector: met onze zorgverleners en met mensen uit het onderwijs. Woensdagavond 4 maart gaat ze in gesprek met politiemensen.

Lilian:  "Deze avonden zijn waardevol. Ik hoor daar hoe groot de problemen zijn, in de samenleving en in onze publieke sector. Maar de avonden hebben me ook geraakt. Al deze mensen werken elke dag keihard voor ons allemaal en dat doen ze vol overtuiging en met hun hart. Maar ze zijn allemaal heel duidelijk: het moet en het kan anders in Nederland.

Het maakt mij nog gemotiveerder om te strijden voor verandering. Want die verandering is nodig en mogelijk, als we samen opstaan."

Kom ook! We willen graag samen met jou in gesprek en jouw ideeën horen.

Datum en tijd: 

dinsdag, 3 maart, 2020 - 19:00

Waar: 

Tolhuistuin, IJpromenade 2, Amsterdam

In het Midden-Oosten is het een broeinest van onvrede en tegelijkertijd zijn er brandhaarden waar oorlog gevoerd wordt. De spanningen nemen van dag tot dag toe in onder meer Syrië en Iran. Grootmachten zoals Rusland en de Verenigde Staten hebben ieder hun eigen inbreng die vooral gebaseerd is op economische belangen.

Wat zijn de gevolgen in het Midden-Oosten? Wie zijn de slachtoffers van de oorlog? Wat gebeurt er met vluchtelingen? Waarom moet de oorlog stoppen? Wat doen Nederland en Europa met deze oorlog? En er zijn nog veel meer onbeantwoorde vragen.

Sadet Karabulut (Tweede Kamerlid – SP) en Kati Piri (Europarlementariër – PvdA) zijn in hun parlementen woordvoerders over deze onderwerpen. Op 21 februari organiseren DIDF Zaanstad en SP Zaanstreek het debat 'Oorlog niet in mijn naam'. De parlementariërs gaan onder leiding van onderwijsspecialist Zeki Arslan het gesprek met elkaar aan én vooral ook met het publiek.

Zaal open 19:00 uur

 

Datum en tijd: 

vrijdag, 21 februari, 2020 - 19:30 tot 21:30

Waar: 

Fluxus Muziekschool, Westzijde 148, Zaandam

Op de facebook groep Politiek Hilversum is een aardig idee gestart: een poll naar het (Hilversumse) politieke woord van 2019. Bij de nominaties heb ik echter toch wel wat kanttekeningen. Misschien dan maar een eigen poging?

Leden van de de groep Poltiek Hilversum kregen een aantal dagen de tijd hun ideeen te spuien. Vervolgens werd - waarschijnlijk op basis van aantal ge-likete posts - 15 woorden uitgezocht die via een pollronde tot 4 werden teruggebracht. Over deze 4 wordt dan nu gestemd op pol.fm (stemmen kan t/m 31 december).

Het is een leuk idee, maar bij de uitvoering zijn wellicht wat steekjes gevallen. Zo zijn er bijvoorbeeld weinig criteria gegeven voor het kiezen van een treffend woord. De actiefste posters in de groep Politiek Hilversum kenmerken zich door een afkeer van een aantal politieke (coalitie)partijen en voelen zich verder weinig gebonden aan regels. Dat geeft levendige discussies maar zorgt er ook voor dat een groot aantal voorgestelde woorden, naar mijn gevoel dan wel weer, vooral uitblonk in creativiteit, en minder in politieke actualiteit.

De 4 woorden die na het proces van culling uiteindelijk overbleven waren:

BaantjesJaeger Doordramcoalitie WeLiveHereToo Zetelklever

'Baantjesjaeger' is een verwijzing naar de intergiteitsaffaire rond de nevenfuncties van wethouder Jaeger. Het is politiek en 2019 actueel. Het woord is echter zelfverzonnen. Het is in 2019 nooit door iemand gebruikt.

'Doordramcoalitie' verwijst naar de onmogelijke taak om oppositie te voeren of beleid te wijzigen in de huidige coalitie, die een grote meerderheid heeft. Mede door de weinig critische houding van de grootste partij, Hart voor Hilversum, is er weinig weerstand en halen zelfs controversiele voorstellen eenvoudig een meerderheid. Of dit woord ooit door iemand is gebruikt is wat onzeker (mij is verzekerd van wel). En is dit wel specifiek voor 2019?

'WeLiveHereToo' (eigenlijk #WeHLiveHereToo) is een protest slogan uit begin 2019, waarin groepen die over het spoor woonden een rol opeisten in de ontwikkeling van het stationsgebied. O.a. deze actie leidde tot het opstarten van een onderzoek en een participatieproject voor de Spoorzone. Het is dus politiek, een gebruikt woord, én gebruikt in 2019. Ik teken er bij aan dat dit woord door mijzelf is voorgedragen - dus ik ben wellicht wat bevooroordeeld.

'Zetelklever', tenslotte, verwijst naar naar raadslid Henk Blok, die bij de afscheiding van Hart voor Hilversum (hij werd door de leden uit de partij gezet) zijn zetel meenam. Het is een bestaand politiek woord, maar Henk Blok verliet de partij een jaar éérder, in 2018. Dus eigenlijk het verkeerde jaar.

De verkiezing voor het politiek woord van het jaar is daarmee een mooie oefening, maar lijkt toch vooral voor de leuk. En dat is prima. Het geeft wellicht meer stemming weer dan actualiteit, maar je moet niet alles té serieus nemen. Ik stem dus braaf mee (op mijn eigen voorstel; zo ben ik dan weer wél).

Toch vraag ik me af: als we dit serieuzer aanpakken, wat is dan écht het politiek actief, 2019-specifieke, woord van het jaar?

De manier om dat te doen leek mij om de maanden van het jaar eens af te gaan, om te zien welke politieke onderwerpen 'hot' waren, en met welk woord dat onderwerp toen te duiden viel.

Dan krijg je  - enisgzins schipperend met de data - het volgende:

Januari: N201-statement.  In het rapport 'Meerjarenprogramma voor Infrastructuur, Ruimte en Transport' van de procincie staat de optie voor het verbreden van de N201, inclusief het doortrekken via de Hoorneboegse heide naar de A27. Er rijst verzet tegen deze verbreding. Ook een aantal politieke partijen in Hilversum en Wijdemeren (o.a. SP, Groenlinks, en PvdA) spreken zich uit tegen de 'weg over de hei'. Een verzoek in maart aan het college om een statement m.b.t. tegen deze verbreding aan Noord Holland te sturen haalt het echter niet.

Februari: Trimbosonderzoek  Staatssecretaris Paul Blokhuis van Volksgezondheid, Welzijn en Sport geeft Hilversum een standje voor het niet toelaten van dak- en thuislozen zonder regiobinding in de maatschappelijke opvang. Dit bleek uit onderzoek door het Trimbos-instituut.

Maart:  Rekenkamerrapport  De Rekenkamer van Hilversum concludeert dat het voormalige college van burgemeester en wethouders de raad in 2016 onjuist heeft geïnformeerd toen besloten werd de Uitvaartstichting op te richten. De raad legt die conclusie naast zich neer, mede door vermeende positieve resultaten van de uitvaartstichting.

April: #WeHliveHereToo  De ontwikkelplannen voor het stationsgebied stuiten op weerstand. De wijkorganisaties in Hilversum Oost vragen, onder de leus  #WeHliveHereTOO, aandacht voor de verbinding tussen oost en west over het spoor, middels het manifest 'Denk goed na!'.  Naar aanleiding van hun inbreng start uiteindelijk een onderzoek naar deze verbinding. Het plan voor het stationsgebied, 'de Zeven straatjes' wordt uiteindelijk in mei alsnog goedgekeurd, vooruitlopend op het nog uit te voeren onderzoek.

Mei: Integriteitsmelding  Er worden integriteitsmeldingen ingediend naar naar eventuele belangenverstrengeling bij de nevenfuncties van wethouder Wimar Jaeger, o.a. voor zijn rol als bestuurslid bij de Dutch Media Foundation, aan welke hij ook subsidie verleent. De burgemeester lekt de naam van één van de melders en wordt zelf onderdeel van het onderzoek. Het onderzoek wordt daarop overgedragen aan het presidium.

Juni: Masterplan Op het Arenapark moet ook wonen mogelijk zijn, besluit de meerderheid van de commissie Duurzaamheid en Bereikbaarheid. Daarmee vinden ze het gepresenteerde Masterplan Arenapark nog onvoldoende. Na kritiek van de commissie neemt wethouder Annette Wolthers het plan terug om er verder aan te werken.

Juli: Voorkeursrecht Het college wil een voorkeursrecht vestigen op 55 panden op en rond het Oosterspoorplein. Door de panden op termijn te kopen wil men een levendige, welkome entree van Oost kunnen maken. Het plan komt uit het niets en verrast de gemeenteraad.

Augustus: Busremisestichting Stichting Betrokken Omwonenden Busremise Hilversum (BOB H) verzetten zich tegen de plannen voor de bouw van torenflats als de busremise in oost ooit vrijkomt. Ze hebben liever een 'Central Park', en starten een stichting om de gemeente te bewegen daar werk van te maken.

September: Wantrouwen. Wethouder Wimar Jaeger overleeft een motie van wantrouwen van SP en PvdA naar aanleidng van het onderzoek naar zijn nevenfuncties. Ook een motie van treurnis (een 'gele kaart') haalt het niet.

Oktober: Bomenkap De bomenkap om ruimte te maken voor de aanleg van de HOV-busbaan en de bouw van de natuurbrug in Anna's Hoeve start op Monnikenberg, ondanks protest uit de buurt. Een motie van Hart voor Hilversum en de SP voor betere compensatie en natuurbeschermende maatregelen sneuvelt. Later blijkt de provincie met de kap een dassenburcht te hebben vernield, en worden ze alsnog gedwongen tot extra maatregelen - iets wat dus voorkomen had kunnen worden.Ook op de Heuvellaan worden een groot aantal bomen gekapt. Ondanks protesten uit de buurt stelt de gemeente dat voor deze kleinere bomen geen vergunning nodig was, en dat de kap legaal is.

November: Vastgoedbeleid Het college stelt situationeel grond- en vastgoedbeleid voor. Daarin moet het mogelijk worden dat de gemeente actief grond gaat kopen en verkopen. Vastgoedopbrengsten bij verkoop moeten automatich in een reserve komen waaruit het college kan putten voor stedelijke ontwikkeling. Hoewel dit afwijkt in hoe reserves normaal worden gevuld, stelt de meerderheid van de raad het beleid toch vast. 

December: Sleutelgebied. Het gebied vanaf het Arenapark, via de spoorzone, tot het Mediapark wordt door de Metropoolregio Amsterdam aangewezen als sleutelgebied. Hiermee is er kans op financiële ondersteuning voor een drastische doorontwikkeling. Hilversum zegt de ambitie te hebben 10,000 woningen te bouwen.

De keuze blijft natuurlijk persoonlijk. Misschien hadden mensen liever andere woorden gezien: wapenstok (Hilversumse boa's vragen op nationale tv om de wapenstok, maar de burgemeester wil dat niet), straatnamenvoorstel (Groenlinks stelt voor geen straten meer naar witte mannen te noemen), Bij1 (de partij start dit jaar met een afdeling in Hilversum), of onderwijshuisvesting (scholen luiden de noodklok over een tekort aan klaslokalen).

En welk woord dan uiteindelijk hét politieke woord van 2019 is?

Ik ga dan uiteindelijk toch voor Integriteitsmelding. Niet alleen omdat ik er zelf een half jaar intensief mee bezig was, maar ook vanwege de aandacht buiten de politieke arena, en omdat het aardig wat problemen in de huidige politieke situatie blootlegt. De naweeen ervan zijn nog steeds voelbaar.

En ik ben niet de enige waarbij dit leeft. 'BaantjesJaeger' lijkt een goede kans te maken in de Facebook poll.

Op naar een vrolijker woord in 2020.

Dat Wimar Jaeger, een paar jaar geleden nog collega wethouder, een integriteitsissue heeft, is tot daaraan toe. Daar gaat de gemeenteraad van Hilversum nu over. Ik wil alleen wel kwijt dat de oprichting van de media foundation, met hem als een van de bestuurders, gebeurde toen ik nog aan de bestuurstafel zat. Ik wist daar niets van en had ik er wat van geweten dan had ik bezwaar gemaakt, zoals ik eerder bezwaar had gemaakt tegen de riante subsidies voor de media week en het Dudok concert. Die discussie werd met deze constructie omzeild. Ik ben benieuwd wat de raad gaat doen met zijn vergeetachtigheid.  Maar dat is allemaal tot daaraan toe.

Erger vind ik hoe Bianca Verweij geframed wordt terwijl ze toch niet meer dan haar plicht doet door het integriteitsissue te melden. Bij mijn weten bejegent Bianca nooit iemand onheus. Ze komt alleen op voor zaken waar niet iedereen het eens mee hoeft te zijn. En daar gaat het uiteindelijk om.

Want ook al zei Wimar bij mijn afscheid als wethouder dat we geen verschil van mening hebben, die is er toch echt wel. Het grote verschil is dat ik,  Bianca, SP-ers, maar ook de mensen van Hart van Hilversum, PvdA, Groen Links, de Christen Unie ons vooral sterk willen maken voor een sociaal en groen Hilversum, terwijl Jaeger cs Hilversum graag mee laat doen in de BigLeague, in de metropool van Amsterdam—daar is de zwarte doos bij het station voor, de gele steentjes van de mediamile en We Hliversum.

De brief van een groep ondernemers ter ondersteuning van Wimar is tekenend. Zij hebben duidelijk belang bij het aanblijven van Wimar, want zij mogen aan zijn keukentafel meedelen in de grootse plannen van Hilversum. En de meesten van hen profiteren van gemeentelijke subsidies waar Jaeger toevallig over gaat. Maar waar zijn de brieven van de gewone  Hilversummers? Waar zijn de Hilversummers van Oost en Noord, vanKerkelanden en van het Riebeeckkwartier? Hebben die belang bij Hilversum de mediastad, bij de busladingen toeristen die Jaeger zo graag zou binnen wuiven?

Ik vond indertijd dat het geld dat Wimar aan de mediaweek en andere projecten van hem uitgaf, beter besteed zou kunnen worden aan jongeren- en buurtwerk. Sterke buurten: daar zou het over moeten gaan. Goede steun voor mensen die kwetsbaar zijn. Gegarandeerde banen voor mensen die op de reguliere arbeidsmarkt geen kans hebben. Zo voortvarend als Jaeger cs zijn met zijn grootste plannen, zo terughoudend is het huidige college met het socialer maken van Hilversum.

Ik moet denken aan een conflict in de Hilversumse hockeyclub een aantal jaren geleden. Een aantal leden wilden de Hilversumse hockeyclub naar de hoofdklasse krijgen. Anderen vreesden dat die ambitie veel geld en veel inspanning zou vragen en ten koste zou gaan van het sociale karakter van de club. De laatste groep won uiteindelijk.

Kortom, de discussie gaat niet alleen om de integriteit van Jaeger, maar ook over wat we willen met Hilversum. Willen we hoe dan ook meedoen in de Big League—ook als we daarvoor een weg over de hei nodig hebben en steeds meer geld moeten investeren in prestigieuze projecten—of willen we een sociaal en groen Hilversum?

Afgelopen week kwam Groenlinks in het nieuws met een voorstel. Zij willen in Hilversum voorlopig geen nieuwe straten meer vernoemen naar witte mannen. De PvdA en SP willen al een tijdje graag de discussie voeren over het straatnamenbeleid, dus we gaan graag in overleg. Helaas slaat Groenlinks wat ons betreft met hun voorstel nog wel een beetje de plank mis. Want niet de politici, maar de inwoners van Hilversum moeten meer zeggenschap krijgen over nieuwe straatnamen in Hilversum.

Opvallende draaiHet is opvallend dat Groenlinks zo plotseling met dit voorstel komt. Zij stemden een eerdere motie hierover van de SP en PvdA nog geen jaar terug gewoon weg. Ook als coalitiepartij vonden wij geen bijval van Groenlinks toen wij protesteerden tegen de burgemeester Bootlaan. Het college bedacht deze naam als leuk gebaar voor '100 jaar Mediastad'. Zij namen het besluit zonder vooronderzoek en direct tegen de wil van de toekomstige bewoners en de historische vereniging 'Pas Op!'. Het college, na de coalitievorming door Groenlinks aangevuld, wuifde alle bezwaren weg en stoomde door.

SymboolpolitiekNu probeert Groenlinks goede sier te maken met een leuk voorstel: meer vrouwennamen! Daar kun je niet tegen zijn, toch? Ook wij vinden diversiteit en gelijke vertegenwoordiging belangrijk. Toch zijn wij nog niet direct enthousiast. Want het ruikt naar symboolpolitiek: mooie sier maken met leuke ideeën, zonder na te (willen) denken over de mening van de mensen die er gaan wonen. We moeten in Hilversum af van het idee dat het aan politici is om met hun leuke ideetjes te komen voor straatnamen. We moeten af van de willekeur.

Laat Hilversummers meebepalenWij willen in de eerste plaats nadenken over de manier waarop straatnamen tot stand komen. In het ene geval, bijvoorbeeld bij de Verbindingslaan op het voormalige Lucentterrein of bij Anna's berg, krijgen bewoners volop ruimte om mee te beslissen over de naamgeving. Het andere moment neemt het college een volstrekt eenzijdige beslissing, in weerwil van de verwachtingen en wensen van de mensen die er gaan wonen. Deze willekeur moet stoppen.

Raad moet richtlijnen vaststellenDe politiek moet haar eigen ideeën loslaten en doen waarvoor we zijn verkozen, namelijk het opstellen van beleid. Wat ons betreft gaat een verbetering van het straatnamenbeleid over drie dringen:

Betere regels voor naamgeving naar specifieke personen, zoals een verplicht antecedentenonderzoek en het vaststellen van onomstredenheid van de persoon; Standaard raadpleging en het liefst ook medezeggenschap voor bewoners van de straat en Hilversummers in het algemeen; Betere kaders voor een diverse en representatieve naamgeving.

Nog geen drie weken geleden was heel Nederland in rep en roer. De kinderen Lili en Howick zouden worden uitgezet naar Armenië. Een land waarvan zij de taal amper spreken; een land waar zij nog nooit zijn geweest.

Deze kinderen, van 12 en 13 jaar oud, wonen al 10 jaar in Nederland. Ze zijn hier opgegroeid, gaan hier naar school en hebben hier hun vrienden. Lili en Howick zijn geworteld in de gemeenschap, en maken er onderdeel van uit. Gelukkig mochten zij blijven. Op het allerlaatste moment.

Maar Lili en Howick zijn niet het enige schrijnende geval. Op dit moment is de 20-jarige econometriestudent Hayarpi in het nieuws. Samen met haar broertje en zusje dreigt zij, na 9 jaar lang haar leven te hebben opgebouwd in Nederland, naar Armenië uitgezet te worden.

Hayarpi roept staatssecretaris Harbers op om ook voor haar gezin een uitzondering te maken, én voor de vierhonderd andere kinderen die al langer dan vijf jaar hier wonen. Ze wil een kinderpardon.

Zoals Hayarpi zelf schrijft: ‘Niemand wil iedere week weer voor een nieuw gezin campagne voeren. Er moet een oplossing komen voor alle 400 kinderen.’

De SP is van mening dat we juist als lokale gemeenschap voor deze kinderen moeten opkomen. Zij zijn onze kinderen, buurjongens en klasgenoten. En ieder kind verdient een onbezorgd leven. Een leven zonder de dagelijkse onzekerheid of je wel mag blijven. Een leven zonder bang te hoeven zijn voor uitzetting naar een onbekend land.

Op initiatief van de SP, dienden we daarom gisteren samen met de ChristenUnie, GroenLinks, PvdA, Leefbaar Hilversum en CDA de motie 'Ze Zijn Al Thuis' in. De motie werd aangenomen en maakt Hilversum de 58e kinderpardongemeente in Nederland. De motie vraagt daarnaast van het college om bij de staatssecretaris van Justitie en Veiligheid te pleiten voor een oplossing voor deze groep kinderen. Deze kinderen zijn immers al thuis.

Door bezuinigingen op de jeugdzorg en de gemeentelijke inkoop- en aanbestedingswaanzin staat de zorg voor onze jeugd ernstig onder druk. Jeugdzorgorganisaties die nog aanspraak willen maken op geld van gemeenten of regio’s worden steeds vaker gevraagd onder de kostprijs zorg te leveren en een woud aan bureaucratie op te tuigen. Dat is onacceptabel.

Opinie door Maarten Hijink (Tweede Kamerlid SP) en Bianca Verweij (fractievoorzitter SP Hilversum)

Zorgverleners die werken met kwetsbare jongeren moeten – als het aan de gemeenten ligt – tijd gaan schrijven en een uitgebreide administratie bijhouden. Terecht zeggen Jeugdzorgorganisaties dat ze onder die omstandigheden geen zorg kunnen leveren. Dit zien we in het hele land gebeuren.

Jeugdzorgwerkers kunnen hun tijd zoveel beter besteden. Ze hebben te maken met complexe situaties in huizen en gezinnen waar vaak meer dan één probleem aan de hand is. Het leveren van zorg is niet te factureren door tijdschrijven; zorgverleners hebben juist het vertrouwen nodig dat zij hun kennis, ervaring en liefde voor hun werk kunnen inzetten om deze problemen te lijf te gaan.

Liberaal beleid sloopte jeugdzorgSinds de jeugdzorg in 2015 door de regering van VVD en PvdA is overgeheveld naar de gemeenten wemelt het van de voorbeelden van onnodige bureaucratie, te lage tarieven en harde bezuinigingen door de overheid. Veel gemeenten kiezen, als het puntje bij het paaltje komt, voor de laagste prijs en niet voor de beste zorg. Gemeenten stellen bovendien allemaal hun eigen eisen, van verantwoording op dienstroosterniveau tot het lettertype waarin cijfers en stukken moeten worden aangeleverd. Veel jeugdzorgwerkers hebben de afgelopen jaren de tijd die ze aan papierwerk kwijt zijn zien verdubbelen, of erger.

3 september stonden 3000 jeugdzorgwerkers bij de Tweede Kamer in Den Haag. Zij gaven luid en duidelijk aan dat de grens bereikt is. De extreme werkdruk, de inkoop-en aanbestedingsgekte, de papierberg en de tekorten brengen de zorg voor de jongeren die hen zo lief zijn in gevaar.

Noodsignaal zorgaanbiedersHet is dan ook volkomen logisch dat drie grote gespecialiseerde jeugdbeschermings- en jeugdreclasseringsorganisaties (De William Schrikker Groep, Het Leger des Heils en De Jeugdgezinsbeschermers) hebben besloten niet akkoord te gaan met de inkoop voorwaarden die de vijf regio’s in Noord-Holland hen stelden. Met alle risico’s van dien, maar zij kunnen niet anders dan nu een rode lijn trekken.

Gemeenten en regio’s in Noord-Holland dienen dit noodsignaal serieus te nemen. Als ze doorgaan op de nu ingeslagen weg zetten ze de jeugdbescherming en jeugdreclassering in hun provincie op losse schroeven en brengen de gemeenten in deze Noord Hollandse regio’s de jeugdzorg in hun de provincie in gevaar.

Tegelijk is de noodsituatie in Noord-Holland ook een les voor Den Haag en de rest van ons land. Zorg, en zeker de jeugdzorg is geen markt en leent zich niet voor experimenten die de kwaliteit ondermijnen, de werkdruk verhogen en het mooie vak van jeugdzorgwerkers kapot maakt.

Aan de jeugdwerkers ligt het nietJeugdzorgwerkers hebben namelijk hart voor onze jongeren, krijgen te maken met complexe en moeilijke situaties. Ze kiezen niet voor het werk om stapels papier in te vullen. Zij hebben niets te maken met de strijd over geld die over hun rug en die van de kinderen wordt uitgevochten.

Er is de laatste jaren hard bezuinigd op onze jeugd. Het wordt tijd die schade te herstellen. Er moet nu geld bij. Gemeenten dienen reële prijzen te betalen voor de zorg die geleverd wordt en bovenop landelijk vastgestelde verantwoordingseisen zouden gemeenten de bureaucratie verder moeten verminderen in plaats van optuigen.

Schaam je rot, los het op!Wat ons betreft mag minister de Jonge hard ingrijpen en de gemeenten regels hierover opleggen. En de zorg-wethouders in de 25 gemeenten van Noord Holland die er een puinzooi van gemaakt hebben. Die moeten zich rot schamen en heel gauw zorgen dat de zorg voor onze jeugd en de arbeidsvoorwaarden van onze jeugdwerkers goed geregeld worden.

In de twee maanden sinds het begin van de Burgemeester Boot-discussie is er veel gezegd en geschreven over de oud-burgemeester. In dit opiniestuk pleit de SP voor een gemeente die beter communiceert en overlegt met inwoners, en zich aan de eigen richtlijnen houdt. Wij zien in het debat de sentimenten hoog oplopen. Begrijpelijk. De discussie over de naamgeving van de Burgemeester Bootlaan raakt aan een belangrijk vraagstuk van onze samenleving: hoe gaan we met de donkere kanten van het gezamenlijk verleden om?

CommunicatieAfgelopen maart nam het college het besluit om het Molenpad te hernoemen naar oud-burgemeester Boot. De (toekomstige) bewoners kwamen in opstand. Zij vinden het Molenpad een gepaste naam voor hun straat omdat die verwijst naar de molen die er ooit stond.

Daarnaast zijn de bewoners boos omdat zij nooit zijn betrokken bij de plannen van het college om de straat te hernoemen. 'De kopers zijn niet gekend in de naamsverandering', schrijft een toekomstig bewoner in zijn mail aan de gemeenteraad. Het was voor het college een kleine moeite geweest om contact te zoeken met de kopers en te overleggen. Dat zou hebben bijgedragen aan het draagvlak.

Samen met de PvdA steunt de SP de inwoners; de fracties stelden in juni gezamenlijk vragen aan het college.

Twijfelachtig besluitEen belangrijk punt is het controversiële verleden van burgemeester Boot. De voormalig burgervader blijkt een pleitbezorger van de apartheid in Zuid-Afrika geweest te zijn. In eerdere publicaties op de SP-site gingen we hier dieper op in. Samen met de PvdA vroegen wij het college op basis van welke informatie het college het besluit om de Burgervader een eigen straatnaam te geven genomen heeft. Je vernoemt toch niet zomaar een straat naar iemand die bewezen controversieel is?

Een straatnamencommissie doet over het algemeen grondig onderzoek ter voorbereiding op een naamgeving. Maar hoe heeft dat grondige onderzoek plaatsgevonden? Zijn alle bronnen wel geraadpleegd? En was er überhaupt een straatnamencommissie?

Bijgevoegd bij het collegebesluit zit een document genaamd 'Onderbouwing openbare ruimte Burgemeester Bootweg'. Het document bevat informatie over de verschillende burgemeesters van Hilversum en heeft blijkbaar het college voorzien van de nodige informatie bij haar beslissing over de straatnaam. Bij 'Joost Boot' is echter niks te lezen over zijn apartheidsstandpunt. Dat gemis is opvallend gezien de hoeveelheid informatie die er alleen al online over de oud-burgemeester te vinden is of in de archieven van mede-Hilversummers.

Ook geeft het document een eenzijdige weergave van de reputatie van Boot. Iedereen wist dat Boot maar al te graag zaken deden met twijfelachtige projectontwikkelaars. Vele  Hilversummers gruwelen nog steeds van de sloop van het Hilversums centrum onder het mom van kernsanering, en van het opofferen van de Hilversumse natuur voor woningbouw. Voor deze acties werd Burgemeester Boot zelfs in 1967 door Den Haag op de vingers getikt. In Hilversum was er protest tegen deze gang van zaken. Ook waren er protesten tegen de steun van Boot aan de apartheid in Zuid Afrika.

De SP sloeg daarom nog de 'Hilversumse richtlijnen voor het toekennen van namen aan delen van de openbare ruimte' erop na. De tweede richtlijn vraagt nadrukkelijk om 'rekening [te] houden met duidelijke gevoeligheden bij de burgerij'. In hetzelfde bestand staan ook de ´Hoofdregels bij het kiezen van straatnamen', opgesteld door de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG). Een van deze 'hoofdregels' (hier 'tips voor de straatnamencommissie' genoemd) raadt aan om te onderzoeken 'of de te vernoemen persoon geen ongunstig verleden heeft'. In den lande wordt de volgende richtlijn ook vaak gebruikt: ’als een straat naar een persoon wordt genoemd moet het verleden van die persoon altijd goed onderzocht worden om zeker te weten dat de persoon werkelijk onomstreden is, en er geen smet op de naam rust.’

De 'iedereen hield van burgemeester Boot'-redenering die zowel in het boek 100 Jaar Hilversum Mediastad als in het document van het college te bespeuren is, doet geen recht aan de geschiedenis. De richtlijnen zijn klip en klaar. Zonder grondig onderzoek en met de controversiële reputatie voldoet het college niet aan de voorwaarden voor een naamswijziging.

Onze samenlevingDe discussie heeft een belang die het Hilversumse overstijgt. Wat zegt een Burgemeester Bootlaan over ons als samenleving? Wegen Boot's foute overtuigingen op tegen de goede dingen die hij deed voor Hilversum? En wat doen we met andere omstreden straatnamen als een J.P. Coenstraat? Hoe gaan we om met de kwade kanten van ons verleden?

De SP is van mening dat we ons goed moeten realiseren dat onze straatnamen geen geschiedenisboeken zijn: een vernoeming is geen objectieve vertoning, maar een eerbetoon. De naamgeving en het behoud van straatnamen als een Burgemeester Bootlaan of een J.P. Coenstraat betekent daarmee dat we deze figuren, met al hun ideeën en daden, nog steeds op een eervol voetstuk plaatsen.

Weinig reflecteert onze prioriteiten, normen en waarden zo goed als de mensen die we eren. Het toekennen van een straatnaam aan een apartheidsbepleiter, of het handhaven van straatnamen die vernoemd zijn naar massamoordenaars, zegt iets over onze prioriteiten, normen en waarden.

Wat ons betreft, is een verandering nodig in de manier waarop we de geschiedenis representeren. Wij streven naar radicale gelijkwaardigheid, en dat betekent dat we gebeurtenissen uit de geschiedenis in de context plaatsen die recht doet, daar geschiedenisboekjes op aanpassen en rekening houden met gevoeligheden. De richtlijn is: 'Niet onbetwistbaar onomstreden? Geen straatnaam'.

Zoals Jan Marijnissen schreef in zijn boek Waar historie huis houdt: 'De mens schrijft zijn geschiedenis en daarmee de voorwaarden voor de toekomst. Wie die kent en verinnerlijkt, staat er beter voor dan wie ontkent, negeert of verwerpt'.

Andere presentatieWe willen een andere presentatie van de geschiedenis, waarin we uitgaan van de ervaringen van alle mensen. Dat is geen geschiedvervalsing, maar het plaatsen van de gebeurtenissen in de juiste context.

Vandaag de dag hopen wij te kunnen spreken voor het merendeel van de mensen en partijen als we zeggen dat we staan voor mensenrechten en een inclusieve samenleving. Dat resulteert erin dat we de gruwelen van onder meer het Europees kolonialisme en imperialisme erkennen en verwerpen. Dat we zeggen: de verering van figuren die aan die kwaden vorm hebben gegeven, hoort niet meer.

Het verzet tegen foute straatnamen is niet een pleidooi voor het wissen van de geschiedenis, maar de wil om de geschiedenis in een juiste context te plaatsen. Het gaat erom racisten en moordenaars geen ereplaats te verschaffen, maar op de juiste (duistere) bladzijde van onze geschiedenisboeken te zetten. De discussie gaat daarmee niet zozeer over het verleden, maar juist over wat we met onze erfenis doen.

StalinlaanDe heroverweging die wij nu maken over de naamgeving van de Burgemeester Bootlaan staat in een lange lijn van heroverwegingen die we in het verleden maakten over straten. Getuige verschillende voorbeelden in en buiten Nederland. Samen met de andere bevrijders van Europa, Churchill en Roosevelt, ontving Stalin de eer van een vernoeming; de gemeente Amsterdam veranderde de Amstellaan in de Stalinlaan. Toen men na Stalin's dood begon in te zien dat Stalin eigenlijk een vreselijke dictator was die verantwoordelijk was voor de moord op miljoenen onschuldigen, werd de straat symbolisch omgedoopt in de Vrijheidslaan.

Of denk aan de J.P. Coenschool die nu van naam verandert omdat de ouders en leraren bezwaren hadden tegen de man die zo'n prominente rol speelde in de slavernij en gewelddadige kolonisering van Indonesië. Jan Pieterszoon Coen was als gouveneur-generaal van de Vereenigde Oostindische Compagnie (VOC) verantwoordelijk voor de 15.000 doden die vielen op de Banda-eilanden toen de bewoners weigerden hun muskaatnoten uitsluitend aan de VOC te verkopen.

In steden als Berlijn (Duitsland), Lanaken (België) en Salzburg (Oostenrijk) werden (en worden) straatnamen van nazi-figuren verwijderd en hernoemd.

Volgens historicus en universitair docent Fatah-Black zijn de meeste 'koloniale helden' pas honderden jaren na hun dood op een voetstuk geplaatst. 'Het is het op een voetstuk plaatsen van iets dat we volgens mij niet op een voetstuk moeten plaatsen.'

Het niet vergeven van straatnamen aan controversiële figuren of het hernoemen van straatnamen is dus niets raars of engs. Het zegt juist iets positiefs over hoe we onze verantwoordelijkheden nemen en de geschiedenis bekijken.

Ethiek is geen weegschaalLos van de dubieuze reputatie die Boot al sinds zijn tijd als burgemeester had, heeft hij ook  veel heeft betekend voor Hilversum, zoals degenen die pleiten voor een straat met zijn naam, benadrukken. Dat moge zo zijn, maar dezelfde vlieger gaat ook op voor Stalin en Hitler.

Ethiek is geen weegschaal. Het is geen afweging tussen de goede en foute dingen die iemand gedaan heeft. Ethisch handelen is een grens stellen vanuit een bepaald perspectief. En voor ons wordt die grens overschreden bij het pleiten voor het geven van straatnamen aan mensen die een systeem van onderdrukking steunden, slavernij steunden, massamoorden of oorlogsmisdaden pleegde en kolonialisme voorstonden.

Boot is omstreden, en dat gegeven zou afdoende motivatie moeten zijn om geen straat naar hem te vernoemen.

Politiek is, wat de SP betreft, meer dan alleen de praktische zaken van het leven aan te pakken en beslissingen te nemen rond huidige of toekomstige problemen. Politiek staat ook voor ethiek. Een overheid is er voor iedereen en moet ervoor zorgen dat iedere Nederlander zich onderdeel kan voelen van onze samenleving. Het benoemen van straten met straatnamen die mensen kwetsen is niet nodig, en andere keuzes zijn eenvoudig te maken. (Daar hebben we immers die richtlijnen voor!).

Nieuwe iconenHet is tijd om voorbij te gaan aan de ‘helden’ van het verleden die door hun handelen mensen gekwetst en geschaad hebben. Het is tijd om recht te doen aan de waarden van inclusiviteit en gelijkwaardigheid die we nu met elkaar delen. Dat doen we door iconen te noemen en te eren die voor die waarden staan.

Denk dan aan Suze Groeneweg, die in 1918 de eerste vrouw in de Tweede Kamer werd verkozen. Aan Cuffy, die in 1763 een grote slavenopstand leidde in de voormalige Nederlandse kolonie Berbice. Of aan de talloze Indonesische verzetsstrijders die in opstand kwamen tegen de Nederlandse kolonisten. Dát zijn onze helden. Helden uit een geschiedenis die van iedereen is.

Ook in Hilversum moeten we hier nog een flinke discussie over voeren. We hebben nog een lange weg te gaan. Maar laten we voor nu het Molenpad gewoon het Molenpad laten.

In juni stelden de fracties van de SP en PvdA vragen over de naamgeving van de Burgemeester Bootlaan. Het college liet weten pas na het einde van de bezwaartermijn te zullen antwoorden. En nu deze termijn voorbij is, verwachten wij binnenkort een antwoord van de wethouder. De SP en PvdA pleiten ervoor het huidige Molenpad niet om te dopen in de Burgemeester Bootlaan.

Afgelopen maart kwam het college met het besluit om het Molenpad te vernoemen naar oud-burgemeester Boot. De woningen aan de nieuwe weg, die volgens de projectontwikkelaar op privéterrein gelegen zijn, zijn echter verkocht op het adres 'Molenpad'. De naam is een verwijzing naar de molen 'de Ruyter' die er ooit stond.

De bewoners zijn boos. Enerzijds omdat zij de naam 'Molenpad' een perfecte naam voor hun weg vinden. Anderzijds omdat zij nooit zijn betrokken bij de plannen van B&W. Een bewoner schreef in zijn mail aan de gemeenteraad: 'De kopers zijn niet gekend in de naamsverandering'.

Pleitbezorger van de apartheidDaarbij bleek dat oud-burgemeester Boot een vervend voorpleiter van de grote apartheid in Zuid-Afrika was. Problematisch: we gaan immers toch geen straatnaam vernoemen naar een pleitbezorger van een racistisch systeem?

De SP en PvdA stelden om deze redenen vragen aan het college. Maar het college liet begin juli weten de vragen pas te beantwoorden wanneer de bezwaartermijn was verlopen. Dit gebeurde afgelopen week, dus verwachten wij binnenkort een antwoord. Voor die tijd, laten we nog even doornemen waarom het zo problematisch is een apartheidsvoorstander met een straatnaam te eren.

BootDe afgelopen weken heeft er in de krant en op social media een flinke discussie  plaatsgevonden. De voornaamste vraag was daarbij in hoeverre Boot daadwerkelijk de apartheid bepleitte. PvdA-collega Femke van Drooge sprak daarom met politiek historicus Ewout Klei. Hij schreef zijn proefschrift over het Gereformeerd Politiek Verbond, waarin onder andere de discussie over apartheid in de Nederlandse politiek aan bod is gekomen. (Bron: PvdA). Klei zegt er het volgende over tegen Femke van Drooge :

'De scheiding tussen de grote en kleine apartheid was een theoretisch/retorisch trucje om de apartheid te verdedigen en toch geen racist te zijn (in je eigen ogen dan). Boot was de drijvende kracht achter COZA, het Comité Overleg Zuid-Afrika, een pro-apartheidsorganisatie die pro-apartheidsorganisaties als het NZAW, Geen Kerkgeld voor Geweld en het Oud-Strijders Legioen bundelde in één overkoepelend platform. Boot financierde een advertentie in Trouw, 10.000 gulden duur, waarin de apartheid werd verdedigd.'

ThuislandenbeleidMaar wat hield die apartheid dan precies in? En wat is het verschil tussen de 'grote' en 'kleine' apartheid? Wat was het 'thuislandenbeleid'? Femke van Drooge legt het uit in haar opiniestuk :

'Zelfs als we het verschil tussen kleine en grote apartheid wel in acht nemen, kan er geen twijfel over bestaan dat burgemeester Boot in ieder geval de ‘grote apartheid’ actief bepleitte – hier zijn meerdere bewijzen voor te vinden. Maar wat betekent dit daadwerkelijk, en ‘hoe erg’ was het? De grote apartheid was het idee dat zwarte mensen zich beter zouden kunnen uiten en ontwikkelen in hun eigen land, onder een eigen (zwarte) regering.

De praktijk was dat miljoenen zwarte Zuid-Afrikanen gedwongen werden naar reservaten [de zogenaamde 'thuislanden'] te verhuizen die slechts 13% van de oppervlakte in Zuid Afrika omvatte. Deze gronden waren zonder waardevolle grondstoffen, niet geschikt voor landbouw en ver van de reeds ontwikkelde economieën en werkgelegenheid in de grote steden. Boot pleitte dus voor een beleid dat het regime in Zuid Afrika in staat stelde om, onder valse voorwendselen, zo goed als dezelfde racistische onderdrukking tot stand te brengen.'

Daarnaast was de kleine apartheid het racistische systeem die de segregatie tussen witte mensen enerzijds, en mensen van kleur anderzijds, bij wet regelde.

TijdgeestEen veel gehoord 'argument' in de discussie omtrent Boot is ook dat we zijn apartheidsdenken in de 'tijdgeest' of 'historische context' moeten zien. Het zou dan begrijpelijk zijn dat Boot er in die tijd zulke opvattingen op nahield.

De werkelijkheid is echter dat het verzet tegen de apartheid er al vanaf het eerste begin was. Het Afrikaans Nationaal Congres (ANC) speelde hierin een belangrijke rol. Het verzet tegen de apartheid was onderdeel van een langdurige strijd van mensen van kleur voor gelijke rechten en vrijheden. Een strijd tegen racisme en imperialisme.

Op 21 maart 1960 kreeg het grote verzet tegen de apartheid internationale bekendheid. Een demonstratie in Sharpeville tegen de pasjeswetgeving, een van de meest dominante vormen van het apartheidssysteem, eindigde in een vreselijk bloedbad toen de politie het vuur opende op de demonstranten. Er vielen 69 doden en vele gewonden.

Naar aanleiding van de gruwelijke gebeurtenissen in Sharpeville nam de VN-Veiligheidsraad op 1 april 1960 resolutie 134 aan, waarin de Raad voor het eerst opriep om de apartheid in Zuid-Afrika af te schaffen. Hierna zouden er nog zeker elf VN-resoluties volgen waarin de apartheid nadrukkelijk werd veroordeeld, voordat Joost Boot in 1982 het 'Praatboek uit Zuid-Afrika' publiceerde. (Zie resoluties 181, 182, 190, 191, 282, 311, 385, 392, 417, 418 en 473.) In het boek pleit Boot opnieuw voor het thuislandenbeleid.

Historicus Ewout Klei zegt daarbij het volgende over die tijdgeest tegen PvdA-collega Van Drooge: 'Ook in de jaren zeventig en tachtig was zijn pro-apartheidsstandpunt omstreden. Niet alleen bij links, maar ook bij de ARP en daarna het CDA. Alleen uiterst rechts, het GPV, de SGP, de Boerenpartij (en in mindere mate de RPF), steunde de apartheid. Gezien het feit dat Boot zeer actief de politiek van de apartheid heeft verdedigd, ook in een tijd dat de apartheid als racisme werd veroordeeld, is het bijzonder dat er een straatnaam naar hem vernoemd wordt. In onze multiculturele samenleving, die tegen racisme en uitsluiting is, een straat naar een apartheidsapologeet vernoemen is een gotspe.'

Inclusieve samenlevingAls burgemeester heeft Boot veel betekend voor Hilversum. Vooral voor Hilversum als 'mediastad'. Zo staat hij aan de wieg van het Media Park, dat toen nog het 'Omroepkwartier genoemd werd.

Maar de kwestie van de Burgemeester Bootlaan gaat wat de SP betreft niet over Boot's inzet voor het Media Park. Wat ons betreft gaat het om een veel belangrijker aspect: de inclusieve samenleving.

Gunnen we een pleitbezorger van segregatie en racisme een plaats in ons Hilversum? Juist wanneer wij staan voor een inclusief Hilversum, waarin iedereen dezelfde rechten en vrijheden heeft? Een samenleving waarin we het verhaal van de geschiedenis willen vertellen om haar gruwelen te gedenken, en niet te eren?

De SP wil het college vragen daarover na te denken. Na te denken over het signaal dat we uitzenden wanneer we wél racistische apartheidsdenkers met straatnamen gaan eren in ons Hilversum. En na te denken hoe we de historie van de straat wél eer aandoen door het Molenpad te laten bestaan.

Zoals Nelson Mandela ooit zei: 'We must forever realize that the time is always ripe to do right'.

Het 'daadkrachtige' besluit van het Hilversumse college om het Molenpad te hernoemen naar de 'Burgermeester Bootlaan' blijkt een grote misser. De SP Hilversum en PvdA steunen de inwoners en stellen vragen.

In maart kwam het college met het besluit om het pad te vernoemen naar oud-burgemeester Boot. Wethouder Jaeger kondigde dit besluit van het vorige college vol trots aan op Twitter en noemde het een ‘ode aan daadkracht’. SP raadslid Rebekka Timmer en Femke van Drooge van de PvdA zijn bang dat de daadkracht van het college ten koste is gegaan van de zorgvuldigheid.

De woningen aan de nieuwe weg, die volgens de projectontwikkelaar op privéterrein gelegen zijn, zijn verkocht op het adres 'Molenpad'. De naam is een verwijzing naar de molen 'de Ruyter' die er ooit stond en naar het molenaarshuis dat op de hoek van de ’s-Gravelandseweg en het Molenpad staat.

De inwoners zijn dan ook onprettig verrast met de plotselinge naamsverandering. Enerzijds omdat zij de naam 'Molenpad' een perfecte naam voor hun weg vinden. Anderzijds omdat zij nooit zijn betrokken bij de plannen van B&W.

'De kopers zijn niet gekend in de naamsverandering', schrijft bewoner Jaap van der Harst in zijn mail aan de raad. De bewoners hebben bezwaar aangetekend. De PvdA en SP pakken de handschoen op en steunen de inwoners.

Maar evenals de communicatie is ook het vooronderzoek naar oud-burgemeester Boot gebrekkig geweest. De 'burgervader' van het zestiger jaren Hilversum wordt door het college geroemd als eerste 'mediaburgemeester'. Dit zou hem de eer van een straatnaam opleveren. In de overwegingen staat echter niet opgenomen dat de heer Boot zich in de jaren '70 en '80 een groot voorstander van de apartheid in Zuid-Afrika betoonde. Ook hield de oud-burgemeester er tal van controversiële opvattingen op na.

Zijn boek 'Praatboek uit Zuid-Afrika' uit 1982 is Boot's pleidooi voor de 'Grote Apartheid' in Zuid-Afrika. Het is het idee dat mensen van kleur moeten worden weggestopt in hun eigen, haast reservaat-achtige stukjes land, de zogenaamde 'thuislanden'. De omstandigheden in deze 'landen' waren ronduit verschrikkelijk. Tevens worden zwarte mensen omschreven als 'kannibalen', 'analfabeten', en 'mensen zonder inventiviteit'.

SP en PvdA gaan ervan uit dat het college niet op de hoogte was van deze kant van oud-burgemeester Boot toen zij dit besluit nam in maart. 'Het zou ontzettend problematisch zijn om een uitgesproken voorstander van de apartheid te eren met een straatnaam', aldus Rebekka Timmer en Femke van Drooge.

Ze willen weten wat het college met deze informatie gaat doen, en of zij voornemens is de huidige plannen te stoppen om vervolgens alsnog met bewoners in gesprek te gaan over de straatnaam.