Poliflw

Gert-Jan Segers dient samen met GroenLinks-Kamerlid Kathalijne Buitenweg vandaag een wetsvoorstel in om de strafmaat voor hatecrimes te verhogen. Met de nieuwe wet wordt de maximale straf voor misdrijven met een discriminatoir motief verhoogd.

Iedereen heeft recht op woonruimte. De financiële problemen die de coronacrisis veroorzaakt, mogen nooit leiden tot huisuitzettingen. Ook niet als straks na deze crisis vanwege de recessie mensen minder geld hebben om huur te betalen. Dat voorstel doen GroenLinks en ChristenUnie. Vandaag stemt de Tweede Kamer over het voorstel. 

ChristenUnie en GroenLinks dienen volgende week gezamenlijk een voorstel in voor de terugkeer van autoloze zondag. Vorige maand waren er in Europese steden als Londen, Parijs en Brussel autoloze zondagen. Kamerleden Carla Dik-Faber (ChristenUnie) en Suzanne Kröger (GL) waren onder de indruk van de beelden.

Vandaag is een mooie dag want twee andere politieke partijen scharen zich achter Coalitie-Y. Daarmee nemen twee architecten van het leenstelsel de PvdA en GroenLinks afstand van dat systeem en scharen ze zich achter ons pleidooi voor de basisbeurs. En het zou prachtig zijn als blijkt dat de komende weken nog meer partijen zich bij Coalitie-Y aansluiten.

De ChristenUnie, PvdA en GroenLinks geven politieke steun aan de voorstellen van ‘Coalitie-Y’. Dit samenwerkingsverband van een aantal jongerenorganisaties en tv-presentator Tim Hofman werkt aan voorstellen voor een betere toekomst voor jongeren in Nederland. De partijen presenteren binnenkort een manifest waarin ze zich uitspreken voor vaste banen voor jongeren, meer betaalbare woningen en de invoering van een basisbeurs.

Nog geen twee weken geleden presenteerden we – de ChristenUnie samen met GroenLinks, PvdA, D66, SP, VVD en CDA – een nieuwe Klimaatwet. Daarin legden we stevige ambities vast voor het tegengaan van klimaatverandering. Ik noemde het een historische stap vooruit.

Die ambities sluiten aan op de plannen van dit kabinet. In het Regeerakkoord spraken we – en dan heb ik het nu over ChristenUnie, D66, VVD en CDA – al af wat we gaan doen om ons land duurzamer te maken. We nemen afscheid van het fossiele tijdperk van olie, kolen en gas. We geven ruim baan aan schone energie, energiebesparing en de kolencentrales gaan dicht. Daarmee vulden we in het Regeerakkoord grofweg de helft van onze ambities in met concrete maatregelen.

Dat is niet niets, als je bedenkt dat de afgelopen kabinetsperiodes veel te weinig vooruitgang is geboekt. En toch: die andere helft móet dus nog ingevuld worden.

Vandaag is daarom opnieuw een belangrijke dag met opnieuw een belangrijke stap. Vandaag presenteren de Klimaattafels hun ideeën waarmee we onze duurzame ambities dichterbij kunnen brengen. Dat is een belangrijke tussenstap op weg naar een Klimaatakkoord dat we later dit jaar hopen te sluiten. Dan weten we écht wat we gaan doen.

De ChristenUnie heeft een duidelijk doel voor ogen. We willen ‘Parijs’ halen. En zelfs dat doel staat niet op zichzelf. We willen goede rentmeesters zijn. We willen voor de schepping zorgen. Daar zetten we al die stappen voor. Sterker: daarvoor lopen we ons het vuur uit de sloffen.

Dat betekent ook dat we bij voorbaat open staan voor alle voorstellen. Want suggereren dat we niets gaan merken van de omslag naar een duurzame energieopwekking, duurzame productie en duurzame economie en het ons niets gaat kosten, zou niet eerlijk zijn. Ik zie dat ook terug in de uitgangspunten van de Klimaattafels: er zijn geen heilige huisjes meer.

De komende tijd gebruiken we om deze ideeën te bespreken, verder uit te werken en door te rekenen. Want waar we zeggen dat we het allemaal gaan merken, moeten we ook zeggen dat we de lasten én de lusten eerlijk gaan verdelen. Dat betekent dat we enerzijds allemaal naar vermogen mee moeten betalen én het anderzijds allemaal terug moeten zien in een lagere energierekening.

We gaan naar Parijs en we gaan met z’n allen. Vandaag zetten we opnieuw een stap.

Labels: Carla Dik-Faber, Duurzaamheid

Ik sta na vijf-en-een-half jaar Binnenhof nog steeds wel eens te kijken van de ‘Haagse werkelijkheid’. Eigen aan die Haagse werkelijkheid is bijvoorbeeld dat er van een breder plan soms één element uit wordt gelicht dat zonder context wordt becommentarieerd. Het tegenovergestelde gebeurt ook – soms zelfs tegelijkertijd: een discussie of gesprek over het ene onderwerp, kan zomaar aan een andere discussie worden vastgeplakt, met een heel vreemde context als gevolg.

Het overkwam onlangs een collega van een andere partij, toen ze een plan presenteerde voor de ouderenzorg. Eén onderdeel uit haar plan kreeg opmerkelijk veel aandacht: de kwetsbaarheidstest voor ouderen die in het ziekenhuis terecht komen, om overbehandeling te voorkomen. Op de website van haar partij – in dit geval GroenLinks – werd het verder toegelicht: “Het aantal ouderen groeit en doet in toenemende mate een beroep op onze ziekenhuizen. Iedereen moet behandeld kunnen worden, maar je moet de vraag durven stellen of je iets opschiet met een operatie of een chemokuur.”

Spannende, maar belangrijke vragen. Alleen ging het al heel snel over… geld.

Volgens NRC Handelsblad is het “de olifant in de kamer” in Haagse debatten. In een tijd dat het vaak en veel gaat over de hoogte van zorgkosten, kan moeilijk óók de discussie over overbehandeling worden gevoerd. De reacties waren soms niet mals: de GroenLinks-collega hoefde toch niet te bepalen hoe lang je mocht leven en – dat moest er nog eens bij komen – hoeveel dat mag kosten?

Deze reacties kunnen ook uit christelijke hoek komen. Niet voor niets: het leven verdient bescherming en de waarde ervan is zeker niet in geld uit te drukken. Zo plaatste ook een predikant twee kanttekeningen. Ook hij legde de link naar ‘kostenbesparing’; hij vond die link – terecht – gevaarlijk én laakte de koppeling met de ouderenzorg: was het niet stigmatiserend om alleen over ouderen te spreken?

Vooropgesteld: deze vragen kan ik goed begrijpen. Maar al te vaak hebben ouderen het gevoel dat zij een kostenpost van de samenleving zijn. Niet verwonderlijk als je geen krant kunt openslaan zonder te lezen over bijvoorbeeld de kosten van de ouderenzorg. Alsof dat nog niet pijnlijk genoeg is, kunnen steeds meer ouderen zich ook overbodig voelen. Ook dat is te verklaren: iedereen heeft het druk of denkt het druk te hebben en te vaak wordt de waarde van ouderdom in het haastige leven onderschat. De ChristenUnie lanceerde eerder samen met KBO-PCOB en Omroep MAX het manifest Waardig Ouder Worden, dat door tientallen maatschappelijke organisaties is ondersteund en nu ook een plek in het regeerakkoord heeft gekregen. Hierin gaat het onder andere over nieuwe huisvestingsvormen, het tegengaan van eenzaamheid en herwaardering van ouderdom. Want dat is hard nodig.

In een samenleving die ouderdom niet op waarde schat en waarin ouderen zich een kostenpost voelen, schiet een gesprek over overbehandeling gemakkelijk in het verkeerde keelgat. Hoewel begrijpelijk, is dat ook zorgelijk. Zo is het gesprek over het eventueel afzien van medisch ingrijpen op zichzelf een taboe geworden. En daar moeten we het, los van de kosten, toch eens over hebben.

Want er is soms wel degelijk sprake van overbehandeling bij ouderen. De christelijke filosofen Theo Boer en Maarten Verkerk schreven er samen met de christelijke voormalig ziekenhuisdirecteur Dirk Jan Bakker een interessant boek over. In ‘(Over-)behandelen: ethiek van de zorg voor kwetsbare ouderen’ dragen zij talloze voorbeelden aan van overbehandeling. Niet zelden gebeurt dat op aandringen van de familie, schrijven ze. Ze constateren dat overbehandeling de patiënt in kwestie kan schaden. In plaats van ze beter te maken, wordt bij kwetsbare ouderen het lijden door een behandeling vaak vergroot en verlengd. Dit is overigens geen verwijt aan artsen. Zij staan voor een ingewikkeld dilemma en moeten soms snel handelen, waarbij het resultaat van gemaakte keuzes in de behandeling lang niet altijd op voorhand duidelijk is. Maar het moet ook gezegd: artsen zijn gewend om medisch te behandelen, daar zijn ze goed in. Niet behandelen komt vaak niet bij ze op als een reële optie.

En dus vind ik dat we het gesprek over overbehandeling wel degelijk moeten voeren. Ook als christenen die én de onbegrensde waarde van het leven voorstaan én de kwetsbaarheid daarvan erkennen in de wetenschap dat we dat leven uiteindelijk niet in eigen hand hebben.

Mijn pleidooi is dat we niet alleen bij ouderen, maar áltijd in de zorg onszelf de vraag stellen ‘wat is de beste zorg op dit moment en in deze situatie’. Richtlijnen van artsen zijn teveel gericht op medisch ingrijpen, terwijl dat niet altijd de beste behandeling hoeft te zijn. Uit mijn eigen omgeving ken ik het verhaal van een jonge vrouw die haar man verloor aan een hersentumor. Artsen hebben heel lang doorbehandeld en hoop gegeven, terwijl al duidelijk was dat het einde nabij was. Doordat artsen dit niet bespreekbaar maakten, kon het echtpaar pas laat in het ziekteproces de focus verleggen naar het naderende afscheid. Ik kan nooit bepalen wat in welke situatie een goede keuze, dat gesprek hoort thuis in de spreekkamer. Maar het is wel goed dát het gesprek gevoerd wordt. Exemplarisch is de uitspraak van longarts Sander de Hosson in zijn boek ‘Slotcouplet’: “Geneeskunde is soms genezen, vaak verlichten, altijd troosten”.

En onlangs was ik op werkbezoek bij de Proctos kliniek in Bilthoven, gespecialiseerd in proctologie (aandoeningen rondom de anus), waar oprichtster en chirurg Charlotte Molenaar vertelde dat ze niet alleen chirurgen in dienst hebben, maar ook bijvoorbeeld een fysiotherapeut en psycholoog. Mensen komen daar vaak met idee dat ze geopereerd gaan worden, maar dat gebeurt in slechts 40% van de gevallen. De chirurgen nemen in het eerste gesprek uitgebreid de tijd om te luisteren naar de klachten van de patiënten. Op basis hiervan komen ze in veel gevallen tot de conclusie dat een leefstijlinterventie of fysiotherapie een betere optie dan een operatie. Maar ook kunnen de lichamelijke klachten gepaard gaan met psychische klachten, waarvoor een psycholoog beschikbaar is. Natuurlijk zijn mensen in eerste instantie verrast als ze geen operatie maar een psycholoog krijgen, maar de patiëntenrecensies zijn heel goed.

Ik ben zelf erg gecharmeerd van het concept ‘positieve gezondheid’ van Machteld Hüber. Gezondheid wordt hierbij niet meer gezien als de af- of aanwezigheid van ziekte, maar als het vermogen van mensen om met de fysieke, emotionele en sociale levensuitdagingen om te gaan en zoveel mogelijk eigen regie te voeren. Gezondheid wordt niet beperkt tot medische feiten over lichamelijke functies en zo lang mogelijk rekken van de levensduur, maar gaat ook over sociaal maatschappelijke contacten, zingeving, kwaliteit van leven en dagelijks functioneren. Dit is de omslag die in de zorg hard nodig is. Juist vanwege het welzijn van mensen is het belangrijk om meer tijd te nemen voor patiënten, samen te beslissen over de juiste behandeling en onnodige zorg tegen te gaan. Dit leidt tot betere, waardevolle zorg. En dat dat een kostenbesparing oplevert, is een mooie bijvangst.

Labels: Carla Dik-Faber, Zorg

De vaste Kamercommissie Buitenlandse Zaken heeft tijdens het meireces een werkbezoek afgelegd aan Saoedi-Arabië. De commissie, met Tweede Kamerleden van GroenLinks, VVD, CDA, PvdA, D66, SGP en delegatieleider Joël Voordewind (ChristenUnie), was uitgenodigd door het Saoedische parlement, de Shura Council. De Kamerleden lieten zich informeren over verschillende onderwerpen zoals de actuele (handels)relatie met Nederland, mensenrechten en de interne hervormingen in het land.

Ook de buitenlandse politiek van Saoedi-Arabië kwam aan de orde, waarbij ook de oorlog in Jemen en de spanningen met Iran niet onbesproken bleven. Het laatste werkbezoek van Kamerleden aan Saoedi-Arabië vond tien jaar geleden plaats. De delegatie Kamerleden bezocht Dammam, Riyad en Jedda en sprak met verschillende politici en vertegenwoordigers van belangenorganisaties en bedrijven.

EconomieMet de vicevoorzitter, Yahya al-Samaan en leden van het door de koning benoemde parlement is gesproken over het functioneren van de Shura Council. Ook is er gesproken over de economische hervormingen die kroonprins Mohammed Bin Salman wil invoeren om de Saoedische economie minder afhankelijk te maken van olie en buitenlandse arbeidsmigranten. Een aantal staatsbedrijven wordt (deels) geprivatiseerd en 30% van de werknemers moet vrouw zijn. Er zijn ook meer banen nodig voor de Saoedi’s zelf. Van Saoedische zijde werd benadrukt dat er ruimte is om de handelsbetrekkingen met Nederland verder te intensiveren. Tegelijkertijd vernam de delegatie nog steeds zorgen over de grote bureaucratie in het land en de hoge werkloosheid (24%). Toenemende belastingen, het intrekken van subsidies en verlies van goedkope arbeidsmigranten zijn ook punten van zorg.

Sociale ontwikkelingenDe delegatie werd geïnformeerd over de hervormingen op sociaal gebied die het land in een snel tempo doormaakt. Zo mogen de vrouwen autorijden, is het bijwonen van sportevenementen geaccepteerd en zijn bioscopen geopend en muziekconcerten toegestaan. Ook er zijn er op ontmoetingen geweest met buitenlandse religieuze leiders. Met de Mensenrechtenraad spraken de Kamerleden openhartig over de doodstraf, vrouwenrechten, godsdienstvrijheid, behandeling van mensenrechtenverdedigers in Saoedi-Arabië en de financiering van buitenlandse moskeeën.

Met betrekking tot de mensenrechten blijven er zorgen over het guardianship voor vrouwen, de regel dat mannelijke familieleden beslissingen nemen voor vrouwen. Ook zijn er zorgen over de doodstraf, godsdienstvrijheid en bescherming van vrouwelijke arbeidsmigranten tegen misbruik.

Buitenlandse politiekMet de minister van Buitenlandse Zaken, Adel Al-Jubeir is ingegaan op de oorlog met Jemen en de toegang van hulpgoederen, de spanningen met Iran, het vredesproces met Israël en de Palestijnen en visaverruiming voor Nederlanders. Met de president van Jemen, Abd Rabbuh Hadi, die in ballingschap leeft in Saoedi-Arabië, is gesproken over de oorzaken van het conflict met de Houthi’s, de toegang van humanitaire goederen en scenario’s voor een vredesregeling. Tijdens het gesprek met de president van Jemen hoorde de delegatie twee ontploffingen van raketten die waren afgeschoten vanuit Jemen op Riyad. Dit bracht de oorlog opeens heel dichtbij.

Verder sprak de Nederlandse delegatie met de gouverneur van de oostelijke provincie, prins Saud bin Nayef al Saud, vertegenwoordigers van Saudi Aramco (de Saoedische oliemaatschappij), vertegenwoordigers van de VN, vertegenwoordigers van religieuze minderheden (sjiieten en christenen), jongeren, vrouwen en vertegenwoordigers van het Nederlandse bedrijfsleven (o.a. Shell, Unilever, Phillips, Strukton, KLM en Hak) en Nederlanders die werkzaam zijn in Saoedi Arabië.

Lange geschiedenisDe relatie tussen Saoedi-Arabië en Nederland kent een lange geschiedenis. In 1872 opende Nederland een consulaat in Jedda. De eerste buitenlandse bank was Nederlands en de eerste internationale luchtvaartmaatschappij die aanlandde in Dammam was KLM. Er wonen circa tweeduizend Nederlanders in Saoedi-Arabië en ons land is nog steeds één van de grootste investeerders in het land.

De delegatie bestond uit de volgende leden: Isabelle Diks (GroenLinks), Sven Koopmans (VVD), Agnes Mulder (CDA), Lilianne Ploumen (PvdA), Sjoerd Sjoerdsma (D66), Kees van der Staaij (SGP) en Joël Voordewind (ChristenUnie en delegatieleider).

(Bron: MinBuZa)

Labels: Joël Voordewind, Midden-Oosten, Buitenland

Het debat over de euro wordt gedomineerd door een geforceerde bipolariteit: je bent voor de euro of je bent ertegen. Het is daarom belangrijk om een eurorealistisch geluid te laten horen: de euro is er. Dus daar moet je wat mee. 

En Nederland heeft in het bepalen van de toekomst van de euro een belangrijke plek: als middelgrote economie en als pleitbezorger van de calvinistische traditie ‘afspraak is afspraak’ (vrij naar Jacobus 5 vers 12) ligt er een belangrijke taak voor Nederland. En als leverancier van een van de langstzittende regeringsleiders in Europa heeft Nederland ook echt de kans om een toekomst voor de euro uit te stippelen die wordt vormgegeven en gesteund door de lidstaten. Er ligt dus een belangrijke taak voor dit kabinet om op dit cruciale moment – met de Brexit in het vizier en nu we (nog) in een hoogconjunctuur zitten, om juist nu stappen te zetten naar een monetaire unie waarbinnen lidstaten zich houden aan de afspraken die ze met elkaar maken. Een eurorealistische koers betekent ook dat je moet erkennen dat de euro heeft geleid tot een transferunie. Zoals binnen Nederland ten tijde van de gulden er netto geldstromen tussen provincies waren, zo zijn er bij de euro netto geldstromen tussen landen. En maar een beperkt gedeelte van de Nederlanders voelt zich voldoende Europeaan om happy te worden van dat idee. Er is geen noord-zuid solidariteit gekomen – sterker nog, die lijkt verder weg dan eerst. De gedachte dat je via het creëren van één muntunie ook kunt bouwen aan een culturele brug op het continent is vooralsnog een sprookje gebleken. Om onderling vertrouwen te vergroten is het nodig dat alle landen zich houden aan de begrotingsregels zoals die zijn afgesproken in het Stabiliteits- en Groeipact. Oók Nederland. En met het slechte houdbaarheidssaldo als gevolg van het huidige regeerakkoord geeft Nederland niet het goede voorbeeld. Dit kabinet is net wat té kwistig met overheidsmiddelen. In deze context heb ik tijdens de Algemene Financiële Beschouwingen gesproken over de Jozef-economie: Als we afspreken dat je in slechte tijden tot 3% begrotingstekort mag hebben, dan moet je in goede tijden ervoor zorgen dat je geen expansief begrotingsbeleid voert. Alleen op die manier zal er graan zijn in de magere jaren die ongetwijfeld weer gaan komen, gezien de huidige wispelturige beurzen en de oververhitte huizenmarkt. De ChristenUnie is van mening dat vertrouwen in de euro alleen duurzaam zal blijken 1. als afspraken binnen de EMU worden nagekomen, zoals de no bail out clausule in het Verdrag van Maastricht en de afspraken in het Stabiliteits- en Groeipact op het gebied van begrotingssaldo en overheidsschulden, en 2. dat sancties (kunnen) worden opgelegd bij structureel niet nakomen van afspraken.Het vaststellen óf afspraken worden nagekomen dient daarbij objectief te zijn. Het opleggen van mogelijke sancties blijft echter ook een politiek proces. Dit was juist bij de Europese Commissie belegd omdat de lidstaten elkaar nooit sancties oplegden. Nu dat de Commissie dat óók niet doet, hoe nu verder? Hoe kijkt de minister hier tegenaan? Graag wijs ik de minister op de in 2012 aangenomen motie Slob, waarin de regering wordt verzocht zich binnen de EMU sterk te maken voor het opstellen van exitcondities, zodat helder is dat landen uittreden wanneer ze zich langdurig niet aan de afspraken houden. Die motie werd, behalve door GroenLinks, door alle partijen in deze Kamer gesteund. Is deze minister nog steeds bewust en actief bezig met het uitvoeren van deze motie? Voor Nederland is het belangrijk dat de Noordeuropese begrotingsdiscipline gemeengoed gaat worden, ook in het zuiden. Aangezien de as Duitsland-Frankrijk dominant zal zijn in het komende proces, moet het doel van de Nederlandse regering zijn om een coalitie van middelgrote noordelijke landen te bouwen, die steun kan geven aan de Duitse kant van de dominante as. Gedacht kan worden aan Finland, de Baltische staten, Slowakije en Oostenrijk. De ChristenUnie ziet een voortrekkersrol voor de Nederlandse premier, gezien zijn lange staat van dienst. Hoe schat de minister deze route in? De ChristenUnie is van mening dat een achtervang (een ‘backstop’) in het gemeenschappelijke resolutiefonds (het SRF) begrotingsneutraal moet zijn, zodat de kosten hiervan teruggevorderd worden op de Europese bankensector. Is de minister het daarmee eens? En, naast begrotingsneutraal, wat vindt de minister van geografisch neutraal? Of vinden we het okay dat de Nederlandse – of Noordeuropese – bankensector garant staat voor de Zuideuropese? De ChristenUnie is van mening dat er niet kan worden gepraat over een Europees deposito garantiestelsel, omdat dit Europese risicodeling met zich mee brengt. Dit is de periode dat er moet worden gepraat over risicoreductie, zowel op het gebied van handhaven van begrotingsregels als op het vergroten van de kapitaaleisen aan banken, als op de ontvlechting van overheid en bankensector in zuidelijke landen. Is de minister dat met mij eens?

De ChristenUnie kiest voor een stap vooruit, op weg naar een stevige en positieve toekomst voor de euro, maar ziet daarbij eerder een leidende rol voor de lidstaten dan voor de Europese Commissie. Eerst moet namelijk een aantal fundamentele problemen in het systeem worden opgelost. De Commissie stelt echter kleine verbeteringen voor gelijktijdig met verdere integratie. Gezien de grote financiële risico’s in het huidige systeem, is de ChristenUnie van mening dat eerst bestaande afspraken moeten worden nagekomen zodat de euro sterker wordt bij grote schokken. Als afwegingskader voor toekomstige stappen in de EMU wil de ChristenUnie aan de Nederlandse regering de principes meegeven zoals genoemd. De toekomst van de Unie wordt bepaald door de lidstaten. Want de lidstaten vormen de Unie. Bij de toekomst van de euro kiest de ChristenUnie niet voor de weg achteruit, maar voor de weg vooruit. Maar die weg is een wezenlijk andere dan die geschetst wordt door de Europese Commissie.

(Dit was mijn bijdrage aan het debat over de toekomst van de euro)

Labels: Eppo Bruins, Europa