Donderdag 4 oktober jl. heeft de gemeenteraad van Borsele een motie vreemd aan de orde van de dag aangenomen. De motie ging over de regeling langdurig verblijvende kinderen in Nederland. In de volksmond ook wel het kinderpardon genoemd.
De afgelopen periode is er veel aandacht geweest voor kinderen die al lang, of soms al hun hele leven in Nederland verblijven. Onze fractie heeft, na het nodige politieke schaafwerk, de door de PvdA ingediende motie gesteund. Net als alle andere fracties in de raad, op één na.
Ondanks het feit dat de motie weliswaar gaat over een onderwerp waar de gemeenteraad niet over gaat, kan elke gemeente op ieder moment hiermee te maken krijgen. Bovendien is het erg ingrijpend voor degenen die het betreft. Als fractie zijn we steeds erg voorzichtig in het steunen van onderwerpen waar ‘wij niet over gaan’ maar we wilden hiervoor een uitzondering maken, in lijn met de discussie die in 2012 ook speelde in de Borselse raad.
Destijds hebben we woorden van Kees van der Staaij aangehaald die in dit verband het volgende zei: “Wat een bij uitstek politiek orgaan … zeker níet moet doen, is op de stoel van de rechter en van de regering gaan zitten en individuele situaties beoordelen. Om een antwoord te vinden op de buitengewoon belangrijke vragen …. moet je gegronde dossierkennis hebben. Daar hebben we de rechter voor. Het is onwijs om met een minimum aan kennis een maximum aan oordeel te geven.”
De motie geeft geen inhoudelijk oordeel over de regeling, alias het kinderpardon, an sich, of individuele gevallen, maar roept vooral de regering op om de procedures te versnellen en de voorwaarden uit de regeling na te leven zodat schrijnende situaties voorkomen kunnen worden en er voor iedereen zo snel mogelijk duidelijkheid is. Wat betreft de uitvoering kunnen we ons vinden in de visie die van der Staaij destijds heel mooi formuleerde: “Een streng beleid vraagt om een milde toepassing, waarbij de bevoegde bewindslieden (lees Minister) royaal en ruimhartig gebruik maken van hun bevoegdheden.”
Kortom, de motie kan een steuntje in de rug zijn voor de regering om dit probleem snel en zorgvuldig aan te pakken in het belang van iedereen, maar bovenal de kinderen die het betreft!
