Poliflw

Het is goed om aan het begin van een nieuw seizoen met een verhaaltje stil te staan bij: 'Er is hoop'. 'Er is hoop', zei Mol. Hij zat samen met Veldmuis op het bankje onder de dikke eik zonder processierupsen aan de rand van het bos. Het regende zachtjes en tegelijk was de zon doorgebroken. Mol veegde de regendruppels van zijn bril, zette die weer op zijn neus en zag door de dikke glazen hoe boven het maïsveld een fletse regenboog verscheen. Hij schraapte zijn keel. 'Er is hoop', zei hij nog eens. Zijn stem klonk ineens heel gewichtig. 'Wat jij Veldmuis?' Veldmuis wist nog goed wat hij moest zeggen. 'Wat bedoel je daar precies mee?'vroeg hij voorzichtig. 'Nou ja', zei Mol geërgerd. 'Hoop, je weet toch wel wat dat is?' 'Ja, ja, natuurlijk', zei Veldmuis snel. 'Tsja, uh, ik hoop natuurlijk wel eens iets. Als ik bijvoorbeeld bij jou op bezoek ben geweest, diep in je hol, en ik loop door die stikdonkere gang op weg naar huis, dan hoop ik altijd dat ik na de volgende bocht in de verte het daglicht zie'. 'Ha', zei de Mol schamper. 'Noem je dat hopen? Je hoopt iets waarvan je weet dat het toch wel zal komen. Je weet toch dat er licht is aan het einde van mijn tunnel? Zo kan iedereen wel hopen'. Mol raakte op dreef. 'Weet je nog die overstroming na de hevige regenbui, een jaar geleden? Mijn hele huis was ondergelopen en ik moest door mijn eigen gangen zwemmen om mijn vrouw en kinderen te redden. Toen ik de laatste in de boot had gezet, brak de zon door, terwijl het nog regende. Toen zag ik die regenboog. 't Is gek, maar telkens als ik die zie, denk ik: zo lang er beesten bestaan zoals ik, is er hoop.' Veldmuis veerde op. 'Ja, dat weet ik nog. Het was maar goed dat alle muizen samen die boot hadden gebouwd, hè Mol? We wisten eigenlijk niet waarom we dat deden, maar we hadden ergens het gevoel dat-ie wel eens van pas zou kunnen komen. Uil heeft later doe boot een naam gegeven en die er met dikke zwarte letters op geschreven. Ik vergeet altijd wat er stond, want ik kan niet lezen, zie je.' Mol kuchte. 'Die boot van jullie' zei hij zacht, 'heet geloof ik DE HOOP of zoiets.' Toen zwegen ze allebei, Mol en Veldmuis. Ze keken hoe de regenbui langzaam oploste in de grijze lucht. 'Inderdaad, er is hoop', zuchtte Veldmuis. Naar aanleiding van EH-Magazine, jaargang 40 ,nummer 5

Het was op 6 juni weer een teleurstellende raadsvergadering. Drie wijzigingsvoorstellen (= amendementen) hebben we ingediend die met ruime meerderheid zijn weggestemd. De eerste ging over verkeersveiligheid bij voetbalvereniging SSC: men vond meer parkeerplaatsen belangrijker. Bij de tweede was de inzet om bijna € 1 miljoen vrij te spelen voor een herinrichting voor de buurt De Amstel; zonder argumenten te noemen is ook die niet aangenomen. De derde had betrekking op het Openbare Verlichtingsplan. Op zich is dat een ambitieus plan, maar het extra geld hiervoor moet nog worden geregeld. Bovendien moet de gemeenteraad nog de eigen visie op duurzaamheid (energiebesparing) vaststellen. Dat is het lot van een kleine fractie: hard werken en weinig tot niets binnen halen. Maar we gaan door voor het belang van Waalwijk.

ZIJN ARBEIDSMIGRANTEN MENSEN (3)? Ja, natuurlijk. Maar waarom wordt er dan vrijwel alleen over en niet met hen gesproken? Al in mei 2018 heeft de fractie van de ChristenUnie, wetende dat deze discussie eraan zat te komen, het college opgeroepen het gesprek met de arbeidsmigranten zelf aan te gaan. Zij zullen vast zelf op grond van hun ervaringen en wensen ideeën hebben over hoe het beter kan. Arbeidsmigranten die werken als uitzendkracht/flexkracht zijn op veel terreinen afhankelijk van de uitzendbureaus; wonen en werken is vaak aan elkaar gekoppeld. Voor nieuwkomers is het uitzendbureau het eerste contact met Nederland en vormt daarmee een belangrijke vraagbaak. Ze organiseren vervoer, verzekeringen en bijvoorbeeld contacten met de huisarts/medici. Dat leidt tot een disbalans tussen werkgever en werknemer. Deze disbalans in de machtsverhouding zorgt voor ongelijke situaties die vaak in het nadeel zijn van arbeidsmigranten; zie bijvoorbeeld: https://www.ad.nl/politiek/uitzendbureaus-pompen-polen-rond-om-kosten-te-besparen~aeaecc31/?utm_source=email&utm_medium=sendafriend&utm_campaign=socialsharing_web&fbclid=IwAR19cIpGPdmGWsI9IsqJGqmVF0Snq3zuSvUuxzzHuSn2HG4VPOLwsKgSaVg. Als ze klachten hebben, bijvoorbeeld omdat ze worden uitgebuit, dan kunnen ze zich in Waalwijk melden bij ContourdeTwern (wijdienstencentra). Maar wie weet dat? En wie vertelt dat tegen de arbeidsmigranten? Het is echt niet moeilijk om met arbeidsmigranten te spreken. De adressen waar ze in grote getale wonen, werken of hun boodschappen doen, zijn bekend. Maar eind 2018 bleek dat het college vooral met ondernemers had gesproken over locaties op bedrijventerreinen en niet met de arbeidsmigranten. Als ze dat hadden gedaan, dan zouden ze hebben gehoord dat de arbeidsmigranten die op Zanddonk zijn ondergebracht, klagen over het gebrek aan privacy, omdat ze een kleine ruimte moeten delen met één of meer personen. Hun bed staat op een halve meter van een snurkende landgenoot, die ze voor die tijd niet kenden. Voor het contact met arbeidsmigranten verwees het college naar het PON. Deze organisatie heeft meerdere onderzoeken naar de situatie van arbeidsmigranten uitgevoerd. Echter, met de aangewezen knelpunten en de aanbevelingen van het PON is door het college veel te weinig gedaan. Het gemeentebestuur lijkt vooral gericht te zijn op het faciliteren van ondernemers en de vrees van de eigen inwoners.

‘Uitzendbureaus pompen Polen rond om kosten te besparen’

Uitzendbureau’s gebruiken ‘draaideurconstructies’ en andere duistere praktijken om zoveel mogelijk te kunnen besparen op kosten voor Poolse uitzendkrachten. Dat verklaren CNV en FNV tegenover RTL Nieuws. Een Kamermeerderheid eist opheldering van minister Koolmees (Sociale Zaken).

ZIJN ARBEIDSMIGRANTEN MENSEN (2)? Ja, natuurlijk. Maar waarom worden dan allerlei belemmeringen opgeworpen om te voorkomen dat zij in gewone huizen kunnen wonen? Veel arbeidsmigranten zouden hier wel langere tijd willen verblijven; alleen krijgen ze maar een tijdelijk contract. Een deel werkt al jaren in Nederland, gaat steeds voor korte onderbrekingen naar het thuisland en komt vervolgens weer tijdelijk hier werken. Daarom worden ze steeds opnieuw en dus ook jarenlang tot de kortverblijvers gerekend. Zij willen wel integreren, de taal leren en hun leven opbouwen in ons land. Maar in de gemeente Waalwijk zien nogal wat inwoners de mogelijke komst in hun buurt als een bedreiging van hun woongenot. Het gemeentebestuur heeft daar kennelijk oren naar, want voor het wonen op bedrijventerreinen zijn de regels versoepeld en voor het wonen in woonwijken zijn de normen juist verzwaard. Voor de campussen gelden minimale vierkante meters per persoon, terwijl voor woonhuizen niet wordt gekeken naar het aantal vierkante meters per persoon maar naar het maximum aantal bewoners, hoeveel ruimte er ook is. In onze ogen is dat meten met twee maten. Arbeidsmigranten mogen kennelijk wel een bijdrage leveren aan onze economie en moeten dus ergens slapen. Alleen mogen ze geen last veroorzaken, omdat ze moeten vaak ’s nachts naar het werk vertrekken. Kennelijk is het gewekt worden door onze jeugd die na een avond stappen met het nodige lawaai huiswaarts keert, geen probleem. Bovendien bezetten de arbeidsmigranten parkeerplaatsen. Veel Nederlandse huishoudens bezitten 2 auto’s en met volwassen kinderen zelfs 3 of meer. Is het dan terecht om te roepen dat er voor auto’s met een buitenlands kenteken geen plaats is? Waalwijkers zouden veel gastvrijer voor arbeidsmigranten moeten zijn. De meesten veroorzaken geen problemen (zo leert de eigen ervaring) en vormen een aanwinst voor Waalwijk. In zijn kerstrede zei onze koning: “Nederland is anno 2018 één van de beste plekken ter wereld om te wonen, te werken en te leven”; maar dat geldt helaas nog niet voor de arbeidsmigranten.

ZIJN ARBEIDSMIGRANTEN MENSEN (1)? Ja, natuurlijk. Maar waarom besloot dan een overgrote meerderheid van de gemeenteraad half december dat zij in grote groepen tot maximaal 400 personen kunnen worden gehuisvest in gebouwen (campussen) op of in de buurt van bedrijventerreinen? Jarenlang is de gemeente Waalwijk bezig geweest om wonen op bedrijventerreinen onmogelijk te maken, omdat de aanwezigheid van mensen bedrijven te veel zou beperken in hun productiemogelijkheden. Maar als het om arbeidsmigranten gaat, dan kan het kennelijk wel. Overigens, dan wordt niet gesproken van wonen maar van verblijven. Met een tijdelijke vergunning kan het gemeentebestuur volstaan met lichtere eisen ten aanzien van bijvoorbeeld geluid. Twee argumenten worden genoemd voor het op deze manier onderbrengen van arbeidsmigranten. Het eerste is dat ze hier toch maar voor een korte tijd (enkele maanden) zouden komen. Ze zouden toch niet willen integreren en hoeven daarom niet tussen de Waalwijkers te wonen. De indruk wordt gewekt, dat ze hier alleen maar komen om te werken en te slapen. Maar ook al is het voor korte tijd, ze komen hier ook om te wonen en te leven. Daarom is het belangrijk dat ze in de buurt van voorzieningen als winkels worden gehuisvest, dat ze kunnen sporten, naar de kerk kunnen gaan. Het CDA voelde dat wel aan en vroeg aan de wethouder om een vervoervoorziening. Die wees dit af met als reden dat dit ook niet voor inwoners wordt geregeld. D66 pleitte voor winkels op de campussen, terwijl al jarenlang tegen detailhandel op bedrijventerreinen wordt gestreden. Het is juist goed voor de retail in Waalwijk, wanneer deze bijzondere groep flexwerkers bij bestaande winkels hun boodschappen doen. Het andere argument is dat arbeidsmigranten die op of bij bedrijventerreinen wonen, minder hoeven te reizen en er dus minder autoverkeer nodig is. Dit blijkt niet overeen te komen met de praktijk. Slechts 30% van de arbeidsmigranten die aan de Altenaweg verblijven, werkt in Waalwijk. Van de groep die op Zanddonk is gehuisvest, werkt bijna de helft buiten Waalwijk, zelfs buiten de regio. Het probleem is dat arbeidsmigranten te veel als productiefactor worden gezien in plaats van mens. Alleen de PvdA en de ChristenUnie hebben tegen de nieuwe beleidsvisie gestemd. Wordt vervolgd.

Het college van Waalwijk onderstreept terecht het belang van groen en roept inwoners op met ideeën te komen om het nog groener te maken, maar ondertussen gaat het door met het kappen van tientallen bomen. En dat terwijl het inwonerpanel heeft aangegeven dat bomen het belangrijkste zijn voor de groenbeleving. Omdat het college zelfs de eigen beleidsregels voor het kappen van bouwen lijkt los te laten, heeft de ChristenUnie hierover kritische vragen gesteld: https://waalwijk.notubiz.nl/document/7111041/2/CU%20schr%20vr%20Kapbezwaar

Op donderdagavond 15 november heeft ChristenUnie tijdens de vragenronde van de raadsvergadering aandacht gevraagd voor de situatie bij zalencentrum Zidewinde door het volgende uit te spreken: "De huidige exploitant van cultureel centrum / zalencentrum Zidewinde te Sprang-Capelle heeft al geruime tijd geleden helaas om gezondheidsredenen aan moeten gevenper 31 december 2018 te stoppen. Over ruim 6 weken is het zover en wij hebben nog niets vernomen over een nieuwe exploitant voor deze in Sprang-Capelle zo belangrijke voorziening. De fractie van de SGP heeft hierover een maand geleden al onderhandse vragen gesteld. Toen is aangegeven dat begin november mogelijk een nieuwe exploitant zou kunnen worden gepresenteerd. Inmiddels is het half november en met name de verenigingen verkeren in het ongewisse. Dit leidt tot de nodige onrust in de gemeenschap van Sprang-Capelle, bijvoorbeeld bij de toneelvereniging die begin 2019 het grote jaarlijkse optreden heeft gepland. De gemeente is eigenaar van het zalencentrum, de gemeenteraad heeft de middelen beschikbaar gesteld om na een grondige verbouwing de bibliotheek daarin te vestigen en de gemeente heeft plannen om binnenkort van Zidewinde hèt Wij-centrum van Sprang-Capelle te maken. Daarom willen wij u de volgende vragen stellen: 1. Is er al een nieuwe exploitant? 2. Zo neen, bent u bereid om de verenigingen die nu huizen in Zidewinde, elders in het dorp onderdak te verlenen? 3. Hoe denkt u voor de gemeente het risico van huurinkomstenderving te minimaliseren? 4. Hoe denkt u überhaupt om te moeten gaan met de kwetsbare situatie dat het gebruik van zo’n belangrijke voorziening voor de leefbaarheid in Sprang-Capelle afhankelijk is van één exploitant?" De wethouder gaf alleen antwoord op de eerste vraag door te melden dat er nog geen nieuwe exploitant is en dat het college het nog steeds een zaak vindt van het stichtingsbestuur. Onze fractievoorzitter heeft in reactie gezegd dat het college zich veel meer inspant voor Waalwijkse verenigingen dan voor die in Sprang-Capelle.