Nieuws van politieke partijen over VVD inzichtelijk
Met een “van harte gefeliciteerd aan alle geslaagden” begon onze fractie vanavond haar beschouwing op de situatie waarin de gemeente Roermond is verzeild geraakt. Onze inbreng tijdens de raadsvergadering kunt u terugvinden in de bijlage.
Alleen het uitgesproken woord telt.
VVD
Nuenen, Gerwen en Nederwetten
05-05-2021 06:10
Lees het artikel in Rond de Linde of De Nuenense krant
of bekijk de raadsvergadering via de LON
VVD
Hardenberg
12-01-2021 06:20
Het College wilde op 12 januari de reactie van het COA bespreken met betrekking tot het amendement dat is ingediend ten tijde van de raad inzake verlening contract met COA over AZC in Heemserveen.
Het presidium (overleg tussen alle fractievoorzitters) heeft besloten het punt van de agenda te halen en eerst zelf in overleg te gaan met het COA met betrekking tot de mogelijkheden om ervoor te zorgen dat we weer zoveel mogelijk gezinnen gaan opvangen en we het opvangen van veelal alleenstaande mannen uit veilige landen kunnen voorkomen.
VVD
Heerhugowaard
05-01-2021 08:37
De plek van het raadslid
Ik heb gekozen voor het Regthuis in Oudkarspel omdat dit een belangrijke historische plek in Langedijk is. Het Regthuis is één van de oudste gebouwen van de gemeente. In de ‘vrije heerlijkheid’ Outkerspel, zoals Oudkarspel heel vroeger heette, werd recht gesproken door de Schout. En daar hoort een Regthuis bij. Ok, dit is niet het oorspronkelijke gebouw uit 1618, want door de jaren heen is het pand 2 maal opnieuw opgebouwd, de laatste keer nadat het zwaar beschadigd raakte tijdens de Bataafse Revolutie in 1799. Maar de historie die aan de plek hangt, vind ik boeiend.
De geschiedenis van alle Langedijker kernen is trouwens interessant. De gemeente Langedijk zelf bestaat dan pas sinds 1941, maar al in de elfde eeuw werd er over de vier dorpen Broeckerspel (nu Broek), Sint Pieterskerspel (nu Zuid-Scharwoude), Sint-Janskerspel (nu Noord-Scharwoude) en Outkerspel gesproken. Sint-Pancras is gebouwd op de plek van het verwoeste dorp Vronen, de verwoesting vond plaats na de Slag om Vroonen in 1297 waarbij de West-Friesen hun status als vrije boeren verloren. Vronen als dorp heeft een nog oudere geschiedenis dan Outkerspel.
Het zijn dus allemaal dorpskernen met een hele lange historie, die al startte ver voordat de polder Heerhugowaard werd drooggemalen. En door de eeuwen heen is veel van de identiteit van de verschillende Langedijker kernen bewaard gebleven, en dat al bijna duizend jaar. In de nieuwe gemeente Dijk en Waard moet de historie en identiteit van de dorpskernen, net als die van Heerhugowaard, herkenbaar blijven. Een belangrijke taak voor de nieuwe gemeenteraad.Het is mooi om te zien hoe de Stichting Hart van Oudkarspel zich inzet om het Regthuys en het tegenover gelegen Het Behouden Huis te behouden voor de toekomst. Want we mogen dan in de toekomst leven, deze panden zorgen voor een belangrijke verbinding met het verleden.
Robert Vermeulen
De Roermondse VVD-fractie is in 2020 heel actief geweest. Dankzij ook uw inbreng! In 2021 doen wij er nog een schepje bovenop.
2021 wordt een jaar waarin we eindelijk weer samen een stap vooruit kunnen zetten.
Een jaar waarin we elkaar weer fysiek kunnen ontmoeten.
Een jaar waarin we samen sterker verdergaan.
U kunt op onze inbreng rekenen! Wij rekenen graag op u!
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=3754508834584811&id=448759811826413
Op donderdag 12 november 2020 stelt de raad van Roermond de gemeentebegroting 2021 vast.
In de aanloop naar de raadsvergadering toe maken de fractievoorzitters bekend bij Roermond Nieuws wat hun visie op de gemeentebegroting 2021 is.
Daartoe zijn er in het weekend van 24/25 oktober 2020 videoboodschappen opgenomen, waarvan er in de periode van 1 tot en met 10 november 2020 dagelijks één zal worden gepubliceerd.
Vandaag deel 7 Vincent Zwijnenberg van de VVD.
VVD
Hollands Kroon
23-10-2020 23:33
De voormalige basisschool “De Zwerm” staat leeg en de locatie is inmiddels verkocht aan een ontwikkelaar.
Er is geen controle op het leegstaande schoolgebouw (en bijgenouwen) en er wordt door de omgeving overlast ervaren door drugsgebruik en drugsdealers.
Heeft het college middelen om de ontwikkelaar te dwingen de leegstaande gebouwen zo spoedig mogeijk te amoveren (slopen) en daarna de toekomstige bouwlocatie d.m.v. hekwerk overlast vrij te houden ?
Indien er in dit geval geen wetelijke mogelijkheden zijn om tot versnelde verwijdering van de leegstaande gebouwen te komen, dan verzoeken wij het college bij het afgeven van toekomstige bouwvergunnigen e.d., voorwaarden op te nemen die verpaupering en overlast van leegstaande gebouwen voorkomen. De ontwikkelaaar /eigenaar van de locatie nu te verzoeken maatregelen te treffen.
Wij stellen het op prijs als u uw antwoord ook met de overige raadsleden deelt.
Aan dat nummer van Bob Dylan moest ik denken toen ik gevraagd werd een bijdrage te leveren aan deze rubriek. Want wie had aan het begin van dit jaar gedacht dat 2020 zo’n vreemd jaar zou worden? En vreemd is nog mild uitgedrukt: ons leven is behoorlijk ontwricht en in de greep gekomen van het coronavirus.
De meest menselijke gedragingen als handen geven, een knuffel of een schouderklopje kunnen niet meer. Afstand houden is het devies geworden. Vorige week was ik bij een diploma-uitreiking van een hogeschool waar ik als docent werk. Normaal een feestelijke aangelegenheid, waarbij na de nodige presentaties en speeches de geslaagden uitbundig worden gefeliciteerd door familie, vrienden en docenten. Hoe anders was het dit jaar. Om te beginnen de locatie: in plaats van het vaste adres (een mooie kerk in het centrum van Amsterdam) was dit keer gekozen voor een sporthal, omdat alleen daar de nodige afstand kon worden gegarandeerd.
De organisatie had haar best gedaan er nog iets van te maken, maar wel met een waslijst aan maatregelen. Niet meer dan 3 mensen aan een tafeltje, ruime afstand tussen de tafels en per geslaagde twee genodigden. Meestal de ouders. Voor broers, zussen en vrienden was geen plaats. Na afloop moest iedereen blijven zitten en mochten alleen docenten op 1,5 meter afstand de geslaagde en ouders feliciteren. Het voelde allemaal nogal vreemd en kunstmatig aan. Mensen blijven nu eenmaal sociale wezens en dat afstand houden schiet er soms bij in (of: ligt ons niet zo?).
Voor de Soester gemeentepolitiek is het niet veel anders. De maanden voor de zomervakantie is veel digitaal vergaderd. Dat lijkt een oplossing en efficiënt en effectief, maar je mist toch best veel. Lichaamstaal bijvoorbeeld gaat met ruim 30 kleine venstertjes op je beeldscherm volledig aan je voorbij. En waar het politieke seizoen normaal gesproken voor de zomervakantie wordt afgesloten met een barbecue of een uitje hebben we dat dit jaar ook maar overgeslagen. Waardoor het na de laatste raadsvergadering ineens was afgelopen.
Gelukkig begint het nieuwe politieke seizoen deze week. We mogen weer fysiek bij elkaar komen, maar ook hier zullen de raadsleden in de raadszaal 1,5 meter afstand moeten houden en is er voor publiek (voorlopig) geen plaats. Napraten na afloop van een debat wordt ook tot een minimum beperkt. Maar ik ben al lang blij dat ik mijn collega-raadsleden weer in levenden lijve ga zien. Want dit najaar staan er de nodige pittige uitdagingen voor Soest op de agenda en daar zullen we elkaar allemaal hard voor nodig hebben.
Rik van Zutphen (VVD)
Aan dat nummer van Bob Dylan moest ik denken toen ik gevraagd werd een bijdrage te leveren aan deze rubriek. Want wie had aan het begin van dit jaar gedacht dat 2020 zo’n vreemd jaar zou worden? En vreemd is nog mild uitgedrukt: ons leven is behoorlijk ontwricht en in de greep gekomen van het coronavirus.
De meest menselijke gedragingen als handen geven, een knuffel of een schouderklopje kunnen niet meer. Afstand houden is het devies geworden. Vorige week was ik bij een diploma-uitreiking van een hogeschool waar ik als docent werk. Normaal een feestelijke aangelegenheid, waarbij na de nodige presentaties en speeches de geslaagden uitbundig worden gefeliciteerd door familie, vrienden en docenten. Hoe anders was het dit jaar. Om te beginnen de locatie: in plaats van het vaste adres (een mooie kerk in het centrum van Amsterdam) was dit keer gekozen voor een sporthal, omdat alleen daar de nodige afstand kon worden gegarandeerd.
De organisatie had haar best gedaan er nog iets van te maken, maar wel met een waslijst aan maatregelen. Niet meer dan 3 mensen aan een tafeltje, ruime afstand tussen de tafels en per geslaagde twee genodigden. Meestal de ouders. Voor broers, zussen en vrienden was geen plaats. Na afloop moest iedereen blijven zitten en mochten alleen docenten op 1,5 meter afstand de geslaagde en ouders feliciteren. Het voelde allemaal nogal vreemd en kunstmatig aan. Mensen blijven nu eenmaal sociale wezens en dat afstand houden schiet er soms bij in (of: ligt ons niet zo?).
Voor de Soester gemeentepolitiek is het niet veel anders. De maanden voor de zomervakantie is veel digitaal vergaderd. Dat lijkt een oplossing en efficiënt en effectief, maar je mist toch best veel. Lichaamstaal bijvoorbeeld gaat met ruim 30 kleine venstertjes op je beeldscherm volledig aan je voorbij. En waar het politieke seizoen normaal gesproken voor de zomervakantie wordt afgesloten met een barbecue of een uitje hebben we dat dit jaar ook maar overgeslagen. Waardoor het na de laatste raadsvergadering ineens was afgelopen.
Gelukkig begint het nieuwe politieke seizoen deze week. We mogen weer fysiek bij elkaar komen, maar ook hier zullen de raadsleden in de raadszaal 1,5 meter afstand moeten houden en is er voor publiek (voorlopig) geen plaats. Napraten na afloop van een debat wordt ook tot een minimum beperkt. Maar ik ben al lang blij dat ik mijn collega-raadsleden weer in levenden lijve ga zien. Want dit najaar staan er de nodige pittige uitdagingen voor Soest op de agenda en daar zullen we elkaar allemaal hard voor nodig hebben.
Rik van Zutphen (VVD)
ChristenUnie
VVD
Partij voor de Vrijheid
Nederland
14-09-2020 15:25
Door Gert-Jan Segers op 14 september 2020 om 17:22
Een lelijke afspraak met een bittere nasmaak
Het is de week na de week ervoor... Een paar van de meest bewogen politieke dagen die ik heb meegemaakt. De al langer bestaande afschuwelijke situatie van vluchtelingen en migranten in kamp Moria veranderde in een inferno na een afschuwelijke brand die het kamp in de as legde. En dat gaf nog meer urgentie om te zoeken naar manieren om de mensen daar te helpen.
Na intense gesprekken in Den Haag konden we een kleine stap zetten. Maar dat heeft heel veel los gemaakt. Jullie hebben mij en de fractie gemaild, geappt, rechtstreeks aangesproken over jullie teleurstelling over de Nederlandse reactie op de ramp op Lesbos. Al schrijvend probeer ik hier voor mezelf tot meer helderheid te komen en daarmee jullie een eerste antwoord te geven op de vele vragen.
De kritiek die er loskwam heeft niet de vorm van kritiek zoals die er kan zijn bij een willekeurig andere politieke afspraak over een willekeurige begroting. Nee, dit ging dieper. In jullie reactie proefde ik diepe teleurstelling over de reactie van ons land na een humanitaire crisis op een eiland aan de rand van ons continent. Een onvrede – verdriet vaak zelfs – over een kille ‘deal’ waarin tegenover 100 kwetsbare mensen weer andere afspraken staan. Politiek op z’n lelijkst, las ik veel.
En zo is het. Het is een lelijke afspraak met een bittere nasmaak.
Ik heb er de laatste dagen veel over nagedacht en met mensen die het dichtst bij me staan over gesproken. En ik ben er nog niet over uitgedacht. Maar wil alvast wel een paar gedachten delen. Want juist nu het spannend is, moeten we elkaar proberen vast te houden.
Allereerst. De intense teleurstelling over de afspraken van donderdag laten zien waar ons hart klopt. In ieder geval het hart van een heel groot deel van de mensen die zich verbonden voelen met de ChristenUnie. Als we zeggen dat we willen opkomen voor kwetsbaren, dan is dat geen slogan of vrome wens. Het is echt. De verantwoordelijkheid voor wat er met deze mensen op het uiterste deel van ons continent gebeurt, voelen we ook echt. En als er hier dan slechts 100 mensen opgevangen gaan worden en als dat aantal ook nog eens afgaat van het totale aantal vluchtelingen dat Nederland van elders opneemt, dan is dat ook echt een bittere teleurstelling. En jullie hebben die niet onder stoelen of banken gestoken.
Voor mijzelf is dit een heel indringende herinnering aan de opdracht waarmee m’n vier collega’s en ik mede namens jullie de politieke arena zijn ingestuurd. In die weerbarstige politieke context proberen we ons altijd te laten leiden door naastenliefde, maar wel in de wetenschap dat we soms met vallen en opstaan maar een klein stapje in de goede richting kunnen zetten. En in de overtuiging dat iets doen altijd beter is dan niets doen.
Ten tweede. We hebben deze jaren niet alleen momenten gehad met mooie politieke resultaten, maar ook soms ook van grote teleurstelling. Zo’n moment was de onmogelijkheid om in de formatie het kinderpardon te verruimen. Ik noemde dat toen direct een bittere pil. Maar we hebben elkaar toen ook beloofd dat we elke kans om het kinderpardon alsnog te verruimen zouden aangrijpen. Met vijf zetels zijn we bescheiden qua omvang en kunnen we echt niet alles naar onze hand zetten. Maar soms is het precies genoeg om toch het verschil te maken. En dat lukte bij het kinderpardon op een moment dat we al bijna niet meer durfden te hopen.
Ook vandaag is die inzet precies hetzelfde. Ik vat jullie reacties ook nu op als een hardgrondige aanmoediging om het opnemen van 100 kinderen en andere kwetsbaren vanuit Lesbos niet het eindpunt te laten zijn.
Voor deze 100 mensen in de wanhoop van Lesbos wordt Nederland nu voor het eerst een plek van hoop. Nadat staatssecretaris Broekers-Knol vorige week eerder een hard ‘nee’ had laten horen op de vraag of Nederland kinderen wil opnemen, is dit een eerste stap in de goede richting. Maar omdat de wanhoop nog veel groter is, is dit voor ons niet het eindpunt, maar juist het hernieuwde begin van de blijvende zoektocht naar manieren om meer mensen hoop te bieden. Net als destijds bij het kinderpardon.
Dan ten derde. In deze coalitie komen sommige partijen op het punt van ons vluchtelingenbeleid van twee verschillende planeten. Waar velen van jullie kritiek laten horen over de te kleine stap in de goede richting, werd op de andere planeet de VVD onder vuur genomen door De Telegraaf, PVV en Forum omdat die partij juist weer te grote concessies zou hebben gedaan. In ons land dat op dit punt soms bitter verdeeld is, hebben we als fractie een uiterste poging ondernomen om toch een afspraak te maken waarmee we het leven voor sommige mensen op Lesbos verbeteren.
Wat daarbij niet hielp is dat we die dag tot een vergelijk móesten komen omdat er nu een keus van ons werd gevraagd. De tijdsdruk was hoog, juist omdat het acute leed ter plekke zo groot is. Niemand van Lesbos opnemen was voor mij ook geen optie meer. Niets doen kon echt niet meer. Maar het zo moeten praten over mensen in nood is al vreselijk. Onderhandelen over humaniteit is eigenlijk niet te doen. En het maken van een zeer onvolkomen afspraak over kwetsbare mensen is nog erger. Alleen zou ik niet weten hoe ik dat op deze plek en in deze verantwoordelijkheid middenin de polarisatie van ons land kan vermijden of ontlopen.
Ten vierde. Of deze afspraak een breekpunt in de coalitie zou moeten zijn, is een politieke inschatting die we allemaal verschillend maken. Ik wilde in deze, soms barre, zeer gepolariseerde verhoudingen het allemaal een heel klein beetje minder erg maken. Als we geen afspraken hadden gemaakt was niemand van Lesbos opgevangen. Niets doen of breken had daarmee ook vreselijke consequenties. De keus die we maakten, heb ik met mijn beste weten en beste kunnen gemaakt. Of het al deze moeite en teleurstelling waard was, is aan jullie. En aan God.
Tot slot. Er wordt mij deze dagen een spiegel voorgehouden en ik heb geleerd dat als dat gebeurt, je er even heel goed in moet kijken. En dat doe ik. Politiek is het zoeken naar een wankel vergelijk tussen mensen van soms totaal verschillende politieke planeten en met soms totaal verschillende opvattingen. Maar dat zoeken naar een vergelijk mag nooit ‘gewoon’ worden. Zeker niet als het gaat over humaniteit. Menswaardigheid. Dit werk is een roeping. Een opdracht. En deze dagen zijn een zeer intense herinnering aan de roeping waarmee ik acht jaar geleden ben begonnen en waaraan ik wil vasthouden:
Doe met je beste weten alles wat je kunt, geef alles wat je hebt, aan de mensen die het meeste van jouw hulp moeten hebben. Want alles wat je voor de minste aanzienlijken van Jezus’ broeders en zusters doet, dat doe je voor Hem (Matteus 25). Dit is waar ons, waar mijn hart klopt. Zó willen we politiek bedrijven. Op hoop van zegen.
Dank voor jullie eerlijkheid, jullie bewogenheid, jullie betrokkenheid, jullie gebed..
