Poliflw

Met Tjeenk Willink is een geweldig brok parlementair geheugen binnengehaald. Met zijn adagium formeren is kalmeren noemt de informateur in zijn eindverslag het conclaaf in het kabinet exemplarisch voor de verknoping van de macht, met zijn eigen tegenmacht, de Kamer. Uit de notulen van enkele ministerraden bleek dat praktisch alle ministers klaagden over te kritische Kamerleden - de Rutte-doctrine bleek een Rutte III-doctrine, andere partijen waren net zo verantwoordelijk. Wat de huidige formatie zou moeten opleveren is meer tegenmacht en een betere scheiding der machten. Meer dualisme in plaats van monisme. Vertrouwen en matiging In zijn eindverslag beschrijft Tjeenk Willink de toeslagenaffaire als een exemplarisch voorbeeld van wat er misgaat als wantrouwen de relatie van de overheid met de burgers beïnvloedt. In dat schandaal hebben én de wetgevende én de uitvoerende én de rechtsprekende macht de goede trouw, dat allereerste beginsel van de rechtsstaat, geschonden. Dat is even onbegrijpelijk als onvergeeflijk. De logische consequentie is dat burgers hun vertrouwen in de rechtsstaat verliezen. Waar het vertrouwen rafelt, rafelt ook de rechtsstaat. De toeslagenaffaire is uitzonderlijk in zijn rampzalige gevolgen voor burgers, schrijft hij, maar geen uitzondering. Daarmee doelt hij op andere publieke diensten die mensen als klant en als kostenpost zien, overeenkomstig de normen van de bedrijfsmatige overheid. Zo sluipt dat wantrouwen in de bejegening van burgers. De democratische rechtsorde is juist gebaseerd op vertrouwen en matiging, schrijft Tjeenk Willink. De Tweede Kamer moet die les ter harte nemen, voegt hij daaraan toe, als het haar menens is met de wens om te breken met de heersende bestuurscultuur. Het kabinet zag de Tweede Kamer dus niet als nuttige tegenmacht, maar als lastige hindermacht en erkende met diepe schaamte hoe machteloos de individuele burger staat tegenover een overheid die hem met valse beschuldigingen achterna zit. Permanente educatie Op haar best is de democratie een lerend systeem. Een permanente educatie over het reilen en zeilen van de samenleving. In het debat over de kabinetsnotulen trok de politiek lessen die voor zowel de democratie als de rechtsstaat zo gek nog niet zijn. In dit licht bezien kende het debat over de kabinetsnotulen legio betekenisvolle momenten waarin de democratie als lerend systeem functioneerde. Het was, in de woorden van politici, een reinigingsritueel waarin het nodige vuil uit zowel de bestuurscultuur als de rechtsstaat is weggewerkt. Tot de humanistische traditie behoort vertrouwen in mensen. Het probleem waarop Tjeenk Willink doelt als hij de toeslagenaffaire beschrijft is een falende overheid die de mensen, de minst weerbaren in het bijzonder, juist steeds meer wantrouwt. Ook in het vreemdelingenrecht en de bijstandsregels bijvoorbeeld is wantrouwen de norm, niet vertrouwen. Het gevolg is, blijkt steeds weer, dat de overheid in de bejegening van burgers rechtsbeginselen als proportionaliteit en rechtvaardigheid nogal eens uit het oog verliest. Humanistisch project Democratie is een humanistisch project. Zij is gebaseerd op het vertrouwen dat de menselijke rede mensen ook tot redelijkheid kan brengen, dankzij de drang die zij op hen uitoefent om na te denken over hun onderlinge verhoudingen. Optimisme is ook een karakteristiek van de democratie: het brengt mensen die anders vreemden voor elkaar zouden zijn met elkaar in gesprek. Dat brengt over en weer klaarheid in hun relaties en vergroot de kans dat zij leren van elkaars fouten. In het notulendebat trok de Tweede Kamer haar les uit deze vermaningen, met een motie die de positie van burgers tegenover de overheid zowel in het recht als in de uitvoeringspraktijk moet versterken. De motie laat zich lezen als een kort programma voor de hervorming van de rechtsstaat. De overheid moet ophouden met het ingebeitelde wantrouwen, de sociale advocatuur moet weer op orde worden gebracht en de overheid dient alle discriminerende algoritmen uit haar computerprogramma’s te halen. Verder wil de Kamer dat uitvoeringsorganisaties en toezichthouders als de Algemene Rekenkamer en de Nationale Ombudsman hun werk beter kunnen doen en dat maatschappelijke organisaties hun tegenmacht kunnen ontplooien. Wat in ieder geval nooit mag: die organisaties beoordelen op de mate waarin zij het kabinetsbeleid al dan niet steunen. Betekenisvolle momenten Het debat over de kabinetsnotulen kende betekenisvolle momenten. Vooral de bezwering dat Kamerleden vrij, ongebonden aan het kabinet hun werk moeten kunnen doen. Met die uitspraak, vastgelegd in de Handelingen van het debat, wordt de monistische praktijk gecorrigeerd die aan het Binnenhof heerst sinds premier Ruud Lubbers (1982-1994) Kamerleden uit de coalitie op zijn Torentje uitnodigde om ‘even met hen mee te denken’. Onze demissionaire premier zal zich moeten bekeren tot het dualisme en de controle overlaten aan de Tweede Kamer. Het praten over Kamerleden zal in de Trêveszaal niet gauw meer te horen zijn.

In Den Haag kun je ze zomaar tegen het lijf lopen: ministers en Kamerleden. Vooral op vrijdag als ze allemaal tegelijk aan komen wandelen op weg naar de ministerraad in de Trêveszaal, of van hun departement op weg zijn naar een debat in de Tweede Kamer. Dat gaat bijna altijd goed, meestal kunnen de mannen en vrouwen hun weg vervolgen zonder aangeklampt te worden. In Den Haag is immers iedereen eraan gewend. Ook onze premier verplaatst zich het liefst lopend of pakt de fiets. Iedereen kan hem dan ook spontaan tegenkomen. ‘Ik wil gewoon fietsen. Dat moet kunnen in ons Haagje’, zegt hij. Bekend is zijn grapje wanneer hij op maandagmorgen in de Haagse binnenstad met goede vrienden koffiedrinkt en zegt: ‘Zo, nu ga ik naar de koning -met wie hij elke maandagochtend een informeel gesprek heeft- en daarna door naar mijn werk op het Binnenhof.’ Er is geen anekdote die de mores van Den Haag beter neerzet. Want dit is de dagelijkse werkelijkheid in het Nederlandse centrum van de macht.Machthebbers in Nederland hebben altijd zo gewoon mogelijk willen zijn en zich niet boven het volk willen stellen. Hollandse mentaliteit Ook sommige voorgangers van onze premier gebruikten regelmatig het oer-Hollandse vervoermiddel, zoals Dries van Agt en Wim Kok. Ook Piet Steenkamp, lid en later voorzitter van de Eerste Kamer, die als informateur aan de wieg stond van het kabinet-Biesheuvel I en het kabinet-Van Agt III, gebruikte geen dienstauto maar fietste of reisde per tram naar het Binnenhof. Het zegt iets over de Hollandse mentaliteit die hier al eeuwen bestaat: Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. In Engeland en Frankrijk gingen machthebbers per koets, maar in Den Haag niet. Het lopen, fietsen of met de tram naar de Tweede Kamer gaan, is een echte Haagse gewoonte. Schilderijen uit de 17de en 18de eeuw dienen als bewijs. Wel komen buitenlandse ambassadeurs in ons land hun geloofsbrieven volgens een oude traditie nog steeds per koets aan de koning overhandigen. Kort na hun aankomst in Nederland ontvangt de koning de nieuwe ambassadeurs op Paleis Noordeinde. Zij bieden daar hun geloofsbrieven aan. Dit zijn twee documenten van een buitenlands staatshoofd, die een ambassadeur na diens aanstelling aan de Koning aanbiedt. Het is een vertrouwd beeld in de Haagse binnenstad. Sjieke Benoordenhout Het uitzonderlijke aan Den Haag is dat je niet alleen politici tegen het lijf kunt lopen. Je kunt ook achter koningin Máxima staan bij de kassa in de Bijenkorf of bij Patisserie Jarreau in de Van Hoytemastraat in het sjieke Benoordenhout. Jarreau is een echte banketbakker zoals je ze ook in Parijs vindt. Natuurlijk ben je dan nieuwsgierig, een beetje opgewonden zelfs. Maar dat laat je niet merken. Pas thuis vertel je wat Máxima stond af te rekenen. Want je hinderlijk opdringen, nee, dat is niet de Haagse manier.In de tijd dat prinses Beatrix nog in Huis den Bosch woonde, kwam ze ook regelmatig in het Benoordenhout haar gebak kopen. Storend aanklampen Gevaarlijke trendbreuk in die toegankelijkheid van onze volksvertegenwoordigers, bewindslieden en koninklijke hoofden is de coronacrisis en vooral wat de maatregelen met sommige mensen doen. De laatste tijd komt dreigen, hinderlijk volgen en storend aanklampen van politici rond het Binnenhof steeds vaker voor dan vóór de coronacrisis. Bedreigend voor betrokkenen, maar óók voor de mores van Den Haag waarbij bijvoorbeeld een selfie maken met de premier normaal is.Die aanraakbaarheid is uniek in de wereld. Minister Hugo de Jonge was onlangs op het Plein voor de Tweede Kamer nog slachtoffer van eenvrouw die hem belaagdein haar aanvechting ‘met liefde’ te strooien. Ongewenst en ongecontroleerd gedrag met zorgwekkende kanten. Persoonlijk voor de betrokken slachtoffers, maar óók voor de Haagse mores. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg.

Er is een plan ontwikkeld voor een dorpsvilla met 10 appartementen op het perceel van Rodenrijseweg 63. Dit plan zorgde voor onrust voor omwonenden. Bij dit plan moest goed afgewogen worden of het wel paste op de huidige bestemming. Als fractie hebben we hier ook lang en goed over gesproken. Past het plan? Geeft het geen vrijbrief om in de toekomst langs onze waardevolle linten meer dergelijke grote gebouwen te bouwen? 

Als fractie hebben we de afweging gemaakt dat het plan past op de huidige bestemming aan de Rodenrijseweg. De bebouwing eromheen is immers ook groot en daarnaast zijn er op dit stuk van het lint geen doorzichten naar achtergelegen polders. Ook heeft het college onzes inziens goed beargumenteerd dat dit plan geen vrijbrief is om meer van dergelijke grote gebouwen te plaatsen aan het lint. De plek is uniek, zowel stedenbouwkundig als qua locatie. Kortom, volgens ons past Villa de Lans mooi in de omgeving. 

Het plan heeft niet alleen politiek, maar ook in de omgeving voor veel onrust gezorgd. Er is sprake geweest van burgerparticipatie tot op zekere hoogte, maar het kon volgens ons zeker beter. Dit was voor ons echter niet genoeg om tegen het plan te stemmen. De meerderheid van de raad zat anders in de discussie en er is daarom een amendement aangenomen dat het voorliggende plan vernietigt en oproept om te komen tot een plan waarin ruimte is voor twee vrijstaande woningen. Een teleurstelling voor de initiatiefnemer, maar een opluchting voor omwonenden. Hoe het vervolgproces eruit zal zien, is nog afwachten. We hebben als raad wel lessen getrokken uit de discussies over dit onderwerp. De komende maanden zullen er verschillende gesprekken plaatsvinden over hoe we aan ruimtelijke ontwikkelingen beter en eerder sturing kunnen geven.

Het standpunt van het CDA over vuurwerk Door GroenLinks is in de commissie Algemeen Bestuur op woensdag 13 mei het bespreekstuk Vuurwerkvrije gemeente op de agenda gezet. GroenLinks had daarbij een 8-tal vragen gesteld aan de portefeuillehouder en aan de overige fracties.Wij van CDA-Lansingerland hebben hierbij een kort en duidelijk antwoord gegeven: wij volgen de landelijke lijn m.b.t. vuurwerk.Onlangs is in de Tweede Kamer besloten dat vuurpijlen en knalvuurwerk vanaf komende jaarwisseling verboden worden. Wij vinden dat dit jaar eerst deze maatregel ervaren moet worden.Het CDA heeft de situatie naar voren gebracht, dat de komende jaarwisseling in Rotterdam wel vuurwerk mag worden gekocht, maar niet afgestoken mag worden. Wij hebben aan de burgemeester de vraag gesteld of hij e.e.a. aan de burgemeester van Rotterdam gaat vragen om ervoor te zorgen dat de inwoners van Rotterdam hun vuurwerk niet buiten Rotterdam, dus in Lansingerland gaan afsteken.GroenLinks zou ook willen dat de verkoop van consumentenvuurwerk wordt verboden in onze gemeente. Wij hebben daarop naar voren gebracht dat in strijd is met landelijke wetgeving en het verboden is om in een hele gemeente de verkoop van vuurwerk te verbieden.Er werd ook de vraag gesteld om te onderzoeken om centrale vuurwerkshows in Lansingerland te organiseren. Een centrale vuurwerkshow is volgens ons nu in deze Coronatijd voorlopig zeker niet aan de orde. Oud en nieuw moet nu zeker thuis of dicht bij huis gevierd worden.De burgemeester is verantwoordelijk voor de openbare orde, hij antwoordde dat het handhaven van een plaatselijk totaalverbod op het afsteken van vuurwerk niet uitvoerbaar is. De burgemeester benadrukte dat de regels omtrent vuurwerk landelijk moeten worden bepaald en bevestigde daarmee ook ons standpunt.De burgemeester bracht ook naar voren dat de overlast van vuurwerk voor een groot gedeelte wordt veroorzaakt op de tijden dat het al verboden is om vuurwerk af te steken. De burgemeester antwoordde op onze vraag dat hij de burgemeester van Rotterdam er inmiddels al op gewezen heeft, te handhaven en dat de inwoners van Rotterdam niet hun vuurwerk buiten de gemeentegrenzen gaan afsteken en hiermee overlast veroorzaken.Frans Ammerlaan

Het ongrijpbare CDA Alexander van Kessel, senior onderzoeker aan de Radboud Universiteit Nijmegen op het terrein van de parlementaire geschiedenis, schreef een interessant essay over het ongrijpbare CDA. Volgens hem blijft het CDA voor buitenstaanders een enigma, een raadsel. Zelfs de meest doorgewinterde politieke analist had een jaar geleden niet voorspeld dat de christendemocraten in Noord-Brabant een coalitie zouden aangaan metForum voor Democratie (FvD). Het flirten met het radicaal en polariserend gedachtegoed door de FvD-leider zou voor het CDA genoeg reden zijn om afstand te bewaren, zo was de veronderstelling. En anders zouden de ervaringen met de gedoogconstructie in het kabinet-Rutte I (2010-2012) het geheugen moeten opfrissen. De formatie van dat kabinet, waarinVVDen CDA gedoogsteun kregen van dePVV, zorgde voor hoog oplopende tegenstellingen in het CDA. Sterke clubgeest Nog wel eens wordt over het hoofd gezien dat de discussie over de gedoogconstructie ondanks hoog oplopende emoties op geen enkel moment leidde tot initiatieven de partij te scheuren. Het CDA bezit ook een sterke clubgeest. Op het befaamde partijcongres van 2 oktober 2010 in Arnhem, waar de kabinetsdeelname voorlag aan de leden, werd die het best verwoord doorHannie van Leeuwen.De moeder van het CDA verklaarde het principieel oneens te zijn met de verbintenis met de PVV, maar ze riep tegelijk haar partijgenoten op bijeen te blijven. De mastodonten Van Agt en Aantjes, ook al fel tegen samenwerking met de PVV, stemden vanuit hun kritiek op de partijkoers soms ondeugend op andere partijen, maar hebben hun lidmaatschap nooit opgezegd. Patriottisch-conservatief Een ding is volgens Alexander van Kessel zeker: het CDA blijft verrassen. Iedere keer als men meent enige zekerheid te hebben over de koers, maken de christendemocraten een manoeuvre dat het beeld doet kantelen. Onder leiding van Sybrand Buma was de partij na 2012 ogenschijnlijk in patriottisch-conservatief vaarwater geraakt. Dat paste geheel in de geest van de christelijk-historische bloedgroep waartoe Buma gerekend kan worden. In 2019, toen Buma naar Leeuwarden vertrok, leek het erop dat het CDA weer afstand nam van die lijn. Onder druk van de religieuze achterban wijzigde het begin van dat jaar zijn standpunt inzake het kinderpardon en in november verscheen het discussiestukZij aan zij – Toekomstperspectief voor Nederland in 2030van het Wetenschappelijk Instituut, dat een progressieve geest ademde. Boerenrevolte En dan kort erna, naar aanleiding van de boerenrevolte in Brabant, de flirt met FvD, die overduidelijk is bedoeld om de agrarische achterban te bedienen. De wijze waarop de christendemocraten in Brabant (samen met de VVD overigens) tussentijds overstapten van een coalitie met VVD,GroenLinks,PvdAenD66doet enigszins denken aan de coalitiewisseling op landelijk niveau in het voorjaar van 1965. Toen strandde de tot dan tamelijk succesvolle samenwerking van de christendemocraten met de VVD op een principieel en levensbeschouwelijk punt (de publieke omroep), waarnaKVPenARPzonder tussentijdse verkiezingen -en met achterlating van deCHU- overschakelden op een kabinet met de PvdA. Het was de meest opvallende illustratie van de ‘lood om oud ijzer’-politiek waarvan de confessionelen door hun politieke tegenstanders (meestal: voormalige coalitiepartners) werden beschuldigd. Die verwijten van principeloosheid en opportunisme gingen (en gaan) echter voorbij aan de geschiedenis en het karakter van het CDA als brede volkspartij. Het CDA is daarbij in belangrijke mate de erfopvolger van de Katholieke Volkspartij, dat het politieke tehuis was voor zowel de roomse arbeider als zijn katholieke werkgever. De katholieke sociale leer, dat het fundament vormde onder de politieke uitgangspunten van de KVP, was weinig politiek-concreet en daardoor nogal multi-interpretabel. Die katholieke eenheidspartij bestaat uiteraard allang niet meer, evenmin het electoraat dat daarbij hoorde. Het volkspartij-DNA is echter nog steeds aanwezig in het CDA. De door Piet Steenkamp begin jaren zeventig uitgedachte antwoordfilosofie en de later geformuleerde vier grondbeginselen: rentmeesterschap, gespreide verantwoordelijkheid, publieke gerechtigheid en solidariteit maken de christendemocratie tot een huis met vele kamers. Christendemocratische politici van zowel progressieve als conservatievere snit kunnen zich hierin thuis voelen. Het maakt het CDA vaak ongrijpbaar voor andere partijen. Politiek leider Het is de vraag of de aanwijzing van een nieuwe politiek leider daarin structureel verandering gaat brengen, al zal deze zeker zijn of haar stempel drukken.Pieter Heermais nadrukkelijk slechts voorzitter van de Tweede Kamerfractie, zijn afzijdigheid in de Brabantse kwestie onderstreept zijn beperkte politieke ambitie. Als opvolgers lopen zich de ministersWopke HoekstraenHugo de Jongewarm. Over de uitkomst van de leidersverkiezing valt nog weinig te zeggen; de coronacrisis kan beiden nog maken of breken. Geen van beiden heeft nog een scherp inhoudelijk profiel. Onze partij heeft ook nog even de tijd: de volgende Kamerverkiezingen zijn pas op 17 maart 2021. Hoe dan ook: het CDA zal een pluriforme partij blijven. Toekomstige politieke verrassingen zijn daarbij uiteraard niet uit te sluiten.

Het coronanieuws domineert ons leven al een flinke tijd. Samen proberen we vorm te geven aan de anderhalve meter-samenleving. Dit eufemisme wordt ongetwijfeld het Woord van het jaar 2020 en opgenomen in de Dikke van Dale. Een pandemie past niet in ons denkkader, dus grijpen we naar regels om het gevoel van controle te herwinnen. De angstreflex slaat om in een regelreflex. Besturen zitten stevig in het zadel, want het debat is omwille van de noodtoestand verstomd en veerkracht in de samenleving moet immers worden bevorderd. Zolang er corona bestaat en er geen vaccin is, is gepaste afstand houden nog steeds het devies. Dat deed ik vorige week toen ik even in Den Haag was en op het Lange Voorhout de hoogbejaarde meneer Rozema tegen het lijf liep: een herinnering aan vroeger tijden toen ik een vakantiebaantje had in een mistroostig kantoor van de afdeling Post- en Archiefzaken op een ministerie. Ik kende iemand die daar wat te zeggen had en mocht bijna twee maanden de zomerperiode doorbrengen. Formeel moest ik dossiers uitzoeken en op alfabetische volgorde leggen, maar daar was ik met een uur mee klaar. Verder zat ik de hele dag aan een groot bureau te suffen, want thuisblijven mocht niet, dan kreeg ik het salaris niet. Suffen mocht wél, als je maar niet steeds zei dat je het deed. Tegenover mij zat de heer Rozema, een geboren, bedachtzame Drent die ooit door de liefde in de Hofstad terecht was gekomen, bezoldigd op zijn pensioen te wachten. Zijn opmerkingen met dat grappige Drentse accent fladderden soms als opgeschrikte vogels alle kanten uit. Net als ik had hij dossiers voor zich. Mijn dossiers kwamen uit het schrijfbureau, die waren van een vorige ambtenaar die na vele jaren zwoegen in een versleten pak het pand eindelijk met groot verlof mocht verlaten. Ik had geen idee waar de dossiers over gingen. Rozema had belangrijke en vertrouwelijke stukken, waarmee hij telkens naar een kast liep en snel weer terug kwam. In het begin mocht ik nooit van mijn plaats. Als ik opstond zei Rozema: ‘Wat gaat u doen?’ Ik kon moeilijk naar waarheid zeggen: indien ik nu‎‎ niet even ga lopen, val ik in een diepe slaap.’ Dat zou mijn positie op het ministerie niet goed doen, ik ging dus maar telkens naar het privaat. Je kon daar op de grond gaan zitten slapen, maar soms wou er een ander op en dan moest je na veel gebonk op de deur plaats maken. Als ik na m’n afwezigheid weer op mijn stoel zat zei Rozema wel eens: ‘Heeft u wellicht een zwakke blaas, u kunt zich dan beter onder doktersbehandeling laten stellen, dan hoeft u niet zo dikwijls naar het privaat. Ik wuifde dat argeloos weg door te zeggen: ‘ Nee meneer Rozema, gisteren teveel gedronken’. Een neiging tot escapisme, mij te onttrekken aan de werkelijkheid, moest ik elke dag onderdrukken. Pas na een paar weken begreep ik hoe het moest. Je kon zoveel lopen als je wou, maar dan moest je een dossier onder je arm nemen en een kort, druk gebaar veinzen, als iemand die denkt: ‘ik ga dit dossier eens even bij een andere afdeling brengen, want ze wachten er op’. Ik werd daar op het laatst zeer bedreven in. Op een keer ben ik op een zonnige dag met een dik dossier gewoon het gebouw uitgelopen en de tram naar Scheveningen genomen. Niemand die het had opgemerkt. Zelfs Rozema had gedacht: die is naar een ander ministerie toe. Het was ook echt een dossier voor het ministerie van Buitenlandse Zaken, bleek later. Mij houdend aan de anderhalve meter vroeg ik aan de heer Rozema, die er nog patent uitzag en nog steeds een vale gleufhoed droeg, beleefd: ‘Dag meneer Rozema, hoe gaat het met u?’ Zijn antwoord was helder. ‘Door het afschuwelijke virus missen we het theater, de gulle lach, de lieve mensen die naast je staan. De korte aanraking. De vreugde in de straten, de collectieve zorgeloosheid. Maar ik ga snel verder, want ik ben druk, héél druk’, zei hij, snel verder stappend. En hij had niet eens een dossier onder z’n arm!

https://lansingerland.d66.nl/motie-van-d66-voor-vergroenen-schoolplein-krijgt-geen-meerderheid/

Motie van D66 voor vergroenen schoolplein krijgt geen meerderheid - Lansingerland

Tijdens de afsluitende begrotingsvergadering van de gemeenteraad op 11 juli jl. diende Ineke den Heijer van D66 een motie in, waarin onderhoudsbudget van een vergroend schoolplein aan de Oudelandselaan werd gevraagd. Ze kreeg wonderlijk genoeg geen meerderheid achter haar plan, in een tijd dat hitte...

Lansingerland is voor problemen rond huiselijk geweld en kindermishandeling aangesloten bij de regionaal werkende organisatie Veilig Thuis Rotterdam Rijnmond (VTRR) die sinds begin 2018 in deze vorm bestaat. Doel van VTRR  is dat meldingen hiervan tijdig en veilig gedaan worden en dat na onderzoek de beste instantie benaderd wordt voor een aanpak. Maar hierbij spelen twee problemen.

In de eerste plaats wordt er in sommige gemeenten – waaronder de onze – te weinig gerapporteerd, zodat verdrietige situaties niet bekend worden en geen hulp geboden kan worden. Zo kan bijvoorbeeld een school liever een probleem vergoelijken dan zelf in de spotlights te komen. Onze oproep is echter: Kijk niet weg maar meld!

Maar een tweede probleem is dat VTRR een moeilijke fase heeft doorgemaakt, waar zelfs de Inspectie zorg over had. Verloop van personeel en een hoog ziekteverzuim deden daar geen goed aan, waardoor wachtlijsten opliepen en letterlijk pijnlijke situaties te lang bleven voortbestaan.

Onze fractie heeft na een commissiebespreking in januari het initiatief genomen voor een aparte bespreking over dit onderwerp. Hierbij werden naast medewerkers van VTRR ook collega’s van Jeugdbescherming, onze eigen jeugdconsulent en coördinator en het maatschappelijk werk (Kwadraad) gevraagd naar hun aanpak en naar hun manier van samenwerken.

Conclusie van deze bespreking is dat er veel tijd opgaat aan het voeren van overleg, het maandelijks aan elkaar rapporteren en aan allerlei regels voldoen, maar óók dat de problematiek niet weggemoffeld wordt en dat er stap voor stap verbetering zichtbaar is.

De ChristenUnie komt op voor wie in de knel zit. Dat kunnen ouderen of jonge mensen zijn. Extra traumatiserend is het wanneer geweld – hiertoe behoort ook seksueel geweld of bestolen worden – in de huiselijke kring gebeurt. We wensen voor iedereen een “veilig thuis”.

Nummer 511 is verschenen. Aan het einde van het meivakantiereces komen we met een verslag van onze geslaagde debatavond voor de Europese verkiezingen, historisch en lokaal nieuws. Voor iedereen wat!

WEEKBERICHT PVDA FRACTIE 27 APRIL T/M 3 MEI 2019 - PvdA Lansingerland

Dit is weekverslag nummer 511 van de PvdA fractie in Lansingerland. Het was reces vanwege de meivakantie, maar we rapporteren natuurlijk over ons debat op 2 mei in het kader van de Europese verkiezingen. Koningsdag verliep fris, maar de kernen leken best te bruisen. Het college zegde naar aanleiding...

Nieuwsbrief GroenLinks Lansingerland 2019

Nieuwsbrief 1-2019 - GroenLinks