Poliflw

Op dit moment ben ik binnen mijn portefeuilles vooral druk bezig met de voorbereidingen voor de zogenaamde kaderbrief. Dat is een soort voorloper van de begroting voor het volgende jaar. Nu al, het is net voorjaar? Ja, zo ver denken en werken we inderdaad vooruit. Zeker dit jaar is dat ook geen overbodige luxe. Net als heel veel andere Nederlandse gemeenten hebben we volgend jaar namelijk - als we niets zouden doen - een tekort op de begroting. Maar, we zien het tijdig aankomen en u mag er dan ook vanuit gaan dat we als bestuur handelen om dat te voorkomen en alsnog een sluitende begroting voor 2022 voor te bereiden. Wordt dat makkelijk? Nee, want bezuinigen doet pijn. Maar u kunt er wel van op aan dat ik als uw wethouder keuzes altijd maak op basis van principes van gerechtigheid, gespreide verantwoordelijkheid, solidariteit en rentmeesterschap. Daar kunt u mij aan houden. Verder ben ik druk met het opstellen van een Horti Science Visie en uitvoeringsagenda voor ons florerende tuinbouwcluster (8.000 arbeidsplaatsen), om er vanuit de gemeenten aan bij te dragen dat we alles doen wat nodig is, samen met scholen, ondernemers en inwoners, om dit meest innovatieve tuinbouwcluster ter wereld aan de wereldtop te houden. Tijdens de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen heb ik samen met andere bestuurders extra aandacht geschonken aan de tuinbouwsector, zoals sommigen van u is opgevallen. Even wat uitleg daarover: deze innovatieve sector draagt significant bij aan onze (lokale) welvaart, maar bovendien aan gezondheid en geluk met mooie producten. Dertig jaar geleden wist elke Berkelaar, Hoeksenaar of Bleiswijker dat, maar sind de snelle groei van onze gemeente zijn er veel Lansingerlanders bij gekomen dit dit alles weinig zegt. En dat is jammer, want de verbinding is wel nodig, om draagvlak te behouden voor dit ruimtebeslag van de kassen, maar bovendien ook om trots op deze sector te stimuleren en jong talent op alle niveaus te boeien er ook hun geluk te gaan beproeven. Tot slot is het electoraal relevant dat de 1000’en werknemers in de sector met hun gezinnen weten dat ze op de christen-democraten kunnen rekenen voor de vernieuwing en verduurzaming van hun sector. De bouw van de wijk Wilderszijde verdient natuurlijk ook veel van mijn aandacht. Vanuit het college zet ik als projectwethouder alles op alles om deze wijk met meer dan 2.500 woningen snel te ontwikkelen. Nu minister Ollongren weigert om financieel bij te dragen vanuit de Regeling Woningbouwimpuls, gaan we de wijk zelf ontwikkelen. Ik hanteer drie criteria voor deze doorstart: kwaliteit, tempo en betaalbaarheid. Binnenkort buigt de gemeenteraad zich over ons voorstel. Ik heb goede hoop dat we na de zomer het bestemmingsplan kunnen vaststellen. Samen met Plan Buyten, dat als onderdeel van WIlderszijde nu al in ontwikkeling is, gaat dan heel Wilderszijde echt over naar de realisatiefase. Dat mag ook wel, want sommige van de afspraken gaan al terug tot 1998, zo lang is hier al over gepraat. Dan heb ik het deze keer nog niet eens gehad over duurzaamheid, de energietransitie, de Rottemeren, grondzaken zaken die individuele Lansingerlanders onder mijn aandacht brengen. Daarover later vast meer. Hebt u behoefte aan contact met mij? Mail me dan op jan-willem.van.den.beukel@lansingerland.nl of bel 06 1053 8370. Hartelijke groet, Jan-Willem van den Beukel

Het CDA en zijn kernwaarden Maakt het CDA zijn kernwaarden waar? Dat is de vraag toen de partij op 7 februari van dit jaar besloot met VVD en Forum voor Democratie het gesprek aan te gaan om te komen tot een nieuwe coalitie in Gedeputeerde Staten van Noord-Brabant. Zij vonden in Lokaal Brabant een vierde partner. Er werd overeenstemming bereikt en een nieuwe cultuur van politiek bestuur gevonden. Het bestuursakkoord werd ingezet met de slogan Samen, Slagvaardig en Slim. Forum ziet de samenwerking met de VVD en het CDA in Noord-Brabant als een mijlpaal voor de partij. ‘Constructief samenwerken, verbinden’, liet hun partijleider weten. Strategische fout Een merkwaardige uitspraak voor iemand die CDA en VVD recent tot de linkse cultuur marxistische hoofdstroom rekende die uit is op de vernietiging van Nederland. Tien jaar geleden was er het geruchtmakende CDA-congres in de Rijnhal in Arnhem over het coalitieakkoord van het CDA en VVD met de PVV. Maxim Verhagen liet zich onlangs ontvallen dat hij niet aan het avontuur was begonnen, wanneer hij had geweten dat de gedoogcoalitie in de praktijk als een gewone coalitie zou worden uitgelegd. Hij blikt ook liever niet op deze episode terug. Dat is wel te begrijpen, want voor het CDA pakte de strategische fout van Verhagen rampzalig uit. Een electorale terugval naar dertien zetels en, nog veel erger, een zwaar verlies van politiek-morele geloofwaardigheid. Verhagen was niet de enige die weigerde om dit te zien. De partij moest deze geschiedenis verwerken, waardoor de episode een leerzame ervaring is geworden. Oud-premier Piet de Jong had op dat CDA-congres geen moeite de aard van de politicus Wilders te doorzien: ‘Laat die maar alleen marcheren’ werd een gevleugelde uitspraak. Verbindende middenpartij De faux pas veroorzaakt nog steeds bij de geringste beroering emoties en heeft het uitzetten van een bestendige koers in de weg gestaan. De partij heeft nog steeds de intentie de verbindende middenpartij te zijn die het was in de vorige eeuw en de verleiding mee te liften met populistisch rechts. Probleem van het eerste is dat het midden al lang niet meer het exclusieve domein is van de christendemocraten. Dat was het in de vorige eeuw, zolang VVD en PvdA elkaar uitsloten. Na de val van de Muur hebben deze partijen laten zien dat ze compromissen konden sluiten en het zonder CDA af konden. Het CDA maakt nu deel uit van een druk midden dat er, te midden van luidruchtige flanken, in slaagt het landbestuur draaiende te houden. Wat is gebleven is de Nolens-reflex: alleen in uiterste noodzaak samenwerking met links. De katholieke leider deed deze uitspraak in 1918 en had toen tot doel een opening naar samenwerking met niet-christelijke partijen (in die tijd links) te maken. Later is Nolens de sleutel geworden waarmee het CDA kabinetsformaties in ging: als het kan met rechts, als het moet met links. Het verklaart waarom Buma in de formatie van 2017 GroenLinks buiten werkte; het verklaart ook waarom het CDA in Brabant de voorkeur geeft aan samenwerking met Forum boven een college met GroenLinks. Het CDA is hiermee geen middenpartij, maar een partij rechts van het midden waarin zij moeten concurreren met de VVD, PVV en Forum. Verbindende rol Politiek-inhoudelijk heeft het CDA getracht een belangrijke rol te spelen in de splijtende sociale kwesties van deze eeuw: immigratie, integratie, duurzaamheid, energietransitie en de positie van de islam. Het CDA, een schoolvoorbeeld van culturele en religieuze integratie, had die kans in het eerste decennium van deze eeuw toen zij onder leiding van Balkenende de spilpositie in het krachtenveld heroverde. Oud-premier Lubbers, als katholiek geoefend in politiek bedrijven vanuit het midden, heeft daar een- en andermaal op aangedrongen, maar hij vond bij de gereformeerde Balkenende weinig of geen gehoor. Het CDA zal de komende tijd een offensieve koers moeten kiezen wil het zichzelf niet tot prooi maken van rivaliserende krachten. Het CDA gelooft in democratische waarden en laat zich inspireren en leiden door de Bijbelse boodschap van respect, liefde en omzien naar elkaar. Met de vier CDA-uitgangspunten: gespreide verantwoordelijkheid, gerechtigheid, solidariteit en rentmeesterschap wordt daaraan inhoud gegeven. Deze Kernwaarden én een strategische politieke ambitie moeten de partij weer het eigen vertrouwde gezicht geven.

Nederland is een land dat al vele decennia door coalities wordt bestuurd. En dat betekent dat partijen om te regeren sommige belangrijke onderwerpen wel, maar andere niet zullen kunnen realiseren. Dat geldt ook voor de VVD, CDA, D66 en ChristenUnie die de huidige coalitie vormen. Gelukkig heeft het CDA veel kunnen realiseren van wat zij in het verkiezingsprogramma voor de Tweede Kamerverkiezingen in 2017 belangrijk vond. Denk aan de forse investering in de ouderenzorg, de bevriezing van het eigen risico, de investering in defensie en veiligheid en het verlagen van de belastingen voor gezinnen. Heel belangrijk -vooral in deze tijd- is de bijdrage die het CDA levert aan een sterke samenleving. Haat zaaien wordt harder aangepakt, raddraaiers en notoire dwarsliggers kunnen rekenen op een flinke boete. Minister Grapperhaus heeft daarvoor recent enkele wetsvoorstellen ingediend. Het CDA steunt het invoeren van een maatschappelijke diensttijd en gaat meer werk maken van het zichtbaar maken van onze nationale geschiedenis en het leren van het volkslied: kortom, zaken die iedereen binden die in ons land wonen, ongeacht afkomst en religie. CDA signatuur Veel stemmingen die de afgelopen tijd in de Tweede Kamer kwamen hadden een duidelijke CDA signatuur. Het is mooi om te zien dat de partij in staat is zo veel te realiseren uit haar verkiezingsprogramma. Regeren is mooi, maar het houdt ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid in. De CDA-fractie staat dan ook voor de loyale uitvoering van voorstellen die de coalitiepartners belangrijk vinden. Dat vergt een voortdurende toelichting in deze tijd waarin het compromis vaak verdacht is. Belangrijke rol 2020 is een jaar waarin grote vragen onze aandacht zullen opeisen. Hoe zorgen we dat na de crisis een economische opleving volgt en ook de samenleving sterker wordt? Grote opgaven dus, maar ook een grote motivatie om hier antwoorden op te geven. Vicepremier en minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, minister Hugo de Jonge speelt samen met premier Mark Rutte een belangrijke rol in de bestrijding van het coronavirus. Onlangs begon hij tijdens een persconferentie zijn verhaal over de ultieme stip op de horizon. Want wanneer is dit voorbij? Wanneer is het coronavirus niet meer allesbepalend voor onze samenleving? Dat is hoogstwaarschijnlijk pas het geval als er een vaccin is. Misschien al over een half jaar, zeggen de optimisten. Misschien pas over een paar jaar, zeggen de pessimisten. Het zal er tussenin zijn. De verantwoordelijke bewindslieden doen alles wat ze kunnen om zo snel mogelijk vaccinaties beschikbaar te hebben, maar niemand die het op dit moment zeker weet. Hugo de Jonge benadrukte dat we met elkaar naar een nieuwe fase van deze crisis gaan. Na de uitbraakfase gaan we nu via een overgangsfase naar de tijd waar we als samenleving meer grip hebben op het virus, de controlefase. Naar een nieuw normaal, waarin we met allerlei aanpassingen het gewone leven zoveel mogelijk kunnen leiden, in afwachting van een vaccin. En dat, zonder dat het virus opnieuw om zich heen grijpt. Farmaceuten en onderzoekers over de hele wereld geven de wereld steeds meer hoop dat het vaccin tegen het coronavirus weleens binnen afzienbare tijd zou kunnen worden gevonden. De bewindsman weet inmiddels wel uit ervaring dat het succes van zijn aanpak valt of staat met de afspraken die we als samenleving met elkaar hebben gemaakt. Die hebben gezorgd dat we de verspreiding van het virus onder controle kregen. Dat hebben we samen gedaan en om dat virus onder controle te houden zullen we het wéér samen moeten doen. De verrassingsaanval van maart moeten we niet nog een keer meemaken. Ankerpunt De bescherming van onze kwetsbare mensen blijft voor Hugo de Jonge een ankerpunt in de aanpak. Tot de laatste fase van de route, totdat het vaccin er is, zullen we met elkaar extra moeten omzien naar ouderen, naar mensen met een beperking en naar chronisch zieken. Het is belangrijk dat mensen weten dat er een groep is, die we zoveel mogelijk moeten afschermen van het virus. Alle maatregelen die we nemen die soms ook ingrijpend zijn in het leven van mensen zijn er juist op gericht om ouderen en andere kwetsbare mensen zo veilig mogelijk te houden. Tijdens de afgelopen persconferentie op 19 mei jl. zei hij: ‘We hebben de laatste maanden veel hartverwarmende initiatieven en acties gezien om juist hen een hart onder de riem te steken. En nu we weer vooruit kunnen kijken, is het des te belangrijker dat we blijven omzien naar de mensen die het het zwaarst hebben’. Dat betekent wat het CDA betreft, nee zeggen tegen individualisme en eigen belang en ja zeggen tegen het nemen van gezamenlijke verantwoordelijkheid. Grote opgaven dus, maar ook een grote motivatie om hier antwoorden op te geven.

Haagse humor Den Haag heeft in ons land een reputatie van conformistische deftigheid, die maar ten dele terecht is. Het heeft een volkshumor die vaak nog rauwer en meer ad rem is dan de Amsterdamse. Vóór de coronacrisis uitbrak bezocht ik eind februari de Hofstad. Ik was op weg naar Perscentrum Nieuwspoort, waar ik een lezing over Diversiteit in de politiek zou bijwonen, toen ik op het Voorhout Jan-Pieter zag lopen. Nog steeds kaarsrecht en fiks stappend, terwijl hij naar ruwe schatting zowat tachtig moet zijn. Hij droeg zoals vroeger nog steeds een hoed. Bij het passeren salueerde hij en knipoogde joviaal ondeugend, zoals je doet tegen iemand met wie je grappige herinneringen deelt. Ik wuifde terug en keek hem nog even een kort ogenblik na. Jan-Pieter, die ooit een hoge ambtelijke functie had, zat vroeger vol kwinkslagen. Ik kan mij nog herinneren hoe hij improviserend een man die zeer veel gebruikt had en zich wat moeizaam in de richting van de deur bewoog, nariep: ‘gaat het Jan, of zal ik een langzame wals opzetten? Of wat dacht u van deze: ‘Gelukkig zijn zij die van drinken dorst krijgen’. Ook aan de wanden van zijn werkkamer in het departement waar hij als referendaris zijn ambtelijke dagen sleet hingen verscheidene spreuken. Toen hij zijn veertig jarig ambtsjubileum vierde kwam een artikel met zijn portret, breed grijnzend, in het personeelsblad. Maandenlang toonde hij het blad aan iedereen die binnentrad. Eens hoorde ik een ambtenaar wanhopig uitroepen: Ik heb verdorie nou al zéven keer uw portret gezien’. Daarna heeft hij het blad definitief opgeborgen. Terwijl ik m’n weg vervolgde hoorde ik een stem zeggen: ‘Hé amice, lange tijd niet gezien, laten we even wat gaan drinken’. Het was Jan-Pieter. De keuze was snel gemaakt: Bodega De Posthoorn aan het Lange Voorhout, het Grand café, dat ooit werd gebouwd alskoetshuis, en vanouds wordt bezocht door politici, kunstenaars, journalisten en het flanerende ietwat deftige Haagse publiek. We namen plaats dicht bij het raam. Naast ons tafeltje hielden zich twee mannen op die zich niet hadden laten weerhouden een aanzienlijk aantal glazen bier tot zich te nemen. De een had rood haar en de ander was vrij corpulent. Van de eerste kende ik nog zijn vader. Hij had vroeger een café nabij Hollands Spoor met de weinig originele naam Spoorzicht. Een welvarende kroeg met een puike kastelein die zijn vaste bezoekers in het drinken graag voor ging. Als zijn vader teveel op had begon hij wel eens met zijn klanten ruzie te zoeken. En soms als de sluitingstijd naderde nodigde hij een gast uit om naar buiten te gaan en het uit te knokken. Maar omdat hij een flink postuur had reageerde nooit iemand. Er werden twee glazen bier gebracht, de rode wees op het schuim en zei: ‘Kijk, dat is jouw familie. De corpulente was ook niet op z’n mondje gevallen en zei in hard, zodat iedereen het hoorde: Die rooie is van rijke afkomst. Ze moeder heb vier huize. Werkhuize. Kennelijk hadden de heren honger want de rode zei: ‘Zullen we een haan bestellen?’ ‘Nee dank je zei de ander, ik heb laatst een haan gegeten die de slag bij Waterloo nog heeft meegemaakt. Ik heb er drie dagen van op bed gelegen. ‘Heb je nog geboft’ zei de corpulente, ‘laatst sprak ik een man die ging voor zes weken plat’. De uitdrukking op z’n gezicht liet niets te wensen over. Het was een grappige dialoog tussen twee Hagenezen. De rode had nog een mooie uitsmijter en zei in plat Haags: ‘Wat mij laatst gebeurde, de vuilnisman kwam langs en ik was vergeten het vuil buiten te zetten. De vuilniskar was al voorbij dus ik rende er achter aan en vroeg netjes: ‘meneer mag deze zak ook mee. Wat denk je wat ie zei? ‘Ja hoor, spring d’r maar in!’ Het was inmiddels zeven uur geworden en te laat voor de lezing in Nieuwspoort. Jan-Pieter spoedde zich naar huis voor het avondmaal en ik ging terug naar het Centraal station. Ik passeerde een straatje in de binnenstad waar vroeger collega Cees woonde. Ik was er nooit meer terug geweest, omdat het gewoon niet in mij opkwam. Ik ging het straatje niet voorbij maar liep erin. Er waren nogal wat veranderingen, vroeger stond er nauwelijks een auto, en nu aan twee rijen dubbel voertuigen geparkeerd. Ik liep langs het huis met in het midden nog die hoge stenen trap en hetzelfde portaal met vier deuren. Hij woonde toen op nummer achttien. Z’n achternaam was ik vergeten, allang zijn voornaam wist ik nog. Een bordje boven nummer 18 gaf aan dat daar Scheurkogel woonde. Deze naam zei me niets, maar ik trok toch maar aan de bel. Een boom van een kerel deed open. Hij stond op blote voeten in een soort joggingbroek en er ging bepaald geen gastvrijheid van hem uit. ‘Wat mot je?’ vroeg hij dreigend. Hij zag mij denk ik aan voor een collectant, colporteur of wellicht een Jehova getuige. Voor een collecte geven we niet, we zijn al bekeerd en nou wegwezen. Ik draaide mij om en daalde in zeer rap tempo de trap af. Wat had hij mij nariep leent zich niet voor herhaling. Pas een eindje verder de straat in, liep ik weer gewoon. Cees was kennelijk verhuisd.

Het coronavirus heeft ondertussen een grote impact op ons dagelijks leven. Hoe afschuwelijk dit ook is, deze crisis heeft vooral zijn democratische gezindheid bewezen: als geen ander heeft hij bijna alle sentimenten weten kleur te geven die in de menselijke ziel huizen. Niet eerder waren we zo gelijk, eensgezind en solidair. In een aantal provincies zijn hartverwarmende CDA-initiatieven ontstaan om elkaar te helpen. Het is mooi om de saamhorigheid te zien, waar vraag en aanbod op elkaar worden afgestemd.Ministers en staatssecretarissen hebben de afgelopen weken bijna dag en nacht gewerkt om deze crisis enigszins beheersbaar te maken en zelden stond de zorg in ons land voor zo’n zware klus. Alle verloven zijn ingetrokken, en er worden extra nachtdiensten gedraaid. In de ziekenhuizen liggen vooral patiënten met het coronavirus en dan dreigt daar ook nog een tekort aan materiaal om de medewerkers tegen besmetting te beschermen. En onduidelijk is nog hoeveel er gevraagd gaat worden van artsen, verpleegkundigen en andere zorgmedewerkers. De zorgverleners en ook de vrijwilligers offeren zichzelf op, door te kiezen voor het werken met besmette personen. De waardering voor hun inzet is ongekend groot, dat bleek uit het applaus dat dinsdagavond 17 maart om acht uur ’s avonds klonk voor het medisch personeel in het hele land. Een expressie van hartverwarmende dankbaarheid. Het volk verscheen aan zijn ramen om voor deze frontsoldaten een diepe buiging te maken. De coronacrisis laat zien hoe belangrijk de zorg is. De crisis legt bloot hoeveel hulpvaardigheid er is. Lof daarom voor die hardwerkende helden die in deze tijd van nood zich inzetten voor hun medemens en voor het algemeen belang. Compassie De compassie voor de slachtoffers, klanken van troost en hoop konden we eveneens luid vernemen toen alle kerken van Nederland hun klokken lieten galmen. Dat dit virus ook de dienstbaarheid en opofferingsgezindheid zichtbaar maakte van al die helden die in ziekenhuizen, ondanks de risico’s, het leed van hun medemensen proberen te verzachten, is bijzonder.Gevoel van respect en bewondering was er ook voor de koning en de premier voor hun toespraken. Dat het in het prille begin vooral negatieve emoties waren die de boventoon voerden, is logisch. Gevoel van angst en soms paniek voor het onbekende deed mensen naar apotheek sprinten om mondkapjes en paracetamol te bemachtigen. Kort daarop was het vooral de hebberigheid en het egocentrisme die klanten van supermarkten in tweebenige hamsters deden veranderen. In sommige gevallen was er zelfs spraak van afgunst, haat en nijd wanneer het ging om de medeconsument zijn rolletje toiletpapier te ontfutselen.Maar laten we vooral de absolute en heilzame nivellering vieren die deze nare ziekte, ondanks het veroorzaakte leed, heeft betracht. Niet eerder in ons bestaan zijn we door deze beproeving onderling zo gelijk geweest. Het virus kende geen verschil tussen de superrijken en de arme sloebers, vrouw en man, hetero en homo, zwart en blank, gelovige en atheïst. Voor even waren we bevrijd van het diversiteitgezeur en het identiteitssyndroom. Structuur Het wegvallen van structuur en dagelijkse routine kan voor problemen zorgen. Voor sommige mensen is het heel moeilijk als ze dat houvast niet meer hebben, zeker als het onduidelijk is hoelang deze situatie voortduurt. Ook het verlies van bestaanszekerheid door de grote economische gevolgen van corona, of de angst om geïnfecteerd te raken als je tot een risicogroep behoort, kan gevolgen hebben voor de mentale gezondheid, net als het verlies van sociale contacten.Niet iedereen wordt zwaarmoedig van de coronacrisis, maar we moeten de gevolgen die het virus en de maatregelen ertegen op onze mentale gezondheid hebben niet onderschatten. Mensen vinden herkenning bij elkaar, inspireren elkaar met oplossingen, en zo ontstaat er een soort gezamenlijke veerkracht. Mensen zijn meer dan anders in deze individualistische samenleving op elkaar afgestemd. De straten zijn leeg en er heerst stilte. In het licht van de onzekerheid waar we nu allemaal mee te maken hebben blijven we hopen.

De wereld maakt zich op om het Kerstfeest te vieren. Kerstmis, het feest van Licht en leven, vieren we in de laatste dagen van het jaar, als de wereld donker is. De dagen worden korter en de temperatuur daalt. Ideale omstandigheden voor huiselijke gezelligheid en warmte. We steken kaarsen aan, een illusie van vrede, los van de werkelijkheid van alle dag. Met Kerstmis wordt de verbondenheid verkondigd. Die boodschap raakt ook onze verhouding tot elkaar: hoe wij onze naasten tegemoet treden, wat wij kunnen bijdragen aan het samen leven en welke inhoud wij kunnen geven aan positieve aandacht van mens tot mens. Op kerstmarkten ruik je de geur van geroosterde kastanjes en kerstliedjes klinken op de achtergrond. Er heerst een serene sfeer met traditionele kerststallen en typische kerstdelicatessen. Duizenden lichtjes betoveren ons en de hete glühwein warmt ons op, terwijl we wandelen langs de tientallen stands met kerstballen, gouden glinsterende engeltjes, nepsneeuw en andere decoraties. Stralende kerstbomen zorgen voor een prachtig uitzicht in deze donkere dagen van het jaar. Thuis op de bank of voor de openhaard is het weer de tijd voor het kerstverhaal. In de bijbel vind je het kerstevangelie in Lucas 2: 1-21. Ook Mattheüs vertelt over de geboorte van Jezus, maar wat beknopter. Waarom Kerst? Steeds meer mensen zijn op zoek naar de ware boodschap van Kerst en de betekenis hiervan. Met kerst vieren we de geboorte van Jezus Christus. God zelf is mens geworden, als vervulling van de profetie zoals honderden jaren voor Zijn komst al wordt beschreven in het Oude Testament. Jezus is de beloofde Messias, de verre nakomeling van Koning David. De geboorte van Jezus vindt plaats in sobere omstandigheden: een kribbe in een eenvoudige stal. Dit was geheel in overeenstemming met de profetische woorden van Jesaja die zegt dat de Messias zal komen als een rijsje uit een afgehouwen boomstronk. (Jesaja 11 vers 1). Kerstmis is een traditioneel Christelijk feest met bezinning en geborgenheid. Ik vraag mij dikwijls af waarom er tijdens het Kerstfeest plotseling zo ontzettend veel positief gedaan moet worden. Het hele jaar gaat de wereld haar onbezonnen gang en in de kerstdagen is er ineens bezinning, om daarna weer op de oude voet verder te gaan. Wij leven in een verwarrende tijd, vol onvrede en onbestemde angstgevoelens. De samenleving lijkt steeds meer te verruwen en te verloederen. Losgeslagen van vertrouwde zekerheden blijkt onze maatschappij niet goed bij machte om te gaan met onze verworvenheden. We zijn druk met alledaagse zaken en lijken weinig of geen tijd en aandacht voor elkaar te hebben. We maken ons druk over verplichtingen met familie en maken ruzie over bezoekjes wanneer en bij welke kant van de familie en wie wel en niet welkom is bij het diner. En ook wel of geen cadeaus onder de boom. En wat we moeten eten en welke kleding we dragen bij het kerstdiner. Bij scheidingen blijkt het organiseren helemaal moeilijk. Het zijn de gevaren van de individualisering in ons digitaal tijdperk. Het dagelijks leven is niet voor iedereen plezierig. Natuurrampen, verschrikkelijke oorlogen, uitgeprocedeerde asielzoekers die op straat worden gezet. Mensen die ’s nachts slapen op een stations bank in plaats van in een warm geriefelijk bed. Zo plaatst het Kerstverhaal ons midden in de werkelijkheid van vandaag. Kerstfeest is voor velen niet meer dan een jaarfeest, waar we geld en moeite besteden aan uitgebreide maaltijden en cadeaus. Maar Kerst kan je ook beschouwen als het feest van reflectie met elkaar. Het verbindt de hoop met geloof en liefde. Hoop kijkt niet terug, maar juist vooruit. Het Licht kan ons de weg wijzen in het donker van deze tijd. Breng in de weken vooraf aan Kerst een bezoekje aan dierbaren en dank hen voor de mooie vriendschap van het afgelopen jaar en sta vooral ook stil bij wat er nog om je heen is. Maar ook met alles wat er helaas niet meer is. Sta tijdens de decembermaand bewust eens stil bij tranen om ziekte en eenzaamheid en verdriet. Bij die tafel waar een lege stoel is. En wens hen in gedachten sterkte, liefde en Licht. Dan wordt Kerstmis een feest om het ontvangen Licht door te geven. Een gezegend Kerstfeest en een liefdevol 2020!

Mijn studiejaren bracht ik door in Leiden en af en toe bezoek ik daar nog wel eens een jaargenoot. Hij zat daar jarenlang voor het CDA in de gemeenteraad en met het zomerreces in zicht spraken we af om de gemeentelijke politiek nog eens te beschouwen. Ooit was het CDA in deze historische sleutelstad met vijf zetels structureel vertegenwoordigd, maar na de laatste verkiezingen in 2018 nog maar met drie raadsleden. Hoewel in de loop der jaren ook hier de slopershamer heeft toegeslagen is het oude centrum met onder meer het fraaie gerechtsgebouw, museum de Lakenhal, de Hortus Botanicus en de historische Pieterskerk nog in middeleeuwse schoonheid te bewonderen. Trots van de Leienaars is de universiteit aan het Rapenburg, opgericht in 1575 door Willem van Oranje en daarmee de oudste in Nederland. Het oude centrum wordt omgeven door grachtjes en straatjes met namen uit voorbije tijden zoals Nonnensteeg met zijn vele trapgevels, de Oude Varkensmarkt, Diefsteeg en de Steenschuur. Vervlogen decennia, waar soms de tijd heeft stil gestaan. Terwijl ik genoot van de zomerse temperaturen en het fraaie lover van de eikenbomen, liep ik naar de Oude Varkensmarkt nabij het Noordeinde, waar ik in die tijd woonde. Menige lade in mijn geheugen werd bij het betreden van het straatje ineens weer open getrokken. Ik besloot vervolgens met mijn herinneringen naar het café aan de Doelengracht te gaan waar ik mijn studievriend zou ontmoeten. Daar bijna aangekomen werd ik aangesproken door een charmante vrouw die wilde weten hoe zij het best naar de Pieterskerk kon lopen. Ik kende de weg nog van vroeger tijden en sprak vriendelijk: ‘Eens kijken ….., dan loopt u rechtdoor... nee wacht eens, u kunt beter terug naar de Korenmarkt en dan… ach, loop even met mij mee, over de brug kan ik het u beter uitleggen. Samen gingen wij op pad. ’Mag ik u een arm geven, ik loop een beetje moeilijk ziet u,’ vroeg zij. Ik had daar geen bezwaar tegen. Aangekomen bij de brug sprak opeens een harde stem: ‘Zo Claire – dus dat is hij nou, met hem heb je een relatie.’ Een man van middelbare leeftijd met een dik bezweet hoofd met daarop een versleten grijze gleufhoed en gekleed in een vaal streepjespak kwam naderbij en keek mij dreigend aan. ‘Pieter!’ zei de vrouw met overslaande stem, maar de man duwde haar met een ruw gebaar opzij, ging dicht tegen mij aan staan en zei streng: ‘Ik ga jou zo een hengst geven en weet je waarom? Om je eens goed en voor altijd te leren dat Claire van mij is, begrijp je?’ Ik heb geleerd om in onverwachte situaties vooral rustig te blijven en dacht dat het om een humoristische studentikoze grap uit de jaren zestig ging. Beleefd en met gevoel voor understatement zei ik koeltjes: ‘Nou- u mag haar best hebben hoor!’ Nu werd de man écht boos. ‘Hoor je dat?’ riep hij tegen zijn vrouw. Deze lafaard laat je vallen waar je bij staat. Dat is nou je geliefde!’ ‘Pieter – je vergist je… je vergist je…’ stamelde de vrouw, maar de man werd nu zó driftig dat hij zijn gleufhoed afnam, op de grond smeet en met een vastberaden trek om zijn lippen uitriep: ‘Vergissen? Ik zie je toch met hem over de brug zwalken….’ De sfeer dreigde volledig te escaleren en haastig zei ik: ‘Ik wijs uw vrouw alleen maar de weg naar de Pieterskerk. Ik heb uw vrouw nog nooit eerder gezien. Héus niet!’ Het voorval werd ineens een flink opstootje en de atmosfeer werd zelfs ineens grimmig. Voorbijgangers bleven stil staan en vroegen nieuwsgierig wat er aan de hand was. ‘Mensen!’ riep de gleufhoed half snikkend, ‘deze man wil mijn vrouw afpikken!’ Het theatrale gebaar van de gleufhoed maakte diepe indruk op de omstanders die zich nu massaal tegen mij keerden. Ik begreep dat ik wel kon inpakken met mijn Pieterskerk. Terwijl de vrouw haar man probeerde te kalmeren, maakte ik mij niet zonder moeite vertwijfeld los uit de omstanders en liep met gehaaste pas terug richting Doelengracht. ‘Smeerlap!’ riep de gleufhoed nog haatdragend en balde zijn vuisten, maar hij kwam mij niet na. Licht geschrokken naderde ik het café waar m’n oude studievriend op mij wachtte. Terwijl ik aan het bijkomen was van dit merkwaardige voorval en wij van een heerlijk koel biertje genoten, kwam een vrouw die aan belendend tafeltje zat naar mij toe en vroeg: ‘Bent u bekend hier, ik moet naar de Pieterskerk’. Ik dacht dat ik volslagen gek werd, bedacht mij geen moment en riposteerde: ‘Nee, ik ben hier volledig onbekend’. Vervolgens dronk ik in één keer m’n glas leeg. Ik stamelde tegen mijn oude studievriend, die mij stomverbaasd aankeek, dat ik nog wel zou bellen en liep gehaast naar het station waar ik de eerste trein naar Den Haag nam. Eenmaal thuis aangekomen vroeg mijn vrouw: ‘Heb je nog oude bekenden uit je studietijd gezien?’ ‘Nee, antwoordde ik, ‘wel nieuwe mensen ontmoet’. Ik wens u een mooi zomerreces!

Op 12 februari heeft het CDA Lansingerland samen met Monique de Veld-van Hassel #10 CDA Zuid-Holland en Maarten Jansen #2 CDA Delfland een taart gebracht bij Hospice Lansingerland. Het CDA staat achter mensen die zich inzetten voor de samenleving. Of dat nu op de vereniging is, als mantelzorger, hulpverlener, zorgmedewerker of als goede buur. Iets doen voor een ander is belangrijk voor de leefbaarheid. In het kader van Valentijnsdag zetten we daarom een aantal organisaties extra in het zonnetje. Zo bracht het CDA onder andere een taart langs bij Hospice Lansingerland. Deze instelling is een goed voorbeeld van hoe het CDA laatste zorg voor ogen heeft: Hospice Lansingerland heeft als doel een plek te bieden waar terminaal zieke mensen en hun naasten de laatste fase van hun leven kunnen doorbrengen in een gastvrije en huiselijke omgeving. De gast houdt zelf de regie, waarbij gestreefd wordt naar een zo hoog mogelijke kwaliteit van leven. Er is volop ruimte voor de gast, maar ook voor de naasten. Het CDA bedankt alle werknemers/vrijwilligers van Hospice Lansingerland voor het ontzettende zware werk. https://www.hospicelansingerland.nl/

Terwijl de Sint in zijn bootje aan de horizon is verdwenen, verschijnt aan diezelfde horizon de Kerstman. De dagen worden korter en de temperatuur daalt. Ideale omstandigheden voor huiselijke gezelligheid en warmte. Op de bank of voor de openhaard, is het weer de tijd voor het kerstverhaal. In de bijbel vind je het kerstevangelie in Lucas 2: 1-21. Ook Mattheüs vertelt over de geboorte van Jezus, maar wat beknopter. Buiten staan de traditionele kerststallen en typische kerstdelicatessen. Er heerst een prachtige kerstsfeer, je ruikt de geur van geroosterde kastanjes en kerstliedjes klinken op de achtergrond. Stralende kerstbomen zorgen voor een prachtig uitzicht in deze donkere dagen van het jaar. Duizenden lichtjes betoveren ons en de hete glühwein warmt ons op, terwijl we wandelen langs de tientallen stands met kerstballen, gouden glinsterende engeltjes, nepsneeuw en andere decoraties. Tal van kerken houden speciale kerstbijeenkomsten met religieuze muziek en een bemoedigende boodschap. Waarom Kerst? Steeds meer mensen zijn op zoek naar de ware boodschap van Kerst en de betekenis hiervan. Met kerst vieren we de geboorte van Jezus Christus. God zelf is mens geworden, als vervulling van de profetie zoals honderden jaren voor Zijn komst al wordt beschreven in het Oude Testament van de bijbel. Jezus is de beloofde Messias, de verre nakomeling van Koning David. De geboorte van Jezus vindt plaats in sobere omstandigheden: een kribbe in een eenvoudige stal. Dit was geheel in overeenstemming met de profetische woorden van Jesaja die zegt dat de Messias zal komen als een rijsje uit een afgehouwen boomstronk. (Jesaja 11 vers 1). We zijn druk met alledaagse zaken en lijken weinig of geen tijd en aandacht voor elkaar te hebben. We rennen wat af, kopen ons dol en versieren ons gek. We maken ons druk over verplichtingen met familie en maken ruzie over bezoekjes wanneer en bij welke kant van de familie en wie wel en niet welkom is bij het diner. Bij scheidingen blijkt het organiseren helemaal moeilijk. En ook wel of geen cadeaus onder de boom. En wat we moeten eten en welke kleding we dragen bij het kerstdiner. Stressmis, las ik laatst ergens. Druk, druk, druk. Men schijnt er echt last van te hebben. Het zijn de gevaren van de individualisering in ons digitaal tijdperk. Geef die Kerststress een knipoog en lach om al het gedoe. Creëer in die twee korte dagen van het jaar iets moois door elkaar wat meer op te zoeken en elkaar te vervullen met liefde en warmte. Ontdek hoe je gaat stralen. En hoe dat stralen je eigen omgeving en de mensen direct om je heen verwarmt. Breng in de weken vooraf aan Kerst een bezoekje aan dierbaren en dank hen voor de mooie vriendschap van het afgelopen jaar en sta vooral ook stil bij wat er nog om je heen is. Maar ook met alles wat er helaas niet meer is. Sta elk jaar tijdens de decembermaand bewust eens stil bij tranen om ziekte en eenzaamheid en verdriet. Bij die tafel waar een lege stoel is. En wens hen, ongeacht aan wie, in gedachten sterkte, liefde en licht. Kerstfeest is voor velen niet meer dan een jaarfeest, waar we geld en moeite besteden aan uitgebreide maaltijden en cadeaus. Maar Kerst kan je ook beschouwen als het feest van reflectie. Voor de viering kan een ieder iets immaterieels geven aan een ander. Niet om er zelf beter van te worden, maar om met elkaar gezelligheid, verbondenheid en bezinning te vinden. Dat maakt Kerst bijzonder. Ik wens u een stralende Kerst en een liefdevol 2019!

Bewoners van de Vogelbuurt presenteren hun initiatieven. Woensdagavond 4 juli was het dan zover de bewoners van de Vogelbuurt in Berkelrodenrijs mochten hun plannen presenteren voor de leden van de Commissie Ruimte in de raadszaal van Lansingerland. De plannen zijn initiatieven van de bewoners die in co-creatie met de gemeente Lansingerland zijn ontwikkelt. De gemeente heeft hiervoor een budget van maximaal € 3 ton ter beschikking gesteld. Aanleiding van het initiatief is het feit dat het riool en de wegen in de Vogelbuurt binnenkort een grote renovatie zullen ondergaan. De zes plannen: 1 Aansprekende speelvelden in de wijk - Nieuwe speeltoestellen en banken waar zoveel mogelijk hout als basis materiaal in wordt verwerkt. 2 City-AED - Reanimatie voor en door de buurtbewoners. Inclusief de bijbehorende cursus. 3 Burendag gepland voor 22 september a.s. - De bedoeling is om die dag op 4 plekken in de wijk activiteiten te organiseren waar jong en oud elkaar kan ontmoeten. 4 Een ontmoetingshuis voor de Vogelbuurt - waar jong en oud elkaar kan ontmoeten en waar activiteiteten kunnen plaats vinden. Het betreft een pand aan de Anthuriumsingel waar nu ook een peuterdagverblijf is. 5 Tiny forest - Een mini bos waarin 600 bomen komen om zo de biodiversiteit in het gebied te verhogen. Daarnaast is er het idee om grasvelden samen te voegen en een buurttuin op te zetten. 6 Vogelparadijs – De bedoeling is om meer kleine vogels aan te trekken in de wijk. Dit kan bijvoorbeeld door het plaatsen van nestkastjes, natuurlijke wallen rond de vijver creëren en sedum op de daken plaatsen etc. De wethouder was zeer enthousiast over de ingebrachte plannen en neemt deze mee naar het College waar formeel het besluit nog moet worden genomen. Het project is van, voor en door de bewoners van de Vogelbuurt en heeft als doel een duurzame plus te zijn t.o.v. het vervangen van het riool en de herinrichting van de openbare ruimte. In het najaar van 2018 zullen de plannen verder geconcretiseerd worden middels het opstellen van bestekken. De uitvoering is voorzien in 2019 en 2020. Charles van Harn