Poliflw

D66-fractievoorzitter Rob Jetten: “We zijn opgelucht dat we er samen uit zijn gekomen. De coalitie denkt hier heel verschillend over maar we wilden allemaal nadenken over nieuwe oplossingen. Samen hebben we deze stap gezet om vooruit te komen op dit ingewikkelde onderwerp.”

D66-Kamerlid Maarten Groothuizen: “We zagen jaar in jaar uit verdrietige gevallen voorbij komen en een asielprocedure die niet goed werkt. Uiteindelijk zijn kinderen daar de dupe van, terwijl zij er juist niets aan kunnen doen. Met deze afspraken hopen we dat in de toekomst zoveel mogelijk te kunnen voorkomen.”

Hoe zijn we in deze lockdown terechtgekomen? Wat is er de afgelopen maanden gebeurd?

Drie maanden geleden hadden we het nog over kerncentrales, over 130 rijden, over asielzoekers. Maar nu is het hele land in de ban van het coronavirus. Bijna alle Europese landen hebben hun grenzen gesloten. Jesse Klaver vraagt naar de mogelijkheid om ook hier grenscontroles in te voeren. D66 dringt erop aan vluchten uit EU-landen te weren. En de economie is tot stilstand gekomen. Drie maanden geleden was dit volledig onvoorstelbaar geweest. Wat is er in de tussentijd gebeurd?

In deze mini-documentaire presenteert Thierry Baudet de Coronatijdlijn. We bespreken van januari tot nu alle relevante ontwikkelingen over de verspreiding van het Coronavirus in Nederland. En wat is de weg vooruit? Hoe krijgen we Nederland weer op de rails? Kijk ook!

De impact van de coronacrisis op asielzoekers

Het recht op asiel is een individueel recht. Er moet opvang zijn voor mensen die het nodig hebben. Daarom stelde D66 Kamervragen over het stopzetten van opvang voor asielzoekers in Nederland. We hebben begrip voor het feit dat Corona vraagt om maatregelen, maar het kan niet zo zijn dat Nederland mensen geen bescherming meer biedt.

Update: inmiddels heeft Staatssecretaris Broekers-Knol gezorgd voor noodonderdak, zodat asielzoekers die nu in Nederland zijn niet buiten hoeven te slapen. D66 vindt het goed dat de Staatssecretaris noodopvang geregeld heeft. In ons land moet er altijd een plek zijn voor mensen op de vlucht die opvang nodig hebben, ook als we het zelf als land zwaar hebben. Dat is een kwestie van beschaving.

D66 heeft ook aandacht voor de situatie in Griekenland. We maken ons grote zorgen over de gezondheid van vluchtelingen, want ook op Lesbos is het coronavirus actief. We moeten er alles aan doen om uitbraak te voorkomen. Het is belangrijk dat de Europese Commissie ondersteuning biedt en een noodplan klaarzet voor wanneer het misgaat.

Lees hier de Kamervragen van D66 over de situatie in Griekenland.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

D66 wil dat Nederland meer werk maakt van arbeidsmigratie. Arbeidsmigranten moeten veilig naar Nederland kunnen reizen en vacatures vervullen die nu open blijven staan. Nederland heeft namelijk dringend behoefte aan vakmensen.

Onze samenleving vergrijst razendsnel, waardoor steeds meer mensen een groeiende groep ouderen moeten ondersteunen.

De afgelopen weken buitelden conservatieve politici over elkaar heen in het verspreiden van angstbeelden over migratie. Zonder daarbij met oplossingen te komen. Groothuizen: “Een jaar voor verkiezingen schieten conservatieve politici weer in de anti-migratie kramp. Dat kennen we zo langzamerhand wel. Maar met woorden alleen krijgen we de vastgelopen migratiediscussie niet vlot getrokken. En belangrijker, we krijgen er de controle niet mee terug.”

Bedrijfsleven schreeuwt om arbeidskrachten

Kamerlid Maarten Groothuizen: “Als we arbeidsmigranten tijdelijk werk en een veilige reis bieden, dragen ze met hun talenten, vaardigheden en inzet bij aan onze welvaart. Nederland staat te springen om arbeidskrachten. Onze economische groei staat onder druk. Wij willen ervoor zorgen dat bedrijven en ondernemers goede mensen in dienst kunnen blijven nemen.”

Arbeidsmigranten moeten veilig kunnen reizen

We zien dat mensen in Nederland zich zorgen maken over het gebrek aan beheersbaarheid van migratiestromen. Niet iedereen die naar Europa migreert is een vluchteling, een deel van deze migranten is opzoek naar werk. Sommige mensen komen nu terecht in de asielprocedure, terwijl ze daar niet voor in aanmerking komen.

Groothuizen: “Het draagvlak voor ons asielsysteem staat daardoor onder druk. Illegale migratieroutes hebben bovendien tot een verwerpelijk verdienmodel voor mensensmokkelaars geleid. Deze routes zijn een bron van ongelooflijke ellende: verdrinkingen op de Middellandse Zee, moderne slavernij en inhumane detentiekampen. Daarom wil D66 dat we het aantal legale migratieroutes uitbreiden. Zo krijgen we meer grip op migratie en helpen we deze tragedies te voorkomen.”

De Europese Commissie heeft Europese lidstaten opgeroepen mee te doen met Europese pilots waarbij arbeidsmigranten een tijdelijk werkvisum krijgen. Landen als België, Litouwen en Frankrijk hebben zich hiervoor aangemeld, maar Nederland niet. D66 stelt voor om zo snel mogelijk deel te nemen aan de Europese pilots. Indien de pilots succesvol zijn, kunnen ze als voorzet dienen voor een structurele regeling.

Naast de maximale verblijfstermijn van vier jaar, is re-integratie een belangrijke voorwaarde voor succes. Wanneer arbeidsmigranten terugkeren, moeten zij goed terechtkomen in hun herkomstland en opgedane ervaring meteen kunnen inzetten. Op die manier ontstaat een win-win situatie.

Lees hier ons plan ‘Voor meer grip op migratie’.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Door Stieneke van der Graaf op 6 september 2019 om 16:01

Dit jaar vieren we 75 jaar vrijheid. Op 4 mei herdenken we de mensen die hun leven gaven voor die vrijheid. Op 5 mei vieren we dat – mede door 4 mei – die vrijheid kan bestaan. Dat doen we ieder jaar, en niet voor niets. Wie de waarde van vrijheid vergeet, vergeet ook de waarde van het offer dat veel mensen 75 jaar geleden voor die vrijheid brachten: hun eigen leven.

In het Regeerakkoord van ChristenUnie, VVD, CDA en D66 hebben we het belang van die herdenken in ons land nog eens op een mooie manier benadrukt. “In een herkenbaar Nederland zijn onze taal, onze vlag, ons volkslied, onze herdenkingen en onze grondwet geen symbolische relicten uit het verleden, maar tekenen van de trots, vrijheden, rechten en plichten die horen bij Nederland, het Nederlanderschap en onze democratische rechtsstaat. We moeten ze blijven onderhouden, delen en doorgeven, aan elkaar en aan nieuwkomers.”

Als ChristenUnie hebben we met Paul Blokhuis een eigen staatssecretaris die herdenkingen als bijzonder onderdeel van zijn takenpakket heeft. De mooie opdracht uit het Regeerakkoord is dus ook expliciet een opdracht aan hem. Die opdracht is bij hem in goede handen.

In het Regeerakkoord zijn géén afspraken gemaakt om van 5 mei een vrije dag te maken. Maar het is geen geheim dat de ChristenUnie daar best voor voelt. Ik, persoonlijk, ook; en ik weet dat Paul dat ook vindt. Want met 5 mei als vrije dag, benadrukken we niet alleen het belang van deze dag, maar zorgen we ook dat zoveel mogelijk mensen deze dag kunnen meemaken.

De vraag hoe we dit dan gaan organiseren, is op zich logisch. Je kunt wijzen op de kosten, of op de feestdagen die er in ons land al zijn. En als ChristenUnie-politicus wordt je uiteraard gevraagd om dan maar één van de christelijke feestdagen in te leveren. Tweede Pinksterdag, bijvoorbeeld.

Ben ik daar dan voor? Nee. De gretigheid waarmee er gekeken wordt naar het inperken van het aantal christelijke feestdagen, is voorspelbaar en te gemakkelijk. Wil ik de kosten dan afwentelen op het bedrijfsleven? Ook al niet mijn idee.

Hoe logisch die vragen ook zijn, volgens mij begint het gesprek echt ergens anders. Moeten we éérst het gesprek voeren over vrijheid, over de waarde van herdenken en daarmee over de waarde van 5 mei. Dat gesprek is de moeite waard.

Paul Blokhuis suggereerde eerder vandaag dat dat gesprek er best eens toe zou kunnen leiden dat een volgend Regeerakkoord nog een stapje verder gaat dan het huidige Regeerakkoord. Dat we van 5 mei een vrije dag maken. Dat we een oplossing vinden voor de praktische vragen die dat met zich meebrengt.

Als het zover komt, dan vind ik dat heel erg mooi.

D66 hertaalt Europees verkiezingsprogramma in eenvoudige taal

D66 heeft haar programma voor de Europese Verkiezingen hertaald naar een versie in eenvoudige taal. In vijf pagina’s zien zo ook mensen die moeite hebben met lezen en de belangrijkste punten voor de verkiezingen. Ook voor kinderen is deze versie makkelijker te lezen.

Fractievoorzitter Rob Jetten: “Europa is van en voor ons allemaal. Als lezen en schrijven niet je sterkste kant is, kan Europa een enorm ingewikkeld verhaal zijn. Daarnaast bereiken politieke berichten kinderen natuurlijk niet, terwijl het wel over hun toekomst gaat.” Vandaag overhandigt Jetten het hertaalde verkiezingsprogramma aan de kinderen van groep 7 en 8 van basisschool. St. Willibrordus uit Deurne.

“D66 wil dat iedereen mee kan doen. Daarom hebben we een begrijpelijke versie van het verkiezingsprogramma gemaakt”, aldus Jetten.

Zo werd het punt ‘D66 wil dat er consequenties komen als landen de grondrechten, zoals rechtsstatelijkheid en democratie, niet nakomen. D66 wil dit ieder jaar toetsen, en als een land niet voldoet zijn er consequenties, zoals een boete’

veranderd in

‘D66 wil elk jaar bekijken of alle landen zich nog netjes aan de regels houden. Bijvoorbeeld dat er eerlijke verkiezingen worden gehouden. Als ze zich niet aan de regels houden, moet dat een gevolg hebben. Bijvoorbeeld een boete’.

In Nederland hebben maar liefst 2,5 miljoen mensen moeite met lezen, schrijven of rekenen. Laaggeletterden vinden gemiddeld minder snel een baan en hebben moeite met het bijhouden van inkomsten en uitgaven, wat tot schulden kan leiden. Mensen die moeite hebben met lezen en schrijven, kunnen vaak bijvoorbeeld de bijsluiter van medicijnen niet lezen, hun kinderen voorlezen of een brief van de gemeente lezen. Daarom vindt D66 het goed dat het kabinet 60 miljoen euro per jaar investeert in het beter leren lezen.

Lees het verkiezingsprogramma in begrijpelijke taal hier.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Door Joël Voordewind op 18 februari 2019 10:49

Opvang op Lesbos moet beter, de Europese Commissie moet in actie komen. Turkije-deal werkt niet goed

De EU moet meer doen om de opvang van mensen te verbeteren en de Griekse asielprocedures te versnellen, dat zeggen Maarten Groothuizen ( asielwoordvoerder D66) en ik na een bezoek aan Lesbos.

Op het Griekse eiland Lesbos spreken we Ali, die al jaren op de vlucht is voor de oorlog in zijn vaderland Syrië. Hij vreesde voor zijn leven door de dienstplicht in het leger van Assad, maar verwachtte niet dat hij moest overleven in de wintersneeuw en de onhygiënische omstandigheden in het opvangkamp Moria. Hij is slechts één van de vele vluchtelingen die ons vertelde over hun schrijnende omstandigheden.

Hier wordt elke dag duidelijk dat kwetsbare mensen de dupe zijn van trage procedures en een wijze van opvang die soms ver onder de maat is, terwijl er dagelijks nieuwe mensen bij komen. In 2018 kwamen, volgens het Europese grensagentschap Frontex, alleen al op Lesbos 18.000 vluchtelingen aan land.

De opvangfaciliteiten zijn hier niet op berekend. Waar slechts ruimte is voor ruim 3300 mensen, wonen er nu 5000. De overbevolking zorgt voor veel menselijk leed. Naast de wooncontainers staan ook nog veel tentjes binnen het kampterrein. Er zijn te weinig voorzieningen, zoals wc's en douches en mensen staan uren in de rij voor hun eten. Mensen ontvluchten het overbevolkte kamp door in een olijfbomengaard naast het kamp een tentje op te zetten. Via geïmproviseerde stroomkabels tappen ze stroom vanuit het hoofdkamp. Deze uitbreiding wordt 'de jungle' genoemd. Hier is weinig menselijke waardigheid te bekennen.

Terug in het echte kamp horen we over andere problemen. In Moria is er op dit moment slechts één arts Griekse arts werkzaam, terwijl de medische en psychische nood hoog is. Op de afdeling voor alleenstaande minderjarigen zitten jongeren letterlijk op elkaars lip. Hun trauma's leiden tot automutilatie en soms zelfmoordpogingen. Geweld en seksueel misbruik komen veelvuldig voor.

Een aantal NGO’s dicht het gat dat de autoriteiten laten vallen. De Stichting Bootvluchteling heeft bijvoorbeeld een aanvullende medische post opgezet en runt het enige schooltje in het kamp. Volgens hen zouden ook de al aanwezige wooncontainers in het kamp gestapeld kunnen worden waardoor er binnen het kamp uitbreiding kan komen.

De organisatie Movement on the Ground heeft een deel van de ‘jungle’ op de schop genomen, waardoor mensen op een verharde ondergrond en met voorzieningen in goede en veilig verwarmde tenten kunnen verblijven. Deze organisaties handelen waar Griekenland dat nalaat, maar ontvangen daarvoor geen EUgeld.

Het is beschamend om te zien hoe het drie jaar na de EU-Turkije verklaring nog steeds niet lukt om te voorzien in fatsoenlijke opvang. Dat kan en moet beter. De EU moet veel beter toezicht houden op de leefomstandigheden ter plekke en sancties overwegen als de situatie niet verbetert. Organisaties die verlichting bieden moeten door de EU worden ondersteund.

Daarnaast moeten de structurele tekortkomingen worden aangepakt. De Nederlandse vice- voorzitter Timmermans van de Europese commissie heeft de EU-Turkije verklaring bij herhaling verdedigd. Hij moet nu ook verantwoordelijkheid nemen voor een goede uitvoering. De trage Griekse asielprocedure zijn een belangrijke bottleneck. De EU moet Griekenland veel meer hulp bieden bij het ontwerpen en uitvoeren van goede en snelle asielprocedures . De EU moet er bij Turkije op aandringen dat de grenzen beter bewaakt worden, zodat de ongecontroleerde toestroom stopt. De EU-Turkije verklaring voorziet in een mechanisme om mensen die geen recht hebben op asiel terug te sturen naar Turkije en daarvoor mensen die dat recht wel hebben, te hervestigen in Europa. Dit gebeurt echter nauwelijks, terwijl dat dé manier is om het businessmodel van de mensensmokkelaars te doorbreken.

De situatie in Lesbos toont aan dat gemeenschappelijk Europees asielbeleid waarin de EU lidstaten elkaar op solidaire wijze ondersteunen dringend noodzakelijk is. Het is aan Europa om de trauma's van nieuwe Ali's in de toekomst te voorkomen door hen met menselijke waardigheid te behandelen. En ja dit is mogelijk, nu de politieke wil nog.

Maarten Groothuizen (D66) en Joël Voordewind (ChristenUnie)

D66 en CU bezoeken vluchtelingenkampen op Lesbos

Sinds de oorlog in Syrië uitbrak, zijn er ruim 3 miljoen mensen naar Europa gekomen, waarvan een aanzienlijk deel via Griekenland en de Griekse eilanden.Ondanks de hoop op een betere toekomst die deze mensen hadden toen ze naar Europa vertrokken, is een erbarmelijke situatie hun deel geworden.

Naar aanleiding van rapporten over de omstandigheden in vluchtelingenkampen op het Griekse eiland  Lesbos, besloten D66-Kamerlid Maarten Groothuizen (D66, asiel en migratie) en ChristenUnie-Kamerlid Joël Voordewind (ChristenUnie, asiel en migratie) zelf te gaan kijken.

Afgelopen jaar kwamen er in Griekenland 34.335 vluchtelingen binnen volgens Frontex, het Europese grensagentschap. 18.000 daarvan arriveerden via Lesbos, gemiddeld nog altijd bijna 350 per week. Op het hoogtepunt kwamen er op het Lesbos maar liefst 140.000 vluchtelingen aan in één maand, terwijl het eiland 70.000 inwoners heeft.  Op Lesbos bezoeken we de twee aanwezige opvangkampen: Moria met momenteel ongeveer 5000 mensen terwijl er slechts capaciteit is voor 3300, en Kara Tepe, een kamp voor  de meest kwetsbare gezinnen. In dit kamp verblijven maximaal 1250 vluchtelingen.

Tijdens ons bezoek worden we begeleid door de organisatie Movement on the Ground, een Nederlandse organisatie die is opgericht in december 2015, middenin de vluchtelingencrisis. Met hun filosofie ‘van kamp naar campus’ proberen ze de vluchtelingen op het kamp hun waardigheid terug te geven. Op het kamp Kara Tepe, wat we de eerste dag bezoeken, kun je goed zien hoe hun filosofie in de praktijk uitwerkt. Als we rondlopen zien we kinderen met elkaar spelen, en geïmproviseerde schoollokaaltjes in containers. Er is een woman safe space waar vrouwen onderling bij elkaar kunnen komen en er zijn kleine keukenblokken, waar de bewoners met groente uit de groentetuin zelf kunnen koken. Het doel  is om het kamp steeds meer zelfvoorzienend te maken. Inwoners die van beroep bijvoorbeeld boer, kapper of kleermaker zijn kunnen in het kamp hun kennis inzetten en overbrengen op andere inwoners. Kennis die hun later nog van pas kan komen. En het geeft de bewoners wat te doen. Want ondertussen is onduidelijk wanneer hun asielprocedure start en  hoe lang ze nog in het kamp moeten blijven.

Waar dit kamp nog wat hoop gaf dat het mogelijk is een waardig vluchtelingenkamp neer te zetten, is de sfeer in kamp Moria heel anders. Moria is een oude gevangenis, en dat is nog goed te zien door het prikkeldraad dat op veel plekken hangt. We worden rondgeleid door Ali, een 22-jarige Syrische jongen die gevlucht is en terecht kwam in de slechte omstandigheden van Moria, maar ondertussen zelf werkt voor Movement on the Ground. We worden geconfronteerd met de Griekse asielprocedure: twee  kleine kantoortjes waar een paar mensen de duizenden vluchtelingen die jaarlijks aankomen moeten registreren. Het duurt gemiddeld een jaar voordat mensen hun eerste afspraak over hun asielprocedure hebben. Het is pijnlijk om te zien dat het Griekenland niet lukt een fatsoenlijk werkende procedure op gang te zetten. Geld is in deze niet het probleem. Onkunde en onwil des te meer.

De staat van kamp Moria is niet iets wat je op Europees grondgebied zou verwachten. De overbevolking zorgt voor veel menselijk leed. Naast de wooncontainers staan ook veel tentjes binnen het kampterrein. De nauwe, donkere straatjes die dat creëert, zorgen in de avond en nacht voor onveiligheid. Er zijn te weinig wc’s en douches en mensen staan uren in de rij voor eten. Mensen ontvluchten het overbevolkte kamp door in een olijfboomgaard naast het kamp een tentje op te zetten. Via geïmproviseerde stroomkabels tappen ze stroom vanuit het hoofdkamp. Deze uitbreiding wordt ‘de jungle’ genoemd. Het is duidelijk dat met de zanderige, aflopende ondergrond deze plek met één regenbui in een modderpoel verandert. Hier is weinig menselijke waardigheid te bekennen.

Terug in het echte kamp horen we over andere problemen. In Moria is op dit moment slechts één Griekse arts werkzaam, terwijl de medische en psychische nood hoog is. Op de afdeling voor alleenstaande minderjarigen zitten jongeren letterlijk op elkaars lip. Hun trauma’s leiden tot  zelfverminking en soms zelfmoordpogingen. Geweld en seksueel misbruik komen veelvuldig voor. Meer medici aantrekken blijkt lastig. De werkomstandigheden zijn zwaar,  veel oud-medewerkers zijn bedreigd.

Een aantal NGO’s dicht het gat dat de autoriteiten laten vallen. De Stichting Bootvluchteling heeft een aanvullende medische post opgezet en runt het enige schooltje in het kamp. Movement on the Ground heeft een deel van de ‘jungle’ opgeknapt, waardoor mensen op een verharde ondergrond en met voorzieningen in goede en veilig verwarmde tenten kunnen verblijven. Deze organisaties handelen waar Griekenland dat nalaat, maar ontvangen daarvoor geen EU-geld.

Op de tweede dag vertrekken we naar het noorden van het eiland, naar de stranden waar de meeste vluchtelingen aankomen. Op het kortste stuk is de afstand tussen Lesbos en Turkije maar acht  kilometer. Je kunt de overkant makkelijk zien liggen. Het lijkt een onschuldig stukje, maar verteld wordt dat als het misgaat, dat meestal in de laatste honderden meters is. Mensen onderschatten vaak de zee, soms omdat ze deze überhaupt nog nooit hebben gezien. Ze kunnen niet of nauwelijks zwemmen, en als de rubberboot lek raakt ontstaat er paniek. De omvang van de problematiek zien we als we naar de Lifejacket Graveyard gaan. Op een afvaldump  tussen de heuvels van Lesbos ligt een stortvloed aan zwemvesten. Aan de kleur kun je zien hoe lang ze er al liggen. Een stuk of 10 fel oranje vesten liggen voor onze voeten. Waar je ook kijkt, zie je zwemvesten, kapotte rubberboten, en zelfs een kinderzwembandje.

De EU moet verantwoordelijkheid nemen

De toestanden in Lesbos laten duidelijk zien dat mensen de dupe zijn van slechte opvang en trage procedures. Er zijn een aantal zaken die snel verbeterd moeten worden. De  EU moet veel beter toezicht houden op de leefomstandigheden ter plekke en sancties overwegen als de situatie niet verbetert.  Ook moeten hulporganisaties ter plaatsen door de EU (financieel) worden ondersteund. Daarnaast moeten de structurele tekortkomingen worden aangepakt, zoals bijvoorbeeld het aantrekken van extra medisch personeel. Ook moet de EU Griekenland veel meer hulp bieden bij het ontwerpen en uitvoeren van goede en snelle asielprocedures. Tot slot moet de EU er bij Turkije op aandringen dat de grenzen beter bewaakt worden, zodat de ongecontroleerde toestroom stopt. De EU-Turkije verklaring voorziet in een mechanisme om mensen die geen recht hebben op asiel terug te sturen naar Turkije en daarvoor mensen die dat recht wel hebben, te hervestigen in Europa. Dit gebeurt echter nauwelijks, terwijl dat dé manier is om het businessmodel van de mensensmokkelaars te doorbreken. Druk vanuit de lidstaten en de Europese Commissie is en blijft nodig om de situatie te verbeteren

De situatie in Lesbos toont aan dat gemeenschappelijk Europees asielbeleid waarin de EU lidstaten elkaar op eerlijke wijze ondersteunen dringend noodzakelijk is. Het is in het belang van iedereen, óók van de Europese Unie, om samen tot een oplossing te komen en de vluchtelingen en  inwoners van Lesbos hun waardigheid terug te geven.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook